장음표시 사용
121쪽
coniungitur propior veterem optativum diιim qu0m Asellus
nimirum per antiquitati Studium noverat, cf. etiam duitor in ' D. 68). Contra etiam certa vocabuli forma respiciuntur, cum reliquae Omne hanc rationem repudient: e g. volpes, lepus - oris a pede derivantur. Quod ad res Somasiologicas attinet, idem spectaculum stonditur nomina induntur propter rem, quae rebuS nominandi non magi S quam alii propria St 0. g. terra D. 39 aut quam nomen non totam X primit se. g. r. 72- Varro L. L. V 22: poetae appellarunt Summa terrae quae muri possunt, Sola terrase ). II 10 pror Su seadem
mihi videtur osso ratio, qua Plato se Stoici unum sμα in duo nomina dirimunt Supra p. 27, Τ i. Mutuatio. Iam Aelio mos fuit, vocabula quaedam ad linguas externas dum in Xat reicere neque amplius inquirere qum in alia illa lingua eorum origo SH t. ProrSu idem Spectaculum Varro praeb0t, unde menda graviSsima interdum emanant, cf. L. L. V 4 de agro. Haec parumper cum Philoxeni doctrina o linguis externis componamus. Qui quanto per in hac re fuerit largior necnon vere doctior statim videbimus. Ut aupo, hic qu0quo elucet, nullum populum historia cursum maturar valere Romani quoquo in artibus o disciplini lampade a Graecis accepta nihilominu veri Romani permanserunt, Suo contenti, aliquantulum unguSti, necdum a Se ad universos populos oculorum con Spectum promoventes quae comparatio in multis rebus lumen senti humanae una accendere potest. Quid quod Romanorum orbi terrarum imperium, ut Graecorum intellegentiam magism regiSque quasi cote acuebat, ita Roman0S pSos omnia sua iam arbitrantes maXime hactenus reddidit caec0S, ut eo Spopulorum Subiectorum mores, linguam, naturam pro OceaSione oblata plerumque ita male novisse, Saepe demiremur i.' In tymo miles e mollis probabili coniectura militia monitia tamquam ardo quaeStioni fuit, in quo notiones duae miscerentur.' Quar in fr. 4 FoSt. p. I 62a, 2 huii ordinem milum invenimus: Lanuvini, Graeci, PraeneStini Eumno Fostum, aut elium 3
122쪽
Quo nomine eam Aelius appellarit, n0 constat hcontrario nomine' fr. 7, ubi tamen textus hauddum certu eSt cf. editio Goligi et Schoellii κατὰ auricφρασιν r. 15 e contrario fr. 713. Indolem eius non meliorem neque peiorem XiStimamus quam fuit apud AriStarcheos, .e prorsu inepta Sunt exempla allata neque ulla eius rationis excusatiouSquam in ipsa re posita est. Hic igitur longam iam Superi0rum ei fuisse Seriem credamu neceSSe SSe videtur. De clerivatione. pSa enumeratio Supra Scripta clare iam ostendit, non iam comp0sitionem Semper et ubique valere, Sed contra id primum obtinere locum, quod derivationis nomine dignari recuSaremuS, Si melior Succurreret appellatio. Nihil enim por eam fit, nisi ut prima pur nomini ad aliud vocabulum revocetur. Suslixorum namque doctrina aut prorsus nulla est aut e usu Ottidiano nata, eique tantummodo Servien δ). Num haec ita comparata fuissent, Si Aelius rationes recentiorum grammatic0rum graecorum cognitas habuissetet Immo meliuS, Opinor, talia observasset. Itaque etiam hinc suspicari licet, Phil0xenum p0St Aelium, hominem, ut Cicero dicit eruditissimum Graecis litteris edi Latinis, viXisse. Utut haec sunt, fragmenta Servata exempla paulo plura derivationis quam compositionis exhibent. Quam disserentiam ut aliquantum augere Velim moveor hac c0DSideratione, compositi0ni p0tjSsimum eliana exempla p0SterjS, qui hanc rati0nem repudiarent, viSn SSe ingeniOSΛ, mira, ludicra, certe notatu digna, cum derivatio nihil inauditi
