장음표시 사용
211쪽
ex cliola philosophorum eaque Socratis, Di fallimur in Oes in
transtulit, tit ni ultus et definitionum et divisionum Usus arguit,iatque nonnulla argumentationis Xempla nobis illustrant. Quocirca prudentiam, cum Ial principem omnium Virtutum Perhibeat, Diogen Laert. III, 7, magnam esse deam Agath dicit, Stob. Serm. p. ech. 28:
Itaque sapientiam irae divitiis esse . expetendam docet. Stob. I. 1. 139:G0φίας φθοννησαι si αλλον , η λου του καλ . Hanc enim lato ait p. Diogen. ΙΙΙ, 38 εἶναι et ἐν et ἄν ο Π
φυλλὶν wJtατος κεχωρισ/ιεννην Qua quid praestantius quidque optabilius fingi poterat 3 Quapropter hilosophiam non
Solum in eo ecutus est, quod haec animi bona plurimi aestimaVit, sed aliam quoque sapientiam ex sententia ejus, ni iam Prudentiam esse voluit. Nihilominus multa ex parte PhilOSO-phiae de moribus hausisse videtur, cum, quae hominibUS CCidant, ea Seu Prospera, seu minus Secunda sint, artim arti, Partim fortunae, partim Decessitati deberi contendat. Eodem alia pertinent, quae mox copiosius exponentur. Quodsi alitem er8US , quos Stobaeus Serm. 39, quosque Anton et Maxim. ap. ecb. Serm. 40 8ervarunt, tenore contextu interrupto, eodem e loco desumpti sunt, Daturam ac turpitudinem inVi diae philosophorum more luculenter declaravit. Oc enim Vitium, quod e inaequabili bonorum possessione inter homines oriatur, efficere ait, ut ex adversis rebus, quae alii accidant, gaiadium percipiant, dolorem vero, si quos favore fortunae latentes animadvertant. In quo hoc turpissimum Summaeque dementiae esse, quod bona, quae invidi appetant, vilia ac fragilia habenda sint, Stob. Serm. p. ech. 39:00φiας φθον' Gαι it αλλον λ Πλουτου καλον. Velut minus insanum visum iri, si de sapientia obtrectaret tr. Placet igitur concisa argum elatorum series. Namque Uab USe caussis invidi vituperantur, primum quia non ero tenentUr bonorum, quae alii tenent, desiderio, dein quod bona non Sunt, quae caussam invidiae continent. A deo omnia confici PO88 censet, etsi is factum insectum reddere nequeat. AriStol.
212쪽
3 ιυνο γὰο αυτου και θεος τερισκεται , ἀγεννγτα ποιεi ατ ἀν Πεπραγ/ιενα. Quod si hoc placitum in tragoedia plane secutus est, eiam id sibi persuasisset, neque nimium Decessitati tribueret libertatique hominum relinqueret locum necesse fuit. Verum homines, quidquid agunt, non solum gubernatione consilii reguntur, modo necessitati parentes, modo eventum actionis videntes, quem fortunae debent tribuere Aristot Rhetor. II, 19: θεν καὶ μάθωνι ειρηται '
η ιῆν ναοῦ κ καὶ et χρη προογίγνεται ). Itaque multa praeter spem accidunt Aristot Rhet. I. I. 24: τά ἄν τις εικος αυτ του εἶναι λεγοι, βροτοio αολλὰ τυγχάνειν υ εἰκοτα. Neque homines satis sciunt, quid res leves ac graVe inter edisserant, Athen. V. p. 18 A:
Non magna mulieris prudentia id. XIII. p. 584 A, est: γυνM TO Gω it . . . δι αργίαν ψυχs ς φρονηοι εντος υ αργον φορει Multum animi juvenum inflectuntur, Stob. Serm. 169:τεων γαρ ανδρων πολλὰ κύ/ιΠzονται φρενες. Pulchra parentum, quibus liberi Obsequuntur, conditio, Stob. 198:ως δυ UGαντι ΠείθεGθαι 2εκνα. Optime naturam diligentiae ac desidiae exponit alem enim ejus 88 naturam ait, it illi, qui sint aborum cupidi, Stob. Serm. p. ecb. 117 peculiares sibi vias quaerere dicantur: ἰδίας λυς τουσι φιλοπονοι φυσεις, cum alii Odi eorum mortem sibi exoptent Aristot Eth. Eu
