장음표시 사용
121쪽
Potuit, quippe quae magnam cum ultima eius uel syllaba similitudinem soni habeat. Quare in sententia clarissimi viri Persistimus. Fragmentum hujus fabulae citat Stobaeus h. Eclog. . . Praeter illas autem tragoedias Clemens Alex. Strom. I. p. 280 υλωδους, elut dotist σατυρικον, memorat 'Io φων τε /ιοίως ο κω timoς εν λαλῖς Τυροις ἐρι ρα νωδων και αλλων et ινων λεγες
Vocare ac multifariam tentare consuevisset, tamen Iophontem non Vidit aut salso, aut sensu non proprio comicum dici. unc enim xc. p. 876 auctoritate Clementis inter comicos retulit Scriptoremque tam satyricae fabulae, quam Baccharum Vocavit.
Sed alii potius emendandum rati, et ραγικος pro κωινικὸς Seripserunt. Vide Casaiabo D de Sat. P. 148, Hermanu. OpUSc. T. I. P. 50, Oeclib. I. I. p. 116. Nec vero Clemens de Iophonte, qui a Sophoclis sili diversus fuit, quidquam compertum habuit nulla enim ejus memoria Astat. Addimus, quod satyros comico tribuit, a quibus comico constat abstinuisse. Quin ex hoc ipso poesis genere, in quo dicitur esse ver8atus,
apparet eum tragicum iliumque Sophoclis fuisse. Quem si
vero intelligimus, tragicum comicumque genu nequaquam junxisse putandus 8t. Quamobrem in Voce κω/ιικος haeremu8, nisi proprie dicta non est. Atqui nobis cum Supra sermo in Aristeam incidisset, bipartitam poesis divisionem novimus, a Platone inventam, e qua scieti soυς Omico generi adscriptos esse conjecimus. Quam Clemen8, ni fallor, re8piciens, IOphontem, velut Auloedorum scriptorem, comicum dixit.
Hunc Dionysus Aristophanis arguit, quod opera patri vel scripta, Vel perpolita pro suis Vendiderit. Nam cum patre vix mortuo, nondum, quid suis ipse Viribus possit efficere, constet, nec facultatem sibi de eo judicandi ait, neque id agendum esse, Ut Sophoclem jussu Herculis in vitam ab inferis reducat. Ran. 78:ου, θιν γ πιν Ἀοφαντ, πολαβων UT O MOνον,ανευ Σοφοκλίους, τι ποιεῖ, κωδωνισω. Quod ita Scholiast interpretatur 'Io των υἱος ην Σοφοκλεους ε Νικ00τρατης, ο δοκη0ιν rici ρεἶχεν, i τι si του Πατρος
122쪽
εχρῆτο ποιχν ticis ιν εις οἰκείοις. Et Suida 8. V. 'Io φων . . . ἐδίδαῖε . . . καὶ αλλα ινα ου Πα et so Σοφοκὰ Ους. U0- circa, quoniam grammaticu8, quem nuper ram erus protulit, Antigonam, quae Sophocli vulgo tribuatur, a nonnullis Antiphonti filio Sophoclis, docet vindicatam esse λ), is autem nul- tibi inter posteros ejus poetae commemoretur, necdot GP. T. IV. P. 315 πολλα γα ωοθευοδεενα si ιν ως ' Σοφοκλέους ἈντιγονMy. ἐγεza γαρ εἶναι Ἀντιφων ZOς, ου Σοφοκλεους υἱου, mirabilem hunc locum emendarunt, 'Io φωνeto pro ' -- TH ωνTo reponente8. elcher Trag. r. P. I, p. 269; III, p. 976, Schneide Win Fragm. Oet. T. e Pas. P.
18 6 19. Hic ni summis claudibus podsis floruisset. de adjumento, quod pater in compositiones sabularum ipsi praestitisset, nil
veteres potuissent uspicari Verum enim apud Aristophanem Dionysus, ubi duo coryphaei decesserint, Oetam nobilem praeter Iophontem omnino nullum queritur i88m relictum, Si quidem virtutes cis semper Ostendere pergat, quibus ad id usque tempus Acelluerit. Aristoph. an. 73:
Poneretur, cuju nomen non erat Ob8curum Argument in Eurip Hippol Sed reprehendit eum nescio quis comicus ob frigidum, neque concisum dicendi genus Schol. l. l. 78 o sto- νον ὰλ ἐπὶ et uocit 'o υ Πατρος ηὐαγωδίαις ἐΠιγραφεσθαι κωμωδεiται, αλ Γ ἐπὶ τυ, ψυχρος καὶ μακρος εἶναι. Chorica carmina una cum Euripide fecisse dicobatur Vide Eurip. Vii. Od. Elmste j Ex quo etsi id ita ne monimentitium Mucitur. huic tamen clim ei fabularum lartes fuisse quandam cum
1 me retractatione Antigonae vide no ec hiu ni P. r. r. p. 139ot ex ad Soph. Antigon. 1013.
