Joannis cardinalis Soglia ... Institutionum juris publici ecclesiastici. Ed. 3., ab ipso auctore recognita et aucta

321쪽

J XXXVII. DE JUBE RECIPIENDI RELATioΝΕ. 147rum nouitiae, 0n tantum dubiae fidei et disciplinae causae, sed universim causae innes et neg0lia, quae gravi0ris

m0 menti sunt, intelliguntur. Itaque jus hoc Romani Pontificis non m0do singuli quique Ecclesiarum Rect0res et Patres, Verum etiam peculiares cclesiae, ipsaque Concilia Oecumenica agn0verunt. Hujusm0di relationum exempla sunt, Corinthiorum primo jam saeculo de exortis inter ipsos dissensi0nibus ad Clementem I S. Cypriani in controversia de reconciliandis lapsis ad Cornelium Cyrilli Alexandrini in causa eslorii ad Caelestinum Vetus e-elesiarum consuetudo suadet, ait Cyrillus ad Caelestinum, ait hujusmodi res Sanctitati uae communicentur. Et C0ncilium Sardicens anno 341 in epist ad Iulium P0ntificem ita scribit Hoc optimum, et valde congruentissimum judicabit in si ad Caput, idest ad Petri Sedem de singulis quibusque provinciis referant Saeerdotes. Et Ephesina Synodus in epist ad Caelestinum Pontificem: Est hoc vobis adeo magis in more positum, ut in omnibus elebres sitis, studiaque vestra Ecclesiarum firmamenta

constituatis. Quia vero necesse est, ut Omnia, quae On-

sequuta sunt, Sanctitati uae significentur, non potuimus non scribere uerit itaque Inn0centius I in epist ad Uiltricium olh0magensem diserte ait: Si majores causae in medium fuerint devolutae, ad poStolicam Sedem, sicut Synodus statuit et vetus consuetudo exigit, referantur. Et Bonifacius I epist. 15 ad usum ita scribit Marimus Orientalium celestus in magnis negotiis, in quibus

opus esset disceptatione majori Sedem semper consuluisse Romanam, et quoties usus exigit ejus auxilium postulas-

322쪽

148 LIB. II. C. I. DE . PONTIFICE EJUS J ADJUTOMBIS

se S mclue memoriae Ithanasius, et Petrus aleae di i-- Sueer dote Ecclesiae hujus eclis auxilium postularunt. Cum Intiochen Ecclesia per multum tempus laboraret, ita ut ferent illinc propter hoc ipsum saepe discursus, primo sub Miletio, postea sub lariano postolicam Sedem manifestum est esse consultam.

At vero majores causae n0u de ad Sedem 130st0licam reserendae sunt, ut nihil ipsa inc0nsulta definiatur, sed praesertim ut ejusdem Sed is judici et auct0ritale dirimantur. Hinc Vigilius P0uti sex epist. Si qua inquit, certamina aut cle religi0ne, aut te quolibet negotio, quos ibi pro sui magnitudine terminari non possit, evenerint, totius veritatis indagine diligenti ratione discussa, rationis at nos seriem destinantes postolicae ecli terminanda servate. Et S. Greg0rius Magnus adipisc0pum Larissensem : Si qua, inquit, mediocris est quaestio, cognoscatur, vel huc ad Apostolicam Sedem, si ardua es

deducatur . quatenus nostrae audientiae sententia destia

datur. Theod0ritus Cyri pisc0pus in epist0la ad S. Leonem M., quae estis 5 inter ipsius Le0nis epist0las t0ua. I, 0rem reserendi ad p0st0licam Sedem gravi0ra quaeque ecclesia Stica negotia ab ipsa p0st0lorum ae late repetit, quandoquidem Apost0lus Paulus, ut ait ad unum Petrum se contiuit, ut iis, qui Inliothio de leguli conversatione ambigebant, explicatio nen ab ipso referret. S. Hieronymus epistola 23 ad Ageruchiam n 10 op p, tom i scribit Cum in chartis ecclesiasticis uvarem Damasum, Romanae Urbis Episcopum, et Orientis Oeeidentisque Synodicis consultationibus re onderem te . Hujusmodire Sp0nSa, quae ier0nymus memorat, pluraque rati, antiquis'

323쪽

S. XXXVIII. DE JURE RECIPIENDI RELATIONEs a 49sima documenta injuria temporum interierunt, sed tamen multa, eaque certissima supersunt, quae diligenter coi Iegit auctor

operis Quis est Petrus seu ualis Petri Primatus, parte eorollario 2; ubi B0manorum Pontificum jus recipiendarum

relationum omni argumentorum genere tuetur.

