Godofredi Hermanni Opvscvla

381쪽

μ αρην παραψιν ένω Γλαυκώπιον ἐζει. Aliter rosilinia, tentata est in Thesauro Parismo V.Cλαψιώπα ν. Illum quidem, a quo prosectus sum, usuri versum Callimachus non fecisset, non propter ire spondeos, sed quod unus eorum iusto levior esti Quod si usurus verum est conieci id assecutus, sic scripserat Callimactus: φρουρια καὶ κωμαί τε οπῶν καὶ Αελφὼες κραι. Sed si si scripsit, necessario aut statuendum est alium e Sum ote hunc interisse, quia opula deest, q- haec cum p spraegresso μοτ αν eoniungi deb0bant, aut deisndum osse totum versum, quod suasit Schoeidems. Probarem oe, si veri simile videretur. At etsi non est hic versus inrass. Ambrosianis, tamen pro eo relictum est vacuum spatium. Et

quum in aliis non usuri supplementa habentibus libris φρουρια et φρονεια mi reliquum sit, indicia exstant minime dubia, quae aliquem hic versum adsuisse confirment. Iasa quid sibi volunt ista πιρ-ρια quaenam ista caatella sunt' aut quid omnino opus est castellis Videamus vero quae

Praecedunt: τείρεσιν ηνίκα πλεἐστα κατ ηέρα βου-λέονται.

Bene perspexit Schueiderus, parum apis ηερα memorari, ubic δενερο dictum oportebat. Est vero etiam aliud offensui. Nam eis μιστα referri ad τείροσιν potest, tamen inguave est remitti lectorem vel auditorem ad praegremum nomen, ubi concinnitas et elegantia orationis potius novum addi nomen postulabat. Id nomen Sumamus φρουρια SM. Tum quae sequitur copulam ιum Hrrationi uexum restitue nequo iam opus ori ut ante φρουρια V su de S er datur. At stellas τιμω ρω dici, eaque κατ χ ερα βουκολου μνα, vix in poeta dithyrambico erremus. Quare credibilius vid tu φρουρια ortum e8S ex obscurata alius Vocabuli scriptura. Optime omnia procedent, si putabimus scriptum fuisse:

Vituporari hanc coniecturam non posse intelligo: veram pra stare in tanta lirmni depravatione non ausim. PergamuS, confiideremusque eruum 478. καὶ πιδία ρισαi και ηπειροι φάραγγες

αμφιπερι τείνωνται.

Φάραγγες usuri supplementum Videtur, pro quo in quibu&

382쪽

364 HYMNUS. dam libris ποληες est. Unus liber, qui idotii es.' editio Veneta a. 4555. hoc verbo ηπείροιο finire versum dicitur. Quod a Fr Τhierschi propositum Hec rus probavis, υπείροιο πελαίνης, certo non scripsis Callimachus. Nam et lo gissime a Delphis distat Epirus, ad quam ne pervenerunt quidem Galli, nec, si mentio eius fieri minisset, et tile epiatheton adiecisset poeta. Alia non multo probabilior explicatio inventa est a Schncidero, qui πιέροιο φάραγγες tenens, Crisae, ut loco ad mare sito, imιρον ut μεσογαιαν opponi putavit. am quae firmandae huic interpretationi affert Dionysii perlegetae verba v. 876 904. 1085. α suis ἐν ηπείρω, α δ αυτῆς ἄγχι θαλάσσης

aliosqu similes locos, eorum nulla ad probandum is est, quia in iis aperte loca ad mare sita a remotis a mari disti guuntur, campi autem Crisaei quum nominantur, campos, non littus, eoque nihil quod diversum sit ab eo, quod imιρος Vocatur, nominari Videmus. Quid quod ne credibilomusedem est, poetam ubique eruditionis ostentandae studiosum tam infiniti significatus nomen ponere, quam coitum illius regionis locum nominar maluisso. Habebat autem in promptu, si scriberet καὶ ἄγκεα Π ν σσοiο. Nam quod a ditum est verbum ἀμφιπεριστείνωνται , Vix erit qui dem mentibus locis, et non, quo ducit numeros exercitus de Scriptio, de oppletis conserta multitudine hostium dictum osse intelligat. Ceterum echorus, quoniam coniunctiV Φυρι- περιστείνωνται et i δωσι cum ιππότ ἄν coniungi non possint, recepto ex melioribus libris indicatiV πιι ιπεριστείνονται, sic scribendum coniecit: καὶ πιδία κρισαi -ὶ -ίροιο μελαίνης

