장음표시 사용
41쪽
S. I. DE EXPOSITIONE EARLMDEM NOTARitu 23sia, ea non pertinent ad fidem, hoc est non sunt cath0
lieae side judicia. actenus Melchi0r Canus. DE CANONIBUS MORUM
Quemadmodum d0gmatici canones regulam ortim St3luunt, quae firmiter in rebus dei tenenda sunt, ita ca-n0ne morum ea spectant, quae in humanis actibus pr0pler se h0nesta sunt, vel lurpia, ade0que Vel agenda, vel millenda. Versantur itaque in pr0p0nendi explicandisque praeceptis naturalibus, quibus 1110res h0minum iusserinantur. Plures ejus generis canones in Deci et Gratiani legimus, plures etiam in titulis Decretalium, quales sunt de pactis de jurejurando, de homicidi0, de adulteriis, de suriis, de usuris, de injuriis aliisque id genus,
quibus m0ralia praecepta illustrantur. Haec autem m0rum praecepta a naturali lumine pr0secta, per legem evangelicam integra sui persecti0ue et complemeni d0nala sunt; nam Christus Jesus n0n venit s0lvere legem, sed adimplere quam0brem Gratianus in priue dist. 1 scriberen0n dubitavit, Ius naturale in Evangelio contineri. At vero Ecclesia in tradendis cau0nibus morum erraren0n 0lest. Namque Christus p0llicitus est, Spiritum
Sanctum doeturum Ecclesiam omnem veritatem, Uae scilicet esset ad consequendam salutem necessaria. Atqui ad eam consequendam necessariae sunt non m0d Veri-iales dei, sed etiam morum igitur seri n0n potest, ut Ecclesia errando id doceat vel praescriba qu0d turpe est, Vel repr0bet qu0d 0neStum est.
42쪽
I laque canones lorunt, cum quidquid jubent, bonum sit per sese, et quidquid prohibent, malum et turpe sit, perpetuo firmi stabilesque manent, eisque ab omnibus
omnium ordinum, et mnium temp0rum, at ille elatum,et 000rum h0miuibus parendum est.
DE CANONIBUS CCLESIASTICAE DISCIPLINAE Iam dictum est , et dicendum est saepius, tria esse ean0num genera; alii enim sunt can0nes dei, alii m0rum, alii denique disciplinae, qu0niam p0lesias Petro Αp0St0lis, e0rumque Success0ribus a Christo tradita haec tria c0mplectitur, fidem, m0res, et disciplinam. Ergo can0nes, qui neque ad fidem, neque ad 0res pertinent, ad disciplinam pertinebunt. At ver disciplinae cau0nes ad puritalem dei honestalem morum, divinique cultus sanctitatem tuendam seruntur, qu0s proinde firmissimum fidei, morum, et religi0nis praesidium et pr0pugnaculum jure dixeris. Namque hujusm0di can0nes ei Santur 1. In lutela dei et morum, quatenus gravissimas p0enas c0nstituunt in e0s, qui in fide vel moribus deliquerint. Huc pertinent censurae, aliaeque poenae ecclesiasticae adversus haereticos, simoniacos , 0rtileg0S, 0-micidas, adulteros et hujusmodi. 2. In determinandis praeceptis divinis et naturalibus;
dum scilicet tempus aut 0dum ad ea bserVanda praefiniunt, quotiescumque nec m0dus, nec tempus in praece-
43쪽
pi fuerit praefinitum cujus generis sunt can0nes de observantia diei 0miuicae, de c0nsessi0ne, et Omniu-ni0ne paschali. 3. In regenda societate ecclesiastica neque enim omnia, quae ad eam gubernandam piis erant, jus naturale et divinum constituerunt; proindeque Aulistilibus Ecclesiae tradita a Christ sui serendarum legum p0testas. in cauones de electi0nibus, de institutionibus, de vita et h0nestate cleric0rum, de judiciis, deque celerissimilibus. Haec autem tria, quae indicavimus, disciplinae capita, ad disciplinam externam , sive ad politium cnlesiae pertinere dicuntur ea sunt enim, quibus regitur externa Ecclesiae s0cietas, et in ossicio continetur.
