장음표시 사용
131쪽
propte temporis discrimen, quod Carcinus, quem Aristopha Dis dicit aequalem, nequiret cum vetustis illis poetis conjungi, tum ea de caus8a adversatus est, quia de saltatione Carcini nihil comperisset. Tragoed. r. . I. p. 18, . III. p. 1049. Sed nos quidem longe secus judicanius. Nam filii duntaxat
saltatores erant famosi. At eos hac arte pater instituerat idemque fabulas, quas agebant, ita composuerat, ut singularem illum modum agendi admitterent, in quo frequens esset usus saltationum. Quare quidquid famae sibi saltando proles comparavit, id in patrem transiret una necesse fuit. Nam ut actio illorum, sic poesis hujus saltatoria fuit. Sed quid cum iis po0lis conjungitur, quibus nec aetate sinitimus, neque arti genere conjunctus fuit Nam illi cum ante Aeschylii in Orerent artemque ab incunabulis vix prosectam accepissent, ut ne digni quidem illo nomino iis viderentur, qui Aeschylum Patrem tragoediae Vocarunt, non Vetustate solum, sed imperfecta quoque fabularum compositione inter sese erant similli mi. Et poesin, quam coluerunt, satyricam dicunt magisque saltatoriam misse.
τυρικ Pν G οὐχ ηο τι-'εραν εἶναι νην ποίησιν. Similiter idem ibid. 24 5 de indole tetrametri judicat. Est autem epigramma, quod Phrynicho tribuunt, in quo is poeta Vehementer altationibus gloriatur, quibus ragoedias distinxerit. lutarch.
.173ιατα Ἀρχ' γοις τοσα to Πορεν, os ἐν Ποντωκυ/ιατα Ora 'αι χεί/ιατι νυξ λο . Cujus rei caussa ac ratio facile perspicitur. Nam quo longiora chori carmina vetustum illud genus habuit, eo saepius altationes adhibitae sunt, quibuscum illa arctius jungi con8ueVerant. Eandem igitur proprietatem philosophus significat, clam aeqUn-les Phrynichi μαλλον / ελοποιους suisse ait Aristol. Probi. XIX, 34. Porro unaquaeque poesis species initio, cum vix
Data, neque admodum esset exculta, ut per se vel X8istere, vel satis posset placere, interiorem quandam, Vel Propiorem Societatem cum arte saltandi, quam postea habuit, cum earmina ab omni allatione secerni, ' aut singularem Poetarum cu-
132쪽
xam Postulare coepi8Sent. E quo nobi apparet, quo Sensu antiqui tragici dicantur altatione frequentius instituisse atque industrius excoluisse. Quid autem Carcinus, qui multos post annos iis successit, antiquam tragoediae formam revocavit, Ve- iustos imitatus Oetas Nimirum ille vetus altationum modus,
qui Thespidis proprius fuerat, in deliciis nondum haberi desierat. elut anthias in Aristoph. Vesp. 147 de sene queritur:
et αρχαὶ ἐκ εἶν , οἶς ἐοπις et γωνi et O. Quod male Scholiasta non uoxagico, sed de citharoedo cepit: 'O κιθαρ ηδός. υ γαρυν ὁ τραγικος Antiquis igitur poetis
Olim Carcinus, etsi nec vetus fuit, neque chorum, ut illi, Iane adhibuit, ea tamen de caussa additus est, quod in fabulis altatione veterrimis tragicorum numeris, qui quidem ab sistελείας natura procia recederent, accommodatas aestu instituerat. Uliare Aristophanes, cum tales quaererentur, quibUS CUIN Seueantiquorum modo saltante similitudo esset, filios Carcini prae- primis nominavit, de quibus hac in re non aliter erat ac de ipso Patre judicandum. Bdelycleoni enim, quid esset rei mirato, ubi Virum insane saltantem conspexit, Philocleo Vesp. 1497:
fecit igitur comicus comparationem, quam et cherii l. l. apud Athenaeum negat esse ferendam Artificiis enim, a The-Spide Olim ostensis, saltationes Opponit, quas proles Carcini iii fabulis exhibeat. Sed qualem saltandi modum cogitamus is Veheniens et petulans et lascivus, ni fallimur, motus fuit idemque ut indoli satyrorum, quos Thespis fecerat, quodammodo
133쪽
