Historia critica tragicorum graecorum

261쪽

rius utrius praestantia disceptasse videantur. Quae si recte di-SpeximuS, Centaurus carmen a tragoediarum natura alienissimum fuit, in quo aut nullae erant, aut pereXiguae dialogi partes. Nit sch. Proleg ad Iat IOD. . . Ol. 2: Disque USO Aristotelis loco c. 1 . . . . ipsi non centonis, Sed contigui carminis signiscationem inesse recte dixeris . Sed idem magna metrorum varietate distinctus fuit, ut Athenaeus et Aristoteles affirmant.

Forta88 nonnullae partes, quas in dramalis olim chorus X-Ρle Verat, cumulata metra habuerunt, cum Propter natUTam carminis, ad epicana indolem accedentis, unum metrorum genUS

desideraretur. Duo fragmenta apud Athenaeum ΙΙΙ. . 608 E, XIV. . 676 E. invenimus. Dionysum idem XIII p. 60SE, XIV. . 676 E 679 F. Iaudat. - ibid. XIII p. 60 D.

citatur. - De Minyis ibid. F. - οὐ Oso1υς ibid. commemoratur. Sed thetiaeus etiam mentionum fabulae fecit, quae Παυμαetίας fuit Vocata. Eundem titulum apud Suidam et Eudociam egimus. Quare tragoediam ' δυοοεα ραυ ια etίαν nominatam esse colligimus. Nam inter fabulas de Ulysse haud alia tragoediae aptio fuit, quam quae de caede ejuS, a Telegonosti temere perpetrata ferebatur. Quam Aeschylus, el-cker Trilog. p. 459, r. r. . I. p. 46, et Sophocles, Tr. r.

T. I. . 240, tractarant. VOX τραυ/tατιας Perte Ognomen est neque ea, nisi proprio nomine adjecto, aut conditio O- minis Vulnerati notari, aut nuncupari tragoedia potuit. Itaque

et e Ickerus et plurimi eorum, qui Poeticam Aristotelis eXplicarunt, 'O δυο εα θαυ/ιαειαν in Chaeremonis fabulis ha

Tηλεγονος ὁ εν α ραυιιατί 'O δυο ει Mittamus manife-Stiam errorem en P. Stephani, qui de lysse Traumatia, lanquam Telegoni fabula, loquitur, Thesaur Ling. r. T. II. p. 1313. Brunckius vero illum locum ad Sophoclis N πτύα

retulit. Et argumentum quidem, a Sophocle tractatum, et cherus ita philosophum spectare sibi persuasit, ut i mate Tiem PotiUS, quam nomen fabulae Xpresserit. At cogitandum

est de Chaeremone, mi Tyr Whit tus, Hermannus, in il

262쪽

lerus senserunt AriStotele enim , cum argumentum eodem vocabulo significaret, quo fabulam Chaeremo, praestantissimus Poeta inscripseTat, non sacere Potuit, Uin numquemque aia dii nomine, dacilius illius dabulae, quam alius commoneret, quacum argumentum ies habebat commune Quaeramus vero

de mirabili fragmento quid sit, quod apud Athen. ΙΙΙ. p. 562 F, reperiamus. Est autem hoc Θεοφρα Ueto δ' ἐν et o Ἀρωτικω

ἐν τοις Noooις βλεποντας, θλιωτατους. Itaque Theophrastus Amatori sententiam Chaeremonis, tragici poetae, claudaverat, qui, ut inum eorum, qui tantur eo, moribus, sic Amorem misceri dixisset Athenaeus vero duplicem ejus naturam, Unam placidam atque jucundam, alteram Vehementem ac molestam habet, id quod e dicto Oetae, quem laudat . intelligi possit. Addit versiculos, quibus audes dei copiose describuntur. Itaque cum orati ad Amorem Omni Pertineat, argumenta quoque, quae vim ejus declarant, verisimile est ab eodem scriptore esse petita. Et vero ipsa Pronominum, quibus rauctorem illat, ratio ualis videtu ut inius nantum 1 Oetae auctoritatem probari appareat. Quae cum ita sint, tres

reliquias quisque Chaeremoni id scriberet, misi, ea, quae Hel Altingit quaestionem ab antiquis saepissime propositam, lat. Conviv. P. 179 A Xenoph. Conviv. c. 8. 32, de qua supra diximus. Olf. ad talo n. l. I. - Celerum de vi, quam vinum in mores biben' lium habeat, dicentes versum Chaeremonis Aristol. Probi. III, 16 et Pluia1ch de Pyth. r. 2 laudant.

