Theophili Christophori Harles Anthologia graeca poetica

41쪽

v. 16. confer camerarii comment. utriusque linguae p. 67. To. R. Meysianus, quem consulas, ad h. l. bene obseruat, linguae latinae inopiam reddere loci huius interpretationem paullo dissiciliorem. Nam nec nomen habet, quod plane respondeat huic Graeco συνοψρυς; nec quod illi μεσοφρυον. Hinc ne Cicero quidem de N. D. II. cap. 57. omnia reddere et interpretari potuit, quae Socrates apud Xenophoni. Mem. Socr. I. 4, S. 6. de custodia et praesidio quasi oculorum dixerat. Mihi quidem, ut ad Anacreontem reuertar, rea interpretatio, reliquorum enim interpretum senis 'tentias excutere, nec vacat, et ab instituto nostro abest, O minus difficilis et contorta, quam aliorum esse videtur, i s versum decimum quintum et duo sequentes, di Xerim, iesse explicationem vers. I . ut εχ ετω. exhibeat, res Uat, exprimat, reseratur ad in versu octauo; bpost εκεινη supplendum sit λι aut τὸ λεληΘοτως quod voc. Schneiderus et antea Stephan. unicum tan- εtum vocabulum intelligit, nec το separat, dissentiente i Barneso συνοψρυν denique innuat, pictorem cauere, ine puellam pingat plane superbulam, cuius intercilium diremtum esse videatur, aut omnino tristem, quae frontem corruget et quasi misceat; sed hilarem, ingenuam et venustam, quae seueritatem vultus condiat amoenitate quadam et comitate. Uultum enim pueblae, aut alius cuiusuis hominis, superciliis in semio bium speciem λεληγλως, ut discrimen vix sentias, curuatis iunctisque si intueberis, in natura ipsa hanc interpretationem positam deprehendes, ita, ut dulcedinem animumque poetae, ad naturam rei adcurate reserendam, intentum sentias et admireris. Pollux

autem libr. U. Seet. so. τὸ supercilia

42쪽

c ARMEN XXVIII.

2o contrahere apud tragicos de tristibus dici obseruat; ot Scholiast. ad Theocrit. Idyll. VIII. 73. συνοφρυς κοζαν explicat ἐυόφθαλμος ἡ νετη. conser Trilieri obir.

p. ao2. Quare nec cum Pavone το muto in τὶ, Ve sumque 16 cum decimo septimo, uti Steylianus, quem vide, iam fecerat, coniungo; nec cum Barnesio συνο substituo; nec, ut Baxterus opinatus est, σολο - κοφανὸς subesse arbitror. Mirum est, ait Stephanus,

placuisse veteribus ita consuta supercilia, quum nihil a pulcritudine magis videatur alienum. Sed alia multa obseruabis veteribus fuisse in deliciis, quae tui non erunt stomachi. Hactenus Stephanus. Sed enim si recte interpretamur verba Anii creontis et potissimum ad λεληΘοτιυς animum aduertimus, supercilia non confusa sunt; sed venusta coire videntur; nec displicebunt, sed comitatem quamdam decoram, grauem et nobilem prodere videntur. cons. LegpV. in

Laocoonte pag. zo2. P. I. V. X7. Bλ. . .. δ' ιτυν. dedit Barnes. et legendum

censet. δε reddi quidem potest etiam, ut supra T. a. et conser Hoogeu. de particulis p. 26 I. sed non opus est, uti iam xiderat StΡphanus. 'V. 38 In oculis praecipua pulcritudinis habebatur sedes. vid. Ale*hr. III. ep. I. ibique Bergier, et Musaeum v. 6 . ibique Sehrader. Plura disputaui de hac re in commentati. philol. I. et II. de Ocula. V. 2o. 21. Oculi set yartim graues et quali terribia '

43쪽

- EX ANACREONTE

alie oculorum corruscantem. Seneca Hyppolit. v. 795. Quam grata est facies torva viriliter. illud Homeri ILώ, ao6. γλαυ-ωmς 'AΘηνη imitatus videtur An reon, quem etiam Od. 29, 12. et Theocr. Idyll. XX. as. confer. DE Uenere vide Philostr. Icon. II. I. p. 81o. ed. Olearii. De voc. υγρω vide indicem, et L. Bosium in Animadu. ad scriptores graec. pag. 46. 47. Nemes.

