장음표시 사용
121쪽
tiam Gallicanorum.& Africanorum Episcoporum, potestas Romanae Eccle set assiseritur , es que plenissima executionis cura demandaturi Dirigaruar in Pra iaciam O iaptis in Arelate confisorem ate Iiserae , qu basas stento M uiuas . alias in Iscam eis, δει ria21 ν. Nulla industria Novatores hoc te stimonium Cypriani elevare possitnt. Futilis est erit m illa responsio, non deponi Stephano Marcianum, sed deponendum de clarari. Quinimo conceptis verbis Cyprianus exigit a Stephano ut suis literis Mar cianum damnet, atque adeo alium substi
I X. Veteri consuetudini a Concilio Ni caeno firmatae successit Conciti j Sardie ensis Decretum . quo appellationibus ad Romanam Ecelesiam modus quidam est praeseris plus. Galliarum Episcopi ut Relationibus suis debitum ossicium apostolicae sedi ante Niccnum Concilium impenderunt ita & appellationibus damnatorum post Concilium Sardi cense non obstiterunt. Id docet Leo I. in epistola ad Episcopos provinciae Uien nensis: Nobi sitim itaque fraternitas vestra re- ea noscat . a solicum Jeium prosei reveren
onfirma a fuisse judicia. Quae apud Gallias
a primis Ecclesiae temporibus viguit hac in parte Romanae Ecclesae auctoritas, locum 1 uum etiam hodie apud nouobtinet 1 ted in tegrato aliqua ex parte usu Conciliu Sardi cens s , ut alibi dicetur. 'X. Alia est Relationis species , qua Synodi Generales utebantur, ut rerum gesta rum seriem apostolicae sedi per literas insanuarent , quibus Romani Pontificis consensum & exequendi curam petebant. Extant in eo tenere officii, Synodi Arelaten s sad Silveitrum. & sardicenss ad Iulium epistolat i item secundae Srnodi & sequentium Conciliorum. unde patet eo propos to missas ut debita sedi apostolicae reverentia servaretur. Quare Concilij Sardi censis Patres Relationem illam ex officio deberi satis significant, his verbist Hoc enim optimum o valde congrin misymum esse Udri
M, s ad Caput, id es, ad Petri A siai δε- έ- , de si tutis quilusque prominciis Domini
refrant Sucerdotes. Orientalium quoque Episcoporum relationem synodicam de A. pollinaris haeresi ad se missam ita Damasu, excepit ac si debitum sedi apostolicae nauanus edi solvissent. Quod testantur epistolae Damas ad Orientales prima verba apud Τheodoretum: ab/d fra charaias deliram
stat apsinticis remerentiam irinis, vos.s ipsis etiam. im. e. quos ae maximo honori es. Sed de consensu Romani Pontificis, qui recth etiam a puclveteres Confirmatio dicitur, quatenus ne cessarius esse censeretur, alibi accurate di cendum est, de de more mittendorum fidei Deeretorum ab Oecidente in Orientem 8c vice versa, quem Synctus Chalcedonen sis commendat in Ρrosphonetico sermone ad Marcianum Augustum.
I. TI R i N i p E M legibus solutum esse 1 eo sensu, ut etsi in leges impingat,
poenis legum coerceri non possit, commuianis est Theologorum de Iurisconsultorum sententia ; ita ut subditi qui de Principis statu aliquid decernere sibi liberum esse putaverint , lege Iulia majestatis teneantur. In hunc quoque dignitatis gradum adscitum fuisse Romanum Pontificem , Galliarum Reges de Episcopi unicum ceteris saepissi me censuerunt. Symmachci a Clericis Ee elesae Romanae de criminibus atrocissimis accusato dc ab episcopatu per vim depulso. Theodoricus Rex t taliae cogit plenariam h nodum omnium regni sui Sacerdotum accedente ipsius Symmachi consensu.
Liguriae, Amiliae, & venetiarum Episcopi
122쪽
literis Regis evocati elam se Romam conserarent , Theodoricum Ravennae commorantem invisunt, & Romanae sedis Sacerdotem a minoribus Episcopis judicari non posse significanti Nee se Herae seris μυιum minoram si fatuisse jadicis, inpropositione ili,
non possunt qua ratione in illam causam ne leviter quidem potuerit inquirere. AMES nodus ipse veneralitas, inquit Avitus, ι-- Lliti e sitatione proficiens , causam quam, quod salia ejus rimeremia dictumst, prae semere sesceperas i sirendam , divino potius fueue sermo Liqua te retar ; ut docet Ro sema texamini verssringens tamen promis e mana SV nodus III. habita anno quingentesimo secundo. In eam sententiam concessit ipsa synodus, quae ita Decretum suum temperavit, ut liberum & immunem 4 eri minibus Symmachum pronuntiaret, quaaram ad homines resuis , sed totius negotii examen arsiiris dimino dimisit, cum lega tione sua prius monuisset Senatum Roma num , qui discussionem accusationis urge bat , auctoritatem sedis injustis illis deside nis obstare. Etenim tunc ab omnibus publice asserebatur, seris apo litis Pra tim a M., minaram nanquam uela lige sntentia, ut e
gram transcribere , quae abunde meniatem omnium Gallicanorum Sacerdo
tum explicat : qui concedunt quidem in ceteris Episcopis . si quid nutaverit, posse reformari r At s papa Vrbis motae r indutiam , episcopatas jam videbitur, non Episco
III. Sane non omnino aliena videtur a veterum disciplina, Synodi Romanae, Emnodii Diaconi. & Aviti Viennens s asser . ,-.. o Libello accusatorum refert Ennodius Tici tio , scilicet ex eo capite inscriptum ad veris -- nensis in Apologetico qui robustissimis verta sus Romanum Episcopum crimen non sub bis eam assertionem firmavit, quae & a Synodo quinta Romana probata est cum integro Apologetici libello & deinde a Colle ctoribus in corpus Canonum relata. Atio rum , inquit , forte homisam causas Deus -- Lar somines terminares sed stati istius Prae=iosa e θοὰ one δ' amis arbitrio. Vo. Lis R. Petri Apsistisera ores caelo desere tun riam inmeretium, O fissilissimi distis is indisoni Milolaum res bere conserientiam. Hujus vinoas. ἔhADJ. autem privilegii ratio inde petitur ab Enatae . . t ' i nodio quhd Romanus Episcopus sit Caput
