장음표시 사용
51쪽
T R A c habeti morae extraiudicialis: In bonae fidei autem iudieiis hactenus
sol im, ut inspiciatur, non quanti plurimi res fuerit a tempore morae; sed utro tempore res pluris fuerit, Morae, aut Rei iudicatae: Quod si vero post condemnationem rei aestimatio decreverit,ium non minus m strictis, quam in bonae fidei iudiciis tempus condemnationis inspiciatur. Sin vero in rebus humanis esse desierit , tum praecise
Refutatio huius opinioni is Quam opinionem praecedentibus non puto meliorem esse et
Quin potius, si recte& penitius inspiciatur, nulla fere ex omnibus a vero magis aberrat & a iuris ratione latius recedit. Idque nunc vera dc nostra opinione proposita liquido demonstrabimus. Opinio VII. qua vera. Sic proinde, repudiatis aliorum opinionibus,omnino statuendum censeo: primo re pure qualicunq; ex contractu , sive stricti sit iuris,si qe bonae fidei, debita, casu fortuiro perempta aut amissa, aestimatio, nem ad id referendum tempus,
quo res a tempore morat,etiam ex
tra iudicialis quam plurimi valuerit atquein optimo fuerit statu:
Quae sententia confirmatur pra
mo ex L si re furtiva S J de conium furtis. in qua Ulpianus ita scribit.
Si ex causa furtiva res coniuratur,. cuim temporis aestimatio hiat, quari
tum Placet tamen idterum stemur
tam, quo res unquam plurimi fuit
maxime cum deteriorem rem dando non liberetur: Semper enim mo
ram fur facere videtur. Ubi notandum primo quod condictio futti-ua, de qua praesens t. F. loquitur,s licti sit tutis, non solum quia ex maleficio nascitur; sed etiam quia inter bonae fidei iudicia in s. Actionum I. Aact. recensita nou reperim
tur.&tamen res, quam illa per se quitur, aestimatur quanti plurimi unquam fuerit. Cui consequens
est in strictis quoq; iudiciis de quibus tame maxime dubitatur, quati, pharimi aestimationis rationem haberi.Quod si in strictis iudiciis observatur, multo magis idem in bonae fidei actionibus locu habebit, ut quae ex pare actoris longe sine pinguiores strictis iudiciis, Id quod re ratio ab Vlpiano subiecta satis demon strat: ideo enim dicit furtivae rei aestimationem quanti pluriami fieri, quia fur rem deteriorem
reddendo non liberetur, quam ramtionem etiam in bonae fidei iudiciis obtinere , nemo dubitare potest, propter textum apertum incommodati, in qua Vlpianus idem de re commodata, quod in et F.dere furtiva, affirmat: S. reddita inquiens sit rei commodata, std det rior reddita: Non videbitur reddista qua deterior redditur dic. . Equidem Marcus Lyesana in d. .
tractat. de aesti matione num. 66.8 Antonius Faber eumque secutus
Casipat Schisordecher respondent.
52쪽
hanc LS. de re furtiva loqui: rem a. furtiva aiunt singulari odio furum aestimari quanti plurimi ac proinde , quod in ista l. s. statuitur, non extendendum, sed restringendum
esse arg.cap.odia de R.tur.m sext.Resp.verum enimvero responsio haec plane est divinatoria: Et si enim quaedam odio furum sint recepta , inde tamen non sequitur
quod omnia quae de futibus hinc inde scribuntur singulari illorum odio sint introducta. Et quod haec quanti plurimi aestimatio non jure
singulari, nec odio stingulari furum ;led ratione communi sit recepta, id ex ipsa l. F. luculenter patet. Etenim curres furtiva aestimetur ex tempore quo fuit plurimi ratio non adducitur odium furum sed haec potius, quae quovis in frustrato obtinet, quoia fur deteriorem
rem reddendo non liberetur: Deinde quia fur semper moram facere
intelligatur: Hanc autem rationem esse,ut dixi, generalem, nec ad solum furem accommodatum, pro
condict. tritic.in quibus eadem pla. ne ratio aed quemvis simplice moratorem accommodatur. Et sane si
odium singulare furum causa esset quanti plurimi illius aestimationis,
male Ulpianus rationem veram ac
potissimam siletio involvisset aliamque spuriam minusque principalem assignasset. Et quanquam rationem hane a
JCto assignatam , quod nempe fur
io NE RE Ru M. At semper moram contrahet. Antonius Faber sic accipiendam existimet quod fur rem furtivam coirectancio singulis momentis novam con . trahat moram: Id tamen & ipsum in coniectura positum est; ve bis certe in d. l. p. f. I. non exprimmitur et Et quin & simplex frustrator,dum moram non purgat, momram facere recte dicatur, dubium nullum est: Ad haec nihil interest
