Godofredi Hermanni Opvscvla

401쪽

THUCYDIDES. 383Promam quaedam horum, quae indicaVi, maximeque ex libro primo. In eo vehementer laboratum est cap. 2. in his

τοικίας ἐς τὰ ἄλλα μὴ μοίως ἐξηθῆναι. ἐκ γὰρ τῆς ἄλλης

Ἐλλάδος πολεμω, στάσει ἐκπίπτοντες παρ Ἀθηναίους οἱ δυνατώτατοι is βεβαιον ον ἀνεχώρουν, καὶ πολιται γενομνοιευθος ἄπο παλαιου μείζω is ἐποίησαν πλήθει ἀνθρ-ων τηνπODν. pertum est, his verbis, διὰ τὰς ιετοικίας ἐς τα ἄλλα μη μιοίως αυξηθῆναι, nihil aliud Significari pOSSe, quam ce- p. 368tera partes Graeciae non aeque ut Atticam per migrationes crevisse. Ac recte an hanc sententiam restituerunt, qui ἐς praepositionem deleverunt, in quibus etiam Hausius es p. 4 45. At unde istud ς' sine quo cum planissima sit Sententia, quem tandem putabimus adiecisse vocem, cuius accessio saceret ut ne intelligi quidem verba possent Nimirum quod codices habent διὰ τὰς μετοικίας vel διὰ τὰς ἀποικίας, aut explicationi interpretum aut librariorum errori debetur, cum Thucydides scripsisset διὰ τὰς ἐςοιπια τα ἄλλα μὴ μοίως αουξηθῆναι, quae Scriptura inter Versus adnotata non est suo loco recepta. Non est quidem aliunde illud vocabulum notum sed multa novavit vocabula Thucydides, exempla quaerenti praebebit Lobeckius ad Plionichum p. 354. nec qui

quam cauSSae St, cur, cum ἐςοικιζειν et ἐςοικίζεσθαι in usu

fuerint, de quibus videndi Hemsterhusius in Misc. Obss. I. p. 346. et alchenarius ad fragmenta Callimachi p. 270, non etiam ἐςοικία dici potuerit. Quin ut ἐςοικίας quam aut μετοικίας aut ποικίας scribere mallet hucydides, res ipsa eum videtur movisse: nam istis in vocabulis commigrandi quidem notio inest, non autem, id quod hic dici dobuit, etiam manendi in eo loco, in quem qui Se contulerit.

C. 26 legitur: οὐδἐ Ἐπιδάμνιοι Ουδἐν αυτῶν πήκουσαν. αλλὰ στρατευουσιν ἐπ αυτους οἱ Κερκυραiοι τεσσαρακοντα ναυσὶ Mτὰ των φυγάδων εὐ καταξοντες, προςκαθεζομενοι ἐτην πολιν προελον 'Eπιδαμνίων τε το μωλομενον καὶ τους ξενους παθεi ὰπιεναι εἰ ὁ μή o. πολυμοις χρησεσθαι.

In his cum non solum sermonis lex et ratio ἀλλὰ ad ουδεν reserri et στρατευουσιν de Epidamniis dictum esse postulet,

scholiastesque veram interpretationem καὶ ἐκστρατευουσι κατ

402쪽

αυτῶν monstret, sed etiam res ipsa illam sententiam flagitet, ad Euripidis Oresten v. 32. inciderulum esse OS Q αυ- τους, addendumque es ante λεγυραio dixi sed debebam etiam removere illud δὲ quod post προςκαθεζομενοι St, ut

dices ἐπιστρατευ Ῥεν et ἐκπρεπως quod hic quidem ineptum est, habeant, recte videtur Schneiderus in lexim διαφερον- τεος ut interpretistionem eiiciendum, in eius locum autem ἐκπρεπως transferendum indicasse.

