De accentvvm graecorvm nominibvs ..

71쪽

harmonia quae antea eoni uneta e currebat eum Symphonia,

V I9. 00oiς cippευεσθα Ψ J8 AH Sch. Proin 32 Gυ ' lGυxor uno 'oTau apposT6ytεi curet cantus notione. Recte igitur quod ad Se Sum uoib0λappuκTuti Hariun et est phal es. Becker De Pratina p. bl λ. Ceterum antiquiSsimae harmoniarum iee nobi adhuc ignotae Sunt, neque ei muΗ, cur Lasus Aeoliam harmoniam Vocet lupo povou, quidque Significent harmoniarum epitheta GUMTOVOς, θυεi-uεVn apud Pratinam primum Obvia Certe initio tres illae harmoniae Doria, Phrygia, Lydia, eodem canebantur cuminis gradu, nam aliter transpOSita Sy Stemata non accepi S Sent eadem uomitia quae harmoniae; si Ordimur a Doria harmonia Ε- e), Phrygia harmonia, eodem tono cantata e sis si cis ) officitur intentione duarum chordarum, quo chordarum ordine Doria harmonia transponitur in gradum tono acutiorem Uis sis , i. e. ex a molli sit

molle svpUTiος Ovoc, Scilicet non Verisimile S gentem gente acutius cantare.

2 hanc desinitionum Aristoxeno deberi concludas ex Diony Sio Hal de Lysia c. 1 p. 18, 19 U.-R.

72쪽

670 , 802 d. b harmonia quam Heraeli de Ponti eus apud Athen. 4, 624 d voeat T in τῆς ελιμ diuς pendet indoles

1 es Abori Die Letire vom Ethos in dor gr. Musit 3899 p. 74 al. et eos, qui de harmonii generaliter egerunt, Quaeri Histo ire et th ori do a musique de 'antiquit Ι 875 p. 29 sqq. Wesiphal Gr. Harmoni u Melo poete . 188 p. 1364qq. Ian ad Cleonid. cap. p. 197, praefat. ad Alypium p. 362.2 Hi sunt i suoviicoi, qui HSica indolem moralem P01

s' Vrlv xoVTες λεΥεiV. Scilicet hi Pythagoreorum premebant vestigia; et apud Aristoxenum item o cipuoviκo Sunt Pythagoreorum Sectatores cs. Zelle PhiloSophie I 3i0β Eosdem Aristoteles vocat τους

73쪽

Ad harmoniam, quae ut vidimus ab altera parte Omplectitur symphoniam ab altera melos saepissime est edit numerus nam in ii eoni uneti sternitur usi eae natiara λ) es. Plat. p. 40 d p Ουv hu 'is , vi λδυκ V, OUT V VεK

74쪽

- 68 Itaque si in aliis quoque rebus harmoniam eum rhythmo eo ni unetam invenimus, Vel hane ob causam verisimile est harmoniam e mustea illiae esse translatam. Vidimus ab harmonia pendere indolem eantus; alia spe ei diapason eant ebrius potator atque amator, alia miles, rursus alia mortuum deflet lugubris querimonia, alia debaeehatur Magnae Matris obors. Simili modo in nudo sermone vostes asseetu mutantur aliter iratus loquitur, aliter maestus, et hi quidem multo minoribus intervallis quam ille es Cie de orat. III 58 2l ): nam Voce Sut hordae Sunt intentae, quae ad quemque tactum reSpondeant, ne ut gravis, ita tarda, magna par Va qua Stamen inter omnis est suo quaeque in genere medio erisse de rat. III 57 2l6). Aetione' igitur variantur Oee earumque eum ut hordae sint intentae harmonia , i. e. ordo in acumine et gravitate. Primus quantum nos a8Sequimur de

actione rhetorie egit Thrasymaehus Chale edonius teste ri-st0tele Rhet. III l. In quo loe explieando ideo saepe erraverunt viri docti,

quod neglexerunt sententiarum nexum satis quidem contortum et ambiguum, ita ut nee esse sit totum transscribendo interpretari , Primum i 4034 18 in id inquisivimus, quod naturaeS primum, quomodo re probentur sequitur quomodo haece loeutione digerantur, tertium quod quidem plurimum valet, Sed nondum ineoliatum est, actio: piro b TOUT V δ υVuuiuμε εχε uεTiITRU OUΠ επικεχε ipnTui, o Πεpi Tnu ΠOK9lGlV. Quae equuntur, ad aetionem pertinent usque ad. V. 35. M Nam ad tragoedias quoque et pica armina sero pervenit ar agendi,

quia initio ipsi poetae tragoedias agebant. Apparet autem

cum rationum actione eandem esSe rem quam cum poematum

1 Demetione ideo accurate nobis agendum St, quin eo, quo illa primum tractatur loco, Arist. Rhet. III l, pluovici hucusque ab omnibus viris doctis falso ad singularum Syllabarum accentus relata est. Deinde ne elocutionis atque compositionis quidem rhetoricae harmonia neglegenda erat, ne qua eiu Voci pRrS, Praecipue X ea aetate, qua ad accentu pervenit, inexplorata reliqueretur. D- Super haec quaeStio etiam accentuum rationi adseret lucem.

