장음표시 사용
331쪽
COΝIECΤΑΝ. ΒΙΤΙΩ. 343 Insolentiorem formam nominis tuebuntur, quae obeckius attulit in Prolegomenis pathologiae p. 397. De Aristophanis versibus ex oculo et Gerylade e spectandum erit an codex, quem Cobetius contulit, aliquid auxilii praebeat. Certe quae ex Cocalo posuit advigius, non sic scripta suisse metra Ostendunt. In scholiis ad Euripidem nuper a C. G. Cobetio editis ad initium Hecubae quattuor memorati sunt versus icandri, quorum haec prodita est scriptura: ενν Εκων Κισσηις, ὁ ἐν πυρὶ δερκετο πάτρην
- ποσιν μιηθεῖσα παρασπαίροντα θυηλαῖς,είς αλα ποσσὶν ρ σε καὶ ῆν ηλλάξατο μορφὴν γρηιονυρνακιδεσιν Sic ἐειαμνον σκυλάκεσσιν. Quae quamvis mirum in modum vitiata, tamen satis certa coniectura sic videtur corrigenda: ενθ' 'Eκων Κισσηὶς δ ἐν πυρὶ δερκετο πάτρην καὶ ποσιν ρκείησι παρασπαίροντα φλαῖς, εἰς λα ποσσὶν ορουσε καὶ ἀντηλλάξατο ιιορφνὶν γρῆῖον μανίδεσσιν ἐειδοριενην σκυλάκεσσιν.
In iisdem scholiis ad Oresten v. 224. comici Versus videntur mihi probabilius quam a Porsono factum est sic restitui posse:
ὁ πρωτος ιπων, μεταβολὴ πάντων γλυκυ, ουνυγίαινε δεσποτ' ἐκ μεν γὰρ κόπου γλυκει Ἀνάπαυσις, ἐξ λουσία δ' δωρ, καὶ τἄλλα τά γε τοιαυτα τι δε , ἐκ πλουσίου πτωχον γενεσθαι μεταβολη ιεν, ηδυ δ' s. ωστ υχὶ πάντων ἐστὶ μεταβολη γλυκυ.
In iisdem adis 459 in priore versu fragmenti, quod ex Bellerophontes Dind. D. 307 altero versu auctum edidit
Cobetius, no in fine adiecto, καὶ ξεστον χθον Λαναχυν ἐδρασμάτων
στὰς ἐν ριεσοισιν εἶπε κηρυκων πο,
mire dixit Matthiae, legi me velle μναῖ ν δράσματα:nemo enim id non velle debebat, qui tragicos legisset. Sed si recte scriptum est καί, aut aliud illius loci nomen praecesserit necesse est, aut Omissum esse versum, qui inter hos duo medius eSSet.
332쪽
Ad Andromachae V 2 6 corruptissimum tragmentum ex Sophoclis Ποι μεσιν Dind. r. 63, 6. prolatum est, quae fabula ex illo genere fuit, quod satyrorum locum tmobat Ad haec Euripidis verba, ὁ Μωας τε καὶ ιος τέκος, codex hoc scholion praebuit μῆς μεμνηται ὁ τῆς στοριας ἐκείνης, ἔνθα - του μαχμ- ῆλθον κρε iur
Nihil ad has expedienda conkr Hesychi glossa: Ῥιολυμπιον ἁρμ/6 4 ἐκ τριῶν υλυριπιάδων ἐζευγμένον, on Oque vereor ne ista sine melioris codicis adiumento corrigi, queant. ulu non incredibile est, si Sophocles quoque e curii mentionem fecit, scribam, ubi Ερμιῆς ponere debebat, γδη iterasse. Sententiam verborum quum Scholiastes indicasse videatur, quibus a Verbis ab Sophocle nuntiata fuerit, videant qui se id sperant divinare posse. Ego satis habo dicem quid potuerit scribere poeta: 1δης ῆ δη ποτε /μηλοτροφου ναετη at νειφῆντησεν ἄγων Ερμῆς τριολυμπιον αρ ιU. Facilius restitui possunt versus Pindari ad Andromachae versum 783. Bero . . r. 44s allati, quos non videor mihi falli, si sic scriptos fuisse dixero: Πηλεος,ντι-- ριο- νεότα ἐπέλαμηναν ιυριοι, πρῶτον μὲν πικριηνας σου vi si τρωον ψι πεδέον, κοὐ μετὰ ζωστῆρ' οὐ σμαζόνος ῆλθε, καὶ τον υσονος υdοξον πλόον ἐκτελέσας ειλε Μηδειαν ἐν Κάλχων δομοις .' λ h. v. Sohnoide nus adnotavit Quin in unctis Erud. Gottingensibus inr. 35 sqq. nuper de scholiis Cohetianis dixi,
dudum scripta erant antequam Hermanni emendationes cognovissem.
