Historia critica tragicorum graecorum

발행: 1845년

분량: 383페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

71쪽

Qui nec habuisset, cur tragoedias ejus vel laudaret, Vel etiam reprehenderet, nec sperare potuisset, fore ut levissimas irrisiones audientibus aperiret, ni spectatores a lectione, vel adspectu fabularum recentes fuissent earumque loco memoria tenuissent. Ad privatam earum recitationem Strepsiades in

chorum Theognidis scenam prodeuntem conSpexerit, tum tabulas Aeschyli exspectavisset. Ex quo cernitur, tum tragoe dias ejus in scena doctas fuisse. EL Scholiasta in h. I. hunc nobilissim poetae honorem scribit concessum ut fabulae O8t mortem ejus ederentur ec vero inlius huc docus pertinet, quem eruditi prave acceperunt am Aeschylus in Ran. 868. Dionyso monenti, ut rixam cum Euripide componat . in tanta virium diversitate es certamen ne voluisse quidem Iu8cipere ait, quia poesi reIiquerit ipse non mortuam, quae post Ohilum suum omnino langueat. Sunt enim versus: οτι η Oiρησις υχὶ υντεθν=ηκε ιοι, τουτω δε υντεθνηκε.

Ubi voluc interpres mentionum plebisciti fabulis hortui poetae docendis injecit: ἐπει et 2 οχυλου ψηφίσανet δι' δάοκειν. Quem plurimi secuti sunt explicatores, mi Stant ejus, multi erus Commont Vit Aeschyl. ap. Schiit Z T. V. p. XXVIII, XLIII, Boockhius P. Trag. Princ P. 26. Hi igitur uripidem censent οὐ do caussa irrisum quod non

72쪽

soluerit perare, fore, ut tragoediae, e mortuo, tam populi sa Vorem, quam locum in scena diutius obtinerent. Quo quid ineptius foret quidque falsius 2 Nam si ea in verbis inesset Sententia, Aeschylus aut mentiri, aut senum more insolenter gloriari videretur. Neque enim mortuus Euripides celebritatem nomini amisit, quam vivus sibi comparaverat. Qui licet in Macedonia multum indulserit epulis nullamque, cum ibi esset, fabulam Atlienis docuerit, tamen de Oblivione, vel contemptu ejUS nequaquam cogitandum est. Quod verba Dionysi maxime declarant, qui hoc agens, Ut praestantes poeta ab inseri reducat, Euripidem praeprimis cupit invenire. Ait enim in Ran. 66: Tu ουτ os et oiνυν με δαοδα ει octo ς6ριπίδου. Respondet Hercules:

κου δείς γε ι Γν ε is ειεν ανθρωNων O J V ου ἐλθεῖν ἐς ἐκεῆνον. Et Euripides junior paullo post patris mortem tragoedia ejus Alcmaeonem, Bacchas, Iphigeniam Aulidensem docuit Schol. ad Ran 67. Nec vero comicus Aeschylum ita deludere voluit, Ut is importune gloria se et praedicatione esse Pret. Quae cum ita int, Vocem notησις non ad Euripidis fabulas, sed ad Omnem

poesin tragicam retulerim, ab aemulo tam male habitam, Or- ruptam, depravatam, Ut emortua videretur. Nam Aeschylusila de artis conditione disserit, qualem ipse tradiderit ei, Ran. 1013:

73쪽

Echis quoque, quam vere Hir mmmmm' corruptelam tragoediae circa Ol. 90 incepisse judicarit, optime cerni potest. Nam comicus, etsi magis vim Summamque sabularum, quam singula

