장음표시 사용
251쪽
quid juris, dignitatis, &auctoritatis civilis di publicae, in Italiae provinciis, Romanae Ecclesae competit, a Regum Galliae muniis scentia profectum i qui aure patrocinii ad
ejus quoque auctoritatis, quemadmodum etiam ad supremae jurisdictionis spiritualis tuitionem, tenentur. Nemo itaque Princi- pinu, nostris invidere debet, s erga'nos, mostraque , sedes apostolica indulgentius se gerit, antiquis huius regni moribus, quae ad salutem Eeclesiae Gallicanae conferunt,
I. . Von tinum superest, de donati ne Constantini pauca dieenda sunt non ut eam l Constantino abiudicem, cum a praeclaris viris confossa profligata st , sed ut meam sententiam de consito auctoris promam. Illustrissimus Baronius es illima vit hoe Edictum a Graecis confictum . ut Romanae Ecclesae principatum ab Imperatore constitutum. non aurem a Christo D. N. probarent. Sed illam tanti uiri eo e cturaui resellit vir eruditissimus Ioannes Morinus variis argumentis, ill6que praecia
pue, quod superior illa iurisdictio Papae in
ceteros Patriarchas qua tantopere sunt alieni recentiores Graeci, hoe Eoicto con .stituta sit , in quam sententiam laudatur a Leone I X. adversus Michaelem Patriar cham Constantinopolitanum. Deinde hoc Edicto iura Orientalium Imperatorum inprovincias Cecidentis ita convelluntur, ut
nemo suspieari possit proeusum suisse a
Graecis ici suorum Principum manifestam perniciem. His addit, centum de quinquaginta annis antequam a Theodoro Balsa mone transcriberetur haec donatio, lauda tam sui se a Latinis, nempe a Leone IX.
anno MLiv. a Damiano anno ML diar
ab Anselmo Lucensi, & ab Ivone. Quare ipse existimat a Graecis quidem non esse consarcinatum hoc Edictum, sed a Ioanne
Diacono in gratiam Cttonis Imperatoris de Teutonicorum , tum ut paulatim beneficia Regum Francorum, quibus Teutoni ei erant infesti, injecta mentione Constanistini delerentur ex hominum memoria, aut collata cum illius an unificentia, prae tenuitate obsolescerenti tum ut Pontis cum electio ipsorumque rationes omnes ab Imperatorum arbitrio penderent. Ioannein Diaconum auctorem hujus figmenti suisse docet e diplomate Othonis III. Imperatoris,
cuius haec sunt verbal Hie sani enim em --c--
mentis, quilis Ioannes Diaconus, coenomento Digitorem matuti , Praeturam oreὼ liraris a B. . M
δεον tempora finxit. Hae sant etiam commoraqailias ducam quodam C ratam S. Petra nostra
pastica tristise. Recth autem aliquot dissi
cultatibus satisfacit, ut asserat Otroni III. illud diploma. de quo controversam moverat Cardinalis Baronius. In tempora veisto otionis I. id est in annum DCCc Lxl Ir. conjicit hunc Ioannem Diaconum . quod L inpran untunc Ioannes XII. pontificia sede ab Otto ne dejectus, iniuriam suam ultus est adversus quendam Ioannem Diaconum, naso. lingua & duobus digitis truncatum ι quem deiignare videtur diploma Ottonis, mutilos
digitos tribuendo auctori suppositit ij Edicti
Constantiniani. Sed conjectura ista repugnat tum Ottoni I. qui liberalitates Regum Francorum noluit obliterati, elim eas diserth privilegio suo confirmarit , tum ipsi Ottoni III. qui donationem sub nomine Constantini publicatam, non ab aliquo jurium regiorum studioso, sed a viro Romanae Ecelesae commodis addicto interpolatam suisse prostetur. I l. Ego vero , ut antiquitatis eccles a sticae
252쪽
sticae peritum praestare nolim hujus Edicti
consarcinatorem , ita flagrantissimum auctoritatis Ac amplitudinis pontificiae asser torem polliceri non dubito , tantum abest Di eum schismaticis accenseam, quem adis iis , modum viris eruditissimis placuit. Eum sane non solum schismatis nefandi sed etiam haereseos damnare non dubitarem, si primatum Ecclesiae Romanae Constantino im
peratori acceptum referret, ut putaruntaucho res superitis laudati , elim jure divino in B. Petro constitutus sit apostoli eae sedis principatus. Illud autem est quod conceptis verbis profitetur auctor illius Edicti , ut mirari subeata viris alioqui perspicacissimis
non animadversum. Rationem reddens Constantinus cur Roma discedat. de Im perii sedem in partes Orientis transferat, staoniam, inquit, ubi principatas Sacravitam edi Christianis religionὐ eum at Imperatore cae-U Iesi constitutum es, jusam non etiat istic peruυν terrentis habeat musarem. Caussas quoque reserens cur potiorem ceteris sedibus deeernat esse Romanam , has recenset: stam Dippe est us ibi Ira facta evat rene ι incipuus , abi sanctaram insitaris,
Amor noser, E. Petram apo Iaras obtinera
praecepis casianim , tisi O erutas patibulam s sinens, beatae mortissem ι pacalam , sussae magi Brio Domini imitaris apparuit, sibi gen- res pro Chritii nominis confestione costam rant,
kli eorum Doctor A. malas A solas pro Chri-so, exiens cotti, martyrio coronasas es. Pontifices autem successores esse B. Petri principis Apostolorum , & Vicarios Filij Dei,
superioribus verbis dixerat. At, inquies, hune primatum iure suo decernit Imperator i Decernentes sancimas in principatam trineri tam δερον quasa ιν pracbais sedes, Ansiochenam, Alax adrinam, Hierosolymitanam, sconsumi volitanam, quamqvie etiam saper-nes in anilemo orse remaram Dei Eciae s. Errorifex qui pro tempore i as sacrosancti Romanis Ecclesi ex risurit, rebor es princeps cun aia raceiastibas torias masdi exsat, o ejus judicio quae ae ad cultam Dei messii Cin is noram sitirarem precarunda Derint, disonan- ών. Video legis verba, sed ad executionem divinae institutionis. quod Principibus licet. Et in hae quidem causa exemplum probuerat Bonifacius III. qui ut loquitur Ana tritis vim stasius, ossi is via Phocum Principem vis des apostolio E. Petri Apostoli evas esses omnium Fulsaram, id es, Ecclesia Romana, quia Ecclesa Consustinvolitana primam somniam Messam crisent. Non hoc sibi con
ferri a principe quas jus nouum postulabat Bonifacius, sed jura antiqua sedis suae kChristo ipso instituta, legis publicae praesi-
dio muniri adversus vim Constantinopoli tant Patriarchat. A Valentiniano III. constitutionem Leo I. impetravit, quae decerianit ut ressitirem sam Romanum Pontificem agnos ι unites in Ecclesiarum. Quia, ut ia.. v inquit ille, sedis apotiotice primatum, A. Perri meritam , qui princeps es episcopatis rarana, Romana dignitis cimitatis, sacra Miam onia. mamis MLIMDin. Magis urget Edictum Constantini , quod praetermisia synodorum mentione, & Vrbis dignitate neglecta, ad solum Christi praeceptum conceptis verbis refert, non solum primatum Petri, sed eius cathedrae in urbe Roma institutionem. Iu stimano nullus vitio vertit quid Novella Nov. istic. ,. constitutione des niverit Romanam Eccle-sam primam esse omnium, juxta Canones.
