De veterum, imprimis romanorum studiis etymologicis

81쪽

De Epicuro. No in hoc brevi conspectu quemquam praeteream HS paucis de Epicuro agondum videtur quamquam magis Per Universam de lingua natura opinionem quam do pSa etymologia bene meritu es St. Qua de eo inveni haec sunt: Origene c. eis. I, p. 18 Sq. ap. Schmid p. 24 A. 39ὶ ... h

82쪽

Quid novi igitur Epicurus nostra disciplina attulit ΤΙ. Rerum tantum Sensualium nomina, initio a qu0libet Creatn, OSte κοινως melius constituta sunt tam brevitatis cauSa quam ut eorum minueretur ambiguitaS. Ratio quam Plato in omnibus vocabulis probat, ab e Solum in rerum in ViSibilium ου συνορωριDων Dominibu admittitur, Sc. Ut SR-piente οἱ συνειδοτες quam optime poteS Soni aliunde mutuatis ea deSigDent. II. Bene perspexit et intelleXit naturam linguae physiologi CR. cf. φυσικως κινουμενοι): SOD Su Sponte in homine nascuntur, hic primorum Saltem Onorum aliquid Significantium origo est. Id quod Plato non vidit nequ0 St0ici tam

III. sentes origine atque primitus diversae Sunt, quam discrepantiam domicilii locus tiam auget. H i ni illa linguarum differentia egregie Xplicatur, Uam ipso tempore Stoicorum multi Scrupulum iniecisse vidimus. Sed Epicurus, homo ut fuit Sen Sualem rerum naturam atque originem nimis urgen S, in hac quoque re modum eXceSSit, quod rationale linguae argumentum eiusque imi genere humano edussando pr0rsu negleXit. Qui dum unam partem, quaSi Sit unica, reSpicit, Verbum tantum in Strumentum esse pronuntiavit n0tioni alicuius eXcitandae, quae ipsa nihil esset nisi memoria rei visibilis sensualis saepius repetitae μνημη του πολλακις ἔξω πεν φανίντος, Di 0g. Laert X 33j. LucretiuS, quem Epicuri Sectutorem novimu acerrimum, fusam huius d0ctrinae Xp0sitionem offert in .s 1015. Wundi Mikerpsychologie HI, 2, 22 qq. n0strum magna aestimatione dignatur atque patrem unius X hodiernis rationibu agn0Scit, c. quae vocatur Naturlauithe0rte' ).' Plures de lingiuae origine Xplicationine reperiuntur apud Proetum .l et Ammonium .l. e parte anonymae. D quibu cf. Steinthal I 16 sqq. 340 sq. Religenstein Ion Maurop. te. 23-25,60, 81, 82. Suffciat ea hie indicare, Ria non habeo quod addam.

83쪽

CAPUT VI.

De Alexandrini S. D duabus rebia aliquid notandum videtur de opinione quam do lingua origino vel natura Alexandrini comprehenderunt deque eorum etymologia. Quia hac disputatione eo tantum respicimus, qui ad Romanorum tymologiam alicuius momenti SSe videntur,p0Steriore grammaticos, qui ex Aristarchi Schola provenerunt de quibus v. Lersch III 6 sqq. in praetermittend0S

Aristarcho auctor lingua Si sτειλὶ Quae fuerit eorum in lingua Occupatio et commeatus reputantibus aliter fieri nequi8Se videtur, quin linguam creatam esse putarent amente humana, bona ratione ducta et ordinem ubique componente. Hic iam toti in grammaticorum finibu Sumus, qui mirabile dictu dum linguam melius et latius noscunt quam philosophi, tamen d vera eius natura ad magiSpuerilia Saepe deScendunt cogitata. Quin otiam nihil aliud eos ad tymologiam compuli SSU opinor quam OBSiderationes ad explicationem poetarum SpectanteS: non linguae origo erat, n0 rerum e lingua cognitio, Sed Vocabulorum praeSertim poeticorum Signiss-cati0, qua Opus iis erat ad editiones et commentario componendo atque ad orthographiae usum. Nimirum pSi qu0que pinati Sunt veram Signi sicationem AE etymo' Supra iam do hac formula disputavimus cf. p. 52 Sininthald 325).

