Historia critica tragicorum graecorum

161쪽

oταν δὲ τωρασθεισιν, φθεντες κακοέ, τι νουοι ποινὰς στεροι sta ἐν OOνοις. Quamobrem haec supra assignavimus Bellerophonti quati sciam Dominatim non appellato, tragoediamque ad Euripidis modum adductam esse statuimus, iat homo, gravissima calamitate afflictus, ad audaces ac temeraria opinione confugerit. Quem

admodum vero ne Itie in Lynceo potuit, neque in Tydeo quenquam coryphaeum imitari, sic aliis in fabulis non desunt indicia mutationis, qua compositionem tragoediae pro ua ratione variavit Philoctetes in Sophoclis atque Euripidis sabulis ρ-dibus aeger est; at oum Theodectes manum angili morsu insectam habere secit Aspas ad Aristot Eth. Nicona VII, 7 6:' Θεοδεκτνης et ραγικὸς γ ν κοι παραγε τὴν λεψα δεδνηγ/iενον ον Φιλοκτ/7T 7ν πο φεως καὶ ιεχρι si ἐν πολλου καὶ νet ειεινε προς α λυπα καὶ τους ὀνους, set ερον δὲ θητ-rino v καὶ βοα Mipa et τὴν sινὴν χεῖρα. Quare si ope telorum sibi ea Paravit, quae ad miserrimum victum suppeditabant, ut 8 apud Sophoclem, utque rem Euripides instituit, infeliciorem etiam ac miseriorem deserti aegrotique hominis vi iam exhibuit. Et lysses Ajacem non olum convenit, Sed etiam allocutus est. Aristot Rhet. ΙΙ, 23: και Io εν τωχανet et Sio δε κιου ' O hosευς λεγε nso ἐον Μαντα, διοι ἀνδρε ozερος ων σου Μανeto ου do κε i, cum id Sophocles prudenter interventia Palladis ossiciat, ne jax inimicum sibi invisum agnoscere possit. Hormann ad Soph. Aj. 103.

Quare ni tanta insania correptus est, ut hostem Omnino ignoraret, quem furibundus ad columnam alligatum omniabat, nesci-I et trie, quocum Sermone conferret, aut inermis fuerit necesseeSt, aut indolem neque ad iracundiam, neque ad ferocitatem pronam habuerit, qualem maxime in Sophocli pertimescimus. Et aenaulum lysses, quamvis secus videretur, e fortitudine sibi postponendum esse contendit. Quam Stentationem, UmAtridae vellet judicium excusare, non facile probavit pectat O-

162쪽

rihus, ni vim vocis νδρειοτε so intelleXit Sensu non proprio, aut argumenta callide adhibuit, quibus sophistae aure mentesque audientium decipere Olebant. Mausolus vero non mediocris tragoedia fuit, Ut antiqui scriptores affirmant. In quo neque Vim mentis, nec divinum illum spiritum apparui88 suspi-

moria dignissimas XOrnant. Praeterea animadvertendum St, eum non esse Athenis Octum, neque in reipublicae commodum Scriptum, aut cum celebritate alicujus festi conjunctum.

Nunc de indole fragmentorum dicemus, quibus morales Sententiae continentur. In quibus gravitatem viri, a Socraticis eruditi, cognoscimus, qui nihil levitatis habuit, nullum dicacitatem Ostendit, quali sophistae auxerunt tragoediam. Itaque initium uniuscujusque rei docet a diis esse capiendum. Stob.

Quorum iustitia argui non debet, quod sero scelera, Vel injurias hominum puniunt. disierunt inim vindictam, me Iibertalem hominum imminuant, aut tollant Stob. I. l. I, Ipsa nobilitas generis per se audanda non est . Si ob Serna. 21S: ἐγω it ἐν et No ευ γενειαν i νεοατην 900τάταιοιν χρω/ιενην ἀναξίοις.

163쪽

Matrimonium igitur malum habetur, cujus confeStim Vehementer poeniteat, etsi initi sit cupidissime petitum. Stob. 187:

zυλεὶν γα αυτων ἀμ ποτερων Πουδάζο ιεν oetu δὲ υλωμεν, στερον λυNObstεθG. Ex iis autem illam do duorum imploratione Sententiam, quam Primo loco commemoravimus, o primis ac vetustissimis hominiam Placitis mutuatus vel Optiis lis Opposuit, vel sophistarum similibus viris, qui de Os aut esse negabant, aut acri omi88i8,