C. 39. Corinthii apud Athonienses ita de ci cyraeis

censent: - χρῆν με σφαλεστωτο ῆσαν, τοτε προςιένου, καὶ μη ἐν μεὶς μἐν δικήμεθα, ουτοι d. κινδυνευοεσι, μηδ' ἐν ω μεi τῆς τε δυνάμως et των τοτ ου μεταλαβοντες νῆς ωφελείας νυν μεταδωσετε, καὶ των ἁμαρτημάτων p. 36 ὰπογενομεν- τῆς ia ημ ων αλιας το σον ξετε, πάλαι Mκοινώ ταντας τὴν δυναμιν κοινὰ - τα -οβαινοντα χειν, ἐγκλχὶμάτων δε μονων μετόχως et τω τῶν μετα τα πράξεις τουτων μη --0Hiν. Haec quae post κοινὰ καi τα -ομί- νοντα πειν script Sunt, non inveniuntur in optimis codic bus. Quae tamen cum non videantur interpreti sermonem

prodere, assentior ego illis, qui servanda iudicarunt, ut que ab antiquo vel librario vel critico propterea eiecta Me, quod sic, ut Scripta erant, necessario de Corcyraeis, nou de quibus debebant, de Atheniensibus dicta essent. At id factum erat errore, quo Verbum exciderat. Sic enim videtur scripsisse Thucydides ἐγκλημάτων δέ μονων ριετοχως φωτων μετα τὰς πράξεις τουτων μὴ βουλεσθε κωπωνεiν. c. 5 . de Atheniensibus scriptum est: λυχον γὰρ τριῶκοντα ναυς ποστελλοντες καὶ χιλίους πλίτας - την γῆν αυτοὶ Ἀρχεστράπου με ἄλλων δεκα στρατηγουντος iure miratur C. . rugerus, qui nunc Τhucydidem brevibus quidem, sed consideratissime scriptis adnotationibus instructum edit, insolentem undecim, atque adeo, cum alii quinque cap. 61. accedani, Sedecim praetorum numerum, unde δi

403쪽

THUCYDIDES. 385 situm suisse censet in quo ei Poppo est assensus, qui aumanserit in ea sententia nescio, quoniam nova eius editio mihi non ad manum est. At ne illud quidem verum videtur quia qui cap. 6ι his adiungitur Phormio, undecimus futurus esset. Itaque με αλλων reo Scribendum erit. In perantiquis vitiis numerem quod cap. 5. legitur,

πασι δε ανεπιφθονον τὰ ξυμφεροντα των μεγιστων περικινδυνων - τίθεσθαι. Nam quis non cum rugero deletum

Vellet κινδυνων, si origo tam inutilis additamenti ostendere tur Verum etiam deleto isto vocabulo ineptum est m. Multo

rectius eadem sententia VI. 3. Sic enuntiata est: πασι δε ἀνεπιφθονον τὴν προcήκουσαν σωτηριαν επιτοριζεσθαι. Egregie vero rem perspexit C. intenis, qui hanc mecum communicavit emendationem: πασι δε ἀνεπίφθονον τὰ ξυπιφεροντα των μεγίστων περ κινὸν νενουσι θεσθαι. Ex hi quo modo

nasci potuerit quod in libris est, lacile qu vis videat Signi lieat autem τὰ ξυμφεροντα θεσθαι adornare quae sibi utilia sint ut inepte adiungeretur M. Qui multa de isto et tuinti attulit, enisterhusius ad Luciani ecyomant. l. T. . p. 485. omissi interdum εν exemplum affert ex Τhucyd

l. 25. εὐ-oρω ειχοντο θεσθαι το παρον, Sumptum inde a

Procopio Non meminerat horum obeckius in Paralip. p. 4 65. ubi de omisso ευ disputat. Ac ne in ista quidem dicendi forma temere omittitur, sed ibi, ubi non de bene ad 0rnandi rebus, sed simpliciter de componendis prout fieri potest sermo est, ut in ipso illo Τhucydidis loco I. 25. et cum τὰ πράγματα τίθεσθαι dicunt, de quo genere loquendi dixit

Toupius ad Suidam V. τίθεσθαι. Quare Vereor ne POI SODUS ad Phoenissas v. 4422. superbius vituperaverit emSter

iustum, qui in his Sophoclis versibus rapud ritobaeum s VIII. 1.