omnium Sacerdotum: sanctorum voce pater,
Ionii cum dignitatem feris ejas factum toro orbe menerabilem, dum isti qrid id ilium s usi a. submiιιitur, dam ratias Corporis C pas esse designa RII. Dum haec Romae geruntur , Gallia cani Episcopi nutare statum suum in laces sto vertice sentientes, & se in criminatione Principis peti, formulam Decreti recepe runt . quam de Papa Symmacho apud Vr hem Synodus Romana ediderat, ut testatur Avitus Viennensis , qui ex mandato Galliae Episcoporum ad Senatores Vrbis ipse Senator Romanus & Christianus Epi scopus , quae mens esset omnium, unus per se ipsi. Nolo in invidiam trahi Episcopos Italiae. Sed si verum amamus, non est dissi mulanda pietas Ecclesae Gallicanae , quae Synodo Romanoe velut vitio vertit, quod
jacere 6 nodorum judicio , quod major aminore judicari non debeat. Hoc fundamento enim . inter cetera, nititur Cyrillus Patriare ha Alexandrinus, cum in Concilio Lais11M c, is
Ephesino de temeraria & praecipiti ad ver. zz IT.:
sum se & Memnonem Ephesinum 4 Ioanne Patriareha Antioeheno lata depositio nis sententia conqueritur , nempe , quod adversus Maiorem Tironum pronuntiarit. Sedes enim Alexandrina superiorem locum prae Antiochen a juxta Nicaenam Synodum obtinebat. Rationem istam non contem
psit Synodus Ephesna ; qui nim1 ut vitium
h u, sententiae Celestino pontifici proba- irim tota it .ret, hinc oritura discordiarum semina profitetur s Majores seris injuria affciendi nacultas detur. Concilium Chalcedonense in dicitis. eandent conspirat sententiam , cum inter praecipuas damnati Dioscori causias hane recent et in Relatione ad Leonem , quod excommunicationem adversus eum designasset cui vineae custodia a Domino credita est, quique indefessam uniendae Eeclesiae curam gerit, id est, adversus Leonem. Non enim de iniusta excommunica- κεtit --ἱlistione conqueritur, sed de Dioscori audacia, qui contumaci animo superiorem Pon
tificem excommunicationis meditatae contumelia laesi, quam depositione Dioscori ulti sunt Patres, adeo ut Anatolius Episcopus Constantinopolitanus dixerit a Propter iudicium aliquod adversus Symmachum idem non est damnarus Dio os, sed Dia ex suscepisset Quia non facile datur intringi, commanitationem feciι Domino Anti isopo Pa via ratione , mel Iege, ab inferiarisas emi Leoni, de ter vocatus, non accessit. Celeia Aotiis adicestir ut loquitur Avitus. Et licet rum excommunicatio illa in Leonem a Dio- Dei cognitioni S 3 nodus rem ipsam servave- seoro destinata, non decreta fuit in Con
rit, Episcopi tamen Gallicani concoquere cilio Ephesino II. ut multi suspieantur, sed
123쪽
in conventu furtivo & clandestino aliquot Episcoporum Nicaeae habito , ut doeet Libellus Theodori Diaconi Alexandrini, Act. ,. III. Concili j Chalcedonensis. Ex eo Pe . - lagius I. Chil deberto Regi scripsit anno D L v ii. adversum esse ecclesiasticae legi: - quod ipse jusserat, ut Sapaudus Arelaten-ss Episcopus, cHas Ecessa in si Picanὼ regionibus primatus primitigio o sedis aps hcamicius decoriatur , ad petitionem Episcopi ab ipso ordinati in judicium sequentis civitatis Episcopi judicandus occurreret. I V. Ex eo colligere possumus , secun dum veteris disciplinae ordinem Romanam sedem, quae major est& prima. a ceteris Episcopis judicari non posse. Vnde fluxit decantatum illud verbum , quod extat in Actis Sinuessanae Synodi in caussa Mareel
lini Pontificis coactae anno C C C III. Prima s des non iudicalisur a quoquam. Scio quidem a viris eruditis haec Acta revocari in dubium, quas a Donat illis conficta. Sed fatendum est; antiquitarem quandam redolere . licet quam plurimis mendis sca leant. Pronuntiatum istud , primam sedems mari Romaria a nemine judicari, repetitum est in Synodo tu. ii Muvinia. Romana sub Silvestro , canone ultimo ;cum illa adjectione, at neqaeas Augusto, ne. qae os omni Clero, neque a Regibus, neqvie a
pals judicium sed viri emunctioris judieii
hunc foetum ut adulterinum damnant, de inter cetera, Isidori Mercatoris quisquilias
timereari, 4. x. reponunt. Moverant bilem H inmaro ea
Tt nones istius Romanae synodi sub Silvestro anne et . acto ut nullam illis fidem in judiciis habeti
velit , quia scilicet omnes fere istiusmodi
is, cicnntriones antiquis canonibus repugnent. --,b-L ' Praetermitto discussionem ceterorum arti-
culorum , dum mihi venia lectoris liceat canonem ultimum dispungere. Scilicet hariolos esse oportuit Episcopos, qui non solum ab Augustorum Consistorio, qui Romae , tempore silvestri, imperabant, sed a Regum judiciis Romanum pontificem im munem esse decreverunt, cum Reges Romam non tenuerint, nisi dueentis sere post haec annis elapsis imo vero in contrarium Silvester ipse exemplo suo statuerit. V. Etenim, ut loquitur Romanum Con a, ititia. .ia cilium in epistola aA Gratianum , Silisὸν Papa a scri legis accussus, apud parentem ve-sram Conseunti m euassam propriam irascui Mus. Occasio hujus epistolae scribe ae inde orta est , quod Ursinus toties a principibus de a Damas. Pontisce damnatus . dolos composuisset, quibus sancti Pontiscis ea. put peteb8tur , adeo ut accusatores subor naret , qui crimina Damasci intenderent, ea fraude viristes, vidum causem Hrit qai in
