Godofredi Hermanni Opvscvla

391쪽

e incoquat loqui et agere, sed quae proferant, πνευματικα p 3 erae. Ergo i rur, adversarius iaιorum inquit, cum congreqvio

nem eamque pulsam, cum magna eunt my8ιeria, Unoram quas

392쪽

φασίν, παν συνελθων δ δῆμος ἐν Dic θεάτροις καθεζηται, καὶ εἰςιων τις 'μφιεσμενος στολην ξαλλον, κιθαραν φερειν καὶ ψάλλων, ουταλ λεγη, αδων τὰ μεγάλα s/υστήρια, ουπιεί

εἴτε Κρονου γενος εἴτε νιος μάκαρος εἴτε Ῥεας μεγάλης. Die Olgenden orte χαιρε το κατηφες κουσμα Ῥεας at Heri Schneidewin in χαψε τι κατηχες κουσμα Ῥεας Verr

396쪽

σιχ νον- νσταθι καὶ μ' κακον ιέγα ποιῆσk με τὰν δειλάκραν.

397쪽

Diogenes Laertius III. 40 in primo de quattuor Alcimi p. spad Amyntam libris haec scripta esse uit φαίνεται δε καὶ Πλάτων πολλα τῶν 'IUπιχαρμου λεγιον σκεπτεον δε ι Πλάτων φ σίν, αἰσθητον μεν εἶναι το μηδεποτε ἐν τε πο- μηδεποσω διάμνον, ἀλλ ει ρέον καὶ ριεταβάλλον, ως ἐξ co ἄν

ουσία δε μηδεποτε πεφυκε νοητὀν δε ε Ου μηθεν πογίνεταιμ ηδε προπίνεται τουτο ν στὶν -ῶν ἀιδίων φυσις, ῆνομοίαν τε καὶ τὴν αυτὴν ε συμβεβηκεν εἶναι καὶ ιχ ν δ γε Ἐπίχαρμος περὶ των αίσθητῶν καὶ νοηπιῶν ναργῶς ειρηκεν. Tum asser undeviginti versus Epicharmi, quo quum quidam, quibus accessit . . obraeus in Aristophanicis p. 126 , non genuino esse suspicati essent, L. V. Schmidtius in Quaestionibus Epicharmeis, numerorum potisSimum comparatione usus, vindicare Epicharmo studuit illis in versibus qui duo p. 7έφinter se homines colloquuntur, eorum quum nucdeo Semper et fuisse et eosdem manere dixisset, alter chaos tamen ante deos creatum dici ait, quem resutans is qui prior locu tus erat homines numquam eosdem manere, Sed perpetuo mutari docet. Nam quod Schmidii visum est, hunc alterum nunc Vices docentis Suscipere, quaeque de hominibus dicuntur, priori opponere, nequaquam credibile est immo unum eundemque, siVe is Ulixes, alter autem Eumaeus est, SiVealii sunt qui haec inter se disputant, necesse est philosophum ' Philolog. V 3850 p. 739sq.

