Aeschyli Persae: ad fidem manuscriptorum emendavit

201쪽

IN PERSAS. 159

Yῆσν πεσπαινισμενον; se citat Abresch. Eodem sensu ponitur simplex verbum insta 1024. μανι μεθ' ἀρωγων. Ceterum de e siet exercitus fame consulas Herodot VIII. 115.5 . Δοναμ. Arundo. μ' ἔλειον δμα pro B i πελειον κα δονακώδεα Falso tradit Scholiasta Bolben paludem in Thracia exstitisse, quum esset inruacedonia. Vid. Spanhem ad Cablim. Del. 134. Ceterum fluvii et paludes saepissime vocantur δο--κMεις, δονακορωροι, δονακωχλοαι Homer Iliad. 576. Ita ποταμον κελάδοντα, περὶ ροδα- δονακῆα. s. urip. Iph. A. 179. h. T.

503. Αγνος Pae a. Epitheton nequaquam est otiosum, siquidem Persae, Herodoto teste, fluvios religiosissime colebant, et quantum fieri posset, puros conservabant. id Herodot. I. 138. 504. Nohu ζω. Eaemtere credo. Verbum in hac re proprium. Qui Deo esse credebat, absolute dicebatur νομόνιν θεους vel ἡγεῖσθαι. urip. stagm. I. Τουτον νομιζε Ζῆνα τονδ' Ho θεον. lato

nobilem et eruditum editorem sesellit. Singulare est, ut opinor, quod dixit scriptor neotericus Demetrius Cydonius demorte Contemn. p. 56. θεὰν εἰδενα καὶ σέβειν. De locutione absoluta ἡγεῖσθαι λου vid. Porson ad Hecub. 794. Adjice Helen. 925.5MS Θεοκλυτεω Deo invoco. Vid. Glossar in Theb. 131.5os Σκεδαζω par Homer Iliad. l. 227. πιντε μετακροκωπ λm ὐπεὶ Ἀλα κίδναται Η- Herodot VIII. 22. - ἐλίω σκιδναμιενω. Lucretius II 143. Primum Aurora nova spargit eum agmine terras quem imitatus est Virgilius En IV. 584.

202쪽

520. 'Eγκατασκήπτω In M. Proprie de fulguribus.

522. 'Eνάψομαι. Insilio Vide notas Propert. I. i. 4. Et eaput impositis pressit Amor pedibus. 526. Κρίνω eeto. id supra 231. 527. Κυροω. confirmo. id supra 232. um 579 636.

Vim activam semper habet; quare omnino errat Schutgius qui vertitiset talo stat aententia eatra Subaudi vero ἐμὰ τουτο ποιῆσαι.

nequeunt, uti reet explicat Abreschius, citatis Soph. Ajac. 378. Τὸ δῆ ἄν ἀλγοίη ἐπ ἐξειργασμενοι st Herodot VIII. 94. ω ἐξειργασμένοισι ἐλθεῖν. Nostri Choeph. 737 μ εργοις διαπεπραγμενοις. 534. Παπτοι Consiliarii Regum Perearum. Vid supra adv. 1. moe non Perspexerunt interPretes.

203쪽

549. Λεκτρων ευναι. id supra ad 425. Verte autem, Toros, delicatis stragulis eontectoε. 550. λιδαν . uis. Deti tua. Vid. lassar in Prometh. 445.

204쪽

τῆς βάρεως ἐπιβεβηκοτα Brunckius corrigit βαρίδαν. Schaesero ad Gregor de Dial. p. 522. unice verum videtur βαρέβαν. Mirum, quum ipse meminerit vulgaris ναυβάτης certissime corrigo βαριβάταν λέγει το ναυτην ἡγουν τὰ τῆς β ἐπ Lepidus est Bastius, qui βαρι- βαν per metaplasmaem dictum esse putat pro βαρίβαντα. Plura videap. interis uesychii in voce Valaenaer. Pusc. P. 143.

πους δμοτριχας ποντος Εὐριπίδου, Στοαττι του ὁμήλικας ιπεν δμώ- πτέρους.