ἀριφιπεριστεινονται, - ου πίονα καρπον γείτονος αἰθομνοιο, in qu ad γείτονος αιθομενοι e praecedentibus repetendum

sit ἁγρου aut πιδίου. At neque impedii quidquam quominus

uterque coniunctivus ex ποτ άν pendeat, neque δω ο aut Scriptum esse a poeta, aut si scriptum esset, hi δωσι δε

mutatum credi potest, denique qui καρπον γείτονος dicit, euivis videbitur non agri aut campi, sed hominis vicini D ctus dicere. Quod autem vult nova periodo per indicativum

383쪽

HYMNUS. 365 praesentis sutura praedici, ne hoc quidem accipi potest, quia, si isto modo loqui voluisset Callimachus, verba haec non per κα. sed per i adnectere dθbebat. Itaque recte dissensit Schneiderus, qui tamen quum sibi persuadere Callimachum Scripsisse

ἐδῶσι δε πίονα καραον γείτονες αἰελον ἐφιεio, non videtur cogitasse αἰθον non ardentem, sed sumum significare, δὲ iurautem si usitatum est, non continuo etiam .δῶσι Pro χωσι usurpatum censeri posse. Quod si servandum eia αμομενοιο, inopis autem dicuntur nescio qui videre fruges ardentis vicini, illud inrtasse recte dixisse videatur Schne dorus, scribendnm esse γείτονες aquosi prosectus simul saquoque quae praecedunt et sequuntur attentius contemplatus esset, facile deprehendisset, quae ei ipsum et alios latuerunt. Nam quid tandem ardet Templum Apollinis non esse incensum et versus 482 seqq. Ostendunt, in quae dein Misne p. 8 illa Gallorum explicatissimo Pausanias et Iustinus scripserunt. Atqui quid arserit dicendum erat necessario. Non est tamen dictum, nec locus apparet, ubi dici potuerit Fruges enim ardere dici, unde Vala narius αἰθομνον Θ Staneia clerus αὐον coniecerunt, quum ob alia cauSSM, tum propterea displicere debet, quod aedes potius et vici dicendi erant neensi esse. tuamus ergo. fruges, Sive quis illa S getes sive ructus arborum esse velit. Non videtur enim dubitandum esse, qui doctus poeta, ut tantisper γειτονες suScipiam, scripseri

sortasse non immemor Aeschyli versuum in Agmemnone 792.

Post io μνοι quid scriptum uerit nescimus, nisi fuisse credibilis est μομενοι πυρος quumquam qui contendat non potuisse huiusmodi quid dici, δωσι ει πίονα απνον γε τονος αi 3ι ι προς ουρανον ἀισσοντα τείχεος Vel ἄστεος min e certe audacia fumum cernere vici et montes dicuntur, quam Scuta moriente milites V. 86. Interisse plus uno versu dubitare non sinit oratio duplici in leges grammaticas

384쪽

a66 InmS. peccat vitiosa, quorum alterum, quod est in optativo oo iunctivi vicem tenente tolli non potest alterum, quod in

omissa, particula St, remo endum sit necne iudicari po sol, si haberemus quae praecesserunt. Nam etsi rarum esto κε pro υκ αν, invenitur tamen, ut apud Aratum v. 460.

ubi quum plerique libri vωτι - ο ετ habeant, codex Barberinus v. Grauertum in Museo Rhen. 4827. I. .. p. 344 et schesiastes praebent os κ . Reponendum pro ο- e solis Schaeserus in Apollonidae epigrammate . de quo dixi in opusc. vol. IV. p. 370. ε τοιοω - Ἀνδε - ἐντιος Ἀρ-Hi

probasse ex scholiis ad Iliad. XII. 465. XVI. 289. cognoscitur. Sio XIV. 94. legitur:

Iam igitur, indicata lacuna, et istud is ομιένω vindicatum est et liberatus Callimachus gravi soloecismo Exspectandus nunc aliquis usurus, qui expleat quae interierunt. s. Verum non licet in his consistere: nam dubitationi sautem relictus est locus in his quae sequuntur: μη ει-- τριποδωσιν ἐμμιο φάσγανα κα )ωστῆρας ἀναιδεας, ἐχθομενας τεὰ-ιδας, ta Γαλάτησι - 1ν οδον ἄφρονι φυλεν

στήσονται.

