장음표시 사용
91쪽
Urbanust Papa post 'Claromentanam synodum Galliam pera.
grans plures Synodos convocavit, ut Lemovicensi , Turonensem, ROtumagenstein, Nema essem: in quibus disciplinam Ecclesiasticam reformavit, simoniae & incontinentiae vitia damnavit, Episcoporum controversias composuit, expeditionem sacram promovit sice.
S. II. Status Ecclesiasticus ordinatus per alia Concilia in Gallia.
oncilium Biturisse, Provinciale , anno rogi. statuit, ut hostiae
consecratae non asserventur diutius, quam una hebdomade :sed singulis Dominicis renoventur. Filii Presbyterorum universima sacris Ordinibus arceantur, si post Ordinationem sint suscepti. alii etiam omnes illegitimi fiunt irregulares Servi non addmittantur ad Clerum, nisi sint manumissi. Pro baptismo, poenitentia, & sepultura nihil accipiatur, nisi spontaneae oblationes. Uctantur matrimonia consanguineorum usque ad sextum vel septimum gradum ex temporis illius dis laua . Concilium ramo vicensie brevi post S. Martialem tanquam Apostolum colendum decrevit : & aliqua rescripta Pontificia reprobavit, quibus aliqui, Eb Episcopis suis excommunicati , Romae absoluti fuerant. Non quod haec Synodus negaret potestatem illam Sed is Apostolicae: sed quod absolutionem jub uel obreptitie obtentam censeretiscintilium Rothomogense L. Provinciae Normanniae, anno I So. statuit, Episcopis non esse migrandum ad altiorem Sedem, amplio. ris honoris causa. Ne Episcopi S Abbates se mutuo supplantentaut inferiores Clerici. Baptigatus in ipsa Ecclesia, in qua regeneis rationis gratiam acceperunt, in albis esse representandos. Reli. qui canones repetunt ea, quae alias jam saepe sunt repetita, de sym. bolo fidei, de simonia, avaritia &c. Concilium Salo fanum anno ios 6. decrevit, ut Episcopi Abbates Presbyteri non Ordinentur ante 3 o. aetatis annos : Diaconi non an. te as. juxta antiquatis disiciplinam nec extra statuta tempora. Iulaicos, res Ecclesiae usurpantes, sertur anathema. Uti etiam in eos qui eum haereticis aut excommunicatis societatem habent. Reliis qui canones tractant de Simonia, incontinentia Clericorum.deel. cimis, disciplina Monachorum. &c.
92쪽
Concilium Rotb ages II. Provinetale anno io72. sanxit, ut Episeopo, statuto tempore chrysima consecranti, II. assimni Presbyteri , vestibus saeris ornati. Ut Sacerdos, Missam celebrans, corpus& sanguinem Christi sumat. Ut viati eum & aqua benedicta ultra octo dies non asserventur. Ut Baptisma& Confirmatio, & sacrior .dines conserantur jejunis a jejuno: nisi necessitas aliud postulet. Prohibentur matrimonia clandestina, &l inter eonsanguineos infra septimam generationem. Ne quis in quadragesima prandeat ante vespertinam. Duobus post annis habitum est Concilium I ciumagense III. praesente etiam Nilhelmo, Angliae Rele, ad quem tune Normannia *ectabat. Jubet servare ordinationumnterstitia. Regulam S. Benedicti accurate observari ab iis, qui Nonasticen profitentur. Uetat, ne Christiani Iudaeis serviant;
ne eorum pueris dent nutrices t&c.
Concilium Pictaviense I. anno Io78. damnavit Simoniam, plurat, talem Beneficiorum, haereditariam successionem in bonis Ecclesiasticis, usuras Sc. votat, ne Regulares novas Ecclesas sibi vendi. cent. Ne illegitimi ordinentur, nisi Monachi, aut canonici R gulares fiant. Concilium Rashmensse in Normannia anno rogo. severius in Cleoricos concubinarios animadvertandum statuit. Laiei in partem decimarum non veniant. Si Leelelia Monachis aut canonicis Reg laribus donatur, Abbas Presbytero, ab Episcopo instituendo, comgruam assignet; quod superest, Monasterio cedat. Conesium Abri ense, in eadem Neustria, seu Normannia cel baatum, decrevit: ne pueri ad rogimen Ecclesiarum, quibus cura animarum annexa est, assumantur. Ne filii Presbyterorum ini Ecclesia patrum suorum constituantur. Ne Ecclesiae vicariis annuia Comittantur. Sacerdotes majorum Ecclesiarum Presbyterum sub se habeant. Vir in monasterium non transeat, uvore manente iuiaeulo si sit iunior.