Ornatu genera Spectat, tamen assentitur ei, velut subtilissimus rerum tragicarum Xistimator. Sunt autem tria veterum testimonia et integritate et cla

sunt, sed erroribus etiam redundant. Nam Ut in anno, quo Aeschylus obiit, significando graViter errat, Propterea quod, cum Verum nomen archonti appellet, uia anno Aeschylum ante scribit decessisse λ), quam Acharnenses datae fuerint ita solus idque gravissimo errore huic principi tale praemium uni refert concessum esse, ut fabulae ejUS OS mortem proponerentur. Nam populus eodem Od honorem et Sophocli et Euripidi iudicavit, ut infra docebimus. Quod commentum, cum ineptus scholiast in illos, credo, Versus Banarum Xcogita88 et, quo supra XPOSUimias, recentio hunc in locum transcripsit, ubi nunc ea, ut fieri Olet, longe pleniora, quam in altera sede leguntur, quam primo proprieque habuerunt. sed in iis quoque, quae ambo teste communi consen8 nobis persuadent, difficilibus ossendimur angustiis. Nam quid fuit, quod populus fabulas post mortem poetae docendas decreverit Num forte Opera mortuorum Oetarum edere velitum uir Hoc et Barthelem ius Voyage du eune Anach. Chap. 70 sumit et Grysarius Me Trag. quai. c. t. Demosth. f. p. 4 Sed ios

ol. 81, 1 decessit. Acharnenses l. 8, 3 actae sunt. Quod vitium ruttollat, Palmerius ενια ino I scribendum Censet.

74쪽

nec legem huiusmodi invenimus, neque ullum legis indicium. Ati hoc cum esset permissum, histriones praemiis adductos, Vel spe certi honoris invitatos esse putamus, ut fabula poetae, qui quidem decesserat, populo semel atque iterum exhiberent Quae ratio haud dubie praestat. Nam is, qui vitam Aoschyli scripsit 'Aθνηναῖοι δε inquit, τοσουτον ήγίΠη0αν-ορολον, ω φλ ίσασθαι, μετα θάνατον υ io et o βουλο- ιενον διδάσκειν et Αἰσρολου χρυσον λαι βάνειν. Athenienses igitur emolumenta iis promiserant, qui sabulas Aeschyli vellent docere. Quae qualia fuisse censemus Res dubia est. Nam pro χθυοῖν, quod Boeckhius I. I. p. 26, quodque Her- mannus . l. p. 158 habet, exemplar VOssianum oso tuetur. Atqui poetis, vel histrionibus, qui desiderio illi publico servire

conabantur, non denegandam 88 mercedem, re adeo loquebatur, ut, quidquid de ea re in decreto distinctius expressum sit, id plane supervacaneum habeamus λ). Porro si dari pecuniam Voluissent, grammaticus non et ὀν ὁ σκειν βουλοδιενον, sed aut τὸν διδύο ντα dixisset, aut τον διδάξανzα, Iam Verbis, quae Unc Ieguntur, actorem non tam raemium eΓ- acti Iaboris accepisse, quam commoda quaedam ante percepi8Secolligas, quam fabulas agendas susciperet. Itaque lectio oso νPraestat, ab Zech. Spati hemio ad Aristoph. Ran. 94 PO-bata. Is enim Iocum ita Latino vertit: Ut qui ellent docere Aeschyli Jabulas, celeris raeferrentur et chorum acciperent' Athe nienses igitur, cum reliquas fabulas ad archontem delegare consuevissent, ut i judicaret, Utrum chor Ornandae, an Vero repudiandae essent, Casauhon ad Athen. XIV. p. 907. Spati- hem. I. I. Ruhnken Opusc. T. I. p. 2 9 ed. Friedem.), in Aeschyli poesi tot tantasque laudes admirabantur, Ut Unicuique chorum sumptibus publicis in posterum statuerent Praebendum esse, qui sabulas ejus vellet docere. Qua quidem re cum memoria nobilissimi hominis ample digneque On8ecrata, tum

magnUS poetarum atque iistrionum numerus pellectu eSt, Ut tragoedias ederent, quas populus spectare cupiebat. Nimirum in civibus 4ta virtutem ac latriae amorem confirmatum AEU-

1 Longe aliter judicarem, si nobis copiam pecuniae indicasset, quam illis deberi statuerant. Quanquam etiamnunc ita levis non sum, Ut Cer' tum utque manifestum omnino ducam, quod videor mihi dispexisse.