neque inusitati iis ostenderet ). De rebus honeticis Ment p. 14sqq. , LerSchii vestigia legens es III 6 10 et 175-178), mutatione apud
iugit, Praenestino Romanis esse propiores quam Graecos 3 Hoc affirmare non RuSim.' Ne hoe quidem iudieat ab anomaliae parte eum stetisse, siquidem Varro dubio procul analogia defensor in hae re haud meliu profecit. 2 Hoc quam verum sit, Gellius permultis locis ostendit. f. etiam
123쪽
invenit. Qua ibi dicta Sunt, recoquere nolo. Haec tamen velim Sic accipiaS, tamquam earum rerum exempla apud Aelium XStent, ipS Vero nondum claS80Sita distinctu noverit utque agnoverit. Ita, credo, res comparata est, ut hoc S0lum perhibere p0Ssimus, tales discrepantius non prohibui SSe, quominu eius ingenium divinandi rationem iniret et comprobaret Varro quidem eorum generum conscius fuit, L L. L. V . sed talia haud scio an ad Graecorum de pathologia studia referenda Sint,
quati sempore demum Philoxeni et Tryphonis lorere coeperunt v in si a d Varrone C. I, III . Adlius Stilo in his robus admodum fuit moderatus, dummodo initium verbi solum in iudicium vocetur, ut par BSt. Quam indolem i, quam vi videatur ParadOXOn, tamen sic mihi explico, ut cum nondum isti regulis niteretur neque iis, ut sit, abuteretur nam haec atque talia quantopere ex ipsa lingua deducta Sint neque linguae modum excederedobeant, cito ObliviScimur , Simul propter ingenium ieiunum omniaque immania repellen talem eum eva iSSe credam. Quod maxime elucet in mutatione, cuius tabula
λὶ Formae monestrum Fest. p. 38b Id lavipes Varro .R. III, 12 6ὶ volipes Quinto 6, 33 quam Varro .L. V I0 non exhibet ,
luculenter demonstrant, elium illum analogiae sensum, qui uobis omnibus innatus est, in etymologia adhibuiSSo. Quae res in Ioh. Mauropi etymologico haud minus Saepe iuvenitur.
124쪽
Consonantes vulgo melius tractantur quam Vocales, id quod re ipsa fert. Sola mutatio, qua isti tempori Satis arbitraria videtur, est quamquam ne hanc quidem hodierna grammatica c0mparativa gravatur. Iuxta quidem ponuntur set r or, neque eius rei Aolius sibi rati0nem reddidisse Videtur.
eli Si maior videtur, quae tamen formis verborum Perfecti ei Satis Superque probari potuit. Quae Si comparaveris cum graeco OStro etymologico, in hac re certe palma Romanodsbstur. Litterarum assumptio valde rara est fortasse in D. 24 et 53 cf. apud Iob. Maur. - δ- quoque S. 88, 159ὶ. Qua re non minus Aelii acre iudicium ostendit litterarum enim additi eiuSmodi est, quae in linguae vita numquam occurrit Xcepti paucis RSibus iisque arcte desinitis. Figurae, cui nomen a phaere Si v. Supra p. 94), in fragmentis vestigium On YStat, haud scio
an in fr. 24, mi Da mirari s in fr. 31 Τ). De rebus Semasiologicis. In hac re Aelius nimirum
Saepe errRVit, Θ. g. etymum pandere sanem dare, ubi ordine inverso a SigDi catione compoSita ad Simplicem, a concreta ad magi abstractam e vertit ses. r. 27 - 0n. p. 44, M.). Vitium tamen nequaquam in neglegentia OSita St, e. g. ubi nebulonem a nebula' derivatum Sse nimis accurate duabus ii n0bi probare Studet fr. 243. Etiam radici primitivam quandam Significationem aliquatenu perSpeXiSSe vel SenSisSe videtur cf. f. 1, 11. 60 '.' Quomodo Aelius significationis sima bonus assecutus est γUtrum etiamtunc tu populi conscientia vivebat an a Vocabulo immanis' profectus est, euius SenSus eo tendebat Cf. Walde Et M. p. 367 et Varro .L. V 4.