utrum mora singulis momentis nova contrahatur,an vero, quae semel est contracta,duret: siquidem haec eundem, quem illa habet effectum nec illius maior est potestas per t. 8 . S. usuras' praeterea aestimationis quanti plurimi ratio praecipua ac principalis no est mora cotracta ,sed ea potius, et ipse Ulpian .adducit, v nempe fur rem dei, teriore dando no liberetur. At hanc etiam in aliis quibuscunq; morato, rib. locum habere constat per Ls.f. commodati. Unde ita infertur. Ubicunque eadem ratio est, ibi idem ius esse debet. At vero eadem rario est in quibuscunque moratoribus , quae in fure,ob quam in ae L p. imationem quanti plurimi pra- Iare tenentur. Ergo idem ius erit. Ut , nempe sicut fures praestant rei aestimationem quanti plurimi, ita quoq; alii moratores. Adde quod in d. l. F. illus aestimationis quanti plurimi res fuerit causa remota re minus principalis siliquod moram semper fur contrahat. At causa misnus principali & remota, quan
53쪽
tumvis cessante modo proxima ob. tineat. locus est dispositioni iustis. Jam vero causa Sc ratio proxima ae .stimationis, qua res unquam fuit
plurimi(quae est quod fur deteriore
rem praestando non liberetur obtinet in quibusvis moratoribus. Ergo licet altera minus principalis(quod fur semper moram faciat
cessaret in caeteris moratoribus, Ta. men dii p. non cessabit.
Similitet non adversetur quod e dissentientibus quidam respondent in d l. F. S. I. non proponi rem viliorem factam & precio decrevisse, sed rem stactam deteriorem et Cum autem res post moram debitoris redditur deterior, aequum esse
ut deteri oratio ista cedat periculo debitoris, sic ut & mors ipsa cederet, si homo debitus periisset post moram Las. de Vobl.Secus a. esse si res facta fuerit post mora debitoris vilior. Resp. Et si enim res vilior facta non possit dici deterior facta
cuius tamen cotrarium verius est)quia tamen eadem omnino ratio
obtinet in re viliori facta, quae tuadet non liberari debitorem,re post
moram facta deteriore aut prorsus perempta ab aestimatione quanti plurimi: Igitur omnino etiam, cum res vilior est post moram facta non liberati debitorem ab aestimatione quanti plurimi conveniens est.Etenim cur re deteriore facta, fur teneatur praestare aestimationem quanti plurimi res fuit a tempore
morae, haec est sine dubio, quod
r A T re smora debitori frustratori non deis beat prodessie, nee etram creditori obesse h. n. LR. versic semper itincti p. mandati O l. s. de I I. At vero si te viliori facti, non teneretur
debitor post moram praestare aestimationem quanti plurimi, sed liberaretur praestatione aestimationis praesentis, maxime prodestet mota debitori & obesset creditori, quod per picuum est. Ergo cum res etiam vilior est facta, praestari debet quanti plurimi res unquam fuerit a tempore morae. ccedit quod res etiam vilior recte dicatur deterior atque illud huic tanquam species suo genere inlit: Nam si bonitas rei duplex est,extrinseca & in- trinseca, ut fatentur pleriq; dissentientium, sequitur ex natura oppositionis quod deterioratio & corruptio rei itidem sit duplex: Et sic. ut bonitas extrinseca consistit in aestimatione: ita quoque deterioratio quaedam consistat in imminutione aestimationis;adeoque res inis telligatur deterior facta, cum valom re &aestimatione decrevit. Proinde cum hicJCtus in I . l. r. loquatur in benere de re deteriore facta, velit que aestimationem praestari,qua res fuit unquam plurimi re deteriorata e Nihil prohibet quo minus JCtum in illis legibus accipiamus etiam de re post mora vilio resecta. Neque legi S. de condictDrt.obstat l. a. s. quaesitum J. de privat. GAZI. ex qua videtur dicendum, litis contestatae tempos in condictione
54쪽
DE AEA TIMATIONE RE Ru M. etiam furtiva, quoad aestimatione spectandum, ut Anton. Fab. 6. contes . II. putat, spectari debererem, quae fuerit plurimi a die litis
