장음표시 사용
111쪽
que vel indigentiam ciborum, vel immanem victu modum ribuissent, qualis cum pecie atque habitu viri conveniebat, id facile effecerunt, ut Vir omnium longo fortissimus piarcissimi helluonis faciem habere videretur. Quapropter pecie herois, quam antiquissimi homine sibi finxerant quamvis in ea multum nobilitatis, nec parum magnificentiae ines8et, tamen eo magis ridiculum quendam comicumque colorem aecepit, quo saepius animi ObVer8ata, quoque accuratius cogitata St. Tales autem fabulae, in quibus haec vi ac natura erat XPressa, tam Satyrico, Uam Comico generi praeprimi erant aptissimae.
Cujusmodi nonnulla de Herculis ortu fabulati sunt, quae in
melicam eamque altiorem poesin tran8ieriant. Allien . . p.
441. Pindar Fragm. p. Dissen. I, 47. Hoc autem loco gravissimum habemus, quod Athen. . . de Herculis ac Loprei certamine tradit, qui quidem aliquando inter e ludi contenderint cibos devorandi. Nam ait Eloαγεται δὲ ὁ Ηρακλῆς
καὶ Λεπρε 2Περὶ Πολυφαγίας oi ζων, κε νου iso καλε0αμενου. Ubi vox ioci γεται de scena haud dubie intelligatur Oportet. Quod si jam satyricam fabulam spectavit, victoriam Herculis de
Lepreo credimus ab Astydamante repraesentatam ; sin is locus ad comoedias supra commemorata pertinet, in eodem argument Utrumque OeSi genu versari potuit. Haec autem edacitas, credo, praeter Ompliatae amorem, ab Achae atque
Ion derisum, tu omnibus fabulis, quae de Hercule ferebantur,
una res fere Satyri convenien erat. Atqui eremiar, ne nugis omnino delectari videamur, poematis similitudinem cum epulis, quae illo loco isertur, inprimis fabulae accommodatam esse cenSenteS, Ua laudes helluonis repraesentabantur Noe vero quisquam Ver8US cum a Saul, Ono ad Athen. X l. . 704 ab Astydamante audeat abjudicare. Est autem audaci8sima opinio usteri, qui nuper, cum in quae8tionem de Parabasis natura incidisset, in hoc fragmento tot proprietates ejus reperisse videbatur ut judicaret, eam lartem in tragoediam
112쪽
transiisse, cum a comoediis medii generis vix coepta esset secerni. Vide rogranam Gymn. Sund ann. 835 . . Sed quis Iocos e parabas cen8et desumptos esse, quotquot Eupolideo metro adstricti sunt An in satyris putemus Oetam DuIlibi aut se aut poesi attingere potuisse Sed sabula in irridenda epularum IuXuri Versata videtur, quam tum nimio
Hactenus de juniore Astydamante diximus. Ex illa vero ratione, Uae Upra declarata est, seniori primum tribuimus Alcmaeonem, cujus memoriam reliquit Aristoteles Poet. 14. Versum ejus et cher Trag. r. P. III. p. 1058 ex Append. ad Stob. p. 10-38l protulit. Iniectore, quo vicit, Plut de Glor Athen. 5, splendidissimas Homeri partes imitatus est, ut discessum Hectoris, quantum id quidem e fragmento P. Schol. Villoison ad Hom. l. , 472 intelligi possit, quod Porso ad Eurip. ec. 533 tentavit. Porro Hermen scrip8it, sabulam satyricam Athen XI. p. 496. 4 iij iiiii ejusdem Sto-baeus Serm. p. ech. 274 Iaudat. De Parthenopaeo vide Suidam . . et Photium I. I. Sunt alia denique fragmenta ap. Stobaeum in Serm. p. ech. 133, 218, thenaeum II, p. 40, Scholiast ad Soph. Oed Colon. 57, quae Astydamantilia tribuuntur, Ut nec fabula Significetur, quacum conjungi, nee poeta, cui adscribi debeant. Praeclare dictum ille versus Alcmaeonis continet, UOnescio qui non tam opinionibus quidquam tribuendum, quam veritatem docet indagandam esse:
Est enim in hoc sere omnis philosophiae ratio sita. Quare Cicero de at Deor. I, 22: Itaque ego ... quod Primum St, SSH deos ersuaderi mihi non Ῥinione solum, sed etiam ad eritatem plane elim V s. Diogen L. III, 33. Orro non Iarum genus, sed justitiam ac bonitatem morum conficere nobilitatem ait; quae virtus, licet diligenter ab Omnibus quaeratur, a paucis tamen possit inveniri. Stob. I. I. 121. Γενους δ επαινος οτι α φαλἐ τατος, καν ανδρ ἐπαινεῖν, στις αν δίκαι0 ὴ,
1 Contrarium p. Euripid. Orest. 30:
113쪽
89 Est autem ab clic inventa, qui de moribus, quique de
ratione civitalium inquirere coeperant, adversantes inVeteratae
opinioni illorum, qui antiquitate teneris gloriabantur, Cic. de Rep. Ι, 32; est in fabulis tanto saepius proposita quin magis es florescenti liburtatis studi, fax obat Oblivio malorum vitam apud inferos felicem reddit, Stob. Serm. I. I. 274. χα in εἰ et χαιρειν set Που κατω χθονος. δοκω δ' ono γαρ με εστ λυπεiso ut is,
Itaque felicitatem mortuorum contra illos homines fortasse defendit, quos in Iumina ierturbatione veteris Hisciplinae tam Sempiterna poena Scelestorum terrere quam tranquilla beatitudo honorum ad sanctos mores pellicere desierat. Est autem in delectu verborum, in desiniendo. in argumentando insignis quaedam ermonis subtilitas, quam vel ab ipsis quo audiit, philosophis, vel 4 rhetoribus duxit, ' quorum , tum temporis nemo philosophiam cum arte dicendi non habebat conjunctam. Sed tunc minus recte V alckenarius Diatr. p. 78 C. in Versibus p. Athen. I. p. 40 B θνηzo ισι ρην ἀκεσσορον λυποζς τηνεν οἰνο/ιητο sis πελον 'Io cum Euripidis ob oculos habuisse opinatur, quod is vim vini similiter Bacchis 77 Iaudaverit; nam Euripides ibi et )ν παυσίλυΠον iri Πελον Ocat. Haec autem imitatio, ut Boeckhius de r. r. r. p. 326 vidit, omnino nulla St, quoniam eadem virtus multifariam ab antiquis pariter ac recentioribus poetis effertur Aristoph. Ran. 132l, Horat Carm. Ι, 7, 30 III, 12, 2. c. not. Mit scher lichii Tibull. I, 5, 37. Nec ersu a metrica rhythmicaque ratione plane audandi sunt. Velut tribrachiis apud Stobaeum I. l. 33 alterum Pedem primi metri efficii: γλωσο=ης περ malo hset ιν ἀδολε0χία Plures anapaesti qui sunt in Hermae fragmento Propter a
114쪽
Aristeas Phliasius, qui a Proconnesio, nobilissim poeta epico, satis distinguendus est, Vos s. de Oet. r. p. 18. Mill-ler. Hist. . . . I. p. 422, patrem habuit Pratinam, qui primu Satyricum poesis genus fertur condidisse. Nam de hoc Acro admorat Art. Oet. , Tragoediis abra dicitur amata, in quibus Sala majestate graoitatis ocos exercebant secundum Cratinii titutionem. Is enim primus Athenis Dionysia cum e erit, Sabricam fabulam induxit. ' hi Casau bonus de Sat. p. 121 