장음표시 사용
281쪽
vix puto ossensum fuisse, si aeta locium lare . Ita exterrita monstris Val. Flace. V. 330. coli. IIunio ad Virg. Aen. IV. 450. Wakefieldus coni. exhorruit. J48. que post novos, quod sublatum volumus, abegi quoque ed. Ven. 1484. Ald. 1517. et al. ' Copulam exstirpavi laetus codd. R. A. Heimst. Ed. Pr. J49. Auxerit: vetus editio ap. Nic. Loensem Epiphγll. VIII, 24, quod Graevius probabat: ut apud Nasonem de Pieriis puellis Musarum aemulis:
Auxerunt volucrem vietae eertamine turbam. Nil tamen mutandum esse, ipso Heins. censet; qui et lenes metua maluerat, mox tamen ipse respuit.
Videt avium coetus novos in aere, quia humo adfixa suerati Barthius comparat ins. Vss. 199 sqq. Porro e seendens aethera Ald. 1517., inde aliae edd. in margine, ex interpretatione. t ' Et hic secutus sum cod. R. qui habet aetera. Etsi enim scio sidera de melo haud raro dici, tamen avis sidera penna conscendens nescio quomodo me pungit, quo accedit
quod Virgilius fero in simili re aethera praeserti Georg. I. 406. coli. Cir. 537. 540. Aen. XI. 272. - pinnae, Helmst. J50. Hic versus ex Ecl. VI, 81 traductus. 52. Pro patris stolvens eoisa et fund. ms. Heimst. excisam 1. urbem ms. Basil. ' Scriptura codicis Helmst. digna suit, quae ac ratius ab HeFnio respiceretur. Nam ut hucusque locus legebatur rProque patria solvens excisa funditus urbe, ossendit capillus in us. priori adeo nudo positus, qui tamen patris nequo ipsius Sc llae esset, et praeterea urbs patria pro patria, quod nescio an nunquam alibi legatur. In toto carmine, ut par est, eapillus patris i primis celebratur, ad hunc omnia reseruntur, et quum antea de eo no dum sermo institutus suisset, patris capillum neque alius cuiusdam illum fuisse, nunc potissimum suit commemorandum. Fortasse quis rem ita explicare velit, ut vocem patris ad utrumque substantivum, et eapillo et urbe, pertinere dicat, cuius tamen usus exempla desidero. Omnem autem difficultatem cod. Ηetastad. solvit, dummodo ex pro sacias proh , quo non multum dissentit R. exhibens e Pro patria - est. Ceterum in M. H. l gitur urbem. J53. Cum plures, Dum plures, codd. et Vett. edd. et aberat ab Ald.
1517. ' Cum plures R. A. Heimst. illa magni R. Ηetast. Copaeam retinent A. Ed. Ρr. J54. Vett. edd. Polymnia; unde adii Polyhymnia, alii Po*mneia secere, ex Πολυμνεια , Πολυμνηῖα, et hoc doctius ac verius, ut Musa ait m
moriae rerum et factorum servandae invigilans; eaque adeo verum amare
dici possit. Porro amant veti. edd., ut poetae subintelligantur. ' P limnia R. Pothimnia Flelmst. V. Santenius in Beckii Commentar. Soe. Philol. Lips. Vol. II. P. I. p. 158. Schneideri Gr. Lat. Vol. I. P. I. p. 192.l55. Longe alia - fgura. Iam in Aldina comparet. mutatam m. F-guram M. Ven. 1484. mutatam m. Mura et mutata Mura aliae. Longe
282쪽
aliam Muram ms. Helint. ' Qui hane versum, qualis humisque legebatur, Longe alia perhibent mutatam membra Mura, accurate consideraverit, grammaticam puto desiderabit. Unde enim pendet ablativus aIia Mura' Quod quum Ieriores de loci corruptela admonere posset, accesserunt etiam codicum lectiones, quae cum illam com ruptelam clare monstrant, tum viam emendandi indicant. Nam in R. ita legitur: L. aliam prohibent mutata in membra foramst quo non multum, ut iam Hunius docuit, eod. Heimst. dissentit. Et quum ad illum reserendum sit aliquod Verbum, a veritate parum abesse Paene confitear, legendor Longe aliam in perhibent mutatam membra foram hae se. eonstructionet poetae perhibent, aliam mutulam membra ace. sol. in longe aliam Muram. Anastrophe praepositionis e Graeca in L tinam linguam transiit; Ovid. Pont. I. 2, 150. Iure omit etivos ad sibi quisque deos. Cis. quos laudat Ruhnkenius ad Vell. II. 91. Wiachere. de 31. spur. p. 85. sq. Waltatus ad Tacit. Ame. p. 338. J56. Suspectus versus. Deficit quoque nexua cum antec. Versu. Etsi inserere licet: Sollaeum et m. ' Legebatur hucusque r 3Ilaetim monstra ta sartim eonversa voeari; Illam esse, aerumnis quam saepe legamus myri Uehias vexasse rate et Hernio sane hi versus ossensioni esse debebant. Corruptos eos esse mira sententiarum series abunde docet, et codd. id confirmanti Nam R.
