장음표시 사용
141쪽
Leo II. in ea, quae est in actis synodi sextae anno sexcentesimo octogesimo primo celebratae, ad Constantinum imperatorem
epistola; inque altera, quam ad episcopos Hispaniarum dedit i);
patres ipsi synodi Sextae, quorum certe magna apud omnis, inprimisque apud nos, graecosque auctoritas esse debet a , pluresque alii non occidentales modo, sed etiam orientalos eius aetatis scriptores, quos brevitatis caussa praetermittimus, collocatum
a Christo suisse Petrum in eo dignitatis, honorisque gradu consessi sunt. Eodemque spectant Gregorii II. 3), Zachariae 4 , Pauli 5), Hadriani 6 pontificum romanorum, et Bonifacii mo-guntini 7), utque ceteros praeteream, Constantini imperato
142쪽
ris i), et Tarasti patriarchae a) constantinopolitanae sedis sen.
tcntiae, quos omnes OetaVo ecclesiae saeculo floruisse constat. Atque sunt quidem Constantini Verba huiusmodi: u Tamquam ve-n rus primus sacerdos alloquitur enim Hadrianum Ponti em n et is qui in loco, et sede sancti, et superlaudabilis apostoli
s Petri praesidet, sicut dictum est, ascendat, et simulacrumn omnibus sacerdotibus, qui hic sunt, inveniatur n. Tarasius autem ad eumdem Hadrianum scribens, si Vestra , inquit, fatoman et summo Pontificis decorata sanctitas, αρχιεροπρεmi; ἀελpinmi outω-
η συνη cum bis apostolis ) per dei loquas suas doctrinas quodam-
n modo sermocinata, et ab eis accepto veritatis verbo, spinosasn herbas, quae nunc germinaverunt, fidelissimorum, et pacificon rum imperatorum veritati concordans evellere machaera spirin tus sestinavit, mittens secundum scriptam sibi petitionem nos-n tram ad universalem synodum faciendam aequisocos uiros hocn est, qui eodem nomine Docantur ; Petrus enim uterque legas tus amellabatur) τω πρωτάρχω των αποστολων Πέτρω principi v n tolorum Petro n. De scriptoribus autem, qui nono saeculo ad
Photii usque tempora, immo vero, qui vivo Photio, multoque etiam post claruerunt, latinis, graecisque quid dicam 3 quorum sane summa semper fuit de principatu, singularique Petri aucto ritate consensio. Nam Theodorus studites Nilum Iohannis cliry
sostomi discipulum 3), Gregorium nyssenum Basilii fratrem 4 , Ephraemum syrum Gregorii eiusdem 5 aequalem, Basilium seleuciensem M, qui anno quadringentesimo quadragesimo octavo
143쪽
synodo constantinopolitanae intersuit, Iohannem damascenum r
cuius tot saeculo Octavo adversus haereticos, tamque utiles ecclesiae pugnae fuerunt, ceterosque quos hactenus laudavimus, auCtores sequutus, Petru in apostolorum Principem, et co Phacum,
et magnum, et πρωταρχον, Pastoremquc sa) appellat. Theodorum autem initio sere saeculi I x. sacrarum imaginum caussa, ab ico noma his suisse acerbe, crudeliterque vexatum, liquet. Nicolaus I. pontifex maximus in priore epistola, quam ad universos catholi
cos 3) de pulso Photii artibus e sede constantinopolitana Ignatio, et in altera, quam anno octingentesimo sexagesimo ad Michaelem imperatorem ), in sexta quoque, quam anno Octingentesimo Sexagesimo secundo ad Photium 5 , in octava rur-Sum, quam ad eumdem Michaelum imperatorem 6), dedit, ut
reliquas eius epistolas, ne longior sim, quam Oporteat, missas faciam, sanctum Petrum principatum in collegio apostolorum obtinuisse defendit. Quod ipsum testati sunt Anastasius bibliotheca rius in iis litteris, quas de synodo I v. constantinopolitana ab se
in latinam linguam conversa ad Hadrianum pontificem scripsit ),
sanctus Ignatius patriarcha constantinopolitanus , cuius extant actione quarta synodi quartae constantinopolitanae ad Nicolaum
144쪽
pontificem litterae i , patres synodi romanae contra Photium sub Hadriano pontifice congregatae a), Iohannes octavus 3
cuius quidem a Photio, graecisue schismaticis corruptae litteraefuerunt ), Nicetas paphlagon 5), Benedictus IV. pontifex maximus in iis litteris, quas anno circiter non gentesimo quarto ad
opiscopos Galliarum misit Q , Leo VII. in tertia , quae est ad
gallos, germanosque epistola 7 , concilium romanum anno non
,. recte iam auam i quom ad patrem migra luras suarum ,, ovium pariorem eonstitui .
