Historia critica tragicorum graecorum

271쪽

εἰΠεiν ιοι Κριτία ιυsso τριχι ΠατsO GObειν. Haec autem in illud tempus Optime cadere putabam, quo Athenienses a decemvirali potestate sublata recentes acerbissimo odio iti virum inter tyrannos facile principem flagrarunt, . . Ol. 94, 1. Atque hoc facilius id mihi in animum olim induxeram, cum tragicum partim propter delectum argumentorum, partim ob scripturae genus Euripidi OStponendum esse vidissem. Et litterus quidem Mandrobulum ejusdem fuisse Xistimat, qui versibus Solonis reprehendisset Critiam. Sud Rubnkenius, Hist. Crit. p. 309, ea, quae Ari8toteles citet, ex ratione desumpta contendit, quam Cleophon, turbulentus de magogus, contra Critiam habuerit. Haec igitur inter supugnant adeoque dubia iant, Ut certis de cancellis, quibus aetatem ejus desiniamus, jure ambigi queat. Sed altera ratio TeStat, ut conjectura, Vel argumenti id assequamur idque comprobemus, Dum sorte Cleophon dem agogus et in tragoediarum compositione versatus fuerit. Nequaquam obscurum sui tragici poetae nomen, quippe quem Aristoteles, cum dicendi genus commemoret, quod in fabulis consectatus est, ab aliis hominibus ejusdem nominis ullo modo distinxerit. li et III, 7:oίον nothi Κλεοφων. Neque idem alio loco naajori accurationi studuit. Poet. 2, 23. Quod sine controversia facere debuisset, si poeta a famos Oratore fui88 et diversus, cum is m- Dium longe notissimus esset. Nec ilenii alia praeterire licet, e quibus nuper et cherus r. r. . III. p. 4012 1 cit, de- magogiam tragicum fuisse poetam. Hic enim in iis, quae Aristophanes an 675 de Cleophonte fundit, invenit significatio

nem Scenicae artis:

272쪽

rat, tamen nescio quae Subtilitas, Vel uavitas in comparatione inest, cum Io Ophon, cui spectatore comoediae, multum in adstimandis illi poemalis ubi timentes, honoris cupidine antecellere dicuntur, non perturbatione rerum civilium, sed cognitione ac ludi poesis videatur insignis 88 Voluisse. Porro, qua de hirundinis cantilena addit, cui sermo Cleophontis com

paratur, ea minia in Oratione forenses, quam in carmina cadunt ). Accedit quod Cleophon ea aetate ViXir, qua iragicum viguisse coii jicimus, quodque in tragoedias, si quas scripsit, illa proprietates, quae in illo laudantur in dubio, transferret necesse fuit accedit Oratorum, qui tum erant, con8uetudo, qui in poesi tragica operam multum collocabant. Me inelitus, cum de vita ejus plura disputet, poeticam indolem omittens, ne u Spicatur qui deni, poetam atque Oratorem Undena suisse virum. Hist Crit. P. 474. Distinctius Tyrwhiltus ad Ari-8lot Poet. P. 21 et ester mannu alterum ab alter ha- boni divePSHIN. Nunc decem fabularum nomina apponamus, quae in Alclino exemplari Suid . . v. leguntur ' Ἀκταίων, ' δει τι άoαος, Ah λ-λευς, Βάκχαι, Λεξαμενος, 'so/r ζ, ΘυίGzζς, λυκοῦ Πος,

'Ho γίνη scripsit, sic IIευοις in Περμευ corrupit. At scriptura Hermania ad Aristot Poet. p. 62 prae Stat, a Mei- nulli omisi Crit. p. 62 et et cher Trag. r. P. III. p. 0ls comprobata; nam is Περοις egit. Mittamia vero cetera sabulas, quarum argumenta aliunde ali cognosci pos sunt. De Actaeone Apollodor. IlI, 44. Hygin 180, 8 l. Ovid. Melam. III, 39. - Dexamenum, qui a Centa Ur quodam, Heyn ad Apollo d. p. 363 nomen habuit, praeter hunc tragicis Ophon e comicis autem poetis Timocles fecit Athon.