Sylleum taxo monstra inferiata voeari Iuam messea quam Ulixi cui sero appropinquat scriptura Helmstii Milleum monstra saxum ἐν fretata Moeari IIIam messe erumpnis quam - Ulixi ubi notandum, librarium voci infectuta superscripsisse eorrupta, portento autem illi messe interpolationem opinor messane. Vulgata regnat in A. M. Pr. rel. Ut iam in hoc loeo perdifficili ab iis exordiamur, quae sunt ceria, verbum voeari ex usu poetis Latinis frequentato pro esse dicitur,
qui iam a Marulando ad Stat. Silv. V. 1, 33. p. 344. M. Dr. notatus his etiam Iocis illustrari poteriti Ovid. Mes. X. 348.
ne soror gnati, genetrixque vocabere fratris'
Quoque dio erat ortus Itys, festam iussere Vocari. κα-σθαι hoe sensu illustravit Casa onus lecti. Theocr. 3. Infinitivus au-
283쪽
tem pendet a perhibent , et plenam constructionem accusativi cum infinitivo explet monstra Pro monstrum , quibuscum iam iunγndum est mirum vocabulum infectata, ad quod priusquam transgrediar, pauca praemonenda sunt de sylleum saxo, quod est in cod. IL Et vix dubito, quin hine laetendum sit Aeylleo in saxo. Iam illud infectata, quamquam eorrupi iam aperte arguit, tamen eo perlubricum expeditu est, quod In omni hae verborum serio vulgaris tantum aliqua vox locum habere potuit, quae ad uberiorem monstrorum exornationem inseruiit. Nostrum Igitur est reperire, quae maxime reliquis verbis conveniat, et donec selicioris ing6nii homo melius quid protulerit, lectores mihi indulgeant reponenti infamata, hoe sensu: poetae perhibent, Scyllam esse monstrum nefastum in saxo SexIleo. Participium illud de Circo legitur ap. Ovid. Met. XIV. 446. J57. aerumnis durum est, ut sit inter sterumnas, labores Ulγssis. quam saepe bene em. quam nempe Io. Schradems. Mysset M. vet. apud Loensem l. e. Gyni Ald. In hoc quoque versu corruptelam inesse. et codicum mirae lectiones et structura elumbis docent. Et primum quidem e tenendum est, haec verba, ut priora, a voce perhibent pendere et Nollam intelligi, quod docet accusativus quam. Illud aerumnia quum perso prorsus ait ineptum, ita tamen eomparatum, ut de librarii interpolatione cogitare nequeas, ex Coniectura restitui aerumnosa -- Ulixi, dativo ineommodi pendente a vexasse et Iamra e. Aerumnosus autem Uir es eodem iuro dieitur, quo laboriosus ap. Horat. Epod. XVII. 16. ει patiensap. eund. Epist. I. I, 40. coli. πολύτλας, πολυτλήμων. Nunc me eo verto ad illam messe et messea codd. R. Heimst. ubi, glossa librarii quam nimis sedulo receperant, iterum eiecta legor se, aerumnoso etc. quod paulo dissicilius intellectu eorruptelae ansam dedic Nam quum unus trubrarius adscripsisset Illam se. Sc llam, alter hoc necessarium ratus statim in textum re piti oratio autem haec est et poetae perhabent, illam Sollam Atia Diam esse eam Myllum, quam etc. Bothius In Virgilio Virgiliano p. 39. eoni. Illam esse aerumnam, ut ipsa Solla vocetur a rumna h. e. pestis, Exitium. Idem recte vindieat saepe, sesaepe legi solet
Homerus, saepe igitur etiam illa historia de Sulla. ' De seriptura Miles v. quos laudat Iahnius ad Ovid. Met. XIl. 6. M. Gling. et Ellendi. ad Cie. Bruti 10. g. 40. p. 35. J58 - M. Ex Ecl. VI. 75-78. 61. 62. Totum hune locum, qui sequitur, i Ititiis locis annumeraniadum esse arbitror. Grammaticum Mumen rideo, poeticum nusquam compareti Sententia impedita et verba male iuncta. Homerus de Scylla agit Od. μ. Non patitur, inquit, is taee eredere, seu quod nihil tale memorat, seu quatenus SQ llam Crataeidis filiam edit, non Nisi: nee patitur credere auctor malus, h. parum idoneus, istorum hominum erroneis interpretationibus. Versum alterum tamquam ineptum prorsus deleo, et legor inque alias alii. In priore versu Mee om. AH. 1517. In altero Scali eme Lamus eoGesebat: ut Laestrygonum ille rex Sollae pater laeta ha- Nisa fuerit. Sed ne sic quidem veu ba ad sensum commodum redigi posse
284쪽
video. Nee malus est horum . vel historiae, coni. Hel . Ceterum eum tot do Scylla narrationes attigerit homo, miror omissum esse amorem Glauei, quem exposuerat carmine Hedyle poetria In carmine S llar v. Athon. VII p. 297 B. Voce ehartae in carmine iam Catullus usus est.
