장음표시 사용
301쪽
suisse manifestum erit, si eui lubeat Concilii politam instructae partes ad Regem acee
Francosordiens s canonem sextum expenia dant. Ceterum hoc ordine servato , lihe dere, cuius haec sunt verba: Sta stam est a ram damnatis Presbyteris facultatem faeie
Domus Rege Osacta onodo ut Episvi Iusi. Regem adeundi. Eo autem temperamentosias faciam in suis parathias. Si non obedieris cognitio ista sine dubio peragenda erat ut aliquaper a usus sus, de Alba istis, pref si mintis canonice iudicatum poret, senten
suuris, Diaconibus , Sabistarentias, monachis. tiae executio impediretur , monito Episco O ceteris meritas , mel eriam aliis in e vis para po, ut canonibus se accommodaret; sin vetachiis, veniunt ad Metropolitantim satim , ct iste ro recta & canonica sententia prompta suis siudices causam suam cum Aufraguneis seis. set , contumaces ad executionem imperio Comites quoque nostri v/nians adjadyelim spis Principis adigerentur. Non enim otiosa esse 'orum. Us isti id eis γιd Disivas Mesro debet cognitio Principis, quin adhibito saupolitanus non polst corrigere via pacificare, suae tem illo temperamento, de quo dixi, con
tundem veniarit accus ures ram uictis o cum ti querentibus Clericis satisfaciat. Rursus tam reris Metropolirant , arsiamus τὸνDutem rei. exacta esse non debet utres semel judicata,
Magna est huius Concilii auctoritas . quod iuris fictione quadam superiori disse utiate cunctis regni Francorum, Italicit & Aqui- cum illi iure patrocinij tantum haec discep tantae Episcopis, & Legatis Hadriani Papae ratio extraordinaria competere possit. constabat. Quare potestas quae Regi reser III. Rebus autem eccles asticis distu vatur de Metropolitanorum judiciis aliqua tiendis imminebat summus Capellanus , qui ex parte decernendi, legitima & ea nonica in Palatio huic ministerio praefectus erat, ut omnino censenda est. Hoc seculo a senten docuit Ada lardus apud Hinem arum. Reiatiis Metropolitani & synodi provinciae non fert auctor ille potiores in Palatio suisse duo, appellabatur, si de Clericis inferioris gra regios ministros, Capellanum, & Comitem dus, id est Abbatibus, Presbyteris & ce. Palatij : E Pibus praecipue duo, id en, Apocri- tithisia, da
teris, causa verteretur. Enimvero quia con- sarius , qui moratur apud nos C pellantis , mel s mtingere poterat ut per injuriam contra re Palaιν cusos, δει ius ne titi eccles Di gulas a Metropolitanis premerentur , aut vel ministis Fulsa Comes Paluidi de omni
per contumaciam rebus judicatis parere bus scutiritus cogis vel juditiis Fusipiori
nollent, extraordinaria quadam cognitione caram instanter habebam; ut nec ecclesiis es, nee
Principis huic incommodo prospicitur. De seculares , prius Domnum Regem asiaque eorum cernitur enim , si rei, uel actores, judicio co/sulsu inquierare necesse haserens, quo Pereddito refragentur, ut ambo se s stant co iri praeviderent , s nece istas esses, us caussa isn ram Rege cum literis Metropolitani, quibus re Regem merito menire deseret. Deinde flammirelatio plena rei gestae continebitur , ut veta Capellani munus in iis versari docet quaeritate rei perspecta, Rex auctori ratem suam pertinent ad ossicia ecclesiastica & cetera interponat. De Rege enim accipienda sunt spiritualia in Palatio procuranda. Sed omit haec verba uι -- meritarem rei , quem - ti non debent quae de iudiciis ecclesiasticis admodum id quod antecedit Co ius qM scribit: Apocrisiarius quidem de omni ecclesisset
que nostri. ne quis forte cauilletur, & ad sy ca religione, telordine , nec non etiam canonicis nodum referre .velit. vel mona cae altercatione, seu Piso ae pala
I I. Plane hic mirati subit seculi huius risis adibans pro eccisissicis nereoli tilis sinprudentiam & ingenium ad concordiam sa licitaHnem hahi ret, O ea Iantammodo de exire
cerdotii & imperii natum. Patres enim isti nis Regem adirini quasne tho phnis, d nisi
disciplinam canonicam cum jure regio calia non potui eat. Quemadmodum Apocrjsarsilentissime temperant. Vetitum erat canone & Comitis Pa Ialii munera hic inter se com dici. Concilii Antiocheni Presbyteris & ee- parantur, ita existimo eandem illos judicio teris Clericis ab Episcopo damnatis ne moia rum reddendorum rationem tenuisse. Qua lesti ement imperatori sed adsensdum coieri re ut ex formula iudicii redditi ab Andebolia v. c. rerentur , si quis vero neglecta synodo Impe do Comite Palatii constat ipsum vice Re ratorem adiret, venia indignus esset. Ruri gis adsdentibus sbi Episcopis & proceribussus canone xi. ejusdem Concilii prohibitum in palatio jus dixisse, & ejus sententias no- erat Episcopis & Presbyteris ne absque lite- mine regio inscriptas, ita etiam summus Caris Netropolitani Principem adirent. Hoe pellanus vice Regis in consessu Episcopo canone Francosordiensi Metropolitanis rum & procerum jus dicebat. nisi eatissae ' 'consulitur & synodis provinciae; scilicet ut gravitas exigeret Regis praesentiam, ut mo- non ante interpellari possit Princeps a Ρressi nuit Hincmarus. Extat eius auctoritatis hyteris quam synodus provinciae caussae fi- exemplum in epistola Ecclesae Senonicae adolendae impar suerit , sitque literis Metro- Hilduinum Archi capellanum , qua non θ
302쪽
solum reseruntur illi grathe quod secundam electionem Mie Ecclesiae impetrasset a principe, quod ad Hilduini gratiam pertinebat, sed etiam quod eam concessi et quae verba ad munus Arelli evellani trahi de
bent. Etenim omnes quaestiones canonicas,
quae ad Palatium deferebantur , Archica pellanus discutiebat & judicabat. Quare cum persona secunda vice a Senonentibus electa, Missis Dominicis accepta non fuisset, negotium ad Hilduinum relatum est ,
quo Senonenses contendunt ut tamdiu iudicium disserat, donee ipsis praesentibus ei ctum judicio suo probet aut repellat. Non immerito itaque in epistolae inscriptione Hilduinum sacris negotiis a Deo Ariam di cunt. pra:ter eam auctoritatem , quae propria erat Archicapellani, omnibus Consultationibus quae de re publica aut privata in
palatio a Constiariis i qui partim Clerici erant, & partim laici) haberentur, Capel
lanus semper intererat , ut docet Hinc-
STEPHANI BAL u ZII. DE di nitate Archicapellani, praeter ea quae heleedisserit illustrissimus Archiepiscopus , octa sopostillatiit&nos nonnulla dicamus, cilm in nos sune erimus euram illustrandi hos libros pro nostra vi risi. Erat itaque tanta dignitas Archirapellani, ut quemcunque tandem loeum ille in Ecclesia haberet, principem tamen ubique obtineret super Archiepisco pos & Episcopos . etiam in synodis. Ebroinum enim Pictaviensem Episcopum, qui fuit Archicapellanus in palatio Carolicatui, Concilio vernensi, cui prκter
ceteros intererat Vuenso Senonum Archiepiscopus praefuit anno D cecse Iv. ut patet ex praefati ne
illius synodi. Quin de Ctimoidus Abbas lancti Galli Salomoni & rieodorico Episeopis praeponitur in
actis δe indiligentia Lugovici Regis Germania, non aliam ob causam , ut recte observat Sirmondus, quam quod idem Regis summus erat Capellanus. Sic in im petio Contantinopolitano Canophilax Constanti nopolitanus . tam eis Diaconus iasitiam esset, ante Antistites seu Pontifices ubique sedebat praererquam in synodis: ut docet Theodorus Balsamo ad eanonem xviii. Nicaenum & ad eanonem v a. synodi in Trullo. Ceterum ex epistola x e v ia. Lupi perrariens iam olim collegimus mimus Archicapellani non suisse perpetuum , simile tribui solitum a Principe, ut ei cui datum erat adimi posset pro illius arbitrio. Ea enim de caiisa Hilduinum Abbatem monet Lupus, ut quia scire non potest quim diuturna sutura si haec ad ' ministratio . tempore bene utatur , justumque se in iudiciis reddengis exhibeat.
