장음표시 사용
351쪽
THEOCRITUS. 333μωριῶσθαί μ αρχη τέ τυφλος δ' - αυτος ὁ πλοvτος, ὰλλα καὶ εὐφροντιστος ερ- μηδἐν μεγα μυθευ, μή πο ἐπὶ γλώσσας ακρας ὀλοφυγανα φυσης. Quae de illo proverbio corrupta in scholiis ad IX. 30 et apud Photium leguntur, nihil ad rem faciunt meliora praebet scholiastes ad XII. 23. Hoc ipso in decimo idylli duo sunt carmina quattuo decim Versuum, eaque aperte distichis scripta. Nam quum Battus septem distichis de amore suo questus esset, deridens eummii totidem sententias Lytiersae distichis comprehenSRS, p. 7quas illum decantare consultius Sit, recitat. Eodem modo duo carmina octo versuum, quae et ipsa distichis scripta sunt, in octavo idyllio post et os legun-VIII tur: nam removendum esse versum qui ex IX. . inir sus erat, dudum intellexerunt viri docti. Aliud autem exemplum duorum longitudine parium carminum latuit criticos in sexto idyllio. In eo duo bubulci VIalter Polyphemum de Galatea admonet, alter vero Polyphemi parte agens respondet, sed prior ille quattuordecim, alter autem viginti versus canit, quibus aliquot libri inepte addunt versum T decimi idylli, quem M. Hauplius inmuseo Rhenano a. 48 5. II p. 274 coniiciebat pro alio quem p suisset Theocritus esse adiectum: sic enim hanc rationemessici, ut bis septem Daphnidis versus ter septem versibus Damoetae superentur. Non assentior, praeSertim quum non certent inter se hi bubulci de victoria, sed ut pariter digni ambo se invicem probent et laudent. Immo non integra esse quae Daphnis canit assensuros mihi spero, qui consideraverint haec, quae V 45. de Galatea dicuntur:
δε καὶ αυτοθε τοι διαθρυπτεται, ως - κάνθόις τα καπυραὶ χαῖται, το καλον θερος ἁνίκα φρυγει, καὶ φευγε φιλεοντα καὶ ου φιλεοντα δωμι.
Mutasse pro suo consilio videtur Theocritus quae in Odyssem V. 328 de rate Ulixis mari iactata scripta sunt: ώς δ οτ οπ ρινος βορεαὶ φορεησιν ἀκάνθας
At ista apud Theocritum comparatio neque cum praecede libu verbis neque cum sequentibus coniungi potest. Ex quo colligi potest, post V. 6 deesse illos sex versus, quibu ad
352쪽
implendum numerum opus est, processisseque orationem hoc sere modo: ως ' en κάνθας ταὶ καπυραὶ χαῖται, το καλον θερος νικα φιλυγει, sic Galatea huc illuc fertur, et modo apparet, modo e BbS- condit modo ex undis emergit, modo se in prosundum recidit, omninoque te petulanter ludit,
καὶ φευγε φιλέοντα καὶ ο φώεοντα διωκει.