' Hie quoque Hunius de interpolatione cogitans sallitur, quamquam in
eo laeste ei assentio, quod grammaticum nec Poeticum ingenium compareat, cuius tamen rei culpam ipse auctor neque alius quis gerit. Ille enim refutaturus sententiam illorum, qui Scyllam Nisi filiam eontenderent esse Homericam, maiore doctrina quam ingenii seliestate id perficit, et omnia
hic eo nituntur, ut nexum sententiarum reperiamus. Variae lectiones in utroque Versu non prostant, nisi quod In R. Heimst. pronomen haec omi
titur, quod vulgo post meoniae legitur. Exstirpavi illud, quia haud raro
verbum eredere, ut iam hoc in loco, absolute positum invenitur, casu aliquo non addito. Virg. Georg. I. 415. Haud equidem eredo , Aen. VI. 173. Si eredere dignum est. Praeterea A. habet tuorum, perpetua harum vocum consusione. - Iam mendum latere putant in us. M., ubi Scaligeri sententia de aliquo insigniter inepto μυθολόγι' eo statim refellitur, quod auctor carminis malo alicui auctori fidem non haberet, certe se fidem habere non profiteretur. Deinde etiam structura auetor erroribus , ErzahIerder Drfahrten, prorsus nulla esset, et Scaligeri altera etiam suspicio do
mo patre Scyllae vix digna est relatu. Heynius totum versum, in quo nulla varietas lectionis, nulla sensus iussi offensio inest, proprio Marte spurium iudicat, non scilicet explicans. quo tum referatur Sed NEQUE, quod nemo pro neque vero dies posse putabit. Videamus vero primum do ordine, quo singuli versus et sententiae se excipiant. AAlii enim dixerunt, ait auctor, Scyllam ab Homero memoratam illam Scyllam esse, Megaris ortam et Nisi filiam , quod salso dixerunt, obstantibus Homero et malo uctore. Homerus enim Crataein matrem dicit, ut proinde certo Nisi filia esse non possit, alii ei aliam matrem vindicant; ipso de matre litem componere nolo. Mirum hic est, de matribus tantum poetam loqui, de patre Scyllae Homericae ne verbum quidem addere, at iam ipsa Scylla in breve tempus dimissa, redeamus ad malum illum auctorem, ubi primum qua rendum est, qui sint homines, quos poeta simpliciter istos dicit, at nemo puto negabit, istos esse deprensos nautas vs. 60. , quod iam Soliger vidit, et dubiis erroribus sunt variae viae ab Ulysse eiusque sociis per freta tentatae, quae recte ita dies possunt. Avetor igitur prima significatione legitur de eo, qui ut aliquid fiat causa est, et sensua illius versus Iam erit: nec hoc credere patitur is qui istis Ulyssis sociis dubios errores imposuit. Quia vero hic fuit Nemo alius nisi Neptunus Hom. Od. a. m. 68. sqq. ι. 532. sqq. , et lectoribus non amplius ambiguum erit, quomodo versus, in quo ne literula quidem est mutanda. capiendus sit. Poeta enim, qui brevitati cuidam studet, de qua non optimam imagianem eum sibi finxisse multi loci probant, satis habet, matres tantum Scyllae Commemorare, Patre non addito, quem neminem alium habuit, nisi eundem Neptunum, et Poetae argumentatio hunc tenet ordinem t
285쪽
