Historia critica tragicorum graecorum

241쪽

ciem gyri sumentes arctioribus cancellis coarctantur. St. et Sta libatim ad Iat. Remp. I. p. 336 B. Est igitur πραγ μαουGτρεφειν argumentum fabulae circumscribere suis imilibus. Acestor forsitan unus ex iis fuit, a quibus, quo facilius certiusque satiarent homines, in tragoedias aut alienissima res

tran Statas, aut longam mythorum seriem conjunctam 8Se demonstravimus Sed quid fuit, quod eidem Callias objiceret, dicens: Καὶ Σάκαν οἱ vos0 μιοουσι.

Schol ad Av. I. I. Dubitari potest, utrum chor Parte ab argument atque compositione ejunctas dederit, an melica carmina vilissimam indolem totius poesis maxime declaraverint. An infelices demum conatus ita perstrinxit, quibus Acestor ab archonte ne quidquam chorum publicum flagitaverat PAchaeus II De hoc Suida s. v. 'Aχαιος, Συρακουοιος zθαγ ἄκος, νεωτερος εγραφε τραγωδίας . Alcostis Quanquam iterae artesque Optimae eo magiS vigent, Ut in Proverbiis est, quo majorem vel principum, Vel totius populi favorem consecutae, iis, a quibus Xcoluntur, et honores et divitias suppeditant, ea tamen haud diu summum persectionis gradum hac ipsa de caussa teneres dixerim, quod

tantum commodis earum plurimi adducuntur, Ut, cum mediocrem ingenii vim habeant, aut gloriae, aut rei quaerendae, quam veritatis studiosiores atque pulchritudinis multa proponere PeΓa, neque ea, qUae eripSerint, perfecta relinquere tudeant. Exsistit fere tum illud scriptorum genus, a quibu Satirae Romanorum corruptas Sse itera queruntur, cum tueredibili audacia, vel negligentia regulas generi u iraeScriptaS violare conati sint. Quare marrati, Valerii Maximi III, 7 de Alcestidae tragico ii Oeta cum ualem literaturae in talum apud Graecos declaret, in summa brevitate frugi sera est, etiam Si Deque ingenium, meque poestri homini. depingit: Itaque etiam quod Alcralidi fragico Foetae respondit EuripideS) probabile.

sud quem cum quereretur quod eo fridum non ultra ure perSMS maximo impenso labore deducere potuisset isque i Se censum er- facile scr*Sisse glariaretur Sed hoc, inquis, interest, quod tui in friaduum uantummodo, mei oer, in omne tempus si scient Asterius

enim Secundi cui Sus Scripta infer rima memoriae mela corruerunt, alteriti cunctante filo elucubratum opus per omne eo ten u Pleuis

gloriae elis eretur.' Est autem haec festiuatio, quam HoratiUS,

242쪽

ut sontem vitiorum, in Lucilio reprehendit, quamque acile concedit Crispino aemulo Sat. I, 4, 8. Neque vero Brodaeum audiamus, qui Misceli. IX, 23 pro Alcestidis nomine Alexidisputat legendum esse. Qui neque Alexidem duodecim fere annis post mortem Euripidis natum et vivum mortuumque ium agno honore fuisse, Deque opera adeo praeclara reliqui88e, ut sero a Romanis egerentur, Geli. Oct. Attic. II, 23; neque

Alcestidem, qui aequalis Euripidis fuit, tragoedias humillimas

atque contemptas condidisse animadvertit, quae brevi periturae viderentia P. Antiphon Rhamnusius, orator inprimis Obilis, cum Lacedaemonios adducere voluisset, ut pacem quibUSelinque Onditionibus facerent, proditionis accusatus et capiti damnatus et intersectus est. Nam quemadmodum Thucydides, quem auctorem Unum pro multi habemus, tam crimen ejus, quam Reeu-8ationem Xponit et rationem, qua e defendere Voluit, Ummis audibus esseri, VIII, 8, sic psephismatis, quo tantum hominem necari populus jussit, exemplar, a Thucydide mi88um, ne memoria infamiae magistro diu superstes esset, ex historia Caecilii Pseudo-Plutarchus Vit. X Orat habet, nec teste aut pauci, aut leves inveniuntur, qui tum eum vere interfectum fuisse tradant. PseudO-ΡIul. ατατος ερριφη καὶ ουν τοις ἐκ- γονοις ἀτιsto ἐνεγραφ=7. Marcellin. Vit. liucyd. Quae cum ita sint, duplex scriptorum genus errare conStat, num eorum, qui triginta tyrannos, alios, qui Dionysium Seniorem, regem Syracusarum, supplicium de eo umpsisse narrant. Cau88 Vero hujus erroris, ut olet, in similitudine nominum posita est.