contestatae ad diem Usque, quo rem stituitur; Resp. Recte enim Bor-eholt de R. Cred. c. . n. Io . JCtum, ait,conferre inter se aestimationem, quae sit ex L. Aquilia & aestimatione, quae fit ex condictione furtiva: Ita ut ex L. Aquilia, aestimatio fiat retrorsum, quanti res in eo anno plurimi fuerit.' At ex cond ctione furtiva non egrediatur aestimatio iudicii accipiendi tempus retrorsum , hoc est retrorsum res non aestimetur quanti in eo anno plurimi fuerit: Sed vel furti facti. vel litis contestat q. vel rei iudicat , vel mortis tempore. Et sane quin etiam in condictione furtiva spectetur tempus morq antecedentis litem contestatam, ut si aestimatio
tunc plurimi fuerit, illa pit stetur, evincitur ex eo quod in d. l. r. i. de condis furtiva sedec qiae in eo ipso loco, in quo ex profesto de qs imatione facienda in condictione furtiva tractareJCto propositum fuit, indistincte respondetur, placere id tempus spectandu in istimatione ineunda, quo res unquam fue tit plurimi, non ait JCtus, quod probe obsesvandum quo res unquam a die litis contestat afuerit plurimii edabsolute quo una usi fuerit plurimi. Et verisimilensi est, si voluisset Ulpian. qstimatione prq stari qua res a tempore litii contestatae fuerit Plu-timi, eum id fuisse expressuru, minxime cum hanc qu*sitione sibi proposuerit ibi decidenda, male cerideam decidit; sit id quod in decisio. ne prscipuum esse debebat,omisit. Adde quod etiam ratio, qua ibidem utitur JCtus, sit genera lis, & ad tempus litis contestationem antecedens i que pertineat et ideo enim vult Ulpianus incondictione furtiva prcstati qstimationem, qua tes unquam fuerit plurimi, quia temper moram faciat fur. Atqui motam fur facit
continue etiam ante litem contestatam , statim a furti commissi
pote debet qstimatio prq stari, qua res unquam fuerit plurimi. Et licet
Antonius Faber nolit eam rati Z-nem referri ad id quod piccesserat de prq standa sistimatione quanti plurim i res unquam fuerit si quidem nihil commune habeat mora cum jure qstimationis ineundq nisi quatenus condemnatio fieri possit ex bona fide, ut in omnibus bo-
nc fidei iudiciis) sed ad proximam
illam clausulam maxime cum A. teriorem rem factam fur dando novhberetur. Quia tamen vers maxime continet vera & proximam ratione istimationis quanti plurimi, ut per se satis perspicuu est, nec ne gare potest Faber; Illius aute rationisratio reddatur in ters Semper mquod itidem luce meridiana cla rius est: Sequitur vers. Semper nim et moram referri opollere ad id,
55쪽
et T R A e et quod de quanti plurimi testimatio
ne praecesserat. Cum praesertim ut habet axioma philosophicum causa caulae sit causa caulati.Relinquitur ergo ex e l. R. O l. penu .g. rer. annot. in condictione furtiva praestari aestimationem rei quanti fuerit unquam plurimi, si non a tempore commissi furti, quod tamen
modo probatum est, certe tamen a
tempore accepti iudicii, id quod
Faber contendit. Proinde utrun-cunque tandem dicamus,sequetur
in stlictis iudiciis non praecile spe- chari tempus litis contestatae,sed etiam praestari aestimationem, quanti res plurimi fuerit. a. Insuper quod instrictis quoq;judiciis attendatur tempus quo res fuerit unquam plurimi, probatur per t. 3T. ff. mandati, ubi Africanus
ait: in stipulatione (quae fine dubio , - stti ituris est stectari terum quo
agitur: nisi forsan aut per promistbrem steterit, quominus sua die solveret. Ex quo sequitur, si per promissorem steterit, non praecise litis contestatae tempus spectari. Et hanc suam sententiam confirmat Africanus optima &aequissima ratione, quod scilicet neutri debeat mota seu frustratio sua prodesse. At vero prodesset debitori mora, ficum tempore motae, litis contestationem antecedentis,res pluris fuisset, non illius, sed litis contestatae temporis, quo tes minoris aut deterior est, praestati deberet. Non equidem me latet vulgo A et u sdissentientes hune textum de testi- matione rei non pure, sed in diem debitae, deque ea mora quae lapsu diei contrahitur,interpretari,suam. que hanc interpretationem fandare in istis verbis quo minis sua die solveret; quibus significari videtur
in casua. LI . moram debitori non .