omnes jadex ferar constitasus, nemo esset qiade tipsis velae fartiosis passet episeopastis in a-s ita. Mirare. Iudicio Imperatoris probata quidem innocentia Damas , sed post senistentiam Principe flagitandum putavit
Concilium, ut Damasus, qui ceteris Episcopis eum esset aequalis munere , praeroga tiva tamen apostolicae sedis excellebat, non esset iis inserior qui judiciis publicis beneficio legis a Gratiano latae non erant subjecti. Petunt ergo, ut causa Damali, si quae inciderit , in Concilio judicetur , quemadmodum in ceterorum Episcoporum caussis fieri solebat , aut saltem in Consistorio Principis caussam suam de sendat , non apud magistratus. Ad quae stionem quam discutio valde confert ut se verius examinentur verba hujus epistolae quae ita castigata sunt, ut nihil de dignita te Pontificis Romani remittant, licEt a
rationes temporum snt accommodata
Cognitionem illam Principibus a nam sarrosari, Damasum severioribus Episcopo rum Judieiisse ipsum dedere pronuntiant non autem cognitionem illam in arbitrio P in cipis aut Episcoporum esse positam 3 ita ut privilegium illud primae sedis in mente ha buisse patres illos non absurdum mihi in deatur. Semeriori s s dedit ipse Dditia. S. cerritam , inquiunt illi. Subjungunt vero Accipite Hia2 qusque, quod vis sanam τὸ amo conferre pierasi quam Mi prasura ris
derat, nec derogare caiquam, sed Principibias adrogare. Isoniam non novam Misaid petit,
sed sqaior exempti majorum, uι scutis Romanas , si Concitis uas eam non creditur, apud Gastium s Imperiati defendist. V I. In causa s)mmachi quanta suerit Gallicanae Ecclesiae pietas, docuit Avitus, cum majorem & eminentiorem Pontificem ab inferioribus judicari non posse contenderet. Iisdem vestigiis haeserunt Episcopi 8c
proceres Francorum , una cum Romanis in caussa Leonis III. qui variorum criminum accusatione .petebatur. Etenim cum frequentes adessent in Concilio Romano, pro sente ipso Carolo Francorum Rege, in has voces eruperunt, quas retulit Anastas usi Nos sedem Apsolorum , qai est cum omnium D i Messurum, judicora mn aiademus. Nam O ab ipsa nis omnes o .s ejus Vicario jadicimar. Vs aatem a nemine j-icatur; quemadmodam antiquitas mos seis. Se cui ipse Summas Pontifex censeris, canonice obediemus.
Leo tamen Pontifex. ne ulla suspicio penes Ecclesam reliqua esset, etsi nemo accusationem illatam peragere vellet , adhibitis Evangeliis & aliquot testibus suae famae adstipulatoribus, ambonem ascendens, objecta
124쪽
cta crimina jurejurando levavit , ut testam plinae restaurationem respicerent, adhaess. tur Anastasius Ee Fginhardus in Annalibus. 1e, a communione tamen Eugensi nunquam Vnde prosectum est ut purgatio illa, qua recessile, neque recedere velle. Et ne praeia suspecti Presbγteri, adhibito sacramento fracta responsione Patres Basleenses laedere tam suo quam quinque vel septem emenda- Videretur, eam lenitate verborum mitiga tae vitae hominum ex eadem aut vicina ple- vit; Nempe apud viros graves dulis ri, numbe petitorum , se purgatos populo compro- ista depositio, o sabseeqviens electio, fas rite. habant, ex/m Is Leons ripa facta dicereia juste, canonice , O tigitime celebrasa, o an Comtur, ut docent Capitularia. Hanc purgan- gregario BaiaDensis tunc fasscienteν reprasistis di sese rationem secutus est Paschalis I. ut verit Ecclesum Vnitemulem ad sum atavis lactas suspicionem eaedis in Theodoro Primicerio exequendos. Ideo Rex, quia non es sitisset ser& Leone Nomenclatore patratae dilueret. informa assure praedictis ,perseverar O munuEtenim praesentibus Ludovici Psi Legatis, in obedientia Domini Evo, , in qua nant L se is, s as secti commanione cum magno Vbi autem destia infirmastis serit ri meritisse Episcoporum numero μυγών do purgavis, ut caussa issas per Oecumenicum Concilium, asis loquitur Eginhardus. aliad generale, seu Giam per Congregarionem VII. Quod a Concilio Oceidentali san- Ecessis Gallicanis melius o extensias coneta citum fuerat privilegium, Octavae Synodi canae cum Ducibus, garonitas, aut Consede- Oecumenicae canone firmatum est anno ratis siris, aut in Conventione Principum Chri Dccc x x x. Cum enim scelestus ille Pho. Mamram ne veritate comperta o distius in hnodo a se coacta Constantinopoli, cessa, fissis cam ea, O , aeresii meritari ca in Nieolaum Pontifieem anathema jecisset, rhoticae. Eugetiij communionem retinent nefarius ille conatus damnatus est, & veti Galli, etsi Concilium Basileense aliter ει- tum ne in posterum , ipsus etiam synodi tuisseti cujus decretum quod ad deposi- Oecumenicae judicio, sententia adversus tionem attinet , discussione in aliud tem Romanos Pontifices audacter aliqua ferata pus dilata prudenter eludunt. Extant apud tur. Itaque non sine ratione inter Dictata Collectorem Libertarum Ecclesiae Gallica- τω . .e io.n. ai. Gregorij Papae VII. hoc etiam caput cir- nae rerum hae de re Biturigibus gestarum cum fertur, Iuod a nemine i e judicari deia commentarij. LM adeo ut omnino cum Illustrissimo Ba- IX. Etiamsi judicium in Pontificem fertironio consentiam, Ioannis XII. exaucto- non debeat, tamen ab Episcopis moneri po- rationem ab Ottone Imperatore & synodo test, δc illis satisfacere tenetur, a se male