263쪽

duplici atque 1 contrariae numinis potestate γε Λ δυ/t γαρ τόξα κ T. a. praedicantur, apud Euripid. Iphigen Aulid. 538:

occurrerent. Quam difficultatem ut tollant interpretes, divor-SOS Oeta Sumunt esse commutatos. Ut Brunckius Euripidi loci memor in margine exemplaris Athenaei scripsit: sed Gul corruρtela SubeSi aut memoria lapsus Athenaeus' id quem er- mannu plane probavit. Qui autem in ea argumentatione, Vel Xpositione tenorem, quem diXimus, Perceperit, i8, neque IOCUm Corrhaptelam traXi88e, consentiet, neque Athenaeum falsa retulisse. Nam quis nomen Euripidis, nobilissimi poetae, X-cidi88 putat, eamque lacunam conteX tu ita Xpletam SSe, Ut librarii o no ντλ: ουτος inculcarent Qui vel ProgreSSum orationis, in e versantis, ut duplex Amoris Datura illustretur, vel nexum Similium Sententiarum Praetermittat, quae Uno XIOc ejusdem poetae fluxisse videntur. Neque Athenaeum er- Toris arguimus, Partim quod tragoedias poetae sine dubio ad manus habuit, partim quia, si res aliter se haberet, alia cogitasset, alia dixisset, itaque de diversis locutus esset hominibus, qua8 unum auctorem sequeretur. Quare versus X Euripidis Iphigenia, non Athenaeus, sed Chareemo recepit. Schweighaeus er ad Athen. l. I. seis oluerat etiam Chaeremon, ut Per SaePe factum a Poeti Scennis opimus, oersus Alos ab Euripide mutuari . Scilicet Oecli hius r. r. r. p. 21, 244-247 docuit, cum principe invicem a se loco esse mutuatOS, tum Euripidem e Sophoclis fabulis totos versus transtulisse. BOeckh.

I. I. p. 247. Et huic objicit Aristophanes Ran. 1301, quod

aliena carmina receperit. Quod vero maximi est momenti, quo magis tragica OeSis corrupta St, eo aePlia juniore Poetae superiores imitati sunt aemulos, inter quos Euripides plurimi ducebatur. Quod quare in Chaeremonem cadere negamus Sic enim sententiae refelluntur, qua Probare non OS

Sumus. Quemadmodum opinio Meinckiimisi Crit p. 20 consulatur, de Alexide cogitantis. Nam is tertiam atque extremam fragmentorum partem, cum Chaeremonis ou SS Ceu

seret, AleXidi Propter Metrorum et orationis indolem tribuit.

264쪽

Ait autem , versus ad comicorum numerorum lacilitatem esse compositos. Quae non judica88et, si Xempla ob oculos habuisset, quae alii poetae ejusdem aetati suppeditant, nec IO- cum hujusce apud Stobaeum Serm. 19S: βεβαιοτεραν την σιλίαν εχε Προς τους γονεῖς' a Chaeremone ad Philemonem, nullo libro us agante, ablega88et. Nam in eo partim anapaestum in altera metri sede deprehendimus, partim duobus frendimur dactylis, quorum alter alterum statim insequitur. Apud Athenaeum XIII p. 608 A. Occurrit imite pecimen: εκειτο γαρ λ μιεν λευκον εις σεληνοφως. Tertium exstat in Alphesiboeae fragmento supra citato: Soυctois ἀν 3ιοις νετρυγων OsOU ιενοι. POSt Iura proponentur, quae eodem valent. Addit vero Mei-I eLiu S: Orationis color simplex et natiotis . Scilicet hic molle dicendi genus, gurarum plenum idemque et elegiae et idyllii proprium deest, quod aliis in versibus p. Athen admiram VT. At eandem simplicitatem sententiae habent, quibus Chaeremo aP. Stobaeum Praecepta Sapientiae commendat. Nudam vero humilemque dictionem res ipsa utrobique Ostulavit. Qua-ΡΓOPter locum neque corruptum, neque perturbatum ad Chae- Temonem reserimus, quanquam et cli erus Trag. r. P. III. P. 1092. Me inelii accessit - Oeneus Athen. XIII.

