Historia critica tragicorum graecorum

251쪽

illis versibus esse propter magnam Obscuritatem, in qua nomen ejus tum temporis acuit. Nam Cic. Brut 18: H Piunae fabula non satis dignae, quae iterum legantur.' Et Attius, tametsi sufficit auctoritas ejus, Achille Myrmidonas Aeschyli expressit, qui neque de severitate quidquam, nec de X celso PerSonarum ingeni detraxit Nioberditi g. ias Homeri ab L. Atii in dramata conversa p. 3. Hermania opusc. T. ΙΙΙ. p. 116. Quare restat tragoedia Aristarchi, quam Ennius Latine est interpretatus, de qua cogitare possimus. X ea versum Allienaeus XIII. s. n. servavit. Item haec Plautus in prologo Poenuli: Achillem Aristarchi mihi commentari Iubet: Inde mihi principium copiam X ea tragoedia. Sileteque et tacete atque animum advortite. Audire jubet vos imperator hiStricu8. Altera, quam dedit, fabula Ἀσκληπὰ o fuit vocata Suid. S. V. 'Αρισταρχος εγεατης, Ἀων τραγ 'διων Ποι Φητύς, νοθσε τινα νοσον. iτα δὲ υ zoν ἀται 'Asκληπιος καὶ προσ

ἐν Τοισδε τοῖς ιικsoiς ιγητε χαριοτους ει ναι, ιγητε ἀ/ιν γ' μονας η/ιας καὶ ἐν Ουιοις 3ιείνονας ἀποφαίνοντες. Itaque ΡOeta, eum ex morbo convaluisset, Aesculapio, valetudini tutori, qui per totam Peloponnesum religiosissime colebatuΓ, tragoediam ab ipso nuncupatam obtulisse fertur. Ae8cialapita Vero,

quem Apollini alii x Arsinoe dicunt, alii ex Coronide genitum, Heyn ad Apollodor. p. 693 ), medicinae peritia maXime eXeeIluit Nam necessitate mortis sublata, in vitam morti OS

a Si Asclepiades ea, quae in τραγωδoυι ιένοις de Aesculnpi narraVe'ral, ex Aristarchi fabula recepit, poeia haud dubie heroem Arsinoes silium fecerat. Schol ad Pind. Pyth. III, 54.

252쪽

revocavit, in his Minoem, Glaucum, Hygin. 94, Capaneum, Tyndareum, Schol ad Pind. Pyth. III, 54. Hippolytum, Serv. ad Virg. Aon. VI, 398. Ovid. Fast. VI, 33. Quapropter a

Plutono, id graviter ferente, ceu Satum, quod numerus mortuorum in dies decresceret, duppiter fulmine trajecit, qui sal alem liominum conditionum mutari ab ullo homine nollet Magna igitur similitudo inter Aesculapium et Prometheum fuit, qua- Ioni Aoschylus in Xit. Nam cum maximo sui ipsius periculo

latrumque numen Stendit benevolum hominibus animum, cum mala eorum Ut levare, aut tollere conaretur ). Sed quippe cum haec mala conditione hominum nequaquam 8Sent vitanda, Sed sata eorum continerentur, naturam legesque rerum laudentes, iram aliorum numinum gravi88imam iis citarunt. Νibilos ocius hominibus praestiterunt benevolentiam, donec a Jove percussi, mortem Vehementer Iugubrem oppetiverunt. Quasecum ita sint, Aristarchus res ac mortem AescuIapii eodem jure ornavit, quo merita Promethei ab Aeschylo celebrata sunt. Neque enim Seio, Dum alia mythorum, qui de Asclepio fere-hantur, Par Sati conVeniat tragoediae. Et duobus e comicis, qui eandem materiem delegerunt, quorum quidem unus Antiphanes, then. I. p. 485 B, fuit, alter Philetaerias Athon. VII. p. 342 A, p. 87 C, ille, quem Primo Ioc Dominavimus, ut Promotheus seschyli beneficia in homines collata longe exponit, sic Aesculapium facit vim artium Suarum Xponentem, Ut appareat, eum in tragoedia, quam Antiphanes sumpsit deri-dondam, similiter enarrasse, de hominibus quam bene meritus sit:

De caU88a, cur iam cripsisse sertur, cum et clier potest

dubitari. Fortasse hoc consilio sabulam fecit, ut theatrum Epidauri, in luco Aesculapii positum, quasi inauguraret est enimi Scilicet hoc unum est malum, quo summa et sollertia el audacia D equit hominem liberare Soph. Antigon. sit:

2 Inpi imis vultum ejus insignem ostendebat benevolentiam, qua degenere humano est optime meritus Militer Archaeolog Art. p. 534.

