De veterum, imprimis romanorum studiis etymologicis

101쪽

velit, si cauHarum nexum ibi aperire studeat, ubi omnia nunc fortunu dedita, arbitraria, omni denique ratione orbata vacillare videntur, talibus auSi bonum eventum promittere licet Non credo. Quae numquam fuerunt, reperire n0n possumus. QuaerentibuS in Singulis rebus, quae hominem direxerint, causarum catena in stulta semel semperque erepta St.

.VOrstelliang. Dubet an nat strii ch da bovorzugis Morkmal ἡj nach de Sonstigen Orb0ilingvngen, inSbesondere also. nach de Wirkun de dunkle beWu ten lemente. .ein Sehr verschiodenos et n. a die Bedingunge dor. Appetaoption in an Sich o variabel, ASA in Benen-hnungi salis Si Sicli nichi aus inser urSpriinglichen Zoit. Wirklicher praeligem0inSchasi rhalion at de aus dor. 0inen prach in die undere ingedrungen St, in de Regothei ne ab Neichen de Sein ird.' quam sententiam compluribus exemplis illustrat. Tale aliquid hic qu0que occurrit, ita tamen, ut etiam ex pluribu rebus cogitatio consistat. Accedit enim id, quod in veterum coniecturis de etymologia dubio procul principatum tenuit, c. pSius vocabuli forma. Quibus aliis vocabulis vel vocabulorum partibus quodque nomen maXime simile esse videtur, ea nimirum Sub eius forma latere divinant, dum modo per significationem liceat. Haec autem ipsa significatio ubi in iudicium vocatur isdem tenemur

difficultatibus quas undi evolvit, quia ut illic populi, ita hic homine singuli in dentidem differre videntur, atque

' Id quod nimirum eodem redit, L imprimis H. Paul Principiender prachseschichte, ε I909, ubi in praefatione hanc sententiam contra unditum defendit.

102쪽

hi quidem etiam a se non minu quam ab aliis Si temporum ordinem Observamus. Quaerente igitur, quare inter dua coniecturaS, quae in ceri vocabulo propter formam maximo ostendi Videbantur, hanc vel illam comprobaverit aut quare potius talem ignisscationem primitivam ex forma poSita eruere conatu sit iamque eo ducentem statim sit ingreSSUS, reSponSum non niSi perraro Xcogitabimus 3. Nihilominus est ubi in spissam illam caliginem lux

quam vi tenuiSSima parumper penetret. EXemplum Sit S. 66 πήλας δὸ τῆς γῆς πίλαγος Βαιδεικνυει. QuArct muneSO - quare non huiusmodi aliquid: οτι πίλας αγε 7 Qua fuiSSet, ni fallor, maris informatio venuSt quodam color perfuSa necnon eandem aperienSmentem ele0l0gicam et prop0 dixerim puerilem, quam saepe in his tymis deprehendimus. Contra cum duo in mundo distinguas, mare t terram, dicere illud huic esse propinquum, cui non tali sapientia paululum videatur inepta Ergo cur ita egit vir ill doctus Sic mihi omsolvo alteram vel alia eXplicandi ratione non comprobavit, quin etiam plane n0 vidit, quia in divinando semper syllabarum divisione ducebatur, ita ut non πελ αγος, Sed πελα γος aut in Dativo τελαlγε 7 discerneret ) Movemur, quasi n0Strum adhuc vocabula alta vel media Voce Secum repetentem audiamu atque, ut sit, Syllaba singula lenteonuntiuntem. Plseraque etyma hanc rationem amrmare videntur. Ubi refragantur, Semper fere aliae adSunt causa aliam viam cogentes sive hanc intercludentes. Assero exemplum S. 3 Sq., quibuS scpος ut νε - - φως, νεφέλη rautem Ut νεφlελη - ἔφη ἔλαυνων Xplicatur. CauS Obvia St: νίφος vo praecedens

Interdum tamen haec elyma insigni et praeclaro modo O8tendunt, quam mirae multarum rerum notione in antiquorum mente e titerint, qua de cauSa spernenda non Sunt. Idcirco in s. 186 σεIων δ αγρις α ευμαρως σιαγογας Verbum αγειν agnoscere non dubitat.

