Lectionum Catullianarum specimen

21쪽

odit. Vicentina, sic: Quare hadis icti, quicquid est aeui, qualecunque quidem patro virgo itaque Guarinus, nisi quod patrona habet testemuschrio, non, ut Sili ius

indicaverit, patrone. Ut de recentiorum codd. SA. Vbdeamus, Dresdensis habet Quare si habe, qu quid MolGeui, qua ricunque sic quod patrona virgo, Spengelii

C. H. . . . . h. i. quo patrona virgo C. in marg. patro Virgo et per ora quod virorum; D. . quidem p rona vitas V. . G. R. g. ut d prino , quod Spengelius vulgata haud deterius esse dicit; sed quum eodem teste plerique habeant tibi habe, quod contra metrum est, simplicius videtur horum locis mutatis vera lectio erui; nam quod Spengelius ipse tentat: Nare quidquid habe hoo ecti Aelii, id undo commendationem habeati despero posse inveniri idem suspicatur illa o patrona virgo recentioris esse manus p. 112.). Huschri Vero, qui Uv. 8-10. spurio iudicat, Laurent. I. Guelf A., B. Reg. B. ), Datianus, d. Veneta a. 1475. Regiensis Lep. 1481. habent . . eandem, quam ed princ., lectionem, . . patrona svo praebere dicit Regios A. B., Datianum et Italicos omnes, e quibus Laurent XIII. superne adscriptum habeat o musa, discedentibus uelae A. et , quorum alter paterna exhibeat, alter patet sma nlud, quod iam commemorari per ora quod visorum, quodque idem comparet in ed. Basil. a. 1530. quae sic habet rQuare habe ecti quicquid est ictelii, Qualecunque quidem ora per virorum, commentum est Ioriani Pontani, reiectum quidem iam a viret et Scaligero, quod tamen placuisso miror Bumanno Anth Lat. I. p. 344. et quem ibi laudat Barthio ad Statii hin ΙΙ, 651. Nam cinere per Ora ne Latine quidem dici puto recte contri volare, volstare, ferri, is per ora propter eam, quae inest, significationem movendi. Aliorum hallucinationes, veluti Verburii:

1 nos tres eosdem osse puto atque Spengelli G. R. g.

22쪽

quakoramque quod o a ter leporum, haec Verba ad omnelium reserentis et ob eam coniecturam ipsius a .

Bumanno in Sapientia Hyperboreali cam ad Phoebum v. 29. ubi Verbumsi peram quum Ciceroni tum C tullo praestitam traducit, lepide his perstricti Dignus laude pater Verbumsus in Apomum cs. Huschh pag. 69.) talia igitur consulto praetermitto. Recentissini denique editores Lachmannum secuti V. 8. ut illitus, nisi quod

in fine est omittunt Versum autem sequentem statum lacuna sic scribunt: Qualecunque quidem parem virgo,

praeterquam quod Ossbachius prius interstitium non expressit et Heysius, nihil lacunae indicans, . . talem, qualem probarimus, exhibet; quorum codices quod attinet, Lachmann. . et L habent si habe, versu insequenti autem D. quidem L. quod illud praeterea Ross-bachii Gu . u. . omnes inferioris notae), hoc G. C.

Dr. Μ Ρ, Ρ, Gu . e quibus hanc lectionem sine lacuna conflandam esse suspicatur Rosinachius: Qualecunque, quod e patron vitas, quam, Vere ut latear, non plane intelligo; nam eri a ticulae notionum, quas equidem noverim, nullam uoconvenire video idemque nuper assum esse ideo

Froo orum in Wolcher et mischosiimus Rhen XIII, p. 147., qui Verba patrona sesso a pio quodam aeri modii monacho illata esse ratus, quam pinionem iam protulerat Huscinius p. 63. sic scribit: Quare habe tibi quicquid hoc Geuiat.