S. 39.

D JUR APPELLATIONUM S. Bernardus lib. 30 de c0nsiderali0ne ad Eugenium cap. 2 appellatur, inquit, de toto mundo ad Te Id quidem in testimonium singillaris Primulus ui Ouod quidem jus recipiendarit in appellationum, non humana, sed divina instituti0ue rimatui inhaerere, ita praeclare c0mpi 0bat Benedictus XIV do Syn0d Dioecesana lib. cap. 6 Est hujusmodi appellationum jus adeo necessario adnexum cum Romani Pontificis in universam e-clesiam jurisdictionis Primulu, ut nemo possit illud in controversiam adducere, nisi et hunc velit perfracte inliciari. Etenim eum Primatus praerogativa Romanus Pontifex sit supremus in Helesia judex, cuique datur per appellationem ipsius implorare tuitionem ab inferioris quippe sententia superioris tribunal adire omnibus concessum esse, ipsa naturalis aequitas dictat et persuadet.

Nihil tamen minus divinam hanc Romanae edis prae-r0galivam oct0res aliqui in controversiam adducere non dubitarunt, c0ntendentes jus appellati0num a Sardicensi C0ncilio originem duxisse, et ita quidem, ii per can0neSSardicenses non verae et proprie dictae appellati0nis, sed 10 π

324쪽

revisionis dumtaxat iis p0stolicae Sed tributum fuerit. Adversus hanc opini0nem Natalis Alexander dissert. 28

in saeculum I multa argument0rum copia dem0nstrat, jus appellationum recipiendarum n0n vi cau0num Sardicensium, sed ratione Primatus ad 0manum Pontificem pertinere canones vero Sardi censes de proprie sic dicia

Romanum autem Pontificem appellare n0n 0d Episc0pis licet, sed etiam Presbyteris, aliisque Clericis inseri0ribus, quia supremus omnium judex est. Verumqu0 ad Presbyteros et Clericos inseriores pertinet, jus appellandi, ipsis Pontificibus sic volentibus, nunc maj0rem, nunc minorem amplificati0nem accipere p0tuit. Ita

Innocentius I sua auctoritate firmavit Concilium Mileuitanum, quo Clerici velabantur ab pisc0pis provinciae suae appellare qua de re conser Bellai minum de R0m. Potat. lib. I. c. 24. Nemini vero licet a sententia P0nliscis appellare.

Cuncta per mundum novit celesia, quoniam quorumlibet

sententiis ligata Ponti cum, Sedes B. Petri postoli jus habeat resoliendi, utpote quae de omni Ecclesia fas habeat judicandi , neque euiquam de ejus liceat judicare judicio siquidem ad illam de qualibet mundi parte Canones appellari voluerint, ab illa autem nemo sit appellare permissus ita epist. 7 ad piscopos Dardaniae scripsit Gelasius Papa, cujus auctoritatem Nic0laus I epist. 8 ad Michaelem Imperat0rem adhibuit. Itaque a Sumuli P0ntificis judici ad 0ncilium generale Appellantes jure me-

325쪽

ritoque damnati sunt C0nstituti0 ne ii ΙΙ, quae incipit

eerabilis, et C0nstitutione Iulii II, cujus initium Susceptis, aliisque Summorum P0uliscum C instituti inibus. Ipse Petrus de arca lateri cogitur a P0uli sic ad C iucilium appellati0nes a veteri disciplina alienas esse. Certe quidem hujusmodi Appellantes id unum spectarit atque nioliuntUr, ut Pontificis auctoritatem eludant, et ecclesiastica judicia irrita fiant. Itaque hujus generis appellati0nes perniciosae sunt regimini Ecclesiae, quia auctoritas legitima Pontificis labefactatur, imperandi vis evertitur, et in0bedientia nulla manet. Exiti0sae sunt paci et unitati, quia facilis schismati panditur aditus, dissicilior aulem sit medela. xiliosae sunt dei, quia haereses impune graSSantur, pr0plere qu0 nec Semper, nec quacumque de causa C0ncilia haberi p0ssunt. Uno verb0, a sententia Ponti scis ad 0ncilium appellare, numquid aliud est quam impune velle in errore et iniquitate perseVerare, ali 0S 0rrUmpere, et Ecclesiam perturbare ' Quid qu0d S. Ant0ninus d0ctrina et sanctitate clarissimus p. 3 Sum tit. 23 cap. 3de appell. Papae S. 3 assii mare n0n dubitavit Sentire quod a Papa ad Concilium appellari possit est haereticunt, et contra illum articulum S. ECCLESIA CATHOLI-c131 nam si licitum esset appellare a Papa et ille, ad quem appellatur, esset Caput, sic Papa non esset Caput, vel essent duo Capita, quod esset monstruosum γDe 0ta hac re copiose admodum accurateque disserit J0an. Devoti Iuris Canonici universi publici et privati libro 2 in Ip- pendice ad titulum Decretalium de appellationibus.