IV. Quam vero acceptum esset Summis
Pontiscibus munus silmmi Capellani ex eo colligere licet, quod Episcopis qui huic
ossicio a Principibus admovebantur gra aliam canonum facerent, ut abesse ab Ecele
si, suis & assidue in palatio versari possent. Id testatum fecit Carolus Magnus in Con cilio Franco sordiens , cujus assensum etiam petivit, ut pontificia, regia, & synodali auctoritate a poenis canonum in desertores Ee clesiarum suarum latis liber esset Hildebol-dus Episcopus, cui summi Capellani munus
commiserat. Haec sunt verba Concilii : DL Axis raram Domanas Rex in eadem nodosa Iri ri,
de is solita, id effas Hadriano Pontine, ti centiam his isse, in Antibu nam Archiepisco. pum in suo pataris assise haberes propter mili lares eccles sicias. Deprecatus es eundem nodam ut eo modo sicut Avibamnam salseres, ira etiam Hildebsidum Episcopam has ti det,ssi; qaia o de eodem, scut o de Avitiumno, . h. i Tai Mapostolicam licentiam haseas. Omnis nodas e ' frast, o placuit eis eum in pausis esse debere propter utititius ecclesiasico. Praesectus iste Capellar regiae, Apocrisiarius dicitur, exemplo Responsalium qui morabantur in urbe Constantinopolitana , a Romana sede aut a ceteris Patriarchis misi, ut rebus ecclesia sticis prospicerent , quamvis magnum intericederet discrimen inter eorum munera,cam regius Capellanus in Gallia jus diceret, ce teri vero negotiis praecipvh procurandis in urbe regia vacarent, ut dicam alibi. Atta men Archicapellani auctoritas paulatim desit, & eum munere Comitis Palatii confu
sa est i ut colligere licet ex eρ istola synodi
apud Carisacum, quae petit a Ludovico ut hoc munus in palatio suo restituat. Is est enim sensus horum verborum: si Episcopus, sis. ima dia. inquit , pro quacunque neces Iase rectis ira ad ta Vr mos direxeris, ad Pem suus Missas venias, per quem qώae rationabiliter petieriι ollinear, in pa- Iario mesro scut Comes Pantis eti in civisis rei publice , miniserio congruum con Iaram halete. Post ista tempora fit aliqua mentio Archicapellanorum, sed qui non erant in illo gradu auctoritatis constituti. V. Sed ut optima instituta in deterius ruere solent, accidit ut paulatim , Metropolitanis inconsultis & contempto synodo rum examine, damnati Presbrteri recta epalatio subsidium peterent. quod tunc ali num omnino erat a disciplina canonica. S ne huic praematurae Clericorum interpellationi occasonem praebuerat interruptus synodorum provincialium usus, quae quotannis non cogebantur. QDm disciplinam re stituendam ab Imperatore Ludovico popoLcit Concilium Parisense habitum anno octingentesmo vigesimo nono: αuoniams eo aeri acr- hac Concitia semes in anno per anamquamque t. provinciam celebrata fierim, o honor erale
303쪽
si . mires Maeris sui obtinebis, ct impiadentia quorandam Hverborum Ctiricorum Pa passimamroritate canonica ratiusa aurisus imperiististis
Iesiam ingeris, cessabis, o imp itus dimensoram flagitiorem , qua locum delirescredi nunc susei, non habesit, ct alia multu quae haly/nas secus quam ecclesia sica disiplina docet incesserant , ordinem saum Domino auxiliante se a Iant. Sane canones spreti erant, eo quod synodo provinciae non adita , contra prae
scriptum Concilii Franco fordiensis & An tiocheni. Clerici ab Episcopo damnati Rea em adibant. Cetersim post aditam syno-
um provinciae , liberum erat cum literis Netropolitani ad Principem accedere. V I. Non est autem existimandum solis Presbyterorum , Canonicorum, & monachorum judiciis vacasse summum Capellanum & Regis Cons storium. Etenim cano num executionem Capitulatium consti tutionum ab Episcopis Princeps exigere solebat, delegatis per provincias viris consul tissmis , qui Mus Dominici vocabantur quorum auctoritate, aut quae per negligentiam
peccata erant in canones , corrigebantur,
aut si majorem operam desiderarent, ad Regem reserebantur. Cum enim Princeps etsi
Canonum executor non esset, attamen exa
ctor esse deberet, suam auctoritatem una cum episcopali adjungebat, ut conjunctis studiis, & communi opera, paterni c non es servarentur. Qua de re serib monuit. Episcopos Carolus Magnus in Capitulari Aquis ranens, quo certa quaedam Capitu Ia e canonibus petita servanda praescripsit
remis sanctiones se contineant. In Po operis
'diu , inquit , sciat certissime sunmtas me a
nsinum moias cooperari duigentiam. uapropio O nostras ad os direximas Missos, qvi ex nota Mimmisis Metiriture tina vobiscum corri eum a corrigenda essem. Sane munus Missorum
eo se porrigebat, ut discimus ex Capitularie, ista. Lud. .. Ludovici Psi , urs foria Episcopas aut Comes