253쪽

id illo sempore Xstructum. Wolchorus Trag. r. P. III. p. 927. Simillima ratio Tantali fuit. Cujus nomen Grolius

Exc ex trag. et Om. P. Ossi, cum in Xemplari anter ap. Si ob Eclog. h. I, 1 corruptum egeretur Aoισ2αρχου ἐκ Tαλαντ . bene refecit. Tantalus vero, silius Ovis, a quo gens Atridarum Originem duxit, per omne vitae tempus unam sa-Vore atque inlima familiaritale coelestium Usus est. Unde insolentia elatus, cum impio ac scelesto animo 8Set, et turpi8Sima celera cumulavisse et poenas post mortem luisse dicitur. Sed antiquitas de culpa ejus admodum discrepat. Quemadmodum enim cum in commercio opulisque deorum adsuisse crederetur, alii mysteria, alii cibos coelestium de mensis furatum communicasse cum hominibus perhibent; sic nonnulli de ur- Piore criminum genere cogitantes eum aut membra trucidali

silii diis, quos hospitio excepisset, comedenda dedisse, aut Propter perjurium sumunt de cacuminibus esse Sipyli dejectum. Hygin. 82, 3 Eudoc. Viol. p. 390 Antonin Liberat. 37.; Mur et Schol in Tibull. III, 3 77. Itaque bis in fabulis, quomodocunque inter se disserunt, insignem prudentiam Tantali

agnoscimus, quippe qui doctrina artibusque instructus denegalis generi humano, vel celera deo prudenter ceIans singatur, quanquam hi omnia semper Observent atque perspiciant. Atque hoc ipsum ingenium in cunctis poenae, Uam Iuli, generibus videtur illustro. Nam in Tartari quis assimus sub arbore, quae quasi pondere fructuum deprimitur, quamvis in odia o intolerabili siti cruciatus, nec poma, cupidinem a Dium X- citantia, cum sursum erantuΓ, neqU Unda S, quartam Speci Udelectatur, diffluentes, simulatque ea haurire studet, mento contingere atque gustare potest. Quo quidem num pulchrius simulacrum hominis Ossumias cogitare, qui, cum ingentem vim animi habeat natura, immens discendi ludi flagrans perfectionem animi, cunctis artibus absolutam, ad quam in dies propius accedimu 3, uno nisu, vel impelli consequi studet 'Quod si jam, ratione hujus indolis habita, fabulas de Tantali

sceleribus contemplamur, duo earum genera discernimUS, Unum, quo celesti conatus nequaquam ei tribuuntur, quoniam amor humani generis et proniiuigationem mysteriorum et furtum ciborum XCUSat, alterum vero eorum, qui Umma ac Sancti88imas leges, institutas cunctis hominibus, ab eo aut perjuri di-

254쪽

cunt, aut detestabili caede esse violatas. Et Aristarctuam, cum Tantalum faceret, in primo illo genere, quod apprimis sagacitatum declarat, Versatum sui88 conjicimus; nam ceteris in fabulis impietas maXime apparet. Nimirum ipsi TantaIo ejusque prudentiae Ophi8tica praecepta OnVeniunt, quae quidem, Ut Si obauus . . refert, Aristarcim ea fabula exposuerat. Quinno illud quidem, quod ambrosiam ac nectar abstulit, cum ingonio homini congruit, qualem hae reliquiae declarant Aristarchus igitur Tantalum ad similitudinem sapientis viri essin-Xerat, qui, Vulgatis coelestium mysteriis, ita enim recondita doctrina vocatur, invidiam de Ortim ac gravissimas apud inferos poenas sibi conscivit. Tali modo conditionem sophistarum fortasse describere voluit. Alia fragmenta hujus p.

Athon. XIII p. 612 F, Stob. p. ech. 184, Schol ad Soph.