213쪽
Sententias quidem a Socrate liabuit; sed totum dicendi genus idque acutum, peciosum, exile a Gorgia mutuatus est. SchOLad lat. ConviV. εμιι εα δε et νην κο/ις ὀτλντα τῆς λεξεως Tosγίου του τορος. Similiter Philostratus in Vit Soph. I, 9, quanquam eam Ophistae imitationem in dialogum tragoediae maxime cadere resert ' γαθων δε ὁ τῆς τραγωδίας Ποι ης δν λ κωμωδία σοφον et καὶ καλλιεπὴ Me πολλα- P0 των ἰαι βείων γοργια ι. Haec est lecti vulgata, nec magna diversitas, quam pati hemius ad Aristoph. Ran. 4eXpressit: σοφον καὶ καλλιεπῆ. Unde quid demum Gyra Ι-dus essecit, qui de Poet. Hist. p. 100: Scribis ero, inquit,
Philostratus in Gorgiae ita Agathonem, qui ersuum elegantia Plu rimum aestimatus fuit, in iambicis carminibus Gorgiam ipsum imitatum fuisse V Scilicet Philostratus iambos tragoediae dialogum dixit. Sed ineptius Soyboldius Philostrati verba interpretatur: hJa Agathon, desse Lusispiele inen ebens meiSen Mann errathen, ais sie ierlich eschrieben sind, at in ie-Ien seine Iamben de Gorgias nach geatim t.' Quemadmodum igitur sophista pulchritudinem orationis Plurimi fecit eamque Praeprimis consectatus est, Sic Agath ornatissimo dicendi generi magnopere studuit. Itaque puer in domino nescit, quid prae pulchra dictione debeat audari. hesmoph. 9: ιελλει γαρ ὀ καλλιεπη ' γαθων. Nam sophistae artem Suam O-cabulis καλλιεπης, καλλιεπεια, καλλιεπειν consignaS8 Videntur, ut sermones κεκαλλιεπη3tενοι λογοι , quos Plato polog. p. 17 . . appellat, tales intelligamus, qui Ophisticis orna- montis fuerint distincti. Quocirca pulcherrima est famuli descriptio, qua herum in compositione carminum occupatum, Iaborantem, anhelantem Sudantemque depingit, ut forma ipsa concinnitasque Verborum suum orbem pulcherrime conficiat, Thesm. 52: δρυοχους τιθεναι δρα/tατος αρχίς, καμπτει δὲ νεας ι Wiδας Πων,2 δε ορνευει et δε καλλο/ ελεῖ καὶ γνω/ιοτυπεῖ καντονοιιαζει
1 Accuratior explicati, loci laut dubie millissimi est Quid citi
214쪽
Atque sunt in fragmentis Plurima, quae memoriam Gorgiae
necessario nobis commOVent, cum Ontraria contrarii Opposita,
aut paria paribus relata et Similiter conclusa, aut Iudis verborum distincta sint. Et oppositionum quidem exempla Athenaeus V. p. 211 ibid. p. 18 et Aristot Eth. Nicona VI, habent. Aliquando rogatus, ut hoc Iuminum, Seu figurarum decus e poesi tolleret, respondis8 fertur, ne quis Oblivisceretur, Ore, Ut, cum hoc Xperiri vellet, e ipsum omnino perderet, Aelian Var. Hist. XIV, 3. Itaque hoc artificium, ut infra demonstrabimus, non Olum Ialo V. p. 187, sed etiam Aristophanes, cf. Beliker. An. r. T. I. p. 10, 14, in eo derisit. Neque in iisdem versiculis specimina aliarum artium desunt. Nam Παρισον habet