75쪽

quidam egerunt et Glauco eius λ). Aetio autem ipsa

consistit in vove, quomodo ea utendum sit ad singulo asse eius, i. e. quando magna voce et quando parva et media, et quomodo tensionibus, i. e. quando ne ut a voce et gravi et media, quibusque numeris ad unum quemque affectum. Tria enim Sunt quae

traetant ii qui actioni operam dant, quae Uni R -gnit Udo Dei S harmonia, numerus εστ bε 14034 27)

certaminum fere arripiunt hi, et si euti nune ibi εκε i. e. in earminibus agendis histriones plus valent quam ipsi poetae, ita in contionibus quoque propter eivitatum pravitatem. Sed nondum Omposita est actioni ars, stetit elocutioni quoque studium sero incohatum est. Quae sequuntur ad λεξl pertinent usque ad . 3 v. 12 rursus ad aetionem Aristoteles transit his , , Illud igitur eloeutionis studium si in erebuerit, idem valebit quod aetio, quam i. e. aetionem rhetoricam)nonnulli aliquatenus tantum traetaverunt, veluti Thrasymach USε Oic ελε oi gr). Et laeti quidem matura magis iontingit

1 Poetis igitur Glauco operam dedit non oratoribus num orationum actionem tractavit Thrasymach US V. i.), et praecipue ΗΟ- mero, Si quid om idem sui quem asser Aristoteles Poet. 1461 'auctorem problematis Homerici. In Platonis Ione 30 d Ion sic loriatur: UT V nTpoboepoc in auxi)ακηvo OUT OrrisisuppoTocra dolo ουτε

Hom. Ι 84 sq. chr. Diei Vors. p. 326 6. Inter Tgpoυς ivtic qui carminum pronuntiationi operam dederunt et te ad vocem et accentus delapsi sunt, fuit Dionysius Olynthius cf. Tati an adu Graeco Sc. 3l, Varron apud Sergium p. 53 Keil), vir et ipse Homeri studi OSus, de quo V. i. P. 118.2 es Sussit hos p. 174 Sq. qui non accurate a ooκci popTiκθυεivat κτλ. p. 1403i 36 ad actionem refert, cum ad elocutionem et

76쪽

quam arte es. Quintil. 3, 3, 4 qui huius sententiae auetorem affert Thrasymaehum Silis Ethos p. 175 ), eontra loeutio

V0eis, quae ei adponitur uεTεθος i. e. εTuλη, ut Kpti, εση p uri). Nam agitur de totius enuntiati aut ei te membri tenore λ): et harmonia est ordo vo eis in assumine et gravitate et ea quae inter utrumque interest regione, si variatus et digestus ut asse eius praescribunt, i. e. 0 quendi quasi stantilena. Tenemus igitur apertam tranStationem voeabuli artis musi eae manifestam vocibus appo Siti TOVOς, ξε ia pupεiu εσnt poeunt. Nam ha tres Oeis regiones dudum musici distinxerant, ei Plat Phil. 174 φ unl

in libro de opp0sitis Are hytae . . de notionibus uni v et de oppositis libellorum reli. oll. r. Sehulte 1908 s. 40, 6 πολ λ vi

Oμοφ VOV. Ipse Aristoteles has tres regiones ut vidimus p. 50)distinxit de animal procreat. 78 a n. Iu Rui ξυ p Vu

σε libellum scripsit liseophrastus, cf. ab Ser Me Veterum arte poetica, diss. 1906 p. 25; iis p. 174.1 id quod recto Viderunt veteres interpreteS, es. An Onym in

κα λεία Sic Rabe, Vc τελεiciv εκπαibευ ouεVOi. UpuaTiκη Simili quidem S ΠεpisΠυθμευ n Dum Hagio polites' quem asser Ducangius V. pinv a coniungit hipua et κλusiaci, ita ut memineri no Stri portamento', cf. tot Harm. II 12, de quo loco Grus e musica p. 20. Tamen in Stephano non licet cogitare de grammaticorum circumflexo, Sicuti omnino procul ubendi sunt singularum Syllabarum accentus, id quod Stendit λεia additum.

77쪽

de quo agitur l0e nil potest signifieare praeter meram altitudinem, quia magnitudo iam antea posita est λ). In Superne eedit numerus ad indolem unita se uiusque loe adhibitus. Itaque eonsulto atque ratione is qui aetionem divisit in vocis

magnitudinem, harmoniam, numerum, Oeabula muSi ea ad Orationem transtulit Aristoteles diei quidem n0ndum institutam esse aetionis rhetoricae artem, Sed pavea tantum nonnullos delibasse de ea, in iis Thrasymaelium in Commiserationibus. Itaque verisimile est Thrasymaehum, qui primu proSam Orn-tionem consulto numeris distinxit, quique magnopere curavit audientium asse eius et Plat Phaedr. 267 e Opticiat ε υΠολλους αμα εivo grauit IcIOVE, Rui Πὰλ tu I9TiciuεVOlς Trub VKηλε tu, vico εφn una eum numero de OeSi eum mustea artissime coniuneta etiam harmoniam ad prosam orationem transtulisse et nonnulla protulisse de sermoni cantu Seeundum affectus variando.