75쪽

ctumque iri sperabant. Neque enini in illo decreto pulchritudinem, aut majestatem poesis potius, quam generosam sortemque indolem respexisse identur, qua nem tragicorum Aeschy

jure gloriatur Wis 8OWa l. I. P. 15. Eadem igitur caussa fuit, cur et Homeri, Lycurg adu Leocrat. VOI. IV. p. 209, et Choerili, Nae L. Choeril. p. 89 etc. carmina sacris diebus publice

declamarent.

Verum multa his in fabulis erant mutanda docentibus, si

probari volebant favoremque Spectatorum, Velut Praecis uiam, etsi non unicum, laboris praemium persequebantur. Nam licet docti atque eruditi homines facillime poetis permittant, si quae in epico, vel melico genere cum moribus nostri a judicio do poesi pulchrisque carminibus pugnantia canunt, neque id vulgus erat molestius Athenienses tamen, cum scenici interessent spectaculis, non ita temporis rationem habuisse, Sed postulasse Videntur, ne personae Vel agerent quidquam, vel dicerent, quod suis ipsorum sententiis de statu civitatis moribusque minus conveniret λ), quod duriuscule dictum, a comicis recte notatum, quodque a recentioribus poetis, Vel inventum melius, Vel pulchrius esset exornatum. Poetae igitur, cum perSOnaS ad aliquam antiquitatis similitudinem effingerent, ut et Veritatem rei servarent et licentiae locum relinquerent, neque ingenium, nec mores Atheniensium negligere, sed ita exprimere de-hebant, ut nonnullas proprietates heroici temporis adspergerent. Porro suus est cuique aetati usu ac ua ratio. Quemadmodum igitur sensus populi, majorem in die fabularum numerum spectantis, in quibus alius poeta longe aliam rationem equebatur, tam excoli, quam immutari necesse fuit; ita non solum Scriptores X8titerunt, qui eges hoc in genere servandas di-Verm OdO Xplicarent, sed comici quoque praeceperunt, quid in tragoediis componendis vel sequendum, Vel vitandum 88e arbitrarentur. Quare tam populi judicium, quam compositio fabularum multas vicissitudines experta est. Item terete et religiosae Atticorum muros vix obsololum dicendi genus Iule-

76쪽

runt, cum tragica dictio ad mutationes sermonis accommodari deberet, quo nobilissimi civium utebantur, Cic. Orat. 8, 9. Nam in declamatoribus audiendis quam difficiles quamque Orosi fuerint, ex eo intelligimus, quod levissimos pronuntiandinaevos cum Summa indignatione exceperunt Schol ad Eurip.

Orest. 279. Aristoph. an. 306. Sunt in reliquis denique

artis monumentis, quae quidem nonnihil excellant, secretae quaedam et abditae venustates, quae, ni Si aepita ea Spectantur, animos nec Naviter afficere, neque ad Se trahere possunt. Quas tantum abest, ut iterat adspectu, mirari desinamus, ut

majori etiam amore pulchritudinis capiamur. Sed in sabulis, quae spectari, non legi Olent, Onge aliter se res habet. Nam in his propter actionis celeritatem reconditae audes subterfugiant et oculo et aure nece88e St. Quare vehemens varie

tatis ac vicissitudinis cupido, qua novissima quaeque, etiamSi verae virtute deficiunt, magnopere tamen admiramur, inprimis ad scenicum poesi genia Pertinet, in quo nova Praeferimus operibus maXime egregiis, si haec sunt notiora omniumque referuntur. Quae novita tanto magis commovit Athenienses,

quo majori fuerunt levitate. Itaque et fabulas nondum editas καινὰ δραματα spectare Vehementer gestiebant, et certis diebus ova tragoedia flagitare, aliis vero notas cum OVi conjungere consueverant. Quin duo histrionum ordines erant, quorum UNUS tantiam Veteres, alter novas tragoedias docebat.