conveniens, sic dignitati ac gravitati naaXime contrarius, quae inerat in jusιελεία. Nam sene quemadmodum ebrius fingitur Vesp. 1476, ita Xanthiae, cum coepit altare, non tam altare, quam furere videtur. bid. 1486. Atque id insaniae 88e On-codit delycleo 1496. Nimirum tanta vi latera movet, Ut Dare mugiant et vertebra crepet crura erSUS coelum Vibrat, ut podex hiscat. 1487, 1492. Ex quo illa elucent, quae diXimus, quamvis multa poetam ornatui dedisse, pluraque sinXisse Sumamus, quam Te et Veritas concederet. Quod si autem silii, cum magno corpori motu altantes, nil aliud egerunt, quam ut Sen SUS, HOS Oeta personis tribuerat, exprimerent, e graviores animi commotiones sequitur in tabulis hujus expre88a8 Sse, quo Vehementiores eorum motus fuerunt. Nec alia desunt indicia, e quibus hanc proprietatem intelligimus. Strepsiades enim, Um exclamantem quendam, aut julantem audit, etsi de eo, quem audiat, initio dubitare videtur, O tamen lamenta
134쪽
difficillima videntur. Nam quae Scholiasta διαβάλλει δὲ υ
Suida s. V. Καρκίνος ο ινγτ. ' Ἀττικ. X O XScripSit, quamvis a Flor Christiano in Ot ad h. I. probata, neqlle a Bodio nuper rejecla, vix ita possunt cuiquam persuaderi, ut is fabulam hujus aut υν, aut υας inscriptam fuisse Xistimet. Nec ad sententiam Bergilii Beli q. Com. Attic. p. 49,Mινυας Scribentis, accedimus, propterea quod non ineptum Scholiastam, sed librarios errasse ratus, medicinam Verbi ad- moVit, qua sana explicationis rati plane pervertitur. Nihilo- magis alterum interpretandi genus commendari potest, quod invenit Christianus. Is enim de veteri usuque trito monet ΡΓOVerbio δινεν so κ .et. λ. quo Graeci exilitatem operis illuserint, magno labore confecti. Vide Athen. XIV. p. 616;
19 Leut sch ad Diogonian. l. 1. Potuisse enim fabulam aegre Scriptam cum Ure comparari, quem mola Parturien gignat. Quod quidem qui censent probandum, obscuriorem ibi locum singunt, quam par est haberi. Sed nobis, haec semel atque iterum contemplatis, ut inveniremus, quomodo explicari debe- Teiit, memoria suavissimae illius de Hegelocho tragoedo arrationis consestim subiit, qua Olim vi diu quidquam vulgatius fuit. Is enim cum personam Euripidi Orestis agens, Verba ἐκ κυ/ια Των γὰρ υνις αυ γαλνην sis Orest. v. 273 sies declamares deberet ut elisionem vocalis in sine vocabuli significaret, idque, spiritu deficiente, parum deX-
135쪽
tre secisset, γαλην so legens ridicula vocabulorum similitudine, quae ad Vim inter e quam maXime erant diversa, tam irrisionem spectantium, quam lepidissima comicorum vituperia movit. Quod o vetustis Scholiasta ad Euripid. Orest. . ., Scholiast ad Aristoph. Ran. 305 Suidas . V. - λοχος, Choe-PObOSc. p. elik. Anecdot GP. T. ΙΙ. p. 728, e recentioribus Brunckius et usterus ad Aristoph. Ran. . . , arklandus ad Euripid. Suppl. 901, orso ad Euripid. Orest. I. ., Barthelem ius Voyage dii eune Anachars C. 85 XPOSuerunt. Quam rem hoc loco comicus subtiliter tangit. Nam quo malum enuntiandi genus aut patri exprobret, aut filiis, tale declamandi vitium in Carcini fabulis admissum ait, quale nuper Hegelocho Xciderit, aut, quo accuratius illam leporis formam eXPrimamUS, Ustelam, qualem Hegelochus nuper male Pronuntiando finxerit, in caussa fuisse, quod fabula vel nullam habuerit, vel pessimam vim essectumque. Accedit demum illud maXime facetum, quod tragoediam muris instar a mustela dicit Perditam 8Se, cum UStelae mures vulgo sectari et interficere dicerentur Batrach. . Perigo n. ad Aelian Var. His t. XIV, 4. Sed objecerit fortasse quispiam primum subtilitatem interpretationis, argutam nimis ac nugatoriam, dein rationes temporis,
quia Pax Ol. 89, 3 λ ante Euripidis Orestem acta est l. 92,
4. Schol ad Eurip. Orest. 361. Verum enim illud ne minimum quidem pondus habet ad refellendam nostram sententiam, propterea quod tam illud histrionis vitium multis acerrimisque comicorum Iudibriis explosum, quam Odium, quo muStelae mure ConSectabantur, notum ac proverbio tritum erat. Quod ad tempus fabularum attinet, interpretati loci prae aliis XPlanandi rationibus adeo mihi placet, ut ex hac irrisione de re-
1 Tempus, quod Sam. Petiliis Misceli. Ι 8 sagacissime compti
lando invenit, ex didascaliis Duper reperiis uti certo P Paret.