205쪽

nM. Κυανῶπις. c. prora ex o obae eat idem quod

κυανοπρωρος apud Homerum, et κυα, ψ λο Enrip. Eleetr. 436. Odyss. Μ. ω κυανωπιδω 'Amp. tune Proram navis faelem dicebant: Suppl. 711. Καὶ πρωροι προσθεν δμμασι βλέπου ν δον. Contra πρωρα de acie usurpabant: id ad Prometh. 431.

573. Δυσχιμος Frigidus. Vid. notas. A vetere radice χ-, friguo, Provenere χίων nis, inafri 3 unde φετλον, το ευχειμωνι γινομενον ελκω, Hesych. Anglice, a Chiulata. Recentiores scribebant vinci. Et si interpreteris in Theb. 499. ρακοντα --χ φον, eventemfrigidum, ψυχρὰν o νιν.574 φ Πρωτομιορος. Pritia fato funerea. Distinguuntur ii qui in praelio navali Meiderant ab istis qui in fuga perierunt. 576. Ακται Κυχ λεῖαι. teph. Byg. Κυχρει- πάγος, περὶ

577. Ραινω. Marisaeis. Forma pluralis praeteriti passivi suspecta est Schaesero ad Dionys Hal. p. 355. et ad Sehol Apollon. Od. p. 208 injuria, ut Hermanno videtur Vide notata. Dic Δακνά μιαι. Mordeor. Hanc sormam alias seustra quaesivi. 579. υραν ἄχη. Lamentationes ad eaelam sublatae. Ita

vertunt interpretes suppl. 805. Iυζε ' ὀμφὰν οὐράνια μέλη λίπανα θεοῖσι Aristoph. Ran. 793 δ δα, - νεε . . O των πανουργων A. mir, υρανιον γ' ἄσον. Haec tamen loca, quae ad hunc sensum tutandum proferri potuissent, minime inciunt quominus Putem erant interpretationem potius esse alamitates ea litus immissas. Infra 587. μιμον ἄχη-δυρομενοι γέροντεe Iophoel Mac. 195. ταν Ῥανων. ubi Sebia τὸν ἐξ οὐρανον πεμφθεῖσαν. In Anug. 418. V o ox t

206쪽

absurde postmesRhium et Photium V DD. intelligunt μιαν- Melam aullaeum, quum sit ealamita divinitu orta. 580. -υσβάυκτος Cum infausto effulatu editus. Iterum occum it 1070 me βαύζω id supra adis. 13. 582. Γναπτω. Veliteo. Proprie de ullone, pannum vellueante, dictum Soph. Ajac. 1030. de Hectore, Ἀπικων ε ἀν-των 'μνάπτετ lἐν ' ἀποφυ9 βίον Grammatici tradunt hanc scripturam recentioris aevi suisse, veteres autem Altisos scripsisse κνάπτω vid Brunch ad Aristoph. Iut 166. quod quidem Verum esse potest; et in Sophoclis loco rescribendum κἀάπτε olim nuit Dorvillius inmise obs. IX. p. 119. Vid. Hemsterhus ad Lucian T. I. p. 86. Sed vetustissimi inter scriptores Atticos alterum seripturam, quae Ionica fuit, agnoscebant. 583. Σκυλλεω. Laeero Hesych. Σκυλλειν το ταις με σπῆν. Alio sensu apud Ν. F. scriptores. Vid. Schleusner in voce. vox ducta videtur a canibus. tymol. . p. 720, 19 Σκή - κυρίως - κυνος νεογνου Hinc Σκυλλη. Odyss. Μ. 85. Ενω ' ἐνὶ Σκυλλη

