장음표시 사용
41쪽
Eadem vitia, quae poΗtea ingruunt, partim iam hic depreh0nduntur: sic ubi duo verba dum signisscantia in unum confluxisS putantur 402 D T; Θ- ἐκ τουτων μοῦ -
. Hae atque talia tyma quam late serpant, Pparot X Macr. . t. I, 7, 7 ot 14, ubi Ianus in dilion huius nominis veriloquia undique in unum cong Sit. Iovis etymon tam ineptum non Platonis tempore solum excogitari potuisse ossicitur X Paul. Fest. p. 2 l M. aqua dicitur, a qua iuvamur verbum iuvandi, a quo Iovis et Iunonis nomina a Romanis dori-vantur, forctitan aliquam eum veriloquio Ι'latonico habent cognationem.
42쪽
Saepe voeabula eiusdem Sc Plat0nicae radici usqu0 ad ultimum eius familiae elementum proS0quitur: B. g. Θι λυα ηλὸς Θαλλως Θεῖν κα ἁλλεσθαι At Ain. Quae lumenta ubi indagavit, aut verba plerumque movendi in inveniuntur cf. imprimis 402 sqq. aut barbara SSe perhibentur cf. 409 -410 3, qu0d ultimum refugium Platoc0nsiderat, ubi nulla alia via SuperSit: cf. 410 Α ΣΩ. Οὐ
ταυτη πω Θουμαι. ' cf. idem 416 A 421 C, 25 E. Haecine etyma omnia e Platonis mento fluxerunt 'Αt quid hoc ad rem 2 Veri est simillimum, hanc eius rati0nem ab aequalium nihil aut non multum diScrepaSS0. Elyma, quae apud Superiore invenimus, eadem sunt vel του αυτου κομματος. pSe memorat Ophicos 400 in Huracli
Nihil igitur pr0hibet, quominus nonnulla veriloquia otium Superiorum et aequalium Plat0nis in hunc dialogum ma
De re honetica D re universa dici potest, Platonem in divinando conS0nante semper meliu reSp0XiSSe quam v0cales illae tamquam HS verbi se erant, quibu vocaleS maiore licentia inseri p0sse putaret cf. . g. ηΘω 406 Α ,
mutu Se Iam ver ut erat ad ironiam propensus, reliqua etiam tamquam aliena repudiare quam ut Sua odero maluit, quippe quae sibi parum Sati Sincerent.
3 Vocabuli Κρονος duo proponit veriloquia 396 B et 402i , unum
Platonicum, alterum Heracliteum . Hicine igitur vestigium alienae etymologiae deprehendimus 3 Quod assirmare On ausim.
43쪽
ubi littora quod saepe in participii obvia Sid scrupu
lum ei non moverit, a vero S urum requirat originem. Etiam alioquin ius tyma haut prorSus rationem illidam QAtituta vid0ntur, utque hic illic multum apud eum valet indistincta quaedam unalogiae notitia i vel Sen Su potius, tu ductus sortia a construere nudet hypothetica Pes. οἰ γρυς 406Ci, Ei μης 408 Ain, γαστρωτὸ 10s , βουλ υερο γ 4 Gai, ε φερ συο1 4 Lbi . IIaec autem ρηματα Ol Ormn POSita causis variis in hodiernam formam vertuntur mutatione litterarum qualitatis, quantitatis loci, litterarum demptione vel addition0. isti cauμi vocabula parte sui ιmquam Pri Pantur . . ταρακλινει obbi ἁ τοδιδ γαιέl Α, Β . f. impriini A l E i. s. Per significationsem licet, Platon iudico, Singui litt0rao, immo totae syllaba addantur vel Ruseranturi: 93 D , quod Xemplo pa μακων confirmare conatur, in tu ibu τα τροτοντα nihil ad rem faciant. Apud Platonem vocabula non per Se in hominibus, vorum ab hominibus mutantur, ita ut illud: εύστο ita Draa I 0 D,
' Loci, quibus observationi a phonoticiis affert, sunt hi ubi vi loria L.
c. g. ταλαντατα α ἁ ταλ.ο 395 E). Reliqua conlocturno i in pri in isndditionis et demptionis, adeo arbitrariae fiunt, ut quicquain certi P iis vix olici possit puta illud chinimi ex inpii Q αντι το σῖγρια 402 . De accentu insignis obsorvatio Oxstat p. 399 A et B haud scio 'in nimis neglecta usque ad hunc diem. Quod ibidem dieit nihil retorro, ut prorsus aliud vocabulum Supponas, Optime philosophum prodit, cui ignificati ipsa ros, Vocabulum tantummodo quaSi rei vestimentium est. Verumtamen hoc loco Plato iniuria non distinguit vel non distinguere se Simulat vocabulum temporis cursu mutatum idemque tamen atque auum significan o diverSavocabula eodem tempoOre idem signincautia.