De Conciliis adversus Berengarium Haeresi
archam celebratis. Iovam hoe saeculo XI. oreus evomuit haeresin, quae Divinissimum, Christi ore tam dilucide tamque sancte consecratum, Euchartiliae impugnaret in sterium. M a Instru
93쪽
Instrumento ad hoe usus humani generis hostis' serengaris, ho mina Gallor, Turonibus oriundo, Andegavensis Ecelesiae Archidi cono, qui, cum scholae magister esset, superbior, quam doctior, ut ingenii atque eruditionis inopiam novitate doctrinae com ensain et, eaque auditorum frequentiam ad se peti ceret, dicere rimus sustinuit, Christum in Eucharistia non esse vere praesentem, . sed quandam duntaxat illius figuram. Haec ergo prima est epocha impii dogmatis . saepius deineeps damnati & extirpati, saepe etiam, ut saecundum esse solet oret ingenium, in Iolium infelix repullulantis. Ab amicis primum ac praesertim ab Adelmanno Leodiensis Ediclesiae scholastico monitus Berengarius, ne rempublicarn chriltianam, bene a maioribus compostam, nova opinandi licentia conturbet e cum nollet sapere, S. Leo IX. in Concilio Romano prolata damnationis sententia fidelium communione eum movit canno Ioso.) Lmfrancus vero, qui salso in suspitionem venerat collusi nis eum Berengario, detecta veritate eit absolutus. Cum autem Berengarius, utut a viris doctis saepius abunde consulatus, haeresin suam spargere latius eo naretur, citans pro sequendam Τοannis Stati librum, damnatus rursus est ab eodem Leone Papa in frequenti Θnodo Vercellensi, assertaque Catholica atque Evangelica veritas, quod per verba Domini, minitterio Sa erdotis pr lata , panis & Uinum Divina virtute uere ac proprie convertantur in corpus & sanguinem Christi; ut in ultima Chri iti caena vero fuerunt conversa. Damnatus etiam est libelluit Joannis Scoti, scriptoris saeculi noni, ex quo venenum sugerat Berel3garius.' Quamvis autem etiam in Gnoia Parisiensi esset damnatus, ct a viris doctis saepius testimoniis S. Scripturae, ac SS. Patrum, praesertim S. Leonis L Cyrilli Hierosolymitant. Ambrosii, Augustini, BD
siti, Eusebii, Hilarii, ae Toletani Concilii convictus, pertinaciter tamen, more haereticorum frequenti, errori su o inhaesit, donec, Ad emptos sibi reditus beneficii dolens, anno ios s. in Concilio Tur mn ι, praesente Hildebrando postea Gregorio VII. cum se defendore nullatenus posset, haeresin ejuravit, veramque in Eucharistia eorporis & sanguinis Christi praesentiam juramento consessius est. At reversus ad Vomitum, anno Ios9. in Romana Smodo II 3. Epse seoporum ubi electio Pontificis ad solos Cardinales translata) Coram Nicolao II. Pontifice, quasi correctus, libros suos propria manu in flammas conjicit, famosamque illam professionem ego Berem
garius Sc. ab Humberto cardinale compositam edidit. In qua diis', - citur,
94쪽
eitur, panem vinum, qua in aerari ponuntur post eo ecrationem non solum Sacramentum, sita etiam verum corpus S sianguinem Domimi Nostri y u oristi esse ,-βUualiter , non Alum in Sacramento, fled in veritatamanthus Sacerdotum tractari, F frangi, F fidelium dentitas alteri. Quae verba, a modernis sacramentariis toties nobis objecta , iuxta unanimem Theologorum sententiam hune sensum habent; quod panis & vinum per consecrationem ita convertantur in cor pus & sanguinem Christi, ut non tantum adiit signum corporis dc sanguinis, sed vere, realiter, ac Proprie ipsum corpus & sanguis, ab speciebus panis & vini, quae species stanguntur, & dentibus
atteruntur. Cum enim Berengarius novis identidem vocabulis e rorem suum conaretur fucare, ae veritatem eludere, Humbertus illam verborum formam composuit, qua profiteretur, eOrpus ecsanguinem vere esse praesentia, & ore corporeo fidelium vere sumi, manducari ae bibi, tanquam cibum & potum spiritualem animae. Hine Guumundus Monaehus, ae postmodum Episcopus, qui δε- Iide ac erudite Berengarium refutavit, tribus libris de veritate cor
potis ct sanguinis Domini in Eucharistia editis, dieebat: Christum in ipsum seu ejus eorpus non dissipari aut dentibus comminui in parotes & quamvis in singulis partieulis separatis hostiae sit totum coropus Christi, non tamen esse plura corpora, sed unum corpus, in pluribus Iocis replicatum. His A ratis quaritur non eris mirabile: si exemplum postitur, non erit singulare. Demus, Deum aliquid posse, quod nos fatemur investigare non p49. In laeibus rebus tota ratio facti, es potestas faeteretis. S. Λugum,nus epist. 2. ad Volusianum.