,, yllam Homericani Nisi filiam esse non posse, comprobat ipsius Homeri testimonium, qui ei Crataein matrem tribuit, et pater Neptunus, ut pro- inda Nisi filia haberi nequeat. Hinc etiam explicatur, cur Neptuni patris nomen reticuerit, quem iam satis claro versu 62. lndicasse sibi vid batur, et lucem accipit etiam alius locus vf. 71. ubi vox pater sano Neptunus quidem est, at non ita intelligenda, ut Vulgo capiunt. Interpretes enim ex noto poetarum more, quo Iupiter, Pluto et Nutunus saepe ita dicuntur, explicare volunt, quem tamen usum iusto magis intendunt. Ubi enim talis Deus nude pater dicitur, iam aliquid antecesserit oportet, quo statim pateat, de hoe neque de alio quo patre sermonem esse. Nostro vero in loco Neptunus antea non fuerat notatus, et poeta certe aliquid
addidisset, ut illum Deum hic indigitari significaret. Videmus igitur, alia
via nobis esse procedendum, et poeta qui omnibus a se dictis suam vim esse volens Callimachorum Euphorionumque more tectis quibusdam notia utitur, neque candide lectorem docet, sed per avia et dumeta ultro citroque deducit, verbis va. 71. IPSΚ pater utitur indicaturus, se de stirpe Se ilae minime dubitare. Hinc etiam explicatur Vox ipse, de qua intem protes hucusque caute siluerunt, et uterque locus egregiam sibi lucem assundit, et patet, eur pater neque Pater scripserim. Praeterea nunc haud inficeta oppositio nascitur sive monstro genuit biformi cus. 66. et diue est laetis speciem mutata venenis s. 69. . Malus autem dicitur Neptunus, i. e. perniciosus, ut malus Puer insta M. 132. V. Heladors. ad Horati
Sat. I. 1, 77. J63. ' Ad particulam namque intelligendam hoc teneamus oportet, poetam nihil aliud per hanc mγthioam et ut ingenue fateamur ineptam
diatribam velle, nisi ut errorem eorum redarguat, qui Sollam Nisi et Homericam aecum confundant. Quamvis talis disquisitio minime sit poeum, certo ita ea deiungi potuit auctor, ut simpliciter doceret, quibus nominibus disserret utraque ScIlla, eique igitur probe exponendum suit, cur meonios ehartae illud credere non paterentur. Argumentum autem, quod rem statim evinceret, ex origine Sullae petendum fuit. Nam qui Seyllam
Megaricam eandem quam Homericam εtatuerunt, non animadverterunt, Η merum Sollae suao matrem Crataein dicere, unde duo ultro sequuntur, et alterum quidem, Scγllam Homericam non transformatam sed ut mo strum natam dici, alterum vero, patrem etiam diversum esse, Megaricae Nisum, Homericae Νeptunum, quem tecto Vs. 62. indicaverat. Haec iam sufficere poterant, at non suffecerunt nostro, qui hanc oecasionem variaa eruditionis ostentandae sibi oblatam praetermittere non potuit, sed inde avs. 63. usque ad 91. excursum suum immiscet. Consilium ei fuit invendi, ne forte quia variis mγsiologorum sententiis deceptus tamen illam Homericam Scyllam cum Megarica confunderet, et singulas opiniones asseri,
quae de origine Seγllae Homericae traduntur. Diest ergo: Apud Homerum
Scylla commemoratur, de cuius origine variae sunt sententiae. Namque
alii alias puellas finxero, ut inde appareat, illam particulam ad va. 61. potissimum referri et Graeco sere more adhiberi, ut aliquid sit omissum,
286쪽