Sed aliud est disciplinae genus, quam disciplinam liturgicam Vocant, eaque in ordinandis religi in is actibus Versatur. Hujus generis sunt canones de administratione Sacrament0rum, de diebus estis, de publicis precibus et supplicati0nibus, de l0cis sacris et religi0sis, deque sacris ritibus et caeremoniis. Aliqui tertium addunt disciplinae genus, quam dicunt disciplinam d0gmaticam, et dogmati adneaeam. Dogmaticam V0cant, quae riginem suam ipsi Christi acceptam reserto uti materia et seruia Sacramentoriani, lemque seruia ecclesiastici regiminis, sive ecclesiastica hierat chia divinitus iustituta. Idneaeam vero ostinati appellant, quae cum dogmate ita connectitur, ut ab0leri nequeat, quin sim id de veritate d0gmalis detrahatur. alis est disciplina, qua sanctissimam Eucharistiam colimus et venera-
44쪽
mur; ex siquidem tolli nequit sine maxima calli 0licid0gmalis injuria. Verum disciplina, quae dogmatica dicitur, pr0prie ad Jus divinum pertinet, qu0d prorsus est immutabile adnexa vero dogmati firma imm0taque et ipsa manere debet, sed tantum in e0, qu id ejus substantiam allingit; qu0deuim ad modum attinet, an ex gr. Unica, an trina e-xione genuum Eucharistia veneranda sit, ad Ecclesiam spectat 0gn0scere et decernere.
45쪽
S. 14.D FONTIUM JURIS CANONICI DEFINITIONE ET NUMEROF0ns proprie l0cus est, ex quo aliquid uit; et quemadmodum omnia jura ab aliquo legislat0re uunt, sic etiam qu0 sunt vel fuerunt in Ecclesia legislatores, tot Iuris ecclesiastici sentes habendi eruiat Oualu0r igitur sunt ecclesiastici duris sentes, quand0 quidem quatu0r legum
ecclesiasticarum latores agnoscimus, ne IV plureS, neque
pauci0res, nempe Christus Jesus ipsius Ecclesiae sun dator et legislat0r, dein post0li 0 testate ab ipso Christo accepta, tum Summi Pontisces, denique Episc0pi in Conciliis congregati. At ver Cau0nistae lati0ri sensu fontes appellant ea loca, in quibus Jus ipsum invenitur, pr0pterea qu0d et jura, et juris m0menta, argumentaque et rati0nes ab his locis veluti sentibus hauriantur. Sicut igitur ea, quae Christus D0 minus docuit et praecepit, quaeve p0Sl0li tradiderunt, in Sacra Scriptura vel raditione servantur; quae vero a Summis Pontificibus, aut ab Episc0pis Sancita sunt, in Constituti0uibus Summ0rum Pontificum et in Can0uibus C0ncili0rum generalium continentur, Sic quatu0r numerant icclesiastici Iuris 40ules, mempe S.
46쪽
28 c. II. DE FONTIBUS IURIS CANONICI
Scripturam, Traditionem, Constitutiones Summorum Pontificum, et Canones Conciliorum generalium. Praeterea aliquibus placet hisce qualu 0r sentibus tres alios adjicere, nempe Ius natu ale Scripta Sanctorum Puli uni et Ius civile, siquidem ex iis eliam argumenta sumuntur, quae in dure Can0uic auctoritalem habent. Nos de omnibus illis sontibus, nequid praetermittere videamur, deque singul0rilii usu et auct0ritale dicturi sum US 0 enim c0mperios exploral0sque habere valde iis pr0derit, qui v0lunt in hac lacultate pr0scere.