στεργειν ὁ τὰμπεσοντα καὶ θεσθαι πρέπειν p. 370σοφον κυβευτ=ήν ὰλλὰ μη στενειν τυχην, corruptum verbum τἀμπεσοντα sic enim vulgatum erat intactum reliquisset, anum autem καὶ corrupisset in κεὐ nam καὶ cum a numquam nisi in compositis rasin sacere, neque cum ἀεί. Etsi enim codex Lot editio Trincavelli recte τἀκπεσοντα Servarunt, tamen sententia in Hemsterhiasii scriptura bona est, nec vitio ei verti debebat admissa crasis tuae exemplo careret Laudanda sane est diligentia Porsoni

404쪽

386 HUCYDIDES. in notandis huiusmodi rebus, sed nisi ratio reddi potest, dubitare licebit, mirarine magis singularem ortunae lusum

oporteat, qui nulla istarum crasium nobis exempla reliquerit, an credere non lactum esse quod cur vitatum Sit non appareat. In Sophoclis quidem versibus non aliter puto καὶ 'εσθαι defendi posse quam ut illud quoque verbum pariter ac siti στένειν ad τυχην reseratur. Plane eadem copiosius dixit Plato de rep. X. p. 604. C. τινι, η θ' ος, λεγεις τι βουλιχ εσθαι, ὴν δ' ἐγώ, περι το γεγονος καὶ si- ἐν πτωσε κυβ 0ν πρὸς

ρεῖ βέλτιστ αν νιν, γλα μὴ προςπταίσαντας, καθάπερ παλδας, ἐχορονους του πληγέντος ἐν τευ βοῶν διατρίβειν, λzώει ἐθίζειν την ψυχὴν τι τάχιστα γίγνεσθαι προς το ἄσθαί τε καὶ ἐπανορθουν το πεσον τε καὶ νοσῆσαν, ατρικῆ θρηνηηδίαν ἀφανίζοντα.

Inexplicabile visum eSt, quod . 53. legitur βοταμίων. Correcta in qua peccatum erat littera prodibit vox Dorica, aliunde quidem non cognita, sed ab re sibi fidem aciens: του δ' ἐτου θερους Ἐπιδαυρίοις καὶ 'Atργείοις πολεμος ἐγένετο, προφάσει με περ του θυμιατος του Ἀπολλωνος orΠυθαεως, ο εον παγαγειν υκ πεπεμπον περ μυταμίων 'Eπιdαυριοι κυριωτατοι δε oriερογῆσαν Ἀργεiοι. Negle' xerant Epidauri victimam mittere pro conservando ibi iure communium Sacrorum Eadem ratio intercedebat inter Asinaeo et Hermionenses, ut in Corp. Inscr. p. 593. docet inscriptio 193. In eodem libro c. 85. haec leguntur: ἐπειδὴ ου προς τὸ πλῆέλος ο λογει γίγνονται, μως si sta ξυνεχεῖ ρήσει ολποHoi

ἐπαγωγὰ καὶ νελεγκτα ἐςάπαξώκουσαντες ημων πατηθ-t, γιγν0;σκομεν γαρ τι τουτ φρονεῖ χὶμων , ἐς τους λίγοις Θωροὶ υμεις ο καθήμνοι ετ ὰσφαλεστερον ποιήσατε mi εκαστον γὰρ καὶ μηδ' μεις εν λόγφ, ἀλλὰ προς το μὴ δοκοννἐπιτηδείως λεγεωλα ευθυς πολαμβάνοντες, κρίνετε. PotuiSSe ita scribi contendenti cedamus necesse est Sed aegre, opi' nor, credat qui non scripsisse hucydidem: υριεῖς oi καεὶ- μνοι, λετ ὰσφαλεστερον, ποιήσατε. . contra cap. 90. cum libri veram Scripturam n με dici Praeberent, nam Cetri vix pro diversitate est sola inter-

405쪽

THUCYDIDES. 38

ιημφερον λεγειν πιθεσθε 3 ιη καταλυειν μιας το κοινον ἀγαθον ὰλλα τω ἀεὶ ἐν κινδυνω γιγνομεν ' εἶναι τὰ δεοτα, ii II