confirmaremUS, Sed Ut cau88a rationesque Xplicarentur, de quibus multae scenicorum Oetarum fabulae 8aepenumer mulatae sunt unes loco veterum scriptorum ProponemUS qui

77쪽

fabulas Aeschyli, cum post ejus mortem agerentur, non integras docent relictas esse. Itaque primum Quintil. Instit. Orat. X, et is Tragoedias, inquit, primus in lucem Aeschylus rotulis, ubi

mi et rapis et grandiloquus a s Sque ad ostium, sed rudis in ρlerisque et incomyoSPuS: royter quod correcta e tu fabulas in certamen deferre posterioribus poetis AthenieΠSe Permisere Suntque eo

modo mulli coronati.' Unde plures Quintiliani, auctoris gravissimi, hoc esse consentiunt, fabula Aeschyli, cum is supremum diem obierit, a junioribus poeti et data et mutata esse, Ut limatiores aliquanto facilius Iacerent. In quo id ipsum est maximi momenti et ponderis, credo, quod licentiam corrigendi, ab Atheniensibus permissam, et favorem, qui emendatis fabulis

tributus it Velut arguntenta commemorat, e quibus qua8 deformitas Aeschyliae Oesis eluceat, adeo ut Omnis Sententiae vis

in veritate hujus rei sita ideatur. Quocirca B o mckli iura I. I. p. 26 hunc testem recte producit, qui Opinioni suae diserio suffragetur. Verum id improbavit Hermannus, P. 155 addubitata Romani side, qui non solum unicus hujus rei auctor

esset, sed etiam testimoniis aliorum repugnaret. Ait enim: Quintiliano quidem . . . non modo nullus irili 'ulatur aliu Scr*tor, sed quidam veri rei'ugnant.'' Sed duae narrationis, a Quintiliano relictae, parte di 8 lingui possunt, una, iam tragoedias post obitum Aeschyli docta ac victoria Scribat ornata e8se, altera, quae ad mutationem fabularum attinet. Et illam quidem Scriptores confirmant, quos supra citavimus, ut PhiIOStratus in Vit Apollon. I. I. et Anonym in Aesch. Vii. Nec altera ver ita comparata St, ut Possit ad eorum rationem revocari, qui re uni, vel paucis probatas testibus incertas habere Solent, Propterea quod, cum ipsa per se nequaquam incredibilis sit, tum e priori, Si haec quidem Vera judicatur, neces Sario DO-

his ducenda est. Nam hoc desinio, fabulas immutatas ante Lycurgi legem iterum datas non esse. Neque illos cognoscere potui, qui Quintiliano adversarentur, ni unum populi decretum intelligimus, auctore Lycurgo factum. Nam Pseudo-PIutarchus in Vit. X Orat. Ubi eges dinumerat, quibus hic orator de republica optime meritus fuerit p. 34 addit: χαλκας εἰκονας ἀναθε ἐναι Tων Ποιητων Αἰσχυλου - Σοφοκλεους καὶ Moιπίδου καὶ τὰς sci; φδας υrois ἐν κοιν 0αφα

78쪽

χρι νεοθαι. ta IV Vir optimus quemadmodum omnino rempublicam confirmatam augere studuit, idque instituit, ut in honorem eptuni non minus tribus cyclicis clioris in Pirae certaretur, Utque Studium rei cornicae Paullisper remissum magis eXcitaret, lunae arrat de Lycurg. Orat. p. 14, 20 2l; sic Athonion sibus, obnitente Philino IdaTPOCI ut. S. V. θε609 - . not. Maussae. Biuhnken. ist Crit. P. 393, per8uasit, ut egregium honorem principibus tragicorum decernerent. Quod duplici modo seri poterat, cum memoriam Oria in amplissimis