Ecl. I. 5 . de Meliboeo planius cecinit. Blanda tibi Dultus grauitas et mite seuera cal. ferena Fronte supercilium, sed pectus mitius ore. Cons. Epigr. 219. libri III. in Anthol. Burmann.

v. 22. 23. cons. Achssi. Tat. I. p. II. Bion. I. a7. Properi. II. el. a. V. 19. Mulaeum v. 58. Vbi elegam tissimus Schraderus plura collegit exempla, quibus illustraret. colorem niueum, purpureo mixtum, suisse laudatissimum: adde schwebet ad Bion. I. v. II. Dorvine in Van. critic. pag. 1oa. et ad Chariton. p. 161. Mota lecti. Venus. pag. 377. sqq. et ad Od. seq. Vers. I8.

Componere haud poenitebit, quae apud Thomas Persin Reliques of ancient engliscit Poetry London 1765. vol. II. p. 133. secundum interpretationem in Neuen Bibliothek der schoenen Wissen hasten vol. II. Part. I. pag. 7I. leguntur. si Ihr krauses Ηaar schien ledem Bliche den reinsten Fliden Goldes gleich; Ihr glam zend Aug Warf Wie die Perlen, aus Morgentand ein Ummlisci, Lichi, das Blut trieb eine sotche Farbe aufder crystalenen Wange vor, ais ob die LilievndRoseim Wettstreii um den Voraug wΚr,, vid. etiam OL

' seq. v. 28. ibique notam.

v. a . Labia sunt Suadae sedes. v. Fabrum ad h. l.

44쪽

c ARMEN XXVIII.

et Motzii Lecti. Venus. pag. 387. ubi nec noster omin. sus est locus. adde Wielandi Comische Erasilungon. Endymion v. 49. sqq. 26. v. Legingit V. c. Laocoon. p. 21 8. 27. Λυγδ. Verto, eirca, aut, per laeue aut candidum collum. Martiat. I. ep. 13. v. 3. habet Candida . S. Biou. I. 27. Vbi vide notam, niueas mammas, diiscit. cons. Schrader ad Musaeum pag. 176. Λυγδινον dici a λυγδος, qui locus erat in Paro insula, unde Candidissimum marmor essedi solitum erat, Baxter aiebat. Sed Stephanus, quem vide, rectius dixerat, esse marmoris genus, et laudarat iam Philoserat. prooem. Iconum, ubi Olearius plura de hoc lapide Athbastrite pro- . fert, idemque laudat Plinium Η. N. XXXVI. 8. qui ab initio, isDe Alabastrite, et Lygdino et Abalandico; ait, Hunc aliqui lapidem alabastri tem vocalit, quem cauant ad vasa unguentaria. - Nascitur circa Thebas Aegyptiacas et Damascum Syriae. Hic ceteris Candidior. ,, Est etiam λύγδος Paria. cons. Salmasi Εxerciti. Plinian. pag. 39 . edit. Ultraioct. qui de hoc lapide agit copiolillime. Poetae vero candorem Et nitorem hominis aut rei etiam cum Pario marmore comparare solent. Pindar. Nem. Od. . u. I3I. Καλαν Παρίου λευκοτεραν. Horat. I. Od. I9. V. s. Vrit me Glycerae nitor splendentis Pario marmore. purius, et Seneca Hippolyt. v. 79 . Lucebit Pario marmore clarius. Confer Mota de seliet audacia Horatii pag. 1 5. in opusculis.

45쪽

3o. Subpurpureum imperat colorem, qui dilutior sit, et alios transmittere possit colores. De peplo v. indicem. Hanc vestis descriptionem multi illustrarunt, O Beroer. ad Alciphr. pag. I 6o. et artifices veteres in statuis et gemniis imitati sunt. v. Motet veberden Nutgen und Gebrauch der alten geschnittenen Stet ne, pag. 86. 87. Alien b. I768. V. 3 a. quod cutem prodat: simili, saltem parumper diuerso modo, Hora . lib. I. Od. 9. v. 2I. Nunc et latentis proditor intimo Gratus puellae risus ab angulo. v. 33. απέχει. Hic locus interpretes valde torsit: Equidem κηρὰ supplendum censeo, et ita interpretor: Cera impedit scilicet, quominus plura admittat et sustineat. Atque pictura ipsi adeo placet, ut agitante quodam numine incalescat et filo Orationis abrupto,

gaudio persusus exclamet) quin video imam meam

λ puellam v. ad Od. 9, 27.) Tu cera tabula ex cera facta v. 8.)-ωa loqueris. Haec interpretatio facilis, simplex nec ullo modo contorta esse videtur. Cogitemus tantummodo, poetam spiritu adstatum loqui.'Aπέχων vero significare, retinere, impedire, multis exemplis probat ophe ad Marc. XIIII, 41. Hanc quidem moam interpretationem non intellexit, et, quod saepius fecerat, maligne explicuit Schneider p. 238. Enimuero cera et pingendi in cerea tabula ratio impedit, quo minus pictor crines unguenta olentes vers. 9. Io. nec Gratias collum circumuolitantes, v. a7.2M