Oed Colon. 1316 X8tant. In Aesculapio et Tantalo duo argumenta tragoediis primus

accommodavit, quanqUam Aeschylus et Sophocles poenas inferorum ante VesraeSent arant. Probamus item, quod Achillemoxomplo Aeschyli fecit. In quo id moribus aequalium dedit,

ut in personis heroum depingendis et amores Pro honoris cupidine reciperet et mollitiem pro fortitudine ac robore X8equeretur. Quare mythos valde mutavit. Gravissimum est, quod Suida s. v. refert ozαρχος . . O Πρωτος εἰς Oνυν GUτων ti m et oscis cieto κα7εset ησεν. Non feram VS quidem interpretationem Fabricii, sic ea Vertenti8 PrimuStragoedos cosmurno ea tulit . Sed quae longitudo fabularum intelligitur De aetate grammatici, qui haec prodidit, e88 et quaerendum, quoniam is longitudinem, quam dramata suae aetatis

habeant, ad Aristarchiam, Vellat auctorem, reserendam 8S COII-

tendat. At id exquirere non licet. Sunt vero tragoediae Aeschyli breviores iis, quas Sophocles et Euripide reliquerunt. Itaque illo ambitu, quem dramala acceperunt, eum forma tri- Iogiarum Valero desiisset, principem AriStarchiam 88e Sum, Suidas contendit Militer Isis t. it. r. T. II. p. 17, 181, Wel clier Trag. r. p. 932. Personas amoribus deditas n-xit, ut ea, quae disputat p. Stobaeum Serm. 184: φωeto ooet ις ιν πεπειραται si P0των, Ου ο ὁ αναγm ς θεσμον os Πεισθείς εγω, Ουτω κρατ=2δεις, ασν απεσταλλην ὁδους.

255쪽

Iaudes hujus dei in montem revocent, quales Turipidis Mippolyto V. 433 etc. celebrantur ). Et Iocus, i Tantal supra citatus, non locutionibus modo, sed etiam placitis sophistarum abundat:

πλεio γαρ υδεν οἱ οφοι zων Goφων εἰς ταυτα γιγνωσκουσιν εἰ ν λλου λεγεια μεινον αλλος, ω λεγειν Περφερει. Itaque e Protagorae sententia re inter se diversas atque Ontrarias Diliit disserro altis, Diogen Laert. IX, 1, 53 Isocrat. Helen Enco m. p. 234, cum natura rerum non posset intelligi, o eruditos sapientia nihil ineruditis praestare, id quod Gorgias, Ssext. Empir indu Mathem. VII, 65. docuit et Omnem scientiam eloquentia contineri, quemadmodum discipulos Gorgias a se non tam virtute perhibuit, quam dicendi praeceptis erudiri. Artificia vero cli dicendo sophistarum propria adhibuit, cum contrariis plurimum sus Sit lOb Serm. p. ecb. I. I. Idem metra paullo liberius instituit am caesuram quarti Pedis, quam φθη/t ιιι ερὶ Vocant, admisit illo in versu: ε ς αυτ α γιγνωσκουσιν ει δ' αλλου λεγε i. Est ianum Ver8US Xemplum qui tertium post pedem incisum nullam plane habeat caesuram roυτος γ/α ὀ θεος καὶ or ασθενῆ θενειν. Pro iambo primum tribrachum:

deinde anapaestum, in quinto trimetri pede adhibuit: Ioo δ ερευναν, ξ sol δὲ tyy id εναι.

Chaeremo. Fuit tempus, quo homines eruditi, cum le- Stimonia veterum librariis corrupta, aut aliter, atque ipsi Scriptores Voluerant, Xplicata et eviter et temere accepi88ent,

1 Νon minimum est illud discrimen , cum laudes moris aut in chori celebratae sunt, aut in dialogi partibus. Namque ille Usus mullorum Poetarum est proprius, ut Soph. nlig. 81 hic apud Graecos inde a Sophoclis aetale ortus, Stob. Til. 3. amatoriam fabularum rationem maxime declarat.

256쪽

Chaeremonem in numeriam comicorum Tetulerunt, nec nomina, nec fragmenta tragoediarum, qua scrip8i88 traditia Spectantes, nec multo a graviore Vetus tali loco repulantes, quibus ovincitur, eum in tragica Oe8 elabora88e. Nam Suida s. v.