Romana tentatam anno DCCCCLxra I. conceptam suspicionem criminis amolienias cuius Acta extant apud Luitprandum ) do , aut si facti reus teneatur, in meliorem nullius omnino fuisse momenti. Sane in frugem se recipiendo. In utrumque casum causa haereseo, publicae professae, de schisa extant hinc Marcellini de Sixti, hine Leo. malis, quin de Pontifice Romano judicium nis & Paschalis exempla. Imo vero fle c fieri possit, nullus unquam scriptor dubita non ipse Synodi Octavae huic ossicio Ponti viti quamvis sententiam malint declarat a fices domanos adstringit , cujus verba pro riam dici quam condemnatoriam , & in fero ex versione Anasta ij t Si s nodas Vni- schis alis explicatione variae snt sententi c. versutis faeria congnguia, Ofactu fieriι eriam VIII. Sed illustriori testimonio probari de sancta Romanoram Eulsa Paemis ambigui non potest quae sit Ecclesiae Gallicanae in G, O consumesa ι oportet menerabiliter o m hae quaestione sententia quam judicio quod convenienti reverensia de preposti qtiastione in comitiis Bituricensibus a Carolo VII. sciscituri, Osiationem accipere, ast proficere,
Rege Francorum latum est. Non repetam, aut profectam facere, non tamen avida fersn- quae sunt omnibus notissimae, inter Euge- tentiam iurare contra Sammas semoris Romanium & Basileense Concilium contentio. Ponti es. Quam in rem multa verba facitnesi quae adeo exarserunt, ut non solum Petrus Damiani in eo Tractatu quem decanones quidam ad disciplinam restauran. correctione Episcopi &Papae in se ipsi cir-dam ab illa Synodo deereri snt sed ipse ca annum ML N. ubi Petri exemplo rem quoque Eugenius Concilii judicio discin- conficit, Si igiιών s. eam adis putis e Lctus fuerit & exauctoratus, & in ejus locum paretur, Metiritatem . Pam in sancta sentim Felix V. substitutus. Carolus Princeps glo- fuerat Ecclesia, mouisse obtendere, resondereriosissimus ex sententia Ecclesiae Gallicanae, pomerat, et algorem saam sies qua sibi com- via. creta. Synodi Basileensis decreta Pragmatica con- mi a Derant reprehendere nan auderent. Sed ssi tutione edita, amplexus fuerat. Sed dum in querelis fritiam 'Mesaris μὰ titulum obje- a Legatis, hinc Eugenii, illinc Concilii Ba- ei es, do tirprafecyo mansuetudinis nonsaisset. sileenss & Felicis urgeretur, prudenter Non ergo /os privilet, sui auctoritate repres
respondit, se quidem decretis, quae disci- At , sed famili patias fatis ferisne placamus o
125쪽
tanquam Aus ipse adfaciendam Mem Mnsf
ferat . etiam testes adhibuit. Venerant, isqvis, mecum se se tres is . plura vir ille infracti animi in eandem sententiam congerit, ut probet sitatam praehu - non esse oppono dam quo minas Eressa Hiis, qui segravatus asserva', aqvio judicio resondeaIur.
P vis. GHIas Calvus huneia se una ciam regno Frianis eorum transmissam agnoviti ira tamen ut a Romania
seri honον dulia, Mi redda/ών. Is hisnar explicatas vi praeessione patricioriam. VII. Avixilia Iara I. ni VIII. pasehali II. G.iasio II. I Oeentia II. Alexandra III. δε-cent propagatam a serandia in tertio Regam stirpem
I. Λ BuN DE satis probatum est, apud L 1 Gallos sedis apostolicae principatum omni hus officiis per omnes aetates exis
cultum fuiste, seu in ea communionis suae put)are disino constitutum, seu supremam in Ecclesias auctoritatem veneraren
tur . ut merit 3 ime dictum fuerit, Primum Libertatis Ecclesiae Gallicanae fundamentum in Primatu Romani Pontificis este positum. Addam vero hoe capite. pluribus nominibus ad Hos Ecclesae dignitatem tuendam & ornandam Reges Christianiis mos obstringi quam ceteros totius Europae Reges de Prine ipes, scilicet eximio illo Iure Patrocinij seu Protectionis Regiae, erga Romanam sedem, quod Francorum regno qua iatum est. Illud autem non sic accipi ve lim , quas rhetorum more ambitiosis ver hi, a me dictum , sed ut ad normam legum& fori consulto propositum. Principes qui dem Ecelesas in regnis suis constitutas ex officio tueri tenentur. quod ius Protectio nis ordinarium est, & a jurisdictione pendet. Sed aliud est jus quoddam protectionis extraordinarium , quod Ecclesiis sibi non subditis adversus potentiorum vim publi cam , aut privatam, impertiri solent illi qui alias ex munere suo ad id non obligantur. HaecTuitio velΡrotectio ex eo profecta est, quod Summi Pontifices, aut ipsi etiam Imperatores, Proceribus viris aliquando de mandarint ut ab injuriis Ecclesias sibi ere ditas extra ordinem defenderent, Vel etiam quod Ecclesarum Episcopi, aut Abbates, cum assensu Capitulorum Ec Monasterio rum, se in defensionem Procerum certis te si bus tradiderint, mercedis annuat 3c pen sonis perpetuae utplurimum stipulatione
adhibita. Harum conventionum octingen iis abhine annis mitarum exempla creberri ma apud scriptores de vetera tabularia visun
tur, dc in diversis mediae aetatis canonibus, bellorum privatorum infando usu in id Epi scopos de monasteriorum praesectos saepissi me compelle te, ut sbi Patronos, Defensores, Protectores, dc Advocatos quos vocabant, ad ciscerent, qui Protectionem & Defenso nem singularem Ecclesiis impenderent, prς- ter eam quae a Regibus ex ordine disciplinae publicae expectabatur. Iure isto Protectio nis, Defensonis, vel Adet oratia, heredita te ad se transmisso, potiuntur etiamnum quamplurimi Principes in Germania. quod etiam quatuor abhinc seculis in Galliae eon finiis obtinebat, multis Nobilium familiisse Advocatoram de Viceri nomis nomineta 'ctantibus , donec jura illa Protectionum Ecclesiastiearum Rex Christianissimus ad se solum in regno revocavit. De hoc Proteiactionis jure reali 3c hereditario amplissimos