Cur ergo schismati adscribetur quod auctor huius Edicti principatum Romanae sedi a
Constantino decerni voluerit, & judicium Omnium negotiorum quae disciplinam vel fidem respiciunt, idque juxta Christi insti tutionem 3 Quare Leo IX. non dubitavit Mi. Graecis hoc Edictum objicere, non solum ad probandam regiam auctoritatem Papae . sed etiam ad demonstrandam spiritualem potestatem, quae conservata fuit aes primiti
sis, inquit ille , qaod idem Princeps s Con stantinus J qaans baptismatis sat die deis s
lis, in Disceptatione synodali inter Regium
Advocatum & Romanae Ecclesae Deianso rem, hoc decretum allegati Lege Conmmini ' eiulum , visi fessis apsintica coasistitis,per omnes is orbe tenuram Ecessas irinci
III. Tantum ergo abest ut ex hoc capite illud Edictum proscribendum censeam a quin potius jussu Romanorum Pontificumscriptum fuisse existimem , pia quadam industria. Anno etenim DCCL xvi 3. Leg
tis CP. repetentibus a Pippino regiones Italiae , quas Rex Ecclesiae Romanae attribuerat, Ioannes Subdiaconus & Pamphi lus Legati Pauli Papae mentionem injecerunt haereseos a Graecis solae contra tradi rionem patrum, & de omnibus hujus Iesaiationis capitibus cum Graecis coram pippino disceptarunt, quae deinde in conventu Gentiliacensi di se ussa sunt, ubi orientalium petitio explosa fuit. Veros mile mihi vide tur tune de consensu Pippini Regis excogitatam fuisse donationem Constantini, qua
pertinacia Constantinopolitanorum rerunia deretur. Tria enim hoc Edictum continet, quae Graecorum desideriis omnino refragantur. Ac primo quidem , a spe recup
253쪽
randarum Italiae provinciarum dejiciuntur, cum hoe Edicto Constantinus urbem Ro mam & omnes totius Italiae & Occidentalium regionum provincias, loca, & civita res beatissimo Pontifiei Silvestro universali Papae concedat atque relinquat, &succensorum ipsius pontificum potestati atque di tioni per hanc divalem suam 3c pragmaticum constitutum decernat disponendum, atque juri sanctae Romanae Ecclesiae concedat permansurum. Quamvis autem varie
explicari possint occidentales illae regiones hoc Edicto comprehensae ι id tamen positum est extra controversiam saltem Italiam, quae diserte tribuitur, hac donatione contineri, & aliquot regiones illi aut unctas, utiois. Moi. e. t. interpretatur vir eruditassimus. Petrus Da naianus sexcentis abhinc annis Batiam eoniae: o cessam existimabat. Otho Frisia gens s Gai
o Mi i. ri .e. lias & Germanias ab ea donatione Roma
ea M. T. . nos sua aetate excipere solitos scribit. IV. secundo . fastus Patriarchar CP. r primitur: qui eis honore praecellere Ro.
i. Ho- - . manum Pontificem non inficiaretur, ob
veteris Romae dignitatem, attamen secuniadum gradum sedi novae Romae tribuebat &M. ἐ-- aequalia privilegia cum vetere, in rerum ecclesiasticarum administratione. Hic vero
Constantinopolitana sedes post Antioche nam, Alexandrinam , & Hierosolymita nam recensetur, & Romano pontifici non sola consessus praerogativa , sed etiam principatus in omnes Ecclesas & universalis Papae appellatio tribuitur. Atqui ex hoc
articulo maximum inscitiae argumentum trahunt viri eruditi adversus interpolato rem donationis, eo quδd Constantinopolitanam sedem inter patriarchales recenseat rempore Constantini, cum certum si eve
ctam tantum fuisse in eam dignitatem a Concilio Chalcedonensi. centum triginta& amplius annis post tempus Edicti. Mihi autem plus artis quam imperitiae prodere videtur auctor. Non enim de historiae veri tate se anxium praestat, sed de adversatio rum profligatione , qui fortius conteri non possunt, quam si opiniones apud illos certae, etsi aliunde falsae manifeste refellantur.
Graeci mediae aetatis, contra majorum suorum sententiam, contendebant honorem
Eeelesi, debitum, a sola urbium dignitate pendere. Vnde eolligebant, & asserebant,
eodem momento quo Constantinus in urbes hi eognomine regiam sedem constituerat. primatum Ecclesiae Constantinopolitanae contulisse , sola antiquitatis praerogativa veteris Romae Episcopo relicta. non autem
aliquo potiori jure. Quae dii nitas deinde confirmata fuerit a Synodo secunda, &
Quarta Oecumenica. Et quia nostri B. Pe tri privilegio sedis apostolicae principatum commendahant, ne privilegium sedis apo stolicae suae quoque Ecclesiae deesse videre. tur, in laterculo suorum Episcoporum B. Andream primum recensebant, ut patet e Chronico Nicephori patriarchae. Ne auistem commentus videar quae de dignitate pa. u. archali a Constantino collata Ecclesae Constantinopolitanae dixi, proferam tristem ea in re omni exceptione majorem. Is est Zonaras, qui in libris annalium haec scri re a Mia Α- . biti Et cum antea BFῆanny episcopatus esset Heraclea Thracicae, emeris eum Constanti nus J adparriarcharas sonorem; priUtigia ταιeri Roma conservam prusre ansi itarem, squod ex ea tirse in tuam Imperium iris luset.