Recto quidem acclinativi, quoniam is repetitum mi a praecedente Verbo παυγάζοιντο reguntur, ut non opus Sit novo vorbo, sed insolentius dictum S αῖ στήσονται κακὴν οδον, quod simplicius diceretur mi μουσιν. Videtur tamen defendi posse. Deinde haud valde placent Γαλάτησι et ἄφρονι φυλω coniuncta, quorum alter libentius careremus. Accedit quod Γαλάτησι suspectum videri potest, si, ut Spanhemius monuit, primus ex antiquioribus putandus est Callimachus illa esse gentis appellatione usus Pausania enim I. 3 extremo scribit: οφ δε ποτε -τους καλεiσθαι THάτας ἐξενίκησε Κελτοὶ γαρ τά τε φῶς τι ἀρχαλ καὶ παρὰ Di ἄλλοις υνομάζοντο. Quamquam his opposuit Si elis epigrammata ab ipso Pausania I. 3, 3. X. 24. 5. allata, quae brevi post illam Gallorum imasionem scripta esse videantur. Itaque nihil quidem cogit scripturam minus elegantem, sed Vacuam vitio mutare:

385쪽

Η-ΝUS. 36 verum tamen suspicari licebit aptiorem futuram fuisse hoc

modo conformatam: στήσονται,

ut propter stolidam superbiam, qua Galli se templo do potiaturos speraSsent, funesta iis scuta sua fuisse dicantur. Nihilotim illi quo corpora tegerent quam scuta habebant, de quare Pausanias Scribit X. 24, 2 maximeque nocte illa, quae iis pernici missimum cladem attulit, terrae motu grandine, Subitoque insuper terror consternati, quum in tenebris sua scuta ab hostium clipeis distinguere non possent, ipsi se invicem contrucidarunt, ut idem scriptor X. 23 7 8. narrat. Denique V 485. εων, quod scholiaste ἀντινων intem pretatur, serendum quidem fortasse est in poeta Alexandrino, quando illi Homerici H Iliad. XVI. 208. et τάων VIII. 456. ita abusi videntur, ut etiam τέων pro ἄν dicerent quod secit Νicander Alex. 2.

ει α ρ ἡ συγκληρα κατ Ἀσίδα τειχε δῆμοι τυροεσιν ἐσπιν σαντο, τέων ἀνεδεγμε α βλάστας, notatus a scholiast his verbis: ο δι - - ορθ- κεῶτας σημαινε γαρ το τίνου Ἐλμηρος τέων δ ε ἐσσ τοκήων p. οβ λεται δἐ έγειν ἄν. Callimachum certe vellemus demonstrativum pronomen πιών pOSui Sse. Iam si summam ex his quae dicta sunt colligimus, nihil sumus aliud assecuti, quam ut cognitis vitiis nec probemus quae probari nequeunt, neque corrigere audeamus quae quomodo scripta fuerint nescimus. Non sane multum hoc est, sedes tamen aliquid. Nam aeque perversum est conari sacere quod sacere nequeas, quinquo debueris sacere non secisse.

Adiungam his duo epigrammata similiter ut isti Callia machi versus sunt et lacunosa et mendosa, quae nuper Ludov. Rossius in altero lasciculo primi Hethenicorum voluminis edidit p. 97. et 308. Eorum in primo, quod in Isthmo inVentum est, tria apographa conspirare dicuntur in hanc scripturam integram autem esse inscriptionem ex ipsa lapiadis Orma cognOSci: OOT A. .HPEE.- ΣΤΟΛE APTI .