nocere ob id, quod a creditore extraiudicialiter interpellatus non solverit; sed potius eam ob caulam, quod sua die, in quam videlicet ex
conventione contrahentium solutio destinata erat, creditori satis non fecerit. Caeterum quominus interpretatio haec recipi possit, facit quod ratio quae subiicitur, quod nempe nemini frustratio sua prodesse de- beat. generalis sit & non solum ad moram lapsu diei contracta;sed ad
quamcunque moram tam iudicialem quam extra iudicialem, & ad moram tam tacitam, quam expressiam pertineat,LI J.de R. Iur.proinde verba illa sua die recte accipiun- tur de quovis tempore, quo solum tione m fieri conve nit. 3. Insuper nostram sententiam confirmat textus in tyssis condict.iritie. ubi Vlpianus in utro rum
codem nationis quam mortis tempore si poct moram deterior res fa-msit: Marcessus scribit libro ao .habendam astimationem quanto dete.
Hor rei facta sit. Et ideo liquis poss
moram sertium eluscatum dederit, nee liberari eum, quare ad tempu/M ORAE in bo reducenda erit astimatio.
56쪽
57쪽
so . T R A caestimatione . sed de fluctibus loqui quorum ratio alia sit atque q-stimationis; verum id parum proposito argumento obstat, P u.in aliis follan diversa sit horum ratio, eadem tame ratio, ob quam in strictis iudiciis JCtus vult post litem
contestatam fructus praestari, non minus in aestimatione post moram aucta obtinet eamque praestariae que atque fructus suadet. Sictu e nim, si res fuisset restituta, secta vel iudicialitet vel extramdui aliter in terpellatione,creditor omnem habiturus fuisset causam et ita etiam aestimatione post litem contesta tam aucta, aut re meliore facta si res fuisset ad creditoris interpellationem, siue mora,restituta ,habiturus fuisset creditor id ,quo res post mo ram est melior facta aut aestimatione aucta. Quod si igitur ob hanc
causiam accessiones naturales prae
stati debent, ita, ut si non praesten.
tur creditor non dicatur rem accepisse , qualis fuerit cum petereturae L a. de usur. quid obstat,quo minus eadem ratione idem de aestimatione post moram aucta dica Inus. His non ad versentur quae dic sentientes in contrarium adducere solent ad demonstrandum morae extraiudicialis rationem non haberi in re debita perempta aesti, manda, sed aestimationem praecise ad litis contestatqtem pu referri. X, Quod enim primo aiunt in nulIo iuris nostri loco scriptum reperiri, iudicem in aestimanda re
debita ex iudicio stricto spectare
oportere aliud tempus, quam litis contestatae et Quare in nostra potestate non esse ad aliud tempus aestimationem referre, quam quod legibus sit definitum. Resp. Hoc sane facili negocio ex praedictis refellitur; siquidem de legibus & rationibus satis validis
demonstratum opinor, non momdo in bonae fidei, sed in strictis etiam :udiciis , non tantum ad litis contestatae tempus reduci, sed ad morae quoq; litis contestationem antecedentis, si tum res vel melior
sit vel preciosior; imo ad quod viorem pus quo a tempore morae ex
traiudicialis res fuerit plurimi l. F. g. i. Jde Condict.furtiva Lap J.rer. mot.Ls F. de condict.tritic. Quod porro obiiciunt in iure nostro constanter aestimationem referri ad litis contestatae tempus i. a a. de Reb creait '. .de conetritic.Ls ἐ.com m Od. hs T. F. .F. mandat. Id quoque ex praedictis e videnter confutatur, vide. d. l. 8JAeon dict. furtiti. d. L ap. Rer. amot. Nec contrarium probant adductae leges: Ad has enim primo ingenere respondetur; .ssistimationem in strictis iudiciis ad tempus litis contestatae referri, nisi ante mora per extraiudicialem inter'Ilationem fuerit contracta: Sic enim hoc intelligendum ipse Afri
dat. Aliter, inquiens in stipulatione servatur : Nam turumc id temptusF-ctatu
58쪽
cI alarquo agitur a uisi forte aut per promissorem steterit quo mium sua die solveret, aut per creditorem, quominus acciperet, etenim neutri eorum .frustratio sua prodesse debet. Quocirca licet in obiectis legibus
absoliare dicatur tempus litu conte, tessectari; Id tamem restrictionem ex aeLyp. s. r. accipit; si quidem in toto iure hoc obsevatur ut cextus generaliter & indist mcte lo quens, ex textu speciali&dis m. guente restringamr L in toto de R.