84쪽

plerumque Statim elucere nequo Significationis transitum per temporum cursum factum Satis intellegerunt Homerusii aetate primus erat poeta, qui vocabulorum priStinum ne primum Sensum cognovisset. Quod Videlicet non impedit, qu0minus interdum vocabulorum adhue Xstantium

Sen Sum cum Superiori Saeculi optime Ompnraverint: cf.

Lehrs de Aristarchi studiis Homericis , 35-50 0 5 sqq.

Proinde quare etymologia apud AriStarcheos numquam ipSaper Se tractata Sit neque umquam in prima Studiorum parte steterit, e iis, quae dixi, iam abunde apparet. De natura eiusmodi tymol0giae pauca diSSeram. Ad Summam, ieiuna magi fuit Stoicorumque in septiis atque comm0nti minus obn0Xia AriStarchu imprimis hac re inter ceteros grammatico et phil0S0pho unus eminet ). Quo factum est, ut compoSiti0nem, qualem apud Stoicos deprehendimus, plane omitterent et per derivationem potius non Substantiva tantummodo, Sed etiam reliquas orationis

parte eXplanare Studerent. Ceterum νοματοποι a figuram multis, immo nimis multis

locis adhibuerunt et intra terminos Soni tantum imitationis in g. I apud Stoic0S V. Supra c0ntinuerunt ). Qu0dox Dionysi Thracis estnitione τὰ παρὰ τάς των χων διοτητας μιμητικως εἰρημιένον 9 14 et X bServatione in tym Magn. S. V. i ω ubi videaS colligitur, ubi dicitur, talia vocabula flexione Suam cum Son Similitudinem amittere ideoqueeSs indeclinabilia. Quomodo Aristarchus et OSteriore ante Varronem

grammatici ceteri Stoicorum guri S Si Sint propter exemplorum inopiam vel absentiam diiudicar non licet j. Nonnihil deniquo de famosa illa figura c0ntrari0V

Etymologio findon ir ei Aristare nichi So rasse Irrtumor, ictbei ander Grammatikerti. ' Effuso de hac figura egit multisque exemplis opinionem Suam

85쪽

nobis innotuit. Apparet eo non iam κατ' ἔναντIωσιν, Sed γαιτ'

ἁντὶφρασιν ' eam appellaSS0. Stein ilia I 35 sub hoc voca. bulo aliam rem latere Su Spicatur atque in St0ica appellatione: an recte valde dubito. Hac in re nimis Stupido et hebetes

eo fuisse omnes con Sentiunt hunc τρ τον qui raro admodum in lingua occurrit in gura ευς ημιτ a Uet in ironiain, dum ad unumquodque nomen adhibere SuStinent, emortuum omnino reddunt. Verum enimvero ad ultimum nondum perventum est. In

Omnium pessimum documentum praestiterunt, quod a Tryphone vel a Superioribus iam inventum esse videtur ). Utrum primitu iam a nominum impositore hac ratione ducto an postea ab hominibus vocabulis utentibus nomina ab iusta forma detracta SSe crediderint, certo decerni non p0teSt. Denique Aristarcheos grammaticos, qua fuserunt cura atque diligentia, mutatione phonetica Si non melius perSp0XjSSe, attamen clariore quam Stoico Ordine compo- SutSSe paucis indicare volim doctrinam dico de pathologia i Soni, παπεσι τῆς φωνῆς Trypho huius quoque inventor Asedicitur. At vero hac ipsa re de posteriorum Studii haud scio an male meritu Sit vere0r enim, ne ita agen Semel meliorem huiusmodi rerum intellectum impedierit. Nempoomnes hanc artem poStea praestigiarum Vicem eXercuerunt atque Simplici ratione in uniues litterae locum alteram

Hormis vol. XLIV p. 70-7 demonstraro conatus est, Lucilium quoquo hane doctrinam secutum esse, ubi in plurali numero ei Postulet, in Gen. Sing. vero agitur praecipue oorg. 10 et 10 apud Funatolium ti Ter Scaur. p. lf, 23 et Vel. Long. p. 56, 23. Si recte, ostendit quam celeriter graeca doctrinae eo tempor in Italiam irruerent. Cf. etiam Lehrs de Aristarchi studiis Hom. p. 325 328.