326쪽

15T LIB. II. c. I. DE . PONTIFICE EJLSQ. ADIUTORIBUS

S. 40.

DE ADJUTORIBUS SUMMI PONTIFICIS ET PRIMO DE S. R. a. CARDINALIBUS Hactenus de Primatu Summi Ponliscis, ejusque juribus

et siciis dictum est. 0n muta tamen et singula ipsius jura et ossicia enumeravimus, sed aliqua tantum ea isse p0ti0ra, ex quibus cetera intelligi acili neg0ii p0ierunt. Verum h0 l0co praetereundi n0n videntur Cardinales, Legati a latere, et Nuntii apostolici, qui in t0tius celesiae administrati0ue sunt Romani P0ntiscis Adiutores. De his itaque breviter dicenius; et primum de nomine, et origine Cardinalium. Cardinalium n0men antiquissimum est; quivis enim pis-c0pus, aut resbyter, aut Diaconus, qui certae alicujus Ecclesiae pr0prius et ordinarius Minister esset, Cardinalis dicebatur, quia idem Ecclesiae suae tamquam cardo assi xus seret, atque ideo cclesia circa eum, velut valva

circa cardinem, V0lveretur Ouare apud ecclesiastico scriptore saepissime verbum occurrit cardinandi seu incardinandi, hoc est, ceriae cclesiae perpetu addicendi. Ouod sane vocabulum opp0rtune usurpabatur, ut pr0prii,

et quasi fixi et immobile Ecclesiarum Ministri seu Pastores ab iis pr0be distinguerentur, qui veluti subsidiarii, et adventitit, vel ad determinatum empus, aut ob peculiarem causam alicui cclesiae addicebantur. Hoc itaque sensu in uanibus passim Ecclesiis praeter piscopum Cardinalem, id est proprium et ordinarium piscopum, erant

Presbyteri et Diaconi Cardinales, qui cclesiis et Titulis

327쪽

Presbyterorum, aut iac0norum praesciebantur. Sed ad Romanam Ecclesiam quod allinet, in ea ei aut Tituli, sive Ecclesiae, in quibus sacri c0nventus fiebant,et Sacramenta administrabantur, ideoque Presbyteris concreditae, unde Cardinules Presbyteri ei aut et Diaconiae in Urbis regionibus, hospitales nempe d0mus cum adhaerentibus Sacellis et Oratoriis, Diac0uis idcirco commissae, Unde Cardinales Diaconi, qui etiam Regionarii vocabantur. Nullus aulem Romae extabat Cardinalis Episcopus, cumGNL Romanus Pontifex, tanquam proprius Episcopus R0manam Ecclesiam administraret Verum in hanc Ecclesianuc00piali postea sunt septem vicinarum civitatum Episcopi;

ex quo coepit Cardinalium dignitas illustridi fieri id

factum est undecim sorte saeculo, quamvis non desint script0res, qui antiquius tempus assigna ut, quos inter

Τhoma sinus pari. I lib. II cap 116. De hac piscop0rum iu Romanam Ecclesiam 00platione utiphrius Pan vinius in lib. de Episcopalibus Pitulis et Diueoniis haec habet:

clesiae Lateranensi quae est specialis Sedes Romani Pontificis, propter suam et Episcopi Romuni excellentium, septem Episcopi ex circumvicinis civitatibus assignati sunt, qui suis stulis solemnibusque diebus singuli eorum Pontifice in eadem Iosilica celebrarent divina mysteria, vel Pontifici elebranti assistentes essent. Hi suerunt piscopus Η0s liquis, Portuensis, Albanensis, Praenestinus, Sabinensis, usculanus et S. Rusuae seu Sylvae Candidae, qui et Episcopi Suburbicarii vocantur. Verum h0die sex tantum reliqui sunt, postquam Ecclesia S. Rufinae seu Syliae

Caudi dae Episcopatui optuens a Callix lora unita fuit.