tur. Et licet non facile eveniat ut, mota non praecedente perveniatur
ad iudicem, ut Papinianus scribit in l. s. n. de Cur. quod tamen aliquando id accidat, innuit ipse Papin. ibidem. Et sene eum hodie non amplius necessum sit, priusquam ad iudicem eatur,interpellari debitorem de solutione facienda , . appellantur. I de Act. sine interpellatione autem mora non contrahatur l. sa. T. de Curis. consequens utique est ad iudicem perveniri posse,nulla etiam mora prae cedente. Quinimo etsi interpellatus fuerit ciebitor, antequam lis
cum eo contestetur, aut interpelletur litis contestatione: Non tamen continuo in mora constitue-
tui, sed si iustam habeat causam cur ad interpellationem statim
non solvat excusatur a mora l. II. l. 22. l. as. l. a . de Gur. l o. de
petii. haredit. Quare cum in legibus obiectis mora facta non propon tur, nec etiam facta praelumio NE RE Ru M. si debet; Ita respondet Iacob. Cu-
iacius in I. Ip. de V obligac. tal. F. mandat, reactre,. r. ad Ficanum. Nec obstat quod res, si sine mora perierit, liberetur debitor ut in prima huius Viactatus
quaestione prolixe fuit dictum. Resip. Nam, ut& ibidem monuimus, verum id est si species fuerit debita , quae periit; secus vero si non species; sed quantitas debeatur. Alii preterea respondent in obiectis legibus in quibus dicitur, litis contestatae tempus spectari,
non hoc significari quod ad litis
contestatae tempus aestimatio praecise referri debeat. Sed tempus istud litis contestatae esse terminum a quo temporis illius, ex quo res aestimari potest, iuxta l. s. , s. st de act. emptis. Non obstat Tertio nostrae lententiae quod mora extra iudicialis non possit esse maioris potestatis, quam quae per ipsam litis eontestationem contrahitur . Immo morae per iudicialem interpellationem litis contestatione contractae, maior vis sit, quam morae rerum traiudicialis: Atqui si nulla mora litem contestatam praecesserie, non possit contestatio sacere, ut quanti plurimi res ab eo tempore fuerit, in diem usque condemnationis praestari debeat actoti. Ergo multo minus extraiudicialis mora id essicere queat. Resp. Assumptio enim falsa est:Nam utriusq; morae, tam iudicialis quam extraiudicialis
59쪽
DE AESTIMATIONE RE Ru M. nit, faetenda aestimatione non cu- Resp. Argumentum enim hoc rari, ne mora ultima vi litis conte- procedit a separatis de diversis: Si
statae contractu negligatur contra enim reo permitteretur aestimatio-leg. Illud T. de peric. O comm. rei nem, quae pluris est tempore litis
vendit. contestatae, quam tempore morae,
Resp. Hoc inquam non obstat, exigere, tum mora ipsi prodesset cum enim in cuiusvis pote state sit contra L DI.ssis R. Ium in qua di- ius suum, quando velit, in iudicio citur factum cuique suum & nota
Persequi, nulla certe culpa ei im- adversario nocere debere. At si putari potest, qui statim non egit dc contra mora, per debitorem comisius suum persecutus non est; maxi- misia, in potestate creditotis non me si iustam habuerit causiam pet- esset aestimationem, quae tempore secutionem differendi, l. a . morae pluris est, quam tempore li- et . F. de usur. Nec dici potest ne- tis contestatae, exigere, cum mora gligi moram litiga contestatione debitoris noceret creditori contra contractam, si antecedens mora i III. G leg. III. paretraph. de R. extraiudiciaIis in facienda aestima- Iumtione sipectetur: quoniam ad titem Insuper & Octatio sententiam contestatam qstimationem sic dici. nostram nor, infringit, quod cum
mus referendam, si tum aut plu- morae extraiudicialis in contractim ris aut melior res fuerit. Quin de bus non hic sit effectus ut post- tempus morae extraiudicialis at- quam commissa fuerit,fructus caM tendendum statuimus non aliter, sa & accessiones necessario prae