. . , 333. ali id negligenti si vis miniserio egerit, persorum a misionem corriguum
VII. Si auctoritatis istius rationem investigemus, ea erit in promptu e Iustiniano, qui canonum custodiam Principibus commis. sam docuit. Eandem tamen sententiam illustrilis & pro sua dignitate magnificentius expresserunt Reges nostri, quae paucis explicanda sunt ne quis in Capitularium le-culi. l. i. e. . ctione impingat. Docet Ludovicu, Piti, iti. sino castiuuat. Admonitione generali ad utriusque ordinis, ,.- . --ν-- homines, Id est, Episcopos Ac Comites. Re-2--- .a ges a Deo constitutos, ut Ecclesae de Regni curam gerant i summam autem ministerii hujus ita in persona Regum oonsistere , ut divina auctoritate & lium ana ordinatione
per partes divisum sit, Episcopis nempe de Comitibus . & unusquisque in suo loco de ordine partem minister ij regii habeat. Vari
apparet , inquit Ludovicus, quod ego omniam me vim admonitor esse deles, es omnes mos no Mi adjutores esse delesti. Nec enim ignoram sqvid vinitul emes m in Ibi commissa portione conmeniat Oideo praetermisserenoni stimus quin anumquemque juxta suum ordinem admoneamus. Statim vero monet Episcopos ut in mini. sterio suo accurate versentur;& si1bjungit atquantum advesrum ministeriam pertinet, nobis meri is aures in admistinatione miκi per 3 nobis commissi rei fatis .ut in Iudicio non cῖde uri pransfra Ometira negligentia stapotius pro inroram ae bono I dis remunerara mereamar. Dein
de Comites admonet ut vicissim partem mi
nisteiij sbi commissi fideliter peragant; hoc
inter Episcopos & Comites discrimine con stituto, quod illis a divino numine comminsa si minis eth sui cura, Comitibus vero ex regio mandato, ut docuit capite tertio. Eo enim sensit explicanda sent illius capitis verba , divina auctiris te O hamana oriunatione, ut silpra indicavi. Quare mirum nemini esse debet, s adeo diligenter rebus ecclesiasticisse Reges Francorum impenderent, cum eas ad ministerium suum pertinere existim rent , scilicet ut admonitores se praestarent, quo Episcopi ministerium suum juxta cano. nes peragerent, & in eo capite ministersiregh adjutores essent. Nonitionis autem ea vis erat, ut effectus verba sequeretur, & poena in contumaces , quemadmonum videre est tum alibi, tum in hoc. Capitulari, quo ministerii sui Comites commonentur, per
inde ac Episcopi. VIII. Miui autem Dominici summae dignitatis 5: prudentiae viri, ex utroque o di ne a Principe delecti, diligenter inquirebant quid Episcopi , Miluus , comites, O A barissa per valos pagos ag/rent, O tinionisque necisse fuisset, tam regias, quam Ecclesa
rem Dei justrias, viduarum quoque, o orphanaram ,sedo reserarem hominum ivrirerem spe cerent I ut loquitur Flodoardus. Quae ad Missorum legationem pertinerent, passim in libris Capitularium occurrunt: qui a Miffs disi urnatistis distinguendi sint, quorum munus erat mandata principis deferre per provincias. Missorum Dominicorum usus i qui una cum Episcopis canonum executio ni in parrectis & monasteriis invigilabant, aut Regem de contemptu monebant , ut ipse corrigeret perperam gesta in litibus illis Obviam ibat quae nodie du canonum &au-
304쪽
ctoritatis abusu instituuntur. Ceterum Principis auctoritatem ad exigendam a Ciero &plebe canonum observantiam aequh com mendat i eo solo' discrimine inter utrunaque
agendi modum , qu bd prior sollicitiorem
curam & magis assiduam requirat & vulnus impediati hic negligentius se gerat, reci mantem aliquem edi pectet, atque post vulnus remedium paret.
IX. His temporibus etiam presbyteros regium auxilium adverssis Episcopos Implo raue patet ex Capitulari Caroli Calvi Tolo
sae dato anno DCCCXLI v. quo vexationibus illis, quibus Presbyteri septimaniae ab Episcopis suis premebantur, egregie 'os. picit , modum qui in visitandis parce citis ab iis tenendus sit & sumptuum quantitatem praescribit. Imo vero prohibet Episcopis ne Prest terorum rusticanas parcetias lucri inhonesti eaussa diui flant , sea si populi neces- stas id e&egerit, consilio canonico eam divisonem peragant. Ceteriis capitis octavi verba expendenda sunt quae regiae potestatis vigorem in rebus ecclesiasticis ostendunt: Vi Disopi seb occasoxa, quas euritatem hin
mari evim missae dinia nostra decreto debeant,
s sodali di dicatione se mina Metiriture regia Arelanur. Videtur nescio quam decimarum interversonem Episcopis comminari, si a canonibus & regiis decretis destistant. Qui locus, ut existimo, in eam rem est singularis, ut cum Magistris nostris loquar.
umnisant, eHas auctoritas in Scriptaris eommenda ν.