Ut hic non dubia videtur sex versuum iactura, it S Vll spicari quis poterit totidem versus perisse in septimo idy p. 8lio, in quo quae Sunt duo carmina eorum alterum duodequadraginta versus, alterum triginta duo habet. Verum illius idγllii compositio liberior est, neque inter eo quorum Sunt illa carmina canendi est, sed gratificandi aemulatio uterque enim alteri ut placiturum recitat carmen quod nuper condiderit quare ne potest quidem de comparanda longitudine cogitari, etsi illa carmina quum argumento tum e inter se similia sunt, quod in utriusque fine non exspectata alius hominis quam de quo sermo suerat commemorati est adiecta eaque talis, ut demptis de priore septem de posteriore tribus ultimis versibus utrumque carmen aptiSSime conclusum vide9tur. Iranseo ad ea carmina, in quibus nulla est canentium alternatio aut vicissitudo. Ac naturalis quidam instinctus docuit homines in cantu leniter fluente quum sensus animi tum carminis modos ita temperare, ut apta proportione in partessere aequales dividantur quam rationem apertum est con venientissimam esse generi bucolico. Sed haec poesis quoniam Sermonem hominum non severa quadam disciplina multaque exercitatione formatorum imitatur nec videri vult anxie laborata esSe, observat illa quidem aliquam partium aequabilem comparationem, sed utitur ea liberius, ut magis arbitrio suo duci quam parere praescriptae necessitati videatur. Id praecipue ex illis carminibus elucet, quarum parte Versu quem intercalarem Vocant sunt distinctae cuiusmodi duo heocriti, unum Bionis, unum etiam Moschi habemus, ita ut haec carmina normae instar sint, ad quam de
ceteris iudicari possit. Est autem maxime simplex illudit Theocriti idyllio quod φαρμακευτρια est inscriptum Id
V 47. Oetie qualemos, a V. 58. autem duodecies quinos
353쪽
THEOCRITUS. 335 versus habet versu intercalari discretos Etenim postquam mulier in priore carminis parte de artibus magicis dixit quibus revocatura sit infidelem amatorem, in altera servescens eoque Strophis utens longioribus narrat quo modo in amorem Delphidis inciderit quantaque ille eam levitate deseruerit postremo in tertia decima stropha ereptae sibi virginitatis mentione acta, quum quintum Versum excipere intercalaris deberet, magis etiam animo commota, eius loco aliis verbis subito abrumpit carmen Prodire ex hoc exemplo in universum haec regula videtur, ut aliquot pares strophae sibi succedant quam regulam patet multis modis variari
Atque in altero apud Theocritum exemplo quod est in prim idγllio qua arte compositum sit carmen Τhyrsidis, ex Iipso argumento, a quo semper in tali quaestione proficiscendum est, accuratissime demonstravit Hauptius inrauseo Rhenano a. 48 5. II p. 260 qui quum et Versu 120 323. quop. loco ponendi essent ostendisset et alia acute emendasset, his tamen ambigebat quid saceret quae v. 105 leguntur.
ου λεγεται ταν Κυπριν ὁ βωκολος, ἔρπε ποτ Των, ω τε ποτ' Ἀγχίσαν τηνει δρυες, δε κυπειρος. ωραλ χώδωνις, ἐπεὶ καὶ μαλα νομευει, καὶ πτωκας βαλλε καὶ Diρία πάντα διωκει.
Quum enim duo versus redundare viderentur, quos illa quam constituit stropharum descriptio non caperet, ingeniose sane duplicem viam monstravit, qua duo Versus eximi possent. Mihi quido deesse potius veteris scribae errore duo VerSUS videntur, ut aliis quoque locis in hac bucolicorum collectione peccatum est Nam quum hi poetae sere ubique paria paribus componere atque comparare oleant, requirimus ut Si
Daphnis duobus dist chis Veneri amorem Anchisae et Adonidis, qui mortales fuerant, exprobrat, totidem versibus ei etiam quas diis libidinis et ignaviae poenas dederit in mentem revocet. Quare, nisi fallor, ut ex Iliade vulnus a Diomede acceptum memorat, ita ante haec verba ad Odysseam respiciens dixerat, recordare retis, in quo te arti concubantem Vulcanus risui deorum exposuit. Iantum abest autem ut addito disticho turbetur ratio stropharum, ut etiam
354쪽