103쪽

necnon manifesto νε φίλης vocabulo affinis menti adhuc haerebat; contra divisio νε pελη ei in lingua graeca nullam Solution om promittebat. Quid quod non minus quam Plato certa rationes maxim0 in deliciis habet, ut otiam atque etiam quasdam litteras totis verborum radicibus sequet. X empla : γα ἄνω vS. 13,

17, 18, 1, 5 etc. in Platonis dubio procul hereditato madit quotienΗ - - verbo ναι. - ρ Verbo αε interpretatur se. g. Vs. 24, 36ὶ Saepe κ verbo αειν adaequatur se. g. S. 46, 459 Sq. 3, r: ρ a verbo τηρεῖν originem repetit B. g. s. 234,

236, 247j.

Haec atque talia legenti plus Semel mihi succurrit,

huiusmodi tyma, quamvis initio risu atque excusatione tantum digna SH videantur, tamen proxime accedere ad multa hodiernorum virorum Oct irum tyma, eaque ingeni-08iSSima quaeve a plurimis iuro approbantur : Sic ubi Solmsen Κ. Z. XXXVII, 18 testis' ut qui tertiu adstat' in tristi explicat sic cum a quibuAdam in miles ' non minusquam in , coin0SV iundi verbi radix i 0 latere putatur. Religenstein iam animadvertit in ad Philoxeni doctrinam referendum BSSe, quotien in etymologico nostro haud do vocabulis vel verbi radicibus in lingua exstantibus alia derivantur verba, Sed de hypothetici tantum elementis. Ibi dubio procul Philoxeni ρηματικον adhibitum Styi Eundem Philoxonum habemus, ubi ex certis declinationi S formis=ὶ,

' Profectus os a vocabulis, quR - γi . , te. OSlend bant, inde αναλογιστικως ad ceter progre us esse videtur. Notandum est in iis a tria exempla - αγο - habero : unde si concludor velis,nOStrum etymologicum revera prirnum luisse apud Graecos aut ei quam maximo impriinis dispositione similo, nimis audax videtur coniectura.

x Ct. Grach. p. 79 sqq. Ah Maur. 28sqq. , Tam propior s. 2 quam propior universum libelli contextum

et indoloin suspieari vetamur has parto Philoxenianas postea demum in alteram vel ortiam seditionem inforta M. Expresso dicit us 54 vocabulum monosyllabum ultimum Molingua elomon tum quod ulteriorem non pntiatur no talionem.

γ .g. s. 79, imprimis 246, 251, 303, 458. Religenstein etiam s. II et i 60 laudat, haud scio anno recto Cum enim primus Onchis

104쪽

praecipue ex Futuro et Futuro Dorico quod dicitur)nomina eXplicantur. Unde profecti duplicem opusculi naturam optime intellegemus, quae multi loci Se Stendit, quamquam Saepius Sentiri quam dignosci potest. Illinc enim est rati illa, quae accurate forma habet rationem, dum omnes litteras interpretari Studet e. g. S. 179 . .) grammaticae auctoritatem potius agn0SceS; hinc Vera St0ica etymologia St, quae formam non aeque diligenterreSpicit, imprimis vocabulorum X compoSitio sit derivationem severam, quali Philoxeni fuit, non noverunt, at vocabuli radicis, ut nunc loquimur, incertam quandam habuerunt notitiam, eamque in uS tantum natam

Sectu quam νgος ' vocabulo tantum ν ε - tribuit. Quod SupereSt, appendici Vice fungitur. Statim occurrit, hic derivationi scientiae tempus futurum nihil promittere: immensum fere intervallum inter duo aequales, Philoxenum et nostrum, interest. At contra concedamu Oportet, hanc etymol0giam, ut parte comp0nente neglexerit, ita in Vocabulo Omposito maximam curam atque diligentiam consump-SiSSe, qua maiorem grammatici ne initi quidem vocabuli umquam dedisse videntur. Ab pSa tamen linguae vita longiSsime remoti SumuM lusus paene erat, Sed luSu quem ludebant assidue, cum ius rationi nondum dissiderent. P0Sterior etymol0gia, imprimi Romanorum, vitiis haud ita magni maculata erat, sed noStro iudicio Scientiae potius deSperati erat quam Scientia ipSa. Idem, m0 Supra p. 28 iam notavimuS, hic rursus in Venitur. Consonante magis quam vocale in divinando ObSerVantur, quippe quae vocabuli quaS OSSa sint, quibus licentia maiore vocale ut caro inducuntur. Locum noster rix quoque explicare videtur, quomodo

locis Futurum aboro potuerit, tum haud minu fieri potuit, ut abeo e pliearentur νύξ tamquam νυ τίσεί κθρας irtamqvum Θυε ε