333쪽
diversissimae sim hominum doctorem sententiae de p. sescarmine, quod in neocriteis est quintum et vicesimum. Nam et a quo scriptum sit dubitatur, et quum quibusdam virum sit venustissimum esse, ab aliis ita est vituperatum, ut Theocrito ceris non esse dignum iudicarent. Ac L. C. Valchen rius, qui quum recte iudicare pro tanta quanta instructus erret antiquitatis scientia posset, ea ipsa scientia videtur adsuupiciones iaciendas proclivior actus suisse, carminis illius scriptorem non modo diversissimum a Theocrito esse pro-nnaeciavit, sed et hoc carmen et illaid cui titulus est minas 6κως partes suisse Veteris cuiusdam Heracleae coniiciebat, easque illius scriptoris, qui etiam egaram oschi carmen lacisset: tu ut hoc quoque carmen oschi in partibus istius Heracleae numerasse videatur. Haec vero quum vel dialecti diversitas salsa esse ostendat, quod Nροκλέ o Doricum dialectum habet, tum eo quoque refutantur, quod, si eSsent istis carmina partes alicuius Heracloae, non vetus diei illud poema posset, si compararetur cum aevo quo vixit Theocritus. Atque hoc vel solum satis est ad Reiskii errorem arguendum, qui carmen Theocriti XXV partem esse magni operis putabat, quod Pisander Camirensis de Herculis rebus gestis condidisset. Nam Pisandrum illium etiam si quis neque, ut Suidas auctor est, circa Olympiadem XXXIII. neque uti
334쪽
3 6 THEOCRITUS. Mulier in Doriensium vol. II. p. 77 placuit, post Olympi,dem XXXVII. sed, ut Hermanno trici in Historia Graecae poesis vol. I. p. 495 non improbabilibus quidem, sed tamen haud satis firmis argumentis visum est, III. Olympiadefloruisse putet, tamen aliquanto eum antiquiore dicendi dinere, quam quo Theocriteum carmen Scriptum est, usum esse
oportuit. liud argumentum a brevitate Heracleae illius repeti posset, si recte apud Suidam Scriptum esset, ex duobus eam libris constitisse suerunt illi, credo, numero XII. Eodem errore Rhiano apud Suidam re libri Heracleae pro MV sunt tributi. Paullo probabilior illorum videtur opinio esse, qui Theocriti carmen ad Panyasin auctorem reserunt, cuius ΗΘ raclea libros habuit XIV versuum autem novem millia ut in singulis libris versus fuerint circiter DCXLIV. tque hunc quidem scriptorem simili copia atque ubertate res Herculis descripsisse, ut illum qui Theocriteum illud carmen secii, fragmenta Heracleae ostendunt. Sed tamen ne huic quidem p. set poetae recte tribui potest carmen, quod aliquanto recentioris aevi colorem prodit ut, si est ex aliqua Heraclea sumptum, potius Rhiani quam cuiusquam alius esse videri possit. Exstitit vero etiam, qui suspenso pede incedens augusto in ter dubia calle se evasurum speraret, si scriptorem carminis dicere rhapsodum Alexandrinum suisse, quale hominum genus ne sui quidem. Et tamen inventi sunt qui eam opinionem amplexi sedulo conquirerent, quae vituperarent in ca mine, in quo tanta arte omnia ad rivum expressa Sunt, uiscriptor ille in praestantissimis sit poetis numerandus. Ego quidem cur arton assentiar, qui carmen illud Theocrito dignissimum esse iudicavit, dixi ad Orphica p. 694. Neque vero aut dialectus aut argumentum impedit, quin scriptor esse potuerit Theocritus. Multa enim illius aevi poetae tum Dorica tum Ionica lingua scribebant, eaque varietate etiam
laudem quaerebant, quique bucolici poetae vocantur, nomen illud a parte poesis suae, non ab universa acceperunt Ver sabatur enim illa in describendis vitae communis negotiis ei familiaris consuetudinis ratione, nunc pastorum, nunc aliorum hominum, quorum similis conditio esset quo in genere saepius etiam ex antiquis sabulis argumenta depromebant, Sed ea talia, quae quotidianae heroum vitae imaginem depingi paterentur. Quocirca non mirandum, si quaedam horum ea
335쪽
THEOCRITUS. 33 dialecto, quae bucolici carminis propria essot scripserunt, ut hoocritus Cyclopem et Heracliscum, alia autem Ionicos mone, quibus is aptior Videretur, ut oschus Europam et Megaram cuiusmodi sunt in Theocriteis hoc quintum et vi-c imum carmen et, quem deterioris poetae esse puto similiorisquo Callimacho, hymnus DioScurorum. Quisquis autem fuit, qui hoc de quo disputo carmen scripsit, quaeri potest, quoniam carmen non integrum est, quid ille consilii in condendo hoc poemate sit sequutus, qualeque esset, si integrum haberemus. Atque apertum est, id quo omnia tendunt descriptionem esse pugna cum Nemeacto leone, cum qua caeter tanta arte contexta sunt, ea
descriptio ut neque quaesita nec casu oblata, sed per ipsum rerum narratarum ordinem necessaria esse videatur. Quodsi haec, ut Videtur, summa est argumenti, nihil ad integritatem deesse carmini, quam initium et aliquid in medio putandum erit. Finem enim deesse non ausim contendere, etsi insolitum est, quod ipsa narratione Herculis terminatur carmen.
