Historia critica tragicorum graecorum

81쪽

sεσιν υ αλλο ΠοιζGας ουδὲν ων Προσηκονzων δ . Quae cum ita sint, Onanis sententiae vis in eo posita Videtur, ut significati vocabuli noκs νεοθαι ae curalita prematiar, quod est alteri ἀναγιγνω0κειν propter liberiorem declamandi rationem oppositum. Itaque pleniorem sententiam ita sortasse propones: ου ἐξ ἐναι γαρ αυτας gio κρινεσθαι, αλλα ἀναγιγνωGκειν. At quaesierit fortasse quispiam, quid sit, quod ianc ignificationem Verbo uo κρινεσθαι tribuerimu8, cujus participium et oipi no κρινο ' ἐνοις Onge aliam habeat significationem 3 At quo haec quidem in dicendo negligentia nobis magnopere displicet, cum tota legis cognitio ex illo verborum discrimine pendeat Sed qui censes eam devitari potuisse An eos, qui tali modo tragoedia agebant, αναγιγνωsκον ας fuisse appellandos 2 Quo

nomine, nisi de una muneris, quo histrione fungebantur, arte, id est, de sola recitatione dicens, Omnino uti non potuit. Sed

cum omne munus, quod declamatione et actione constat, spectaret, id vulgari illa voce ei notandum fuit. Opponat aliquis

Obscuritatem loci, cum is e nostra sententia enodatur. Quam

illi certe non magnam esse videbunt, qui rem, quique Iocutionem, quam in decreto invenimus, apud Graeco cum Publico, tum forensi usu tam tritam vulgatamque e88 CognoVerint, titnihil haberent obscuritatis, quae nobis inprimis ambigua videntur. Accuratio enim, quae in legibus ferendis literisque recitandis vulgo adhibebatur, Lycurgo auctore, in tragicorum opera translata est, quippe quae pro antiqui haberentur venerandisque literarum documentis. Quanquam nonnihil fortasse

vel fortuna librorum, vel negligentia librariorum intercidit, quod sententiam Plutarchi faciebat faciliorem. Sed de his quoquomodo alii aliter entiunt, Lycurgus hac lege non tam δια -οκευαστας, quam histrioue a fabularum mutatione repellere voluit. Nam illorum Opera neque reprehendi, nec prohiberi plebiscito poterat, quasi perniciosa esset corruptio. Contra populus postulabat, ne fabulae Disi mulatae agerentur; multique Poetae sua ipsorum tragoedias retractare con SueVerant. Correctae autem sabulae aliis incribebantur nominibus, ut mu-1 Non sacere poluimus, quin varias deinceps scit plorum editiones

respiceremus, cum eadem librorum copia n0n semper nobis in Promptu SSel.

82쪽

lationem, quam ipsa titulorum diversita indicabat, exemplaribus conferendis SuperVacaneum 88 et cognoscere. Vide B Oecliti. GP. Trag. Princ P. 2 l. Porro διαsκευαοιν, ut Quintilianus reseri, poetae in8tituerunt; at e Lycurgi ad histriones pertinet. Quare reprobandu est error, in quo Oeckhius I. I. p. 27 et Hermannus ver8antur, qui eandem rem agi hoc decreto censent, cujus mentionem fecerit Quintilianus. Nam nullam locorum, quam illi cogitant, discrepantiam agnoscimus. Quod si vero Lycurgus διαGκευας ιν a Quintiliano memoratam prohibere voluisset, mihilominu caussam refutare naus. de qua Hermannus arrationem ejus rejecit Nam scriptor Romanus, ut bene tam Sam. Petitu Legg. Att. p. 69 quam Boockhius GD. Trag. r. p. 27 vidit, illud temporis spatium Spectare potuit, quod inter mortem Aeschyli ac legem Lycurgi praeterlapsum ist sinibus mutem, quibus metas Lycurgi

continetur, magnam Opinionum arietatem ac dissensionem invenimus Nam multi natalem ejus, Taylor ad Lycurg. Orat. p. 105 duce in Ol. 93, 4, vel Ol. 94, 1 incidere putant, ut L Oeckhius I. I. p. 14 et Hur mannus I. I. p. 157 Sed is falsis irravit Opinionibus Blum ius . . . l. Nol. 2. Nec

Schollius argumenta proposuit, quibus eum Ol. 92 4 natum esse perhiberet Verum enim Lycurgus propte tempori rationem prae Demosthene ῬPimas partes dicendi Sumpsisse ser

98, 4 natus est, idetur aliquot annis anteponendus Nec mullo plus annos septuaginta habuit, cum I. 114, 2 diem supremum obiit, tum l. l. p. 16; nam, attriti jam morbo Viribus, utiquam ab administrationae reipublicae uecessit. BIum P. 16. Quae cum cita sint, matulis hujus in Ol. 96 cadere videtur.