qumi ab ipso lectore suppletum iri scriptor suspicatur. Nostrum iam est docere, quomodo ex singulis illis opinionibus poeta colligere potuerit, utramque Sullam esse diversam. Aut enim Crataeidis et Neptuni filia monstrum nata suit, aut Perseae ut huc quo legebatur et monstri biformis, aut denique non ut monstrum nata sed transformata. At ne sic quidem Scylla Homerica eadem quae Niseia esse potuit. Semper enim manet pater Neptunus, et vel Amphitrites invidia vel Veneris ira est ni tata, non propter amorem Minois sed vel propter stuprum Neptuni vel fraudem Veneri factam. Iam vero hic non satis accurate egit poeta. Nam quum inde a vs. 69. novam eamque tertiam sententiam asserret, qua duabus explicationibus niteretur, has non a prioribus illis duabus secrevit sed cum iis male iunxit, ita ut non amplius a tertia sententia pendere sed potius quartam et quintam efficere videantur. Insigni vero noster locus est argumento, quantopere mythologi quidam Alexandrini in suis commentis sibi placuerint, ita ut adeo ea quae Homero contraria protul runt tamquam Vere Homerica venditarent, et poeta noster ob id potissimum est notandus, quod plura resutavit quam refutanda erant. Quid
enim illa figmenta de monstro biformi, de Amphitrite, de Venere ad Η merum - Omnis locus multo facilior esset, si poetae scribere licuisset Nam quum alii altera puellas snxerint. Ipse Homo a Crataein ei matrem Mindieat. Ceterum in Helmst. est fulgo sngere. J64. Admodum dure S IIae pro singularii ut sit, alii aliam puellam ediderunt, quae Homero Sulla esset. Quae dicantur legi necesse est. Et nunc sic in m. Heimst. legi video; nunc et Plei . sic e Basil. Vulgo dicuntur. ' dieantur , Ed. Pr. At In R. A. Ald. 1517. dicuntur. In M. Pr. Praeterea est: Quae .... boniam . Scyllas vero neque Scyllam dieit poeta, quia quisque m thologus novam quasi Sollam protulit.J65. 66. Corruptissimi versus. Vetus lectio est: Ipsi Cratinei matrem; sed siue Eriehthei, Sive illam monstro genuit grandaeva biformi. Nee occurrit varietas, nisi quod in aliis, ut in Ald. 1517, Iunt. 152 Gratinet, et in Iunt. 1532 Ipse Cratem matrem , sed sive hane sive Emehthei. Sive eis. Ascensius Cratin legit, sed verum nomen est Crataria. OdγM. ιι, 124 βωστρεῖν δὲ κραταιὸν, μντερα τῆς Σκυλλης. Erichthei filia, quam inwp. Atthidem esse aiunt quae tamen Cranai filia suit: Pausan. I, 2, p. 7. , aliena ab hac fabula esti Ut nunc leguntur versus in Ald. 1534, ubi Lamia est , ex emendatione prodiere Iani Pamrhasii, cluam se Minutiano exprimendam Upis dedisse narrat ad Claudian. R. Proserp. lib. III sub fin. Quam Virgilii editionem curaverit Minutianus, nondum cognitum habeo. Sed ex Parrhasii verbis illud satis constat, sine
codd. et ex aliorum de Scylla narrationibus ab eo versus esse concinnatos r et quantum quidem intelligo, admodum pro lubitu, et perperam inhoe, quod tres matres pro binis intulit, Cum sequatur neutra parens. Scribit etiam Lamiae vitioso haud dubie pro Lamia, Λαμίη pro Aαμίαι et Persam, cum Perim esse debeat, sub qua Hecaten intelligit, sicut in monstro biformi Phoreum. Νituntur haec partim Apollonii verbis Argon.
287쪽
IV, 828. 829, quibus Phoreus et Hecate, cui Crataeis quoque nomen sit, Scyllae parentes traduntur: Σκυλλης Avσονίης ολοοφρονος, τεκε Φόρκυν μκτιπολος Ἐκατη, τήν τε κλείουσι ματαιὶν , partim Grammatico vetere ad e. l., qui eum Homeri tum A silai auctoritatem sequi Apollonium notat, namque hunc Phorcynis et ΙIecates filiam edero Scγllam; in veteri autem carmine, ταις μεγαλαις ήοίαις, Phorbantis et Hecatos, in S lla Stesichori Lamiae filiam tradi eam. Heins. Scγllam ipsam Lamiam dici volebat, ut esset una e Lamiis, de quibus ad Petron.