Vid. Is Voss. ad Catuli p. 208. Ibid. ναυδος mutua. Perpetuum piscium epitheton, quio vocis desectum ελλοπε dieebantur, si qua fides est Grammatieis habenda, ab ελλι, mutua Sophocl. Mae. 1295. 'Εφῆκεν Moue Nχθων διαφωράν. ubi Larsurditi notam, et Alberti ad Hesyeh. I. p. 1182. Idem p. Athen. VII. p. 277. A. - χ' ἀναυδων Mais μει ρωει Pherecrates p. Athen. VII. p. 287. A. Eirmol. . P. 218, 31 τι λινεῖς ἀλλα φωνὰν οὐκ εχειν 'Iχθυν γε φαδ τὰ παράπαν - τωθεω Κώκ στιν 'μ- ἄλλο ουδει ὁ βοαξ φωνεῖ -μεν-. Etymol. Μ. p. 595, 1. Μυνδος ἰχθῶς, Σοφοκλη , ιαὶ αὐδων ὁθεν κα γε οὐ Callimachus v. Steph mg. v. Βαλδο . Ur CCLX. Π-λ θαλα - σαίων μυνδότεροι νεπο . Lueret. II. 1081. muta Squamigerum Fecudes Horat. 4. Carm. III. 19. mutis quoque piscibus nonatae emui ei libest, sonum. Schol ad Oppian Haliaut II 658. αμον οἱ χθύες, καὶ ἄναυδοι Piscium 4-υθέα eaussa erat eur a Pythagoreis n0 ederentur: vid. Harhland Ep. erit. p. 64. et cf. Amala. An,

207쪽

madv. p. 285 Dorvili ad Charilan. p. 762. Denique si in Me loeo imaginem speetes, eonseras Claudian de IV. Cons. onor. Submersae aedere rates flavantia nunquam Largis Areto pasere ea vera piaees Herodot. I. 44. de Darii nautis, qui ratibus

mare uisuro dictum videtur, quia omnem impuritatem abluebat: nam Θάλασσα κλυζει πάντα τἀνθρώπων κακά. Scholiastae obversabatur Iliad. A. 314. Ο Γ ἀπελυώαίνοντο, κω εἰ ἄλα λυώων βαλλον.591. Περσονομουμαι Persarum Agibus pareo. το Πε σονοuεῖν -uεῖσθαι Persarum Wibu uti, et in v. 16. Περσο uoumuxi opponuntur vulgatis illis Graecorum τῆ αὐτονοuεῖν seuεῖσθαι Sive αὐτονομου κενων. SPanhem de Orbe Romano p. 284.

592. Δασμος ορέω . Tributum reddo. inus recte Elym

logus P. 249, 31. δασuωγρεῖν explicat φυου λαμβάνειν Herodot. VI. 48. ψους δ κήρυκας διεπεuπε - σα ἐωυτου δασυμφόρους πολιαe τὰς παραθαλασσίουe. Vide loca ab Em. Porto citata, Lex. Ion in voce. δασuia peculiariter de Persarum tributis apud auctores Graecos ponitur: vid. Xenoph. Anab. I. i. 8. 593. Δεσποσυνος Imperiosus. Pro substantivo epit Stephanus, et ἀνάγκαις eodem sensu quo υπ--γκης citatque Tyrtaei fragmentum apud Pausan. Iv. 14 de Messeniis qui Spartanis Merar

uov. me locutione ἐλευθερα μοι vid. Glossar in Prometh. 187.

208쪽

s83. ex Homerie περί 'rroe. Homerid. Hymn. in Apoll. 81. Δηλοι -'κλmrum Ephireus P. Athen. VIII p. 346. F. ταμ περεκλου νε- δ' viditae 'sem. De feminina forma περι-λωνα id Pomon. ad Eurip. Med. 822. Non constat sibi Esehylus nam supra dixerat ἀπορθητος πολις. Ceterum Simonides in Epigr. v. Plutarct T. I . p. 87o. E. de Corinthiis qui pugna Salamina interciderunt Νων δ' ἄμμ Asotimo iacroe ἔχει Σαλαμις.607. Τυροεῖν dicitur fortuna, quum res ad voluntatem nostram suunc metaphora postea a Stoicis saepissime adhibita aeno p. Stob. Eclog. II. p. 138 ed. Heeren εὐδαιμονία δ' ἐστὶν εὐροι βίου Phrynichus Apparat Sophist. P. 29. Io ευροια ἡ εὐδαιμονία κωευτυχία, παρα τὰ καλω ρεῖν τον βίον. id Gaiaher ad . Antonis. II. 5. p. 59. alchenaer ad Schol in Eurip. Phoeniss. p. 49. Pindar.