Berengarii Discipuli, utut pauet adeo, ut teste Guilaeundo ne unum quidem pagum obtinerent, tamen in diversias sectas jam tune abierunt. Λliqui enim dicebant, meram figuram aut signum Christi adesse : quos post oci. annos secuti sunt Sacramentarii ZWim gliani. Alii volebant Christum esse in panet quasi Christus dixi sesti: in hoe pane latet tarpus meum. Horum deinde errorem Impanatores Lutherani sunt amplexi. Alii partialem quandam conversionem sunt commentiti. Alii admittebant quidem plenam converissionem, sed si indignus accedat, corpus Christi rursus in panem reverti delirabant. De his universim iam Berengarii tempore scripsit laudatra Guilmundus: Notishmum es hoc tempore, pr quam Be.
rengarius injangset, bujusmodi vestruas nunquam fuisse. Berengarius post abjurationem sui erroris, sub Nicolao II. n. ctam, iterum relapsu , amo to79. in Oncilio tranam sub Gregorio . . . M a Vll.
95쪽
vII. tertio haeresim suam duravit , ae professus est, panem & vinum substantialiter converti in corpus & sanguinem Christi, ita, ut post
consecrationem adsit verum corpus & verus sanguis Christi, non tantum per signum & virtutem sacramenti, sed in proprietate na- , turpe & veritate substantiae. At infelix , reversus in Galliam, tertio relapsus, fidei proses sonem, quam Romae edidit, consutavit. Τum vero Lansrancus librum adversus illum edidit, in quo ipsi exprobrat levitatem, in-eonstantiam, perfidiam, periuria, calumnias fidemque tot in Conciliis datam ι totiesque violatam, tum etiam crimina falsi in trun- eandis, corumpenditque Patrum sententiis. Relatat dein singula Berengarii argumenta, philosophica, imo sophistica : expositaque atque probata fide orthodoxa de vera transsubstantiatione, addit: Hane sdem tentia a priscis temporibus, S tune tenet Ecclesia, qtrae per totum dissufa orbem Catholica nominatur. Quod probat authoritare S. Scripturae, SS. Patrum ae conciliorum testimoniis, atque ex quibusdam
Denique se coneludit i se si verum est, quod de corpore Chriri sti tu credis, &adstruis, falsum est, quod ab Ecclesia ubique
is gentium de eadem re creditur. Omnes enim, qui Christianos sese esse & diei laetantur, verum Christi carnem, v crumque ejus san- ,, guinem in hoe sacramento percipere gloriantur. - - Interrogari Graecos, Armenos, seu cuiuslibet nationis quoscunque christianosse homines: uno ore hanc fidem se habere testantur &e. Eccet quid ante 7oo. annos testatus sit scriptor celebria Lansraneus sa-ctus postea Archiepiscopus Cantuarensis in Anglia) de hoe dogmate, ubi illud impugnari coeptum. Totius tunc Ecelesiae Christianae vox erat illa ipsa, quae hodiedum est totius Ecclesiae Catho. Iicae , ac vere Christianae. Profecto, licet non haberentur tam clara S. Scripturae oracula, tot ac tanta Patrum multo antiquiora de hae veritate testimonia, tamen tam universalis , tamque unanimis to tius Ecclesiae, omniumque per orbem Nationum Christianarum eonsentus in mysterio tam sublimi tamque arduo, evidens argum emtum esset, veritatem illam per Divinam, Apostolicam, atque Ecelesiasticam traditionem nunquam interruptam descendere. Alias enim impossibile soret, ut omnes per orbem Christianae Nationes in novitatem tantopere a sensibus abstrusam sublimemque conspira
96쪽
oppetiae anno rog8. ut testantur Chronicon Senonense, Ustaesaburiensa l. a. codex manuscliptus Turonensia &
De Conciliis Angliae Saeculo XL
s. LPraenotanda de statu Angliae.