caussa elanonica. Schisma ea segnificatione visurpatam a Benedicto IX. a S novi Anglicana, Hinmaro, ET
VII. Quomodo se gererent G II rani Episcopi in
deferbuis3nopsis. O s T annum millesmum, sub tei,
tia Regum nostrorum dynastia, non ferbuit apud Gallos servandorum cano ianum desderium, quo decessores flagrave rant : nec cessavit usus ille antiquus ab avis usurpatus, quo aut Ecclesa synodica deli heratione sbi prospiciebat, cum rebus per obreptionem decretis Romae assentiri non posset , aut regio patrocinio se commiti
Lar , ut executionem impediret
Synodici decreti ejusce generis illustre exemplum peti potest ex Concilio apud ur- hem 1 nam . in dioeces Lugdunenu stam, ab Episcopis trium provinciarum, Lugdunensis scilicet. Viennens s .-Τaranta sien-ss, habito anno M . xxv. cujus verba referam ex Tabulario Ecelesa: Matisconenss, unde etiam illa haust Iacobus Severtius,GI. Sao ferita 'nasti Russus, anes varam ean .um d siderium vetebar: urparet ex Cone Ita apud -- fam , in q,o de itum est istianitiauiam non asse ν tum quod canonicis non sol diu non concordatet sed etiam contrairet sententiis. putet . iam . Glabra j qai
ὲ que edidit in Chronologia Archiepiscopo- sticanorum Epimporum rum Luredunensium Num I xvi I. Ex uibus -UDisi , mirem Fus d sedi lictor constanter se gererent: illius aetatis Episcopi ad retinenda iura sua
canonibus Conciliorum generalium munita adversus gratiosas monasteriorum exempiationes rescriptis Romanorum Pontificum concessas. Anno M x x v. dominica incurratio- nu convenerunt v d Ansam is Ecclesia sancti
305쪽
Viennensis, Amiro Archiepiscogus Tarens inses, H, ι s Episvas Eduosis, Gaustinas Episcopus Marisenses , Gaufredas Episcopus Cassio nensis , Hugo Comes Episcopus Ani4φιῶν Us, ago Epascopas Vatintinenses , Vmserius Episcopus Graiiunopolisqnas , Arinidas Episcopas Vceciensis, Anselmus Episcopus Auspeψι, o Vrardas Episcopas Maurianensis. Dam ii νmatia de ecessasticis cosso de rem nipvati arditate ibidem tractarent, surgens supradicus Venus Episcopus in medio proclamavis secon eri de Barchaias praediati Vienn/UAusje
canonum sutura, ordinationes is monachis fecerat in epistopatu suo, silicet in ciua, eos ea .nssio. Ad qua idem Aria episcopas resondens, Domnam Oaetinem Albalem, qui praesens aderat , istarum ordinationam isduxis avi Inem in defossum. Iraque Domnus Oditi cam svis mana
sum a Rom. Ecelesia, quod eis ratim tisrara omnisaesar, vis nasti, in cuses Ierrisorio degebant,
nec alicai Misaatenas subiacerem Epimpa 3 sed
emonque mestem, adirent, mel de qaatisre re gione addacerent Elisuam , vi faceres oesynationes mel consurationes in eortim monaserio. πι- tigenies ergo sancti Chalcedonosis se piarimo ram Misenticoram Conciliorem smentius, quia Aspraecipitur Paliser per unamqaumqtie remo nem Ablauso monachi proprio debeam Diso ffici ct ne Episivas in pararcia riurius -- deas ordinationes mei consecrarimes a qua ticentia ipsas Episcopi facere , decreverunt C arram non esse raram, qua canonitas non sum non c- ... Mώ-- -. c dare sed etiam contrairusmenti . A adi- cameram quoque Domnum Abbatem Asa passee inre Archi pisvo Iegisimum octorem eamniei de innis. Vnde praedictus Arehiepiscopas
ratione conmictus,perens veniam a Gausens Di
suo , loco satisfactionis Irmavis, speν Patis
i ρι siseret e Bestigentia. Laudatur sepe loeus Rodulphi Glabri
monachi Cluniacensis, qui anno millesimo quinquagesimo florebat , ut doceatur ea
tempestate persuasum Gallis Episcopis fuisse nihil a Romano Pontisce in Galliis con
tra eanones tentari debere. Refert auctor ille Fulconem Andegavorum Comitem re ducem ab Hierosolymitana peregrinatione, ut se voto exsolveret, monasterium condi
disse in pago Τuronico, in prospectu Castri
Lucassensis. quod, juxta consilium uxoristae. non alicuius Martyris, sed Cherubin &Seraphin memoriae devovit. Rogatus Hugo Turonensis Archiepiscopus ut basilicam aedicaret , constanter renuit, donec Ecclesiae suae praedia quaedam male in vase Fulco resti tuisset. Quod durum visum Comiti . qui Romam cum se contulisset, muneribusque suis Ioannem Ρontificem honestasset, redulcum Petro Cardi ii i qui ex delegata sbi
facultate Basilicam dedicavit. Haec sunt verba Glabrii inuod uti ae adbenus Gallia- stridulphii Gul rum quique Prasutis, praesumpsionem sinitidiis cognoverum ex caeca cupidirare processi e , iam delices asas rapiens . aber rapiam susipiens, recens in Romana Ecclesiastasma raravi ex . Aes etiam pari er detesantes Poniam niamiam indecens videlasar in is qai a postoli mragebat a solicum primitas ac canonicam ro gradieiatur tenorem; cam insuper I ii tiri Misari ius dactoritate rosor Iam at non
Pispiam Episvisam in istierias di tes is dira sumat exercere, nis Praesule, cujus feris, ιο est re seu permatrense. Mox : Licer nam- qae Pontifex Rom is Meti os dignitatim aps solita sedis ceteris in sue conse tutis reveremior halea ν, non tumen ei lices trans reia in Histis
canonici miseraminis tenorem. Si I enim unaf
Pirique orthodoxa Ecclesia Pontifex ac fossas propria sedis anformi ιν speciem geris Sasea toris , ira generesiser ntisti convenis quippiam in aherias procaciser putrare Episcopi diues. Eandem rem paucioribus veruis de modestiori bus explicuerat Hinc marus in epistola ad Nicolaum primum Non aliadas θώod regali sacra praecipium, O misi perratiam , O iobis concedendvim es. II. Sed loeus Glabri illustrandus est ex veteribus tabulis quarum mihi copiam fecit uir nobilitate & eruditione insignis, & in perscrutandis antiquis monumentis exercitatissimus, Michael de Maroles Abbas Uillae Lupae. Si tabulat illa: incidissent in ma nus, illustrissimi Annalium conditoris, con- is stitisset illi aeque ac nobis narrationem istam 'φ-wad eum Ioannem referri non debere qui per factionem Crescent ij schisinate excitato ad versus Gregorium V. Romanam sedem in vastanno DC cccxcvi.& statim ab Otatone Imperatore oppressias, meritas sacrilegii poenas luit H;c agitur de Ioanne XVIII quem Sergius IV. excepit anno M I x. qui ambo Pontifices hujus monasterii exemptionem constituerunt. Ac primo ouidem
Ioannes oblatum a Fuleone monasterium festities, sanctae Trinitati re Cherubin atque E etiam in me .