336 THEOCRITUS. aptior evadere videatur. Eiectis enim cum Hauptio versibus intercalaribus 79. 408. positoque 89. post 1 delendum puto ego etiam versum 3 illos autem , 64. 65. inverso o dine ponendos, ut Thyrsis, ante quam carmen Suum cctneret, hoc fuerit praelatus: Θυρσις δ' ξ Θιτνας καὶ Θυρσιδος αδ α φωνά. Ita ex tribus partibus compositum carmen, excepti inte calaribus, hos versuum in strophis numeros habebit i. i. i. 6 6 2. i. 5. 5. i. Poterit, si cui haec ad exemplum Scenicorum poetarum exigenda videbuntur, prumam harum et poStremam Stropham proodum et epodum totius carminis, eam autem quae disticho constat, epodum primae partis constituere. Simili ratione condita sunt Bionis carmen de mortuo Adonide et Moschi in obitum Bionis, de quibus in editione horum poetarum dicam. Difficilius est de illis carminibus aliquid certi pronuntiare quorum Strophae, Si quae Sunt, non Sunt Versu intercalari distinctae. Nam etsi de quibusdam eorum nulla potes dubitatio esse, qualia sunt quae supra dixi in octavo et indecimo idyllio carmina ex distichis esse composita, tamen p. o non minu certa Videtur ratio esse eius carminis, quod inuitertio idyllio caprarius canit. Id quattuordecim strophis
constare, quarum re primae duos VerS , cetera Omnes
autem tres haberent, indicavi in censura editionis ein kianae. Persecit rem Hauptius, quum p. 273 versum 20. ut ex XXVII. i. adscriptum delendum esse docuit. In aliis si strophae diversa longitudine certo ordine dispositae inveniuntur, vix videtur dubitari posse quin id non casu, sed consilio factum sit. Eiusmodi illud carmen est, in quo in fine quinti decimi idyllii postri reginam Arsinoen magno apparatu Adonia celebrantem laudat. Id nisi vehementer allor, accuratissime ex tribus stropharum partibus compositum est his numeris versuum, . . . .. 6. 6. Si a cedit versus quem desiderari haec . 442. Scriptura prodit:
Metri vitium non latuit criticos, latuit vero emendanti ratio. Nam quum παρ μεν aut πὰρ μέν οι sine dubio recte scriptum sit, non sit autem quidquam vitii in proximis Verbis, quique sequitur Versus hoc habeat initium, πὰρ δ' ἁπαλοὶ ποι,
355쪽
THEOCRITUS. 337stum est errorem ex pari initio duorum Versuum essemium, παρ μὲν παρ δε- ωρια κεῖται σα δρυος απρα φέροντι, παρ δ' πταλοὶ κα- πεφυλαγμνοι ἐν ταλαρίσκοις
αργυρεοις, Συριω ὁ μουρεο χρύσεί λάβαστρα :00nfirmaturque id eo quod ut in hac Stropha, Sic in sequente quoque binae res binis versibus sunt comprehensae. His strophis absolvitur laudati reginae. Sequitur altera parS, qua poetria valedicit Adonidi quinque versibus tum tertia novem versuum, qui continent id quod postero die cantaturae sint mulieres Moni mari traditurae. Neque vero non de industria potius quam casu accurata proportione stropharum carmen nuptiale Videtur compositum esse, quod in decimo octavo idγssio Helenae cecinisse dia XVincuntur duodecim virgines Spartanae. Id si prout argumento convenit, in tres parius dispescitur, prima autem et ultima suopha ut modus et epodus Separantur, hos praebet Ve suum in strophis numeros 3. o. 3 3. 4. 3 3. 3 3. 4. 2. 2. 2. 5. Q. Nam postquam in proodo questae sunt quod Menelaus iusto citius Helenam a matre abducat, felicem eum in prima carminis paris praedicant connubio Helenae in autera patiae quattuor strophis Helenae laudes praedicant in parte teleti sempiternam ei memoriam promittunt fausta precantes postremo in epodo thalamum ingredienti valedicunt,
Singulari ordine dispositae sunt Strophae carminiS, quodp. 3 in undecimo idylli Cyclops canit, de quo ne qui pro-Mpterea dubitet, quod corrupta duobus locis scriptura rem incertam reddat, consideret quam lacuis sit utriusque loci emendatio. Nam v. 22-2 restituendus est iustus ordo Θ
Οιχη ' αττις Aij, ο α γλυκυς πνος νῆ M V 60. autem res ipsa ostendit velle Cyclopem urinare discere, si sibi contingat navi in alium mare provehi quare Scribe
pharum igitur ordo hic est 3 3. 3. 2 l . . . .. . t 6 4 6. 3. 2 2 3. 2. 3 2 3.