καί τι καὶ ἐντος του πριμυς πείσοντά τινα ὀ λη Hiναι. Interpretis est quod post τα εἰκοτα Mertum erat δίκαια vel xui δίκαια, cuiusmodi explicationes non paucae in hucydiadis historia inveniuntur. Quarum de quibusdam ambigi potest, ut I. 40. ubi de Homero St αυτερεται θε τι, σαν καὶ 3 ιαχιμοι πάντες ἐν ται Φιλοκτήτου ναυσὶ δε/ήλωκε. τοξοτtiς Ια πάντας πεποίηπι τους προςκώπους et I 43 ubi de Corinthiis χρημασί τε δυνατοὶ ησαν, ως καὶ τοις παλαιOiς ποι iταις εὁ γλωται' ἀφνειον γαρ ἐπωνομασαν τι χωρίον .Xam etsi nihil impediebat addi quae uncini Separavi, tamen ita cognitum esse Sciebat popularibu SutS Homerum, ut carere istis adnotationibu pOSSent. Cum fere quam potest brevissime Scribat, nec iam dictu soleat repetere, rectius Se habebit ecluSi quae repetita sunt in hisci. 1 ubi non omnem Graecorum exercitum Semper ad Troiam odisse docet: αἰτιον δ' Mi ουχχ ὼγανθρωπια τοσουτον σον η χρημιωτία τῆς γαρ τροφῆς ἀπορία τον τεοτρατιν ἐλάσσω ήγαγον καὶ Oσον Miλπιζον αυrοθεν πολε1ιουντα βιοτευσειν, ἐπειδή- ὰφ ομενοι μάχsi κράτησαν, δῆλον ε τὸ γαρ ερυμα τε στρατφ ο - ἐτειχίσαντο φαίνονται 'ουν ἐνταυθα πάση τῆ δυνάμιε χρησc 3ιενοι, ἁλλὰ προς γεωρ- γιαν τῆς λερσονήσου τραπομενοι καὶ ληστείαν τῆς τροφλῆς απορία. ῆ καὶ u ἄλλον οἷ ρωες αυτ 0ν διεσπαρμενων τὰ δεκαλη ντε uo βία, τοῖς ἀεὶ πολιιπομιενοι ἁντίπαλοι οντες. περιουσίαν δε ε ηλθον εχοντες τροφῆς και οντες -ροοι ἄνει δενστείας καὶ γεωργίας ξυνεχως τὴν πολεμον διεφερον, αὐίως ιν μύχὶ κρατονντες, εἰλον οι γε καὶ - θροοι, ἁλλὰ Ῥιε- ρει τω ὰεὶ παροντι-ντεiχον πολιορκία δ' ἄν προςκαθε 3μενοι ἐν ἐλάσσονί τε χρόνφ και πονώτερον την ροίαν εἱλον Me morabile est quod de munitione castrorum dicit. Nam cum sere Homerum Sequatur, qui eum non aut illum murum, de

quo apud Homerum est, dicere, aut, si alium, id indicaturum suisse credat ut dubitari possit, an in sua Iliado aliquid de aedificatione muri legerit Scholiaste rem coniectura expedit: ερυμ λεγε νυν ουνοπερ ἐν τῆ ' λεγει υμηρος γενεσθαι, ἀλλὰ προτερον μικροτερον διὰ τὰς των βαρβάρων πιδρομάς. potest id tamen verum esse, quando etiam Chersones men ii ex scriptore cyclico sumpta videtur. Sic enim do Diomede Z2

406쪽

388 THUCYDIDES..holia stes ad Iliad. V. 2. ἐκδηλος δε, τι ἐπεσκοτεῖτο - τῆς Ἀχιλλέως ρετῆς si οτι πρώην sic, non πρώτην scribendum ερο οργει λὶν Θρακην Eustathius p. 5 2, 48 1 καὶ Mor D

Suspectum est etiam I. 5 incertae sedis verbum, σαν, quo facile caremus in his κατὰ γῆν δε πολε/ιος ωθεν τις καὶ δυναμις παρεγενετο, ουδεὶς ξυνεστη, πάντες δε, ησαν οσοι