VI p. 240 D. - Leucippus fortasse filius Herculis fuit. Hygin. 62. - Sed his fabulis noli Mandro bulum adjun-l Haud raro hirundo poetis, ejusque cantus cum poesi Comparalli Sest. Vide ac S00. Itaque Ran. 93 sutiles poetae χελιδονων μουσεῖα di cuntur; quod quidem tali modo explica Scholiasta: ντὶ του βαρβαρα

2 Est mirum , quod eaedem sabulae Iophonti tribuuntur.

273쪽

cum in Samo invenisset thesaurum, Primo anno a UΓeam Vena, Secundo argenteam, tertio aeneam Iunoni dedicasse ferebatur.

Aelian Hist. Anim XII, 40. Is ristotelem sequitur. Paullo aliter Ephorus, ex quo rem Suidas narrat. Unde Graecis Olim proverbium suit, ut, si quis in dies ad inferiorem conditionem descenderet, is fortunam Mandi Obuli experiri diceretur Zenob. in Cors Paro emi0gr. r. Gotting. Cent. III, 2 ἐπι α αν doci βουλον αυτη et ετακται κατα τῶν N et χεῖρ0ν Προκοροyreto vetων ε . O ανδρα βουλος Deto ευ ρων Dole 'IUGυ ρυν ἐν ά tot τυ Πρωτον Προβατον χρυGουν ανίον κε Γ Ηρα, τῶ γε δευzεs ετ ει αργυρουν καὶ νω θιτω χαλκουν, Diogenian. IV, 2 Apost VIII, 95. Suid. s. v. Ubi Leut- schius aliam nominis Ormam ανδρα βουλος praetulit; sed scriptura, quam utilius apud Aristotelem resecit, neque in Zenobii, neque in Diog0niani libris deest ab oditor Gollingensi colla lis, eademque Aldin Suidae exemplari commendatur. Uapropter, quoniam ea narratione in rebus Mandrobuli nihil illustrius fuit, ut Suidas docet Cleophon hoc Oemate Ianguentem Ominis religione na, aut pauperiem in dies ingravescentem Videtur ad umbra 880. Quod argumentum a gravitatetragoediae certe alienum fuit. Vide ermania. Ritte M. Commentar ad Aristot Poet. c. 2, e Icke P. I. I. p. 10l3. Neque certa fabularum est series, in qua Praeprimi Ver

stantissimi exemplar sibi ob oculos posuerit Calamitatem Telephi ac Thyestae, ut saepe monuimus, tum homines in deliciis habere coeperant. In Achille procul dubi ingenium ac more S ad similitudinem Aristarchi adduxit Actaeonem, Amphiaraum, Bacchas, Erigonam, Leucippum scripsit, ut sibi satis saceret,

neve arte aliorum omnino admovere cogeretur, Utque Pecta lore iis rebus Oblectaret, quae lum imi in cena Ostulabantur. Quod Excidium Ilii tragoedia explicavit, adscribendu8 Stilli poetarum choro, qui plures mythos unius fabulae sinibu Scomprehenderunt. Cum eXamenum secit, a Centauro uominatum, certo, quae illorum portentorum indoles fuit, ad O-

274쪽

moediae naturam proxime accessit. Quod vitium in eo vioque apparet, quod ei Sonas, exim grave ac Sublimes deberet inducere, ad vitae Spre8Sit imilitudinem. Nam Aristoteles Poet. 2de rerum, quas artifice imitentur, diversitate disputans easque aut meliores iis, aut deteriores SSe contendens, quae in communi vita reperiantur, aut nihil mutata denique proponi καὶ rus ἐν si Xσει, inquit, καὶ αυλ 0ει και πιθα si ει GTι γε νε- Oo a I GUTας τὰς ἀνο/toto τρητα και Περι Ους λογους δὲ καὶ