Nam fuit Antiphon, Lysidonidae filius, quem triginta viri interfecerunt Xenoph. Hellen. II, 3. Quod cum Lysias in Oratione de Antiphontis silia et Theopompus quinto decimo Philippicarum historiarum libro narrassent, Pseudo-Plutarchil S, quae do filio Lysidonida legerat, de Rhamnusio scripsit itaque confirmavit testimoniis quasi auctores illi antiqui pariter ac graves de Rhamnusio, cujus mortem suis oculis conspexerant, tam salsam ipsi narrationem reliquissent Pari modo illi, a quibus mors Antiphontis ad Dionysium tyrannum resertur, Oratorem Atheniensem cum Syracusan poeta commutarunt. Scilicet ille dicitur Iegatus, cum dominatio tyranni maxime loreret, Syracu3as venisse cibi, quaestione inter epulas orta, quodnam aes

243쪽

Optimum esse videretur, illud dixisse, in quo latuas Aristogitonis et Harmodii consatas posuissent. . Tum Dionysius, ne cives, simili libertatis Iaude in posterum excitati, imperium sibi eriperent, eum. capitis fertur damnavisse. Alii hoc si datum crimini Voluerunt, quod importuna irrisione poematum Superbiam tyranni laesisset Pseudo-Plut. εοτι δὲ καὶ αλλος λυγος

G θεῆναι και δία καὶ ουν no σί 0, τω τυραννω Eadem ab aliis scriptoribus memoriae sunt tradita Quorum qui primus est, Philostratus, Vit Soph. I, 15, seudO-Plutarctium sequitur; main etsi Mes haes Rhamnusii morte, tanquam aecertissima. loquitur veramque illam, quam Probare loterat, narrationem omittit Omnibus tamen argumentis, quibus Oetam sibi ipsum perniciem parasses demonstrat, AEXpOSiti, Pseudo- Plutarchi accurate respondet. . Porro Eudociam Violar. p. 59, eadem commemorantem, tabuisse idem Philostrato. Nae L. Choeril. p. 185 187, mihi admodum Verisimile est, propterea quod de importuno pervicaciae m8u quo timorem et Odium

tyranni movit, similiter, ut auctor ille, disputat, nec non moralia quaedam Praecepta ad ipsam narrationem accommodaVit. Illa denique, quae Photius tradit, cum PseudO-Plutarchi verbis mirabiliter congruunt, praeterquam quod . inverSO rerum Γ-dine, altera mortis cau88 alterum locum Obtinet, ut Photium, qui vestigia seudo-Plutarchi sexcenties iressit, muli Len. Hist Crit. p. 312, ab eo, quae confirmat, habere arbitremur. Itaque ad unum scriptorem fides redit, quam te8limonia quatuor testium postulant Sed ne longius demonstremus, quot sua temeritate obcaecali, aut alienis erroribus deducti fuerint,

1 Iudicium Vm optimo meris generes Plutarchus De Discrim. Ad ut ei Amic. 27 Antiphonti assignat.

244쪽

haud alium oratorem illum, alium poetam esse viderunt, qui a Dionysio revera necatus est. Nam Antiphon quidam, ut Aristoteles Rhet. II 6 testatur, a Dionysio capitis damnatus, cum alios, ecum damnatos, Obvolutis capitibus, ad mortem duci videret Ti ἐγκαλυπτεσθε inquit, M 3ιχ αυοιον τις si α ιδ et Ουτων Quae nequaquam dubitamus, quin ad eundem pertineant, quem Aristotele quinquies memorat, quemque modo poetam Vocat, modo Scriptorem fabulae dicit, quae Meleager fuit inscripta. Quapropter OnStat, Oetam Scenicum a Diony-8io occisum esse. unc autem ab illis, qui Rhamnusium in Sicilia obiisse faciunt, cum Oratore inconsideratius Permutatum esse, inde colligitur, quod iidem sabulas tribuunt Oratori, cum morti genere simul studium poesis ad Rhamnu8ium referentes. Pseudo-Plutarchus enim addit: λόγεται δὲ τραγα dici ουνθεi- ναι και δία, καὶ ου Λιονυσίον et τυραννω. Error igitur, in quo nostri homine versantur, de tragoediis Rhamnusii O-quentes, inde tam derivandus, quam refellendus est. Vide Lil. Gyrat d. p. 27S, Deirium 1 Olegoni in Senec. IX, VO8Sium p. 2, a 88OW. Lineam. P. et B Om. it. Hist. p. 6. Nec vero defuerunt, qui Oratorem a poeta discernerent, ut