Ρratinas' recte restituit. Nam Suida s. V. II scietiνας . . . O Π wτος εγραφε Σατυρους. Vide Schneiderum Orig. r. r. p. 88. Pratina autem adversus Aeschylum atque Choerilum Ol. 70contendit, cum Aeschylus juvenis esset viginti quinque annOTUm. Uid. S. v. AisDλος, Πρατινας, Euseb Chron. ad Ol. LXX, Hermania opusc. . ΙΙ. p. 144, 151. Quare uspicamur, Aristeam, filium ejus, aulati Aeschyli vel supparem fuisse, Vel PYOXimVm. Hunc autem et Delvius praetermisit et V Ossius et Casati bonus. Peccarunt alii gravius, inter comicos Ari- Steam reserentes. In qua quidem ententia Thom Gata kerus per Crit. p. 452 fuit, qui Erasmum censuit erroris esse arguendum, quod eum in numero tragicorum habuisset. Nec ei Fabricius aut at clienarius iter ad Oewer. p. XXI, aut achius in Crit Tyrann Carm. 86 adversatus est. Cujus sententiae cum argumenta circum8picerem, nequaquam amata hero proposita, seu mihi a Probanda 88ent, Seu refellenda, memoria unius Aeliani animum tetigit. Nam is in Hist. Anim. VI, 50 et Ουν λω του ιυos Ποι' τύς; αλλ' υκ αν Ino 3Ω, επει καὶ προ ε/ιου Σοφοκλ/ῖς , ο τῆς
115쪽
φάνης, τοιηται κωμωδίας, ἄλυσιν αυτον. Sic Gron Ovius. Sed Aelianus, cum alioquin evissimus auctor sit, ubi totam auctoritatem in se uno positam habet, tum ordinem Oetarum, quos dinumerat, adeo perturbavit, ut ad istam opinionem Onfirmandam nullam vim habere videatur. Qui, sive Oeta Secundum poesis genera dinumerare voluit, Ibycum Rheginum 8eenicis poetis Perperam adscripsit, quod is amatoriis carminibus fuit illustris, sin rationem temporis ecutus est, O Si
Dinolochum, qui Ol. 73 floruit, ossius P. 70 , mentionem
Ibyci iacit, cum is sexaginta fere annis illi esset anteponendu8. a X. Onomast. I. p. 23. Est vero duple genU Poeta Tum ab auctore audatum, unum illud tragicum, e quo Ophocles delibatur alteri vero Apollophanem, Dinolochum Ibyeum ad Seripsit, qui omnes Οιγηταὶ κωμωδίας nominantur. Displicet autem sententia Me inelii H C. p. 505, Ποι MN, 7 Pro Ποιηται eribentis, tanquam nomen ad solum Apollophanem pertineat. Haec enim emendatio, quemadmodum divisionem
tollit, de qua diximus, ita ne sufficit quidem ad difficultates
Plane removendas. Aelianus igitur, cum Ibycum in comicis numeraverit, aut inconsideratius egit, aut aliam naturam ac divisionem comicae poesis secutus est. Jam vero illud minus
probabile ducimus, quod utrumque genus discernit, neque unum Oetam, sed duos in alienum infundit ordinem. Censemus igitur, Aelianum bipartitam philosophorum ac grammaticorum divisionem in animo habuisse, qui omnem poesi in duas
Partes, tragoediam atque comoediam, diviserant. Nam si rationem hujus placiti recte exposuimus, in comico genere non 8OIum amatoria carmina equitur, sed satyricas quoque fabulas numerandas fuisse ). Sed a tali erus et Omnes, quotquotis secum iu errorem duxit, ausaniam mallem, auctorem Um
ο λου δοκιμωτατα. Itaque is fabulas Aristiae et satyros dicit
i Vide ei ne hium Ilist. Crii. p. 527 Similis est usus Romano . Cic. de Ora l. lit, . c. not. Schiiit. Senec. p. li 0.