In eam sententiam Alexia Comnena Alexij et Dae
Imperatoris filia scripsi, transato Byrantium & adempto Romanis Imperio, transtlatam quoque sedium praerogativam. Qua re prudenter & astute donationis auctor Constantinum inducit consilium excitandae Constantinopoleos in reliquiis Byzanth p - λ- , , hi
ponentem, ea lege, ut Eccles a quae inter H. ,
sedes praecipuas ab eo allegenda erat, &re liquas ordine sequeretur, & ipsa una cum H ῆμ' ceteris Ecclesiae Romanae subesset , quae a Christo Domino, non autem ab urbis dignitate, principatum sibi collatum suscepit. Tertio, quia Graeci cum Romanis de variis eapitibus fidem dc disciplinam respicienti. bus contendebant, ut de processione sancti
Spiritus, de imaginibus, de a Zymo, & aliis, hoe Edicto ea omnia quae cultum Dei o dei
chrissianorum stabilitem contivum, Romanae sedis judicio disponenda relinquuntur. V. Ceterum non solum res ipsa persuadere potest confictum Edictum temporibus Pauli Papae, ob eam quam dixi occasionem,
sed etiam stylus & scribendi character, qui
apprime convenit cum siquallore illorum temporum. D Datu, Imperiatu scra, prax
ricum constitutum, Satrapa, OZIimales,
banda, Zc plurima alia in hoc Edicto usu para, passim occurrunt in Pauli Papae epi stolis de aliis scriptoribus illius aetatis. Accedit quod octo annis post conventum Gentiliacensiem, id est, anno septingentesimo
septuagesimo quinto, Hadrianus I. Ponti- Η.Mi s .ia sex non obscure meminit hujus donationis, gratulans Carolo M. quod exemplo Con ' ς ε stantini, qui posesarem Edessa Romanis in B si 4,τις .Hesteria pam- contulerat , omnia ipse quoque indulsisset. Non loquitur de patrimoniis donatis a Constantino, sed de ρου- e collata, non in omnem Ecclesam. ne et ''quis hoc ad dignitatem spiritualem referat,
sed in Occidente, ut de auctoritate & Imperio
254쪽
temporali hoc intelligeretur. qua potesatis potistaris antiquitas at Glutum Ecclesiae Rci voce in eam rem quoque utitur Edictum. manae Ophat riter renovasse, hane donatio-Deinde Carolus componitur cum Constan- nem tunc Carolo objectam videtur respe-tino, in beneficiis collatis. quod ad injuriam xisse. Quidquid sit de nomine auctoris, satis . Caroli pertineret, si Constantinus aliquot constat de origine huius commenti. Vnde
is . patrimoniorum largitione tantum desunctus esse dicatur. Relata est etiam haec do natio in Collectione Isidor . quae Collectio tempore Caroli Magni publicata est . Gus
quoque disertissime mentionem facit Hine marus in epistola qua Κarlomanni Regis institutionem describit anno octingentes. mo octuagesimo secundo, Constantinm Mug
rem o honorem sumiarum Apossuram Petri o
dem sum in cisitate sua, quae ianua Byzansium vocabatur, nominis si cimitium ampli ado aedi caruis. Ado Viennenss, qui eodem seculo scripsi quo Hinc marus, id est, de si nente nongentesmo , hujus quoque Con-M- . -- --.. stantiniani Edicti meminit, quemadmodum Luitprandus Cremonens, eo respexit in te gatione ad Nicephorum. UI. Otho III. in diplomate suo edito circa annum millesimum, 1 Ioanne Diaco no confictum putat, iis verbis quae supra retuli. An onuemus seraptor, sive Marquardus Freherus, in Notis suis ad diploma Otho nis , existimat hunc Ioannein Diaconum,
eum esse qui vitam sancti Gregorij scripsit,
Caroli Calvi aetate. Ill. Card. Baronius refert Othonis verba ad Ioannem quendam Cardinalem, a Ioanne XII. abscissis duo bus digitis , naso. ec lingua deformatum. Quae opinio nititur ancipiti illa lectione quae in codice Baron si cognomentum huic
Ioanni Diacono tribuat DCitorum muttis, id est, ut ille interpretatur , truncati de mutili, e recenti voce Italica Moseo. Cum au
tem locus ille plane mutilus sit, nihil certi ex eo colligi potest. In eodice enim Fre heri legitur, Diotarum mutuis s de ad oram libri, maritus. Quaecunque autem lectio consti. tuatur, certum est , s aliquis Ioannes Dia conus auctor sit hujus commentitia Edicti, eum omnino alium esse a duobus illis Diaconi quos recensui, clim sormula ista privilegii longe si illis antiquior. Fortasse Ioanni Subdiacono, qui erat unus e Legatis Pauli Papae, non absurde tribui poterit. Vel si ad Ioannem Diaconum altercti referatur uetranscripsisse potius in membranas aureis l1reris , ut Caroli Calvi liberalitatem provocaret, quam de novo finxisse dicendus est. Sane clim jura omnia quae Regibus reliquaerant Carolus remiserit, ut docuit Eutro viii. Π- pius. & Ioannes VIII. scribat eum e e Ius
reselli potest quod ab Othone III. affingi
tur Pontis cibus , eos, postquam Ecclesiae suae bona profligallent, Impersi provincias ad se traxisse, commentitiis Constantini de Caroli Calvi donationibus. Quae expostu, latio omnino aliena est a veritate rei. Nul lus enim Pontificum Imperij jura inuast, quae illis a Pippino, Carolo, de Ludovico collata sunt i et si Otho has liberalitates dissimulet. Quinimo ninius illorum redi tus suos dilapidavit , eo praecipue tempore quo donatio ista emerui in lucem. Tunc enim de acquirendo rerum dominio veris Prineipum largitionibus, non autem de usurpando, cogitabant. Sed narrationem illam arte quaaam concinnatam oportuit, ut tot provincias a Regibus Francorum collatas,& ab Othone avo suo confirmatas,
per injuriam Otho lIl. abduceret , relictis tantum octo Comitatibus specie liberalita tis, quam ingratiam silvestri II. magistri quondam sui, ec his alienationibus conni
ventis, exerceret. Ceterum Nicolaus pri
mus, Anastasias Bibliothecarius, Ecalij antiqui scriptores a mentione hujus donationis abstinuerunt, quia cum Regum Franci priuilegia illis sussicerent, nolebant Edicto
I. De rispensationssus Heaedam, e citans iuri ei nonici derogatur. Quo sensa visurpeior visae ida apud Iureconivii as , ct in saeris sertitum. In jure cano ianira sumitur pro Cenia legis. A Graecis Maisasis haediis notionis signis iis , qui eam vocant .erim moris asia vari'. Varia quoque dissensissionis no
I I. Diserimen veterum dispensa ianvim ct recem torti . Ista post canones instalios . . R. n. infingam tur rancessa. In uentia criminia Er 'na e norice Ciarita, s falcis aliquando concedibaram ε pud EMIogium, pro par termia ct eammtinionis bene-feia post issum. quod Innaee sitis misericordiae notamine expressit. III. Remisso paenis eurinisa - a, si/kiam Diasopi, erga Claricos vel Diras, qui aliquanao ab poenae duritiam au paganos doriebarit. Di ferentia is eo ea-ρiu Diβοριγώm ct jualeam, e Thorio. I V. Gὸν eis O Episcopis per visitim οὐ natis, vel haerifiea eo tiniane infectis, venia etiam dia tar i sed a Iunodis rotami aut a Sammo Fonti e De G Heis Arrii oram communionem amplexis rese
255쪽
aικ ogastis vocans eam administrandi 8c vi vendi rationem quae non summo jure sed aequitate nitatur. Qua voce dispensationis
usus est apud Latinos Gelasius. Quamvis apud Graecos Theologos alia quoque significatione viis, o ri usurpetur, nempe pro occulta Ec arcana gubernandi ratione , qua Deus modis dc rationibus humano generi incognitas omnia ad finem suum intra tem VII. V. D. natista an suis gradi ηα recip3ns potaVpraestituta perducit i quae ab Aposto Ad sities . . .