D. 60 A. Thyostes ibid. . Ex incertis fabulis versusas Athen. II. p. 43 C, Stob. Serm. 28, 3 98, 152, 187, 98,

204, 228, 254 268 Ecl. h. I, 5, 2 7, 15 8, 2 9 4 9, 30,

Theophrast. Hist. Plant. V, 9, 5 superstites Sunt. Non dubitavit Gruppius Ariad. p. 62, phigeniam Aulidensem, quam vulgo Euripidi tribuunt, asserere Chaeremoni, quod

En via et Xpedita et lubricat Quam nec Baris chius De Iphig. Aulid. 183 p. 30 49, nec Ra ymannus e dupl. ab.

Cum argumenta a principibus XOrnata, Ut Alphesiboeae, Minyarum, Thyestae, lyssis, sibi deligeret, alia aepius tractata novis nominibus exhibuit novoque modo compositas duo autem, quae Achilli Thersiloctono et Centauro accommodavit, videtur primus recepisse. In his vero rationes cogno8cimus, quae corruptionem artis Ostendunt uemadmodum enim res

265쪽

Thyestae acilius horrorem terroremque, quam nisericordiam commovebant; sic amentabili calamitatis, qua Oeneus afflictus est, descriptione animo spectatorum nimis perturbavit. Neque amatoriis rebus, quales effeminata luna gens desiderabat, in Alpties iboea prorsus abstinuit. Et personis Centauri ac Thersitae satyricum aliquid adspersit. Sed moralia iujus praecepta, quorum Onam partem lo-baeus reliquit, e philosopllica contemplatione suXisse videntur.

Ea rectam ac SeVeram vitae rationem POSlUlant, quae neque a8Pera Sit, neqUe au8tera, neque moro8a. taque felicitatem

ejus esse negat, qui omnino sit Xper sapientiae. Stobaeus Serm. 32:o ζωσιν o et D 7 υνιόντες ovo δ). Prudentiam habet matrem, e qua cuncta bona gignantur. Stob. 28. Reprehendit superbiam, quippe cum recla ejia cati88 homini desit, Stob. 43, Maxim. 154, iracundiam, cum in aliis, ut sontem malorum facinorum, Stob. S, tum maXime in parente, Stob. 20l, mendacium, quod indignum sit nobili homine Stob. ibid. Est sapientis, quam mitissime de malis judicare. Stob. 152. Pietas erga parentes, quam firmiorem amicitiam βεβαιο et Οαν pi λίαν dicit, volum debet X citare, ut beneficiis eos aliquo modo remunerari possimus. Stob. 198. Quanquam laudat Amorem, tamen XOre ac matrimonium, Stob. 87, reprehendit. Divitias, quas Plato p Diogen L. III, 5 in X- ternis bonis ponit, etiamsi bona per se habenda non Sint lamen vitam aliqua ex parte beatam Peddere, si ad alia accesserint genera bonorum Stob. 228. Jam de peculiari Centauri compositione diximus, quae in

Scenae Sum non Scripta, iam cenica oeconomia deesset, epicis

carminibus simillima fuit. rvpp. Ariadn. p. 751. Eandem rationem in aliis eaque maxima sabularum, quas fecit, parte

sin dubio iniit Nam Aristoteles Rhet. III, 12 duo dictionis

l Quod quomodo vel Plato, vel Diceri expresserint, e Diogen. L. III, 2, II, 8, 13 videas. Cic. Tuscul V, 11, 30: Non igitur facile

CONCedo, eque Bruto meo, neque communibus magistris, eque eteribuSillis, Ariatoteli, Speusis, po Xenocrati, Polemoni, ut, quiam a qua Su'Pra Humera νi, in malis timerent, iidem clicant, semper beatum CSSe a pientem.

266쪽

διθυρα it βο Ποιων. Quinam igitur Oeantur ἀναγνωστικοι, in quorum ordine numeratur Chaeremo Hermannus quidem ad Aristot Poet. p. 97 talem Xplicationem proponit: eXi8timavit esse eum Centaurum ad legendum, quam ad cenae

usum aptiore my. taque Aristotelem non consilium, neqUe artes poetae, Sed proprietate carminis signis casse arbitratur.