Taylorus Leci Lysiac VII, Jonsius Script Hist. h. IV. P. 247, Spa an ius De Antiphoni. c. q. p. 172, Fabricius Bibl. r. . ΙΙ. p. 284, Meine Lius Hist Crit. p. 514, el-

cherus Trag. r. . ΙΙΙ. p. 1040. Quae cum ita sint, de Antiphonte haec proponamVS, averitato nihil recedentia Fuit Antiphon tragicta Poeta, quem, bello Carthaginiensium confecto Dionysius Ol. 7, 4 arcessivit, ut in compositione fabularum sibi tam aemulus, quam adjutor esset. Idem indolem habuit libertatis amantissimam salibusque

ita secundam, ut instante mortis periculo, teterrimum tyranni ingenium eosque, quibus quasi ministris crudelitatis utebatur, COUtemnere magis, quam Vel mortem pertimescere, vel detrimentum Vitae posset deplorare. Illud quoque ex Aristotele apparet, supplicium injuste de ipso sumptum 88e. At vero de crimine, cujus a tyranno insimulatus est, scriptores nihil certi aut prodiderunt, aut resciverunt. Qui dissentientes hac

in re, cum ipsi haberent nihil compertum, quoniam Dionysium et imperii miliendi metu et cupidine poetici honoris flagrasse acceΡerant, caussam ejus mortis modo tu liberioribus dicteriis,

245쪽

modo in fabularum contemptione inveneri t. Diodor. XV, 6: ἐκαυχροῶ et Πολυ ιαλλον ἐπὶ et oi Ποι IJtαοιν, , oi ἐν no- ἐ/ι καzos θω3 ασιν. Itaque Antiphontem ob irrisam poesin necatum 8Se Voluerunt, quemadmodum Philoxenus in lapidicinas missus est, ubi scenicis declamationibus regis denegavit favorem. Et similiter dictum ejus de optimo aeris genere, quo metum tyranno incussit, antiqui modo Diogenis Cynici, Diogen. Laert. VI, 50, modo latonis TZetZ Chil. V, 140, esse tradiderunt, hoc maxime pectantes, ut tale Xemplar liberiorum dictionum assignarent iis, quorum moribus quodammodo conveniret. Teterrimo Supplici necatus est Plutarch de Stoic.

Repugia. 37. Ad quod et cherus Ovidium Ib. 547 fortasse

Utque Syracusio, praestricta sauce, Oetae, Sic animae laque sit via clausa tuae. Sed ubi errores, in quos incurrerunt, de morte hujus disputantes confutavimus, haud ita facile fabula enumerare licet, propterea quod nominibus Antiphontis tragici et Antiphanis, comici poetae, inter se aepiti commutati8 Semper non liquet, utri horum fabulae, quae in controversiam veniunt, debeant assignari. Est igitur nobis a certis ad incerta progrediendum. Itaque Aristoteles laudat Andromacham Antiphontis.

246쪽

ἐν iς ιιπιλαφως παραθε/ιόνου περ του παρὰ Ἀντιφυοῦντι, lis τραγωδ οΠοιῶ, Πλκαί που καὶ Πλεiστα os καὶ πεο αυ- et ore του Aνzιφωντος ει ποντος , Gφετερισα/ιενοοῦ καὶ ταυτἐπέγραψέ τι βιβλίον πεοὶ Ου παρα αενοφῶνet ἐν Eoi ANO- νMyJιονευ it ασιν Ἀντιπυυντος ουδεν ἴδιον προσεξευρων, ωσπερ κἀν τω περι του λυγίνου τετάνου. Itaque partes aliquas in sabula lexippus habuit, rater Althaeae. Quid enim caus8ae Potuit habere grainmaticus, ut de lexippo tam copiose ἀ/ι- φιλαγως disputaret, si nuntius res ejus, vel mortem modo narra88et, sicut et cherus P. III. p. 1043 existimat. Et non tam illud, quod dicebatur Omnino Plexippus fecisse, Uam Insigiem ejus ac res, a tragico Oela repraesentata uberius er-Secutus est. Non inepte et cherus ibid. 104 duo versus, qui haud procul ab illo fragmento apud Aristotelem Rhet. II, 23 citantur, cum eadem fabula conjungit: καὶ ο si εν ικτρος παῖδας ἀπολέσας πατν ρ,