Quasecumque rus, patrone, verbo, cui coniecturae quominus assentiar, multae obstant mbitationes. Nam quod Nepotem in chronicis suis Catulli carminibus longam Vitam auguratum esse existimat, ad quod benevolum iudicium poeta'. l. respiciat, mera

23쪽

coniectura est inlii Videtur potius, ut amico grati albquid urbanique diceret, trium illarum chartarum mentio iniecta esse. Quid quod ipsius Oetae Verba tu solebas putare aperte docent ad Nepotis sententiam, quam et semper habuerit et saepe professus sit, respici, non ad unum aliquod dictum Porro male me habet, si comiecturam illam probemus, abrupta quaedam Versuum coniuncti neglectusque, si quid Video, usus sermonis. Neque enim capio, quomodo Cornelius apte a Catullo pGronus, quod nimiae esset adulationis, neque quomodo praedicatio ista verbum dici possit quamquam eandem sententiam Bernium vide proposuisse in Leulach. ΡΗ- lol. XII, p. 81. sic coniicientem:

Quare habe si quidquid hoo tabelli

Qualecunque quidem est, patroni ut ergo, quae quomodo intelligi vellet, nisi indicasset, vix e spexissem. Simileque Handius proposuerat Quaest C tuli. . .:

Qualecumque quidem, patrone, per te. Qui quod arbitratur Grona virgo sine addito nominis vel quodam attributo quae sit, intelligi non posse, id

quamquam in uniVersum Verum est, tamen Vereor, Θ

in nostrum locum non conveniat. Agitur de virgine ibbelli patrona cuius nomen quum non sit additum, quid aliud quam cogitemus de ea patrona Virgine, cuius κατ'

ἐξοχην sit libris patrocinari, i. e. deminerva Rect que iam dudum caliger observasse mihi videtur, Lneoam eo nomine patronam librorum vocari, quod eius προτομη i. e. simulacrum pectore tenus effictum in omnibus bibliothecis dedicata fuerit; ad quod confirmam dum apte laudavit Iuvenal. Sat. VI, 219. Nio Oroa bis et forulos mediamque Minervam. Itaque non tam rito a poeta optari librum plus uno saeclo Visere, quem Minerva in bibliothecas receperit. Virginis Rutem nomen

24쪽

propter castitatem ineone imprimis proprium est. Iam quum Omnia, quae licuius momenti riderentur esse, pedipenderimus, breviter, quam initio scripsimus lectionem confirmabimus. Ao Versus quidem Octavi duplex est quaestio, primum, quo ordine Verba collocanda sint, tum utrum est omittendum sit necne, an Vossit et prinbandum. Qua in re, ne repetamus, quae iam passim monuimus, quamquam lubricum est ad necessitatis leges aliquid decernere Velle, tamen nescio quo pacto nostrum magia ab aurium commendatione placet, quam illud: Quare Me hoc sit, in quo praeterea pronomini hoc prorsus inconcinnum pondus additur, quum potius prinpter modestiam vocabulum quidquid summum momentum habere ac primo loco ponendum esse appareat. Den, que Catullus, si per metrum licebat nec singularis erat caussa, veluti gravitas affectus, simplicissimum quemque maximeque naturalem Verborum ordinem sequebatur, quem, nisi fallor, nos ipsi . l. restitutum Volumus. Tum autem verbo est in fine versus imprimis propter additum pronomen hoc non facile caruerim nimis enim

quaa densa vel potius dura pro ingenio Catulliano foret oratio. Atque, si recte memini, grammatici docent, bceronis certe aetate pronomine qualiacumque sine addito verbo substantivo esse nondum uti solitos esse scriptores;

parum igitur Valent quae laudant ox Vidio Art. m.

II, M. Tristi I, 1, 5. et artiali VII, 20. exempla.

.umque multi codices habeant illud tum sine dubio latet etiam in ossiano et potuitque cum antecedenti Meui in unam vocem coniunctum in fine versus tactis Excidere. Quod vero in nonnullis ante tabelli legitur,sius rei haec Videtur caussa esse, quod quum semel Me o loco suo post hale immigrasset, metri explendi

caussa necesso erat cum tabelli sedem suam mutaret.