Eadem fere Vater ad Aristot Rhet. p. 174. Sed philosophus

opstra in certas classes distribuit, eodemque ea modo divisit, quo ipsi scriptore Varia cripturae genera colenda ibi propOsuerant. Loquitur ergo de indole, quae consili ac ni scriptoris et scripti convenit, nec Vero de iis proprietatibus, quae vel ortuitae sunt, vel longe ab iis dissident, quae in tali 0- nuru scriptorum debent inveniri. Ex quo liquet, fabulas Chaeremonis in scenae usum nec dispositas, Deque Scriptas suisse. Vido olchor. r. r. . III. p. 1082. Inde ver in in his recte dubitaveris, quin nullas omnino fabulas in cena docuerit Philosophus enim poetam, qui Vulgarem poetarum morem reliquerat, fortasse Verbo consignavit, quod accurat tu non est eXaminandum, eju8que Oesin monuit ita comparatam 88e, Ut

declamari facilius, quam agi fabulae Ossent, aut majorem ragoediarum copiam intelleXit, cum aliae quidem actioni, aliae lectioni essent accommodatae. Nam ei nolito, qui nullas Chaeremonis fabulas in cena unquam propositas, ist Crit. p. 4 censet, irrisionem Eubuli Oppono, e qua cogit Ur, ea Spopulo et Ola et in cena fuisse communicatas Idae arilem quomodocunque judicantur, epica fabularum indoli pra0primi Sillud studium res clare, copiose ornatuque vel describendi, Vel e narrandi tudium convenit, quod in plurimis reliquiis admiramur Athen. XIII. . 608. Persona Centauri et Thersitae aliquem risum excitaret necesse fuit eaque comoediae similitudo, qua eruditi homines signa corruptae artis declarare VO-Iuerunt, non modo metri rhythmique, sed etiam Iinguae virtu-

267쪽

libus, aut vitiis quibusdam continetur ). Onnui I denique

fragmenta idylliorum habent naturam; nam nos molli ac naturali colore, amabili sigurarum varietale et plendore, Sermonisque lumine delectant. Chaerem cum egregiis virtutibus poeticis audaciam dictionis haberet adjunctam, sermonem tragicorum ornavit placidonit Ore, propterea quod in lac externa artificiorum arte, tanquam praestantissima ibi praecipue Ver8andum 8Se opinabatur, quodque modo iis, quae ad locutioni pertinebant genus, faVorem nancisci poterat Magnopere vero admiramur mollitiem luxuriae sinitimam, quae tibi deScriptione rerum mora libus sententiis excipiuntur, non con Sentanea Sibi videtur. Translationibus verborum non usitatis, neque ii Utitur, quaerebia satis conveniant. Quo vituperium Eubuli Valet, reprehendentes, quod aquam noeta tot diXerit, Athen. II, 3. Eustath ad Iona. p. 4545. In quo Casau bonus ad Athen. l. l. Popetitionem comico displicuisse salso Xistimat, cum aqua modo proprie, modo Go0st ποτα/tor appelletur. Neque enim in Eubuli versiculis, neque apud Athenaeum quidquam caussae reperitur, cur probemus talem sententiam Spanhem ad Aristoph. an. 1189. Sed ipsa comparatio est dura atque inanis. Locutiones hujusmodi, a corporis natura ductae, dithyrambis eo tempore Vulgatae erant. Asseramus enim verba Choerili, quae Zet Ze Comment ad Hermog. p. lauti DLen ad On-gin III, 2. p. 236 servavit: ωσπερ ποιεῖ o ρίλλος καλων του λίθους γης στα, τους Ποτα ιους νης φλεβας - Cf. Muret Var. Lect. X, 2. Rubtilien ad Muret. I. I. ae L. Choeril. p. 189. Addit autem Eustathius, cum eam locutionem, quasi audacissimi in figurae genus ad D. P. 309 Ommemoret καὶ ου et 3 ἐν διθυραμβωδες dithyrambicorum more id dictum videri, sive arctiore ac propria vocis ignificatione Usus est, sive nihil aliud monere voluit, quam Sublimem atquel Fortasse mihi locus eri aliquando exponendi, quomodo tragoedia

Graecorum, quam ex pica et melica poesi paullatim succrevisse Uamque utriusque semina generis in se habere existimant, ita degeneraverit, Ut, Cum Pro Prietates variarum artium reciperet aut epico carmini fieret

similior, aut comoediae, aut aliis poesis generibus, quibuscum ea vel Origine, vel natura nullam Plane habebat conjunctionem.

268쪽

insolentem talium carminum pleriamque suisse naturam. Νeque alia exempla desunt, eodem leste ut Ophocles χθονα στερνουχον, alii Sque Ili σταφυλῆς, Muret. . . novavit. Vide Androcyd. p. Plin. at Hist. XIV, 5. Simile quidem dictum videtur, quod Timotheus p. thun. XI. . 465 habet: ε/twγε δ il ια Βακχίου νεορρυτοις δακρυοισι νυ μ αν, sud id multum dissori. Multo minus displicere dei, si licentia, qua flores aut pratorum, Athen XIII p. 608, χει/iωνων ἔκνα, aut veris εαρος), Athen ibid. Eustath ad Om. p. 655,

sobolem quaque hederam filiam antii, Allien I. l. Vocavit. Haec enim neque artificiose quaesita Sunt, neque contorta, nec dura, Ham Vis Pariam habeant suavitatis. Nescio an hic ulliussit color momenti, quo Pindar. l. II, 32 d. Disson melicam Orationem distinxit: Glites αν .... παῖδ' ci λίου.