I. γ V M iuri canonico dispensationibus hodie derogetur. Decesse est ut earum originem & processum investi femus , & quatenus apud nos locum ha
eant, in genere dicamus. Hoc verbum a iure canonico profectum cum si , ex eo etiam petenda est ejus e&plicatio. Apud Iu L. μ ιν reconsultos enim seruus ille iusso ur dia
t. D citur qu impendia domus curat, quique rati. 4 - - - tiones domini administrat. Hoc sensu usu patur etiam in veteri Testa in ento , & in
Novo apud Lucam 1 qui de fideli & prudenti dispensatore loquitur , Dem consiluis dominus super familiam sum , at det ilias
in sempore tritici mensis M. Vnde Apostolire eorum successores eleganter dicuntur
Dispensiores masteriorum Dei i & Paulus di possi-ὸm tibi creditam ad Corinthios scripst. Sed in iure eanon leo alius est verbi istius usus. Sumitur enim pro venia legis,
quam interpretes pravidam Iaris relaxario nem vocanti cujus is est essectus. ut lege vel eano ne vim suam obtinentibus. is cui indulgetur, a vinculo & obligatione legis auctoritate superioris solvatur. A Graecis manavit dispensationis nomen, hoc sensu usuri
patum 1 quo Cyrillus Alexandrinus usus est.
ρύν. Hinc Incarnationis mysterium passim apud illos 45ωοωα dicitur. Imo etiam oc
culta Dei judicia, quibus permittit aliquid
a regula rationis humanae alienum accidere, ut id in salutem fidelium convertat, vi--εμα dicuntur 4 Chr3 stomo passim , ut homilia in Genesm u Ψώ- οἰκονο- 2ἔνο-- r. Heu ει λογιήψμν α ρητei. Vnde dictionis hujus usus ad inflexam quandam agendi rationem a canonum tenore pro hono publico desciscentem traductus est, ut patebit ex iis quae dicenda sunt. Aliis quoque nominibus ingui gentia ista apud Graecos patres signis eatur. Non solum enim οἰονοια. Aicitur, sed etiam mos . , συγχstetraecors, συμπάθεια , & φιλο- ρωπέα. Id est venia, condescensio , miseratio , humanitas , Ecapud Latinos Patres, Remigio, venia, ct mensia , lenitus, mansae δ. o miseerusio. II. Attamen eis vocibus antiquis utamur hodie , magnum intercedit discrimen inter mores antiquos & nostrost cum maiores nostri severius & accuratius discipli nam canonum colerent, quae apud nos remissilis& humanius tractatur. Haec autem est summa disserentia , ut mihi videtur, quod apud veteres nunquam daretur u .nia canonis infringendi, sed infracti εt violati poena ob gravissimas caussas aliquanis do remitteretur, hodie veri legum canonicarum venia in antecessum concedatur
In Canones autem olim Clerici 5c laici in ei-debant , si ea crimina perpetrarent quae canonicis poenis puniebantur ι vel Clerici,s eorum ordinationes vitio laborarent, id est, s promoti essent contra praescripta canonum. Primo casu , crimen reos tant imrespiciebat , secundo vero, status ecclesia. sticorum ordinum laedebatur. Iis omnibus tamen indulgentia poenae eanonibus i fictae, clim res ita serebat, miserationis de pacis intuitu aliquando concedebatur. Remedium poenitentiae lapsis collatum , &remissio poenae canonicae ex parte indulta, a Graecis ελαινα dicebatur. Hoc sensu ac-eipiendus est Eulogij Alexandrini Archie- ε.ι- Aurina. piscopi Titulus librorum quos aduersi, s
256쪽
& Imper ij Lib. III. Cap. XIII
pensurione , Iibri quinque. Asperatas Novariani haeretici lapsis sub Decio poenitentiae beneficium denegabat. Eccles a vero catholica poenitenti laus , & diuturno ieiunio rum te orationum labore purgatis, veniam pollicebatur, 3c de praescripta severitate aliquando remittebat. Haec est dispensatio de qua Eulogius Alexandrinus adversus Novatianum disseruit. Eis enim de hae oeconomia nihil extet in Excerptis Photh
saetet solum lemma Eulogii , conjunctio
isputationis de Navii. O de reconomia satis indicat agi in hoe tractatu Eulogij de poenitentiat beneficio, ad quod laps admit
etiam ad paganos in Occidente, ut Rodulaphus Bituricens s Archiepiscopus monuit Nicolaum, qui secundum Canones modum paenitentiae minuendat illi committit. Porro omittenda non est Photh elegans obser vatio, nempe in eo capite potiorem esse Episcoporum potestatem , prae ludicibus publicis. His enim liberum est, cum judicium reddunt, perspicere ne quid aut durius aut remissius constituant quam causa deposcit, & severitatem legum cum aliquo tem peramento benignitatis subsequi. Sed mu- i s . D.-.tare sententiam non possunt, etiams de rei a. d. innocentia post judicium latum constet.
quod duntaxat a Principibus fieri potest. ν--τ ri N.