Quod alias commodum integraturo, hic incommodum est,

386쪽

368 HYMNUS brevitas in vix dubia sententia. Nam quis non statim ut haec adspexerit scriptum putabit Θεοδότα, ἁ ματηρ σε . . . ἐς rod δάκρυ' aerebi vero, si ex his sententiam quae apta sit extundere volet, quoque magis consideraVerit, eo magis ludificatus non recte pictas esse litterarum quae in lapide sunt reliquias existimabit. Quod si tamen his quae tradita sunt vestigiis ingrediendum est, proxime hoc Opinor a cedet:

Θεοδότα, ἁ μάτηρ λε ἐς πολυ δακρυ ἄφνω γαρ ἁρπάξας, ' δεδας σὰν ἐμάρανεν μάν. De postremis hexametri verbis dubitari non potest, hab musque eadem epigrammate appendicis Anthologiae Palatinae 220. sive incertorum poetarum in Analectis Brunckii 40.

Illud vero, ἁ μάτηρ λε ἐς πολυ δάκρυ, Si cui sorte mirum videbitur, rem asseram mulio magis mirabilem. Etenim quasi gemini fuerint haec Theodota et nescio qui Theodotus, iamillimum etiam sententia et verbis in istum Theodorum e

stat epigramma Theodoridae in Anthologia Palatina VII. 527

Θευδοτε, κηdεμόνων μέγα δάκρυον, οι σε θανόντα κώκυσαν, μελεον πυρσον ἀναπτόμενοι,

p. 3 αίνουν τρισάωρε - δ' ἀντὶ γάμου τε καὶ ἱβης κάλλιπις ήδίστη μητρι γόους και ἄχη.Αlterum epigramma, Rhodi in basi inventum, cui statua Xenophanti cuiusdam imposita fuerat, ab Hegenborgio p rum accurate descriptum accepit ossius. Statuam secerat Timocharis Eleuthernaeus, qui etiam ex alia inscriptione in COrp. Inscr. T. II. p. 4098. n. 249 . b. innotuit. Eam Oec hius a Radulpho Rochetto accepit, qui eam commemoravit etiam in epistola ad Schornium p. 446. et in Quaestionibus de historia artis p. ι6 priore loco observans formam liti rarum eSSe eam, quae Sub Romanis usitata suerit. Id cur a notandum duxerim insta apparebit. Statuam qui ponendam curaVerint titulus superpositus inscriptioni ex his litteris coniiciendum relinquit. . . TI ELMA KOIA OA , quasino sius interpretatur τοχρατιδεων κοινόν. Epigrammam e borgius sic exhibuit:

387쪽

Primi versus ultim verba sine dubio recte sic restituit RO Sius: μοχθων χάρις, γα δἐ χειρ item ταυτα V. 6. De ceteris aliter sentio. Ex primo disticho discimus Xenophantum non corporis viribus et bellica sortitudine, sed prude tia et eloquentia nobilem fuisse quibus artibus quum multa fecisse clicatur αρετα αξια, non videtur fecisse dici, quae digna essent eius virtute, sed quae ei existimationem et honorem Virtuti compararent, de qua vocabuli significatione quum alii Scripserunt, tum ego ad Sophoclis Philoctetae v. 420. Sed quid hoc est, quod statua ei posita dicitur νοστου χαριν quod tam mirum est, ut incredibile videri debeat. Illud enim non puto cuiquam in mentem V turum, νοστον Significare iucundidatem, ut Eustathius scripsit his verbis p. 4383, 10 ο δέ μεν ομηρον καὶ βρῶ μα φασὶ νο-

exempli est, nec si quis ita νοστον dixisset, fecisset id sicut ambiguitatem notionis non tolleret. Quid vero si illud νοστου χήριν usitat significatu recte se habet Certe si hic Xenophantus idem ille Rhodius est, de quo scripsit Po Fbius, p. 2bene videtur totum epigramma posse explicari. DIV. 50 de brevi bello inter Rhodios et Bygantios gesto Scriben Sic refert o di μοιοι πληρώσαντες ναυς ξ ἄμα δἐ ταυταις παρατων -μμάχων προςλαβόντες τέτταρας καὶ ναυαρχον προχειρορισάμενοι γνόφαντον, πλεον φ Ἐλληςποντου δεκα ναυσίν, καὶ ταi με λοιπαi ορμουντες περὶ νηστον κωλυον τους πλεοντας εἰς τον Ποντον, μιῶ d εκπλεNσας 5 ναυαρχος κατε- πειραζε τῶν Βυζαντων, εἱ πως ηδη Mταμελοιντο καταπεπληγμενοι το πολεμον των δ' ου προςMOντων ἄπεπλευσε, καὶ παραλαβων τὰς λοιπὰς ναυς ἀπῆρε πάσαις εἰς την μιον.