DE LIBRIS SACRARUM SCRlPTURARUM Generalis Sacrae Scripturae divisi est in vetus et No Dum Testamenἱum. Vetus e0s 0mplectitur libros, qui ad legem a M0yse promulgalam, et ad Judaeorum Syna-ς0gam spectant. 0vum autem eos continet, qui ad legem Christi Domini, atque ad Ecclesiam pertinent. Ecclesia Catholica septuaginta du0s libros pr0 Sacris et Divinis recipit, videlicet quadraginta quinque veteris, et viginti septem novi es tamenti, quos iidentina Synodus recenset omnes n0 minutim sess. V in decreto de
Caniivicis Scripturis, ita subjicens: Siquis nutem libros
47쪽
S. V. DE LIBRIS SACRARO SCRIPTURARLM 29
ipsos integros cum omnibus suis partibus, prout in clesia Catholica legi consueverunt, et in veteri vulgata latina editione habentur, pro aeris et Canonicis non susceperit, anathema sit. Deinde declarat et statuit, ut haec ipsa vetus et vulgata editio, quae l0ngo tot saeculorum usu ipsa Ecclesia probata est in publicis lectionibus, disputationibus, praedicationibus, et inpositionibus pro Cuthentita habeatur, et ut nemo illam rejicere u is praeteXtu audeat vel praesumat.
DE USU ET AUCTORITATE VETERIS TESTAMENTI IN JUR CANONICO
Vetus es tametitum tribus praecept0rum generibus e0nstat, moralibus, caeremonialibus, et judicialibus Certum Ver eXpl0ratum ille est praecepta moralia in eleri Testamento tradita semper vigere, U0niam praecepta Sunt ipsius uris naturalis pr0rsus immutabilia, quae proinde Christus non sustulit, sed clarius ev0lvit e0nsirmavitque. Praecepta ver caeremonialia, quae divinum culltim, sacrificia, sacr0sque ritus m0derabantur, qu etiam spectabant ea, quae ad publicum Synagogae statum, ejusque Sacerd0lium pertinebant et judicialia quae civilem Hebrae0rum p0liliam c0nstituebant, jam irrita facta sunt caeremonialia quidem, quand Sacerdolium translatum est,et 0vum Testamentum m0rteaestat0ris obsignatum judicialia ver0, 0Siquam respublica Hebrae0rum sine ulla restitutionis spe omnino desiit.
48쪽
Quae cum ita se habeant, videndum est, num ex abrogalis veteris es lamenti praeceptis caeremonialibus et judicialibus, argumentum in can0uic jurisprudentia validum atque essica sumi possit; nam qu0d attinet ad
praecepi ut 0ralia, nemo certe dubitat, quin ex eis argumenta si missima ducantur. Jam vero cum utrumque es lamentum inter se nexum jugatumque sit, tum quia alterum alterius umbra et simulacrum suit, tum quia alterum alteri suffectum est, Can0nis lae sine ulla controversia Sentiunt, argumenta ex veteri Testameni deprompta n0n parum valere ad multa
ecclesiasticae juris prudentiae capila illustranda, et amplius confirmanda. Sed praesertim ex statu public Synag0gae, ejusque Sacerd0li ad statum Ecclesiae, 0strumque Sacerdoti uin potest argumentum duci quandoquidem Sancti Patres hoc argumento saepius usi sunt. Sic pro digni late
Levitarum et Sacerdolum novae legis argumentatur . Le M. serm. 8 aSSi0n. 0 m. cap. 8 , Sic pro c0nlinentia Clericorum, sacroque caelibatu . Hieronymus c0ntra J0vinian lib. 1 num. 34, sic alii Patres, et passim S. Cyprianus in suis epistolis. Itaque d0gma de distincli0 ne inter Clericos et Laicos ex Lege veteri mirifice
c0nfirmatur institui argumeni a pari, ut aiunt, vel etiam
a sertiori quare Schmet terer Introduci in iis Can diss. I cap. 2 S. 37 Si eadem, inquit, aut major ratio
