Theophili Christophori Harles Anthologia graeca poetica

131쪽

τοσσοῦτον H φίλασον, οσον ζώει το φιλαμα' Ἀχρις v. 38. Hinc Echo, cuius descriptionem apud sua. Metam. III. sab. s. reperimus, ab Horat. I. Od. Ia. v. 3. vocatur iocosa imago; et Virgil. Georg. IIII. 5ω. Vbi eoncaua, ait, pulsu Saxa sonant, vocisque osse aruultat imago. ad quem loeum vide cl. myne. addo Lucret. ΙΙΙΙ. 575. II. 28. Virgil. Georg. III. aa,

Nemes. ecl. I. V. 73. R. V. 39. et κλαυσεν quis non de orare solit p Ηaeo

enim vis est Ut potestas aoristi primi: vel pqtius propter particulam αν, quis nou d lorasset. vide ad Cau

ad Theocr. Adon. v. 17. p. 3ov. ' lV. 4 . in Aldus περιιτ ληξω, quae lectio mihi non placet propter adfiilem sonum ultimi verbi in

hoc versu.

V. 45. cons. Theocrit. XIII. o. v. 46. legit Aldus: reliqui et permuta. tio modorum est apud librarios frequens. cons. noti ilad Pythagor v. 16, atque indicativi et coniunctius :

132쪽

Πνευμα τεον εοῦ , τὸ δἰ σεοῦ γλυκυ φίλτρον λ δε πω τον ενιτα' δἐ τοῦτο φυλάξω, Munduntur apud Aeschin. dialog. I. n. M. ubi vido Risuerum pag. 63; de frequenti permutatione lium

rarum η et ει vide Dorvin ad charit. Ioa. et 7a, et eL Rufinio in epist. crit. I. pag. 5.. animaduerti adfinem sonum ti et . multa veterum auctorum Iocaeorrupisse; uti etiam in v. 48. Ald. leg. ρευσει. T. v. Indicem et Schwebel. ad h. LPootiees studiosi opinionea veterum hie teneant. VI enim, ut Sta Gel. iam obseruauit, aliis corporis humani partibus alios quoque adfectus tribuerunt et 'e. g. fronti pudorem; lieni risum, inhibus iram, et hepati amorem .et cupiditates. Anare. III. aD G. Theocr. XL x6. adde Sehneidera Anmea. veber den areoα p. a98. do, c, Ursin. v. 43. Adludit poeta, ut Stais . et Res in. Iam pulcre obseruarunt, ad ultimum illud osculum, morienti euiuis carissimo dari solitum. Oseulum ho , quod e reis Graeci dixerunt, inter praeeipua moriemtibus ossicia praestanda numerabatur: et veteres cum extremo amis sui spiritu animam etiam se haurire et excipere credebant. Cici in Verrem orati VII. -- tres. nihil aliud orabant, nisi ut filiorum exirmum I ruum excipere fibi liceret. Auctor eonsolati ad Idaeam v. 157. Virgil. Aen. IIII. v. 684. Praeter ea

veterea credebant, animas osculo amatorio In aliud corpus transfundi. vide Most ad Longi Pastor. p. 15. et de dulei hoc amoris commercio et osculis, quibus

animam sugebant, vide Burma AE ad Minsi veteri uti m. v. a19. V. H.

133쪽

V. 5L εμ-. Hersonis ita Verismae L cap. 4.. pag. 53, hic locus suspectus est, quoniam ερχομαι datis, qui descendunt ad inferos, bene dici possit;. demortuis vero, quorum quemquam redire negant, ve