125쪽
sent donique p. 13 omne rationes dirilectico-etymologicas, qua apud AuguStinum obvia supra ad Stoicosrsettulimus, in otio quoque reperire Studuit v. Supra p. 55 sqq. . Ubi vereor, ne a Scopo hine aberraverit, adem de cauSa quam Supra p. 96 exposui. Itaque ne in hac quidem parte quicquam dubito, qui apud nostrum non minus quam Semper et ubi lue etyma eXStent, quae AuguStini systemati se adaptari Sinant a vero eum his classibus usu in SA in inquirendo, iisdemque ductum fuisse n0n adducor ut credam. ccedit, quod nonnulla ex Augustini exemplis indolem ab Aeliana prorsu diverSum prae Selarre videntur. Vide tamen App. II . ConcluSio. In elio igitur doctrina tymologica a Graecis in Latium tranSmigravit. Is primu sui Sese videtur qui rationibus etymologici atque experientia Graecorum fretus ut omnem linguam latinam aut magnus eius partes in Singulorum verb0rum originibus X phinare molitus sit.
roribus: in quo non modo elii ingenium non reprehendo,hsed industriam laudo: Successus senim fortunae, X perien-ἡtiam laus equitur.' Namque haud pernendam molem, hercle, elius SuScepit cum hoc unu aggreSSu est. Eodem
modo, quo h0di principia tam etymologiae quam di8ciplinae
quae per coniectura Scriptore emendare Studet, non iam ita obvoluta SSe putantur, ut SucceSSum recuSare Videantur, neque tamen eorum usus Sine divinatione necnon Sagacitate
quicquam proficere potest, ita elio in dissicultate maxima summum fuit meritum, quod illud inceptum perpetraSSevidetur. Iamque VidimuS, qualis eius etymologia exstiterit. Nunc igitur quaeramus unde haec Omnia hauserit. Graecum etymologicum, de quo egimuS, probabili coniec-
126쪽
tura post Aelii aetato collocandum esse pluribus locis monuimuS ). Quod non impedit, quominus tale aliquid, minus fortasse perfectum, iam antea Sc. Aelii temporibus ex Stoicorum 1 cina provenire potuerit. Attamen, fac aliud tymologicum fuisse, quod Aelius cognoverit discrepantiam inter Platonis tymologiam et Iohanni Mauropi Si observaveriS, progreSSum tanto tem-p0ri Spatio factum adeo exiguum SS VidebiS, ut puSculum illud, Si umquam fuit, eadem fere etymologiae principia atqu0 Sum exhibere debuerit atque alter stpostorio libellus re vera propOSuit. Sed in elii fragmentis pauca dumtaxat Sunt, quae per indolem lepus, pituita, volpes vel per argumentum caelum, lepu8, 0nStrum, volpe8 etymologici istius Speciem prae Se erant reliqua omnia re tractant X historia, antiquitatibus, moribus deniquo R0manorum deSumptaS. Quae cum ita Sint aut credendum At, elium graecum etymologicum exempli loco habuisse, id quod mihi probabilo v. Supra non videtur, aut ita iudicandum, Aelium non
modo R0manorum, sed etiam Graecorum primum fuiSSe, qui Suae linguae vocabulorum maxime Sitatorum Xplicationem ordine ac ratione conStantem umquam c0mp0Suerit.