Tribe radus sancti Eduardi Martyris stater implua, ignave se erude. liter gessit rempublicam , immanes propterea & sibi di Regno Dant iis calamitates accersens. Cum enim Danorum feroces incursus retun. Λaciain. dere non polIet, Regnum iis vectigale secit. At rupta, quam dederat fide, Mithridatis ferale imitatus exemplum, quidquid Daniel no. minis per totam Angliam erat dispersum, una die immaniter irrucidari praecepit. Nec destitum a caedibus, donec non superessent, qui caederentur. Λt Sisno Rex Daniae, ulturus injuriam, eum valida classe in Sub Suω Angliam appulsus, profugiente ad Richδrdum Ducem, Emmae com non jugis suae fratrem, in Normaniam Ethelredo, totum Regnum in suam redegit potestatem. Tationis tunc poena Anglis redhibita, quidquid obviam sunt nacti Dani, incredibiIl furore laniarunt. Caeteros inter caesus est S. Elphegus, Cantuariensis Episcopus , quod thesauros Ecclesiae nollet in tributum, a Danis imperatum, impendere : Martyr propterea cultus ab Ecclesia, quod pro virtute passus esset
Mortuo suenone Ethelredus revoratus ad Regnum brevi post obiit, anno ror 6. aripuit tum quidem sceptrum Edmundus Etheir di filius, at ultra annum tenere non potuit, Danis in Angliam rurissus irrumpentibus interemptus, Tum vero tota insula se dedidit Canuto Magno Daniae Regit qui a ducta Emma, Ethelredividua, magna justitiae, religionis, ac ele. canuniau, mentiae laude viemos annos in Anglia & Dania regnavit. Atque ut utriusque gentis, & victae & victricia, amorem sibi concit: aret, aequo numero ex utraque senatum adunavit; ac idem utrique iaeuria m eastria ius esse voluit.
97쪽
l stantem, eum pacto tamen servandae eastitatis, teste s. Ealredo,
cujus in vita S. Eduardi haee verba sunt: Convenientibus in unum, Reae N Regina de castitate seruanda pacificuntur. Fu illa conjux mente, non camne, ille maritus mente, non Uere. Perseverat in eos, sim actu conjugali, comjugacis asellus. Peregrinationem Romanam, quam Pridem UOVerat,
Leo IX. Pontifex in eleemosynam commutavit. Leges tulis saluberrimas, similesque serine iis, quaa Edgarus, ct canutus M. proin mulgaverant, praesertim pro securitate honorum Ecclesiasticorum,& contra usuras. Obiit anno Io66. regni 24. ac miraculis clarus ab Alexandro III. in Sanctorum fastos sistenni ritu est relatus. Eduardua supremia tabulis haeredem scripserat Istilia iam M. M.thum, Normannorum Ducem, oh matrem Emmam sanguine sibi Anslia adjunctum, apud quem exulaverant. Verum Angli, extincta in Eduar. Normaturus. do Saxonica riberti stirpe, Haroldum, Goduini Cantii Comitis filium coronarunt. Unde Wilhelmus cum valido Normannorum exercitu in Angliam irrumpens, caeso Haraldo, Regnum victoriae praemium retulit; illudque per vicenos annos gessit praeclare. Obiit anno Io87. aetatis 64. dictus suit Nothus propter matrem, aut pellicem, aut impari thoro patri junctam. Dictus etiam tam quassar: quia de Britanniam minorem Normanniae, & utramque regno Angliae conjunxit. Hoc adeptus , Maleolmum Scottae Regem victum praestare sibi ho magium coegit. Erga Ecclesias liberalis suit, multis etiam erectis monasteriis, aut dotatis. Multum etiam ejus erga SS. Eueharistiae sacramentum commendatur religio.