Sed de his quas habemus partibus dubitari potest decerptaene
sint ex longiore poemate, an solae a poeta scriptae atque elaboratae, ut eas postea, additis quae desunt, in unum poema coniungeret. Nihil enim cogit, ut credamus poetas in p. s7 condendis carminibus ab exordio sacer initium atque deinceps omnia ordine pertexere, et non potius, ubi summam poematis animo designaverint, parie aliquas, prout quaeque suavitate aut ubertate argumenti invitet, perficere, totum alio tempore composituros. Sive igitur hae duae partes, quae in libris leguntur, solae a poeta Sunt perscriptae, Sive ex integro opere, quod praestantissimae riderentur, decerptae, certe poema illud, quod vel absolverat poeta, vel absolvere in animo habuerat, non Heraclea aliqua, sed Augeis videtur fuisse, quae adventum Herculis ad Augiam, operamque ejus in purgandis stabulis exponeret. Habuit hoc poema eamdem sortem, quam Bionis et Moschi carmina Τam magnae enim tamque mirabiles in tota
illa Theocriti idylliorum appendie inveniuntur librorum discrepantiae, ut, quum neque iidem libri constanter meliores scripturas praebeant, in omnibus autem manifesta sint emendationis vestigia, nihil relictum videatur, quam ut antiquissimum codicem, ex quo nostri Sunt libri exscripti, aut adno-
336쪽
M8 THEOCRITUS. tatas ipsorum oviarum e recitones conitinu SSe, aut, mulis es veri similius, multis in locis, quod sit et vetusta. tabidus esseι, voces iuctu ambiguas e plane evanidas habuisse credamus, quas alii scribae aliter nunc rectius inspeius dith raverint. Hoc si recte intuimus, costis uuint, vino continuo, Si qui liber saepius meliora proineat, imiubis e sequi, sed potius quaerere debeamus, quid correctoride Mur, quidve in libro a correctore sueri repertum. The rite quidem carmine hae potissimum sciat genere diversitatos inveniuntur: . -W-ι νηολος ἀνήρ
46 τε φέρουσιν 48. τῶνδε γεραίτερος 50. φωτῶν
337쪽
THEOCRITUS. 3 9 26ι. λασα φθασα 279. φρα μοι. ει' ἰωχμoiοM . -ματα κήδεα.Harum scriptura diversitatum etsi una atque altera fortassila errore librariorum prosecta est, tamen plerarumque aliam originem esse apparet.