monumentis ornarent, Ut peribus ab interitu atque corruptione indicandis . Utrumque placuit. Nam tum aeneae iis statuae collocatae Videntur, quae ad Pausaniae aetatem Usque

permanserunt Pausan. , 21 3 in . Sed altera decreti pars, qua fabularum integritati prospectum est, in magna loci obscuritate, qui unus memoriam hujus rei continet, haud satis Yplorate cognoscitur. Nam apparet quidem, OpuIUm Xemplar fabularum publica auctoritate religiosius describi, idemque in aerario custodiri voluisse, in quo aliae literae publicae asservabantur R). Atque hoc ea de eaU88 se eerunt, quo Scribae, quibus id esset negotii histrione PD88ent cohibere, quo minus iis in sabulis, quas docebant, liberius aliquid mutarent, aut in solentius corrumperent. Sed Atrema Verba, quibus Summa totius rei significatur, υκ ἐξεῖναι γαρ αυτὰς ποκθένεGθαι, omnem instituti rationem obscurant et explicationi participii τοῖς noκst volt ἐν ot Vel maXime ossiciunt. In quibus augustiis alii quidem haesitarunt interpretes alii ero mendum, quod sibi reperisse videbantur, emendante tollere voluerunt Velut Hormannia P. 155 Uzους Pr αυτὰς Scribit, perinde ac si histrionibus haud ultra concessum fuerit, ut ipsi, hoc est, ad suum plane arbitrium fabulas docerent. Haec autem vis pronominis, etsi omnino non fuit inaudita, tamen neque a cri-I tore Parum accurato, qui non acute, non breviter loquitur,1 Non examinare rationes potui, quibus ductus Κoebi e ap. Vel cher. Trilog. p. 523 alias statuas, Lycurgo auctore positas, alias censet PauSa'niae ob oculos fuisse.

2 Erat is locus in Metroo.

79쪽

nec in ipsa ego adhibita videtur, cum hoc genus iterarum praeprimis perspicuitate dicendi Scellere debeat. Nihilominus correctioine inrichii displicet, qui in rim Comment in Iuvenal. p. et pro αυχας legit cis υ τὰς quamvis a est er-m anno et Blumi p. 20 nuper probata. Habet enim nonnullas difficultates, ut ipse satetuum est ni i cm ii s. 434 arius denique, acutissimo praeceptori in eo assentiens, quod is ante pronomen αυτας Xistimat aliquid excidisse, O ἐξων γἀ αλλως υτας noκst νεοθαι Scribit. Quae mutatio propter evitatem et integritatem forta88 placeret, Di eXcentae aliae artes supere88ent, quibu8 Vel Iocum emendare, vel scientiam quandam Ostendere O88e8. Nos autem in Vulgata persistimus, dum fieri licet. Itaque histriones, cum artem fecissent paullo perfectiorem, facillime tantum sibi indulserunt, ut multos sabularum locos e tempore mutato declamarent, cum vitia habere, aut ad vim animi Ostendendam aptissimi viderentur. Valchen ad Eurip. hoeniss. 396, 996, 152, 1286. Reisi g. Conject L. I l. P. 21. Quae quidem licentia, quemadmodum actoribus ensim Permi88a est, Sic in artis proprietatibus sero habebatur. Quod si igitur Lycurgus recitationem quam maxime accuratam ac religiosam seri voluit, id genus declamandi, quod ipse commenda it Iaroprio quodam Vocabulo ei nominandum et a Superiori, quod Paullo liberius fuerat, satis distinguendum fuit. Quare tum no κριοι facta est ἰνάγνωοις dictumque pro rio κρινεσθαι, id est, liberius declamando, in lege Lycurgi ἀναγιγνres κειν Nam is, qui iteras accurate legit, proprie ἀναγιγνωσκειν dicitur. Velut oratores

Atheniensium, uni scribam, item Seeum habebant in suggestu, leges, epistolas aliaque iterarum pecimina recitare juberent, quae, cum 8Sent documenta, accurati88ime legi debebant, νά-