356쪽
338 THEOCRITUS. vi Vicesimum tertium idyllion, valde illud quidem a Τheocriti ingenio abhorrens, querelas habet amatoris, qui ob saevitiam amat pueri vitam suspendi relinquere decrevit. Earum ratio planissima est 6 3 2 2 3. 4. 1. 4. 3. Nam Versus 30. s. quos auptius in Observationibus criticis p. 66 eiici volebat, cur ego non suspectos habeam, dixi in Iahnii Annalibus a. 4844. lasc. 3. p. 260. Debebam autem Versum 3 . non ut illic seci mutare, Ametsi typotheta ὰπω
ρῆ pro monii posuit sed scribere,
ἁ δε χιων λευκά 'στι κατάνεται,νικα ταχθῆ.
Si haec aliquid probabilitatis habent, quod lateor eiusmodi esse ut, si quis Veris similia esse concedat, Vera autem esse neget, non possit aliquo invicto argumento resutari, maior etiam dubitatio moveri poterit de iis pnematis, in quibus nullum quod canatur carmen prosertur, sed poeta ipse vel narrat aliquid vel sua cogitata exponit. Verendum est enim ne ipsi nobis somnia fingamus perdamusque Operam, si artificiosas stropharum comparationes comminiScamur, de quibus ipsi poetae ne cogitaverint quidem. Viderique potest id eo probabilius esse, quod saepenumero dubitari potest, sic an aliter constituendae sint Strophae. Nam poesis, qualis haec bucolicorum est, quae maximam partem ex brevibus dictis est composita, ipsa natura sua talis est ut in partessere vel pares vel similes dividi possit. Nihilo tamen minus illam strophicam rationem non negligendam arbitror, ut quae apud poetas bucolicos in consuetudinem Vertisse videatur. Non enim apud alios poetarum Alexandrinorum tam o Stanter observatam videmus, sed plerumque illi liber utu
tu curSuirationis linque critico certe ad istum morem est attendendum, quia haud parum emendationem eorum quae corrupta Sunt adiuvat, ac non numquam etiam ubi nulla vitii p. a Suspicio est monet ne nimi securi simus. Exemplo esse po-
xii test idyllion duodecimum Hrionica dialecto scriptum in unaquaque trium ex quibus constat partium ultro hanc offert rationem stropharum 2 2 3. 2. 2. 3 2 3. 2 3. 2 l . . 2 4. Quod si prima tertiae partis stropha uno versu auctioreSSet, haec quoque pars eadem diligentia qua alterae duae Secum congrueret. Atqui neque in Τheocriti libris ea stropha plures versus quam hos habet:
357쪽
THEOCRITUS. 339 Νισαῖοι Μεγακες, ἀριστευοντες ἐρετμοῖς,
ὁλμοι οἰκοίητε τον Ἀττικον ως περιαλλαξεῖνον τιμησασθε λοὐμ τον φιλοπαιδα,
nec plures affert scholiastes Aristophanis ad Acharnenses v. 77ι. eque ego contendam his non satis esse et tamen quis non libenter quartum aliquem acciperet Quis Veroamrmet poetam non addidisse quartum Versum, quo Significaverit ita puerorum amantem suiSS Dioclem, ut, quo pueri cuiusdam vitam serVaret, ipse mortem Subierit, quod eum