δPi/οχος, plinae grammatici interpretantur. Hesych. s. v. Eustalli admoria. p. 1878 Suida s. v. δρυοχοι παTTαλοι οἱ νTιθ εμενοι ναυπVγOυμεν νεως, καταχρῖ7 Tικως ε α Παρυιμία. Qua voce fortasse Agatho exordia fabula rum gloriabundus nominavi exemplo Pindari l. VI, 1. - κ&3 ιπχει δενεας κ.ε. λ. Figura ab iis ducta est, qui rotas fabricantur. laque novas sophistarum artes significat, qui rotundum verborum letiorem saCere coe-PeΓBnt, καMITει. Unde κα/ιπαί eo sensu appellantur, quem Ernestius Clav. Cic. Ind. r. Lal. s. v. περίοδοι exponit. - φῖδας. Vide Scholiasi ad h. l. ad Charia. 79. Hesych. s. v. - νεας, quales quidem sophisiae nuper invenerunt. - πορνευμ. Itaque ubi cuncta sententiarum membra in ro-lundam formam redacta sunt, lum quasi ornantur sententiae, ut nihil ro tundius effici possit. orat Art. Poet. 441. - καλλο αελει. Vide Schol. γνω t OTυπεῖ. Oratio sophistarum abundabat sententiis, quae parum habe rent veritalis. Iam homines, qui tales Cumulant, γνωμιοTURO VOCAntili , aut γνωφιοτυπικοί Aristoph. an. 78. Equit 1379. - Vροχυχ ει. laque dictione utitur adeo molli, ut verba cerae instar primum liquescere, lumconcrescere videantur. - γογγυλλει Schol ad h. I. Suida s. v. Zona ras p. 449 με1cioτρεφειν interpretantur. - χοανευει. Explicant: καΤαχεῖ
215쪽
runt, ut recte O artificiorum genera hoc uno loco cumulata esse mireris. Neque enim Verborum USUS, Velut εργον παρεργον, desideras. Hujus autem figurae specimen frequentissimum ei fuisse Videtur ιυχκ - τεχ' 7, quod in fragmento apud Aristot Rhet. II, 19: καὶ ι'ην et μέν γε τῆ τυχη πρασσειν, τὰ δὲ Mysti ανάγκη καὶ ἐχνM Προσγίνεται. alioque apud eund Eth. Nicona ΙΙ, :z0νM τυλ 7ν στερξε καὶ τυχη ἐχνην. invenimus, a Sophistis procul dubio sumptum, Schol ad Platon. Gorg. P. 338 Goπει τὰ παρισα ου Πωλου ἐ/ιπειρα, ἀπειθsια, τέχνη, τυυ7, ἄλλοι, ἄλλων, ἄλλως. Jam vero mirari
licet, quanta et Veritate, vel accuratione Plato Ophistam in Agathone Xpresserit, qualem in convivio inducit, seu argumentum, ei locus Orationis, seu genus dicendi denique pectatur. Quo quidem nihil est verius, nihil accuratius, nihil, quod ingenium ac mores magis imitetur Debemus Oet 8 cher O, quod tenorem disputationis, quam convivium Platonis continet, nequaqUam Singularum orationum termini concIusum atque interri Ptiam, Sed omnem Sermonem ita compositum esse vidit, ut Unusquisque disputantium pro sua doctrina suaque alio ne naturam Amoris explicet, idque eo ordine Servato, Uem O-Stra mens in quacunque disputatione philosOlphica videtur postulare. O et sche de Platon Conviv. in programna gymnasii Bromberg. ann. 1832. p. 16 etc. Animadvertit igitur, Agathoni partes Ophistae datas esse. Nam Ophistae, Cum mulla Spinosiora peperissent, alia, quae certa atque illustria viderentur, addubitantes, alia vero lubricis confirmantes vel argumentis, Vel rationibus, cum ea maxime dubia atque angustiarum Plena essent, philo8Ophos, qui rectius meliusque cientiae genia Ssequebantur, ad quaestiones Xcitarunt, ut viderent, qua8Uam leges in cogitando, aut in dicendo homines natura duce eque- Tentur nece88 esset. Brandis. ist. Philos P. I. p. 4 et
5l6. Itaque Agatho, ubi Phaedrus, Eryximachus, Pausania8, Aristophanes docueriint, quae vis potestasque Amori ex fabulis posset cognosci, inani ratiocinandi dicendique studio Socratem adduXit, Ut is, mente a fabulis sevocata, mirabilem dei naturam Xponat. niti igitur orationis monet dicendum esse,
quomodo oratio instituenda sit, Conviv. p. 194 E. Tum ipsam
216쪽