tebantur. Hane Innocentius I. in s mi Episcopi vero poenas minuere vel intendere Ii specie misericord am vocat, cum de iis possunt. Imo vero , si res ita ferat, a poena agit qui post baptismum omni tempore decernenda in reos abstinere debent i scilia ineontinentiae uoluptatibus dediti, in extre- cet si sceleratus habet sociam multitudinem,mo fine vitae suae paenitentiam simul Ac rea adeo ut schismatis metus immineat. Haec conciliationem communionis exposcunt. est Augustini sententiar cum qui sesureum , . De his enim inquit Innocentius Osse aiio o Christinorum in s is Eccle sis societire con prior tariis, nserior inrementote misericoν- si iuraram in istiquo tali peceaso fueris de γε/n dia inetiari or jst. Nam conseriuri prior tenuit sus , ut anathemate dignas habeaιών. sas hoc, tis eoaeedo ιών eis prenitentia, sed communio ubi pericatam suis sis nultam s. quam
negare r. Pisce isti em Ecclesis reddita, tribuή- sententiam fuse persequitur. Qua de re rar eam taenis ιia extrema communis, ne No- uberius in exercitatione nostra de iudicitimasiani haruici negantis veniam , seritium o canonicis in laicos.
diaritim Eres sis imirari videreor, ut loqui- I v. Non sollim autem in eo genere paeatur Innocentius. Narum, quae criminibus irrogabantur, ve
III. Ceteriim hane sngulis Episcopis niae usus apud veteres invaluerat, sed etiani saeuitatem Nicaena Synodus indulsit, ut ut dixi, in ceteris ρ cenis quae rea radatione eis quatuor poenitentiae laboriosissimi gra- εc dricctione constabant adversus Episco dus per aliquot annos subeundi essent iis qui pos dc ceteros Clericos per vitium ordinatos criminibus a canone vetitis se obstrinxi s. aut haeretica communione insectos. in quo sent. liberum esset Episcopis poenarum ilia status ecclesiasticus laedebatur , atque ideo larum partem remittere iis poenitentibus non ab Episcopis sngulis, sed a H nodis pro qui rebus ipsis conversonem suam proba - vinciarum , & sepiminea Summo Ponti scevissent. Quod a Synodo dieitur, hamanias venia illa concedebatur. Hujus veniae aliquid eo iure, α --τῶ 'λοκοωω exemplum a synodis indultae extat apud φιλι ρωο ρον m -- -Sy- Athanasiam i qui quidem interrogatus il , nodus Ancyrana Diaconis lapsis, tempore Rufiniano Episcopo de Cieri eis quos tem Ueinii, ministerii functionem adimit, sed pore Constant ij Imperatoris Arriana com minuendae poenae potestatem Episcopis tri- munione constabat esse pollutos, respondet buit, Ze eadem humanitate laicos prosequi. variis synodis habitis in Graecia, in Gallia, Penes Disopos eris pausas, modum conmerso- Hispania, Ac ceteris provinciis huic malons eorum prannus , mia humanius erga eos consultum ι eo temperamento adhibito, ut agere, uri ampliari tempus a icere. Ame omnia auctoribus impietatis venia daretur, si post et eis pracedens eorum mira es posterior inquira niterent, a clero tamen exciderent , iis auatur, o Da eis impertiarur humanitas. tem qui per vim ad eam communionem ada
Baslius hanc Episcoporum indulgentiam, cti essent, venia plena daretur, ita ut locum ἀεί, vocat, de φιλωθριν AM. qua etiam suum in clero retinerent s an voce utitur Gregorius Nystenus. Sane haec συκνά-ν. rvi, θῶτον τμον-, . . Prae venia necessaria visa est antiquis patribus, sertim quid eo consito se id ne isse mee ne tristitia poenae diuturnioris in despera- rent, ne forte postquam repuls essent, e .
tionem adduceret poenitentes ; ut monet rum Ecclesiae Arrianis traderentur j exemia
Basilius. Ita enim duris poenitentiae labori, plum secuti Aaronis , qui praevaricationibus premebantur ut ad Sarracenos aliquam populi Israelitici in deserto consensit, nedo deficerent, sicut docuit Zonaras , vel populus AEgyptum repeteret. Haec autem
257쪽
, a Clericis illis gesta fuisse ι- α ι scribit Athanasus. V. Concessae uero a Romanis Ponti scibus veniae plurima suppetunt exempla. In nocentius primus tquem Hilarius Episcopus monuerat violatam esse intra Hispanias
leau e. i. &4. Eccletiarum pacem , disciplinae rationem - ' confusam & multa contra canones patrum,
contempto ordine, regulIsque neglectis, in usurpatione Ecclesiarum fuisse commissa in. adhibita distinetione totum negotium tem peravit. Nam Episcoporum , qui in alienis Ecclesiis contra Nicaenos canones , Omisso Metropolitano , erant ordinati , plenam
disiectionem in synodo provinciali haberi
voluit, ut quia perperam facti erant, intestige Nar id quod milias initio adepti erant .sediti. . tius ostinere non posse. Scilicet castigatam voluit esse improbam usurpationem; ne dicsmulatio in deterius convalesceret, & ex
consuetudine fieret regula. At vero eas oris dinationes, quae pravae consuetudinis vitio contra formas canonum celebratae erant,
neglectis scilicet conditionibus quas in personis ordinandis canones requirunt, nempe ne aut e foro, ε militia, aut e curialibus aliqvi statim adsciscantur ad sacerdotium)indiscussas relinquit , ne perturbationes Ecclesis moveret: Guorum sacram, inquit,
ita reprehendimus, ut propter namerum corri-
da mundemas , non misicos mortis aut scandalani aniensias provinciis, quilas mederi cupi.