fecisse refert scholiastes Theocriti et videri potest id illo ex ipso hoc poemate hauSisSe. Addo alia exempla. Decimum tertium idyllion xui quod ad Niciam scripsit Theocritus de Hercule raptum abnγmphis Hylam quaerente, quinque parte habet, quarum
quaeque exactissime elaboratae stropharum descriptionis speciem praebet, Si de ultima quae non integra esse videtur ex praecedentibus capi coniectura potest. Est autem emen datione etiam quartae opus. Nam quis credat poetam vel mediocriter peritum v. 62. haec scripsisse'ώς δ' ποτ ηυγενειος ποπροθι λὶς εςακουσας νεβρω φθεγξαμενα τις ἐν ρεσιν μοφάγος λὶς
Ηρακλεης τοιουτος ἐν τριπτοισιν κάνθαις παiδα ποθως δεδονητο, πολυν δ' πελάμβανε χῶρον. Perversum esse μακλεης τοιουτος, quod τοιουτος υρακλεης
dicendum uerit, iam in scholisaheocriteis significavi, sed non animadverteram, ut protasis tres versus haberet, sic ei apodosin totidem versibus adiungi debuisse. Id vero etiam Stropharum comparati exigit. Versus istos sic a poeta
scripto esse credo εος δ' ὀποτ ηυγενειος ἐν ρεσιν ωμοφάγος λὶς νεβρω φθεγξα/μενα οπ ποπροθεν ὁ ἐςακουσας ε ευνῶς σπευσεν τοιμοτάταν ἐπὶ δαῖτα, ρακλεης τη/ιουτος εν ἄτριπτοισιν κάνθαις παῖδα ποθῶν δεδονητο, πολυν δ' ἐπελάμβανε χῶρον.
An recte se habeat ἐπελά/μβανε dubitari potest, nec diiudicem p. 3nisi reperto versu qui deest Sic quattuor priorum carminis partium haec erit stropharum dispositio: . . . . . . 5.
358쪽
340 THEOCRITUS.quitur quinta pars quae nunc ex octo Versibus constat. Hi duas pares Stropha praeberent, nisi haec V. 68. Oede corrupta essent ναυς μἐν αρμεν χοισα 3 ιετ σι πιών παρεοντων iστι δ' alii οι μεσονυκτιον ἐξεκαθαιρον. Illud non videtur dubium esse ScripsisSe poetam ναυς γε κἐναριών χοισα, Θ nisi τῶν παρεοντων pro absurdo alicuius scribae supplemento habere volumus, ita potius Statuendum erit, excidisse lacerat codice aliquot verSuS, quorum unus his vocibus terminaretur. In altero versu multum operae perditum est. Is sic est emendandus: ελετι δ' ηῖθεοι μεσονυκτιον ἐξεκαθευδον ' ἐρανιλλὶ φνοντες.
Xenophon hist. Gr. II. 2, 2ι ἐξεκάθευδον δε καὶ οἱ ἱππεi ἐν τ ' 'Mδείφ. Quod si haec quoque carminis par pari cum ceteris diligentia facta est, ex tribus ea strophi conStabat, quarum prima et tertia quattuor versus habebat. XX Vicesimum idyllion, quod quidam negant Theocriti QSSe, commode potest, si ad argumentum respicitur in quattuor parte distribui, quarum primas has strophas habeat 5 5 3 3. 2. Secunda, cui unum eicium ereptum eSSeostendam, septem distichis constet, tertia sit huiusmodi 2.3 3 quarta denique ex duobus distichis acta. Minus enim probem, si illud distichon quod ut epodum primae parti posui, proximae parti adiungatur. In hac quis erat
haec V. 24. καὶ γαρ ἐμοὶ τό πάροιθεν ἐπάνθεεν αδυ τι καλλος, ῶς πισσος ποτὶ πρεμνον, ἐμὰν δ' ἐπυκαζεν πηναν χαλα δ' οἷ σελινα περὶ κροτάφοισι κεχυντο καὶ λευκον το 3μετωπον ἐπ φρυσι λάμπε μελαίναις ομματά ιοι γλαυκας χαροπωτερα πολλον Ἀθάνας.