amoris notionem a se declaratum iri professus, in qu temeritatem Menonis, Platon Men. . t imitatur, ad eam disputationem facile aggreditur, qua ostendit, quid sit Amor p. 195. Sed cum expositio notionis, quod quidem Socrates Menoni objicit, res perquam dissicilis sit, nec Meno virtutis, neque Agath Amoris potest naturam illustrare. Quocirca ille quidem res leviter tangit, quae non tam ad desinitionem, quam ad partitionem virtutis pertineant; hic ero tantum abe8t, ut
naturam moris sapienter adumbret, ut externas nil meret Virtutes, e quibus, qui it ille deus, omnino intelligi nequeat. Laudatur enim tanquam natu minimus νεωet ατος p. 9 A, tenerrimus ibid. C, justissimus p. 96 B, prudentissimus ibid.
C, Sapientissimus omnium deorum, qui res deorum atque Ominum temperet. a Ver virtutes neque alia ex alia deductae, neque ita propositae sunt, ut Una notione involvantur; neque Vero apparet, quare singulae earum Amori tribuantur. Praeprimis levitatem oratoris miramur, cum ratiocinari videtur. RO et scher . . p. 18. Nam neque principia Xtra dubitationem OSita Sunt, nec ceterae sententiae, quibus in orationis Conclusione Utitur, sic sibi plane respondent, ut sinis in initium redeat omniaque optime concidant. Ut Amorem omnium deorum temperantissimum esse ait, his argumentis utens: Qui cupidine coercet, est temperans. Atqui Amor Vehementissima
cupidinum. Ergo Amor temperantissimus. p. 196 C: προς δὲ τὴ δικαιοσυν sinu sosυν ζ Πλείστης Γιετεχει. εἶναι γαρ Jιορο
τος δὲ μ λ δε/ιίαν δον λην κρειττω εἶναι .... κραTων δὲ ηδονων και ἐπιθυι ιων ὁ φως διαγεροντως ν σωφρονo . In quo, quae8O, quis est, quin impudentiam hominis insaniae sinitimam videat Accedunt quaedam indicia ridiculae ostentationis. II teneritatem Amoris cum teneritate Atae comparat, etSi haec praete virtutem cum illo nihil commune habet et ne ullum quidem teneritatis, id quod maximam movet admirationem, indicium in ea reperiri fatetur. Nam ex eo, quod in capitibus ambulat, quanquam teneritatem Atae conatur Ol
217쪽
Tot sta λακωτάτοις των ντων καὶ βαίνει καὶ ἐκεῖ. Quae quam inepta, quam insulsa quamque nugatoria sint, dici vix potest. Nimirum tota conclusioni Vi in eo er8atur, Ut teneritatem rei ex loci, quem teneat, natura cognOSci Posse demonstret. Quod ut satis nobi persuaserit, quare locum Ηο- meri l. , 2 attulit, praesertim cum Picus Oeta de Atae teneritate non recte ei disputasse videretur Scilicet doctrinam voluit ostentare. Sed eodem auctoritas estodi ac Parmenidis, quos laudat, eodemque ententia P. 196 E: ῆς γουν ποιMJzης γίγνεται κἄν 3ιουσος di et noὶν, ου Eρως ἄψ n ται, redit, quam e Melanippa habet Euripidis, Valcho D. Dia- trib. p. 207 A. Nec praetermittamus ea, quae in dicendi genere propria habuit, ut conjunctionem Similium verborum
p. 95 B: φευγων φυγὴ το γῆρας . . . . μιετα δὲ νέων ἀεὶ ξυνεοτί et καί ἐστιν, p. 96 B: Ποιαν orat, P. 197 B:
Moi scit ιουσικῆς, quae aure artifici soni delectant, ut oppositiones , in orationis sine cumulatas p. 197 . , ut multa disjunctionis specimina, quibus sophistae vim rationis augere voluerunt, P. 196 A, B, E. Philosoplius autem non modo indolem sophistae descripsit, sed adjunXit quoque nonnulla, in quibus vestigia poeticae artis cognosciantur, nisi haec ipsa schola Gorgiae duxit, quem etiam cincinnos OeSi atque OIO-