εβαν. Alexis p. Stob. V. p. 437. Τὰ se vis γὰρ εὐμα μεταπίπτει ταν Sallust B. I. 4. Rebus au a solumfluentibus. 608. Ουρίζω. Meundo tu propello Vid notas et Glossar. in Theb. 687. item usgrav. ad Sophocl. Ed T. 714.

614. λιδη Luxus mollities. Vid. Glossari in Prometh. 445. Ceterum ex hoc lae patet Alossam post Parodum ad v. 16λ in scenam curru intistentem prodiisse.

209쪽

IN PERSAS. 67615. Στελλαν κελευθον re faeis. Sehol in Eurip.

Sed hae quatuor notiones in unam resolvi possunt. ἐν- ειν nihil a Mest, sensu primario, quam intimere. Homer Iliad. Δ. 294. O

media voce et passiva significabat instrui ad prineiseendum, et dein, pro ista mox etiam iacili transitione, induere, Obtegere.

γμασιν frustra post Hermannum tuetur Ersurdi ad Sophocl. Elaeu. 52. oraculum apud Pausan. IX. 17. T. III. p. 52. e Fac ἀλλ' --αν Τιθορευς 'Aμφίονί τε Ζήθω τε Si τλα κω εὐχωλὰς μειλίγματα ἐν χθονὶ χευη, Sic lege; non μειλίπιατ τ εν θ. De ψυχαγωγίαre veterum omnino consulendus est Ru ken ad Timaei Lex. p. 114. Quae hic secum sere Atossa, apud Eurip. Orest. 123 vocantur ἄπαντα νερτέρων δωρηματα Libaminae mortuis fiebant ex vino, lacte, oleo, melle et aqua; quorum prima mentio fit in Iliad. l. 219. χρυσέουε κρητῆρος, εχω δεπας ἀμφικυπελ ori οἶνον ἀφυσσάμενος χαμάδις χεε, δευε δ γαῖαν Ψυχροὰν κικλήσκων Πατροκλῆος δειλοῖο. His accedebant serta, et evillorum cincinni Sophocl. Electri 893. πεὶ γὰρ νῆλθον παπρὰ ἀρχαιον τάφον, 'Oρω κολώνης ξ ἄκρας νεορρυτους Πηγὰς γάλα

210쪽

deeantatis spirantibus bria ita sario latice nune rore fontano, nune laete accino, nunc meu montano liba et mulsa. Cum his

SupPl. 2ω. σταγονας ουηλάς. f. Cyel. 89. In Bellerophonte P. Stob. XCVII. δρηλοῖ -πomola. De terminatione in ηλος id Glo sar in Theb. 224.

Dic Παρθενος Virgo, . . intemerata. Eurip. II POL

1 6. παρθένον νυχην χω. ubi vid. alchenaer et Ruhnhen ad Homer. II. Cerer. 99.620. 'Aκηρατος Ineorruptus. Vox profluita κῆρ noxa, unde κηραινω, non a κε HMo, quod Putarunt interpretes, qui vertunt merum. Suidas 'Aκήρατος ἄφθαρτος, μαθης, διε -- Timaeus Lex Plat. 'Aκήρατοι καθαροί ubi omnino videndus Ruhnhenius. Hanc vocem restituendam puto Dionysio Hymn. ad Apoll. ad calcem Arati p. 50. Ποσαμά δ σέθεν πυρδε ἀμβρότου λπουσιν κηρατον ἁμέραν. S. ἀπηρατον. Brunehius ἐπηρατ-. Ibycus apud Athenaeum XIII.

ρατον ἄλγεσι θυμον ubi vid. alchenaer. Sophocl. Ed Col. 690. 'Aκηράσιν συν 'is. Sic Virgil. n. III. 177. munera libo sit merata oris.