328쪽

Quamquam autem R0manae et aliarum cclesiarum Cardinales fuerint n0mine et origine pares, altamen R0mani Cardinales omnium n0bilissimi semper habiti sunt, ideo qu0d praecipua pars essent Presbyterii Pontificis, seu Cleri R0mani, ad quem electiones Summ0rum Ponlisiciam praecipue pertinebant, e0sdemque Pontifices tu maximis cclesiae negotiis pera et c0usili juvabant; quinimo R0manam et universalem celesiam saepiuS, Vacante Sede administrabant. At gradatim c0ntigit, ut quae initio fuerunt Cardinalium R0mau0rum cum reliqu0 Cler c0mmunia, deinceps Cardinalibus solis tributa sint; ex quo laetum est, ut Cardinales Romani ad aulam amplitudi-dinem evecti suerint. In Ecclesia Romana Cardinalium numerus incertus 0lim sui et vagus. neunte saecul duodecim septem Cardinales Episcopi, viginti et Presbyteri, et oct0decim Diaconi suisse videntur; sed is numerus de imminui 0epit, ut electi0ni Nicola III et tantum Cardinales interfuerint. Rursus autem in dies adauctus este0rtim numerus, praecipue occasi0ne schismatis veni0nensis, cum dii et interdum tres de Pontificatu c0ntendentes, suos quisque Cardinales creabant, qui ejus partibu adhaererent. At Sixtus V Constituti0ne edita a tr. 1586, quae incipit Postquam verus, decrevit, ne Cardinales in posterum plures essent, quam septuaginta iet altera C0ust. quae incipit Religiosa Sanctorum, eisdem Cardinalibus sex piscopatus Suburbicari0s supra mem0rat0s, quinquaginta itul0 Presbyterales, et qua-ui ordecim Diaconias assignavit.

329쪽

Cardinales ab No Pontifice creantur Imperatori autem, et aliquibus Regibus privilegi uim concessum est ad eam amplissimam dignitatem unum vel plures n0 minandi. Doles autem e0rum, quibus tam insignis praer0gativa c0nserenda est, ridentina Syn0dus recenset sess. 25 cap. 1 de reserm. D OFFICIO ET DIGNITATE CARDINALIUM Dii autem sunt insigni0ra Cardinalium munera, U0rum primo Sede plena, altero Sede vacante unguntur. Sede plena Senatum Summi Pontiscis constituunt, eique in administrati0ne totius Ecclesiae assidue praesto sunt c0nsili atque opera Sicut enim antiquitus R0mani P0ntisces nihil grave, nisi facto Presbyteri0, id St, 0nvocat Clero, decernebant, ita mod gravi 0ris m0menti negotia, audito Cardinalium consili0, pertractant atque

absolvunt. Hinc ridentina Synodus sess. 6 de reserua. cap. 1 Cardinalium, inquit, consilio apud Sanctissimum Romanum Pontificem universalis Ecclesiae administratio nititur. Ob id muneris Cardinales a S. Bernarit vocantur Collaterales, Consiliarii, et Coadjutores Romani Pontificis. Igitur n0n unius Dioecesis aut pr0vinciae, quemadm0dum Episc0pi seu Archiepiscopi, sed omnium christiani rbis cclesiarum cum R0man P0ulisce curam gerunt, et Patriarchas, Archiepisc0p0S, ac reliqu0s Ecclesiae gradus cum Pontifice ips judicaui, cum ipsi a s0l Pontifice judicentur, ut habetur ex C0usi. Ugenii V an. 1438 edita, quae incipit Non medi0cri.

330쪽

156 LIB. II. C. I. D R. PONTIFICE EJL SQ ADJUTORIBUS

Itaque Benedictus XIV. de Synodo Dioecesana lib. III. cap. 10. n. s. agens de C0nciliis Generalibu et alionalibus, quibus Cardinales simul cum piscopis intersint, primas Cardinalibus supra pisc0p0s desert hi siquident,

ait, etsi Episcopali careant charactere, ob eorum tameno ictum ac dignitatis praestantium Episc0pis praeferuntur, supra quos sedisse legimus in Concilio Lugdunensio; idque allatis ali 0rum C0nciliorum exemplis decretisque summorum P0ntificum confirmat. st Febronius incredibili audacia clamavit eo pacto divinum institutum eversum fuisse, pr0pterea quod pisc0pi divinae, Cardiu ales

humanae iustitutionis essent. Zali eiu etiam cum Febr0- ni Sentire visus est. Contra quos Febronius abbreviatus cum notis adversus eo tepic0 The0l0g0s et Cataonis lasi tui. V. S. X. num. 1. Episcopi, ait, potestate et ministerio potiores, excellentiores sunt: sed nullibi in sacris Scripturis legimus, qu0d clitos praecedere, Omnibus praeponi et extrinseco honore praeferri debeant. Habent ergo

Episcopi praecellentiam potestatis et Ministerii, de qua ipsis nihil detrahitur. E contra Cardinales poliorem lo- eum tenent in Consistorio Pontificis, in Congregationibus, in Conciliis te ubi nulli uetus et functiones hierarchicae intercedunt , idque non eae dignitate potestalis, sed pr0pter obpicium. Et num. 4. In ignorat forte allisein atque Febronius quod in Ecclesia Constantinopolitana septem Diaconi Cruciferi , quin etiam Syneelli idest simplices Clerici, aut Monachi familiares et commensales Patriarcho in Synodis loco superiore, et prae Episcopis consederint, ut obserna Christianus Lupus in Schol et Mi.