λαι sy 3 ν κω it κος, Udo e Violar. P. 36 Mis 3 - ωm κος, cliOl. ad Aristot Rhet. III p. 69. Quare Gyraldus de Poset Hist. p. 286, ossius de Poet. r. p. 41, Stephanus II in I P. Il. , Camerarius, Nee renitis ad Stob. Eclog.Ph. I, 7, 7 habuerunt, quod eum perhiberent comicum Oetam. Sed mittamus Proprietates fragmentorum, Praetereamia titulo8, de quibus postea dicetur, definiamus hoc unum, de tragoediis ejus Theophrastum p. Athon. XIII. p. 562 E, Athenaeum II. p. 35 E ), . 43 C, Eustathium ad Hom. Od. p. 1545 ita consentire, ut diserte ab iis tragicus nominetur; qui Suidam,

etiamsi cum e Singuli comparantur, auctoritate tamen Sine dubio vincunt. Aliam Grotii sententia fuit. Qui cum sibi persuasisset, fui88 poeta in tragica et comica 3oesi VerSat OS, huic ordini annumeravit Chaeremonem. Exc. p. 845. Ad quam opinionem Gruppius Ariadn. p. 755 nuper accessit. Attamen non Nili eorum 8 copia, qui caussam nobis non 8Se concedunt, Ur Chaerem Oni vindicemus comoedias. Vid. Ga-taker. Advers. Misceli. I, 9, Fabric Bibl. r. . II p. 292, Hermania Comment ad Aristot. Oet P. 98, Meine L. . . p. 547, it ter ad Aristot Poet. p. 87. Quanquam de genere ac vita hujus neque luculenter quidquam traditum, neque ita significatum habemus, Ut ex ea aliquid colligere liceat, tamen, ut aetatem, qua ViXit, OgNOSeamus, memoria comici Oelae in promptu est Eubulus enim locutionem Chaeremonis perstrinxit Athen. II. P. 3 C: ὀυδωρ ποτα/ιου oest φης που u βουλος, Ἀωs Morio ιὀς, ειρη ἐναι Gιθλ Jιονα ον ραγικο

Atqui Bitterus Commoni ad Aristot Poet. p. 8 et Chae- smonem et Eubulum aetati Euripidis ideo suppares fuisse pu-

1 Hic Athenaeus Chaeremonem voca τραγωδυν recenti Te USU, quem sit pra alligimus. - ustathium ad partes vocare licet, tametsi auctoritas ejus hoc loco plane ad Athenaeum redit.

257쪽

tat, quod is comicus saepe Euripidem irriserit. Sed grogio

fallitur. Nam mortui poetae, ut mortui omnino, ab iis delusi videntur, qui mediam comoediam coluerunt, eine L. His t. Crit p. 275. Et fabula Euripidis post ejus mortem in cena adeo viguerunt, ut comici, in poesi ejus cavillantes, perinde agerent, ac si de vivo Praegenteque poeta loquerentur. Itaque is a poetis tum maxime irrisus est. Sed ille rus non modo haec rerum discrimina, sed etiam alia praetermisit, quae debebat ad usum vocare. Nam diserte Suidas . v. Κυβουλος. . . 'ην δὲ κατα α λυ/ι Πιαδα. Anon. Deser Olym P. Ac Meine Lius Olympiadem centesimam primam, cum Callimedontem et Philocratem castigarit, aequales Demosthenis, Athen. I. p. 8 B. IlI. p. 390 D, O sorem ejus, sed senectutem arbitratur declarare, eumque vitam ultra id tempus longius produXisse Meine L. Nisi Crit. p. 355. Quod cum alio loco dudum Xpositum esset, Id. Quaest Scen. Spec ΙΙΙ. P. 16, ni iterum miror, qui ista contenderit. Praeterea Ephippus, comicus ejusdem generis, qui AleXandri Pheraei Athen. III.

p. 112 F, Dionysii senioris Cotyis, Theodori, Athen XI. P. 482 D, aequalis fuit, Ephebis:

que eadem videt, qua Chaeremonem aetate vigui88e, Seu cauSSam quaesierit, quare Athenaeus hunc una cum Euripide conjunxerit. Nam Antiochus Alexandrinus illo libro, quem de Oetis scripsit, qui media deris comoedia erant, vix alium nobis Chaeremonem intelligendum esse persuadebit, de quo ipse nihil

librorum fortasse decepti sunt, qui αιρο μων Pro αιsετ ῶν exhibebant. Reprobamus igitur, quod V Ossius eum Ol. 92, 3 adscripsit, quoniam po8 paullo ille princeps sapientium fertur obiisse, Ol. 95, 1. Quae de Chaeremone tradit, Suidam e Athenaeo hausiS8e