Rediit igitur Rhodum, quod videri potest hominis ignavi eSSe Λ paullo post addit Polybius οἱ δε Ῥοδιοι θεωρουντες την

388쪽

των Βυζαντίων ποστασιν, πραγματι ως διενοή Hi σαν προς το καθικέσθαι τῆς προθέσεως. Ac tum narrat, quam callido

consilio instituerint, ut pacem sacere cogerentur ByZantii, concluditque illam narrationem c. 52. hi verbis: ὀ μεν ον

Ῥοδίοις καὶ Προυσία προς Βυζαντίους συστας πολεμος τοιαυ-

τας λαβε τὰς αρχὰς και το τέλος. Nunc Si Xenophantum illum, quod acile credi potest, consilii illius auctorem et Suasorem suisse sumimus, meruerat ille Sane, ut ei propter reditum, quum prudentia potiu quam V inter cives et peregrino agere maluisset, publice honor decerneretur. Haec si ita se habent, simul de tempore constabit quoaimocharis statuarius vixit. Sin minus, salsumque St νοστου χαριν, non video quid aliud quam, quod tamen aegre seram, νοεροι χαριν positum fuisse credam. Sed reliqua est alia dubitatio. Ultimi versus litterae haec praebent: ταυτα καὶ υκλείνων γραμματα Πιερίδων.Α primo ευκλεινος nusquam inventum est nisi in Aristot0lici

pepli epigrammate 5 ubi id recte quidem expellendum iudicavit Schneidewinus in Philologi lasciculo primo p. 36.

sed quam proposuit illius epigrammati emendationem, ea admitti nullo modo potest. Videtur Sic esse corrigendem: ησυλου μορφῆς ευειδέος υρμενίοιο μνῆρια οδ ευκλεές, δν γείνατο Τληπόλεμος. Deinde autem nimis inepti et stolide arrogantes suissent illi, qui hoc epigramma inscribendum curarunt, Si hOSce Vei Sic

los non modo Πιερίδων, Sed adeo κλεινων Πιερίdων πάρι- ματα OCBSSent. Ea culpa non liberantur Scriptura quam ROSSiu commendavit, quamquam litterarum quae traditae sunt sormis convenientissima: φαντὶ και si ταυτα νοστου χάριν είκονα θέντες ταυτα καὶ et κλεια γραμμιατα Πιερίθων, p. a Pro ε λειῶ etiam ευκλειων Scribi posse ait. At hae quoque formae non usitatae sunt, quodque graviSSimum est, si sis

Scribitur, non est hic Sermo του . . . ιδείων κοινου Sed alio'rum, Se quoque, qui hoc monumentum OSuerint, cum civibus et peregrinis de laude Xenophanti consentire narrantium. Videntur utroque crimine et sermonis pugnantia inter Se prinserentis et stultae arrogantiae liberari posse, si quinti et sexti VerSu initia non recte expressa sunt idque eo credibilius est, quod etiam, ut Rossius resert tertius Versus in apographo

389쪽

ΗΥΗΝUS. 37 oadem in linea incipit, in qua totus quintu Versu est. Nec Sine caussa factum Videtur ut γραμ τα, et non aliud quod magis conveniat Musis positum sit Vocabulum. Nam quum primum distichon eiusmodi sit, ut alicuius poetae nomici esse videatur, coniici licebit noti tum carminis versibus usos ESSe ciVe atque amicos Xenophanti, ut hoc praeconio debitum meriti eius honorem persolverent. Id si ita est, Sine impudentia et claras vocare potuerunt Pierides et recte γραμματα dicere, quod praeconium illud scriptum basi statuae addiderunt. Quod si hoc modo verba eorum intemPretamur, pulcrum habebimus epigramma hoc modo per- Scriptum:

, ,ἐσθλοὶ χυ κενεα μοχθων χάρις εργα is χειρων γνώμας καὶ μυθων πολλον ὰφαυροτερα. τοio ' γε-ρατο υιος ἐν στοισιν πινοφαντος

390쪽

ουτως σχεδιαζουσι τα πο πάντων ἀνθρωπων λεγο ιμνα τε καὶ γινομενα προς διον Ουν, πνευματικὰ φάσκοντες πάντα

라틴어 텍스트