hum hoc nimis languidum sit, nec huic loco satis aptum. Substituit igitur, σιχεαι, abis, discedis, et laudat praeter alios Bergierum ad Alciphr. I. ep. 38 ubi docet hic ειχομαι mortuis eleganter dici. V. sae βασιλ-'h. e. Plutonem, cuius smaginens describit Statius Thebaid. 8. an V. Schinebis. Ceterum hic t us fulcit coniecturam missi, qui apud mock tom. II. pag. 1282. n. 27. emendat αγριον, Ita enim olim legebatur: ςυγνου, ἀγρον in Bione vero coniunguntur sυγνον καὶ ωγοιον . -υ χαλεποι. V. 5 . αυτα dor. pro vide ad Anameoia. VIIII. ara' v. 55. παν-Aldus, παγκοιλον. Dein loci, re καταρρεῖ, quam veram lectionem me ford, Winurion, Schwebet et Schier adoptarunt, Stephan. ' Hi tamen in margine καταρρει veram probat lectio. nem, et Xylander legerunt vitiose, se σε unde Vulcanius male emendauit ci δε και Αδην v. Schier. καταρρεῖν proprie de suminibus, deinde dosanguine Hom. II. δ. 1 9: de famelico, Callim. II. in cerer. v. 19. in cuiuP ventrem omnes cibi frustra

134쪽

1DYLLIUM L

λασσας - κατέ ρεεν ειδατα παντα. De somno, inter

Sapphus fragm. n. LVI. ἈεΘυσσομενων φυλλων κωρια καταρρει. Conculo vero foliis somnus prorepit. Tum de multitudine hominum congregata et concione celebrata, ut Latinorum consuere'. laudat iam Schwebet. Aristoph. Acharn. v. 26. αΘ ζοοι κατα ρέοντες. vide etiam usum h. v. metaphoricum supra vers. 8. Bion IV. 6. προρεοντι cdor. pro προρεουσι) m ae coinfluunt. Compara quoque elegantem locum apud Amuan. H. U. XIII. c. 3a. et Catuli. HL I . tenebrae , Orei, quae omnia bella deuoratis. - . v. 57. φοβευμ αι pro quo vocabulo dorieo Vrs nus diale dedit φοβοῦμαι et te timeo, iratae et tristi Ue- ineri bene conuenire videtur. Secus tamen videtur Koniers, qui in obseruatis philologicis, Lugduni Bat.1771. cap. VI. pag. 77. deae minus congruum id esse arbitratus, legere malit, φοβεῖται. Nam quum illud liget suus Adonis, habituram illam semper secuin i Proserpinam, indignata venus dixerat V. 5 . λαμβανε. - Nunc, de loro, inquit, Adonis, qui mihi per

v. 58. οναρ. excitat Schwebet. Apollon. Argon. IIII. 8s. Moschum in Oaryst v. 8. et vide nostram O, serv. ad Mimner. L vers. 4. - τρι πό9ατε, vide Val. Chenar. ad Theocr. AdoniaZ. p. 378, pro ποῖος I aiacaenar. apud Κoppi si A loc. mem. legere iubet sed ποῖ ος grauius dictum videtur. .

135쪽

v. 6o. cingulum Veneris describit Hom. Iliad.

v. 61. εμ - infamilii ca wάμμαι mee lectio lnobilior es , quam Aldina, Vrsini, et quam Stephanus quoque habet in margine, εμεινας, et Xylandri inter. lpretati . coni. noti ad v. 46.

v. 64. interion, G ord, Missus, quem sequutur Stater, legunt Stephanus, Vismus, Scis hesius 'habent ἐγχεε , laeti ne haud ignobilis' est imago, quasi venus eorpori Adonidis adstans laetumas, in illud stillantes, effudisset, quarum copia tanta fuisset, quantum sanguinis fuderat Adonis. v. 66. vid. Schol. supra ad Theinriti XI. sue V iean. et Statilia ad h. l. Prior ex Plinio XXL M.

obseruat, quamquam non pro certo definire audeat. Anemones florem numquam se aperire, nisi vento spurante, atque inde nomen accepisse, et contradicit in- iterpretibus, qui vertunt, papauer, quos et adfinitas ἡ nominis cum Argemone, et norum inter se similitudo fefellerit. Idem, Anemones, ait, cuiusdam, varia enim sunt eius genera flos in dilutiore purpura rubet: quod quidem cum colore puniceo, lacrimis diluto Nume conuenit. Posterior cum Longopetraeo meis morat, alios aliter sentire auctores. Quum Adonidem suum venus ab Acheronte reuocare haud potuisset,