contemnere coeperant Pari modo caussam, quare poenam tam

sero improbis dii imponant, contra eos fortasse defendit, qui

deo cum aeternae divinaeque justitiae notione e mundo imul tollere conabantur. Hanc vero quaestionem, quam Bellerophon Euripidis multo ante, ut vidimus, moverat, nec lato, eqUeceteri Socratici negligere poterant, quum de hominum moribu Sinquirerent opinionemque vulgi de justitia ac providentia deorum aliisque rebus confirmarent, quae ad vitam humanam pertinent. Optime igitur Plato commendavit justitiam, docen8, Post mortem e88e poenas impietatis exspectanda8. Diogen. L. III, 44. a valent etiam praecepta Xenophontis Hellen. V, 4, VI, 4. Haec autem undecunque sunt ducta, Theodectes, si quidem ea in re sibi voluit constare, naturam tragoediae mutaret necesse fuit. Qui enim justitiam diis tribuit hominibusque vindicat libertatem, is fati delet notionem tragico autem, qui negat dominari necessitatem, longe aliis artibus erat Utendum, quam Ua Superiores Oetae adhibuerant. De Ohilitate supra disputatum est. Impudentia hominum, de qua que ritur, e illi nata est vitiis, quorum teterrimam hucydides III, 2 expressit imaginem. Et quod mores in die magis corrumpebantur ac multitudo meretricum creScebat, iacte omnem oppleverat Graeciam, modo mulieres opprobriis agitari, modo matrimonium, velut caussa malorum, in odium venire coeperunt. Cum artem Agathonis X ponemus, aenigmata multifariam

in tragoedia translata esse videbimus. isdem igitur artibus Theodectes, prout ad inventionem atque compositionem eorum valde ingeniosus erat, ut Poll. VI, 19. Athen. X. P. 45I ., oblectavit animo spectanlium idque tanta cupiditate, Ut talem lusu in ne conciliaret quidem cum indole hominum, UOS uten-i0s iis inducuret Quodsi inini Mescriptione, quae aenigmali

164쪽

Ut de sensiones, utque judicia in scena effingeret Qua quidem doe res Grason horsutus in Commentat. de iaUSS. corri Pt. Post bellum Pelopon ari trag. p. 8 etc. non indocte di8Seruit. Quemadmodum e sermonibus Bellerophontis, Stob Serm. 53, supra Iaudatis de justa actione cognoscimus, quam Stheneboea ei intendit . de orationibus tam accusatoriis, quam defensoriis deque judicio rite instituto. Nam voces quidem ἀγῶνα et κρέ-Gιν Ut in re forensi vulgatas, Demosth de Oron. p. 228, 27 et ΙSocrates anath. c. 24. p. 24, usurpant Similiter re- Stes duobus argumentis titur, esu crimen matricidii levatum a Se amo Veat, Primum UXOrem, quae manum intulerit marito, supplicio dandam, num Ilionem patris docens in silii esse of siciis, Versute tertium praetermittens, quod est in ea re graVi8

165쪽

πρακται συντεθεντα γὰρ ἴσως Ουκετι δίκαιον . T. λ. Eju8dem generis ratio fuit, qua Ulysses suo jure Atridas de armis judicasse demonstravit Aristot 1. 1. 23. Idem Danaum ac Lynceum pro Argivis judicibus caussas agentes induxit Aristo t. Poet. I. I. Et ille inopinato victus et capiti damnatus et ad supplicium ductus e8t. In quo subitam rei con Versionem ni in advertamus oportet, quam Agathonis sententia instituit eo consilio, quo magis admirationem cum misericordia junctam in animis spectatorum moveret. Pari modo Alcmae multa habuit, ad judiciorum adducta similitudinem Aristot Rhet. l. 1. Dionys. Ep. I, 2. Euseb. Praep. Evang. X, 3. Itaque fabulas Theodectis, nobilissimi rhetoris, quoniam oratoriis locis abundabant, ab Aristotele saepius laudatas idem US. Hanc vero fabularum rationem qui Satis perspexit, iis non

lam Oetae, quam Oratoris Umerum ac modum tribuet. Ac praeter fragmenta, in quibus Ornatum Euripidi consectatur, Deque colorata est ju Oratio, nee Te8Sa, aut grandi8, quemadmodum tragoedia Postulat. Est quidem, ubi paullo altius assurgat, ut Stob. Eclog. h. Ι, 1 Strabo l. I. sed no his

quidem Iocis figurae, cum artificiose videantur conquisitae, ad imagines rerum in animum inducendas, aut vim rationis augendam faciunt. Aletris ac numeris usus est paullo liberioribus, quales post Ol. 89. admiserunt. Nam in tanta reliquiarum paucitate Octo tribrachos invenimus, quorum duo non ali genere ejuncti e

169쪽

Achaeus Pythodori, aut Pythodo ridis silius, ut ex Suidas. V. 'Phum Πυθοδωρου η Πυθοδωρ do et Eudoc. p. 69

cognoscimus. Itaque Ossius de Oet. r. p. 27 salso ylhoris scripsit. atriam habuit Eretriam unde plurimis est locis veterum scriptorum I ετριευς Oeatus. Suid. l. I. S. V.