136쪽
ἐτερα Dρνην γ' και σποραδύν δὴ τινα Ἀοιηματ παρατιθεται,αΠερ ἐν ζ νυν τεροst ἐν 'ζ υκ GTιν. Quod quomodo confirmaretur, in dorsius Fragm. Aristoph. p. 2 docuit. Itaque dubium non est, quin posterior nobis supersit editio sabulae, rursus tum Oetae, cum irrisio Hegelochi omnium referretur, id est, aut Ol. 93, 1, aut Ol. 93, 2. Sed illud etiam
comici verbi cogitur, Oetam et Umma Virium contentione vix fecisse tragoediam, quae male Stetit, et contemptum hoc gravius pertulisse, quo majorem Spem de ea conceperat. Apponimus aliud de Carcino commentum, quod grammatici invenerunt, male arguti Nam grammaticus, qui alteram scholii partem Scripsit, ludibrium comici, quod est in Nubibus 1264, ita
eXplanat, ut Verbum di i/ιων noti ad filios, Sed ad personas Carcini reserat. Ait enim thiasιν ως ἡ Καρκινος υτος, Ποιη-της ν ραγικος, εἰοζγαγέ τινας inis θεων εν ινιυρα/ιατι δεινοπαθου Metti p. Quo nihil S ineptius. Porro nescimus, unde Mi ille rus Hist. L. G. T. II. p. 182 vetustam hujus duritiem cognitam habuerit. Sed exile ac pravum poesi genus coluit Carcinus. Quod quidem ex Aristophanis irrisione perspicitur, qui mentionem ejus nonnisi cum maxima fecit On-
temptione. Postea vero memoria ejus adeo abolevit, Ut, qui alterum Carcinum citabant, poetam multo clariorem, nec gentis, nec patriae signiscationem adjicerent, velut is Plane cum hoc nequiret unquam confundi. Xenocles Xenocles patre usu e8 Carcino, Oeta tragico Plato ap. Schol ad Aristoph. Pac. 772 Schol ad Nub. 1267 Suida s. v. Motop, o sαδας. A Platone, qui ab Ol. 88 usque ad Ol. 7, 3 viguit, comoedia derisus est. OPPOex Aristophanis Nubibus 1267, ubi ver8us ejus notatur, apparet, eum ante Ol. 89, 1 fabulas docuisse cognitumque fuisse. Ab eodem non solum Thesmophoriagusis Ol. 92, 1, sed etiam Ranis l. 93, 3, tanquam vivus ac praesens, illuditur. Sed certamen scenicum, in quo cum Euripide contendit, Casa u- bonus De Sat. Oes p. 45, Meiar Sius, Peri Zonius, Seli efferus, et cherus Trag. r. P. II. p. 442, doctissimi Viri, cum lectionem in exemplaribus Aeliani vulgatam vidis-8ent esse vitiosam, ad Ol. 91, 2 retulerunt, idque non modo librorum do, sed etiam testimoniis confirmati. Scribit is Var. Hist. l, D ciet et xjν smeth και κινην λυμ Πιαδα, καθ λ ν
137쪽
restituunt, Diodoro XIII p. 204 teste, victoriam Exaenet Agrigentini declarat, eodem anno comparatam. Item Troades, quas Aelianus . . tragoediis Xenoclis tum opposita e88 refert, Septem annis Ost Vespas, SchOI ad Vesp. 1317 νοτερε iἡ ων ρωάδων κάθεσις et εοιν επτα, id est l. 91, 2 Oclae sunt. Quod duo libri confirmant, unus Medicaeus alter Parisinus, in quibus idem numerus exprimitur. erigon ad Aelian. l. l. Quae cum ita sint, Xenoclom sequalem Euripidis fuisse sequitur. Ex fabulis hujus praeter fragmenta perquam exilia nobis nihil relictum est. Aelianus . . Baccha S, Lycaonem, Oedipum memorat, quibus Athamantem satyros addit Scholiast ad Aristoph. lib. 126 nonnulla Licymnii partes liabet.