44쪽
4 14 C, 21 E cf. 4143 τ δε στομα πλάττοντες Sic Recipi debeat homine con Scio hanc efficere mutationem. Haec est una se cauSi S, cur homine Vocabula mutent, c. ut facilius loquantur Aliae Sunt, ut Verum Sen Sum ni Scondant'), aut ut vocem dignitate et pulchritudine augeant ). Plerumque autem pSe tempori curSu plurimum valet, nullum certum peten finem j. De re SenaaSiologica . Quod ad rem se maAiologicam attinet, pauci haec par abSolvenda Videtur, quia apud Platonem laXa nimis utque indesinita est. Qui enim n0nvidet, Platoni illud p μα, e quo νομα Saepe constatUm OSS0 putatur, in sinitum paene coniecturarum num Brum perire
moratum 421 A). Si qui haec genera improbo labore distinguere et in tabulas redigere SuScipiat, Vereor no irritum faciat laborem enumerabit nimirum, quot huiusmodi genera apud Platonem X Stent, minime, cur identidem hanc ipsam explicandi rationem inierit. Ad Summam, res pud Platonem p pellantur aut Secundum qualitatem, aut Secundum actionem, aut ab ea re, quam habent cf. ah uvrihi-comp0sita), Sive Simplicia nomina Sunt sive comp0Sita. Unde sit, ut perSaepe X
Plato ib. i. f. tamquam Seriem honeticam proponere Oluerit necne.
45쪽
emanat, c. ut ratio, quae inter etymon et I Omen intercedit, longinquior Sse fingatur quam in vera lingua Su venit, non solum activa vel passiva sive .per' nominativum vel accusativum ut ita dicam , sed etiam αιu Sativa auth per isti O casus cuiu rei unum exemplum Satis it:
Fortuna quoque si vo bona Seu mala in his elymis agit Sua partes Sicut Mia 4I B ex ic 'ς ι γαι Xplicatur. δειλia 4 ibi vero ex δεσμος et tuis. Hoc optime Stendit, Platonem in hac se parum sibi con Stili SS atque etyma indagasso, ut iam initio par St, alte Secum repetendo: δειλὲ a 3. S. verbi δεω Has i. Hic si quis quaerit, num Plato vocabulum δειλia cum adiectivo δειλος in unum c niunxerit, hoc sere respondendum videtur. In Platon videlicet steri potest, ut haec ut luo alia eiusdemmodi cs imprimis νδρεὶ - -ρεia, lai per iocum tantum protulerit Attamen, quia haec ratio apud pOSteri Orse valde Sitata est, Sic rem mihi explico. R0gail, nis allor, respondi SSent, nimirum Se eodem tempore iis cognata Vocabula δειλω ἁγηρ o. a. extricare volui inde S tantum profecto eSSe unde certi ima via pateret. Quod vero modo hinc modo illinc prolici Scebantur, nihil omnino curabant.
De Dialectis. Forsitan operae pretium fuerit, quid de dialectorum notitia ex Platonis ratylo erui 0Ssit, hic breviter complecti. C0mpluribus locis de vetere dialecto Attica loquitur: imprimis p. 398 'Αττικὴ ταλα φων i. 40 Di μεν γαρ
418 C, D, E, 2 D. Unde haec exempla deSum pSit A ex
' Cf. p. 407 A.' D, hae do in capito, quo de Varrone agitur, plura iuvenieutur.
46쪽
lapidibus Id mihi 0rsuadere non facile p0ASum, cum prae- Serum formae μυα, μάρα 418 3, ορα 410 aliunde, quod sciam, ignotae sint, et Veri videtur Simillimum, ἐσσὶ a vocabulum 40 C in Attica lingua numquam XStitiSS0. Formae Ionicae Occurrunt: ριεὶς 409 CL Brugmann, Gri schischo Grammati 55, 1 et 227, 3, et Thum l. i.S.
Ad barbarorum lingua reiciuntur: πυρ, δωρ κύνες, ἄλλα πολλα 409 Ε, 410αὶ κακος 416 Α), 21 C. De hac re V. Supra p. 28.
' Nuperrime A. Fic Z. f. gl. Spr. 43, 133 hanc formam Atticame8Se pronuntiavit: φερρε αφερ σε cf. HeS. φερσεν ' ἐκυησεν et φαττας φατια es. Ser halyn .' Si linguam Doricam bene nosset, cur 406 Α Λητω a Verbo εΘήλειν deducendum, non a verbo Dorico λην derivandum HS censuit γ
47쪽
Denique uno loco Phrygum lingua citatur: l qui ignem, ut Graeci, item nominare dicuntur). s. re isch-mor tanteituns in . Grach. d. r. pr. 19 sqq. 0 230. II in apparet Platonem ex libri tantummodo do dialecto opica Homeri ut 0nica Herodoti aliquid cognitum
habuisse. Reliqua fortuita sunt, aut in itineribus congesta aut a mercat0ribus audita. De pronuntiatione. Denique etyma nostra indicia dare POSSunt, tua ud Atticae lingua pronuntiationem IV III ii Saeculi R. C. n. pertinent. Quamquam vereor, ut novi quid ex ii facile seruatur. De hac o s. Blas Ueber die AM-sprache de Griechlachen ' 882, 1888.
imprimis l8 B. C. f. Blus ' p. 96.