Οἰνευς δαρου, κλεινον ἀπολέσας γονον; Jam ut Poll. X, 10 Meleagrum Antiphani tribuites ἀλλὰ καιάοκ0Πυτι νζ. και γα και Ουet άν τις ευρ0 ἐν Ἀντιφάνους Νελεάγρ ω' ' σκοπυτίνη τινα dispoυς Pu 'γον. Sic perperam Xemplar asit ann. 1536; alii σκοπυτινην Iegunt. Sed Ruhnken. p. Spaan de Antiph. . 173 censet,' et τυ ντος pro Ἀντιφάνους esse egendum, Ut, quoniam Meleager Antiphanis alibi commemoratus non 8t, de Cognomini tragoedia cogitemus, quam Aristoteles et Adrantias Anti-Phonti tribuerunt. Mirarer vero, si Pollux Antiphontem, tra-gieum poetam, laudasset, cujus exigua apud vetere grammati-CO memoria est. Praeterea non solum Sententia, qualem quidem intelligimus, sed etiam compositi ususque TariS8imae Voci ἀσκοπυτινκ aliquid comici habet. Accedit, quod Antiphane argumenta fabularum maximam partem e mythico genere

Sumpsit. Me ine L. Nisi Crit. Improbata igitur conjecturanuhnkenii, ad sententiam Moinckii accedimus, cum in Antiphanis comoediis Meleagrum retulerit 'Iάoονα Antiat ti- cista eLkeri nec tot Gr. T. I. p. 90, 5 διετιθουν διεzi-

247쪽

bulae Antiphontis duo fuissent nomina. Contra Me inelitus dubiam levemque auctoritatem grammatici ducit, asonem audantis Hist. Crit. p. 316. Os aulem scripturam librorum servamus. Porro idem Antiat licis ta bis Adon in ut fabula in

νιδι ὁ υιος ευκλ ρωμα ἀντι του κατο οβωμα, 80, 24 ανὰ t εσον νet του ἐν α σω Ἀντισάνης 'Aδωνιδι. Quae quanquam in exemplari e kkeri reperiuntur, neque is Anno t. Crit. 4074, 1075 Iectionem discrepare monet, lamen liber manu scriptus nomen Antiphontis a Bekker sublatum luetur titSpa an ius I. I. p. 173 et Wytten bachius ad lut Consol. Apollon. p. 103 C. referunt. Videtur autem ipse grammaticus parum sibi constitisse, quod paullo in si a p. 103, 15 καὶ ταυ-2ην επαιτιῶνται Ἀντιφάννης Ἀδωνιδι Adonii in Antipha- Dis fabulis numerat. Quam dissensionem ut conciliaret quodammodo uti DLenius, prioribus locis medicinam ex hoc tertio admovendam ratus, ubique Ἀντιφάννὶς scripsit, idque non improbantibus viris, quos equi consuevimUS, SP aanio, Wytten bachio, Belikero, Mi ii elii H C. p. 315. Vorum enim res Adonidis non solum comici poetae, in his Antiphanes,

Me ine l. H. C. p. 314 Ararotes ibid. p. 344, Nicophon p. 245, 256, Philiscus p. 423 Plato p. 167, sed etiam tragici duo iidemque Tege tractandas sibi sumpserunt, unus Dionysius Siciliae tyrannus, de quo infra dicemus, alter Ptolemaeus Philopator. Schol. Ravenn ad Aristoph. I hes m. 1059. Argumentum igitur, quamvi aptum comoediae, a natura tragoediae, quam recentiores COIuerunt, alienum nequit haberi. Et Antiphanes, poeta valde conspicuus, qui in Veterum scriptis Saepe laudatus est, facilius cum Antiphonte confundi, quam nomen hujus pro illo recipi potuit. 88 erimus autem rem in aximi momenti, quod Dionysius fecit Adonin. Quem si Antiphon in tabularum compositione adjuvit et si eadem argumenta cum tyranno tractavit, ut ex seudo-Ρlutarcho et Photi colligimus, verisimile est, hunc prius Adoniri scripsisse, quam rex materiem sibi novam

in tragico genere magisque comoediae sinitimam delegit. Apud Stobaeum XV sunt versus Philoctetae, quos Meine Liti N. C. p. 3l propter tragicum colorem Antiphonti assignat, quan-