commentarios viri eruditi ex professo edi- 2ὐ Σ
II. Quod ad meum institutum attinet, necesse en ut probem eius generis esse protectionem illam Ecclesiae Romanae, cui impertiendae quemadmodum hereditario iure Rees Christianissimus: adstringitur, ita vice versa seges Romana, in nulla parte suae auctoritatis dignitate imminuta , Reges
Francorum ut Protectores suis officiis orna re tenetur. Cum autem Protectionem istam aut mandatis Principum aut conventioni-
bus quaeri monuerim, non est quod aliquis
126쪽
expectet ut Regibus Francorum delegatam stituerer, ac proinde peculiaris cujusdam ab ali duo Principe Desensionem probem , immunitatis privilegium illi deberetur. praesertim cum jus aliud eis ex aequo vindi Quare Gregorius Ili. Pontifex se suamque
eaturus sim. s eonventionibus inter Ponti Ecclesiam Tullioni Caroli Francorum Du sees & Reges initis constare ostendam. Enimvero si altius Origo rerum repetendast, non frustra asseretur Tuitionem Ro
manae Ecclesae , Dei optimi Maximi pro videntissimo eonsilio, Francorum Regibus fuisse conereditam. quod vicem mandati& delegationis praestabit, si quis exigat ut protectio nostra illo etiam jure fulciatur. Hujus rei illustrior probatio aliunde peti non potest quam a Pelagio I l. qui anno
D L x x x II. cum a Longobardis Arriani, Eeelesia Romana &. bello &haeresi vexare rur, auxiliaque Imperatorum Orientis lenta essent Ec invalida, nullam Tiberio Ptin
cipi scri injuriam censuit, si a Regibus Francorum in his angustiis constitutus sit b-sdium peteret & Aunacharii Episcopi Anti si odorensis gratiam , qua flagrabat apud Chilpericum Regem, ad impetran-ν uia. 11 iri 6. dum sollicitaret: Nec enim, inquit Pelagius
e Nia. i. sne magna invidentiae divina admirati edissosiam. a.d mestri Reges Romano Imperio in
saia arbi, ex qua suerat oriunda, vel ianimemenutiis nitimos adjutoresque praesaret. Caetere igitur, carissime ire, nedum Regilas maris jam di nos et irras dura st diminitas, caritutis ete is ciuis nos levitas arguasar, Di illis O
sadere ratia auι negligitis ot diuertis. Idems, a vio. .a consilium inierat vigilius Papa antio D xxix. cum Gothis Romam tenentibus Aureliano Episcopo Arelatensi dat in man
dati 't Childebertum Regem, qui Chrisianitatis studio venerarionem Integram
sedi apostolicae exhibebat , precibus suis exoraret ut sollicitudine sua Gothorum Regem ab injuria Romanae Ecclesiae inse
III. Initium vero pactorum de Prote ctione eum Eccles a Romana conventorum in ea tempora conferendum est quibus eam Regum Longobardorum impetus ad auxilia extraordinaria imploranda pene profligatam coεgit. Annus DCCV XIX. huic consito originem dedit. Etenim Luit prandus & His prandus Reges Longobar dorum , cum in Ravennae Exarchatus pro vinciis adversus Imperii Constantinopoli tani copias bellum gererent, Ecclesae Ro manae patrimonia perinde ac ceteros provincialium agros depopulati sunt , deinde transsato in ducatum & episcopatum Romanum exercitu, omnia caedibus 8c vasta- νὰ a tione terruerunt, nulla habita ratione qu . - pagus ille Romanus parocli B. Petri con eis commist, literis illis quas lacrymis perfusas ad Carolum Subregulum magno cum animi sensu dediti Ad id post Ddam confvum Epistola area. I. facimus, inquit. Co ars re peν Deam mimum merum, O per ipsas solati is mas Gaves Comsessionis i isti Prari, quas mohs ad regnum di
surdoram amori principis Apsolorum, sed υ Istitis δει nimia fesinatisne sientiamus , post Deum, ruum cons lisionem ad naseram defυι-nem. Ρrotectio ista novis quibusdam legi, bus firmata fuit a Pippino Rege Francorum& Stephano II. Pontifice. Hic enim duin Aistulphi Longobardorum Regis armis uniadique premeretur qui quidem post Exarchatus & provinciae Romanae civitates, de puls, inde Constantinopolitanoruin praesidiis, valido exercitu occupatas, patrimonia Ecclesiae Romanae usurpaverat2ad Gai
lias magno Procerum Romanorum comitatu stipatus accessi , ubi foedus cum pippino .Rege pepigit, iis conditionibus ut Rex ejusque filij Patricii Romanorum dice
rentur , & Ravennae Exarchatus a Longobardis armorum vi repetitus, donatione Pippini in Romanam Ecclesiam transferre tur. Haec conventa liquidius ostendi non
possunt quam ipsiusmet Stephani verbis qui cum dei uo ab Aistulfo foederibus infra ctis Romae obsidionem pateretur, pacta illa
Pippino refricat i Dum vestris mest, is obia s h v. s. Mitutibus praesentati sumus , omnes clausa, Prin al ripsis Aps Ioram in me is mahisos commendis mimus. iasoniam Didem ins1ruris Deo da . rem peritionisas nostris accommodare dignari
ostis, o oos beato Petro polliciti es is e asymsi iam exigere, se defensissem sancta Dei Ericusae procurare. Ne quis vero existimet Protectionem istam, de qua convenerat Stephanus, personalem esse, & Pippino tan. tum concessam, sequentis epistolae ab eo dem Stephano ad Pippinum datae verba ve lim diligenter expendat , unde manifestum fiet contractam fuisse non solum cum Rege, sed etiam cum ejus filiis, imo etiam cum ipso