Seraphin memoriae devotum, sub ruitione Romanae Ecclesae suscepit, interdix; tque omnibus Episcopis ne quam ibi jurisdietio nem exercerent. privilegij illius insoliti rea scriptum Hugonem Archiepiscopum Turonensem commovir. Necdum enim plena immunitas monasteriis indulta suerat abs- . que Episcoporum consensetu,quemadmodum
306쪽
colligi potest ex iis quae diista sunt lib. 1 1 i. nymus asseruit de omnibus schismaticis, eras eri u c. ultimo. Ille vero accedens Romam , sub- proprium quoque dogma confingere soli iis νι ris. rvo. . missis precibus a Sergio IV. Ioannis succes tos, ut secessionem suam necessariam suassem' '' 'n' sole contendit ut monasterii consecratio- probarent. Attamen vulgatum illud quod nem sibi juxta canones & Iustinianam legim saepissimis iactatur apud veteres, scilicet in permitteret. Sed repulsus fuit hac exceptio- veteratum schisma in haeresim desinere, ab ne, quod Fuleoni liberum fuerit in fundo ditam quandam disciplinae eeclesiasticae re suo propriaque hereditate monasterium gulam prae se ferre videtur. Ea vero hoc :' Aconstruenti monasterium ipsusque conseis unum significari puto , nempe ipsum schis crationem Ronaanae Ecclesiae conferre ma , etsi nulla haereseos labe insectum , si ursi Trajus es hereduas , ipsus Cr consecratio. Quare Hugo accepta e manibus Gregorij Silvae candidae Episcopi virgula, ius Omne quod sibi competebat, in Romanam Ecelesiam transtulit. Sergius vero Petrum Vipernens s Ecclesiae Episeopum in Gallias direxit monasterium illud vice sua consecraturum. Quae dedicatio peracta est anno M X. ut testatur Chronicon Turonens s Ecclesiae satia Belii Dei, o Ecclesia S. Furenis de Amsa-sa a Ftilcone Nereis fundantur anno M X.
III. Opinio vero de Ioanne schismatteolia usta est E locutione a Glabro usurpata, cum ait Ioannem & Fulconem recens sui sema in Ecclesia Romana creavisse. unde vir eruditissimus colligebat hie agi de Ponti fieeschismatico. Veruntamen hoc loquendi genus eo seculo vulgatum erat, ut violatorum canonum incommoda indicarentur , quae pacem Ecclesae turbare solent, & verum eo'. l. xο - schisma in Ecclesiam invehere. Schisma aua
s ama. 4. allor. tem citi in eo consentiat cum crimine haere
seos, quod utrumque unitatem communio
nemque Ecclesiae catholicae violet, istud fi
--- α--laesa illud caritate corrupta. attamen
origine magnopere differunt. Etenim haere
sis laedit regulam fidei , ipsaque Christianae
prosessionis fundamenta evertit 1 schisma vero disciplinam ecclesiasticam labefactare nititur , & episcopalem auctoritatem con
misi , . ad Cutere, ut docent Basilius de Hieron mus.
Vnde Manichaeos, Valentinos, Marcioni- stas. de Pepugenos inter haereticos recenseti Baslius, quia de uasa in Deum fide contro versam movent, & a ceteris Christianis dis . a sentiunt: ἁ misia . οὐ etsi a s C o, ori ia
tharos sellismaticis adscribit, quia dedisci.' plina tantum cum Ecclesia contendebant, .. 3 D ,αι. nempe an lapsi ad poenitentiae beneficium admittendi essent di , m QE: πις με
oset . Observandum tamen est eam esse se hi Cmatis indolem ut in haeresim vertatur. quod de Donatistis dixit alicubi Augusti nus i apud quos contigit ut geminatione baptismi haeresis ex schismate nasceretur, .. 4 ,. quemadmodum loquitur Imperator in Co δε--dice Theodosiano. Et in universum Hiero pertinax fuerit & inveteratum , transire in , de . - 'anaturam haereseos, de schismaticos eius generis, Ecclesiae frequentibus admonitioni- Aurio 1. --iabus rebelles haereticis accenseri. edi ia,e-aia
I V. Eam interpretationem hausi e non e sexto Concilii Oecumenici secundi i quo haereticis interdicitur accusatio ad ver sus Episcopum orthodoxum , si de crimine A. ecelesiastico agatur. Haereticos autem des nit eos esse qui haereses ab Ecclesia damnatas profitentur. Subiungit autem haec verba
cum Baslij canone, qui schismaticos ab haeretici, discrevit. Quod ita componit Balsa aar amo ada. c. s. mo, ut in canone Constantinopolitano de
schismaticis agi putet , qui specie quidem
sunt orthodoxi . sed re vera haeretici , υτ ηαν μυ ορ δεξιωλας , υρο αλγλου θ νον-ς άιρε nisu. Sed si ea mens esset canonis, non opus erat hoc additamento, nec schis mali eorum mentio injicienda. Primula nimcaput, quod haereticos arcet, suis ciebat ad schismaticos quoque ab accusatione rem
vendos, si necessaria si probatio , eos praeter schismatis scelus, haeres quoque laborare. Verior est haec conciliatio, S 3 nodum se cundam intelligendani de schismaticis pertinacibus & ab Ecclesia condemnatis, Basilidim de iis schismaticis de quorum reditu nondum desperavit Ecclesia. Quod elegan- 1 - .
ter solligitur ex illius verbis, chin, schisma ria, α tacos eos esse definit qui distentiunt ob quaestiones quae curationem recipere possunt,
δα ore. Linc Umμα. Quod attinet ad sinu lationem fidei, vel referri potest ad schismaticos, apud quos caritate violata, fides quoque non potest dici ex omnibus partibus integra , vel locus sγnodi emendandus juxta a, Minterpretationem quam sequitur Nicolaus ςr l. ita ut haec clausula canonis in duo membra divisa sit Praso hos autem, o eos qui dem sanam Hum confiseri. Sessematicos etiam. O res qui sorsiam a comm icantibas nolis Diasvis eoilectus faciant. Iuxta hanc regulam, post condemnationem Synodi Nicaenae, Concilium secundum , quemadmodum ec
307쪽
et 24 De Concordia Sacerdoti j
Concilium Ephesinum , non solum Novatianos, sed etiam Quartadecimanos recensent inter haereticos, eis ob nudam disciplinae quaestionem discesssent ab Ecclesia sci licet ob contentionem de die Paschatis, quod die xiv. mensis Nisan cum Iudaeis, non autem die dominica cum Christianis, cete .hrabant. Plures quoque haereses Epiphanius de Augustinus describunt, quae in sola disciplina peccabant. Exempla caussa, inter propria Aerianorum capita sve dogmata hoe annumerat Augustinus, quod dicerent paraia Eutim non sise servandis jejunia , id est. lennia & eonstituta jejunia Quadrages maeui, & uartae sextaeque feriae. Media aetate ima ginum confractores de haeresi damnati sunt,