. mas, de Maeo emendationis indacemus. Idcirco remisIenda potius hic palumus. Eam tamen legem adjecit, at si i ps haec adversus formias canonum . mel ad ecclesiasticam orae nem iri ad ipsum sacerdotiam menire tentaverim, una tam crevioribus suis, Vis in quo inmensi serim οὐ Ae s honore primen r. Re cte negotiorum species distinxit Innocentius. Eas ordinationes discuti voluit quae nullae essent ob desectum potestatis, sed alias toleravit, quae vitiosae erant, quamvis non
essent ipso jure nullae. Hodie diceremus cum irresularibus dispensasse post ordinationem, ne lei licet Ecclesias Hispanienses pertur
Ceteriim ante ordinationes peractas nec Innocentius nec aliquis ex antiquis Ponti fi
cibus indulsisset ut ad sacerdotium promo. veri posset, vel laicus non ante adscriptus clero, vel bigamus, aut aliquis alius cui a Canonibus esset interdictum. Vnde Cele stinus Appulorum petitionem, qui hoc se
ab eo impetraturos sperabant, graviter repulat : uae enim a nobis, inquit, res dignas abiivir si decretilium norma consti Ioram, ceti'. iii rini astra isti asram tibim , licentia popalis permisia 6 i.
frangastirpV I. Qui ab Ecclesa eatholica ad haere sim Bono si transierant, & ab eo ordinatio- .nem susceperant in suis Ordinibus suscipien
dos non esse ex Synodi Nicaenae canonibus r. e. D- .
egregi Edisputat Innocentius in epistola ad Episcopos Macedoniae. Attamen ex eorum Episcoporum sententia , ne ordinati cum Bonoso remanerent, pro remedio ae neces state temporis, ad clerum admittendos sta tulit priora eraeo diminenda dira Dei j diris, de retiquo maxima hostTrio ine praelavendo. Exemplum hujus clementiae praebuerat Ny nodus Nicaenai quae canone octavo Caiatharis sve Novatianis ad Ecclesiam redeun tibus indulserat ut accepta manus impos-tione manerent in clero. Quod tamen ad ceteros haereticos promiscue trahi non debere graviter moner Innoceatius. Attamen
servanda est Augustini regula , qui docet in Arist. M', ih Unodi caussis , ubi peν graves dissensonum
scissaras non uus avit illius hominis es peri catam . sedpo Iorum strage iacent, detrahendam esse aliqui meritat , ut majorisas malis fisandis charisas snuru selientat. Clericos quidem aut Episcopos ab haeresi redeuntes in suo gradu non esse suscipiendos ait, nasi illud, quod fieri non debet, pacis ipsi compensatione sanaretan Vr ramus praecisus cum arbori inseritur, necesse est arborem leviter laedi , Da ergo O i , ctim adradjcem cau/licam veniant, nec eis , quamvis pos erroris sui
pa lientium , honor clericatus aus episcopatus
auferor; μ quidem Hiquid tanquam in cortice arsoris matris, contra inre iratem eri Iutis; verunIumen quia neque qui plantur est aliquid, neque qui rigat, ad Dei miseri coxaeam praeisos se , cuiascente insitoram pace ramorum , aritias resperiι multitudinem peccatomo.
VI l. His testimoniis adjieiendus est Concilii Africani locus, quo duo praecipua capita demonstrantur, & apostolicae sedis
auctoritas in his remissionibus gravioris momenti i & necessias publicae utilitatis, ut venia illa indulgeri posset. Concilio trans marino. id est, Italico, seu Capuano, vetitum fuerat ne haeretici poenitentes locum suum in Ecclesia retinerent. Ideo speetali decreto Opus fuit, ut Donatistae sne injuria Vniversalis Ecclesiae ab Africanis recipi possent in clero , ita ut Synodi Carthaginenss consensum sedis apostolicae auctoritate firmari necesse fuerit. Quod ad illius sedis dignitatem demonstrandam ut dixi,& in temperandis canonibus pore statem, est locupletissimum testimonium. Haec sunt verba Concilij Carthaginens, 1 Placati as
258쪽
& Imperi j Lib. III. Cap. XIII.
peti aiunt ό non ut Concilium , quod in transmarinas partibus de hac re factum est, dissoluatur, sed ut illud maneat circa eos qui se transire ad catholicam volunt, sinasta per eos vinitutas compensatio precarerars illi vero tantum in honoribus suscipiantur, per quos catholicae unitati consuletur. Vnde colligitur aperte Africanos in gratiam unius tantum personae solvi Concilii prohibitionem noluisse, nisi adesset compensatio publicae utilitatis, id est unitatis ecclesiasti cum eano ne septimo Nicaenae Syn Odi ol,
tio favehant, eandem sententiam aperte profiteantur, squo casu repud anda erit eorum communio 3 an vero cum ceteris Christianis conveniant, & sactis ipsis erroris sui poenitentiam testentur, etsi palam fateriali 0s pudeat. Quo casu de Ioannis Ec respiccentium communionem amplectendam do cet, aesensitionis ea sa, οἰκ e/M etra. μι άκυ -ολογψ, ηι. Res enim, inquit, mulsa inci . . dispensatione inaeses. Quare dispensatio illa - c Mus meminit Cyrillus, ad resarciendam pacem eeclesiasticam pertinet, non ad uti litatem privatam. I X. Prosertur alter Cyrilli locus ex epi Arvis tironem in stola ad Gennadium , cujus species non- has dum est satis perspecta , cum nec verba ipsa M'sanam interpretationem receperint apud Ivonem AEliae , id est, Hierosolymorum is . Episcopus quartum quidem dignitatis lo-cae , quam correctione sua omnino persce- tinuerat , sed jus metropoliticum in Palae. rent, vel manifeste juvarent. Illam veniae concedendae caussam , compensationem unitatis vocat Carthasin ense Concilium, eadem voce qua usus est Augustinus in loco laudato I superiori.
VIII. Dispensatio hujus generis, quae
temperato canonum summo jure, concor
diae publicae eonsulit, commendatur a san , sti mariti. Eho Cyrillo Alexandrino , iis locis quos Ivo& Gratianus retulerunt; sed quorum verus sensus nondum est satis accurate expensus. Ioannes Antiochenus Patriarcha fautor
Nestorii potius quam ejus haereseos, magnas turbas excitavit in Concilio Ephesno,
cujus sententia a communione Ecclesiae erustinam Episcopo Caesareae servatum fuerat. Liare. N. t
Iuvenalis Hierosolymorum Episcopus ius patriarchicum in tres Palaestinas ab Ecele
sa Antiochen a distrahendas tentavit Epheia Leon sinae Synodi iudicio suae sedi arrogare , 1ed D Mas a.d.