V. denique s. quo iure lacunam inserant, isses nisi Froe exua Lachmannum tales lacunas ipsius tricenis

25쪽

archetypi singularum paginarum Versibus statuisso a se luculenter probari posse recte contendit. otius corruptela rationem, similiter ut modo, mihi expedio. Qui codices o praebent, id quod genuinum est, eoarunt; in nonnullis o excidit, qua littera omissa quae iactura facta esset metri quo resarcirent, in aliquot codices ibbrarii intruserunt quidem.

II, 7 8.

Quo venustiora sunt antiquitatis monumenta, eo aegrius ea ferimus temporum iniquitate esse laedata Eaque iniuria quum Catulli carm. II, 7 8. omnium consensu Premantur, multi viri docti in iis quid coniectandi arte emcere possent tentarunt, sed ita tamen tentarunt, ut propter rectum iudicium eximiam quandam laudem meruisse mihi videantur Lachmannus et Rosabachius, qui coniecim rarum infelicium mole spreta codicum Verba, quamvis corrupta, exhibere maluerint. Nec negat Silligius Cons. p. 277. Verba aenigma esse adhuc nondum solutum Codicum autem Lachmanni et Dresdensis lectio haec est: Et soloetiolum mi doloris,

Credo ut cum gravis acquiasce ardor.

Sic otiam edd. Reg. 1481. Vicent. 1481. Brixiens. 1486.), nisi quod in hac legituriarthenii inventum a

quia et Culacianus praebet Credo ut quom gravia a . quiasce error. Et solatselum omnes Statii, ut sol solum Aldina vetus, uretus et Scaliger, quorum neuter quissiquam de lectionis arietate commemorat. Vossius Credo ut gravis acquiescae ardor, vom abesse a suis exemplaribus testans. E Spengelio haec noto p Crsdo, in gravis απυ ει C. . Credo in eum rum gravia a quosos hin.: credo quum gravia aegines ι; eteri ob

26쪽

gatam sequuntur credo ut cum gravis acquiescet ardor'. Ex his effecerunt . D. coniecturas, quod dicere paene pudet, plus riginti quas Omnes recensere Vel adeo enminerare otio esset abutentis. Nonnullas tantum exhibebo,

ex quibus de reliquis iudicium fieri possit mretus et

Statius coniecerunt Credo, ut eum gravis acquiascat a

dor, quod probarunt Handius Doeringius, Heysius sed illud tum, quod ita explicant: nter iocandum, languet, si quid sentio, aut certe supervacaneum foret auribus Latinis. Quis vero illud credo h. l. serre potest Simgulari quidem elegantia id non carere dicit Verburgi et saepe ita absolute sermoni intexi familiari. Quis negat Sed videndum, ne omnibus sere locis credo eum ironia dicatur, quod ipsius Verburgii exempla optime eonfirmant; s. Catuli LXXXIV, 5. a autem, ut quae

maxime, a nostro loco aliena est. Huiusmodi enim a mina, ut etiam sequens, quamquam per iocum scripta videri possunt, tamen poetice vera sunt neque singula

Verba ipsa quidquam habent, quo locum inesse iure liceat suspicari. Accedit, quod sic ratio nescio quid invenusti et abrupti habet, quod de omnibus h. l. comiecturis dixerim, quibus Vocabulo credo servat hic Vediaiculus per se dictus sit. Schraderi Credo uti gravis r ceptum Hauptio, eodem redit. Ossi lectio, quae foedo hiatu laborat, ac magis explicatio eius prorsus ineptao barbara est. Haec effutit Credo te, O passer, nectoo id carum iocari cum desiderio meo nitenti, id est cum puella mea, et similiter credo te sola totum esse sui λωλ' in gravia eius ardor acquiescat. Nam ut alia taceam,

omisso te et posito sui perspicuum est ab homine Catullo soloecismum inferri. Nec multo felicius in loco corrigendo Versatus est Soaliger, sic per parenthesin scribens: Ut solatiolum sui doloris edunt, quum gravis acquiastat ardor.

inre explicat passer, quandoquidem tabe mihi dare

27쪽

Iudum desiderio meo, hoc est Quando tabe mihi a migratia secari fui homines tunc credunt se defunctos dolore, quando eo Atermittens levantur, puta Meriecto aliquo mdicro utanam tecum ludere, sicut ipsa possem, ac tam τί opera, aestu ac dolore meo defungi. Negat porro Scaliger, quod iam ex his vides, desiderium esse puellam ipsam, amores poetae quae sententia Vel eo reiicitur,

quod nitenti quid sit, tum nequaquam intelligitur Esse autem . l. idem quod pulchrae formosae, sat multis exemplis confirmavit Oeringius es. Ovid. et XV,