Harm0nia quidem disparuit ex p08teriorum aetionis V00abulis, sed sat multa di euntur de sermonis eantia. Similia iis quae Aristoteles missis tamen artis voeabulis, quae ut non satis nobilia omnino vitat aut transseribit pr0fert Socrates

1 Alia res est, si ovo in actionis finibus adponitur corporiSmotui; nam tum ano etiam magnitudo vocis inest atque vehementia, es. Longin I p. 91 Sp.-H. asser Knyse De Veterum arte Oet.

78쪽

18,57 est autem etiam in dicendo quidam cantus obseurior,n0u hie e Phrygia et Caria rhetoriam epilogu paene anticum, sed ille quem signifieat Demosthenes et eSehines, eum alter alteri obteit vo eis flexiones . Hae translatio vo eis p vovi ad seimonis intervalla aetione varianda admodum fuit subtilis atque artifidiosa. Multo fastilius vox illa pervenit ad elo 'utionem et compositionem rhetori eam ); nam semper retinuit notionem primariam iuueturae, arti si ei0Sae eo inpositi0niS. Tamen Su 0nge praevalebat noti mustea spe et ei diapason , et is, qui ex omnibus qui ad nos pervenerunt Seriptoribus primus de elocutione egit, Plato p. III cap. 6-9, eontinuo utitur usi eae similitudine, ita ut multos effugerit de loeutione oratoria agi.

Quare gravissima interpretabimur. Plato indipit his III 6)

cf. Xen Cyn. 6, 20. Sane etiam To 80oc, de musica set poesi ad rhetoricam pervenit, id quod non huius loci est demonstrare neque recte se ei Siiss, quod musicam omnino neglexit. De atharSi q. d. tragica iam Verum Suspicatus est Kr Olliu Mus Rhen. 66, 169. 1 cum elocutionis atque compositionis primordia ab harmoniae historia novam ac pipiant luesem, ea quae se eius Oci Vicibu Squasi ipsa apparent, etsi qui forsitan aliena a proposito duxerit, nolui retinere. Praseterea in compositione rhetore et de poema tibus scriptores de Philodem es infr. p. 115 Reeentu commemorR-bant. Denique et hic et in prosodia eandem deprehendimus rationem tranSserendi vocabula muSica.

79쪽

ε κε νεTai. Sequitur notissima illa divisio in genus uiuia TtROVet diri in uariκOV. Qua in disputatione, ut omnino in artibus plurimum interest Platonis, Sitne rhetor sive poeta vir bonusne ene. Vir probus quam rarissime imitationi inserviet neque umquam res abiectas imitabitur vel adeo malas. Deinde pergit his c. bini Tiησε xpησεTai o εTpioco vh p qua D meruS,

ξυΥκεpavvυVTες - Seille et Plato agit de sola elocutione, non de compositione mustea, quae postea tractatur se. 10 Sqq.). Hoe nobis identidem in mentem re voeat, es. 3974 λtio Πpος

Turru Tijς λεξεως, es. 398 d. Neque de solis poetis c0gitat, sed de quavis ratione, id quod ostendunt verba Ob Oi0υTOυ

80쪽

priropo, 396 e et tu VTες oi aroli frui ui io λεTovrta 397 e). Itaque Plato voeabula mustea ad poesi et orationem transtulit id quod post 0rgiam et Thrasumaehum fieri solebat. Sed hae translatio, utpote quae sit imaginis tantum atque similitudinis instar, multo est liberi 0r quam in illa aetionis harm0nia; nam hi harmonia omnia stili in Strumenta om-pleetitur praeter numerum, vel nisi quis nostrum dieat de ei ne Stil at enigmodulationen, nil enii man de Au Sili ueli S-weis die passen de Tonari uni den passeiaden Rhythmus Verte illi, O liani man ahegu naeli dei selben uni in inerTonari preehen 397 ). Ansam transferendi praebuit vox

μετα λnt, Uae apud musi eos erat modulatio et numeri Variatio, a pili stetero omnis mutatio. Translationis novita Conspidua est in eum uiatis vostibus, veluti irpoc Tin uirinu ui V lucipuovici 397 b . Tum enim nondum valebat o usu probata, quae dicendi genera fixo nomine ample eteretur. VOX TU Irog

398 d nimis patebat, item reliquae quae tum temptabantur. Ste 80erates 15 45 orationis tot esse porroυς diei quot arminum. Idem abhibet vostes id εα et iboc; λ), quae amen init Sa quoque ratione plura igni sidant , , Gesielit sputilite' vertit Sil88 p. 23). Quare Plato hamioniam se transtulit. Eadem utitur loeutione Phaedr 277 ripi ci Tic; Πεpi ε puxης

que harmoniis ornatam es Theaet. 75 e banausi q. d. Graede