Suceessit illi in Regno Angliae Muti in II. filius , praeterito Roberto primogenito, Normanniae Duce. Quamdiu timuit, boni Principis ideam praetulit, di Lansraneum, quem pater ex Cad mensi in Normannia Abbate Cantuariensem Archiepiscopum fierituraverat, promissis optimis conciliare sibi studuit. At solio firmato nihil servavit, ut mox dicemus.
De Conciliis eelebratis in causa Wimedii Regis
. & S. Anselmi. mnia, quod mi minimus, initio promisit Wilhelmus. cum aenautem promissis non staret, libere eum monuit B. Laustan- tu . Et continuit aliquantum avaritiam eo vivente. At
98쪽
vero Illo mortuo, cupidina Dama laxavit, moxque Cantuariensis
Eeclesiae hona in Vasit, eamque quatuor annos rei quit Vacuam, ut reditus uberiores reciperet. Cum vero anno Ο93. in gravem
morbum incidicit, S. AGUmum, Beccensis coenobii in Normannia Abbatem eonfessione peccatorum apud eum deposita Archiepse scopum Cantuariensem nominavit. Sanitati restitutus Rex, ad Ee elesiae & Subditorum oppressionem illa abusus est, indicta magna auri vi, ab Ecclesiasticis aeque ae laicis persolvenda. Habitum ea de causa anno Io94. Concilium Anglicum. Urgente autem Anselmo, ut fidem Rex datam liberet, &bona Ecclesiis restituat, gravissimum inter eos ortum est dissidium. Quod tunc magis auctum est, quando Anselmus a Rege petit licentiam eundi Romam & petendi ab Urbano II. pollium. Reposuit enim, se ac Regnum suum necdum Urbanum agnovisse tanquam legitimum Pontilicemi, cum duo de Pontificatu contendant. Fas autem n mini in Regno esse subjicere se Pontifici, quem Rex non agnosceret. Convoravit igitur Anselmus Mehingbamiam Episcoporum Comellium ad ventilandam illam quaestionem, an salva reverentia &obedientia Sedi Apostolicae debita Anselmus possit in hoc parere regiae voluntati Episcopi & Proceres magno consensu asserebant, morem esse gerendum Regi. Anselmus autem illis indignantibus edixit, se in iis, quae Dei sunt, Vicario B. Petri obedientiam, di in iis, quae Regis dignitati iure competunt, & fidele consilium, &auxilium pro sensus sui capacitate impensurum. Rex ira commotus voluit, ut Anselmus ab Episeopis damn tur: qui tamen, utut ipsi insensi, responderunt, eum Primatem esse non modo Angliae, sed etiam Seotiae & Hiberal r ab Episcopis igitur, ejus suffraganeis, condemnari non posse, Ii et aliqua illius culpa posset probari. Quare Wilhelmus sperans, eum ab Urhano Ponti see deponendum , rejecto Guiberto Antipapa, eundem Urbanum per omnem Angliam haberi voluit pro legitimo Ecclesiae capite. Cum autem spe sua frustratum se vidit, Anselmum e Regno dimisi. Oui R mam d Urb num profectus, Anglicante Eeqlesiae eat an sum statum exposuit, seque a Ι'astorali cura absolvi petiit. Quod eum non impetrasset, regredi tamen in Angliam ob Wilhelmi perseeutionem non p0Tet, rq solitudinem tantisper se eedens, seripsit ins-gne illud opus, cui titulum dedit: cur Deus homo. Pluribusqne Θ-n inter ii nominatim Barensi, in qua processionem Spiritus s. Filio eontra Graecoa erudite propugnavit. Cum
99쪽
Cum autem WilheImus Π. anno IIoo. improlis ohiisset, inter venandum sagitta transfixus, Regnum invasit Hemicus L. frater natuminor eum Robertus Normanniae dux, natu major in expeditione Hierosolymitana ah esset atque ut res suas adversus fratrem fi inaret , tranquillitatem Regno restituendam ducebat: cumque Λ selmus magna propter eminentem virtutem ' eruditionem polleret auctoritate, humani stimis eum litteris in Gallia tune agentem in Angliam atque ad suum Archiepiscopatum cum promissis amplissimis revocavit: ubi ingenti omnium laetitia est exceptus.