res aucupatum serunt. Dionys. Halle de Lys. Jud. 3: 1φατο δὲ καὶ ων Αθηνκρσι ρηz0ρων η Ποι=ητικνη τε καὶ 90Πικὴ τραοις, ως 3ιεν Ti ιιαιος Uι, Γοργίου αρξαντος, νίκα ' θνρναζε πρεσβευων κατε Πλ172ατο τους ἀκουονet ας ἐν γ δηι ηγορία Philostrat. Vii. Soph. I, 9. Aristot Rhet III, 3 18. Nam ad modum optae incessum ac domicilium dei descripsit, Versusque adjecit, quibus potentiam dei collaudat p. 197 D.
Sed haec ipsa, cum per se non admodum pulchra sint, exiles frigidaeque sententiae sequuntur, Ut non par Sit Olo Orationis. Ac eram rationis indolem Socrates Vere significat, cum se talia audientem in memoriam Gorgiae redire confirmet.
Conv. p. 98 Poeta, quo magis philosophicis imbutus lu-
218쪽
diis notiones stagit, eo minus perscit imagine rerum, cui nacies ingenii jejunum faciat ac frigidum dicendi genus. Quod cadit in descriptionem Agathonis, qua animi caussa literae illustrantur, quae nomen Thesei efficiant Athon. X. p. 454 D. Quae cum simillimis versibus Euripidis comparatur, reviorem atque concisiorem Agathonem esse apparet, cum ratio Euripidi poseticae indoli magis respondeat. Quaeri potest, quale chori genus coluerit Agatho. Hoc Aristoteles docet, cum haec carmina tradat cum ipsa actione Partibusque chori non satis fuisse conjuncta. Poet. 18 καὶ et o νχορον δε να δεῖ, no λαβεῖν των No κριτων καὶ μοριον εἶναι
ἐΠεισοδιον λον Peccavit igitur contra praeceptum oratii Art. Oet. V. 193: Actoris partes chorus officiumque irile Defendat, neu quid medios intercinat cantu8, Quod non proposito conducat et haereat apte.
Nec dubitares licet, quin ea, quae Agatho comici, in Seenam
egre88US, confestim canere incipit, magnam choricorum carminum similitudinem habeant, quanquam claudes Apollinis continent ab inanique tragoediarum argumento procul teced Unt. Postquam igitur in odibus primordium fabulae fecit aliasque partes dialogi condidit, doris carmina facere ingreditur quae radiis solis expositus majori furore seu afflatu O88it Persi n-dere. Sed quale ipsum os carmen' Mo hoc ita Mnesilochus Thesmoph. 30:ως M. di et μέλος, ω Ποτνιαι γενεῖ υλλίδες, καὶ θηλυδ0ιωδες, και καzεγλωττιο ιενον, καὶ ιανδαλωzoν, set sto γ ἀκροω/ι ἐνουυrio λὶν Ἱραν et τὴν Πῆλθε γαργαλος. Itaque mollem atque esseminatam poesin dicit, quanquam asse-xat aliquid voluptatis uaro eam Vim in animum fere XeΓ-eet, Uid. 8. V. γαργαλίζει. quam Persius Sat. I, 20 carmini libidinum plenissimo uribuit Duobus mutem verbis JOedam turpemque cantus indolem significat, eaque a vetustis interpre-
219쪽
Est enim κατεγλωττισ/ιόνος, aut εανδαλono homo, qui UΓ-pibus osculis delectatur, id est, voluptuosus, libidinosus. Unde nomen in rem libidinibus inservientem translatum est. Dimadvertantiis porro, quod Mnesilochus Euripidi, cum is Agathonem in cenam prodeuntem conspicatus ita hortetur: si α' ιελωδειν α παοασκευή ται, facete respondet:
ἀνακρουolt ενου ελπὶ τοιαυται γὰρ ci 200ν ιυρJtηκων δοί. Est igitur cantus incredibili sonorum varietate distinctus, qui formicarum discurrentium instar celerrime ultro citroque fertur, quique Vari ornamentorum genere inhiberi magis et a
sine deflecti, quam ad id, quo directus est, Pervenire Videtur. Quemadmodum Aelianus ist. Anim. VI, 3 3 υρ/ιηκων ἐν γεωρυχία Ποικίλας τε τsarioυς καὶ λιγ/ιους καὶ περιολυς. Ac simillimum est, quod Pherecrates p. Plutarch de Music.