3 Cf. ackernaget, de pathologiae veterum initiis, Basel 1876 quam dissertationem Lutetiae Parisiorum in Bibliotheca quoque Nationali reperire non potui et Steintha I 346 sqq.

86쪽

succesSiSS rati, Deque cur ne qua in nec qua litterae paulatim in alia fere mutarentur, ulterius quicquam quaeSiverunt in . Si in sin L0hrsium audimus, hanc habemus sententiam: .grammatici Graeci meliores, in qua re Sine dubio aliquam- multum Aristarcho debetur in Cratetem nitenti, videntur in hoc genere permodici fuisse se in figura illa: τι τυνίταΘεν etαὶ Apud Ap0llonium pron. p. 3 quaeritur, cur τις Si Domen St ODOSyllabum contra regulam breve sit:

Palmaria h0rcle observatio, quae in tantam obScuritatem, in tam Spissam caliginem lucem insignem penetrare initi Cur Aristarchei linguae analogiam defendere non deSierint, expositum iam St. Qui cum ab adverSariis nimi argutiis urgerentur, tandem pauci quidem rebus linguam Severis logicae postulati 0 SatiSfacere denegare n0n poterant:

Becker n. r. II 846 Sisinthales 366). Ceterum huius

controversiae tenor atque Omp0Sitio, Sicut eiu eventu S, ad rem n0Stram nunciam n0 faciunt Legentem ad ea re Voco, quae de hac re dicuntur apud Lerschri, Stointha I357-374 II 1 - 161, Reit gen Stein Ioh Maurop. etc. 44-65. Hoc tantum m0neo, grammatici univerSi linguae analogiam tantopere fuiSse rem omnim0d neceSSariam, ut uSque ad finem anomaliam negare deberent, ea quae huiusmodi non videre non p0SSent certi StatiSque reguli Subicientes. Dum ita nomaliam in Se recipiunt, re vera anni0giae iacturam Se feciSS eo latet.

87쪽

D viro nunciam nobis disput: ιndum St, qui inter grammatico erga nostrum doctrinam omnium optimo meritus eSt, in quo etymologia graeco- romana ad Summum fastigium p0rvenit, de Philoxeno grammatico Alexandrino.

Εtym l. l. eum Varroni aequalem sui Sse credunt ulla via ac ratione Ioh. Maur. p. 87 hic Philo Xeni Γλη trita 1 unte Tryphoni opus de orthographia mi SSum Ss effecit. Is primus fuit qui linguam non propter auctorum interpretationem Sed per Se tractaret, primu 0 grammaticis, qui dialectis graeci et linguarum comparationi animum intendortit ). Ne multa, propterea maximi sui momenti, quod nalogiam, ab Aristarcho eiusque discipulis in declinatione, numero, genere imprimis vindicatam, argumentis et magna experientia Dotu etiam in derivatione demonstravit. Quo

88쪽

factum est, ut apud eum demum derivatio suum locum obtinuerit. Qua Via ad hunc ventum pervonit 2 Cum Stoici propter

arctam coniunctionem nomini cum se nominata in elymis Semper rerum ordinem, non Vocabulorum alphabeticum)Sequerentur atque unumquodque nomen per Se tractarent i, Philoxenus vocabulorum ordinem composuit: Sic factum eSt, ut Vocabula cognata una p0neret et tam parte SuffixaS, quam in Saepe eaedem vel Similes, quam Dominum

radices dign0Scere coepisset. At per vitae tantum curSum hanc rem detexit detectamque elaboravit initio in etymo-l0gia nondum eum a Stoicorum compoSitioni 10rma Selib0rasso c0n Stat ). Pathol0giae rati0nem iam novit, Sed in ea adhibenda permodicus Si ). Hinc quoque efficitur, eum aut Sed paulo ante Tryphonem vixiss02 Ubi littora aliqua in aliam mutata Sse videtur, ibi Philoxenus Saepissime ex certis declinationis formis e g. ex Futuro id deducere mavult quam ad pathol0gine artificium recurrere se. g. r. 3 et apud Funai0lium cst eligenSt0in Ioh Maur. 863. Hac re ne PhiloX0nus quidem mihi rem in meliorem Statum perduXjSS Videtur verum grammaticum Se praeStat, qui ordinet potius quam intellegat. Sic tota eius rati admodum St, ut Germani dicunt, nuSSerlich, ' externa Untamen ipsa licentiam coniecturarum et etymologiae perturbationem inpud Graecox Semel temperque OppreSSit.' Optimum Xemplum praebet etymologicum Iohanni Mauropi, do quo Vide infra. Cf. Religenstein Ioli Maur. p. 87. Hae r quoque inSigni QS eius etymologia, quod non, ut Stoici et Superiore grammatici Verborum ρηματων Veriloquia negleXit, Verum in iis Singularem posuit euram. f. apud Suidam : περ μονοσυλλαβων