licet de capite disciplinae ageretur. Eius rei inde petenda est ratio , quod schismatici violatae caritati per secessionem addunt
quoque pertinacem contumaciam adversus
Ecclesiae decreta, quae discessionis illius oc casionem iniustam 8c a perpetua traditione alienam esse in synodis declaravit. Itaque
pervicaciae continuatio auctoritatem Ecclesiae contemnit, & sacras Scripturas quae illam commendant. Quare mirum non est si
schisma eius generis in haeresin des nere di catur. Haec est sententia Ambrosi, qui Satyri fratris factum laudat quod Luciferia nas partes sugisset: Non paramis, inquit , . dem esse in suismare. Nam eis dem erga Detim
renerent, tu en erga Dei Ecclesiam non tenerent, cujus patiebamur vela quosdiam oris, aetiae Omem Iacerari. Etenim cam propter Ecclesum
non iidesur ab iis exsileri Christi es a quilas evacuatur e yas passis, corptivique distrahiιών. Vn de recte Cyprianus negabat Novatianos habere penes se Ecclesam , idemque de Donatissis passim asseruit Augustinus. V. Antequam veto discedam 4 canone sexto C P. tol lendum est vetus mendum qdo laborant editiones Zonarae & Balsamonis. Mea L,odia. Quid enim significant canonici Disopis Iti Synodo Laodicena mentio si psaltarum G κοnicaram, id est Cantorum qui in Clero ad scripti sunt, ut distinguantur ab extraneis Cantoribus. Sed nulla similis ratio occurrit in Episcopis. Omnes enim canoni seu later culo Ecclesiae sunt adscripti. Eusebius Do . xylaei proponit quidem in contextu Grae cis . co Concilij Chalcedonensis , ordinandum Ephesi tumnitum Episcopum. Sed ex anti qua versione Latina constat locum ess cor ruptum, & legendum, Omissis seu cunonice. Quae lectio maxime congruit cum iis quae rei eruntur in illa actione, de ordinationibus Bassiani & Stephani, quae sectae erant per
vim & tumultum contra canones. Quare emendandus locus canonis sexti,& legen dum is νώ visis ok-ις, ut hic sit ilia lorum verborum sensus i Eos elle schismati eos, & haereti eis adscribendos, qui non ce lebrant conventus cum Episcopis nostrae communionis. κοινωνικοὶ dicebantur Episco- .pi qui ejusdem erant communioniq, qui sibi
invicem communicabant. Qua dictione usa est ipsa seeunda synodus in epistola ad Da- i. - .L 1.masum . cum ait sibi non licuisse per tem poris angustias monere Episcopos suae com
lus Alexandrinus & Ibas Edessenti, die utitu i. d. fuisse invicem Gi,-im. Et in Actis Synodi
ini A M. Occurrunt saepe Κοιρανι- , quos istaci c. ic.
Latine Commanicatores reddunt in epistolis Hormisdae. & alibi. His rationibus motus, ex conjectura eum locum illum emendata
sem, & κοινών - Episcopos canonicis substituissem , incidi in epistolam Nicolai I qui
hunc canonem laudat, & Commanirantes ventit , ut nullus de emendatione dubitandi supersi locus i Eos qai seorsum a communicanti- Nleia. .ep. . iasin nobὼ Discvὼ costietas faciam. V I. Vt autem redeam unde disces, elim schisma ortum habeat a contentione ob e eles asticam disciplinam , quando canones de disciplina lati tranguntur, schismati prς-betur occaso; imo vero in hoc animorum M
sententiarum dissidio potest dici aliquo3 schisma conflatum esse, cui deest sola seces.so a communione externa, ad quam aditus fieret per importunas excommunicationes.
Eleganter ver 6 probatur hoe seculo usum locutionis illius invaluisse, ex literis Benedicti IX. ad Stephanum Arvernensem Episcopum , qui conquestus erat de absolutione a Papa pontio Comiti Arvernens indulta, lie Et ab Episeopo excommunicatione constriinus esset. Respondet eam sbi ignotam fuisse, de qua si certior o Episcopo factus suisset, Pontium non solum repulisset, sed etiam Episcopi auctoritatem firmando, eum anathematis ictu repercussisset: Pr reor q-i' k -o:
pe, inquit omnibus consucerdotibus meis aliaue illa cicinini Ie
renaram , a aurem me er e satiatorem potius
esse quam con rudiatorem. Ah shisema ames a Coepiscopis meis. Duque istam paenitoriam es assutionem quam tuo exeammariculo Uignis seν detram, o iue fraudulenter accepit, irrisam furis o cusam. Schisma dicitur a Benedicto dissidium inter Papam de Episcopos , cum de corruptis canonibus juste conqueruntur. Insgnis est ad probationem hu
jus significationis locus Concilij Anglicani, quod habitum est & dictatum a Legatis Hadriani
308쪽
Hadriani I. Gregorio & Theophylacto an doctrinam e veticum. mel a stolicam, ili non no DCCL xxxvii. Haec sunt verba sub eine eis o Hendam , Gemplo docemar mali finem eapitis quarti ademias m nodalia Apostoli , qai Perro sui praelato non recti incerim Lais an mersistiam sex conciliarum , cam de- ιι ad meris rem an 6, in faciem restri non cretis Pontunum Romanorum,spim Iecthentur, tamen afecit. Itaque ad summum, secundum observemar, o jaxtu eorum exemplar Eccosa mentem Ivonis, parendum non est decretia
satus constatar , ne quid novi ab aliquibas in- quq ad cathedram non pertinent, id est, quae sudori ρὸ isti ν , ne sis schisma in Ecclesia privilegio R. Petri non nituntur , quae non zri. Eo sensu schismatis vocem usurpaverat sunt regulariter de secundum miniseriam apol minu εν. .. Hinc maius de Drogone verba faciens, qui stolicς sedis, ut verbis Hinemari & Synodi Τ' privilegio sibi contra regulas a Sergio Pon Tricaisnet utar. Communio autem Ponti Stisice concesso abstinuit, nescMyma in san- cis & ejus obedientia non est repellenda, ut m Eces sam introduceret, id est, ne dissidium male placuit Concilio Viennensi habito l. inter Episeopos Gallicanos ec sedem apo- Guidone, eo praetextu quod opinionem de stolicam foveret, rescriptum per obreptio- investituris retinendis haresicum judicaret, Enem adverssis canones elicitum urgendo. contra luci sui alicam tantum censeret.