quam si tunc res pluris fuerit. staci debeant L sJ. g. r. f. de usum LNon resistit Septimo, quod ob- XI. f. de Reb. credit. multo igitur licit Lyclama non debete actoti liis minus incrementum aestimationis, cere quod reo non permittitur: quod pro quasi accessione habe-At si vilius fuerit precium, tempo- ri debeat s. s . LAE R. Divisi exigire morae, & carius tempore litis possit. contestatae, Reo non liceat huius Resp. Nam, ut saepe in praece- solutionem recusare, illius facere; dentibus responsum fuit, iner alioquin mora sua ipsi non noce- mentum istud aestimationis non ret L Ts. s. a. de R. Iur. Ergo nec habetur loco dc iure accessionis, in potestate creditoris esse debeat sed iure rei ipsius principaliter de- exigere solutionem tempore mo- bitae r Id quod vel hinc maniferae, sit tum charius fuerit precium stum evadit,quod si res ipsi,quoad rei de vilius litis contestatae tem- extrinsecam bonitatem aucta extet
pore, ae praestati possit, talis etiam postri 3 motam
60쪽
moram retraludicialem,imo etiam Non obstat Decimo i g. .g J de
nulla penitus mora interveniente, act. empe. ubi dicitur venditorem. ante litem contestatam, in stricti qui in mora fuit tradendae mercis tutis iudiciis praestari debeat. At ve- debitae, condemnari debere, utror o si augmentum & incrementum tempore res pluris fuerit, temporis aestimationis accessionis vice esset, traditioni dicti , seu diei adiectae in non posset, reipia adhuc extante, verb. vel quo venit , aut litis conte- praestari, nec cogeretur debitor statae, quomodo accipienda verbarem, aestimatione nunc auctam, ex illa vel quo is in condemnationem mora extra iudiciali ante litem con- deaucitur cuius tamen testatam praestate ; Multo minus ibidem expressa fit mentio, perin- nulla mora contracta,cum notissi- de, ac si nulla intervenisset, nullae
mi sit iuris, ut & ipse quoque Ly - tribuantur partes. clama ingenue fatetur,in strictis io' Resp. Etenim supra monui vermdiciis accessiones ex mora saltem baista moenit non idem signiti- iudiciali, quae litis contestatione ficate quod de quo convenit,sed id econtrahitur, praestandas esse . denotare quod quo vinum bendi Non obstat Novo, quod ex eo tum eΗ; Ideoque vel bis hisce tem- tempore quidque aestimandum sit, pus contractus, non vero tempus
quo novissime solvi debet l. D. de diei adiectae designari. At vero cum Re judic. Atqui tale tempus, quo hic tempus contractus inspici dici- novissime solvi debeat res, ex stri- tur, perinde habetur, ac si tempusta tutis contractu debita, sit tem- morae inspiciendum diceretur; pus litis contestatae L st. f. de Reb. quandoquidem hoc loco tempus
credit. Quocirca aestimatio rei pedi contractus cum tempore morae
emptae ad istud praecise tempus litis idem sit, quia in emptione statim, contestandae referri debeat. Resp. ubi venditor pecuniam accepit, in propositio enim maior, in qua di- mora re ipsa constituitur. l. Fulia.
citur, ex eo tempore unum quod nus. S. ex venditos de act. empl. l.
que aestimandum, quo novissime Curabit. Ceod. Ut ita Pomponius solvi potuerit, sic accipienda, si de in d. l. f., .s. velit tempus morae du- tune plurimi fuerit t. Sp. S.I. f.man- rantis usq; ad tempus condemnadates. Alioquin, si io tempore, vel tionis irrogandae spectari, si tunc antecedente, vel subsequente res res sit pluris, aut tempus, quo res pluris fuerit, tum non ad illud ,quo in condemnationem deducitur, si novissime dari debuit,sed quo plu- tunc pluris sit. Deinde etiam sieris res est,referri debet heisdeconis commode respondebitur, verba