Etiam inter et 2 clara est discrepantia. s. 40 de A: τί et M 22 nominibu V. Supra . Si tempori ratio n0 vetaret, in pag. 418 C iam initium itaci Smi, qui dicitur, agn0Sceremus quamquam Plato Ormam fas a vetuStiSSimam SSe pronuntiat.
48쪽
Aristoteles per viginti annos Plat0nis discipulus fuit,
Se ab a 367 usque ad a. 347 a C. D. Itaque ViX Septendecim annos natu eius amicitia frui ius quo philosophiae Studere coepit. Quomodo nutem eiu hereditatem, quantum ad philosophiam lingua atque etymol0giam Graecorum, adierit, nobis S inquirendum. Platonem natura atque indoles eo Semper compellebat, ut quid re vera essent re humanae qu0Ve fundamento niterentur indagaret. Quod cum dicimus, nequaquam contendimus in Singuli rebus numquam eum quaeSiViSSO, q)ιomodo aliquid factum SSet vel e quibu con Staret partibus. Immo permulta etiam in ratylo disputatione in hoc genere Subtile atque alta illa natura digniSSimae Sunt, quae praeclara Sagacitate alicuius rei mi A Do mi a m plane vel partim aperiunt multae quoque in Sunt gruViSSimae, qua poSterita haud in magno damno aut non intellexit aut neglexit. Iure igitur nostr diximus Platoni, ut in huiuSmodi res maior fructu incumberet, voluntatem p0tiuSquam ingenii facultatem defuisse.' Praeter ea, quae iam a me eitata Sunt, cf. Jurandie, die Peripatetische Grammati 189b, quem librum tamen ne Lutetiae Parisiorum quidem in Bibliotheca Nationali onSulere potui. In Sequentibus non minus quam in Superioribus legentem revoco ad liter et relleri istoria Philos. r. ' 1898ὶ quae ut aliis, ita mihi quoquo tantum uou semper reSponsum dedit.
49쪽
Aristoteli vero natura prorSus aliter comparata suit.
Huius philosophia iam indole Sua longe a Platon discessit: apud illum ut te in thali verbis p. 83 sqq. utar
το θυαλυτικ tamquam in Studiorum centro imper assuit et o ἱστορικ magis iam, quam Plato et Once erat, Suum
obtinuit locum. Primus sui qui duas ista rationes coniungendo scientiae humanae magnam luc0m attulerit, cum haud minus, ex quibus partibus re con Starent quaveratione ad praesentem perveniment Statum quaereret quam in quo altissimo undamento SSent OSitae. Virum talem per longam Suam vitam necnon variis inquisitionibus repletam etiam lingua studio multum collaturum fuisse, haud iniuria Speraveris. Hac spe deiecti Sumu S. Causam Si rogas, breve est responsum quia apud Aristotelem, ut postea in Sto priore, lingua n0 Sui iuris habetur Semperque logicae scientiae quas p i Sequa exsistit i. Aristoteles enim non minus quam Stoici qui utrique soli in huiusmodi rebus Satis valent inde prosecti sunt, quod inter cogitare Mγος. logica in dicere λίγει, et 8Sevinculum Arctissimum eXStare putabant '. Inde factum est, ut logicae eius cogitatione initio quidem prorsu abstractae, ut dicitur, et ab omni linguae contagio phila remota essent, id quod iure inter Summa eius erga humanitatem merita numeratur, sed in logicis libris Kategoria dico, Topica Analytica pilora et posteriora lingua atque conSideratione e lingua deductae paulatim magis magisque ingruerent et Suam vim exercerent. Quibus non se liberavit, Verum contra atque exSpectaveri Semper arctiuS
do his robus te initia ' I p. Is et P. Barth, die Stoi , III III, 3:
50쪽
s irretiri sivit in Qua cum ita sint, haec duo adeo inter Se mixta Sunt, ut et linguae coniunctio logicae studio apud Aristotelem nonnihil n0cuerit, ne ipse lingua contemplationi iustum ac debitum reddiderit honorem. Apud Stoicos autem ex eadem coniunctione logica linguae contemplatio tu fructu percepit quam damni fecit ipsa logicae doctrina. Nimirum, quia p0S Aristotelem ipsa
logica n0 amplius ante cetera philo Sophiae parte philo- Sophorum Studium ad Se trahebat. Ratio ristarcheorum p0steriorumque grammatic0rum plano huic opp0Sita St. Apud qu0 lingua primas agebat parteS, phil0S0phiae Ver elementa fere omnino deerant. Quamquam, etiam Si hoc aliter comparatum fui SSet pSychOlogia veterum inde a Stoae exordio per Saecula de praeceteri unam ethicam partem elaboravit, ut etiam linguae studio lumen asserre non valeret. Itaque lingua Veterum aestimationi numquam prorsus idem fuit atqu0 hodiernae linguarum psychologiae. Ceterum ad Aristotelem redeamus, ut quid de linguae origine atque etymologia Sen Serit per OSCam US. Lingua Secundum Aristotelem Si φωνη ' et 0n Stat ex