405. Horat ossi I, 5, 13. II, 12, 19. I, 19, 5. sic camdstas quoque apud Catullum XIII, vi XXXV .); nec

minus desiderium puellam vocari, euius desiderio amator flagret, ostendit Bion Idyssi I, 3. ubi ποθος minetur; cui addere liceat a Verburgio laudatum euonii c. 139. ubi Chrysis Polyaenon desiderium suum appellet: Tu desiderium meum, tu voluptas mea, ad quem locum viri docti alia adserant. s. Horat. d. I, 14, 18.,

ubi navis i. e. respublica similiter deriderrum Vocatur. Ipsa autem Scaligeri coniectura ut recte se haberet, necesse esset praecederet haec vel similis sententia: uolla mea iocando se consolari et moere studet, ut ad tempus doloris sui obliviscatur; sic enim solemus parentheses adhibere, ut sententiae specialis generalem caussam Vellegem exponamus. Haec Vero qualis sit ne probo pedispicio quidem, et, quod summopere me moVet, duo e

Mus per parenthesin in tam brevi poematio interpositili sint noscio quid a Catulli simplicitate maxime alienum. Idem vitio verto letinero p. 1.), qui Vel tres Versus

7. interiectos esse ratus, sic scribendum coniecit: ). In sol solum, cedo ut dum p. acquiescat ardor Postam, ita ut . . cum . . coniungendus sit. Sed

1x Ad quam coniecturam ritu iam Praeivorant Vide apud Sillig. p. 226.

28쪽

hic praeterea, nisi fallor, cedo et cede i. e. patere vel ne confiidit, quod minime significare illud potest. N tionem autem vulgarem dandi, porrigendi h. l. ineptam esse, nemo non Videt post hanc quidem e finalis a ticula recte ponitur, ut apud Haut Curc. V, 2, 54. Cedo, mcti ut aspiciam anuium . Alteram vero notionem, secundum quam cedo idem valet quod se, si h l. statuimus, ut nihil aliud esse potest nisi qua ratione, ita ut quaerat poeta a passere, quomodo cum ipso ludere possit, quod nimis ineptum foret. Sed priusquam nostram

coniecturam proponamus, pauca identur de V. 7. minmonenda esse; ubi, si non omnes, at certe plurimi indices praebent et ), quo qua ratione hic Versiculus coniungatur cum antecedenti, dupliciter nodare student interpretes. Ac Lachmannus quidem, in cuius sententiam

so addixit Sili ius Cons. p. 277. nominandi casu Olmeselum accipiendum esse putat, pendens a laet, ita: in cari et solatiolum libet, ad quod confirmandum laudat Catuli. XXXVIII, 7. Hulium quid iubet a cutionis. Sed videndum, ne eo loco, quiri et pronomen sit, quod

statuere videtur Heysius. Sed fac esse Verbum Iubet, tum est subiectum, quod aiunt, Fausium quid non substantivum aliquod. o prosecto equidem ne unum ubdem exemplum reperire potui, quo sic coniunctum sit Iubet cum substantivo. Altera explicandi ratio, quam secutus est Sili ius in ed. p. 227. ea est, ut solatiorum sit accusativus, aptus e Verbo iocandi, quod gi haberet

1 in legitur etiam in margine ed. Vicenti, de quamuscisi ' p. 353. Sunt adnotatione et eorreetione huius editionis Bernardini Pisami, qui in ale earum hae adaer eur emardinus Pisanu Mee notabat brumalatia vigiliis, collatis iana exemplaribus erutus de

probatissimi, qui quod fuit Franciae Puerit c ut iste ueritia diae

piaua Polistiani Liserarum Laude insignia anno 1522. Hisce quantum tribuendum sit, docet Husius p. 289 sqq. nimis sortasse SisVere iudicans.