Fragm. Tragur. remittit, et refingit: Ipsi seu Lamiae mater sit saeva Crataeis. Noe Heinsit, nee Parrhasii acumen improbo, sed in versu pri re restituendo eos operam lusisse arbitror; nam in codd. Lamiae vestigium nullum est; et utrumque: Ipse Cratinei matrem, et alterum, sive Erichthei, grammatici notam in margine adscriptam sapit: ipse Homerus Crataein matrem tradidit. Etiam in ms. Basil. ad verba Sed sive Ereehthei est superscriptum Ipse- matrem. Alias, Proxime ad verba, ad hariolationem expedita est via: Ipse Crataein ait matrem; sed sive Crataeis Sive illam
etc., digna tali poeta oratio. Quod Perseam attinet, potest illa locum tueri, si quidem apud Statium quoque IV Theb. 482 ita meliores libri, pro eo, quod vulgatius est, Perseis, habent. Perses enim ex Titanibus ortus, ex Asteria Hecaten genuit. v. Apollod. I, 2, 4. Hinc illa mρσεια, Περσηίη, IDρωγῖς recte dici potuit. Ex Iulio Pomponio colligo, lectum ei esset Granena; nam haec iste adscripsit: se lunt quidam hanc Sollam fuisse filiam Erechtheidis, quidam filiam Granenae et Tritonis. β Gra-Mena notatum quoque e ms. Heimstad. video. Scaliger Parrhasianam i etionem et ipse retinuit, sed miris modis tentavit locum, 'sive ut legeret rquod et Taubmannus recepit rSiue Crataeis ei mater de semine Ercththec Seu Lamie monstro genuit granda a biformi. sive ut esset rSiue Crataeis ei moner, sive et Cretheis Sie iIIam monstro genuit grandaeva biformi. Sed Ereehthei nomini nullus hic locus; natum illud librarii stupore supra diximus. Nec magis Cretheis ex tabula ulla firmari potest; nam, quod Crathin fluvium patrem Sollae prodidisse dicitur Martianus Capella, ex vitioso codice acceptum videri debet, eum Crataeis esset scribendum, uti emendavit Grotius lib. VI, p. 205. Est enim Crataeis vel Cratais fluvius iuxta Sc llaeum in extrema Italia, ut ex Plin. III, 5 constati Crataeis svolus, mater, ut dιrere, Scyllae. Varie corruptum nomen illud v. apud
Inipp. Ηγgini L ita et Helas. ad Ovid. Meti XIII, p. 649. Nova rati
ne Scaliger refingit rSeu Luna hunc monstro genuit grandaeva biformi. Monstra enim veteres E luna demissa putasse, quod utique factum in Leone Nemaeo probat. es. Gemer. ad Claudian. p. 395. Wemsdori. Poetaomin. Tom. I, p. 276. t ' Permirum sane accidit, ut hoc in loco Herni
288쪽
quais Invitus veritati proxime accederet. Nam quum ex Parrhasii inde temporibus pessime legeretur Ipsi seu Lamie mater est, Hue Crataeis, ita sane ille Vir Egregius in edd. anu. Invenerat, et quasi despera pres est emendationem vel ut ipse dicit hariolationem: Ipse Crataein sit matrem; aes ete. At iam Isinio ea adeo approbata est, ut eam recipere non dubitaret, quamvis alibi vulgatam lectionem sedulo exprimens. Videamus primum varietatem lectionis. In R. Heimstad. legitur: lare gratines matrem: aed Hue Helmst. sino erithes, in A. ipse eratem matrem sed sive hane Moe erinteis, Ed. Pr. Ipse .... matrem aed Hoe erkhthri, Ald. 1517. Ipse gratinet matrem, sed Eue erichthei, unde legor Ipse Crataeis es matrem; sed siue Crataeis, et illud quidem hoe sensur Et se. Sollae, omi so sit esse, de qua verbi ait vel dieit ellipsi v. Cic. Att. I. 18. G - verbum nullum emtra Watiam, ubi neque ex praeeedentibus neque ex seqq. ait suppleri potesti Cis. Gudius ad Phaedr. I. 29. Periron. ad Sanctii Minerv. IV. s. Heindor . ad Cle. N. D. III. 2. g. s. Raminorn. Gr. Lati p. 684. - Quod iam ad versum alterum attinet, is oleo ex eiusdem Parrhasii eoniectura legitur Sive illum monstro genitit Persea H- formi , ubi Perseam de Hecate interpretantur, obliti loci ex hymno Orphi- eo I. 4. ubi hoe nomine Περσεέη compellatur Necate. Neque huie lectioni quidquam obstaret, cum ex Apollonio Rhod. IV. 828. m. sciamus, Scyllae matrem a nonnullis diei Hecaten, quamquam et ibi verba Iψυκτιπολος θ' Ἐκά , τήν τε κλεέουσι Kρπιαιὶν anspicionem movere lacile possunt, Crataein iam supra a poeta nostromeni iratam alterum nomen