c. 30 Timotheo dedit opprobrio: ου zo ἁπαντας, Ους λελωπαρεληλυο ἄγων ἐκτραπελους ιυρ/ιηκίας. Quem locum eine Lius Fragm. Com. r. P.M. p. 327 egregie, Ut olet, ac docte interpretatu est. Idem chromaticum musicae genus, in tragoediis nusquam admissum, Plutarch de Music. 20 T in γαρ faena 2ικω γενει καὶ ω υdsto τραγωδία ιεν Ουδε πω καὶ 'Ist ερον κεχυρλὶταέ,
ιατικον, τε Ους υσους ἐδίδασκεν. Nam is modus tametsi a genere, quod eodem nomine vocamus, multiam recessit, Sul-Zer. Scient. Pulch. 1 t. P.M. p. 73, tamen et mollissimus
fuit et magnam libidinem excitavit, utpote qui Plutarcho Sympos III, 1 non modo etsi γην , sed etiam ἐδυπάθειαν habere visus fuerit. Quapropter Agatho non tantum imitatores in eo
nactus non est, quoniam lutarchus id musicae genus cum tragoedia Iem Peri alienum, num ne sua quidem aetate usitaliam
220쪽
suisse tradit, sed admirationem atque indignationem commovit in hominum antinis, ut ab eo mollissimam nominarint libiarum cantilenam. Nam in proverbii locuti ' γαθωνειος υ - λ 1οι fuit, quod alii aliter intelligunt, cum omnes ingenium poetae moresque ab Aristophane castigatos magis, quam id ipsum haberent cognitum, quod in cantu ejus proprium ac singulare fuerat Hesych. S. V. μαθωνιον αυληGιν τὴν ια-
λακὴν 'Aγάθων γαρ ὁ τραγικος ἐπι μαλακία διεβάλλετο.
Quod is optime, quia verbum nominatim ad nostrum Oetam resert Copiosius ero Suidas . . interpretatur: μαθωνειος
αυλκνοις ἡ /ιαλακη καὶ ἐκλελυ/ιόνη, η ἡ ιχ τε χαλαρα μητε Πικρα, ἀλλ' ευκρατος καὶ δίονm adem Zenobius Cent. I, 2 resert perperam adjiciens: Κιργηται δὲ ἀπο Ἀγάθωνος αυλκ του , O επὶ αλακία λω t wMuo. Nec alia Diogenianus , habet Apponimus postrem Iocum, quem Schneide Winus Praefat. ad Cors'. aroemiogr. P. XXXIV nuper e schedis Schubartianis didit: μαθωνιος αυλλῖσις ἀγαθὴ καὶ μέση
καὶ καλη. Ἀγάθων γαρ τις δοκι/ιος εἰς αυλγητικην. Sed haec quicunque scrip8it, etsi a ceterorum via paullo deflexit, illis tamen neque ad doctrinam, neque ad agacitatem Praeferendus est, quippe qui de Agathonis persona haud videatur quidquam certi cognovi88e.