Quod mihi non magis arridet id quidem in historiae cursu inauditi aliquid esset, atque tali coniectura nisi
lirmissimis argumentis stabilita cum maxime St reicienda. Itaque qu0niam utrumque reSpuendum puto, fatendum forsitan Sit, Aelium Stilonem etymologicum eius certe modi numquam comp0SutSSe quale lapud Graeco repperimuS. Inde Sic mihi rem fingo. Aeliu Stoicae imprimis etymo-l0giae cognitionem abunde habebat, ut ea fretu ad suam linguam Vernaculam quoque talia adhibere sustineret Elyma
pleraque in edendi vel annotandis Scriptoribus dedit, qu0rum partem quin litteris mandarit dubitari non potest ) haud
127쪽
Omnino negare volim, eum etiam Opu compOSutSSθ, quo
glossa eXplicaret veriloqui quoque immiXtis, quale Menig v. Supra adumbravit. Quamquam hoc mihi nihil aliud
pSSe videtur quam ultimum refugium, quo via alia nulla patent fragmenta disperSa ac multifaria recondamus. Mihi quidum Aelius ante oculos obversatur Vir potiSSimum romanae untiquitati peritus, Secundo demum loco grammaticus et rhetor Stoicam philosophiam assectans. Quomodo autem eiu etymologia ad praeSentem Statum pervenisS videtur Nimirum compositionem a Stoicis imprimi mutuatu est. Sed duae res huic explicationi repugnabunt. Nempe linguae latinae indoles, Dominum compOSitnrum prae graeca pauperrima in istam rationem minime commendabat neque, ut Graeci, epopoeiam habebant Romani compositionem escentie populari cogitationi imprimentem atqu0 unam maXim ei inhaerentem. Inde paulatim eo oveniret necem erat, ut compositioniS loco oriunt i 0nem praeferret, quae quoniam ne apud GraecoS
quidem certi reguli S legibus, principii sun data erat, apud Aelium haud melior evasit. Sed ea maXime de cauSa ad Veram lingua Scientiam iam propius accessit. Quod Si quise eo quaeSivi SSet, quidnam in victima' vocabulo esset illud tima, quid respondisseis Aut Se ignorare aut eam partem ad rem nihil referre. Si illud St, ignorantiae eius confeSSionsem excusabimus et laudabimus, in minus, hic iam pater fuit illius derivationi tam laxae tamque Stultae, quam Cicero Supra egregie deScripSit. Fragmentorum copia Trinationem non Suppeditat coniecturae, qua haud scio an suspicari liceat Aelium vitae initi compositi0nis rati0ni magis favi Sse, 0Stea Vero Sededidisse derivationi in lingua latina investigandae. Quod utique probabilius videtur quam ordo inversus Hanc igitur rem integram iam relinquo.
D Res insignis et semper nota cf. e.g. poetarum audacia in incur cervicum pecu3, repandirostrum pecus apud Pacuvium.
128쪽
Sic Asellus novam materiam aggrediens inde Vel maxime impetravit, ut magis quam aequale inter Graecos libermaneret et in explicatione partim propriam Suam rationem sequi p0SSet. Ex iis quae Xp0Sui iam manifestum erit quare G. Boissiero assentiri nullo modo possim, ubi dicit Etude Sur a vi et les vorasse de M. Ter Varron 1862, p. 152 )ὶ
de Varrone eiusque aequalibus: -- n e piquait OiDShd'arrivero origine eelle u mo que de te decomposersed'une maniere ingenteus et qui en gravat e Seu dansola memoire .... c'etnit plutot ne Sorte de desinition uno semaniere de explique et 'en Xer i Sens par quelquesecirconStane OXterjeur o par u rappr0chement SpirituetriRVec 'nutre motS, qui ut 0sSemblentV, 1. seli. XII14, T. Quod si verum esset, etiam unius vocabuli duplicem etymologiam facile excuSare posSemuS IStud tamen minime iustum videtur. Etenim illa derivati infami tam neglegens tamque Socor Si quicquam, aliud nihil officere potuit quam ut verbi Significati0nem obscuraret, non illuStraret. Deind0 huiusm0di xplicati legibus historiae non Obtemperat. Nam licet unuSqui3que n0Strum in talem etym0l0giae antiquae aeStimationem nonnumquam inciderit, nihilomagis riSu retineri nos oportet, ne illius Saeculi homino Seriis conati magnaque induStria non meliora eXcogitare potuiSSecredamus quam Aelius noster in fragmenti nobi offert.