adhuc pugnat pro Lege nova, quam obtinuit pro estamento veteri, bene ab hoc ad illam argumentaberis. Sic etiam in quaesti0nibus explicandis s0lvendisque, recte utimur estament veteri. Si quae sunt quaestiones con-
49쪽
S. XVI. DE USU ET AUCT. V. T. IN IURE AN ONICO 1
troversae, ait allwein de Princ Iuris prud. ccles tom. quaest. 2 cap. 2, quae nec eae Scriptura nec eae raditione decidi possunt, et una e sententiis controversis habeat pro se ingentem probabilitatem, haud inepte, licet non convincenter, eae antiquo ad novum argumentaberis Testamentum, si eadem vel major pugnet ratio. Et hinc argumentum, quo Catholici a privilegio fori et immunitalis Sacerdotibus in antiqua Lege competente, ad Clericorum immunitatem in Lege nova argumentantur, inter Catholicos non est ineptum, non tamen coni inferis. Veruntamen n0n ex omnibus, quae in veteri estamen l0 scripta sunt, licet argumenta pr0mere . nimvero quaedam in e sunt, quae consummat Christi m0rte humanae redemptionis mysterio ita interciderunt, ut sine peccato usurpari amplius nequeant quaedam eliam n0 praescripta, ne Ille imperata, sed tantumm0d perinissa aut 0lerata, quaedam denique s0lius gentis illius regimini c0nsentanea suerunt. 0rum itaque nullus usus, nulla auctoritas est in dure Can0nico, nec esse p0lest. His igitur omissis, ex reliquis veteris es lamenti locis argumenta petenda erunt. Ex quibus insuper Ecclesia Ap 0stolorum vestigiis insistens, ex praeceptis caerem in talibus n0nnullos ritus ad 0plavit, qui divin cultui plus decoris asserunt, cujusm0di sunt templorum dedi statio, sacrae Vestes, hUS, lampades, cantus, et alia ejusdem generis; ex judicialibus
Ver depr0mpsit cap. I de homicidi , cap. et I de adulteri et stupr0, cap. I de surtis, cap. I. I. III. IV. et V de injuriis, et hujusm0di alia. Si quis vero, qu0d Protestantes faciunt, aliquem Hebraeorum ritum, vel aliud
50쪽
disciplinae caput, qu0d Ecclesia accepit, tamquam superstiti0sum, iniquum, aut malum irrideat et c0ndemnet, auct0ritale ipsius estamenti veteris salsa criminali facile propulsabitur, cum Deus Hebrae0rum genii praescribere nihil p0luerit, qu0d malum esset, aut aliquam superstilionem vel impietatem c0nlineret. Porro Judae0rum leges in corpus uris Can0uic receptae, et, Ut junt, can0ni Zalae, 0n tamquam leges divinae, sed tamquam leges ecclesiasticae, sive a uel iri late ecclesiastica receptae confirmataeque habendae sunt: nam, ut
optime scripsit allixein t0m. Princi p. ur. ccles. , leges istae non ubent vim obligandi vi institutionis divinae, quae cessavit, sed vi auctoritatis Hesesiae eas libere adoptantis et pr0iud Ecclesia p0lest easdem rela-Xare, at ille etiam penitus abrogare.
Diximus Ecclesiam posse eas leges relaxare. Η0 loe tironesm0nendi sunt, quoties eumque in sacris canonibus legerint Ecclesiam posse-Ε clesiam potuisse, 0mine eelesiae n0n lotam fidelium congregationem intelligi, sed tantumm0d Ecclesiae Pastores et Rect0res, quibus s0lis omnis ecclesiastica p0 testas tributa suit. ac significatione celesiae n0men usurpalum est
ab ipso Christo, dum Matili cap. XVIII inquii: Si eos non audierit, dic Ecclesiae quae verba explicans S. Joannes Chry-s0stomus ait: Die eclesiae, idest Ecclesio Pro elatis. Eodem sensu saepe adhibitum est a Concilio Tridentin0, veluti cumsess. XXIV can. 4 ait: Si quis dixerit Ecclesiam non p0tuisse constituere impedimenta utrimonium dirimentis, anathema sit.