123쪽
Euripide similitudinem collegeris. Quemadmodum, quae Clemens . . Servavit, de inani sophistarum studio intelligi possunt; sic apud Si Ohaeum cIOg Pli. . . naturam rerum divinarum eo minus recludi ac percipi mulier contendit, quo magis investigetur: 'Eπίοτα ει α ὁ και αδ , t G περ γυνη, 'D μάλλον, Get ις ἐδεναι ἔα ων θεῶν
Sophocles Sophocles junior nepos coryphaei, Aristone natus egi. vid. S. V. Σοφοκλω es Asioz Oς,υἱωνος δε ου τροτερου choκλειυς του θεομzερου, Αθην cito τραγικoc. f. it. Soph. Quatuor annis, postquam avia diem supremum Obiit, Osdipum Colon sum dedisse fertur l. 94, 3. Est enim argumentum ejus fabulae e Laurentiano libro C. prolatum, quod
Vide minorem editionem Sophoclis, a Dindor fio paratam P. 318. Sed Diodorus Sic. IV, 3 aliam Olympiadem tanquam tempus significat, quo inceperit fabula docere: ἐν δε ταὶς 'Acts ναι po κλγης ὁ Σογοκλεους τραγωδίαν διδύο κειν γρξατο. Ubi quod dicitur Συνοκλκὶς ὁ Σοφοκλέους latiore en Su accipiendum est Bern hard Synt. r. p. 160 q. Schult Z Vit. Soph. p. 114. Sed maximo id debet argumento SSe, erum esse, quod Ummer mann Supra contendimu8, nec fabulas unquam, nec Victoria iis tributa esse, qui tragoedii superiorum poetarum vicissent. Nam Sophocles junior e eo demum tempore fabulas dedisse dicitur, qu propria artis pecimina edidit, quanquam ant docuerat Oedipum avi. Nonnulli huic quadraginta fabula tribuunt, alii vero quinquaginta unam Suid. s. V. εδ δαῖε δὲ θρά ciet α ι , οἱ δε φασιννά. Ubi quod est vulgatum να, quodque Aldinum habet exemplar, Boeckhius GP. r. r. p. 116, auctore Petito, in in mutavit. Vicit duodecies Diodor. I. l. νίκας εὐχε δυο ίδεκα. Unde, ni propria scriptorum dissensio fuit, ap. Suidam νίκας δε εἷλε si reponemus, Ut Oeckhi visum est, cum libri manu scripti et typis impressi νίκας δὲ ειλε ξ habeant. Quo quidem numer Victoriarum confirmatur, quod de sabularum multitudinu
124쪽
suspicati uinus. Nam poeta, qui duodecie vicit, et in cenam totidem prodiis et quadraginta Oct sabulas dedisse putandus est, cum Singuli poetarum uno die quaterna fabulas conjun
nemque uae arti mature Videtur excoluisse. Quanquam opinio Boeckhi displicet, qui juvenem, aetate non Valde pro Vectum, cum is aliquot annis post avi mortem in scenam devenerit, ingenio, nomine artisque laudibus ejus tam mature captum esse Xistimat, ut in omni vitae ratione totum ei se dederit. Sunt autem in tanta poetarum turba, qui tragicum genu cOlebant, multi victoriam consecuti, quamvis insulsi homines 88ent, neque optima carmina facerent. Huc illustre familia0 nomen nobilissimique poetae gloria acce88it, a quo non Olum in doliciis habitus, sed ad optimum artis usum informatus dicebatur. Sed quamvis magnum tu dium ac favorem in cenam secum attulerit, duodecim tamen Victoria nec Prosper fortunae satu, neque aura populari, sed Vera et insigni praestantia ingenii consecutus est, qua omnibus antecelluit aemulis. Tot enim praemii ne principes quidem tragicorum Ornati sunt, Boockh. r. r. r. p. 141, quot ei tradunt decreta esse. Idom cum atrocle Thuri divinam vim naturamque in Dioscuris esse negavit. Nam Clem AleX. Protr. II, 30. . .