116쪽
et cum patris peribus comparat et tertium in hoc scenicae poesis genere locum Obtinere confirmat. Ex quo simul Og Oscitur, quanta Aristea suerit gloria, quippe cui post Aeschylum ac ratinam non ummu modo honor tributus, sed etiam statua a civibus collocata sit. Inter fabulas prim Ioco nominem v Antaeum Herodian.
errat, cum e carmine Philoxeni quod Cyclops nominatum est, haec esse desumpta existimet. Sed is ita deceptus est, quod inter libros, e quibus illam operis materiam hausit, nequaquam Suidam, ut ipse fatetur, adhibuit. Sed peccatum ejus, notatum ab homine Britanno, qui de Porsonis opera in Euripidis Hecuba edenda judicavit, Hermani ad Aristot Poet. II 6 p. 100, jam eo satis refellitur, quod Chamaeleon Vim Ver8US , quern
Suidas tribuit Aristiae, in libro de satyris dicitur extulisse. Nam amores Cyclopis erga Galateam PhiloXenus dithyrambo exornavit, Schol ad Aristoph. Plut 296 hic autem satales epulas Cyclopis, quibus quidem lysses interfuit, explicavit
Satyrica fabula, cujus argumentum animo facile informare potuit, qui narrationem Homeri cum Euripidis Cyclope contenderit. Ulysses, credo, cum inter epulas merum dedisset yelopi, quo facilius is fieret in Olenius, sibi ter largius aqua
117쪽
temperaret, Ut menti suae compo maneret, a Cyclope potus
amantissimo, Hom. Od. IX, 353 ἐσατο δ' αἰνως ηδ ποτον
ret. Est igitur simillimus Euripidis locus, cum Cyclops interroganti Sileno 56l:
respondet indignabundus 62: ἀπολεις se αυτ ος.
Alia fabula K 1 ρες suis inscripta Athen XV, p. 686 A. Quod
nomen a TOupi opusc. Crit. Τ ΙΙ. p. b frustra tentatum est, qui Κρῆτες scribere voluit. Nam et libri consentiunt, vulgatae illi fidem facientes et Achaeus similiter Moίρας reliquisse fertur Orpheum hujus ut Poll. IX. p. 475 laudat. Alius est locus p. Athen. II, p. 60 B.
Cum plures de Sophoclis posteris artem familiae prO- priam aut suis fabulis ornarent, aut accepti88imas ei patris, seu vi tragoedia denuo docente SerVare, atque commendare conarentur, in tragoediae tu dium tot commoda redundarent necesse fuit, quot assidua contemplatio persectissimae poesis ad excolendum rei tragicae sensum parare debebat. Nam quitum alios Oetas et spectatores facere potui8Se cense8, quin laude ejus vehementer mirati sequendas judicarent Quanquam non liquet, quid maxime ex Sophoclis Oe Si in sua opera transtulerint. Qui enim vel egregiam compositionis artem, Vel veritatem ac vigorem in personis, vel insignem dicendi vim, vel audaciam ac splendorem luminiam, Vel morale sententias, quibus divini fabulas vatis distinctae sunt, animo Percepit, Secumque Perpendit, is e regulis haec omnia minus addisci, quam naturae dotibus hominisque omnium Onge praestantissimi ingeni deberi consentit. Jam poetae, qui Sophocle paullo inferiores erant, OV quaedam ornamenta in Venerant, quibus
Sophoclis fabula ab artificiosis Euripidis operibus distant. Nam quis in illo vel ostentationem philosophi invenerit, vel nugas sophistarum 2 Quis objecori ei, quod inculcaverit oratorias disputationes, quod alienos impetus moverit et commotiones animi quasdam assectionesque, quod operose quaesierit Oblecta-
118쪽
menta, quae a sinibus tragoediae procul recedant. Quae, quoniam Sese nec ultro osserunt, nec vi obtrudunt, sed ab iis vulgo cupidius anquiruntur, quibus placere coeperunt, eo OH- stantius Ophocles et ipse repudiavit, et posteris Persuasit sugienda esse, quo rectius scientiam artis suae intelleXerat. Porro iisdem, ni fallimur, praecepit, ut choriani, de quo V-culenter adver8US aemulo Scripsit, in angustum deducerent eundemque cum actione arctius conjungerent. Fuisse autem