Ritterus tragoedias a philosopli respici negat, quippe Lumis Nempla φιλο/ ετ ριας Proponere velit Hermannu Verode Mandro bulo censet cogitandum esse. Verum quisquis hoc

ipsum ab Aristophane vitio datum Euripidi animadvertit, quod

necessariam nobili latis ac generosi talis speciem detraXi88et per-8Oni ea8que a colli urni dignitate remotissimas in scenam introduXisset, non facile dubitat, quin Cleophon, illam mores depingendi rationem in aliis carminibus seculus, a tragoedia vitium minime depulerit, quod illustrissimi Oetae admiserant. A ccessit dumissum atque humile dicendi genus Aristot Rhet. IlI, 7 et δὲ Πρε Πον ς ε λ λεξις, ὰν ν Παυλὶτικλ τε Gὶ δικλ καὶ τοις Urio κε is ενοι rasci; st ασιν ἀνάλογον et λδ ανάλογον set ιν είν ιν τε Περι ευογκων υzοκαβδάλως θνηται,

ιλ7τε εὐι υτελων ε ινας, ι id 'επὶ se ευτελε Oνost ατ επὴ κοσ/ιος εἰ δὲ ινη, κω/ιωδ α φαίνεται, οἷον Ποιε Κλεογων. 63ιοίως γαρ ενια λεγε καὶ εἰ Drειεν αν Ποτνια συαῆ . Quodsi poeta hoc locutionum genus in carmine paro dico, Vel parodiae simillim proposuisset, indignum atque ineptum Videretur Aristotelis vituperium. At in tragoediis, credo, Cleophon vilissimis rebus, ut subtilitatem quandam dictioni a88equeretur, Xquisitas ac magnificas virtute tribuerat, quae Omico generi sinitimae essent. Simillimis magniloquentiae Xem

plis Aristophanes ad x so tragicorum irridendum utitur, Ut Poetas, importuno gravitalis studio deditos, ludibrio saepe Io cum dedisse existimes. Vide ac 76. Sed quid illa oculione ineptius est, quam Aristoteles in hoc reprehendit Quanquam

Philo Sophus rem praeter Veritatem De quaquam auxit. Fuitatilem hoc gravius peccatum, quia genti Orationis Xile atque

275쪽

οις καὶ ς Σθενελου. Critias, Atheniensis, Callaeschri filius, Iat. Protag. p. 346 Α καὶ cuia ὁ Καλλαίσχρου. Proci ad Ialon.

Tim. p. 25 Oratoriis laudibus, et plendore Publicorum mune rum et invidia civium longe majorem, quam tu dio poesis sa-mam est consecutus. Nam crudelissimus et maxime infamis fuit inter triginta viros, Xenophon Hellen. II, 3. Memorab.

I, 2, 12. Dionys Halic Is. l. Diod. Sicul. XIV, 34. Justin. V, 9. Corn. ep. Thrasyb. I, 7, qui, libertate sublata, in

Athenienses dominati sunt. Cecidit autem, cum in Piraeo X- adversus Thrasybulum aliosque exule ip8 pugnaret iam Summa fortitudine. Corn. ep. Thrasyb. 2: In secundo Proeli cecidit Critias, dii tyrannorum, quum quidem XadVersu Thrasybulum Ortissime pugnaret . Quod etiamsi in dubitationem cadit, quod princeps tyrannorum in ducem exsulum incidisse ab eoque dicitur intersectus esse, quoniam id ipsum vetusti scriptores in plerisque pugnarum descriptionibus extulerunt, tamen Diodorus XIV, 33 quoque Critiam sub sinem pugnae concidisse significat: ελος δὲ Κραίου Πεοοντος. In quo signum

virtutis animadvertimus. Ortem ejusdem narrat Xenophon.

Hellen. II, 4, 9. Tyranni vero Ol. 94, 2. Athenis ejecti sunt. Petav. Ralion Temp. II, 10. Itaque tum Critias, si tantam virtutem Xhibuit, neque infirmis viribus fuit, neque aetate admodum assecta. Familia hujus antiqua et illustris et opu-10nta fuit. Habuit enim Solonem in numero majorum, ut Schol.