Quod si jam rogationem ante rigesimum aetatis annum ab Oratore non alam ponimus, eschylum nonaginta fere anni mortuum fuisse sequitur, aut equam Opera ejus ab hi8trionum corruptione vindicarentur Per lantum ver temporis rapatium

quis dubitat, quin opera multifariam mutari, Vel corrumpi, Vel corrigi, vel itiam interire potuerint am in Ῥω quoque Boeckhi plane assentior, quod cis ec lege facta concludit, quae legislator prohibere voluit, quominus in posterum serent,

83쪽

ut, si Lycurgus, haec instituen8, non tam histrionum mulatio nibus, quam correctioni Oetarum restiti88 et testimonium δια Gκεtmσεως, de qua agunt, et certum et illustre haberemus. Nam qui olim civitatibus jura descripserunt, cum neque justam traderent uris civilis artem et Omnibus numeris et copia locorum OUSPleuam, neque cuncta cultoriam hominum rationes vitae nece8Sitatesque haberent perSpectas, in eo plurimum perae collocabant, Ut e corrigerent, aut confirmarent, Ualestum erant, utque celera repellerentur, quae in civitalem dudum migrare coeperant. At nec rebus suturis, nec moribus

in Illam Pro8sectum est, qui recipi possent. An quis eges de adulteri et ambitu putet Romanis fuisse, cum lania Vel Sanctitas morum, vel verecundia vigeret, ut nec side UXOrum tentaretur, neque ambitio animos inflammaret Hoc alii contendant mihi secus videtur. Nam si qua lex Iala est, ex ea jam facta esse colligimus, quae alor ejus prohibere voluit, quominus ultra serent. Apposite enim Cicero . Osc. Amerin. 25

de Solone: Cum interrogaretur, cur nullum Supplicium OriSi, fuisSet in eum , qui parentem necasses, reFondit, se id neminem facturum utasSg. Sallienter fecisse dicitur, cum de eo nihil sanierit, quod antea commisSum non erat, ne OH am Prohibere, quam ad monere ideretur V QUO vetia Romanorum proverbium pertinet, quod est P. Macrob. in Saturn ΙΙΙ, 17 ,, I eius erbum

est Lege bonae ex malis moribus procreantur

Qui autem fabulas Aeschyli corrigendas su8ceperUnt, X genere ejus, ni fallimur, erant Oriundi. Namque eum multi poetae in majorum numero habuerunt, in his io Euphorio, Morsimus, Melanthius Philocles, duoque Asbydamantes. Quemadmodum Euphorio, Ut Suida s. v. narrat, nondum edita sa-lris fabulas in certamen detulit quaterque victoriam nactu e8t, ita ne doctis quidem vulgatisque tragoediis videtur is plane abstinuisse, quae a popuIO cupidius desiderabantur. Ceteri autem, eadem arte Occupati, cum propriis virtutibus non admO- dum excellerent vidissentque in scena quid pos8ent efficere, Occasionem fabulas vel patris, vel avi docendi nequaquam ami8erunt. Habebant enim Opera hereditari quodam jure accepta et Sperare poterant, fore, ut ea populo praeprimis lacerent.

Quid autem iisdem debebat vel potius esse, Vel SanetiUS, quam gloriam loesis ab aeschylo relictam clamiliae vel conservare,

84쪽

vo amplificare Quod nisi praeclarac ipsi aragoedias senistinique iterum docentes non 8Sequi Olerant.