familiam Sophoclis, post Oeckhirem r. r. r. p. 115Wel cherus r. r. P. I. p. 85, . III, p. 975 et MulierusH. L. Gr. T. II. p. 187 docuerunt. Quae tribus poetis, duobus filiis, Aristone atque ophonte, unoque nepote con8titit, cui nomen cum avo fuit commune. De quibus singulatim hinc dicere ingredimuΓ. Aristo. Inter Sophoclis filios Aristonem fuisse, consentiunt Suida 8. V. Guto κλῆς. . . ricii δας ὁ Ους Gχεν, υτ οι' 'Io piῶν, Λεωσθενης, μι sto G Σιεφανος, ενεκλείδx ς. Anonym. Vii. Oph. λων γαρ εὐμεν ικοστρατη 'Loτωνἔα, ε ὁ Θεωρtdo Σικυωνιας 'Αρtoτωνα. Jnde nomen matris cognoscitur, Uae, Theoris Vocata, genere civis Sicyonia fuit. Quam non legitimae XOris, sed meretricis habuit loco. Suidas
Jam vero tragicum Diogene L. VII, 2, 94e Viri accen8er, quos, velut e nomine vocatOS, enumerat. Unde Lil. Gyrat diis p. 29 Aristonem tragicum sibi genere Chium singit, qui, cum Menesthenum potentissimum Atheniensem, VeXavi8Set tragoedia, ex urbe ejectus sit. Quod ipsum ossius p. 85 ad verbum repetiit. Falso. Verba Diogenis ad Sophoclis silium referri debent. Nam studium tragicae poesis neque a Sophoclis prole Omnino neglectum et a juniore Sophocle, Aristonis silio, exceptum est. Hunc igitur tragicis annumerant Oekhiust. l. p. 116, et cherus l. l. I, 3b, ΙΙΙ, p. 977. aliique, Mulierus autem silentio praeteriit dii satis habuit, fabulas patris docere, iis, quas ipse cripsit, magnam gloriam Saltem a8Secutia non St. Neque enim de vita hujus quidquam criptum reperitur, ne Cfragmentum aut nomen tragoediae Xstat, quod ei possit jure quodam vindicari. Errat enim Gyraldus, sabulam hujus in Menesthenum scriptam fuisse contendens, Olomes ad h. l. Vel clier. l. I. p. 978 Sed Clem Alexand Strona. II, p. 407:
119쪽
και tάχν ς' ου To γὰο ου τοι και διὰ πλάγχνων χωρουσι και κυκλω0ιν ἀνθρωπων κεα κ . . . Quae, quoniam nonnulla trimetrorum indicia habero videbantur, Grotius Xcerpi ex Trag. p. 439. Ol. p. 962. ad nuria erum iambicum redacta Agathoni vindicavit, quod nullum Aristonem in numero tragicorum cognovisset δ). Quem Grup- Pius Ariadn. p. 562 equitur, re parum explorata. Sed iste, si Iocum Diogenis inspexisset, ViX Unquam nomen conjectura Praetulisset, cujus cum vulgata lectione nulla est similitudo. Nec metra idem minore audacia reficere conatu est; scripsit enim:
ουτοι γαρ, υτ οι και διὰ πλάγχνων σωχωρουσι καὶ κυκωσιν ἀνθs ibi κε cis. In quo tantam miramur emendandi dicentiam, ut iubilari liceat, tum ulla ars olutae , Orationix metrorum indein expers reperiatur, quin iisdem artibus aliquando in versuum formam redigi possit. Porro haec poesis quam arigida quamque erbosa isset Et clametsi recentiores poetae ae philosophia cintragoediam multa transtulerunt, Uae non tam tragicum, quam philosophicum habeant colorem hic tamen non de certa animi perturbatione, messi de Omni perturbationiam genere agitur ut facile agno8ca philosophiam, non Oetam, disputantem Accedit autem gravissimum argumentum, quin ea nec Agathonis, neque Aristonis tragici demonstremus esse reliquias, quod partitio animi perturbationum, ad quam verba Clementis Spectant, Zenone Stoico profecta est Nam sis in clibro περ παθαθνDiogen L. VII, 1, 63: ων δε παθῶν τα νωτατω καθά φM-οιν . . . . εἶναι γενον εet ταρα λυπν7ν. φοβον, Πιθυρο/είαν, χ δονήν. Quare fragmentum Aristoni philosopho Chio,1 Addit is in nol. p. 962: Adscribitur haec sententia in Clerneralis editione Aristoni; ego Agathoni ex conjectura adscripsi, quod risionem inter tragicos non invenirem Priores duo versus confusi ibidem exstant.