ρη κάτωγ περ Tae εις μι ληγοντων ρηματων. unetae eiu radices POSitne Verba Sunt, ut in hac quoque re partim cum hodiernis viris doctis consentiat.

. Ipsa Severa suffixorum doctrina saepe iusto maiorem pathologiae uSum prohibuit v. infra Templum ρρωδω p. 77).

89쪽

Apud 0mano istud longe aliter comparatum me, 0X videbimus. Verum longius Philoxenus progreditur a radicibus qua ἁρχM ' Vel στοιχεῖα eum appellare eri est simile in lingua exstantibu ad radice tantummodo positasse attollit, qua audacia ad Odiernae grammaticae comparativae principia miro accediti Ut iustus autem grammaticus de lingua Origino grammatico digna cogitat is empiria fretu ante omne a rebus Singularibu ad στοιχεια quae ultima attingere potest RScendit. In quibus eius explicati potius SSe videtur X plicationis desperatio Philosophi autem in hac re semper agenserati ad Singulare, ab hominum natura ad eius per linguam X preSSionem, cetera quam Optime reSpicient0S, descend serunt Philoxenus tamen dum derivationem quoque cortis analogiae logibus' fieri demon Strat, solam istorum στοιχεὶων creationem cum quaestione de linguae origine con0Xam singit. Unde ipS derivationis Sum X Orta essent quaesivi Sse non vid0 tur . Quod ad hanc controvei Siam attinit, Phil0x0nu nimirum in Aristarcheorum Sententiam it, linguam gσει SS pronuntiando. Itaque has ἁρχάς non explicat secundum pSius Soni genesin et naturam, ut Plato et Stoici 2 censuerat haber o, daS nichi au de Natur de Κlanges, Sonder nnia de durch die σαν, Θει feSigeStellio Bede ut unge derAblei tun g0 di Bede utun de στοιχεῖον eWOnnen urde

i Hae ἁρχαι semper verba monosyllaba sunt, ita ut Orion P. I 52,

h Exompla apud leiSi l. l. p. 48. . CL do his rebus frg. Varronis 4 Wil manns, 26 Funaioli apud Diom. p. 39, 253: Constat autem se Latinitas , ut adserit Varro,

his quattuor, natur analogia consuetudino auctoritate.' Reitzonstein

90쪽

Una autem αρχη, Sive XStan Sive hypothetica, varias habere potest signi sicationes. Quaenam Stae Sint non e Soni natura, ut vidimus, emci poteSt unde vel maxime haec pars Θg τει St), Verum non niSi ἐξ στορIας amplecti alemus, dum scilicet, suffixorum Significationem certam atque con- Stantem reSpicientes e Sensu qui ante oculo eSt ad Stam radicem Agendimus. Haec hodiernorum quoque etymologorum in atque rati est, qui tamen melius, quam fuit Philoxenus, sibi c0nscii Sunt, quantum Sit Salebr0Sa aberrandi periculis plena, nihil promittens nisi Vaga admodum

Aetate Phil0xeni nova moles, Offilium OVum etymologiae Se aperuit, quod per eam tam adiumentum in disceptationibus de orthoopeia et orthographia graeca quaerebatur )quam norma atque fundamentum Hellenis mi qui dicitur, quo lingua Attica maxime in totius Graeciae linguam dilatatur. Unde cur novus etymologia impetus eo ip80 tempore manifeStu evaserit, acile intellegimuS. Una tamen re eSt, quae nostro quidem iudicio locum Singularem Philoxeno attribuit, qu0 scilicet primus fuit qui firma ac constanti ratione linguam romanam X graeca provenisse sibi habuerit perSuasum, idque etymOlogiae demon Strarae auxilio tonatus Sit in opere περ τῆς