Jam de altor eaque difficilior quaestionis parte dicemus, ut appareat, idemne communem quandam indolem poesis secuti habuerint, quod vel ipsi nomen cliolae professi, vel ab aliis in ea postmodo numerati sint. Videntur igitur suas ipsorum fabulas ad aliquam Aeschyli similitudinem fiunXisse. Ut enim in omnibus familiis certa hominum indoles apparet; sic et in vita rationis ac morum et in artibus disciplinae modus

omnium communi ac Proprius St, quem propter Ioriam majorum, aut suam imbecillitatem diutissime obtinent, cum suas ipsi vias feliciter persequi nequeant. Ut vero progenie Ae-8ctiyli rationem magni Oetae servaret, tam immortali ejus gloria esse cit, quam splendida gratiae documenta, quae populus tam luculenter, tamque large Xhibuit, Ut ne Scias, mortia One plures, an ViV et praesenti honores tribuerint. Accessit, quod corrigondis Aescii yli fabulis initio vires Acoluerunt animiamque imbuerunt ad proprium poesis studium. Nam cum diuturna et assidua opera tractamus, quae in aliquo iterarum artiumque genere XCelIunt, ab aliorum operum contemplatione in No Stra nonnihil permanare necesse est. Sed indicium hujusve multis Ocis occurrit, tibi os εἴ Aloχυλον diserte appellantur. Nam Scholiasta Ranarum V. 73, Ubi au88am comme

tur grammaticus, non interrupta Sententiarum erie, disceptationes confudit, quibus illi potest dissimilius esse. Nam adversus filium judiciale certamen habuit, accu8atus, quod ingra-VPSeente Senectutis vi, tanquam desipiens rei familiari haud Ultra Osset praeesse. Tali modo, utut judicatur, ab aliis certe non est insimulatus. Sed qualem cau88am contra antiquos Oeta duarumque scholarum sectatores egit 2 tam forte scenica contentio fuit Non fuit, nisi aliter contra reliquo poeta8,

aliter cum Choerilo pugnavit, id quod statui nequit, si des, aut integritas duntaXat verbis Scholiastae relinquenda est. Nam quis Choerilum censet, qui re in atyris fuit, lor.

85쪽

cf. Νao L. Choeril. p. 4. ), octogesimo ae lalis anno cum Opho cI contendisse, cum tragoedia tot vicissitudines esset X-

perta Quod recte ae kius Choeril. p. 50 negat. Sed is perturbatae Ioci seDtentiae lucem e vita Sophoclis attulit, quam Suidae debemus: Σοφοκλῆς εγραφεν ἐλεγείαν τε και Παια - νας καὶ λογον καταλογάθν ν αερὶ Ου χορου προς Θεσπιν καὶ /ριλον γωνιω μενος Sophocle igitur in libro de choro

exponens, quomodo haec tragoediarum pars per se fingenda et cum actione arctius conjungenda esset, tam illos, qui primi hoc

genus coluerant, Thespin dico et Choerilum, quam Aeschylum et Euripidem reprehendit, quod ille quidem nimis magna graveSque

in scena partes choro dederat, hic autem chori carmina ad necessitatem actionis atque compositionis non satis accommodaVerat. Antiquus igitur interpres pleniorem reliquit sententiam, quam vi obscuram ac Perturbatain, iVe Suidam, sive alium auctorem ob oculos habuit. At si Obilissimus I, oeta non tam ingenium moresque in aemulis, quam genu POeSi reprehendit. quae disputavit, ad ectatores eorum nihilominus pertinuisse necesse est. Atque is, quem Scholiast a b oculos habuit, cujusque Verba perperam recepit, disceptationem illam ad artis diversitates retulit, nec de judiciali, aut scenico certamine vidit cogitandum esse. Porro notam ei fuisse opinionem apparet, e qua scholae principibus tragicorum tribuebantur. Quae quidem rationes evincutit, ut ne dem auctori hujus narratiuncula abjudicemus, cum satis antiquus Videatur. Acce88it recentior, qui, quae invenerat, cum partam intelleXisset, corrupta nobis reliquit. Hic autem in lanta mentis perversitate locutionem τοῖς περὶ Also λον, et oi πεοὶ υs Πίδην non primus adhibuit, quae, ut ad rei veritatem aptissima est, ita certamen nequaquam igniscat, quod is ipse sibi laxisse videtur. Quae antiquitatis, vel doctrinae vestigia in eo nequaquam reperiuntur, qui alteram vitam Sophoclis scripsit. Namis: ουν ργων iσατο δε Aioχυλε καὶ Et stri id λ καὶ ots Du καὶ 'Asmτια καὶ ἄλλοις καὶ 'Io φωνet et in ιω. Errat igittar, Ut Scholiastam animadvertimus errasse, quod Iophontem silium innumero eorum habuit, adversus quo Sophocles dispulavit. Sed cum cau88 erroris, quem uterque communem habet, in