Los singius Vit Soph. sic falso censet interpretandum esse, ut de justa forma trilogiae cogitemus. Nam cum ea Sit Dumeri ratio, ut de ejunctis fabulis intelligi debeat, qua nullo
copulatae vinculo fuerint, tum duorum poetarum locos, quibus talem sententiam confirmaverant, a Clemente negligentius fruferri apparet, adeo ut uni duas tragoedias, alteri tertiam indicare possimus. Quamobrem sententiam eju8, ab Hermanno
125쪽
Soph. et e Icher Trag. r. P. III p. 979 refellerunt. Inter fabulas autem, qua Aristophanes grammaticus majori esse Sophoclis voluit, septendecim olim νοθείας coarguine SNnt. Vido nonym. Vii. Soph. Quare Casauhonia opera nepotis in avum translata colligit. Quod hoc facilius sori potuit, si ambo tragoedias iisdem Dominibus appellarunt. elcher. I. . . Ι. p. 85.
unc is do Euripidis familia disputare ingredimur, tamen, quae ad Omnem ejus poesin cognoscendam pertinent, hoc
Ioc plane praetermisimus, quod aptius infra Xponentur, Ubi memoriam eorum illustrabimus, qui aetati Euripidis vel suppare fuerunt, vel proximi. Sunt autem duo tragici qui Mnesarchidae familia genus duxerunt. Quorum unUS, qui O-ryphaeo antiquior fuit, duas victorias consecutus est. Suidas
nomen avi gerebat, suspicari licet, hunc avum nobilissimi poetae fui88e. Euripides autem, qui patrem habuit Mnesarchum, tres filios reliquit, quorum primus Mnesarchides mercator, alter
nobiscum communicavit I. l. p. LXX, Thomam Magistrum equitur, ita Suida s. v. cum Moschopulo facit, ad Verbum aene consentiens. Hic autem e libris Dionysii cujusdam Euripidem, fratre Principis natum, Pagoedias resor scripsisse , Cui partim
126쪽
Orestem, Medeam, Polyxenam sabulas, partim editionem Ηο- mori tribuit, de qua dubitetur, utrum ab hoc profecta, an ab alio comparata sit. S. V. υριri id ς τραγικος, Ου ποοτέρου ἀδελφιδους, 0 Λιονυσιος ἐν χρονικοις. γραφε δὲ 'Os ηρικηνεκδοσιν, εἰ ι αρα ἐτερου ἐστίν. δραματα αυτου ταυτα 'Oρἐοτης, ἐδεια, Πολυξένη. Ubi quanquam incertum est, quo VOX so τε so pertineat, Wolf. Proleg. p. CLXXXV not. 50, cum pauli ante de antiquiore dicat Euripide, mox autem homonymum quendam commemoret, qui fratrem coryphaei patrem habuerit S. V. smih ς νοησάοχου .... νίκας δὲ ειλεgo , ας ιὲν ἐοσαρας περιων, νην δὲ ιίαν ι ετ τελευτ=ην, ἐπιδειξα/ιἐνου ἄμα ου ἀδελφιδο αυτου φοι- ni λυ locum tamen, Omnibu rei momentis accuratius perpensis, o silio potissimum intelligimus, quem frater Mnesarchidae genuit, sive Ocabulo illo non tam locum, quam dignitatem significavit, sive series articulorum in Suidae libris mutata est,
ut, quae de celeberrimo tragicorum principe narrantur, cum illis essent praemissa, quae ad fratris filium spectant, haec tertio ex Ioco intruderentur in alterum. Hinc Valckenarius Diatrib. p. 94 C. duo patrueles hoc nomine censet Vocato ESSe, unum, quem Princeps tragicorum, alterum, quem frater ejus
reliquerit. Quod Beckius De Rheso β. 16. approbavit. Nec
vero Suidas, nisi de genere hujus veteres ambegissent, Dominatim auctorem sententiae appellavisset. Ac recensi Homeri,
quam idem adscribit illi, quom Euripidi fratris filium fuisse ait, ab Euripidis filio confici potuit, quippe qui iterariis la-horibus esset occupatus. Sed illud est maximo denique argumento, de generis diversitate agi, nec res duorum ad unum salso relata esse, quod victoriam, qua Scholiasta silium Euripidis ornat, ad Ran 67: υ et ob δὲ και αἱ διδαοκαλίαι φερουοι, τελευτησαντος υριπίδου, τον υἱον αυτου δεδιδαχέναι διιω-
νυ/ιως ἐν οτε 'Iφιγένειαν et 7 εν υλίδι, 'Aλκμιαίωνα, Βάκχας, illius suisse Suidas scribit, quem fratre principis na
cum Sati caU88ae non esse appareat, qua V alckenarius duo Poeta cognomines finxerit, consensum eorum, qui Euripidem inter principis filios referunt, longo luris, quam nomen Dio-
127쪽
Dysii ducimus, praesertim cum is fide didascaliarum, quam
Scholiasta probat, aperto confirmetur. Contrarium Oeckhius I r. r. r. p. 226 docet, quanquam haud fieri potuisse negans, ut Euripides junior, a Mnesarchida, cui fratris filius esset, insilii Iocum accitus, hoc nomen improprio Sensu acci Peret. Haec autem utcunque alii aliter judicant, Euripides, qui principe tragicorum junior fuit, tres tragoedia Medeam, Orostem, Polyxenam fecit idemque recensionem Homeri comparavit. Atqui neque ullum fabularum fragmentum reperitur, Deque alia menti hujus editionis, quam quae p. Eustath. p. 366 occurrit. De editione nihil admiramur cujus nomen, si quod unquam fuit, insigni criticorum gloria Obscuratum est, qui postea Alexandriae Homerum emendarunt. Sed illud longe mirabilius est, quod nomina tragoediis, quae totae Perierunt, cum iis suerunt communia, qua Pater fertur Scripsisse. Jam Moschopulus tragoedias mortui principis victoria Semel ornatas tradit.