γίγνωoκε aut ἀνάγνωθι Nelamabant. Demosth. adv. Aphob. I. p. 815, 18, 19 sqq. 8Oerat Trapezit. p. 369. Librii rodoti in Olympiis recitati dicuntur. De quibus Phot Bibl. Cod. LX p. 60 ἀναγιγνωσκο/ ἐνρης αι et su et ij ἱστοριας . 8imiliter de Choerili carminibus, quae populus jussit publice legi, Suida 8. V. Tot stio . . a ουν si ' χ ρου ἀναγιγνω Gκεσθαι ἐφηφισθ=7. Hesych. Miles p. 58 ed. Orol I. . Ubi

verbum ex ipso fortasse plebi8cit receptum est. Neque enim dissicultates, aut ambiguitatem habet, qua ae Lius Choeril.

80쪽

p. 9 lubitavit, solamne lectionem intelligeret, an cantum rhapsodoria in Sed accuratam declamationem scriptorum significat, Sive carminum, Si V aliarum literarum , quae versibus non sunt adstrictae. Quae cum ita sint, vocabulum in iis trioniam artem facile transferri poterat, cum fabulae principum nimio liberius agi desiissent. Atque in ea decreti parte, quae periit, re vera id ita usurpatum 8Se, altera OX Παρ&γιγνω0κειν optime docet. Hanc enim contra Hein richium I. l. et Stante jum Comment in Vit Aesch. p. Schii tZ VOl. V. P. XI. obtinemus, cum ille cisci γιγνω κειν cribat, hic παραγινώ -οκειν. Fuit vero inter has duas Voce ἀναγιγν0ισκειν et παραναγιγνω0κειν arcti88imum vinculum, ut altera ad alteram neces Sari referretur. Nam cum duo haberent duo exemplaria ejusdem libri, quorum consensum, vel diversitatem Og OScere vellent, nil archeta puni tacito legens παραναγιγνωGκειν, at ter vero, qui clara voce ἀπογραφον recitabat, ἀναγιγνωοκειν dicebatur. Nec aliter unus, dummodo duo compararet scripta, et ἀναγ/γν090κειν et tis αν cir γνίωσκε ν poterat. QUO Sen8ULobeckius ad Phrynich. p. 218 se emplaria, inquit, cr*fareCOg HOSCeTH, alqus inter Se conferre παραναγιγνά οκειν dicisiti IVide etiam Taylor apud Hartes s. ad Demosth de Coron. p. 74 sqq. Cujus generis ex orationibus nonnulla asserri possunt Aeschines de Fals Orat. p. 188 sed Tauch. duo scripta laudat unum cribae legendum dedit alterius vero, dum ipse Summam Γomulgat, Xemplar scriba manibus tenet. Ait: ἀνάγνωθι s Ito z Των ο id αν or/tα. dor/ια υνέδρων Πρια sciνάγνωθι δὴ 'tοι το του Anysios δίνους Vi τι sita. Idem p. 33, literis rOXeni recitatis, quae suam tempori confirmarent deunitionem: ἀκουε τε, ω 'AθM ναi0ι, ων χθονων Φαραθναγιγνω0κoJώνων ἐκ των ζ sto sim γρα/ι3 αῖων. Aliud specimen adu Ctesiph. p. 2l4. Ubi etiam, quo argumentum παρανοJιίας proferat, cum novo decreto leges conservi jubet: υπ0Jιν1 σατ υzor ἄνευ θορυβου et σανίδιον λαβεῖν καιτους ὀHους in /ζ7 sit ciet παραναγνωναι Pari modo Demosthene Timocratem παρανο/ιίας crimine accusatum nil dicit eorum feei88e, quae Unicuique ene servanda int, ne nova leX ab institutis pridem sancitis dissentiat T. III p. 99. d. aucti.

SEARCH

MENU NAVIGATION