86쪽

tenore sententiarum facilius reperiatur, quales apud Scholias tam legimus, eum Vitae Scriptorem, hoc duce, Potiti erra88e, quam rursus ad manus clioliastae fuisse censeas. Addimus denique praestantiam Iocutionis, quae nonnulla erae ententiae indicia habet, cum Scriptor vitae cuncta penitus perverterit. Quod Hermania longe secus videtur, ac Boeckhius p. 31judicavit. Et ae litus Choeril. p. 7 vitam putat in Scholiastae praesidiis fuisse. Jam explicatio Beriali ardii ), hoc

modo recentiores, cum Singulos significare homines vellent, Verbi οἱ περι etc. multi sariam usos esse monentis, hoc loco admitti non potest, quod ea vis potestasque, nisi nece8Sitale premente, locutioni subjicienda non est. Alter locus apud Diogen. . ΙΙ, 5, 3 exstat. Qui cum levitatem Atheniensium eXemplis declaret, quos, ubi Socrate Veneno necati S St, ONPOenitere coeperit atrocissimi facinoris t o νον δὲ, inquit,

qui grρωτον τον πεοὶ ἰοχ habeant. At Henr. Stephanus in editione ann. 159 illam lectionem e codice regio recepit, eandemque post Menagius et Dan. Longo lita comprobarunt. At ne hanc quidem cripturam aciliorem Casa u- bonus interpretari omnibusque difficultatibus solvere potuit. Ait enim in notis, quibus illud Stephani Xemplar ornavit

P. 35 Prot Sus mutilus iste locus Sic ut sententiam nullam ex his perbis elicianti Fortasse dixerat aliquid Laertius de eo sudanaante Poeta fragico, cui dederant AthenienSes jus ponendae statuae in theatro ' Praetermittam conjecturas eorum, qui Verba emendare conati sunt. Nam ego quidem neque difficultate reperi, neque Vitia, quamvis et Singula verba et omnem conteXtum semel atque iterum accurate Xcusserim. LegimUS: καὶ στυ- δα/ιαντα Πρωτον ἐων Περι isHλον τι/ιο αν εἰκονι χαλκῆ. Atqui tatuam aeneam constat Aglydamanti, cum is Parthen Opaeum docuisset, ab Atheniensibus collocatam 38e, velut 11signes honoris documeutum, Phot Lex. p. 502. Poeta igitur,1 Syntax. p. 263.

87쪽

si vigesimo aetatis anno primum in scenam venit, id quod Ol. 95, 2 factum est, et, si quadragesimo aetatis anno sumitur tali praemio 88 OrnatU8, evitatem, vel temeritatem Atheniensium cum Diogene miramur, quippe qui Astydamanti Ostposuerint Aeschylum, cui ante Lycurgi rogationem signum collocatum

non est l. 103, 4. Atque hoc ipsum Xprobrat iis Diogenes, quod primo Astydamanti in Aeschyli schola, hoc est, prae ipso

magistro simulacrum consecraverint. Nam locutione οἱ ἀ/ιφί, οἱ πεo non solum Sectatores, verum etiam principes Scholarum significant. Bern havd Synt. I. I. uti manu. r. Gramna.

p. 447. Appositum sane temeritatis Xemplum, quale Diogene proponere Oluit Quae quidem cum ita sint, quis de Aeschyli schola non cogitet At vereor, ut plurimi deni

Diogenis non tantam esse existiment, cui hac in re credere par sit. Itaque tertium asseramus Athenaei locum, quo is Scholam Aeschyli commemorat Ι 19. E ' θην aio δε καὶ Et ρυκλείδ=7ν ἐν τω θεατρω ανεστMisa μετὰ ων εοὶ ἰσχυκον. Omitto pluribus de hac re disputare, Ut unum desiniam, quod Salis Videor eruisse, grammaticos secundi post Christum eculi de Aeschyli schola cogitasse eique Astydamantem ad ScripSi8Se. Quod non fecissent, ni poetas iuvenissent, qui nonnulla inter Se communia haberent ab Aeschylo.