145쪽
gentesimo sexagesimo nono ab Iohanne XIII. pontifico celebratum si), Benedictus VI. epistola ad Fridericum salis hurgensem episcopum a , Benedictus VII. 3 , aliique permulti, quos ne na-merando quidem recensere possum 4 . Sed ecclesiarum omnium
de Primatu sancti Petri sententia, ut e scriptis maiorum, conciliorumque decretis, ita ex evehologiis, ceterisque ecclesiasticis libris, qui legi publice in coeta christianorum Consueverunt, C gnosci, perspicique potest. Ac de romanae quidem , reliquarumque latinarum ecclesiarum liymnis, praefationibus, precumque tormulis, quas aliquando nostri collectas appellaverunt, nominem esse aut Protestantium, aut seliis malicorum arbitror , qui esse dubitandum putet.
Ex ea namque sides Professione, quam e codice eruditissimi viri Antonii Augustini descriptam, in decimum annalium volumea transtulit Cardinalis Baronius , intelligi sacile potest, obtinuisse
eam apud romanos consuetudinem, ut qui pontifices, cardinalesve creandi orant, iidem pollicerentur sancto Petro Principi
Ostolorum, cui claues regni caelestis ad ligandum, et sol Oniam in caelo, et tu torra creator, et reAmtor Dominus nostErtradidit; numquam se deserturos sanctam eius ecclesiam, quam regendam susciperent, sed defensuros religionem, quam ab eius successoribus accepissent etc. 5 . Praeterea in codice sacramentariorum sanctae romanae ecclesiae, quem quidem codicem Iosephus
Augustinus Orsius Ord. praed. sac. Pal. ap. magister 6 a sancto Gelasio pontifice; Blanchinius vero a sancto Leone I. digestum
existimat , haec habentur 8) : Vere dignum, qui, ut hanc
sedem regimen ecclesiae totius ficeres, et quod haec Praedicas. Set, Ostenderes ubique scroandum, simul in ea et apostolicae princ*em dignitatis, et magistrum gentium collocasti.
146쪽
Eadem sere continent liber diurnus romanorum pontificum i );
sacramentarium, quod Gelasianum vocant, quodque a venerabili viro cardinali Τhomasio anno millesimo sexcentesimo octogesimo editum , anno demum millesimo septingentesimo quadragesimo octavo Ludovicus Antonius Muratorius ο φιλοπονος transtulit in priorem de liturgia romana vetere tomum a) : ordo vetus ecclesiae romanae, quem Melchior Hittorpius, et Iodocus Coccius saeculo octavo perscriptum fuisse arbitrantur 3 ; ordo romanus
decimus quartus a Mabillonio publicatus ) ; sacramentarium Gregorianum 5 ab Hugone Menardo editum, et illustratum, ut
cetera praetermittam, quae a Dominico Georgio τω lata ποιτο, a
Martento, aliisque vulgata sunt. Non discrepant monumenta , Ii.hrique rituales ecclesiae mediolanensis 6 ; vetus missa le gothi.
cum gallicanum , quod ante annos nongentos perscriptum serunt ), sacramentarium gallicanum in extremo primo muset ita.
lici volumine a Mahiltonio vulgatum 8 ; libri rituales hispana-
ruin ecclesiarum, in primisque missate, quod Mosa rabum appella-
147쪽
1or i . In iis autem, qui nunc in ecclesia occidentis clericorum manibus teri consuerunt, libris, ut in missa libus, in breviariis,
in antiphonariis etc., Petrum et ianitorem caeli, et clavigerum, et principem vocari, tam est manifestum, ut pueris, aniculisque Exploratum sit. Venio ad orientis ecclesias. Sed antequam eas numerare ag
grediar, illud dicam, mirari me quid sit, quod cum in eucho
logio, aliisque ecclesiasticis orientalium, in primisque graecorum libris persaepe et caput, et petra, et claviger, et Princeps a P tolorum nominetur Petrus; cxstiterint nihilominus hoc saeculo eschismaticorum quidem turba, atque colluvie aliqui tam malo in latinos animati, ut cum romano pontifici adimere primatum vellent, neminem fuisse in collegio apostolorum defenderent, qui ceteris dignitate principatus anteponeretur. Quo quidem e numero fuerunt ii, qui scriptum, nescio quod, patriarchale encycli cum dogmaticum , synodi auctoritate compositum , ediderunt; quod sane scriptum singulari libro refellere est aggressus aviae meae frater Antonius Balsarinus electus archiepiscopus carthaginiensis, et vicarius patriarchalis Constantinopoleos ὀ sum amrς, qui liber apud me inanuscriptus servatur , Cumque otium naCtuSsuero, Publicabitur. Iam vero quis tam est imperitus graecarum rerum , qui nesciat moto rX astum apostolorum appellari in euchologio Petrum a 3 In orationibias autem, quibus graeci indulgentiam mortuo cxcommunicationis , ct interdicti largiri so