Cf. Moschop. p. flugk. l. I. LXVI: νίκας δὲ ειλετο πεντε,
Quod iisdem fero verbis Suidas . . memoriae prodit; sed is sabulas refert, quibus talis honor decretii sit, a juniore Euripide doctas esse. Et plenius etiam Scholiasia Bian. l. I. se didascaliis tragoedias, quibia tum Vicit Alcmaeonem, Bacchas, Iphigeniam Aulidensem nominatim appellat. Unde liquet, Euripidem juniorem fabulas mortui patris dedisse. Qui tribus,
quae suis nominibus Vocantur, tragoediis, iam feliciter vicisset, sine controversia alias adjunxit, praesertim cum populus in dies majore Euripidiae poesis desiderio exardesceret. Quare etiamsi eas initio docuit, quas pater procul Athenis cripserat, cum Archelai hospiti esset Xceptus, Octamen nihilominus editas pridem veteresque tragoedias in cena certe proposuit. Ut Alcmaeonem, Bacchas, phigeniam docuit. Quae opera, nisi Plane mutata, non potuit popuIO commendare. Nam id cum in omni fabula, tum in Euripidis peribus maXime necessarium fuit, quae Aristophanes adeo irriserat, Ut nisi mendis, quae comicus reprehenderat, liberatae omnino nequirent Iacere. Atqui is in singulis nec vocibus, nec figuris, nec peculiaribus sabularum partibus, sed in vitiosa compositione cavillatus fuerat Wi88OWa te. p. 18. Quamobrem nec nova ineditaque opera, ni Si mutata, neque cognita aliter proponere potuit, nisi si Θ
128쪽
novam in sormam redacta, cum id essecisset, ut silio magis, quam patri deberi viderentur. Quod quidem si factum si, fabulae, quas modo retractaverat, ei facile adscribi poterant. Quapropter eas quoque Patri tribuimus, quae ipsi assignantur. Nam id partim e reliquis narrationibus, in quibus nihil inest de propria hujus oesi, Partim e fabularum nominibus, quae in principis opera eadunt, partim e vita ludiisque viri colligimus, qui recensionem Homeri instituit.