258쪽

co utendimus. Nam cum nomina sabularum ab illo duce commemorata referat, alia mittit, quae poterat aliunde cogno8cere. Suidas ero των δρα/ιατων et zo ἐστι αυτ α Tραυ ματίας,

ως 'Ast γναῆος φνησιν Ουρευς, Ἀλφεσιβοία Κενταυρος, Λιόνυσος, οδυσσευς, Θυεστνης, ινυcit. Quocum Eudocia I. I. Plane consentit. Omnium primum pro Oυρευς, Athenaei XIII. p. 600 A de οἰνευς restituimus. Omisit Iob, fabulam ab Atlienae XIII p. 60 D Iaudatam. Nec tragoediam, quae ' χιλλευς εροιτοκτόνος inscripta fuit, illi numero addidit,

Sive non OVerat Stobaeum, sive non vocavit in Sum. Nam

Versibus X e petitis p. Stob. Eclog. li. I, 7, 7 I, 10 d. Heer. in libris quibusdam, quos Hoerenius literis V. A. E. distinxit, nomen χιλλεως θηροι κeto νου adscriptum est. Sed Cante rus praetulit Iectionem a s 7 uo 'Aυλλίω θεο ι -

τοκτονου, e Iibris petitam, aut conjectura restitutam, qua Primus correXit titulum, quem Heerenius a Fabricio emendatum esse opinatur. Non dubito, quin eadem fabula

Θερσιτης simpliciter inscripta fuerit. Nam Suid. S. V. ως υχυ Παρχί ν, αλλὰ τιJιωρουμενος, 907Περ Παροι tιία ὀ τιχος δρεστι λαιθζ3ιονος ε Θερσί2ου. Quem Versum a Zenobi VI, 51 Menandro adscriptum, Allienaeus XIII p. 612 F Aristarchi esse testatur. Argumentum tragoediae epici poetae illustrant. Cf. Zeig. Posth. 99. Quint. Calab. I, 10. - Fragmentum Alphos iboea habet Athen. XIII p. 608 D. - Centaurum praeter Athenaeum ΙΙΙ. . 608 E, Suidam . . Eudociam I. I. Aristoteles Poet. 2 memorat: ὁμοίως δὲ καν εἴ τις

Particulae υκ dan, quas editore inde ab Aldo praeter Graesentianium et Ritterum receperunt, in cunctis degunt O

lius, Victorius, instant ejus contulerunt. Porro Iibrum calam exaratum ignoramus, quin i Jιιγνυων ποιοιτο ἐνην us3ιηοι habeat Philosophus ut naturam poesis in imitatione Sitam esse contra Os obtineat, qui nihil debere potius e88 Poeti Opinentur, quam ut metris tantur, illos de indolem poesis intelligere negat, ut, qui non imitetur, Oetae nomine non sit mandus, seu unum metri genus adhibeat, eu

259쪽

plura coniungere Velit. Itaque en lentia Particulis o κ ηδηeXpressa argumentationi Philosophi valde est congruens eamque desideraremus, etiamsi omnis librorum obstaret auctoritas. Non sus metrorum, inquit, sed imitatio facit poetam. Jam ut singulos imitationis modos adhiberi plures simul conjungi posse animadvertit j. 4.); sic duplicem metrorum Sum gno scit, dum aut no , Ut Iuribus generibus Ulantur. Neque

emendationem Verbor Um ει notoreo nece8Sariam habeo.

Nam illis quidem non facile assentior, qui locutionem notεi-Gθαι stis tr Gιν non tam de ipsa imitatione, quam de imitationis conatu accipiunt; neque haec explicatio ad interpretationem Xpediendam desideratur. Ait is ui imitatur, id est,

Poeta luribus metrorum generibus junctis, non est Propter eam metrorum copulationem, Sed quia ad ipsam se contulit imitationem, Dominandus Oeta.' am Ut appareat, quomodo

Avistololes indolem Centauri descripserit, duo errores nobis refutandi sunt. Nam Casau bonus de Sati P. Ous. I, 11 putat, Sic Aristotelem de poetica indole Chaeremonis aliquid detrahere voluisse ). Sed tantum abest, ut philosophus eum

vituperarit, ut e poetis, qui Varia metra miscuerint, Chaeremonem Xempli instar appellarit, quasi nobilissimum talium carminiam poetam. Cf. Diurn. Jeneus ann. 1805. Ritte P.