248쪽

quam nominatim Antiphani vindicantur. At Antiphon non fuitii illa Ootarum serie, ariti ibus sua de8umpsit Stobaeus Phol. Biblioth. 167, 76. Quare de his versibus non assentimur eine Lio, neque alia fragmenta, quot in libris Stobaei, Sermon. 5l 53 78, 102, 106, 12 modo Antiphani modo Antiphonti tribuuntur, e tragoediis hujus desumpta CenSemUS,AEUam-Vis ea non modo rhythmorum, sed dictionis quoque genere magnam habeant comoediae similitudinem. Servavit autem Uniam eju8 Versum Aristoteles, Mechan. p. 847, 20, quem AT-8enius Violar. p. 130 recepit quemque Potius Xeerpt. p. 962 mutavit. Item dubitari potest, annon hic fuerit poeta, quem cum aliis Oetis holius LeX p. 19 citat: Eosιαν υφρη--λος πλοα 'Aντι ροῶν καὶ νακρεων καὶ Ἀριστοφαννης. Quodsi nunc ea, quae de postsi hujus collegimus, Uno in Con8pectu onuntur Antiphon poeta nequaquam ignobilis fuit.

Hunc enim Aristoteles saepius commemorat, tanquam OmnibUS illo tempore notus, ninibusque acceptus fuerit. Neque post in oblivionem venit. Nam Adranto, sive Adra8tO, CUJUS OPeTa, in Aristotelis Xplication collocata, aetatem AleXandrinorum D Obi declarat, et ad manus et gravissimi momenti fuisse videtur. Cum Andromacham, Iasonem, Meleagrum fecit, sine dubio admiratione atque Xemplar Euripidis ductus est. Nihilominu tragoediam, qua facinora Medeae continebantur, non a Venesca muliere, Ut Neophr utque Euripides, sed ab Iagone nomina Vit, ut sua vires X pertus propriis virtutibus fabulas ornaret. Id enim, nisi compositione mutata, non fieri potuit.

Idem studium persona Plexippi ostendit Pari modo in Adonide ad novam materiem tractandam accessit. Adrantia cum,

de moralibus Aristotelis libris scribens, in illam quaestionem de Plexippo esset delatus, quidquid disputavit, ad illustrationem ingenii ac morum, quales ea in fabula fingebantur, retulisse videtur. Caussa igitur, cur inde exempla et iit, in ubertate pariter atque conStantia, qua effinXit, aut repraesentavit indolem personae, posita fuit easque proprietate ceterae fabu-Iae sine dubio habuerunt communes. Sunt OPPOSitione a P.

Aristot Rhet. I, 23 et Mechan. p. 847, quae illud acumen signiscant, de quo supra diXimus. Quin uspicari licet in Oratione ejus similiter philosophicas et Ophisticas aries fuisse cumulatas Neque illud veremur, ne qua sortasse nugari videa-

249쪽

mur, sicut ad dissimuIantiam, acrimoniam, libertatis cupidinem regiaeque superbiae Odium proclivis fuerit, ita eum et severavitae praecepta, et libertatem fabulis admodum civibus commendaSSe putantes, ut Allienienses e tempore postulabant. In quo neque gratia, neque metu tyranni est impeditus, propterea quod is ipse dominationem in tragica poesi vituperavit. Aristarchus, tragoediarum scriptor, P. Suidam S. V.

' foet αρχ. ε; . et Scholiast ad Soph. Oud Colon. 13l a Patria Tegeates nominatus est. Aequalis Euripidis suit Suid. S. V. υτος ὁ ossταρχος Πυγχοονος ο ν. Quibus terminis

convenit aetas, apud Eusebium declarata, qui ad Ol. 7. Aristarchus tragoediographus, agnoscitur'. Ad extremam aetatem PerVenit, quia Plias centum annos vixit. Suid βιους aio ἐτνη s. Cum gravi e morbo convaluisset, Aesculapi Veterum more tragoediam χαριoetho o loco sacravit. Per longum vitae tempus septuaginta tragoedias scripsit, Suid καὶ ἐδίδαῖε ιεν

τραγωδίας Victoriam bis reportavit. νim οὐδε δυο. Fortasse primum iit anno vicit, quem Eusebius significat. Qui quidem

Numeri fabularum, victoriarum, temporisque, dummodo e Atheniensium didascaliis relicti sint, hic, cum viveret Athenis suaeque poesis ederet specimina, cum Sophocle, Euripide, Achaeo, Ione contendens, nisi maximis excelluit laudibus, neque honOTem, eque praemium nancisci potuisset. Quanquam Xplicatulonge dissicillimum est, quid sit, quod neque apud Aristophanem, neque in ceteris comoediarum reliquii commemoretur.