136쪽

cruorem saltem ipsius nectare odorato conspersim, in eiusdem coloris forem, cui nomen esset Anemone, mutasse. v. Schol. ad The r. IdylL V. pa. Aliam rosae originem describit Anaere . LIII. 3o. sqq.

v. 68. δρομοῖς τιον Stephanus in margine. - i v. 69. Fulu. Vrsin. et Stephan. in ora ςιβλ ετώ- ια. Aldus Alludit poeta ad Adonia, in quibus Veneri atque Adonidi duo lecti stemebantur. Theocrit. Idyll. XV. 1as. Schwebes. vid. indic. v. TO. το σον τοδε - quantus concentus littera- ,rum et isoeroris in iteratione perpetua vocalis O in quinque vocabulis, et quam egregie exprimit luctum et doloris vehementiam bis repetitus Articulust De το σον paucula adnotauit miliam. ad He doti P D . . 687. n. 5a. V. 73. υπν. In editi Schierim. hane singu- Iarem quamdam locutionem esse, nescio quis iudicat, quam 'ta alibi inuenias, et Adonidis voluptates castinsmis verbis designasse poetam. Tunc ιεζον υπνον interpreteris υπνον μετα ista . v. 74. Hes is hunc versum ita interpretature cum mitem Adonim in aurea eulcitra depones, gaudia, quae ibi tecum capiebat, in mentem reuoca, et amistum

137쪽

maritum, miserum Adonim desidera. Ouid. de Rem. Amor. II. v. 727. Hie fuit, hic iacuit, thalamo νe. quievimus ilio, me mihi laseiva gauvia nocte dedit.

Aurum amauit Venus, eique sacrum fuit: hinc cui citram fuisse auream, finxit, aut alios imitatus cecinit Bion. vide Schwebet v. 75. Mortuos coronare solebant veteres. Long petr. laudat Euripid. in Phoeniss. v. 1626. et in He cute furente v. 525. atque ex Clement. Alexand. Strom. Iibr. III. c. 8. hanc caussam adfert, quoniam coronη symbolum est tranquillitatis imperturbatae v. 77. μυροοισιν Vrsin. habet μυζοισιν. Aldus καλοτσιν. sed bene defendit vulgarem lectionem

Schwebet. quod myrtus Veneri sacra habebatur. Ouid. de arte amandi III. v. 53. Et Plutarch. in Marcello P. 3IO. μυρτον Αφροδίτης pdpellat.

petraeus obseruauit ex quodam epigrammate: μύρον blanditiarum amatoriarum fuisse vocem. Sed senties et admiraberis Iugubrem sonum iterando O litteram.' V. 8r. In amicorum vita lanctorum luctu solebant veteres etiam capitis, quin superciliorum pilos detondero. Hom. Iliad 4,. v. T r. Sapph. n. 66 pag. 8O.

ubi I fus hunc ritum pluribus illustrat testimoniis et vid. Callim. H. in Dian. v. aet6. ibique interpretes.

138쪽

SIatium Thebaid. VI. 129. Artemidor. I. c. 27. prodit, antiquitus moris fuisse, in luctu supercilia radere. U ω Ursinus. vii versu 33. - ciςως. conL Ouid. III. Amor. ei. VIII. v. T. et Moll. ad Longi Pastor. p. 47.