δου του sora crino et ipse gloriatur. Ubi quo sensu dicat οἰκεῖος, e Sychiti S. V. ικειοι οἱ και επιγα t/ίαν λλλ λοις rasos γκον et ες indicat. Eandem Critiae ne cossi talem Proclus l. l., Liban. Declam XXIV. p. 87. Schol ad Iat Tim. p. 20 attingunt. Vide tali baum ad lat. Tim. I. I. Prolegona. ad Ialon. Charmid. p. 4. Paternam ejus domum Omnibus divitiarum ac luxuria es illecebris ornatani mulli lique nobilis-

276쪽

Pater, Vel Via eXPOSuerat, ita certavit, ut Carmina PoetaΓUm declamarent, quae tum Summo in ion Ore habebantur, Tim.

νεα κα εκ GP0ν τον χρονον ντα 2 λωνος Πολλοι et o ν παίδων Πα/tεν. Quare ubi paullum adolevit aetas, cum iuilla generis claritate magnaque divitiarum copia dubitare non PO8set, quin necessariis imbutus iteris aliquando ad summos rei publicae gradus 88 et perventurus, cum ad Celera, Vae usus rei publicae desiderabat, tum ad eloquentiam animum applicavit, in qua ne peritissimus quidem, aut opulentissimUS Atheniensium auctoritatem ac gratiam civium inire poterat. Sed illo tempor nihilosecius Athenis postsis studium florebat. Ad quod et aliorum postiarum, quos in avi patrisque aedibus cognoverat et Solonis exemplo maXime deductus est. Verum enim operam in cognitione literarum poeticisque Xercitationibus positam ad rationem vitae, quam in OSteriam equi talia erat, adeo direXit, ut tam argumenta poematum e hoc genere deligeret quain omnem undique muliarum Teriam Scientiam conquireret, quae possent ipsi aliquando in administratione civitatis sui esse. Itaque philosophiam per e quidem Iaon XPetendam, sed ita colendam esse Xistimavit, Ut in arte oratoria regendisque hominum animis ipsum juvaret. Quare mirari non licet, quid sit, quod modo Socratem audierit, modo Scholis Ophistarum operam dederit. Nam e duabus disciplinis, quamvis diversa et paene contraria earum indole e88et, Cum nec Vera, neque probabilia vellet indagare, in usum suum multa convertero potuit. Initio igitur Ocralem habuit magistrum, uena de admiratu est ut OnSuetudine dia more lyranni

277쪽

corruptos esse dicerent Aeschin in Timarcii. 3 173. Maxim. Tyr. Disseri. IX. p. 166. Philostrat. . . Quamobrem hunc Plato aepe cum magistro Sermones serere facit. Nihilominus artibus sophistarum operam dedit; quibus quantopere e P-plicavorit, intelligi potest e Charmide dialogo, in qu partes habet sophistae Protagor P. 316 A, p. 336 D, E Charmid. p. 63 D, p. 6 C. Tali modo cum summis animi honis a

natura OSSet ornatUS magnam omnium rerum peritiam brevi tempore sibi comparavit. Nam Socrates prudentissimorum hominum corona Stipatu8, nulliu rei, de qua quaerere coeperint, hunc rudem e88e 8Se Verat, Uanquam Subtilissimis atque Ob

tia igitur scientiam multarum ac Variarum rerum unXit. Al tamen neque in reconditi atque obscuri rebus Ver8atias St, neque constantiam et conseia Sum notionum esse et easque aut