Quos Iocos comparat Thom Gatali erus per Crit. P. 102. Major est imilitudo, quam Victorius Var Luci. XXXII, 21 invenit, cum in medium attulerit illa eschyli fors. 10 ed.

cutione Chaeremonis quaerat, meretrices grωλους Κυπριδος dicentis, eamque ex Pannychide hujus ab Athenaeo ervatam asseveret. Sed fallitur modo admodum egregi O. Ibi enim unus tantum Ocus X8lat, in quem illa convenire possunt, XIII. p. 568; sed est Eubuli comoedia, non tragoedia Chaeremonis, quae citatur. Me ineli Nisi Crit. p. 366. Itaque ut magna ε7ιιθεzων Copia Variusque eorum Usus ad Picam OeSin proxime acces8it; sic oratio in plurimis trimetrorum reliquii melicum colorem habuit a dithyrambis. Facillimo ruppio Ariadn. p. 751 assentior, Chaerem Onem, cum in Centauro omnia dicatur metrorum genera mi-

269쪽

8 eui 88 tor: ν us ob διανο α παντων ων ιετρων), non Olum hexametriam, verum etiam iambos a trochaeos adhibuisse, quamvis iae inter se in diver8a, neque opportune Ο88int conciliavi Aristoteles enim heXametrum epic carmini aptum esse, minii autem ei aut iambi, aut trochaei vim convenire docet itaque dissuadet, nequis cuncta metra, id St, hexametrum et iambos et trochaeos Onetur conjungere, quemadmo

atque celeritatis numeri comici habere Olebant. Nos enim, dummodo vulgatam locorum Scripturam Ser Venala S, B IUR IUam specimina desideramus, ab illa elegantia remotiora, quam Chaeremoni vindicat Muine Lius Hist. Crit p. 20. Saepenumer invenimus tribrachum, it p. lhen. XIII. p. 562: εἶναι, πονεὶν et δυνα/ιόνους Tot so It αGιν ιάλιοτα, Πρ00εδρευε ιν si OTOυς ω Ooc .

270쪽

Sed hic versus duos anapaestos habet imum in quinto, alterum in secundo metro collocatum. Quod etsi contra vulgares Tegulas St, quae hoc metrum non admittunt, is in locis imparibus, a Chaeremone tamen Saepe peccatum videtur. Nam legimus p. then. XIII p. 608:εκειτο γὰ0 7 3 ν λευκον εἰς εληνοτως.

Dactylos habet p. the . . .: ξουθoiσιν νε thoi ἐνε etsi IOP0υ tενοις. et Stob. 19S: γενotro o τὰς χαριτας ποδουναι Πα2 P . Quid autem do haeremonis metro judicandum est, si ei ver- Sum p. Stob. 19S: ρεβαιοτε ἴαν νην φιλίαν εχε Προς τους γονεῖς adscribimus, quem nec tragicum Gruppius Ariadn. p. 565 habuit, o Mei nullius Nisi Crit. p. 19, non improbante v et choro P. r. p. 1094. Ol. 23 Philemoni vindicare conatur. Nempe anapaestum, in pari Sede positum, duo dactyli

insequuntur, Ut omni fere ratio numerorum perversa Sit atque sublata.

Cleophon Cleophon , poeta tragicus, Atheniensi sciit. Suid. 8. V. Kλεo τῶν ' Αθηνtiio et s&γικός. Eudoc. P. 270. Quem cum ossius p. 8S Oetis adscripsisset, quorum a PlaSe88 et inceria, CCULala quaedam tempori8, qu ViXerit, vestigia apud Aristotelem esse arbitrabar. Is enim et mentionem ragici Oetae, qui hoc nomen habuit, saepius injecit et Cleophontem, Versibu Solonis usum, superbiam reprehendi88 tradidit, in Critiae, notissimi tyranni, familia inveteratam Rhet. I, 5 καὶ Κλεοφων raci et Q κριτιου 'oles Συλωνος ελεγειοις

l Nonnulli, in libris hic versus cum Antiphanis loco coniungitur, qui deinde sequitu Γ.