repulsam passus est. Theodosi tamen resicripto Palaestinarum, Phoeniciae, & Arabiae administratio illi coneredita est , ut patet ex Concilio Chalcedonensi, cujus De creto concordia patriarchae Antiocheni de Te Hieroso trinitani firmata est. Proclus Con stantinopolitanus Episcopus & Cyrillus Alexandrinus, rescripto Theodosi consen sum suum praebuerant , & Hierosolymorum Episcopum in communionem suam clusus est, & ab omni sacerdotali functione sub Archiepiscopi nomine & Palaestinarum Ἀμῶ - . . suspensus. Tandem iussu Theodosi Impe. administratoris susceperant. Hoc graviss-
ratoris damnationi Nestorij subscripsi, dea Cyrillo in communionem susceptus est. Quidam vero in Ecclesia Antiochena , qui
Nestorio faverant, Ioannis communionem
non deseruerunt post pacem cum Cyrillo
constitutam, nee etiam a Ioanne ad ejuran. dam conceptis verbis haeres ira Nestorii Dan is .adcν adacti sunt. A quo Ioannes consulto absti nuerat, ut paci Ecclesiae consuleret, &sus
me tulit Gennadius Presbyter de Archi- is mandrita , ob violatum eanonem supti nium Nicaenum , ideoque a Proeli comam unione abstinebat. Sed Cyrillus pruden- imilae a. ad ter docet sepe deflectendum' a tenore regularum ae pensationis rausa, & ut evenire 'solet periclitantibus in mari, qui iacturam
faciunt aliquarum mercium, ut reliquae .a Laeti. 'serventur, 'aliqua dissimulanda, ubi sum- pectorum famae, non vero ut detrimentum inum jus locum habere non potest, ne om- '
aliquod verae fidei inferret. Qua de re cerati rem fecit Cyrillum per Diaconos sitos Cassium & Ammoni uni, quibus dedit in mandatis ut modum aperirent quem secutus fuerat in moderando de dispensando nego nium rerum dispendium subsequatur. Nullum jus Eliae Episcopo in palestinas ex Ca nonibus competere , sed effraeni ejus de s --., is aderio hoc indultum. Quare repudiandam
tio ad Ecclesarum utilitatem. Quod ille fationis modas nasti sapientiam displicuit. Pru εἰ aestitia appellat. Ioannis consilium Ma ximo Antiocheno Diacono displicuit, ideo. que a Patriarchae sui communione sibi ab stinendum esse duxit. Cyrillus monet M a ximum ut inquirat an illi qui nuper Nesto- dentiae hujus oneisutariis usum a Synodo .a Ephesina usurpatum ostendit idem Cyrillus in epistola ad Proetum Constantinopolita :a, num. Etenim post recitatas in Concilio excerptas e libris Theodori Mopsuesteis Epi-
259쪽
is cavendum esse, ne si Principes, ali seopi olim fato functi sententias, e quibus - η ,irus situm Nestorius hauserat, impietatem quidem haereticam damnavit synodus, eosque qui saperent 1 sed a nomine
Pia Τheodori damnando temperavit e κονιμ-xia, ne plerique viri ejus auctoritate moti an alia omnia abriperentur, Ee ab Ecesesia potitis qnam a Theodoriani nominis communione recederent. His vero condemnatis
inquit , qui s. sapiunt, nastum viri s Theodori J memoriam scis sh nodus) dispensari.
- , nec ipsem nominatim anti hemati βhecis prvire disressionem, ne qaidam ad exi --tionem miri respicientes , sese ipses os Eectissi separarent. Dispensatio vero in his opsimia reses, sapiens. Si enim adhue in mimis esset, O Nestis Masphemiarum fautor , aut se rugari veste iis Da seri r isse, anathema etiam in
quorum Orientalium qui Constantinop lim accesserant libellis interpellati, edicto
suo Theodoti memoriam damnatum eant, tumultus inde occasio nascatur in Oriente:
cujus periculum imminere scripserat Ioannes Antiochenus . plurim6sque Tbeodori memoriam proscribi nullo modo passuros. Quae fervidi, illis assertoribus fidei Cyril. lus denuntiari cupit, ut a dissensonibus excitandis specie pietatis tandem absti neant. otis enim etiam iis Pi Mep tieramae ostia rei enarrari s αι quisere matim, 2 r. q/am Ecclesis scandati suasonem prasere.
Hanc o ,s,osiam rationem ad ipsius quo que dogmatis professionem trahebat Gre gorius Naetianetenus. Etenim eos qui palam de aperte Spiritus sancti clivinitatem con tra Macedonianos prostebantur , si cum aequi, hominibus & hene sentientibus agerent, generosos esse ait, s autem cum in firmis , qui hujus veritatis nondum sunt cais paces, sermonem habeant, non esse οἰκ a mk id est providos dispensatores doceti N i. mo. εἰ νυ νῶιοαν , υ,9 λοὶ , ει θ , M'-4μαά. Quod ante damnationem hujus
haereseos a Synodo Constantinopolitana decretam a sapientissimo viro scriptum fuit
quemadmodum etiam quod in eandem sen tentiam in eodem argumento scripsit alibi
- φαιερῶ τοδ καρυγμα M. Praesar enim veritarem . spensatione qaadam conservari , ut nubi se tempori nosia rantisper cedentibus , quam eam verre praedicando irritam fure M. Similis tamen dispensatio feliciter non cessit Honorio Pontifici, in caussa Mono μι/-is.. thelitarum, licet hodie in quaestione de Aa
xitias gratia prudentissime a summis Ponti
fieibus in usum inducta fuerit.
X. Sed quam Cyrillus dispensationis
aequitatem ceteris commendabat, suscipere renuit in caussa Ioannis Chrysostomi, qui pulsus erat episcopatus dignitate a Theo philo Alexandrino. de a1rnodo habita in suburbio Constantinopoleos. Hanc deiectionem repudiavit Occidentalis Ecclesia , dc quia mortui nomen in diptycha Ecclesiae non restituebant Orientales , suam illis communionem denegavit. Tandem Atticas Episcopus Constantinopolitanus seditione populi eoactus est. de sententia Imperato. ris , Ioannis nomen inter ceteros Episeoposuita functos recitare. Quod iactum suum Cyrillo probare conatur, eo scilicet quhd totius orbis pacem haec dispensatio restitue rei, justitiae utilitatem praeponendo. Eι ω- orationisin no ris , inquit, ad populi concora Lais inclinari, cumnitas quidem patram deis
trimentam nassam asserimtis; exactae darem veniarum observasioni, univers orbis pacem praeferimus. Non ignoro quidem OB. Puviam, e mereti sicas ederes ινη sationes , sapienteν o rasonibus praetida dispensarion/ Uam esse. Cr-rillus reseripsit commoto animo copiosam satis epistolam, qua inter cetera docet, 3 dispensationem tune esse laudandam, cum rebus quae utiles sunt de commodae deeri
mentum non affert. Paulum omnibus omani a factum, non ut partem perderet, de ceteros lucrifaceret sed ut omnes lucraretur.