lis quod res daemonum atque heroum ubjecit eademque Omina tribuit, quibus tragoediae Euripidis appellantur, cum casu facile accidere potuerit, non ita nobis X plicabimus, Ut, quod in singulis inveniatur, id omnium proprium fuisse Cen8eamuS. Sed vituperatio, qua comicus Xenoclem notavit, Um generatim atque Universe significata, tum ad explicationem maxime obscura est. Judicium enim, quo Athenienses hinc anteposuerint coryphaeo, Aelianus non modo injustum ducit, sed otiam ridiculum I. I. Γελοιον δὲ υ γύρς υρι Πίδγην si εν ' τ' lus θαι Ξενοκλεα δὲ νικὰν καὶ ταυτα τοιουτοις Gysia ilia Gιν. Idem Paullo Supra και sωτος γε λὶν Ξενοκλῆς , οτις Ποτ ho υτος set ιν In quo similis inest contemptus Porro Mnesi-
138쪽
lochus sententiam ejus, qui interiorem poetae indolem ex habitu externo censet judicandam esse, Xemplo Xenoclis probat Thesmoph. 169: O δ Ξενοκλε ης ων κακος κακως ποιεi.
Similiter illud in ossis 1511:
'O G tu ροτατος, ο τ' , τραγωδίαν Ποιεὶ habet quandam despicientiae significationem, ut ei sigius Conjeci. P. 17 recte monet, quamVis in eo deceptus, quod locum do Carcino intellexit, qui de hoc sine dubio accipi debet. Quae cuncta tam ate patent, Ut nec tota fabularum, nec singularum partium compositione Videatur admodum excelluisse.
Saepe allegoriis usus est. Schol. an. 86 Ξενοκλῆς κωμωδεῆται, ως ἀλληγορικος. Uida s. V. ἄξεστος Ξενοκλῆς ὁ Καρκίνου κω ttre Migo, ως ἄξεοτος Ποιητης και ἀλλρηγορικος. Et alia, quibus Aristophanes hunc alibi Iudit, de illis accipienda
sunt rationibus, quas tum frequenter poetae in sabulas inculcare consueverant. Nam choria Thesmoph. 440 Xenoclem ait, si caussam contra Ulierem agat, quae quidem justa oratione intenderit litem Euripidi, omnino nihil docere videri. Oratione parum polita 8Us est, neque optimo genere metrorum. Schol. ad Ran. I. I. Suidas . . Praeterea nonnulla nobis vestigia superstitit, e quibia dictionem Xenoclis fortasse agnoscas. Nam in scholiis, quae liber Ravenna habet, Xenoclitus, Xenotimus, Datis fratres Xenoclis appellantur ad Ran. I. I. ἀδελφοὶ δε υetos Ξενοκλειτος, Ξενοτι/ιος, σατις Quae quanquam sic possis explicare, Ut Datim tertio memoratum loco quartum silium Carcini fuisse existimes, quem Pherecrates silentio praeteriri noluit, tamen auctoritas Scholiastae ad ac. 289 τινες δὲ Λατι λεγουοιν, O τραγικον ποι' 7727ν , κακως υπονοουντες εκεiνος γαρ υἱος γ ν Καρκ νου, υτ o δὲ zici ρχος Περ0ων, qui Datim poetam tragicum dicit, nos eo adducit, ut in Xenoclem lacile transseramus, quidquid de alido memoriae proditum est. Nam scriptores, etsi de numero ac nominibus filiorum dissentiunt, Omnes tamen Unum inter eos poetam tragicum fuisse testantur. Hunc enim Aristophanes
G Deso ταz0ς ος γ ν τραγλδίαν ποιεῖ ita significat, ut appareat, et O nomine non alterum notumsriisse. e Pherecrates rem aliter illustrat; apud quem nescio
139쪽
quis tribus, qui primo memorantur, saltatoribU Unum poetam tragicum accenseri jubet Meine L. Fragm. Om. r. . I.