i Φ. ii . Hac fgnificatione Iuo timebat ne schisma VIII. Eandem sententiam Ivo alibi se inter regnum & iacerdotium oriretur ob di- quitur, chira evocatus in concilium a Ioan visionem episcopatus Noviomensis. Inde ne Lugdunensi Archiepiscopo ad Paschaliques, o tu. etiam est quod opinionem eorum qui inve- factum illud discutiendum , loco indicto sessituras episeopatuum a lateis factas tuebano sistere noluit, nec convenire ad ista Concilia D. 6. M..tur non quidem haereticam , sed sui isti- in quius non possumas , anquit , eas personas
cum esse dicit, utpote decretis Conciliorum contra qain agi r condemnare me viaecare, quia Romanorum contrariam . nec nos neetistitis hominis probantur stibacere
VII. Illustrior autem evadet tota isthaec judicio. Quibus verbis egregie confirmat, disceptatio de retinendis antiquis canoni- quod supra ostendi, constantem fuisse Gai hus , si paulo accuratius inspiciamus quis sicanae Ecclesiae sententiam , papae perso esset Eeeles et Galli eane sensus in eaussaris. nam nullius judicio subjici ms fide mani. chalis Papae & Henrici Imperatoris ob eonia festissime aberraret. Hanc a Bonifacio Mo
tentionem investiturarum , quas Principi- guntino allatam olim exceptionem sequitur hus ademerant Gregorius VII. & Vrbanus Ivo in hac epistola, his verbis i Principistis II. pluribu, Conciliorum definitionibus. Ecessae claves nolumus sua pose se primara, Earum restitutionem, per flammam vim, no- quaecunque persona vices Petri haseas, nis mavo privilegio a Paschali II. extorserat Hen- nisese alem gelica meritu edis LI. Enimve
iacus Imperator. Quod privilegium Guido ro licet honorificentissime de Pontificum . Archiepiscopus Viennens s & apostolie et dignitate & auctoritate senserit , tamen Ee sedis Legatus in Concilio Viennensi e Ger- elesiam Gallicanam commodis suis pro spe manicis Episcopis composito damnavit an- cturam docet synodorum provinciae decreano Mevo . eiusque Concilii confirmatio. iis , quibus iuxta Augustinum quod poterit Dema Paschali petivit, insolenti contem corriget, vel quod corrigere non poterit,
tione adjectar Si mero, Pod minime credimas, 1 alvo pacis vinculo excludet, vel quod salvo Lam ωiam aggredi caeperitis, O nos paterni- pacis vinculo excludere non poterit, aeqhi turis assertionespraealictas roborare nolueritis,tro. late improbabit . firmitate supportabit. Ob
litius si nolis Deus, quia nos a mesru sube - servancium vero ex Ivonis sententia liberuma, ne o ob/δὸnita repellitis. Modestitis se in fuisse non sollim universae declesiae Gallica hae quaestione gesserunt Gallicani Episeopi, nae sed singulis Metropolitanis, salva reve-ae praecipue Ivo, Canonici Iuris callentisia rentia Ecclesiae Romanae, novum illud demus 3 qui Paschalem monendum putabat at cretum pro investituris , superioribus ali factam suum retractura . sin abnueret, tempe- quot Conciliis Romanis contrarium rejicerandum quidem ab illo iudicando, sed senia re. mc ditisses, id est asserentes Pontis atentiam evangelicam sequendam, quae sera cem non esse deponendum ob novum illud
vanda docet illa quae dicerent scribe & rescriptum non ustimas, inquit, quis ' σPharisaei ' qui super cathedram Moysi sedea qui e Mesropesitani Episopos secundum Ias an
hant, sed ab eorum operibus abstinendum. liquum convorare ncialem synodum fuisVult enim hac sententia. inquit, praeceptu prae reverearia Romanae Eretis e ceti ure. Et moxr, fidentium ad cassiarum pertinentia obediensis uis cashalieoram patrum terminis contenti, quae
impleri etiam si tales sm quatis erunt pharisia, ptismus scandim decreta patrum, salvo vincu- non eos factiosa esstratione a suis sedibos reta Io pacis corrigere et sumas: quae autem corauere
'' moveri. Si mero ea pruripi uni qua At contra non possemus, usque ad messem , s ηrce e sit,
309쪽
Domino docente, Merare decrevimus. Deinde sedit ea de re praresserat. Paschalem excusat, si necessitate cogente, ista vi et rcam a constitutioin norem
sorem decreti remisit. . in . Discipi eligenui e clericis cujusque civitatis. Iuss Dos m argvimenti extat visola Hildeberii Elisa M pa=ie risiijatum leoe Carali, ut saltem e regno c. nomaneno in umo I v. Dicium, Dacheriani, perantvir. D Aa regula deducti ex illa consili titione quam nos olm dabimus emenda1iorem in novaqviam paramus editione epi Iuram de reliquarum
tacti lationum istias Episcopi. J Steph. Balu Zius.
II. GLm feralis Lincolniensis Diseum his colla- bus abeundi copiam Legatus fecerat, quas ιrionibus non consensit. Otis rationes ct contradimo Concilio soluto, ne intercessionibus suis otii-Hieis. . eontumacia. Clausia. Non obstante, tum nia turbarent) cum eo graviter expostula Ialescere corpor . . . . . runt , quod mandatum Pape in Concilio
III. Non admissis quoque rescriptu itiis , Gisti Ju- - - - - , T.
lia anno MC cxxvi. per solum dicam Regis, Episcoporum, & procerum, Libertates suas tuente Ecclesia Gallicana. Cum enim Romanus Cardinalis Concilium illius Ecelesiae Biturigibus coegisset, ut Albigensum & Comitis Tolosani negotiis. prospiceretur, re illa consecta , de reserva tione duarum praebendarum in unaquaque Ecclesa vel monasterio , arbitrio Summi Pontificis Romanis Clericis conserendarum , cum Episcopis &. Abbatibus agere voluit. Sed procuratores Capitulorum qu :
non exyosuisset, ipsis praesentibus, quorum maxime intererati Legatum rogant ut ab ea re persequenda temperet, quae absque graviscandalo & omnium offensione effectui tr di non posset, & cui renitantur non solum Episcopi sed etiam Rex ipse & proceres regni. Aliam esse rationem Galliarum M longe diversam a ceteris regnis. In illis enim mandatis Papae decretam fuisse praebenda-V. Inis est quod Philippas IV. monuis Clem mori rum reservationem , sed in Gallicana Eccle με -nisterium Episcopo m impediset in caussa m- sa , rem istam adeo insolitam , totius regni piam. m. Se, salva saeramenιo suo, id tolerare non consensu indigere. Retulit Matthaeus Ρaris Prociaratorum suggestionem his verbis i met de sacrament' pram ρ ῶ is . ., i, D. iis. Λὸ i ta sandalum oriatur: ''