Nimis impudentem esse hanc hominis arrogantiam sentiens Word8worthius, minuendam putabat μαλλον scribendo. at πολλον potius scribae inepto iudici debetur, male versum integrantis. Praeterea cur iste homo, qui tantopere pulcritu'dinem suam iactat, id praeterit quod primum ponere debe' bat, corporis formam et staturam Corio hi non quinque, Sed Sex Versus suerant, sic ordinati scriptique p. 4 καὶ γαρ θεοὶ το πάροιθεν ἐπάνθεεν ει τε κάλλος,
359쪽
ερρε ριοι φωνὰ γλυκερωτέρα η μέλι καρώ. Sed ne quis obsine illi quam indicavi stropharum designationi putet, quod versum 33. non cum ΜΘinevio damnavi,
ω καλος ιονυσος ἐν ἄν- -ροιν ἐλαυνει, minino tantum abesso ut eliciendus sit hic versus, ut maxime sit nΘcessarius. Nullo modo enim in commemoratione d --rum, qui Vel ipsi armenta pavissent vel pastoribus d6lectati essent, praeteriri potuit Apollo, recteque Vidit Miresius poetam λος υἱός scripsisse recte etiam Benteius scribi iussit ἔλαυνεν. Sed reliquerunt illi aliud vitium scribondum erat
enim, κου πο ἄκουενώς ὁ καλος ιος iος ἐν ἄγκεσι πορτιν λαυνεν. Inconsiderate enim doceri solet καλος prima syllaba ancipite dixisse Dorienses, ut in illo heocriti, τα μη καλὰ καλὰ πώ φανται. O producunt enim primam bucolici nisi in arsi quare etiam V. 30. non cum Bruncki καὶ πῶσαι με καλον κατὰ τάδρεα scribendum est, quod semper κατ ώρεα dicitur, sed καὶ πῶσαι δε καλον με κατ ρεα φαντὶ γυναiκες.
Apud Bionem I stulti correctoris est, quod in quibusdam libris legitur, ρα, δέ μιν καλοισιν ἄλειφασι. Difficilius os corti quid afferre de idyllio vicesimo XXVI
Sexto, quia et strophae non uno modo constitui possunt, et finis carminis hymnum in Bacchum prodere videtur, ita ut nesciamus an integrum sit carmen. Argumentum si spectamuS, prima pars a tres strophas habet 6 5. 6. altera aut epodica est ex his strophis, . . . . aut duabus conStat, 6 3. tertia ex duabus facta est 6 6 Sed eximendum est graVe vitium, quo depravati sunt versus 27-29. Ουκώλέγω μηδ' ἄλλος ἀπεχθέμεναι λονυσωφροντίζοι, μηδ' εἰ χαλεπωτερα τωνδ' ἐμόγησεν, εἴη δ' εἰναέτης at καὶ δεκάτφ ἐπιβαίνοι. Nec mirum servatum est enim hoc carmen in duobus tantum, vel ut rectius dicam in uno codice Mediolanensi alter p. b
360쪽
342 THEOCRITUS. enim, qui est Parisinus quartus, ita cum Mediolanensi c0Msentit, ut ex illo exscriptus videatur. In primo versu ReiDkiu ου αν θω scribendum esse intellexit. In altero Brunckius, Sentiens graviora quam entheo vix cuiquassieVenire OSSe, audacissime simul et salsissime legi voluii, μηδ' ὁ κεν ἐλάσσονα τωνδε μογήση non enim quid passus esset Pentheus, sed quid commisisset spectandum erat Tenii Versu quae Sententia esset Beroius animadvertit. Illud hi-git criticos, φροντίζοι fuisse φροντίζω, quod interpres aliquis ad ἀλεγω adscripserat. Cetera lacerae vel evanidae scripturae mala esse Supplementa videntur. Id quod poeta in mente
habebat, hoc fere modo debebat eloqui:
μηδέ μοι, ει τις καὶ μετριωτερα τῶνδ' ἐμάτησεν,είη σουνναετης χ ομῶς ἀκάτω ἐπιβαίνοι. Ultimum versum paene eodem modo emendabat Hauptius.