Francorum , per Dei praeceptionem es R. Petri, Actum Dei Ecclesiam O nostram Ram noram Rei Hira populum commi mas proregendam. I V. Patrich vero dignitatem , ut ante monebam, Stephanum de Romanos Pro
ceres Pippino Regi 8c ejus filiis contuli me fidem Deit epistola Stephani tertia, cujus inscriptio haec est i Dominis Excesto iis ι
127쪽
O Cartimanno irem Regibas, ct arrissae Patriciis Romanorum . Sιephantis Papa. Retinuit
hune Patricii titulum Carolus Magnus: cujus freque tissima habetur mentio in epi- nolis Stephani Te et ij. Hadriani Primi &in Edictis hujus Principis. Imo etiam Leo III. Pontifex, quo benefici j recens Carolo accepti monumentum aliquod poneret, in camera palath Lateranensis Petrum Apostolum depingi curauit, Carolo Patriciatus insignia & Leoni Pallium Pontificium tradentem. Patricii nomen duo quaedam complectebatur , & jurisdictionem qua Reges in Urbe ex consensu Pontificis de populi Romani potiebantur, & Proteiactionem, seu Desensionem, quam Romanae Ecclesiae polliciti erant. Patriciorum autem tanta erat dignitas, ut a Constanti ni tempore, qui ejus auctor fuit, eminentissimos magi stratus loco praecellerent , ita ut Theodoricus & Athalaricus Italiae Re ges non alienam a regni majestate Patriciatus dignitatem, quae illis ab Anasta socollata fuerat, esse censuerint. Iurisdictio cum Patriciatu conjuncta non erat , etsi
frequentissim E qui validissimis provinciis
aut exercitibus erant praefecti , dignitateissa eo honestarentur. Inde profectum est ut Italiae Exarchi, qui ab Imperatoribus Constantinopolitanis Ravennam cum sum mo imperio ad Italiae administrationem mittebantur , huius etiam honoris essent participes. Vnde Patricij Italiae ascriptori-Dus aliquando dicuntur. Hoc exemplo Reges Francorum in Gallia etiam Patricios suos instituerunt i qui ob provincias sibi concreditas, Patricij & Duces audiebant, ut Dynamius patricius Galliarum apud Gregorium Magnum , & Mummotus Dux de Patricius, aliique, apud Gregorium Turonensem. Sed propositi mei non est ea nunc exequi quae Patriciorum aue ritate ultimis illis seculis continebantur. Id unum satis erit observasse , patriciatu collato, Ecelesias & inopes tuendi adversus vim po tentiorum praebitam suisse facultatem Hoc patet ex ea formula qua Princeps Parricium renuntiabat, quae relata est a Pau lo Diacono . Sistebat se coram Ρrincipe hujus dignitatis candidatust qui clim prius
Imperator mansam, O ponas .i in dextra IndyMaanaiam , O des et ismbacinum propria manas
scriptam : Esto Patricias misericors O justus.
Tune ponas ei in capH aream circalam, o di. mitrat. Patriciatus itaque Romanorum,
praeter imperium in Urbem dc Ducatum Romanum , Defensionem illam complectebatur, quae pactis cum Romanis Ponti ficibus initis erat constituta. Quare Carmlu, Magnus sibi nunc Patricii Romanorum
soris atque Adjutoris, in Edictis suis adstri
hebat. V. Hanc Patriciatus dignitatem ab an no D C c x xx x. Reges nostri magno studio conservarunt usque ad annum octin gentesmum. Τunc enim, desinente Oct vo seculo, Carolus Magnus acclamatione populi Romani & consensu Leonis cum
Imperium recepisset, omisso Patrici nomine, Lotis. i. A. I.
Imperator es rigatus sis est ras , ut testa- ' rur Eginhardus. Etsi ve o novus Imperii splendor Patriciatus lucem extinxisset , at tamen Protectio Ecclesiae Romanae, Coronae Francorum ante quaesita, per confusionem Patriciatus cum Imperio sublata non est. Imperio aeeessit Tuitionis impendendae ossicium , sed de pristino protectio nis jure, quod regno Francorum compete, bat , nihil imminutum fuit. Potestas quidem illa, qua jure Patriciatus in urbe Ro mana portebantur Reges Francorum, quae ab illis in solidum una cum Pontificibus exercebatur, ut dicam alibi in consu-sa fuit, dc Imperio consolidata. Sed De senso Ecclesae Romanae inter cetera Domus regiae iura a principibus recensia fuit, ut in Caroli Magni filios transmitte tur. nec praecipuo jure ab eo possideretur qui imperium retineret, sed ad omnes heredespertineret; ea lege. ut illis non liceret communione hujus Protectionis . familiae erciscundae judicio discedere. Ita enim con stituit Carolus Magnus tabulis testamenti Φsui, quibus inter filios regna Franciae, Italiae ,& Aquitaniae distribuiti sed insolidum Eeclesae Romanae Desensionem reliquit, eadem conditione qua patre suo Pippino& avo Carolo fuerat suscepta. Saper omnia v. -- -
auum issemus , inquit , ut ipsi tres fratre, uicarum s defensisaeem Ecelsarum S. Petri Imperatoris pedes, deinde genu , atque os smias cipiam; scas qMadam ab amo mina ipsum , Ac ceteros magistratus deosculatus Carati, o beata memariae genitore nostra Pippi- esset his verbis a Princile excipiebatur no Rege, samtis posea se raptu es ; si eam Nobis nimi m laboriosum esse siderar, rances cam Dei adjutorio as sotiibus defariis Λιώ- nobis a Deo ministeriam, siam trocurare. tantur, se justriam suam, quantum M ipsssaeuocirca nosis adbatorem furimas ι σ hane ha- pertinet, O ratio posulaveris, hasere sciant. norem tili cone/dimas, ur Musis Dei es pisu Huius divisonis tabulae a proceribus Fran peribas Iegem furias, s inde vad ahi se mam' a rum jurejurando & a Leone Pontifice, dicem rasionem reddas. Tam i duri eam subscriptione firmatae sunt anno Dcccvi.