in excolendo ingeni probavit, aut in vita moribusque temperandis. Sed illa quae fecit, quaeque ei accidisse dicuntur, aut hujus scriptionis, aut tempori non rarant. Sed eloquentia valde conspicuus suit. Itaque non olum ad summos civitati honores escendit, sed maXimis suoque laudibus cumulatus est. Proponamus vero hac de re judicia antiquitatis, propterea quod indolem, rationibus Xpressam, in tragicam poesin quodammodo transferret necesse fuit. Cic. de Orat. II, 22, 3 Antiquissimi ere Sunt, quorum quidem cristia constent, Pericles atque Alcibiades et eadem aetate Thucydides, SubtileS, acuti, repes, Sententiis magis, quam et bis abundanteS. Consecuti sunt hos cristas, Theramenes, Lysias Multa Lysiae Scintilla sunt, nonnuli Critiae, de Theramene audii iniuS: Omne enim relinebant illium Pericli succum, sed erant paullo uberiore LV Si

278쪽

Jam tria carminum, suae criPSit, genera Sunt, Unum heXametris, alterum elegis, tertium iambis adstrictum. Quemadmodum enim Solo et Theognis aliquando sententia morale elegis exornarant Sic Critia proprietates civitatum eodem metro descripsit. Allien . . . 27 D: τα ἐξ εκά set γης πόλεως διω-Jtατα. Fragmentum Vero Πολιτειων 'μετρων, quod Nicol. Lachius Crit Tyrann Carm etc. p. 26 primo loco proposuit, rigidam enarrationem Otius, quam descriptionem Oeticam dixeris. Altera pars, qua proliXio mo Graecorum convivia celebrandi explicatur, Bacb. 37, acutam frigidamque habet dictionem, ametsi subtilitate sermoni et apta argumentatione et copia dicendi conspicua est. Audiamus igitur ae-kium Choeril. p. 215, ita disputantem is dem conditio est Critiae in elegis se Athen. . . 433 A. Melior haud dubie orator, quam Poeta fuit Critias cujus qui leguntur elegi hoc loco et iapud eundem Athenaeum I p. 28 B es apud Plutarchum in Alciabiade omne perquam jejuni sunt.' Haec ille bene. Neque aliterii Os de hexametris judicamus, quibus vitam illustrium virorum celebravit, eis versus, qui audes Anacreontis, Athen. XIII. p. 600 E continent, nec Vitali spiritu, ut ita dicam, neque indole ac vi poetica egent. EX Omnibus vero reliquiis, quae nobis ervatae sunt, hominem et philosophiae et eloquentiae studiis imbutum cognoscimus, qui de unaquaque re tam acute judicare, quam apte, O PiO8 Ornateque dicere OSSet. Verum ni in antiqua et perdifficilis quae Sti est, utrum Critias certas iragoedias cripserit, an Euripides, quem alii Scriptorem earum habere olent. Velut Lachius, cum in fragmentis luculenter explicandis diu multumque Operam colloca88 et nuper hac de re nunquam statuit quidquam certi erui PO8se, p. 55: In Ioh. g. Fabricii bibliotheca Graeca Gilias s-

279쪽

rannu redactus est iam in catalagum Poetarum fragicorum. Quibus tamen rationibus hi fieri olueris, quaestio est longe dissicillima, quam quidem ror Sus ad liquidum perducere etiam hodie aliquis frustra conetur.' Sed superiores illi, qui hunc in locum ante Bachium inciderunt, aliud sibi videntur persuasi8se. Nam

sis Lil. Gyra Idus nihil huic Dis elegos adscripsit de Poet. His t. p. 126 tamen Ossius P. 44 Critiam tyrannum, quem silio Calla os chri falso diversum liabet, ut scriptorem iambicii ragmenti, quod apud SeXtum Empiricum legimus, in poetas

retulit tragicumque Oetam eundem appellasset, Si locum Velaeeuratius Xcutere, vel majore doctrina illustrare Oluisset.