398쪽

380 PICHARMUS. esse, qui hominem non supra vulgus sapientem erudire Vult. Sed consideremus singula, quorum quaedam sane ambigua videri possunt, alia autem quo vitiosius perScripta Sunt, eo plus dubitationis admittunt. Illo igitur doctior haec dicit: A. αλὶ ἀεὶ οἱ θεοὶ παρῆσαν χυπελιπον ου πώποκα, τάδε δ' εἰ παρεσο ομοια διά τε τεον αυτῶν ἀεί.Legebatur διὰ M. Quia quae praegressa erant non habemUS, latet nos quidem, cui sententiae alterius haec Opponantur: sed quum deinceps de iis quae perpetuo fluxui obnoxia num quam eadem maneant sermo Sit, veri simile est, mentione illius mutabilitatis facta exemptam esse deorum naturam, ut quae Semper sibi constet, idque significatum esse altero versu. Ad id iam respondet alter: B. ἀλλὰ λεγεται μὰν χάος πρῶτον γενεσθαι των θεων, ne deos quidem, si cetera mutabilia sint, excipiendos SAEQVinci ratus. Quem ut refutet, prior ille dicit: A. πως δε α μη χον γ - τίνος, μηδε r τι προ- τον 3ιολοι; Sic enim scribendus videtur hic versus. am SenSu caret ipsoque metro vitiatam scripturam prodit, quod legebatur, πως δε κ' μάχανον ὰπ τινος μηδεν ὁ τι πρῶτον μολοι. Negat primum prodire potuisse, quod non habeat unde prodierit. Deinde sic, si quid video, pergebant: B. - - ἔμολε πρατον ουδεν A. ουδε μὰ in δευτερον τῶνδε r νέμε νυν δε λεγομες αν μολοι. Nam si nihil primum prodiit, ne secundum quidem prodire quidquam potuisse consequitur, illorum quidem, de quibus locuti erant, h. e. eorum quibus divina natura constat Legebatur horum versuum posterior sic scriptus τῶν υ, ων νωδε λπωμεν vel λέγων μελλε ταδ' εἶναι Transibat deinde is, qui postrema dixerat, ad res fluxas quod sic videtur secisse:

399쪽

EPICHARMUS. 38ε dum esse vidit Cobetus in adn. ad Or adit. p. 64. Tum ru

φθίνει, ἐν μεταλλαγα δὲ πάντες ἐντὶ πάντα τον χρονον. di ιιεταλλάσσει κατὰ φυσιν κουπο ἐν ταυτω μνει, ἔτερον iri ae αυτ γ ῆδη του παιδεξεστα-τος. καὶ το δη Ar χθι. ἄλλοι καὶ νουν ἄλλοι τελε θομες, καὐήεις ἄλλοι κουπο ουτοὶ δῆλον τι καττον λόγον. Legebatur 4 δέ γα μὰν quae particulae consociari non po sunt. Deinde καυτο si του παρεξεστ οτος. In ultimo VerSuaddidi δῆλον τι

400쪽

s. aer hucydidem brevitatis studi multa ausum esse insolentius dicere iam ab antiquis est observatum. Apertum Sttamen in ea re modum quemdam tenendum suisse, ut nec temere et sine caussa quaereretur ObScuritas, nec Soloeca aut perversa fieret oratio. Contra non minus vituperandus esset scriptor, si consueta brevitate ita excideret, ut inutilia planeque ad rem non pertinentia insereret. Quod si neutrum a viro tam prudenter cogitateque scribente admissum esse

erodibile est, non videtur dubitari posse quin utroque in genere aliquid vel mendae vel erroris lateat. Sed quum Τhucydidis liber aliquanto minus mendosus quam aliorum Graecorum scripta adiso pervenerit, religioni sibi duxisse videntur plerique qui eum tractarunt corrigere quae aut perperam dicta aut ab usu scriptoris aliena deprehenderent, obscuri tatis vel licentiae praetextu excusanda rati etiam quae d sendi nequeunt Liberiore iudicio in his rebus novissime duo egregii viri usi sunt, Fr. Haasius in Lucubrationibus Thucydidiis et Franc Volg. Ultricus in symbolis ad interpretationem Τhucydidis, quoniam alter non pauca acute emendaVit, alter autem non Omnia continenter u Thucydide scripta esse oste dit, cui rei illud quoque fidem facit, quod ultimum librum filia Thucydidis composuisse dicta est. Haec consideranti facile suspicari licebit, alia ab librariis, et quaedam ortasse antiquissimo tempore, peccata SSe alia, ut in Scriptore difficili, explicandi caussa esse adiecta alia denique ipsum Thucydidem, si vita suppetisset, mutaturum suiSSe. Philolog L 3846 p. 367 sq.