128쪽
ut docuit Egin bardus in Annalibus. Vnde rigens veneruaris crates. id es, Asa , scat primo colligimus eam fuisse sententiam de mos est ad Exarcham sea Patricium fascipien- Caroli, cum susciperet Imperium , de Pon- dam . eum cum ingensi honore se 'i fritirificis, Senatus. Populique Romani, elim VII. Temphris progressus nihil de hoe illud ei detulerunt. ut a pactis pristinae Pro. jure protectionis detrivit , lini verλ magna rectionis non discederetur, praeterea jus accessio illi facta est, frequentibus & validis
istud inter ceteras res hereditarias recense- auxiliis, quibus Reges Francorum, pristiri. 8c ab antiquis illis pactionibus a Carolo narum conventionum memores, Roma
repeti. hus eque legato assensisse Leonem . nam Ecclesiam iuverunt. Ioannes VIII. VI. Nolo mihi fidem haberi, nisi hoc recessit in Gallias, ut suppetias adversus sensu a Caroli Magni filiis & nvotibus le- Lambertum Ducem spoletanum impetra gatum istud exceptum fuerit ut sibi quisque rei a Rege Ludovico Balbo Caroli Calvi portionem regni Francorum eum hoc onere filio, cujus animum blandissimis literis ante vel potitis iure relictam suisse censuerit. Lu- demulserat, ita ut ab illius consilio penderedo Uieus Pius, Caroli filius cum divisonem velle profiteretur in omnibus negotiis quaei .c. iia..;es regni in tres filios ex consilio Procerum in- in Synodo Trecensi , quam cogebat, discu- stituisset. iussit iisdem planE uerbis etestata tienda occurrerent. Sed in ipso Concilio ea mento Caroli transcriptis, ut tres fratres, oratione erga Regem usus est, ut omnes in- quos in consortium regni Francorum asci- telligerent hereditarium esse ius istud pro
verat, defensonem Ecclesae sancti Petri tectionis in regno Francorum: Vos, euriptae ,,I susciperent. Hinc est quod Ludovici Ili Lud ire, precor in des onem, Iiberatis s, Moeti Lfilij Carolus Calvus Rex Francorum & nem, atque existiusionem functis Romani Eccle-- Ludovicus Rex Germaniae, conventioni. sa, si ι praedecessores vestrifecerant, O maias bus illis quas in Metensi conventu ex senia sub attestasione facere mandaverant, sae pre tentia Hinemari Archiepiscopi Remensis erastinatione es assa dilarione secantu. ΡaD& aliorum quorundam procerum inierunt chalis II. ab Italia armis Henrici V. Impe anno Dcccxxviii. sibi quisque defen- ratoris depulsus, in Galliam se contulit, ut sonem Ecelesiae Romanae servavit, ea lege Regis auxilio se adversus hostes tueretur tamen, ut sibi i Romano Pontifice debitus quod auxilium ut impetraret, consuetudi-
4e...isu, G, honor impendatur. MandeLesem autem o nem antiquam in sui patrocinium protulit
ebis, abimus, ta soc si Romani ponti res no- Petrassique evus Vicario senticut spem fore, in. Dia ,sis ribuum honorem conservent, scut rarum Ecclesiim ma tenere, os is rum anseresistet Fores no Bris antecessoribus conservave- sorum Regum Fr coram Caroli Magni sisti rans. Duo hic observanda sint. Vnum est, rem mos inolevit, tyrannis Eulsis sa fisas
defensionem istam a Principibus munde- a uare res tire. In eam sententiam Gui burdem vocari. qua voce fgnificatur tute- bertus, hujus temporis scriptor, Ponti scita a Mia quae jure regio Ecclesis a sacro palatio bus in more positum fuisse adnotavit . ut in concedi solebat, erius variae formulae ex- rebus amictis opem a Regibus Francorum tant apud Marculsum. Alterum est, Prin- implorarent. Gelasiux II. sede &Urbe ab
opes istos originem hujus defensionis ab an- eodem Henrico pulsus s qui Burdinum r-- ς
liquis conventionibus repetere , licet eas Archiepiscopum Bracarensem natione ips non renovassent. & Imperio non poti- Hispanum , Romanae Ecclesiae intruseratirentur sed tantum regno Francorum. adiutelam, inquit Sugerius, o pretectionem Quod attinet ad eum honorem quem sibi Serenissimi Re eis Liabiici . O Guille a ge Reges impendi cupiunt is est qui protecto. cusae tam fisnem , sicut ansiquitas conse-Yi debetur ab eo qui in defensonem suscep- verunt, confvit nempe ut clypeo Gallici sum .. ih .ritus esti quem Canones patrono in Eccle- nominis & Germaniae vires & Hispaniae sis tribuunt, & praeessonis aditum vocant. ambitum infringeret. Quid memorem In-Nempe iisdem solennibus eademque pom- nocentium II. qui factione Petri Leonis apa exeipi volunt, qua Carolum prosecuti sede deturbatus, succedit in Gallias sortiti, M. iij. sunt Romani, antequam Imperio potire- Sugerio teste , o approbatam Ecclesa af tur. Etenim elim Ticinum Carolus obsi- Ium; nanti si ae sis ad Regem Ladovicam deis
dione einseret Romam se contulit. Quid sinatis , oper i ct Ecessa violari efflagitum egerat Hadrianus Papa, malo vemis lat. Quad Alexandrum II l. qui suam dignia Ais. μαν isticia Mai. Anastasi quam meis referrei Direxit in ejus talem, in Gallias cum se recepisset ad occvisam anim/rsos Iudites dore triginta mil- versus Frideri cum Imperatorem asseruit Ita ab Me Romana Viae, tibi eam cum Rundora quia, ut observavit Arriuisus, quos demoria alias. ι ,...
sos perant. Subjungit idem Anastasus in Gasticana si vir , victorio semper coni lit μvita Hadrianii ossium iEi ejas sanctisas ἀ- Osriam am. Cum itaque mos ille Ponti.