105쪽

antiqui eiusdem nominis saepe duo pluraVe etyma proponere sustinuerint, ut S. 79: εἱλη δὲ ε λ γους τε κα λεὶως ἔχει. Cuius rei odio nonnumquam illam X plicationem audimus, id tantummodo posteriori aetatis HSe, quae craSsa Minserva varia eiusdem nomini Veriloquia una OS uerit, cum aut non intellegeret unum tantum Verum PSS POSSe aut ex pluribus optionem daret Verumtamen haec ratio iam apud Platonem praesto est, qui eiu ducatque auspex suisso videtur. Qua cum ita sint, litor re Se habet Vera causa eadem St, quam Supra attigimus ut Verbum, de quo agitur, summa cura dignantur, ita in eius maioribus' describendis nullam diligentiam collocant. Hic non optio datur v. Supra τε ah, Sed utrumque rectum SSe perhibetur. Nequaquam Albi repugnant, at e contra in Vicem Se diuvant atque consirmant Φ). Mira illa profecto scientia est, quae dum summis viribu causam Suam defendit eam perdat, cum nihil melius quam Suam ignoruntiam aperiat. Tria Sunt, ni allor, quae hunc BVentum effecerunt primum

se quod linguae Studium a philosophia ortum in noStroetymologico adhuc eius arxsitus videtur deinde quod historica rerum contemplatio in alii quoque doctrinis nondum Satis valebat, ut generale eius Ostenderetur momentum denique quod quaestione hic tractatae immani erant difficultate. In hac re grammatici id tantum effecerunt, Si non id egerunt, ut omnia magis sed derent plana impetum iis adimentes in latitudinem, ut fit, non in altitudinem hanc doctrinam extenderunt. Quid quod non solum verba componentia identidem incerti declinationis formis adhibentur, Sod etiam enodandi vocabuli 420pe ea maxime dorma eligitur, quae idoneam

poetam his locis soni pictura suam coniecturam probare voluim - Recedit quod triττον per contextum nullo modo exigitur , ut Omnia hRo π Stenderent, quam recto hoe nomen Q inciperet. ratyline principia hic etiam in usum convertuntur an nova ratio hinc exorditur p

106쪽

conicteturne n Sam praebeat e. g. Nominativus I vs. 3033, quamquam Omne fere caSu - γ- Xhibent, Genetivus in τύπου VS. 281), quod haud inv0nuSte ac lepide tamquam το πού Xplanatur Huius rationis inconcinnitatis sino dubio numquam perspectas defensionem Xcogitare non c0nati Sunt, ita ut dicere non p0SSi S, Ominativum τύπος Secundum illos analogia via ex Genetivo esse 10rmatum ). Quantopere lusum, n0 Scientiam hic habeamuS, Optime patet ex S. 335 qq. ubi Oeta autumni, περιπτερα et πελειας ve alteram alterius habere nomen ἁνταττροφως δὲ την διίνυμον θει. Idem habes S. 212 Sq. 3. Compluribus loci lectorem benevolum, ut Suam qui Aque ex elymis eliciat

104, 63, 213. Quid quod nonnumquam otiam particulis, quamquam ad tymum nihil omnino saciunt, explicationis