Sed eum in tragicorum numero habuit Potius Exc. P. 52, quem Fabric Bibl. r. T. II p. 294 secutus est. Neque aliquod tyranni studium in compositione tragoediarum fuisse Val clienarius Dia trib. p. 14 A 20S, et cherus Tritog. p. 554, Trag. r. P. II. p. 100S, Mulierus Hist. Liter. D. T. II. p. 17 negarunt. Sed lii Omnes admodum dubitanter

judicant, ut id magno possit argumento e88e, UaeStionem nota modo non perfectam, sed integram quoque ad disputandum nobis relictam SSe. Antiquam vero disceptationem eorum diximus, qui de alterutro poetarum, qui bii fabulae ac fragmenta tribui solebant, iniecerunt quaestiones. Haec enim Athenaeus, clam Scriptorem

sed etiam Omnes fabulae cunctaque fragmenta apud varios Scriptores, aut in diversis Xemplaribus ejusdem scriptoris modo Critiae adscribuntur, modo Euripidi. Quam haesitationem unde ortam esse censemus P Si sabulae, de quibus ambigitur, non modo Scriptae, Sed in scena quoque sunt doctae, id

quod pro illius temporis usu nequit dubitari, haud dubie indidascaliis erant consignatae idque addit nomine Oetae, qui ea Suo nomine populo Xhibuerat. Quare igitur grammaticitiis monumentis fidem abrogarunt Si ea de caussa haesitassent, quod nonnulli loci cum Euripidi poses similitudin0m aliquam habere viderentur, ad hos ipsos pertineret dubitatio, in qua Unc cunctos versari diximus. At Ortasse sand audierant, fabulas, quae in publicis scenicorum certaminum tabellis

280쪽

Euripidi tribuerentur, Critiae vindicandas, aut illi rurgus asserenda e8Se, cum trajus 88 Vulgo crederentur. Nec vero illa

dubitatio, aut haec narrati sua gi potuisset, nisi antiquitas do tragica Critiae postsi aliquid accepisset. Sed duobus id ocis indicat Plato, cum Critiam eodem modo dicat Charmidi irasci,

quo histrioni poeta succenseat, fabula ip8itis corrumpenti Charmid. p. 162 D: Κριτίας δοξεν οργιοθ ναι,- πε Πο -- Ty7ζ υποκριτζ κακ0ii διαδεντι et si sciet Tore sol ατα. Item Socrates respondet Critiae, cum auditore rogarit, Ut animum ad se advorterent, rit. P. 08 γ προλεγω γε G ν, ω φίλε Κριτια Go 'ην 'ου θεατρου διανοιαν, et, o civitas robi ὀΠ90τερος ευδοκι 'ησεν ἐν Deto risi 'ITην. Quae Vereor ut quis indole dissimulantiae, qualem Plerumque Ostendit Socra-le8, recte perspeeta, de Oe8i8, quam Critias coluerit, studio accipienda esse Xistimet. Sta liba iam ad h. l. Groen vati Prius terer ros Op Ogr. Platon P. 38. Mirarer igitur, si nullum hujus generis pecimen XSisteret, cum e celeris iteraria In generibu8, qui bii Operam dedit, fragmenta nobis relicia sint. Et quamvis illud saepenumero acciderit, ut opera minus noli obscurique Scriptori ii as Signarentur, quoΓUm omen S- set illustrius, tamen ViX Uno XemPl comprobaveris, Scripta celeberrimi poeta homini tribula, cujus fama, aut infamia in aliis vitae, vel poesis ludii potius , quam in cena effloruit. Quemadmodum igitur sabulas Euripidis censes Critiae tributas osse Nec ver tragoedia Euripidi lim ad Scriptae non uiat, quas aliorum 88e poetarum Ostea grammatici intelleXerunt. Quae universe sumus prae sati, quo facilius deinceps tragoedias, de quibus ambigitur, Critiae, an Euripidis fuerint, huic esse vindicandas appaΓΕΓet. Id enim e magis ad veritatem nobis persuadetur, qu diligentius singula quaestioni momenta animo perpendimu S. P. Sext. Empir. adv. hy8. p. 262 egimus: καὶ Κριτια δὲ εις των ἐν Ἀθήναις υραννη0αν lo)ν, ὁοκεῖ εκ ου GIJtGτος

라틴어 텍스트