p. 288. Scholiast. Vesp. 495 τί ταρες ἐν δὴ εἰσιν, αλλ' οἱ τρεὶς χορευται, αενοκλῆς δὲ ποι 1της. Quamobrem si filius
Carcini fuit, nomine Datis, isque tragica poesi occupatus, equitur eum Xenoclem fuisse, nec tam nomen illud, quam Ognomen habuisse. Dubitamus enim, num ullus Graecorum hoc nomine Unquam Vere appellatus fuerit. Sed quid alter Datis nuncupatur Apud Aristophanem Trygaeus memoriam carminis animum subire dicit, quod Datis inter epulas cecinerit ac 289: νυν του ἐκεῖν ηκει et Λατιδος ιελος,
Pior sonii apud Herodian. p. 33 Λατια σ3to emendanda 8t. Quocirca Xenocles, etsi Graecam linguam, cum ipse Graecus, ille autem barbarus esset, Datidis modo non plane corrupit, tamen si Vocum imilium similiterque cadentium illius morolusisse putandus est. Nam talibus argumentis Ophistae orationem distinguere Oeserant. Eundem lato comicus Sophistis sexcentis artibus insignem
Perhibuit: αενοκλης, ὁ δωδεκα si 'γχανος,
140쪽
Schol ad ac 792. Suid. s. v. Καρκίνος. Ubi hominem significal, quem vernaciale Tausendkunsiler' dicere solemus. Quas artes ubinam adhibuerit, quaerimu8, quale8que fuisse videantur. Quotiescunque de artificiosa viri ratione agitur, in poesi tragica versantis, quidquid dicitur, ad ipsam compositionem, vel actionem reserimus. Atqui multae ac variae artes in ea possunt adhiberi. Quare aliunde petamus, quae hunc locum
illustrent. Nec illa nobis sufficiunt, quae Scholiast Ξενοκλῆς γαρ ὁ Καρκίνου , δοκεῖ ist χανὰς καὶ τερατε ας εἰσαγειν ἐν
et oi δρα/ιασιν habet, valde dubitanter loculus. At est convicium Aristophanis, quod, cum in filios Carcini, qui t)ηχανοδί-
ναι ac 790 Vocantur, universe nuntiatum it Proprie tamen
s ἐνους καὶ κατερχο/ιενους ἐκ et o ουρανου itaqU Cum reSin tragoediis ita componere atque XOrnare non OS8et, Ut Omni earum copia et eries ad Xitum perduceretur, qualem haec poesis postulat cumque is inopinat ac parum XSpectat rerum discrimine admirationem movere eaque Vellet misericordiam augere his Xternis adventiciisque artibus tam multis, quam variis Sta est, ut dii, machinis in cenam demissi prae-8entesque, Odo di8Solverent, quo ip8a compositionis natura atque ordine Xpediri portet. Nam hoc non tam religionis e8t, quam Sene8centi artis. Utiam rem, cum in fabulis ad Diodum frequens fuerit, Vetusti Scriptore saepe Commemorant.
Plat Cratyl. p. 42b, Clitoph. p. 40 B, Plutarch. Themist. 10. Unde proverbium Do /ηχανὴ natum est, quod post Ol. III, 86, Arsenius 8, Diogenian Prov. ΙΙ 84 Deli L. Anecdot. p. 208, 9 Suidas aliique illustrant, quos Leut schius ad Diogenian. l. l. nominavit. Et Cicero domat Deor. I, 20:- 'uod quia, quemadmodum estura os cere Sine aliqua mense OS sit, non idetis ut fragici Oetae, cum ea licare iargumenti exitum Π0u olestis, confugitis ad deum.' Sed interior quaedam enten-