Equidem regula Cyrilli optima est, cum ex Augustino habeamus charitatem non esse laedendam dispensationibus, sed potius so-
vendam. Ceterum in regulae usu errabat , praecipue cum nullam rationem haberet communionis Occidentalium , quae hoc pacto redintegrabatur. De iis enim loqui tur his verbis, quae non satis accurate versa sunt: Ne i, ν contra reipsam, inquit ille ad Atticum , celiares eos qai adiersandi siau
per I. De Romanis de Occidentalibus loquitur , ut antea dixi , quorum pacem dein de promeruit adnitentibus maxime Africanis. De hac enim contentione intelligenda sunt Concilii Carthaginensis verba: Ha-
is eriam ωι de iussasone Romanis arque Araxandria2 Etes unctam rapam Innocentariam scribasin, qas arragae Ecclesia intra se pacem , quam praecepit Dominas, renest. Eandem namque tollendi dissidii de restituendae pacis temporibus Cyrilli Alexandrini curam gessit, quam testata fuerat Africana Eceleiasa superiori eanone , in gratiam Theophili ejus decessbris.
XI. Porro quod exemplo Gregorii
260쪽
Narianzeni prudentiam istam aliquando Ρroseri Veccus statim testimoniuna Gre porrigi ad controversias fidei, veluti per eo vi Nariangeni, qui summis laudibus es
transennam diximus, hujusque otis,uia vi teri hanc Athanasii prudentiam. , usum male cessisse Honorio in causa Mono inquit Veccus de Gregorio, o I is e. 4-thelitarum , nunc uberiori sermone ob maia μία. Sanh ipse Gregorius huic voci, in hoeteriei dissicultatem atque dignitatem nobis facto, originem dedisse videtur. Quippe de explicandum est. Ac primum quidem praeis Athanaso ait, eum hanc concordiae ratio scribendi sunt fines intra quos isthaec pru- nem inivisse, ut μάγου - γὲν ο --M. dentia coerceri debeat juxta veterum regu . Ipse quoque Gregorius cui a illis de vocelam, ne praetextu dispensationis, vera fides Dei pugnandum non esse scripsit qui, ob labefactetur. Deinde agemus de Honorii inscitiam, eam non tribuebant Spiritui facto , docebimusque qua in re peccaverit sancto , dummodo vim& potentiam divi utendo hac ei γο-- . in caussa fidei, quaeve nitatis illi tribuerenti H tu, δfuerit canonica ejus damnati diis in Synodo aeamrro , ic δύο A-m φωνηέ συγ-υαν. sexta decretae caussa, clim revera haeresim Idem Gregorius laudat Basilii in eadem Monothesitarum professus non fuerit. quaestione prudentiam : -οστ in νει δ οἰκονο- Ae deprimo capite nihil potest dici accu- μία ' ρρητον, inquit Veccus. Basilius ita ratius, quam quod Ioannes veccus Patriar- que Spiritus sancti divinitatem sic assere
cha CΡ. in Oratione de Unione Ecclesia- bat, ut deitatis vcce non uteretur, vitio κώ-rum adnotavit ex Athanasio, Basilio, Gre- Γαν φωνta σε mgετο , gratiae tamen loco agorio Naria reno, & Maximo, Pa ex vo- propugnatoribus verae fidei petens, ri . -- cistis nascunων differretias negligendas, dam- νομία. μώ δυχ ὼων , ne dum unam voculam modo secandam sensentiam uno consensi fratres mordicus retinere conarentur, propter in. concordist; et --ρι- αι explebilem cupiditatem omnia perderent sem , - -υε ε --EU πὶ τὰ ἰὸν ex. M - convulsa nimirum turbulento tempore ac
Φροσαι cάινειν destructa pietate. A OAH. - ωδεμώsc Primum istius prudentiae exemplum peti- μιαν μαρον Ar λεξεων , Etur ex B. Athanasi factor qui, dissidentibus φω, ba αψας τε ἰλν-: ses enim inter se orthodoxis super trium h7postaseon nisu ex eo incommodi ae detrimensi accepturos. professione, istis eas rejicientibus , cum s moratula paulatum immararenιών, modo aliis
verba illa non reperirentur in scripturis fa- mersis eadem docerentuν.
cris proindἡque suspecta videri possent, Maximus ad Pyrrhum Presbyterum ait
aliis veto illa, amplectentibus, hortatus est saepenumero patres voces concedere , sed contendentes ut in Nicaenae fidei consessio- retinere sententias, quod non in hilabis, ne constanter perseverarent. Deinde ex- sed sententiis & rebus , salutis nostrae my 'qui sta dissidentium partium sententiaisostia sterium existit. illud enim faciebant, pacis
quam comperit eos qui unam hypostasim curam gerentes , hoc, animos veritate eon profitebantur, naturam & substantiam dei- firmantes. om μὴ e. γοή LAtatis una intelligere, qui vero tres hyposta- m Q πράγι-m To δ m. 9ας- --γγι
ses admittebant. non Arrianorum more di--Tος ἐπιίου, εἰ οM φει. o i, versae substantiae personas docerent, aut ut o I vi ρίGetis. ceteri haeretici suti istis vocibus tria princi . Baslius Ecclesae temporibus suis labefa ria aut tres deos constituerent, sed quo ctatae statum redintegrari non posse tibitis verbis patefacerent se in Trinitatem ita circa motam de divinitate Spiritus sancti credere ut in Dei unius natura Pater, Filius, eontroversiam, nisi ιαμπας ἰαυ-ὰ & spiritus sanctus verEsubsisterent. Quare ναι,-: quam in eo constituit, ut illi adctim alienos esse ab haeres utrosque compeia communionem admittantur qui fidem Ni risset liberam illis unius hv postaseos vel ceae sancitam recipiunt, & Spiritum san- trium hypostaseon prostengarum faculta- ctum creaturam esse negant, licet Dei ve tem concedi debere censuit i rejectis illis qui bum apertε non usurpent. Retenta enim
sanam interpretationem verbis illis non ad- communione. futurum frequenti collatio hibebant. συμcουλάθ.m ma a 'vis ἱρμωγάγουσί ne, & minim E contentiosa disceptatione, m Q φρονςα μεαν λεον ὰλλήλοις αακρύνω, ut s quid etiam est quo ad ampliorem evi-wde λιγμα γοῦν μ' , Miam tali dentiam addito opus sit, id Dominum prae
aemcεῖα συμφωνειν. in Tomo ad Antio- Egregiam in universum regulam praeseri. chenos. Eos vero qui spreta omni interpre- bit Gregorius Narianzenus in oratione de cin-.tatione de voculis rixari pergunt, vocat Pacer Nec segniorem qaem viam osse rishri ' '