Illis quidem, quod statim in priuivi vem ictgebatur, τοὐν δ γερων προαειπε βοων ἐπιβοωκολος μήρ
facile credam a dormitante librario, cui Homerici versus O versabantur, esse scriptum. Nam quin recte ex optimis libris Florentino, Vaticano, Mediolanensi, Regio 3378 quem San inmandus contulit, φυτῶν πίουρος αροτρεῶς repositum sit, dubitare non sinit qui sequitur VereuS,
confirmantque versus 23-33. Unde etiam . 54 quum ab aliis, tum a ei hi ἀροτρεπις ex iisdem codicibus rec plum, ubi vulgares libri, non illi tau- male Φρωτης habent. Percensebo nunc secundum einevit editionem, quae mihi vo emendation vel adnotatione aliqua videntur in digere. V. 8 lex et consuetudo scribi postulant, ου πασαι βοσκονται αν βουσιν, ουδ ενα χῶρον, nini, ut in libris scriptum, ου V. 9. ab H Stephano acceptum est, ὰλ α μωρα νάοντος ἐμ ομαῖς ἀμφ EMGOυν-ς. Ante illum legebatur αλλαι μέν α νάοντος Ex codicibus tantummodo νεμοντο adnotatum est. Defendi quidem et αλλαι μέν α potest, et νάοντος, quod distum sit ut ποταμοῖο ρεοντος V. 4 9; attamen concinnius et Venustius est ἄλλαι μειν- νέμοντο. Θtera eluinio sic scribo a videbantur, ἐάοχθαις δελισσοντος, nescio an recte, etsi valde fluctuat huius nominis scriptura, de qua legi possunt quae allata sunt in editione Parisina hesauri Stephaniani. Ss unde νάοντος ' Ex errore librariorum. Fontasse Lico, tamen suspicari, quum proximi duo versus, δ' initio habeant, excidisse unum Versum, Scriptumque scisso in antiquissimo liti o:
V. 42. Nec χωρὶς δὴ σηκοὶ quod in libris est, dicit
ivit, nec recte scriberetur χωρ χε σηκοι dura productione,
338쪽
quam non bene defenderet qui κατ αυλιά τε σηκους τε V. 87. afferret. Id enim ei loco versus, quo positum est, et similibus in tali sormula antiquiorum poetarum exemplis est munitum. Hic vero manum corrigentis librarii deprehendere via deor, qui in versu, quem poeta Sic Scripserat, σηκοὶ δε σφισι χῶρι τετυγμένοι είσὶν κάσταις, contra metri legem χωρις scriptum invenerat. De χῶρι forma
adverbi dixit in libro de adverbiis Apollonius p. 548, 3 . et
5 3, 4. auctore usus Callimacho. id etiam Elym. . p. 607, 23. et Cremeri Anecdol. I. p. 443 27 tetigitque non semel Eustathius. Nec videntur tragici ea forma abstinuisse unde parata est emendatio Euripidi inmeraci 224.
σοὶ γὰρ τοδ' αἰσχρον χῶρι καὶ τόλει κακον. p. seta V 45. O probo insolitam sormam nominis
Codices Πηνεαν et Πηνειου. Vulgati libri recte Μηνίου. Dixerunt de horum nominum permutatione interpretes Diodori Siculi ad IV. 43. et Τgschuckius ad Strabonem vol. III. p. 32. Quod . ulterus in Doriensium Vol. II. p. 457. op natu erat, Peneum suisse amnem ex enio derivatum, nullo erat auctore coniectum, mutavitque ipse sententiam, Menium tantummodo probans in Notitiis liti Gotting. a. 838. p. 4347. enium Pausanias V. 3, 40. commemoratum etiam VI 26, 4 diserte dixit immissum ab Hercule in Augiae stabula me. Quae sequuntur, bene sic scripta erant in libris vulgaribus: ἐπεὶ μελιηδέα ποίην
λειμωνές τε φέρουσιν et ποδροσοι εὐμενάς τε.
Receptum nunc est ex codicibus λειμῶνες ἐναλέθουσιν. Id tamen Meor ne non potuerit activa potestate dici. Quare si probatur θαλέθουσιν, scribendum erit μελιηδέ ποίη. V. 24. legitur: χλωρη ἀγριέλαιος, πολ λωνος νομέοιο
ἰερον ἁγνον, ξεῖνε, τελειοτάτοι θεOio.