μέρος ). Equidem non facile adducor, ut credam, re tam ineptaS, tam Stulta in primo tym0l0gic graec iam obvia fuisSe εὶ. Onomatopoeia Secunda explicandi ratio in nomatopoeia 90Sita St, c. Si genus, quod apud Stoico descrip Simu prius, Soni ipsius imitatio Alterum hic non invenitur. Loquitur do hac nomini origine in A. 169, non prorSUS ei assentiens, et S. 239. Xempla, ut par St, praecipuBavium n0mina Xhibenta id quod Varro non Sectu habet-:' Mirum est ποι - που alicubi' vs. 2993. Hoccino posterioris aetatis indicium est 3 Quamquam ipsa forma per Θtymum conStat.' etiam s. 3 et 19 Sqq. αλληλονυμως, Sed cf. R. O. P. 179 .' t. etiam s. 237: νυξ δ' ὁ νυσσε δυμ α σαρκος καὶ ξυει, ubi denuo duplex explicatio an una 2 eXstat. 3 Semper nomina componentia ipsa nominat. Quid igitur Sequiture verSu, qualis est 3b λευκος πελαργος καὶ πελῶνος εν μἔρει Idem

habe in s. 28, ubi συναπτειν manife8t verbum αλι ειν indicat. HOC loco haud dubie eeunda manus socordiam deprehendimus.

107쪽

τερsττιξ τερετιζων - νως . Haec exempla optime Stendunt,

hanc explicationem tunc tempori etiam bene inisellectam pSS et in antiquorum ment viguiSse. POStea - multo p0Stsiguram κατὰ ἁντιφρασιν - haec O Sque devenit, ut adhiberetur quocumque ingenii lumen non penetraret. Derivatio. Iuxta compositionem derivationem quoque Ostendimus, verum Stam perrarum. Iaec ratio e paupertatenaescitur, quum adhibeat in ii verbiS, quae aut nimis sunt brevia ut Θεος S. 4 qq. aut per formam compOSitioni haud Satis apta praebent an Aa aut quorum derivatio Omnibu in propatulo St 0. g. πρηστηρ VS. 953. Hac quidem re tymologia Romanorum OStea certe non melius graS- Sabatur velut ubi monumentum explicavit, quod moneat montem'. f. e. g. Serv. Aen. III 86 Varro L. L. VI 49. Nomina longe plurima e verbis derivantur, pauca Substantivis e. g. S. 26, 37, 1l2ὶ Socors atque laxa illa etymologia, cuius Romani p0Stea tenuerunt riticipatum,

Paulo aliter comparatum est, ubi duo verba inter se aequantur nullo ut X0rum adminiculo: e. g. svS. 6ὶ δαὶμων - et α δαρμων PS. 284 , πόλμα - et ς τίλατ aa. Figura, cui nomen Si κατὰ κri ppam, haud crebra invenitur, neque id plus Semel nomine ipso notata x fortaSSe S. 33 ubi tamen composjti ex aη- με νον - χρογη SubeSSe poteStin, et S. 382 praecipue: νικα Θαρρεῖ κανθαρος αετον λίγω l γκα καθαρι αντιφρα ων α φρασαις. In tali Xemplo antiphrasis quadam tenuS Xcusanda esse videtur, quia ironia hic eam creare potuit. Στερ σεως quoque, ut dicitur, eXempla TStant, os imprimiSVS. 34 στίρησις ἡμὶν ηλὶρ φωτος νίφος, cuiu figurae natura igitur cum Stoic0rum plane convenit.

Μythologia. Stoico etiam propter Suam de matura

Alio sons simile dictum usurpat . Supra P. 2.

108쪽

opinionem maxime mythologicorum nominum enodationi StuduiSSe, Omnibus notum est. Cf. Lerse III 105 qq. . Cum tamen Stoici priores potissimum in deorum tymia

κεκτη agναι. f. etiam S. 406 Συκῆ), 4bb-467 Δαφνη, υρρὶνη . Nomen geographicum Surpatur in Δαμασκηνοῖς 426).Μutuatio. Raro nomina X exteri linguis mutuata eSSeputantur. Ut iam vidimus, VS. 47 5 et si tamquam παλαIταται βαρβαροι amoVentur, id quod haud scio an semel

dictum ad omnia monosyllaba pertineat cf. R. 29ὶ Αlia Sunt L υφον vs. 433 cf. R. 30 de VerbiS: βαρβαριζων προσφίρου), et fortaSS φοινιξ vs. 35 Φ). De rebus phoneticis. Certum numerum horum etymorum in tabulis digessi, disp0Sui, denuo ali ordine compoSui ut de rebus honeticis quoque inde aliquid Statuere

mihi contingerol. Qua spes ideo tantum me fruStrata OneSt, quia eam non conceperam quippe notione de legibus quibusdam ph0neticis omnino desunt, atque ordo vel e gitatio in adhibendi variis mutationibuS, craSi, metΛ- thesi etc. frustra apud eum quaeruntur. Pauca igitur suffletant ObServationeS. AphaereSin SurpaSSe eum apparet quae mutatio quia Satis manifesta est, profecto eum fugere non potuit. EXempla: ἁJταλαμη 226ὶ νιJκανΘαρος 3823, Jξυλον 100).