pro Hecate esse. Hoc tamen, quod levius est, omisso, praesertim quum in parentibus, quos b uerit Solla, mire disse sant veteres, libria inspectis nemo negabit, poetam plane aliud quid acripsisse , et Peraea, quamvis ingeniosam Coniecturam, probari non posse. Nam R. Heimst. exhibent grauena, unde alii librarii hoc non intelligentes fecerunt mandeua, l. e. grandaeva, quod legitur in M. H. Ald. 1517. it. Quaenam vero est lata pandaeva, quae ita κατ' dieatur - Ηine ad coniecturam confugiendum est, quam Priusquam exponam, P u- ea verba monenda sunt de monstro biformi et de Verborum structura. Et quod ad hane attinet, φ. DD. dudum perspexerunt, sensum esset aliquam Deam Deo alicui eique monstro biformi Scyllam genuisse, sive Deum biformem aliquem ex Dea ista, cuius nomen est cormptum, eam fi cepisse. Verbum gignere autem ita leo, comprobabunt loci, qualea sunt ap. Ci-eeron. Orat. II. 32. g. 141. ei mihi stiva gignitur, pro Coelio 17. S. 41. Multa enim nobis blandimenta natura ipsa genuit. Monstrum biforme vero Πeynius cum aliis de Phorone interpretatus est, de cuius tamen lamst nihil scimus. Sed aliud exstat monstrum biforme, quod prae cet
289쪽
εθεν ὁλκοὶ αυτὴν ἐκτεινόμενοι κορυφῆν , σοριγμὸν πολυν ἐξίεσαν. Quis iue igitur iacile concedet, hune πι- phonem intellio posse, si et alia argumenta accedunt. Sta cepit vero ex Echidna hanc progeniem auctora Ηγgino praes. sab. sin. Ex Typhone et Echidna Gorgon, Cerberus. maeo qui pellem auream arιetia GIehia servabat, Mylla quae superiorem partem feminae, inferiorem eania habtia, quam neretiles interemit, Chimaera eis. Ecli idna vero ex Apollodoro II. I, 2. dicitur etiam Tartari et Telluris stia , ut proinde soror Trphonia siti Secutus igitur e e videtur poeta noster eam theogoniam, ex qua Hyginus sua sumsit. et quaerendum iam . an haec Echidna alicubi in versu nostro lateati Qui vero verba genvιι GRAVΚΝΑ eonsideraverit, nos non nimis audacea dictitabit, inde emngentea genuit GERMAΝA I. e. A ror sive Echidna.J68. Male interpungebatur post Oitium. Est enim ordor atque in toto hoc ramine vitium inguinis libidinis immoderatae el Veneris libido d scripta est. Canos scilicet, quibus inguine tenus cincta est, ad impudentiam eantnam reserebat ille quisquis haec exposuerat allegorice. Lectio versus debetur Aldinae. Vest. edd. I. in νιιι tim et inscripta, unde Ascen-adus vιtιum inguinis do eanibus subnatis accepit. id τι tivm ms. BasiL damnosa libido vest. edd. apud Mensem l. e. t ' Recte monuit Blomii Udus ad Aesctyl. Agam. 1204. mulierem quamlibet infamem e. g. meretri cem dici Scyllam. Versus autem 68. ita, ut apud Honium iam legitur, exstat in R. A. Helmati M. Pe. Ald. 1517. nisi quod pro eat in A. legit id et in eodem pariter atque M. Pr. et omittitur.J69. eractis venenis. Non video quam commode dicatur. Scaliger quidem exaeta venena vocat, ut medici ἀκριβῆ πυρετόν. Longius petitumhoe. Dicam clarius, esse Venena explorata adeoque potentia. Tauhma nus venena ac ratissima, exquisitissima, et praesentissima exposuit. Sed latere puto aliud venenorum epitheton; sorte Aeaeia venenis, h. Circes Aeaeae; ut passim poetis mos est loqui. Aldina dederat saetis, quod etras. Heimst. legebat; non male; accedit Heinsit iudicium. v. Ovid. Μet. XIV, 55 sqq. Barthina Advers. X, 12 ex taetis emendaverat, pariam scite;
immo est tactis. Heins. Mee tactis. Ile nius scripserat est laetia, me verbum substantivum rursus eiiesente ex R. Heli t. AH. 1517. In A. Ed. Pri legitur et tam exactis; praeterea in Ed. Pr. est mutuata. Madit ni- Laguna ad Lucan. V. M. corri exhaustis.J71. Moe pater veti ed. apud Mensem l. c., sed perperam. Porro nudam ead. vetus M. c. Aldd. Ex prioribus timidam iterum induxerat Pithoeus et Soliger. At saeva arena quis serat ' Leg. sana arenat is quens et elegans verbum. Nam Ausonia arma si legam, verendum est, ne longius ait petitum. Nodeli. not. erit. p. 82 stola arena coniicit.