και γενοντο, προ ομορους τους σφετερους κάστοις Eodem

modo plurimi codices c. 49. recte omittunt ῆρχον Cap. 7. autem nolim omitti ἐν τῆ ὴπειρω, quae verba rugero Si

p. a 'spectu Sunt ῆσαν δέ τοι Κορινθιοι ἐν τῆ γπειρα πολλοὶτων βαρβάρων παραβεβοηθηκοτες οἱ δε ταυτx a πειρωται rei ποτε αυτοις φιλοι λιν. Videntur enim addita esse, ne quis putaret navibus auxilium tulisse illos continentis incolas.lliud vero lubenter concedam rugem c. 54 4 εστησαν τροπαιον adiectum eSSe ab interpretibus. Idem recto iudicare videtur, καὶ quod I. 72. ante cuiῆσθοντο legitur, deleri debere quamquam id non prorsus abiiciendum, sed ante προτερον ponendum puto των δε Ἀθηναίων τυχε γαρ πρεσβεία καὶ προτερον εν ῆ Λακεδαίμονι περ αλλων παρ0η

Sed haec levia sunt. Multo insigniora, nisi fallor, additamenta alienae manus habemus III. 40 . Nam neque h0e satis dignum videtur hucydide, quod de catena narratur, qua olycrates Rheneam Delo alligaverit, multo minus autem credam post illa verba aliud quam hoc scriptum fuisse mi

li περὶ τους ὰγωνας καὶ τὰ πλειστα κατελυθ' υπο ξυmpin

καὶ iπποδροφείας, ὁ προτερον ου λὶν Nam omnis illa quae his inserta est certaminis musici descriptio, testimoniis instructa ex Homerico hγmno sepromptis, tantopere abhorret

407쪽

ΤHUCYDIDES. 389 consuetudine Τhucydidis, non amantis, quae Satis explicate dixerat, Sine ulla causSa uberiu exponere, teStiumque non commemoratione, Sed ipsi eorum Verbis, iisque multiS con firmare, ut non dubitem quin ea sit alicuius interpretis docta udnotatio, id quod ipsae etiam versuum poeiae fluctuantes Scripturae identur prodere. Ut igitur tertii libri caput 84 iam ab antiquioribus criticis non esse Thucydidis iudicatum 'st, ita ei hoc ex alio genere scribendi accedat.

408쪽

p. a Io. Nicolaum advigium in ea dissertatione, quam de L. Attii poetae Didascalicis scripsit, quae est in eius pusculi p. 87. seqq. ita existimare video, fuisse istos Didascalicon libros prosa oratione conscriptos. Id quum argumenii ratione exemplisque Graecorum, quos imitatus sit Attius, iussi apertissime fragmentis libri non confirmari putat. Ego quidem, quamquam haec veri similia esse intelligo, tamen an vera sint dubito vehementer. Nam quod ad argumentum istorum attinet librorum, lateor quidem convenientius Fdestri sermoni quam poesi esse sed tamen eiusdem poeiae libros pragmaticos, quos in simili argumento Versato esse censet advigius, ipso concedit vorsibus scriptos fuisse, assertque haec eorum si agmenta apud Nonium in perpet δp. 50. Et eo pleeruntur poetae qui suo vitio aepiu8,

Iti duolabilissit nimia vestra uu perperitudine. Sic hi versus scribendi sunt, addit in alterius principio uulpnam quod vir doctissimus putabat, ductabilitas tertia syllabR producta dictum esse, non debebat ei in mentem venire. Aliud eundem Nonium ibidem:

409쪽

Et in ponderitatem p. 56. quod ex probabili emendatione Madvigii sic scriptum et cuncta fieri resera Imbecilla ob ponderiιutem π4ηiιatemque sminis. Apud Nonium hominis legitur et non quod pro ob Denique apud Gellium XX. 3. de sicinnistis,

nebuloso nomine.

Alia quoque eiusdem Oetae scripta, quorum inscriptiones alienissimae a poesi sunt, versibus videntur Scripta suiSse. Nominavit Parerga advigius, mentionem faciens si agmenti corruptissimi, quod apud Nonium in porcas p. 65. servatum p sit, sed non adscripsit Verba, quae Nonius ex libro primo sic scripta affert bene proarissas coagigerare ordine porcas, bidmsi ferro rectas de revere. In vetustioribus editionibus legitur bene prosi sulcos rigerare. Videntur haec numeris trochaicis sic scribenda esse b- prostarao sulcos siqnare ordine, H poreas bidenti muco r/etas demere.