Sed illa, quae in sabulis ad similitudinem principis X-

presserunt, cave ne tibi nimis multa, vel accurata fingas. Neque enim argumenta ab Aeschylo sumpserunt, cum tota ejus fabulas retractarent, nec O88ent perare, immortalem Oetam

a se superatum iri. Ut Melanthius Medeam scripsit, in qua oum imitari non potuit Philocles sectragoedias fecit, ne uni quidem earum subjiciens materiem, ab Aeschylo exornatam. Contra Astydamas junior Alcmenam, Epigonos, Palamedem scripsit sabulas, in quibus ad ejus Xemplar e conferre potuit. Et Philocles quidem tragoediam fertur vinculo tetralogiae un-Xisse formamque delegisse, quae avunculi propria fuerat. Unde We1ckerus hunc vinculi modum posteris, quotquot ab Aeschylo proximi fuissent, placuisse, nec vestigia ejus in iis desiderari perhibuit, quae de Astydamantum poesi narrarent UT, Tritog. P. 524. Tragoed. r. P. III. p. 1056, 1059. Nec arteSiidem respuerunt, quibus recentiores poetae Oe8in Ugebant. Huc enim et libidinosa et lacrimosa argumenti indoles, et ratio

88쪽

carminum, quae monodiae appellabantur, et mirabilitas exitus pertinet, qualem Itilocles in Pandionide instituit. Quanquam verbis Scholiastae collegeris, eos in adornandis chori partibus Aeschylum esse imitatos, quocum una uni reprehen Si. Λddo, quod Astydamas non solum placita philosophorum commendavit, sed etiam subtilitatem dicendi adhibuit, qualem a rhetoribus peteret necesse fuit. Et quanquam grande et magnificum genus Orationis velut maximum decus consectaticiunt, quo fabulae Aeschyli nitent, cum hoc facillime OSSent experiri, depulerunt tamen vitia, quae ipsi retractantes ea dicuntur removisse. Quod praeprimis, ni fallor, in rudem et incompositam cadit dictionem, de qua Quintilianus mentionem facit, quamque Aristophanes castigat Eccles. 15, 899, Thesmoph. 440, v. 1231. Nihilominus dubitandum est, Dum Verba nimis longa receperint, quae Comicus item reprehendit. Pac.

l 176, Ran. 959. Bio Bionem, silium Aeschyli, Suidas Oetam tragicum Perhibet . . Aio io . . . si δὲ i0υς τραγικους υs, Ei vosίωνα καὶ Βίωνα. Quare cum Diogenes Laertius IV, 7,li: νατος ποιVrνης τραγωδίας ἐων αρσικων λεγο/tενων inter decem hujus Dominis viros Oetam tragicum non loco commemoret eumque dicat ex numer illorum fuisse, qui Tarsici dicerentur; Lil. Gyraldus de Poet. Hist. Dialog. VI p. 251 atque Hadrianus Turnebus hunc ipsum ab eo memorari nomenque αρσικων in θρασικαν mutandum 8Se UtaVerunt, tanquam id a furore quod alia poetico accepisset. Ut vero gravissimum istorum illamus errorem, quo scist κός, quod nu8- quam X8tat, a sciso derivariant, uti manu. P. Gramin. T. II. p. 339 poetae fui88 dicuntur, qui, carmina ex tempore facientes memoriterque decantantes, Tarsici appellabantur, quod cives in ea urbe Vel priini hoc genus, vel singulari colebant industria. a Saul, OD ad Strab. XIV, 5. de Sat. p. i53 ed. Ramb. . In quorum numero hic Aeschyli filius propter tem

Doris, UO X8titi8Se identur, rationem certe non est habendus. Quae cum ita int, nomen hujus circa aetatem Diogenis sic obscuratum fuisse miramur, ut ne commemoraretur quidem inter viros cognomines, quorum fama ViX unquam admodum

89쪽

Euphorio Euphorio, filius Aeschyli, Suid. s. v. Ai- ονλος, Κυφοριων, a Chalcidens poeta distinguendus est, qui

multa et obscura poemata cripsit. Hunc Aristophanes e didascaliis, credo, Victoriam de Sophocle et Euripide retulisse tradit, cum archon Athenis esset Pythodorus. Argum ad Eur.

1 os ινην indo/ θην 'Oλυ3 ιάδα ' Isinto Eυνορίων, δευτερος Σοφοκλης, si Tot stri Jρ ρ. t ais lugkius, cum alii eundem numerum non Verbis, extiteris D exprimant, in his Porsonatque Elmsi ejus, qui nomen Πυθιοθωρου quod liber Romanus habet, quique lectionem Arsenii εἰκος et θην rejecit Pythodorus autem Ol. 7, 1 archon fuit, Corsin. Fast. Alt T. III. p. 167. Atqui pater quatuor et viginti annis ante dece88 erat

Ol. l, , cum Septuaginta fere anno Complevisset. Quare Euphorio, ni sene poeta, eum i quinquageSim Una ann Um X-

cessisset, genitus est, id quod a veri abhorret similitudine,

quadragesimum annum tum longe XCe88erat.