Meinelii placet, quod legi attra Stephanus, ερον αλσος. Eam ego quidem docti alicuius coniecturam esse puto, Sed illam haud paullo deteriorem Brunckiana iερον ερνος Quae
etsi elegantissima ost, tamen multo facilius sic corrigas: Ἀπόλλωνος νομίοιο ἱερή, γνου, ξεiνε, τελειοτάτοιο θεοιο. V. 23. credo ego quidem cribendum esse:
339쪽
THEOCRITUS. mori δὲ σταθμοὶ περιμηγέες προωταις. Nam quod legitur tii νς, ut defendi possit, si sιaιim, hoc est prorime interpretemur, tamen ne usitatum quidem epicis vocabulum est Nisi quis eo se prodere Theocritum existiamabit. V. 27. acilis quidem, simulque aptissima est Meinevit
60niectura, ουρους μην, ναιουσι φυτοσκάφοι, ubi codices μηθισασι, μιμνίσουσι, et unuS in margine νίσσουσι habent: attamen nec veri Simile est, ut Osρους μὴν ναίουσι mutatum
suerit in vulgatum οὐρους μὴ ἰσασιν, et hoc ipsum videtur defendi posse. mplissima enim illa regio erat, quod ostendunt tuae sequuntur, ut recte dici potuerit, qui termini agrorum Sint nosse soSSOres, qui ad metendum quotanni v
V. 34 Vulgatae μεχρι προς ἐσχατιας praeseram codicumscripturam μεχρις ἐπ ἐσχατιάς. V. 36. male legitur ' τοι υμην. Id usus et Serm
ni ratio dici postulant ait σου τμην. Videtur τοι eo O tum, quod aliquis scriba Doricum τυ posuerat. Nam hic illic in hoc carmine aliquis codex Doricas formas habet, quod librarii Theocritum Dorice scripsisse sciebant. Titubavit in
hoc genere etiam Valchenari . V. 6. non erat servanda Vulg3ta δια τε κρίνησι θεμιστας, quae sorma indicativi non est firmata, sed reponendum ex codicibus διὰ δὲ κρίνουσι θεμιστας, quod dictum est de iis, qui una cum rege in iudicio assidebant. V. 48. non probo receptum πις - ἀγρωστῶν γερα- ρωτατος αἰσυμνητης. Rectiu cert Sanctamandus, qui ἐπ ρωται scribi volebat. Dativum enim in hac loquendi sor-p s7έm requirimus, ut V. 45s. 248. Codices habent ἐπ γρῶν τῶν γεραρώτατος et γεραρώτερος et γεραρωτάτων. On Videtur idonea caussa esse cur eum sibi indicari velit Hercules, qui primus dignitate inter villicos Augiae sit, quum satis
sit, si aliquem maiorem natu, eoque gnarum earum rerum, de quibus sit quaesiturus, nec Vanum hominem conV uire cupiat. Quare multum praestare arbitror vulgatam scripturam omς - γρων τωνδε γεραίτερος αἰσυμνήτης. V. ιι quum legeretur ιό κε το μέν, HrOιριι, Lobecki que hoc versu utens ad Phryn. p. 570. J- τωμεν, ιποιμι
340쪽
322 THEOCRITUS. posuisset, recepit id Meinelitus, duplex κε aximo, non Theocrito condonandum ratus, afferensque firmando μεν τε, quod passim occurrat, heocriti versum XXVI. 45.
Et exemplo ego quidem nihil tribuam, qui ibi quidem he
critum μαίνετο μέν καυτα Scripsisse credam. Nam illud μέν τε communibus sententiis et comparationibus proprium est, ut quo ad incertum factum respiciatur, ut nostro in carmine V. 92. quae vis inest etiam in hoc . 438. τῶν μεν τε τροφερεσκε βίηφί τε καὶ σθενεῖ δὴδ οπεροπλίη Φαέθων μεγας.
Et hac quidem de caussa etiam hoc de quo disputamus locos κε το μέν τ ειποιμι scribi potest, quum praesertim duo codices μεν γ habent Attamen ιό κε το μεν εἰπο0M non
salsum est nec Maximo magis quam Τheocrito dignum, siquidem ita iam Homerus loquutus est Odyss. IV. 733.
τῶ κε μάλ ii κεν μεινε καὶ εσσυμενος περ δοῖο, et κέ με τεθνηκυiαν εν μεγάροι τιν λειπεν. V. 50 haud facile credam poetam scripsisse: ἄλλου δ' ἄλλον θηκε θεος επιδευέα φωτων.
In Calliorgi odition additum fulciendo versui, ut in eadem
editione etiam versu 69. Unus codex θνητῶν Scripsisse poetam puto: ἄλλου δ' ἄλλον θηκε βρ-ων πιδευέα δαίμων. In huiusmodi locis ineptus esset, qui litterarum similitudinem spectari vellet. Scribunt talia librarii memoriter, sententiam solam in mente habenteS. V. 56. non est iusta vituperandi caussa in his: ωδε γὰρ υγείης, io φίλος 'Hελίοιο, σφωῖτέ γω συν παιδί, βίη Φυλῆος γαυον, χθιζος γ εἰληλουθεν, ἄστεος. Nam isto γέ significatur, quod Latine sortius dicas commodum vel ipso Maismo die Quamquam non puto hanc genuinam Scripturam 8Se, sed plena post γαυου interpunctione posita, χθιζος δ' εἰληλουθεν Eo reser trium codicum scripturam θιος δ' εἰληλουθεν, quam Vellem non recepisset Mei-nehius. Non enim hoc in loco, in quo haec loquitur agricola iste, praesens est Augias. V. 62. Rectissime legebatur νόφ δ ορο πολλὰ μενοίνα,