ἐλελευ. Eudoc. I. I. Athon. . . 414 C. 45 C. IX. p. 376 A. XI. p. 480 F. Schol ad Aristoph. AV. 363 Eustath ad ΗOm. Il. p. 325, 828. 1 aetate hujus desinienda cum Suida plerique faciunt, qui eum et Ol. 74 natum γεγον καwὰ θὴν νολυ/ιπιαδα et ophocle paullo juniorem suisse tradit. οἰν δῖνεωτερος λυδεοκλεους λίγ ν τινι. a X. Onoma8t. . p. 34. Vos s. l. I. Utriclis ius Achaei Eretriensi quae supersunt. p. 2. Deinde apud Suidam leguntur nonnulla, quae partim mendosa sunt, partim perobscura ac difficilia. Addit nim: επεδείκνυτο δὲ κοιν Gυν Ei stri id aris νης gry λυμπια - δορ. Sic habet exemplar Aldinum, quocum alii libri conspirant. Sed antiquior certe Scriptura, quam codice praebent: ἐnεδείκνυνet δὲ κοινὴ συν και υριπίδζ Πο νης γ λυ/ι- Πιαδος, etsi vitiis depravata videtur. In qua quid Suidas plurali Verbi numero πεδείκνυντο utitur, cum de solo dixerit Achaeo pluresque poetas subito intelligit, qui contenderint una

cum Euripide Quam inversus Ord vocabulorum υν και lUnde corruptio Oci aperta est, quam tentarunt interprete8, modo nomen Oetae rescientes, quod a Suida memoratum excidisse putabant, Od ἐπεδείκνυνeto in επεδείκνυτο mutante8.

Atque hoc, ut de ceteris corrigendi artibus taceam, post ΑΙ- dum commendavit Casau bonus de Sat. Oes p. 36, dein plures, ut Ut Pictis ius P. 1, e Ickerus Trag. r. T. II. P. 44 l. Verum enim longe magis placet sententia Gai si ordit, Suidam de Sophocle atque Achaeo cogitasse, ut igniscetri contentio eorum, qui ejusdem aetatis fuerint, iisque, velut tertius

170쪽

aemulus, Euripides addatur. Emendamia vero, quo reliqua tollatur dissicialias: Πεδείκνυ νου δὲ κοινὴ καὶ υν υριπίδι , h. e. Ophocle et chaeus et inter se et una cum Euripide contendentes fabula ediderunt. Itaque hi tres Olympiade illa,

quam Suidas declarat, certamen fabularum Obiisse videntur. Et quoniam duo Athenienses, multo ante aemulantes, docere tragoedias coeperant, nec facile ullo anno dece8Serunt a cena, ex Suidae loco colligam, Achaeum ante hoc templa eXPerlum non esse, quid O88 et in cena efficere. Primam igitur fabulam l. 83 Ocuit, cum triginta 80X annos habuit, adversu Euripidem et Sophoclem pugnans. In quo triclis tu p. 2 nobis 88entitur. Sed notemus ejus errorem, quod, exicOgraph non nisi Olympiadem significante, adjecit ipse umerum anni, quem Vereor ut in Veteri monument invenerit. Item ossius inepte poetam refert ad eum aetati annum usque florui88e, tanquam Summam nominis gloriam vel infans, Vel puer, vel etiam ad O- Iescens ibi comparare, nec adversus Obilissimos idem principes eam Obtinere potuerit. Ait enim Suidam interpretatus:

Olympiade LXXIV usque ad O LXXXIV aruit Acctaeus V Cum

in comici I atiis memorentur homines, qui tragicam Oe8 in U8- lineant, post bitum Aeschyli, Sophoclis, Euripidis acentem, Achaei nomen praetermi88iam est. Quocirca Achaeus tum aut Obiisse videtur, Ut cenam Atheniensium reliquisse, ut bene Utriclis ius animadvertit. Sed in magna sententiarum varietate ac dissensione fuerunt, qui de fabulis hujus memoriae prodiderunt, quorum alii quadraginta quatuor, alii triginta, alii denique viginti quatuor ei tribuerunt. Suidas: καὶ ὁ α ματαε dii αξε tto , οἱ δὲ et stύκον et istos=ηκασιν, αλλοι κοδ . Hi Catilem numeruS, quem ultim posuit loco, serendia non 8t, quod Septem fabula Satyricas, quarum nomina nobis relicta Sunt, non potuit Veterum more docere, nisi cum una et viginti tragoediis conjunctas. Nec triginta dedit, si quaternas singulis diebus proponere consueverat. Praestat igitur primum Signum probare, e quo quadraginta quatuor scripsit. Unde St natum fortasse, quod Eudocia habet ἐδίδαξε δραμαε α δ . Haec

enim Opia major est, quam quae cum annorum conciliari OS- sit multitudine, per quos coluit hoc genUS.

Aristophanes nec vitia a chaei carpit, me claudes issert; nam versum ejus in Ranas rit ita includit, ut quid ipse de