' Apud Hernium legebatur, quod Iam in Ald. 1517. invenitur:
Ipse Pater nudam saeva eomplerus rarena.
Do paιre quid sentiendum ait, vidimus supra ad us. 61. Hunium hi seqq.
290쪽
recte ossendit saeva arena, omndere etiam debuit ineptum illud nudam. Quae omnia iam lectionibus codicum emendantur. Nam R. habet paterseaevam nudam, A. et M. Pr. timidam area. Heimst. tumidam saeva. Deinde R. Heimst. exhibent: eomplexit, vulgatum recte tuentur A. M. Pr. Hinc reposui stea a in timιdam. Et arena quidem aeaeva recte dieitur vel infausta, quia exitium SQ llae inde est exorsum. De hac vom eiusque cum saevus perpetua confusione T. Burm. ad Propere. p. 267. Anthol. Lat. T. II. p. 110. De anastrophe praepositionis in v. supra adus. 55. Timida autem Solla dicitur ut invita, reluctans, quo poeta significat eam innoxiam suisse; ita legitur ap. Horat. Od. IV, 9, 5L non ille pro earia amisis aut patria timi a perire, i. e. recusans.J72. eanae Amphitrites Helns. coniecerat, parum suaviter. ' Coniugium Amphitrites pro Amphitrite eonius. Pro earae in R. et ΗeImst. est earte, in A. ehare, deinde in R. Amphitritae, in Helmst. Amphitrite. I73. Iterum tres versus a mala manu submistos suspicor. IIaa tamen idem Hei ius emendabat, et alius vir doctus IIaee tamen Misc. obra. Vol. IV, p. 318. quod et ipse malim. πιι tamen Basil. ms. Greene I git: Aee tamen - et mox Aut eum evrar quae non capio. ' Quibus argumentia fretus Heanius hic quoque in us. 73--75. malam interpolat ris manum agnoverit, non addidit. Sunt potius adeo necessarii, ut nullo modo desiderari possint. Nam primum dicendum erat, quis Scyllam transformaverit, quod his versibus omissis nemo facito divinaverit, deinde etiam verba infesta virgo explicanda suerunt. IUelix sane fuit virgo quod a Neptuno invita compressa postea tam atroces Poenas solvit, neque fiu- perfluum suit additu, ipsam Amphitriten hac ratione adulterium uitam fuisse. Illud attamen, in quo Heγnius potissimum offensus esse videtur, oppositum est verbis infelix et timida; quamvis Scylla invita compressa esset, tamen Amphitrite ulta est, quae antithesis etiam acuitur voce Ipso. In Helmst. M. Ρr. Ast tamen, R. A. Attamen. Poenas exigere ex re o conomica Romanorum explicandum, ubi Gaetores inveniuntur. Cis. Ovid. Met. VIII. 531.J7 . Ut eum ex Aldina 1517. fluxit. Ut tum edd. veit , itemr Aecum, et eum mae v. coniugis; sicque vet. Ed. apud Loensem l. e. Cum Ald. 1517. eurae tuae nis. Heimstad. suae etiam ms. Basil. Io. Schrader.
ni. Ut cum rore sui. I ' Ut eum in R. A. Heimst. Ut tum in Ed. Pr. Praeterea in hoc versu haec varietas lectionis exstat. Cura tuae legitur in R. Ηelmst. eum suae, in A. ubi me M. Pr. et praeterea in Ra altae. Sui est emendatio Scaligeri. IIunius vero sallitur verba evira mih nivos de Amphitrite Intelligens. Sensus est potiust Amphitrite, dum Solla in mari vehebatur, mala medicamina inspersit. Cum primum saepe pro amore dicitur. I ei ius ad Ovid. A. A. III. 405. Benti. ad Horati Od. II. 8, 24. Markland. ad Stat. Silv. V. 3, 93. p. 383. b. M. Dr. et hie, ut iam Soliger et Heliarichius in Biblioth. Gotting. art. et liter. vett. X. p. 45. recte viderunt, pro Emica dicitur, coli. Properi. III. 33, 9. ed. Iacob. Lyne . tune meam potuisti tangere evram ZJ