' Nimirum tyma s. 8 sqq. postea demum in82rta Sunt.

109쪽

Litterarum additione apud eum, qui multa nomina in unum comprimit, ut par St, parum Sunt frequentes. In nominis initio interdum ortam deprehenditur cf. s. 8

Reliqua mutationeA, tam vocalium quam OnSODan.

tium, adeo sunt incertae Omnibu8que legibus Solutae, ut de iis corti nihil referre of Simus. Ipsius observatione phoneticae perquam rara sunt deum. 30 et 46 iam locuti sumus 3. Sed enim hic maxime monendum Videtur, O non archetypum nostri tymologici in manibus habere ita ut dorobus Singularibus certo diiudicare Saepe nequeamus j. Postremum hoc notatu dignum videtur, hic quoque propagines Serpere mira illius doctrinae, quae vult

verbi describitur. Exemplum Sit S. 15, ubi noctem, ut qua ipsa sit obscura, ideo qu0que in etymologia Moimpeditam dicit. Eodo tendit S. 102, ubi ντιστρ ς memorat, vocabuli φῶς tymum nihilo magis SS dilucidum id quo hodie numquam moveamur, tamquam a re inexpectata atque mira LuSus apertus est in S. 30 Mi. Tribus denique exemplis illustrare mihi liceat, quo tandem in septiae ac Stultitiae aliqui devenire poSSit. Si de rebu Semmiologici nequaquam certa principia vel regulas

conStituerit. Ούρανος Veriloquium no Ster haud bene intellexit nunc enim S. 18 ad θλος elymum pertinere videtur,

' Quae8tio oritur, num in alternatione .g. es. S. 6b vel tenuissimus subsit Sensus - cuius videlicet vir doctus nequaquam sibi suori conscius phonotica ratione sibi Se cognata ideoquo Saepius Oeum commutare. Notandum certo et hie et alibi videtur sonos nulla amnitate coniunctos, quales Sunt ι et ιτ, numquam

110쪽

licet ius sexemplum dubio procul coli. lat. rat p. 396Btal aliquid de υραν ipso dixerit Verba, de quibus agitur

facere debet, ut rem propositam videat, id elymi causam praestat Platonem haec dissiculta non fugit, quippe qui

Praeclarius idem vitium instat in versu lepidissimo

μίνας γναθους ubi, Si ili placet, ad Vocabulum referre non veretur, quod ad rem examinatam nullo modo Spectare p0SSit. Ceterum poeta in omnibus fere verSibus ea dixit, quae varii modis abunde cavillari posSemuS, si modo huiusmodi propoSitum nobis Saet. Quod tantum abeSt, ut semel pronuntiare malimuS, Operae pretium non SSe Stultitiae frustula undique On Verrere. Qua cum ita Sint, Silentio iam praetermittenda eLSeo. Sinon suspicionem, attamen admirationem 10r8itan apud nonnullo movere p0SSit, qu0 nullum vestigium neque re neque Verbis in hoc elym0logie eorum principiorum invenimuS, qua AuguStinu Stoicorum nomine expoSuit. Duo tamen obliviScenda non videntur. Istud Systema potiu ex etymologiae usu deductum quam ad eam fulciendam nec non dirigendam Xc0gitatum SSe, Omnibu manifeStum eSS arbitror. De tempore autem, quo meditatum St, certi nihil comperimus at primi certe Stoici nondum Sse imputandum, equidem mihi persuaSum habeo. Altera causa est, quod Stoicorum rationes omnia Gaetractant, Sed ipSam comp0Sitionem nonnisi obiter et trictim tangunt, utpote quae ad dialecticam minoris iam sit momenti, noStrum vero etymologicum omnium maXime

라틴어 텍스트