Hunc, nisi proprias fabula edidisset, Suidas minus recte poetam tragicum appella88et S. V. υφορίων, vio Αἰσχυλου, του τραγικου, ωθνΠναῖος, τραγιμος και Uzος, S. V. Αἰσχυλος. Sed est clarius, quod idem S. V. γραφε ο και οἰκεῖα. Idem tragoedias patris nondum editas docuit, iisque victoriam quate Pest consecutus, Suid. . . o σαχὶ οι zo πατρος Αἰσχυλου, οἷς flix πω λὶν ἐπιδει 3ύμενος, ετραπις ἐνίκησεν. Unde quanquam fabulas Aeschyli liquet, qua Athenien Se nondum conspicati fuerant, ab Euphorione pro Spero cum Succe88ia in cenam esse delatas, ambigua tamen noti particulae κci incertum relinquit, utrum pera patris cum aliis aemuli docia erit, an non modo Silas, Sed etiam paterna tragoedias feliciter dedisse dicatur. Sed haec ratio Xplicationis ad conteXtum Verborum

multo aptior est. Verum enim quid est, quod Elmsi ejus ad Eurip. Med. p. 70 victoriam Euphorionis, Pythodoro archonte, reportatam non ipsius, sed Aeschyli sabulis decretam censeat, tanquam Virtus in prole generosissimi Oetae subito defecerit Quod seque iste nobis, nec Boeckhius unquam persuaserit, qui ei de r. Trag. r. p. 34 sussragatur. Neque enim Euphorionis, Hermania id bene in pus c. T. II. . t 5 Sinonente, sed Aeschyli nomen in didascaliis esset adscriptum,

si paternis ille tabulis vicissut Quare hic et gratiam familiae

90쪽

servavit tragoediis eschyli docendis et novas ipse praeclarasque tragoedias feci 88 putandus St. Est unum Euphorionis fragmentum, quod propter librorum discrepantiam in suspicionum vocari Olet. Legimus enim apud Clem AleX. Strona. V. p. 603 ο ε υφορίων, ὁ τε σολο επὶ του θεου ε/ινως σφοδο φησίν

χευς τοι τὰ πάντα, λ τι τωνδ περτεDον. Quod Sylburgius ipse cum scribit, non libros deesse testatur, qui υφοριωνος Αἰσχυλος habeant. Quare os Scaliger Conject in Varron. p. 30 hos versus tribuit Aeschylo, ut Stant eius in omni ad Aesch. Vii. p. Schiit T. V. P. VIII. τε Κυτοριωνος ἰοχπλος pro vulgala legi jubet. Sed mihi

haec lectio maxime displicet. Nam quid caussae Clementi fuisse existimes, cur genus Aeschyli hoc loco significaret, ubi tragici versus laudantur Et si hoc inutile doctrinae specimen edere Voluisset, quare genus celeberrimi poetae ante nomen appellasse videretur Nihilominus scripturam Sy Iburgii contemnimu8, quae originem mundi quodammodo declarat. Nam Clemens, opinor, initio o et M post αν scripserat. Tum curiosus homo, qui sabulas Aeschyli ab Euphorione doctas cognoverat, in margine libri apposuit o et Aioχπλορ, perinde ac si cuncta Aeschyli forent, quae Euphorioni vulgo tribuerentur. Et primo fortasse o et M pos/ων ὁ Μολπλου eriptum est, quod vel levitas, Vel similis librariorum error corrupit. Quae ratio Prae8tat, quia genus Euphorionis nominari debebat, ut a Chalcidensi bene distingueretur. Quas quidem si quodammodo curta videntur, silius Aeschyli doctrinam Orphicorum de vi regis duorum hominumque in scena professus est, Ari8lot de Mund 7. Brandis. His t. h. T. I p. 63, ad quam Democritus insignis philosophus, qui circa Ol. 8 floruit, Diogen. L. IX, 9. Clem Alex. Protrept. p. 5. Papen cordi de Atom. Octr. Spec. I. p. 6 etc. aliique reversi sunt. Vide Os. Scalig. Conject in Varron. I. I.

Philocles Philoclos Athoniensis, odia tragicus Suid. S. V. Φιλοκλ'ῆς - Ἀθηναιος τραγικος, sororis litis Aeschyli, Philopithe matus. Schol. ad Aristoph. v. 282 Φιλοκλῆς

l De alia nominis forma Iongiori Rei sigius Conieci. P. a