lent, nonne est Petro coryρhaei tributum nomen 3) Z Quid ZAn non in euchologium translata a graecis oratio Methodii episcopi constantinopolitani est . qua in oratione Petrus idem et cla
Viger, et coryphaeus, et sundamentum ecclesiae dicitur P Λ e
148쪽
non est Otium profecto omnia, quae in archie ratico, seu Pont*cali libro graecorum i , quae in doxastico, in tropario a) continentur, describere. Accedit graecae, copticaeque alexandrinarum ecclesiarum consensio. Nam in liturgia quidem graeca, quam alexandrinam s. Basilii appellant, Petrus vocatur princeps apostolorum 3 . Quid Z si eamdem appellationem in quibusdam liturgiis tribuere Petro syri consuerint 4 3 Ac tempus me profecto deficeret, si omnia, quae ad id genus argumenti pertinent, libri
que ecclesiastici omnium christianarum gentium complectuntur , persequi diligenter vellem. Quare his paucis contentus ero; Veniamque ad eos, qui veteribus monumentis ossici ab se posse putant, Petrum neque caput, neque sundamentum, neque principem suisse apostolorum. Nam video equidem esse aliquos, eosque o numero haereticorum, qui celebrem illum ex evangelio Matthaei locum, et su-Per hanc Petram aedisicabo occlesiam micam, aut in Christum,
aut in fidei confessionem, quae certa, stabilis , ac perpetua sit,
Omnino cadere arbitrentur; in Petrum autem nullo modo. Ah
utuntur autem testimoniis Origenis 5 , qui quemque christia
149쪽
num, qui Iesum, ita ut factum a Petro est, Dei filium esse confiteatur, similem Petro et dignitate, et auctoritate futurum scribit. Neque vero Origenis solum, sed etiam Eusebii, Athanasii, Hilarii, Augustini, ipsorumque romanorum pontificum , quorum certe fidem suspectam sibi esse orthodoxi negant. Atque Eusebi
quidem praeclarum esse locum in commentariis in sextum aci
de imum psalmum contendunt. Habet enim ille hoc modo: u Sin fundamentum ecclesiae cogites, primo quidem infractam illam, n et solidam petram, in qua sun data est, secundum illud, su-n Pra Petram aedificabo ecclesiam meam, et Portae in feri uora
n Praevalebuni asiersus eam. Petra aut crat Christus, aut,
n ut apostolus indicat his verbis, fundamentum aliud nemo ρο- η test Ponere, practer id quod positum est, quod est Iesus Chris-n tus : ac post ipsum Salvatorem fundamenta ecclesiae existimes B esse propheticos, et apostolicos sermones, secundum apostolin dictum , superaediscati super fundamentum vostolorum , et η ρ ρhetarum ψso summo a mulari luide Christo Iesu , ne-n quaquam a veritatis scopo aberraveris. Haec igitur orbis sun-
η damenta r) revelata sunt n. Quo sano ex loco sacile intelli
gitur, Petram, super quam aedilicanda erat ecclesia , non Po-trum fuisse, Eusebio teste, sed Christum. Quod si mox ille adiungit, post Christum alia quaedam indicari ecclesiae sundamenta posse; non tamen sequitur, inesse aliquid singulare Petro,
quod competere in ceteros apostolos aeque non debeat, aut non
150쪽
possit. Nam quod ille indicat fundamentum, id esse, ait, sermones prophetarum, et apostolorum.
Eodemque pertinent, quae Athanasius in expositione quadragesimi ac septimi psalmi persequitur i). Hilarius autem in sexto de Trinitate libro, non in Petro α), sed in confessione Petri
aedificatam ecclesiam fuisse dicit. Nec vero Gregorius nymenus in hoc genere obscurior, in cuius opere , quod est de adpentu
Domini, 3) non Petrus, sed Mes petra ac sundamentum ecclesiae vocatur. Neque secus Amfrosius mediolanensis Dyssenum subsequens, in Sexto commentariorum in Lucam libro, fundamentum esse ecclesiae Mem statuens, evellere ex animis christianorum hominum conatur de primatu Petri sententiam. Iam de
Chrysostomo, de Hieronymo, de Augustino, de Acacio melitinensi, de Cyrillo alexandrino, do Τheodor ito, de Iuvenali hierosolymitano, de Leone I. pontifice, de Petro chrysologo, de Eucherio lugdunensi, de Felice III. , de Hormisda romanis episcopis,
de Laurentio mediolanensi, de Anastasio patriarcha antiochenOrum, de Gregorio magno pontifice, de Isidoro hispalensi, de Iohanne damasceno, de Hadriano I. pontifico maximo, de Dunga-lo diacono, de Paulino aquileiensi, de Rabano antistite mogun-