qua promittitur onse uti. mi; et, euis.ὰ ei. a PM per vos in Ecclesia Gallicana , scientes quod sine D=. iii. lippo. Qua ducta viritura fodimulis rancipia ab Hi . maximo scandati s inaes maliti damno mansmara. Ea dicta estatim perdonatio, non De mentum. set hoc ad effectam perduci. I uia ego quod ali- Imperatores C p. Jondebam Iidei ct canonum custi- qais is entiret, nil esset ejus assensus in reluso . . , qua omnes tangunt , cum fere omnes majores Aesem dono ct Grativi experuri v. is,tam tan g V Ἀ-μ -- Mira , necnon o ipse Rex, G. Iium imploratur a. Ecelesia Gallicitia ad .. mristia omnes principes, parati sint contradicen ora rationem. Carolus m. itis antiquum adserias nolita- sere que ad capitis exposito amnis ει res Edictis Dis ea in parte risii uis , ct mari Distibus noris privarionem; Moenim eum sideatur im- fais executionem eo misit misere proprar hoe sodalam sabmersa re ni VIII. Durata Basso a confirmata lege regia ; o Eulsis gretratis. Ristis amem nostri timoris jus executio mandata iurico s re is, vicem ' es , . iacum celeris re is non habuistis niti
Domini papae res m/m. Literis Potiti ficis palam lectis , quibus duarum praebhndarum collatio retinebatur, Legatus praeceptis ex- di et
haustis, persua ere conatus est Concilio ut . . . ., .c . . consensum hule mandato praeberet. Sed 't
extraneos a beneficiis rim iesu RZistiitii. papa hi, nihil obtinere posset, imo vero ΡΥΟ - . ,. incommodis consuere, imperi. D. M uis. Nariam curatores Capitulorum sapienter monerent a
310쪽
cavendam esse generalem secessionem , si universa Ecclesia premeretur, subjunxit Le gatus , super hac, Pidquid praecepit, uti aeriam Iicet iacira mustixisse, s Imperium saueis retra consentirem. Ad ixisse nisa Mitis seper haec auemutaram , donee per regna Aia pristiti e senserim. Pod credia promenire non posse. Unde patet in re nova constituenda per Gallias , consensum Regis, Episcoporum, & procerum exquisitum suisse a Le gato , eumque a rescripto exequendo absti nuisse, ob Clericorum totiusque regni Alc. sensun & ob scandali imminentis de secensionis periculum. II. Eodem animo tuendae libertatis ea nonicae ferebatur Robertus Lincolniensis
Episcopus in Anglia , vir singulari pietate conspicuus i qui non expectato synodali de creto , sibi liberum putavit praecepto cuidam Innocenti j IV. de conserenda Praebenda in sua Ecclesia reniti , quia juri recepto. 4-νM; ah contrarium erat. Noverit , inquit, disrari. rustiis lii. vestra quod mundatis apoststicis assem Gliati Histe se rem renurssessio ; iis quoque qua man- duris apostolicis adversmar , paternum gelans honorem, adversor O Asto. Ad Hrumqtie enim seneor ex Hetino munduro. Intiat Pupteriae sis qala in praedicta Mera confinentur, anice, si uti ter ssedi/mer non obedio , contrudus, rebelio. Noxi Bremiser Hem recolligens iura, vos ira
sedis sanctitas non potes nis qua in ad caris-n m sunt , o non in destructionem. Hae aiatem quias morant premisones, non sint in is ratio nem .sed in manifestis am defructio . Nonisii r eas totest beata sedes apost ira acceptura quia caro o sanguis , qui regnum Dei non p6φ-
debunt, eas ν elamis, o non Pater Domini no
stri sis christ qai es in caelis. Nec omitten
dum est . clausulam illam solennem , quae in omnibus rescriptis hodie inseritur , mn obstanti constitutione hac vel illa , iam tum usurpari coepisse. quod aegre ferebat Ro bertus Lincolniens s. eo quod in statuenti bus inconstantiam des gnaret, cum tamen leges constantia quadam de perpetuitate vi gere debeant, nis necessitate cogente ali quando remittendae sint. De illius titera, in quit ei consimiliam longe lareque dissema rem superiscamalaso Non obsume, nec ex legis naturalis os manda nece sitare inducto , scauteriactu vis inconstantia. si quis immodestae cuidam petulantiae verba Roberti adseri benda putet . is ante omnia Theodorici Re sis Italiae sententiam perpendat apud Cas
rimur uni uiuet . Et eodem sensu Regis A tbalarici: Rartim considentiae gentis es , inserdam res fere contra mora principis. III. Gallis etiam nostris ea mens erat, ut
non admissis Romanae curiae rescriptis, quae Collatoribus jura per canones quaesta auia ferebant, se ab iis novitatibus expe3irent. Sed tandem Romanis pontificibus aequum visum est ut suae commendationis ratio hauberetur. Commendationem vocavi , quia
olim Episcopis Clericos aliquando sedes
apostolica commendabat tantum , ut con
cesso Diaconi de Prest 3 teri gradu, eorum inopiam sublevarent ι exemplo Gregorij ciuis 3 i Q. Q. Nagni, qui syracusano dc Fanens Episco l .er 4 . 'pis duos Clericos commendavit. Sed poste ri commendationes de preces in praecepta .
verterunt ; Ec praeceptis, quae, ut Vidimus, a Collatoribus repudiabantur , Executores φ .ese. Duam,ua
adjunxerunt , qui Episcopos ad Collatio
nem cogerent, ut recte explicuit Duarenus.
Coactionis illius initia referri possunt ad tempora Lucij III. ad quam invitatus nita Stephano Tornacens, cujus haec sunt vetaba de Helveo Clerico commendato Cano nicis S. Aniani Aurelianens si Scri t pro eos icis retardationis pater Alexander III. ὶ Decano o Camnicis sancti Aniani Aaralion sis.
Seri sis o mos primo se secando. Sed neque
preces neque praeceptum vesram, quamvis tres praesendae vacarent, mouerant audire. Aho, rer, ut inanes sm preces ves , conIemplisitis areisus, elusoritim praeceptum; edi nanc demum
ramia, si placet, minare intones super eos mayestas mefixu , at qui Munditiis juvari non potaerunt imperis discunt Unci.
rum, imo & episcopatuum , & monasteriorum, ad se traherent Romani Pontifices receindentes s quid contra eorum rescripta ageretur, additis excommunicationibus in contumaces, nihil reliqui erat penes Episcopos Gallicanos quin adeo severis praecep tis parerent & Collationum jure caderent. Quare ad remedium extraordinarium con
fugerunt , scilicet ad tuitionis regiae praesidium , pietate Regis Ludovici I X. interpellata , qui his morbis edicto suo consuluit.
Nondum enim obliterata erat in Gallia, pro custodia canonum , Regum nostrorum auctoritas di quam ab luone commendatam sciebant anno Muevi. Consultus enim a
Philippo Rege quid agendum esset, s post ε.
habita eo anno duo Concilia ab Vrbano II. Nemausi de apud Clarum montem , Hugo Legatus apostolicae sedis ad tertium Episco os invitaret quod alienum erat a canoni us qui duas 6 nodos tant sim celebrandas praescribunt respondet tuo se nihil rescivisa , . se de con silio Legati. ciuis ramen se faceret, non esset hise apostolica institatis, vel ecclesiastica