De hoe opero f. iudicium nimi sevorum Wilmannsi, De M. Ter Varr. libr. granὶm. p. 135 A. I. andem Boisfieri Aententiam iam impugnavit Victorinonry, De sermonis humani origine et natura M. Terentius Varro quid senserit v. intra , p. 19 A. 4.
129쪽
De Μ. Terentio Varrone i. Agitur χω Varroniti in albu etymologicis dontibu S. Temporis invidia nobi Varronis tyma circiter 1400 reliquit dispersa in libris de Lingua Latina, in libris Rerum Rusticarum, denique in 46 fragmenti a Funaioli, p. 179 371 collectis. Primum igitur nobis quaerendum e8t, quatenuSVarro in tym 0logia alios Secutus sit ut Suo steterit iudicio, ita tamen ut inibi ipSorum veriloquiorum nondum habeamus rationem, ne vitioso ut dicitur quodam coerceamur circulo Deinde inquirenda Sunt etyma atque Opinionesi Praoto Rottgenstoin libros s. imprimis A. ii manns, De M. Terenti Tarronis libriis grammaticis μι R. riegshaminor, De Varroniis et Verrii lontibus tmestiones selectae diss. Ion. Loi peti l 903;hrovis disputatio in M. Schan Rom. Liti Gosch. I p. 422 150 l 969 dissertation V. He y De sermonia hiιmani orsi te et Natura M. Ter Varro quid senserit, illo ML de qua s. iudicium Goetati v. l. in Bursians Jahresberichto vol. 67 1892 , p. 122 haud multum Prose l. Varronis vitam enarravit G. Boissior, Elude sur a vi et les Ou ages de M. Ter. Varron 18623. Nuperrimo do his rebus G. oetZ Xur Nurdigura de grammatischen Arbellen Varros Abh. d. Sachs Ges. d. i88. XXVII 67-S9J. Ad quam commentationem in sequentibus legentem uncis quadratis revocabo, quia Schedi iam maximam partem emendatis in eam incidi. Ceterum vide Addendat.
130쪽
in Scriptis obviae, ut ind0, quae et qua de causa tam in universis quam in singuli r0bus fecerit, quam p0teStoptim intell0gamuS. Varro in libris de .L. ex omnibus partibus lingua0Vernaculae elyma proposuit atque in quattuor classeS diViSit, . S. loci, corpora, tempora, actione sm V 1-56,57-184 VI 1 34, 35-963. In libro Septimo denique
p00tica vocabula tractat. Ceterum ad eligenstein commentationem : M. Terentius Varro etc. legentem revoco, ubi magna Sagacitate de hac re diSputatum Sse videbit. Iam vero nullum teStimonium ad aetatem antevarronianam pertinen neque fragmentorum copia probare videtur, Varronem in hac re cuiuSquam uti potuisse auxilio ni Silarte unius Aeli Stilonis λὶ Certe nudius etymologicum unte Varronem cognitum Si plus quam certam linguae partem tractans atque ipsi seli Stiloni v. Supra p. 102ὶ eiusmodi inceptum tantum per Oniecturam Scribitur. Itaqu0 ad tempus id nobis agendum est, ut quae ratio inter Aelium Stil0nem et Varronem intercesserit inqui
Sed enim haec res integra non tum est, de qua Religen- stoin laudabili subtilitat0, deinde riegShammer eum SecutUS accurate admodum disputaverint. Praecipuo libri V-VIII .L. de hac re in iudicium vocuntur. Quae reliqui libri, libri R.R. et fragmenta, exhibent pauca etyma, praemaXima illorum copia haud magno damno praetereunda SA Videntur in illis libris cardo quaestionis OSitus St. Ex duabus istis commentati0nibu Summum memorarΘmihi licent. Rottgenstein l.l. p. 31-43 demonStrare conatur, in E. V et VI Varroni font0m fuisse etymol0gicum quoddam rerum Ordine compositum, cuius auctor fuerit Asellus