Status Ecclesiasticus per alia Concilia ordinatus
Ic mili- mense, Natio Ie totius Angliae, praesidentibus Cantuariens & Eboracensi, atque praesente Rege Ethelredo cela-hsatum anno iocis. Comitiorum simul Regni vicem subibat. Si tutum in eo, ut Sacerdotes, aliique Eeelessae Ministri caeli hatum serventi onus imponi Melesis vetat. Denarium S. Petri solvi imperati Parochiae etiam soIvi laneralia, licet mortuus in ea non sepeliatur. Festivitates ct jejunia Ecclesiae observanda decernit. Christianos ad consessionem saeramentelem & Eucharistiam frequentamdam saltem ter in anno adstringit. En verba Canonis: Umin cisqua ristianus . - frequenter Mevi confessinem , ae pudore posiιο sua precatare uatur: N quam ei impostueris sacerdos emendationem, sedulus exequatur. Reveremur etiam praparatus quisqui adeat sacram Eucharistiam . . . sab
Concilium I moriense I anno Ioar. p sente canuto, AngIiae, Daniae ct Norvenae Rege, Monasterium S. Edmundi ab omni Episcopali Iurisdictictione liberum & exemptum declaravit. Alterum deinde cincilium Mngomensi anno Io . praeside Iegato Apostolieo depostait Stigandum molareris chodie Cantuariae Arehiepilaopum, quod simul Episcopatum Wintoniensem possideret, ae vivente adhuc Archiepiscopo sedem in vaserit, & illius pallio si usus, ab Antipapa impetrato. Concilium Lindinensse anno ro I. sub Lansranco Cantuariens Adith lepiscopo deerevit, ut aliquot sedes EpiscopaIes , quae in pagisti oppidulis ante suerant, in urbibus di locis celebrioribus collocendia tur
100쪽
tur. Quo factum, ut Baribonia, Licolaia, Merisberis, Exoria, C stria de Cicoris, hujusmodi novo Episcoporum domicilio sint nobi
Concilium Anglicum anno Io74. habitum in causa primatus Aris lepiseopi Cantuariensis supra Eboracensem. Lata pro Cantu mensi sententia, eique Primatus totius Angliae adrudicatus. Concilium I inranieme III. complures canones edidit, de non possidendo duplici Episcopatu, de steris ordinationibus, statuto tempore iaciendis, de filiaribus lapideis. De vino, in saerifieio Missae aqua permiseendo. De Missa non celebranda , nisi in Ecelesia, ab Episcopo consecrata. De Monachis fugitivis, neque in Clero neque in militia recipiendis, sed pro excommunieatis h hendis. De Clericorum caelibatu δια Concilium Loesinense anno Io7s. habitum, prieside L nfraneo, Dorohemensi seu Cantuariens Archiepiscopo, totiusque Brittanniae Primate, sedente ad ejus dexteram Eboracensi Archiepiscopo, ad snistram Londinens Episcopo. Renovati sunt antiqui canones de Eeclesiastica fle Monastica disciplina, de alienia Clericis non ord, nandis sine commendaticiis: de impedimento consanguinitatis usque ad septimum gradum. De vitanda superstitione, simonia die.
De Conciliis Hispaniae Saeculo
Dostquam Mauri, gens Barbara, ae Mahometana, ex Africa ia- Hispaniam prorumpens, totum illud Regnum victoriis fuerant emensi, transmissis etiam Pyraeneos ultra montes copiis, in eas Galliae provincias, quo Gothorum ante paruerant imperio, Gothorum reliquiae, ex communi patriae naufragio in Asturiam, G, liciam , atque Cantabriam evaserant, locorum arduo accessis, montiumque jugis magis, quam armia aut Viribus steti, de reparanda tamen libertate congitarunt. .' Utantum