29쪽

duas notiones primum propriam, id quod ludere, ita ut

carum nescis quid simplex esset accusativus obiecti, ab teram vero praegnantem, id quod iocando efficere, quam notionem non minus ut exemplis fulciri non posse, quam talem omnino adiectivi et substantis coniuncti nem acuino conVenientem esse saeculo, abhorrentem ut quam maxime a Venustate Catulliana. Idem de priore Oxplicatione dixerim Eaque Videtur caussa suisse, cur alii pro illud et tu scribendum esse suspicarentur. Sic Verburius: In sol solum , Credo, dum 9 via , quod

probavit Huschrius p. 6.) Doeringius in tori habet

ut in notis coniicit in vel ad Quos viros ut non o sum non laudare, quod rectum sensisse rideantur, tamen vereor, ut Latinitatis rationem habuerint. Etenim iocari

λ siquid nihil aliud esse puto quam iocis aliquid ns

DL iusmodi autem abusu praepositionis nisaepissime a recentioribus peccatum est. Iam ut tandem nostram comiecturam proferamus, loco sic medendum esse arbitror: in solatiolum sui doloris. Quaerat, quo gravis acqui cat ardor, quo recepto, nisi omnia me fallunt, et apta sententia

evadit, et ratio digna fluit Catulli simplicitato et pedispicuitate atque illa quidem tam ridetur naturalis esse, ut viretus in commentario suo ad h. l. eodem quaerendi Vocabulo usus sit. Ipsa locuti So vitium quaerere legitur in Burmann Anth Lat. I. p. 45. V. 75.). Denique ut da verbis corruptis aliquid dicam, ut et et saeps inter se,

lata sunt. Sic in codd. Lachmanni XVII, 15. Et L. m D LXI, 207. Et rudis et lubet D L. Pro Ludite ut iubet. LXV, 49. et Daneus LXXII, 4. et L. at D. pro M. LXXVI, 12. M L. LXVII, 27. tit . et arisinus. LXVIII, 84 at D. Quod quo scripsi pro quom quH, non est, quod exemplis excusem. Idem iam Iacobsius scripserat teste Spengelio p. 110. sic Credo, ut quo gravis acquiestat ardor maiorem difficultatem habere b

30쪽

detur Credo ut, quod sine dubio ex antiquo scribendi more Creta ortum nec quod ad aurium iudicium, nec quod ad litterarum ductus attinet, tant opere a Qua ναι differt, quam quis primo oculorum obtutu existimet. C et Q confusorum exemplum habes in ipsius Catulli praenomine; quod quum antea scriberetur C. i. e. Casus, primus caliger, postea Lachmannus recte Qu. i. e. Quis tua in suum locum reduxerunt. Alia in Lachmanni codd. haec sunt VI, 10. cassam XXIII, 8. conquo stia D. LXIV, 1. condam Laurentianus CL Heraeum p. 100., ubi quum eiusdem permutationis complura exempla, tum virorum doctorum libri de eadem re disserentium iam dantur cf. ibid. p. 34. init tam a quam saepe urensierit in , hamulo, qui infra appingebatur, librariorum incuria omisso, in quaris codd. mas pagina cernere licet cf. Heraeum p. 92. R littera sedem mutavit meta et similium inter se mutatorum multa obvia sunt M

D. LXVI, 7. bonam D. admeus D. L. pro adepta ea. 91. tuum es Heraeum p. 87 sqq. ubi huius cons sionis multa congesta sunt exempla. Video quidem non omnia ad unguem conVenire, quod, ut initio exposui, minime necessarium iudico. Fortasse melius res cedet,sio et e sibi respondentes facimus, et deinde rei, quarum litterarum apices ductusque rimabimur, quorum numerum tum accurate consentientem inveniemus. Deniquo no exempla desint tutandi acquiesca pro ac se me scripti, cf. LXI, 201. abscondas D. L LXIV, 191.: eo recor D L, ubi similiter Verbi modi perversi sunt. Iam si rectum clivinavimus, nulla caussa est, quare cum

Spengelio p. 110. et Ossbachio post . . Vel .

quidquam excidisse putemus omnia enim optime O-

haerent.