129쪽
ficum auxilia petendi & Regum Galliae suppetias ferendi. post pristinas illas conventiones perduraverit , quis non perspiciat in Tertiam stirpem propagatum . ius Protectionis, quod in Secundae stirpis exordio initium sumpserat. VIII. Plane videtur Gregorius IX. eam induisse curam ut foedera ista aliquo pacto renovaret bullatis litteris quas ad S. Ludo vicum Regem Gallorum dedit anno
MCCXX x x. ut Frideri cum Romanae Ecclesiae imminentem repelleret. Etenim cum regni Gallicani gloriam prae ceteris regnis ,& in fide armis propaganda constan iram, magnificis verbis praedicasset, eodemque gradu dignitatis praecellere dixisset quo ute: .: Tribus Iuda reliquas tribus exsuperabat
. N ad riis, in arca Maesti porantis emittit. Iisdem in laudibus Gallos ornaverat antea Paulus I./Tῖ ,2 T quas noxis beneficiis a Gregorio deinderiant promeriti. Ex his testimoniis patet Pontifices Romanos non in Regis Gallia I sis ab H rum unius vel alterius studio peculiari, sed
in ipsus regiae dignitatis nomine praesidium t π suum collocasse , ita volentibus divinae pro
videntiae fatis, ut regnum Francorum sedistris, M. - apostolicae defensioni devotum consecra tumque esset. Cui ossicio cum Reges 'cu
mulatissime satisfacerent, ius istud prote- - χ. , Id ctioniS, consuetudinis antiquissimae prcstri
M..i ac piri, ptione quaesivisse, non sine ratione dici potest. Hunc morem obtestabatur In noceri lius IV. cum a Conventu Patrum Cister eiensis ordinis peteret ut Ludovicum IX...ia suis preca hus exorarent ne a pristina & receptissima Galliae consuetudine discederet; sed auorum uestigia premendo Romanum LM . . in ta .. Pontificem ab injuriis priderici vindicaret. su ', ... - Hoc jus protectionis provocabat Vrbanus IV. cum ad eundem Regem Ludovicum,
Let tanquam ad defensanis suae dexteram, teste
Nangio, se contulit, ut a Manfredi Siciliae Regis impetu se immunem praestaret. IX. Neque vero huic ossicio defuere Reges qui illos exceperunt. Non defecit in posteris innata majoribus erga Summos Pontifices singulatis propensio , sed quasi hereditario jure ad omnes successores trans. nussa ad nostram usque aetatem integra aliaque illibata pervenit , adeo ut tot fere possit sedes apostolica laudare vindices, quot Reges Gallia. Quare non immorabor in recensendis per quos Summorum pontificum res stetere cum fatis superque mihi si hoc unum duntaxat monuisse , Galliam nullum Regem agnoscere, qui Ecclesiae laboranti solenne patrocinium denegarit, cuique antiquius quidquam fuerit quam Protectoris
insigne, longa εc justa possessione quae si
tum, novorum beneficiorum cumulo sibi confirmare. Quamvis autem inter Summos
Pontifices Regesque Galliae quandoque
ultates inter cinerint , nihil tamen de Protectionis jure eis decessisse certum est. Quos enim privatae res aliquandiu abaliena verant, in commune totius Ecclesae bonum
conspirantia studia ita persecth sacrosanctae sedi conciliarunt, ut felici dissidio disjunehi
videantur, quos archi ora deinceps amicitiae vincula constrinxerunt. Cet rum prae aliis
retro Galliae Restibus, Ausustissimo Principi nostro potistimum Assertoris Titulum deberi, consumptae in praesidium sedis apo stolicae regni vires , exhaustum aerarium abunde testantur. Elanguerat in plerisque regni provinciis Christiana fides. Religio prostrata jacebat, vixque Ecclesiae Roma nae inane nomen in ludibrium supererat. Lugubrem Matris sortem misertus Ludovicus , ut amiciae pias vices exhiberet . in pro . pria viscera arma convertit , subjectosquesbi populos ultore ferro prosecurus est, ut parenti suus splendor con staret, pristinique dignitas restitueretur. Nondum apostolicae sedis conjurati hostes spiritus deposuerant, quantumcunque amissis aliquot urbibus de bilitati adversIsque praeliis imminuti ue artiabu, scilicet& sociorum auxiliis confisi , atque Arce seroces. Accessit invictissimi Prin cipis virtuti ac fortunae Grande Incremen tum Eminentissimi Cardinalis Ducis Riche lii prudentia, sortitudo, fidest cuius mini. sterio , cadente Romanae Ecclesiae aemula, elu, isque factiosoru in artibus, atque auxiliariis classibus dissipatis, fracti rebellium animi tandem ceciderunt, & debita sedi apostolicae altistoritas rediit. summi hujus
viri, rerum divinarum atque humanarum
consultissimi. solerti etiam prudentiae debe mus. quod Ecclesae & Regni jura aequis ponderibus librando ut Ecclesiae Roma nae Principem purpuratum, & Ducis coroiana Regis beneficio insignitum decebat unita
cuique sua praestet intacta atque inviolata. , Nec alius eventus expectandus erat sapien tissimo Principi, cum religiosissimum Sa cerdotem interioribus consiliis admoveret , B. Remigio florentissimum imperium jam obm Regibus nostris praenuntiante, quandiu Episcoporum operam in administrando ia
130쪽
Galli ne nomine aptia nas cantinetur.
I V. Fines uirius ae potestatis n.rismi. panti res sti isAulia curant, Reges secularia. a voci prelaturias rastimoniis vel vim tibi parestares invicem ramois nam r. Ex Osa apud Athana m.
I. 'U Lustillus sottasse quam par stl executi sumus eam partem qua primum Libertatum Ecclesae Gallicanae furi damentum in suprema Romanae Ecelesiae auctoritate constituit, cuius tuendae cura Christianissimis Regibus est concredi ra. Sed in eo argumento diutilis haerendum erat, ut praefracti ingenii viris. inno & ipsa hujus seculi Novatoribus, comprobaretur apud nos snceram de principatu sedis apo. stolicae sententiam eodem gradu stare quo viguit apud antiquioris Ecclesiae Episco
pos . superest ut alterum non minoris moia
menti fundamentum, quo Libertas Eccle sae Gallicanae eonstat, aggrediamur: quod in furem a Regis Christianissimi per Galalias auctoritate stum est. Iam ab ipso Citidoveo , regni istius florentissimi amplis candi auctore, in unam velim societatem coierunt Christiana fides & Regum impe rium , nullo partium detrimento , adeo ut
de regni summo jure nihil per Christianam professonem decesserit, quamvis Ecclesiae magna de dignitatis de potentiae facta sue.
rit accessio. Coniunctae quidem suerunt in hoc regno duae illae potestates, ecclesiastica , dc civilis , sed sine confusione personarum& munerum. Quod socere explican dum est, ut a disputatione quae hac de re instituenda est, absint cavillationum frauia des & sophismatum involucra. II. Ecclesiastica potestas , seu Respubliea Christiana, quae sub nomine Ecclesiae saepissime explicatur, eam significat Cleri corum & laicorum collectionem , qui in unum corpus adunati , ecclesiasticis logibus se subiiciunt non quidem quateniti homines civilem Rempublicam tomponentes, sed quatenus in spiritualem coetum admissa. Eadem ratione civilis Respublica dici potest , quae vel ex infidelibus princi pibus&rebus publicis constat, vel quae ex Christianis hominibus quidem , sed nullo ad religionem respectu habito, componitur. Quin de propter caritatis sanctos ne xus . cpdei communionem, dicimus Rem publicam politicam accedentem ad Chri