Praeter Aeschyli prolem nulla tragicorum familia tam diu hoc genus poesis coluit, quam progenie Carcini. Duae cum per quatuor aetates hominum floreret, tragoediam si chori saltationibus ornavit et artificiosis machinis auxit et iis recoluit speciminibus, quae in illo genere, etsi non optima, nequaqUam tamen pernenda 88ent. Sedratae pars disputationis, ad quam nunc PerVenimuS, cum plures Carcini fuerint iidemque in veterum scripti non alis accurate distinguantur, et Ulla angustias habet, nec paucis difficultatibus impedita est. Quam quidem ob rem cum nobis tanto cautius esset quaerendum, quanto spinosior illa videbatur, Aristophanem, ut gravissimum hujus rei auctorem, ita secuti sumus, ut cetera undecunque CongeSta, si fidoni aciebant, cum iis conjungeremu8, quae comicu aperto declarat, aut tecte significat. Sunt autem in hac historia illustranda primarii viri versati, ossius de Oet. r. p. 48,
Fabricius Biblioth. r. T. I. p. 290, et Do kius Hist. Crit. p. 505 etc., et cherus Trag. r. . lII. p. 1016, 1060, Mulierus Hist. it. r. T. II. P. 182. Strepsiados igitur Aristoph. Lib. 259, ubi voces Amyntae
129쪽
2ων θεων ε τινι δραι εα et δεινο Παθουνἔας. Quare poeta quin versibus illis ad tragicum voluerit alludere, cum propter Ioci rationem, tum ob Scholiastarum sententiam dubitandum Don est. Nam etsi alter, qui posteriora cripsit, ad aetatem longe recentissimus St, neque aut doctrina, aut praestantia ingenii magnopere commendatur alter tamen nihilominus patrem
filiorum hic vidit irrideri, quem tragicae poesi deditum fuisse accepimus. Ad illum enim aci8 782 locum, quo iidem pueri notantur, vetus interpres: καρκίνος, τραγωδίας Ποιητ/ὴς ῖς εἶχε τα Πεινους et ινας citδας. Neque alius est, cui Scholiast. ad Vesp. 500 patrem suisse Thoryciam tradit: ci Καρκίνος 3 ἐν ις γῆν ὀ Θωρυκίου υἱος. Porro Carcinus Aristophanis Suida s. v. Kas κίνος, Ποιηιλ Arg/κo nominatur Atheniensis, id quod Scholiasta Thesmoph. 447 Deto δε αενοκλέ ς υἱος γῆν του Καρκίνου, Ποι Myeto Aret κου repetiit. Quae cum ita sint, Carcinum Atheniensem, filium Thorycii, qui circa Ol. 89,
virilem aetatem attigerat, in tragicorum numero con Stat habendum esse. Sed comicus inter filios hujus, quos ita multifariam carpit, Ut nec numerum, neque studia eorum igniscet, duos actores fuisse, unum vero tragicum poetam testatu P. Vesp.
cum eundem habeant numerum, de ipsis eorum nominibus discrepant. Nain omne iam Xenoclem, quam Xen Olim iam agnoscunt tertius autem utrum emotimi nomen habuerit, an enarchi, an Xenocliti, incertum relinquunt. Cujus varietatis ac dissensionis Vetu8tatem caussamque circumspicientes in herecratis locum incidimus, qui Agniis fabula, quam Ol. 89 4, id
est, duobus annis post Vespas l. 89, 2 docuit, Athen. V. p. 2l D adversus Aristophanem aemulum, Opinor, non TeSsilio huic, sed quatuor esse contendit. Schol. ad Vesp. 1500:
130쪽
εἰσιν οἱ iii ιι ρες EX quo Meinelitus, cum nomen comoediae restituisset, conjectura hos versus elicuit: Tρεῖς τινες inso0ι 03tῆται και ιλαρχικοὶ τοτε, παἶδες ντες νυν δε γ εἰσι και φιλαρχροκωτεροι. B. λλά t in o τρεῖς κεῖνο γ εἰσὶν, αλλὰ ετταρες. Quae utcunque aliis placent, non est, UOd eum eodem τι- λοοχικοὶ et φιλο simo τε so Pro φιλαρχικοὶ et φιλαρχικολε- ροι scribere dubitemus. Meine L. Hist Crit. p. 15. Fragm. Poet. Com. P. . I. p. 258. Hanc vero dissensionem, in qua duo aequales Oetae idemque ab ipsius rei memoria parum
remoti Versantur, vereor ut qui rationibuS, aut argumentis possit componere, ut quartum filium, quod purius erat, ab Aristophane praetermissum, O autem a Pherecrate censet
legitimis additum, quod ea res habebat aliquid acrimoniae ). Sed haec os levis discrepantia nulliusque ponderis Scholiasta Vero, qui nuper ex Ravennate libro prolatus est fratribus Xenoclis alim adjunxit ad Ran. 86 ἀδελφοὶ δε αυro Ξενο- κλε'ος, Ξενοτιμος, ἀτις, quem Scholiasta ad ac 289 in
νου, υτος δὲ παρχος Περοων. De quo infra dicetur. Carcinus primarias in fabulis chori saltationibus odit. Id satis ex eo intelligitur, quod filii, quos in scenae usum erudi-
it, non tam enuntiatione, aut actione, aut aliis denique artis-eiis, quae actorem Inaxime juvant, quam arte saltandi praesti
hri manu scripti. Bent 1 ejus vero, comicum Oetam inter tragico referri non posse per8Uasus, cum Carcinum saltationibus filiorum quodammodo excelluisse vidisset, hoc autem non item comperisset de Cratino, Iovissima pariter ac probabili conjectura Καρκινος pro scietiνος scripsit opusc. p. 278. Quod plerique probarunt Hermann ad Aristot Poet. p. 108. Mei- ne L. Hist Crit. p. 506 mis autem nuper et cherus Umi Quod opprobrium in comoedia haud inusitatum fuit.