V. 8a. Stephan. in margine τοξον εκαιν ος δἐ . πιεζον, oς δε ψαρ. V. 8 .-: ad abluendum corpus, more Veterum, antequam cadauer in lecto ferali poneretur et inungε

retur. Hom. n. Σ. 3 9. 35o. Stephan. in margina, λεβητι quod placet. v. 85. Imitari videtur anaer. Od. VIII. ubi vide

Barnes. v. 86. 'Aυταν minus commodum. obtinere locum,

putat Lenney. Animai d. ad Coluth. pag. III. et legendum censet: 'Αι, αιl Haud male quidem, praesertim collato v 28. nisi αυταν sensu nobiliore, quod Amores Venerem praecipuo honore prosequantur, interpretari malis: ipsam, dominam. Ru. 87. Hymenaeus, nuptiarum deus, faustis tantum . . nuptiis interfuit: hinc taedas nuptiales exstinxisse, genialemque coronam capite solutam excussisse dicitur. Apud /Graecos sponsa ex paternis aedibus il. sponsi domum 'ducta, aut domum curru vecta cri .

Polluc. VIL L 33. et Isngem. ad eum III. c. a.

139쪽

. faces praeserebantur, iuuenes inter musicos tibicinum atque icitharoed tum modos saltabant, atque Hymmnaeus, nuptiale Carmen ab amicorum consanguine

munque turba, sponsam comitante, decantabatur. H lmin. Biad. Σ. 49a. Musisus v. a . v. Miseric iv. 88. ὐετω. Aldus μετα legit. V. 9 . M Aδον - προεν. quod adtinn ad Adonim - euod adtinest ad Hymenaeum v. Messesing ad Herodoti. P. 69I. et quae supra ad Tyrtaeum L 19. adnotauimus. Dicere quoque solent τα τοῦ - - - - quod adibnet ad - v Dorvin ad Chariti pag. 9a. mox V. 924 ἀλληλ. cons. ad Moschum ΙΙ. M. V. 93. Dione, mater veneris Hom. B. 81. M. Schol. ad Theocrit. VII. Iss. hoc autem Ioao ipsam esse Venerem, Xylander Censet. V. M. μου dor. pro μοῦσα . omnia e mplaria Iustent μοῖρα. Bonaventura Vulcan. solus habet MO - , quam lectionem adoptarunt Res inius et Sehieri qui posterior lectionem vulgarem pro mendo typ graphico habet. Hes in. vera. 9s. ingeniose emendans imit μον pro vetere lectione κώ ρον ἐπαείδουσι rquo iteratio τοῦ Aδωνιν grata fiat et pathetica. Laudo

hanc coniecturam . quae antiquam lectionem μορ- i

s an potest fulcire. Adquia enim, quia praetra

140쪽

H s Eι. fatum et naturam, sua eulpa incuriaque, intersit: vel Parcae, lacrimis et vlulatu Veneris motae, deplorarunti belli hominis obitum eumque laudarunt; Proserpinavero Adonin retinuit secum nec orco demist. Qua quidem fictione poetica Bion communem tristitiam luctumque et iacturae dolorem mire auxisse Videtur. Forsan leuiori permutatione καὶ in Nad, et τι,

αν ιλ. posita, ita interpretari potes. Adonim, quin hunc x mortuum laudant Parcae. Hesrinii tamen emendatio est elegantior; et videant acutiores.

V. 95. ἐπακήει. Sehmebel. in variis lectionibus, Henr. Steph. υπακήει legere, scribit, qui tamen in minore edit. habet μακουει: sed diuersitas haec parum valet; hoc enim loco idem est ae-: quippe verba composita eamdem saepe habent potestatem et stricturain uti simpliciae et contra. v. supra pag. 7. et suing ad Herodot. libri IIII. pag. 3 a. euud. ad libr. VlI. pag. 55o. et V. 96. Aut ille non audit, non sane neque potest v. ind. Θε audire. Κωζα, cdori pro h. e. Proserpina, enim eum non dimittit. V. 98. κωμων Vulcanius interpretatus est molli parice e serelae, aut ut Horat. emit, Desino mollium. qηfretarum, quod, Venerem in summo lumi eonuiuiis, indulgore, dictu absurdum fuerit: tum, quia hoc idyLlium nihil aliud habet, nisi lasciuam ac mollem deini pruedicationem: Porro, quia sta-- fgnificatio late patet et generaliter de iis, qui amatoriae lasciuiae

nequitiaeque indulgent, sumitur. Pindarus κῶμον