An ducem fuisse censemus, quem cum Aristotele et Melanthio

copiis praefectum, Thucydid. VIII, 8. Xenoph. Hellen. II, 3, 40, Eupolis irrisit Schol. Von admona It V, 353 3 Dubitam US, Dum peregrino Oetae, cum is ad modi in Sene eSSet, commiserint summam imperii. Quod si autem a comicis veXatu non St, tragoedias, quamvis acceptas, neque in judicium, neque in mores populi magnam vim habuisse, aut in Summo ita candore poetam vituperiis non obnoxium fui88 Sequitur.

Post vero fabulae hujus in theatris Magnae Graeciae adeo effloruerunt, ut non solum Ennius Achillem verterit, sed lautus quoque aliquam ejus partem incluserit in prologum Poenuli. Quin sidorus p. caliger ad ost. S. V. Prolatum . 605 sed Lindem.): Tragoedias fere omnes ex Graecis franstulit Ennius, lurimas Euri 'idis, nonnullas Aristarchi V

250쪽

Sod primo loco inter sabulas Aristarcii nominemus Achil- 10 m. Cujus argumentum ubi Aeschylus Myrmidonibus explicavit, Carcinus, Cleophon, Diogene aliique tragoediis XOrnarunt. et clier Trilog. P. 15 - 430 Trag. r. . I. p. 33. Haud dubie eadem res, quam Ilias celebrat, eodemque ea modo composita fuit. Nam Scholiast. Gron Ov. ad Ciceron Orat pro nosc. Amerin P. 34: In Ennio haec fabula inducitur Achillis,

quo tempore Pr0Pter Briseidem Cum Graecis pugnare noluit quo etiam lemyore Hector clarae eorum incendis. In hac pugna Ulixes oumeratus inducitur e sugiens ad Achillem oenis Quum interrogaretur ab Mace, cur jugisSel, ille, ut celare dedecus: Quis enim

oulneratus ferro frugis V Sed Ennius Achillem Aristarchi verterat, oti est. p. 242 ed. ii II.): Prolato aere astitit Ennius Achillae in Aristarchi cum ait, SigΠiscat clypeo ante se profento' docet. Ubi recte .,in Achille Aristarchi V emendant, cum Detrius Prol. in Senoc. 9 nomen Ennii in Anni corruperit. Haec autem Ovidius Trist. II, 407, ubi numeravit tragoedias, quae in amorum

ludis maxime Versentur:

Tompore deficiar, tragicos si persequar ignes; Vixque meus capiat nomina nuda liber. Est se in Obscenos deflexa tragoedia risus, Multaque praeteriti verba pudoris habet Nec nocet auctori, mollem qui fecit Achillem, Infregisse suis fortia facta modis.

Ait igitur, innumerabiles esse sabulas, quibus amore EXPOnan tu easque Obscen quodam illitas esse colore, qui a severitate

tragica longissime absit. Et quod maxime vim amoris in hoc poesis genere aperiat, Achilli, nam etsi is fortis et aspor homo fuerit, ut apud Homerum nequaquam desiderans Briseidem,so propter honores ab Atrida sibi ireptos irascens singitur,

et honores tributos et ingenium ita commutatum SSe, mi Vir

inprimis strenuus issicia melli desereret Nihilosocius Tabula, quam Ovidius commemorat, et nota et accepta fuit Atmeum annias ap. Fabric Biblioth. Gr. T. II. p. 287 do Achille Aristarchi cogitandum statuit idque is non inconsiderate judicavit. Inter Romanos enim tres Oetae hoc argumentum tractarunt, quorum primus Livius Andronicus, alter Attius, tertius Ennius fuit, ut silenti praetermittam his Augustum, qui in O-gitationem nequit venire Al qui mentio Livii non potest in

라틴어 텍스트