ad Aristot. . . Sed cur Centaurum Chaeremonis α I δίαν dicit Neque enim Athenaei testimonio instructi dubitamus, quin vere δραμα fuerit; nam is ἐν δὲ Κεντρυρω, Πε δρα/ια Πολυ Πετρον set ιν Sed ancipilem vocabuli, quo thenaeus utitur, significationem habet Horma unus cpaoniam dithyram-bus Philoxeni in dramatis numeretur; nam Aristotelem de Centauro, Veliat epico carmine, loqui. Contra is, qui de editione Hermanni in turn Jenens. a. 1805 judicavit, verbis3ιικτὴν α φαδίαν adeo ossensus est, Ut Uperet ea ejicere. Ritterus denique: Centaurum Chaeremonis h. L α' 'φδίαν certo nomino ocaoisV. Quae igitur α νωδία eo est en8U, UOdicit Aristoteles Vereor, ut quis nostrum hac voce Philo8O-ΡhUm carmen contextum atque consarcinatum, ut Verbis Henr.

1 Sussi agatus est ei nuper generosus inagistrorum Onleinplor, qui

Lilerar Diar Halens. 184 de opera judicavit, quam ari ungius in Iphigenia Aulidens edenda collocavit.

260쪽

Slophanioliesaur T. I. p. 121 D. Ular, significasse existimet. Nam ut rimaria haec fuerit ejus potestas, Duod partim ex elymologica, Partim e iis cernitur, quae de vetustissima Origine epicorum carminUm aecepimia S, tamen quia nomen rhapsodorum easdem vicissitudines igniscationis, quas munus eorum Xpertum St, paullatim Subiret necesse fuit, non tam illud, quae Veterum poetarum rhapsodia fuerit, sed quo sensu eam Stagirita nominaverit quaeramu8. Ex quo carmina Omeri et Choerili in theatris coeperunt recitare, duo declamationis genera apud Graecos orta videntur, Unum, quod in Picis carminibus, alterum, quod ab histrionibus adhiberi solebat. Quorum discrimen desinientes illud continua, neque interpellata recitatione contineri, hoc vero ita Statuerunt comparatum e8Se, Ut a Varii Per8oni Sermone verSibusque alternis haberentur. Illum vero modum continuo ermoni tenore recitan

tium αφω δεῖν et carmen ita declamatum ραφι0δίαν et ipsum declamatorem in eo genere Versantem ραφωδον dixerunt ). Atque haec vocabulorum Significali ita ensim valere coepit, ut ad Omnia literarum monumenta transferrentur, Seu Oetica, Seu soluta ratione perscripta erant Athen. XIV. p. 620. Is Vero linguae sus a Platonis aetate ortus, convenire videtur in locum Aristotelis. Nam Plato, qui contiguo Sermone OΡΡΟ-nit dialogo, Charmid. s. sin. λογους αφφθου νους ἄνευ ἀνακρίοεως , Phaedr. p. 27 E, eodem Sensu consignat. Et Aristotele non solum diversa rhapsodorum atque histrionum artes habet, het. ΙΙΙ, , sed haec ipsa quoque, tanquam duo sola declamationis genera, commemorat, ita distincta, ut unum facilius it alterum molestius R) utque tum homines de alte-l Vide dos t. Mullet. isi Lit. r. T. I. p. 56. Paullo aliter Wolfius Prologo m. XCV judicavit. Ab utroque nos nonnihil dissentimus. - De variis recitandi generibus, quae recentiore Coluerunt, O piosissime scribit Athenaeus IV. p. 620 . 2 Grammatici vim aliam vocis commemorant, a Suid S. V. Non PraetermiSSam, e qua Contemptionem rhapsodorum colligimus. Ut Schol. ad lal Ion init.: ὐαφωδῆ0αι, λεγεχαι, καὶ ὐ φλυαουσαι, Γ ο Πλως λαλεῖν καὶ παγ γεῖλαι χωρὶς εργο et ινος. Quod Cum Suida s. v. habeat, non bene ou pius opusc. Cril. . . p. 396 pro χωρὶς εργου τινος scribit χωρὶς μρMου τινος Intelligitur autem disputatio, quam quis Iae'

mine adversante, habere potest. In quo neque dissicultates invenit ei in nugas facile digreditur.

라틴어 텍스트