Νec quod ex Plini affert advigius aliis crediderim numeris suisse, qui in . . XVIII. 55, 200. sic scribit adieci iis Iulus in Pruridico, ut serererur, quum luna esset in Ariete,

Geminis, Leone, Libra Aquario. Sponte enim se talis Scri-l3tura offert:

Serere, quum δι

Luna in Ariete, Geminis, Leone, Libra, Aquitrio. Adscribuntur Atti etiam Annales, qui scripti fuerunt Versi bus heroicis. Quid igitur, si ne Didascalica quidem prosam orationem habuerunt Certe quod Cicero in Bruto posuit c. 18. 2. Attius uuinem, . Marimo quintum consude caprum Tarento scripsi Liuium annis XXX post quam eum fabulum docuisse et Atticus scribi e nos in antiquis commentariis in senimus, et c. 6, 229. Istiva iisdem aedilibus at se e Pu nium docuisse fabulam, quum ille Oeoginta, ipse risensu annos

natus esset, etsi tam diligens notatio annorum sane aliena a poesi est, tamen non habet quo non potuerit inseri carmini non magni Spiritus, atque, ut Videtur, si metrum demas, ViXa prosa oratione diverso. Neque vero obstant haec apud Gellium III 3 quae ex Didascalicis sumpta putantur in autem

Varro in libro de comoediis Hatuinis primo Assii uerba haec

ponit: nam nec Gemini nec Leones nec Condalium ne Anus

410쪽

392 ΑΤΤ1US. Pluusi nee Bia compressu nec Boeosi umquam fuit, neque adeo θροικος neque Commorientes, sed . Aquilii in quibus praeter vitiosa verba Gemini nec Leones, quibus Lenones

geminos, quae fabula Plauto tribuebatur, dici intellexerunt interpretes, etiam M. Aquilii nomen positum est ab iis, qui paullo ante in isto Gellii capite legissent Boeotiam Aquilii p. 5 esse dici Libri enim in ipsis Attii verbis veru et M. Hastutieto Ieci Titi habent apud Varronem autem de L. L. VI p. 266 ed Speng. p. 40. ed. illi. legitur accensum soli- sum ere Boeotia ostendit, quam comoediam fllii esse dicunt. Id suerunt qui M. Attilii scribendum putarent, quem Vulcatius Sedigitus apud Gellium XV. i. in poetis comicis

numerat. Alii praetulerunt Gellio auctore Aquilium. Quae omnia quum incertissima sint, ignotique poetae nomen latere videatur, suspicari certe licebit Varronem scripsisse quam comoediam M. Titi esse dicunt. Quod si sui aliquis illo tempore Titius, qui comoedias scriberet, facile Attii versus sic poterunt restitui: Ndmque nec Gemini lenones, nec Condallium, non In Plauti, nec Bis compressu au Boeotia eius umquis fuit, Neque deo Agroecm, neque Commorientes, sed Murri iιi. Videamus vero fragmenta quae distincte ex Didascalicis asseruntur. Et quod ex libro primo excerpsit Nonius in

mactare p. 34'. ut poSitura Verborum poeticam rationem prodit sic plane praebet numero trochaicos supientiaeque invictu si sitia Atque honoris potera Nestorem macιuvit aurea. Alterum ex eodem libro apud eundem grammaticum in inimitate p. 514 ut eosdem numeros habere ostendam, addam se et ait: se placure hostem ferocem inimitaterque accensum ait.

Item tertium, si additur que apud Priscianum VI p. 709. Vol. I. p. 264. d. Krehi. . sislsidicu, uduae, gn4ι miae pessimi, Odibilis, naturaque impos, oecor e fera. Ab his valde discrepat, quod Gellius scribit III. 44. ιιius autem in primo Didascalico levibus admodum urgumen58Mirur, per quae ostendi Hesiodum nam priorem. Modino meru8, inquii, quum in principio carminis Achillem esse filium Pelei diceret, quis esset Peleus non addidit quam rem promit,

라틴어 텍스트