120쪽
tribuimus, qui placita Zenonis, una auditor ejus suisset, X- posuit plurimis libris Diog. L. VII, 2, 4. Idem Gaiaherus Adversar MisceII. Postli. c. Vide Opera ejusd. p. 496. Amplissimus item Iocus Aristonis p. Theoph. ad Autolye. III p. 296 exstat. Quem rotius Xc. p. 1004 in metrum iambicum redactum Aristophonti comico adscribit. Quod eine hius cum olim probavisset Hist Crit. p. 411, ad philoso-Ρhum Duper recurrere maluit ibid. Praefat. IX, XII. Iophon. Iophontem Sophocles e Nicostrata genuit UXOre legitima Vit Soph. εχων γαρ ἐκ si εν Νικοset sciet M ς'I0φωντα; Suid. 8. V. 'Io φων, Ἀθηναιος τραγικος, is es spοκMους του τραγωδοποιουον 17sιος Eudoc. Viol. p. 248 Schol ad Aristoph.
Ran. 73. 'Io φων υιος γῆν Σοσοκλε Ους εχ Νικοστρατ/ης. uid. 8. v. Σοφοκλ. Hic fabula docuit, antequam Pater 8t Ortitus Schol. l. I. πατρος et ζωντος Velut Ol. 87, 4 cum Euripide atque Ione contendens, alterum locum obtinuit, Ut ex Argument in Eurip. Hippol apparet. Sed eum ultra Ol. 93, 3 vixisse, partim e Aristophani Ranis, partim ex eo cognoscitur, quod patri sepulcrale carmen fecit. Valer MaX. VIII, 7,
12. Ceterum nihil hic quaerere attinet, patremne, cum enectute is admodum esset confectus, dementiae accusando Summae impietatis specimen dederit, an ad vetustatis Omnia rejici debeant, quae antiqua hac de re monumenta loquantur. Vide Vit Soph. Lucian Macrob. c. 24 Cic. Cat. Maj. 7. Hermari n. Praef. ad Oph. Oecl. Colon. p. IX, et cher Trag. r. . I. p. 254 88. Id enim more ingeniumque hujus declarat, Oesin non item. Quinquaginta fabulas scripsit, quarum se Dominatim appellantur. Suid . . V. 'Io των ...isαματα δε 'Io po0ν δίδαξε
quae ejuncta leguntur, Βακχαι γ Πενθευς, eum a Unam eandemque fabulam pertinere videantur, at clienarius iatr. p. 6 B particula j conjungenda esse Xistimat. 8Senserunt
He e renius ad Stob. Eclog. h. II. p. 10. BOeckhius P. I r. r. p. 16, et chorus r. r. . III. Et similiter quidem tragoedia Euripidis, quam vulgo Βάκχας appellant, nonnullis in libris ενδευς inscribitur. V a1cken. l. I. Quo magna accedit acilitas, qua particula j post Βάκχαι intercidere