46쪽

Πλο ιμ- αταπτα συνθεος, ' Ἀφῆς nec aversant corporis partem, carm. 29. V. 38 - o pingere possit: Tabula igitur haec omnia non admisit, praeceptis picturae seruandis. Neque tamen cum quopiam contenderem, multo minus adeo inurbane agerem, qui cum Barnesio α εχει satis est, explicaret, aut cum Leisnero μ σ3ον suppleret, et legeret accipe mercedem. quama postremam interpretationem fulcire videtur v. ψ . Carminis sequentis. b Adiungimus hane odam superiori, quia altera alteram illustrat, atque comparatio duorum carminum et delectabit adolescentes, Graecarum venerum Cupidos, et sensum insigniter acuet. conL LeFng. Lao- Coont. pag. 2I3. Winhelman. ad Odae antecedentis initium laudatum. Horat. epod. I , 9. not. nostram ad Od. 28, Ia. et Schneider Anmerk. pag. 2q . ubi designificatione μελας, κυάνεος, copiose agit, et pag. LX. V. 5. V. Iunius de Coma pag. 57o. Homerus vocat ξα Θην. Il. οι, I97. Odyss. N. 399, 43 i. et II. 51.

Κομα χαρίτεσσιν ομοῖ M. Cliarites vero καλλίκομρι

frequenter dicuntur a poetis: V. Wolf ad Sapphus fragm. pag. 226. et Stephan. ad nostrum Anacr. locum. De voe. ἡλιωσας vide indicem.

47쪽

v. p. δροσωδες, roscida frons est succulenta, ut Barnes monet, aut succi plena, ut Terent. Eunuch. Il. 3.α6. ait, et succus ipse sanguisque faciei, qui splendete viventi, viva veraque facie. Fulget visus in ore ILquor, ait Martialis VI. epigr. i 3. 4. apud Gronsurum in Diatriba Statiana pag. 15ssqq. ubi de hac venustate

uberius agit. Alia metaphora Vsus Hor. I. Od. I. V. a. laudat cerea bracchia, quem locum eleganter explicat Κlotet in lection. Venus. pag. 188. . v. Iz. Cons. Od. 28, 2o. Philostr. icon. p. 798. ed. Olearii. Museum Capitolin. tom. III. nr. 2o. Mariette Ioc. mem. nr. XVIIII. v. 16. φοβῆται timeat notanda est vis medii. v.

mediis. τὸ μεν - το δε partim quidem, in partim vero. Barnesius, articulus, inquit, τὸ postulat, ut λα subaudias. tv. 18. Faber h. l. ita vertit: Facito, ut eius genae, quae rosae colorem referunt, lanuginosae sint, sti ma- Num Cydoniaeum. v. etiam Stephan. ad h. l. μῆλον

48쪽

CARMEN XXVIIII. '

enim est h. l. malum Cydonium. v. Barnes. qui etiam laudat Uirg. II. Ecl. 15. ubi vide cel. Heyne. Ab.

rosa vero poetas ad venustatem rei vivis coloribus depingendam desumere elegantissimas comparationes, ad odam praecedentem v. aa. iam obseruauimus. Addimus Od. U. odam LIII. inprimis v. 39, 2o. I, a quibus cum versibus eomponere haud poenitebit Hesiod. Theogen. v. 251. Hom. H. in Sol. v. 6. et plura

collegit Wolpus ad Sapphus fragm. p. aa7. quibus adde Theocrit. Id. ΙΙ. v. I 8. alia exempla et iudicia vide apud Iribb in Vnterlachung etc. pag. TI. sqq. Anacr. . oda LXII. Myrillam. ροδον - κορπις vocat. Pari modo Gesner in Idyll. Euandra et Almina pag. 8. igbertrio alis, wie die Rose gemeiae Gras - Blumen libertrist. Idem pag. 16 . alia vititur comparatione eleganti. Die Subne war annauis thiger ala der iunge Urschbaum, inmu er zum emsenmal blsihi. Gleim. p. 1 9. P. I. Virg. Aen. VIII, 168. contra Nemesan. iuuenem deplorantem inducit Eclog. II. 41. Pallidior buxo, violaeque simillimus erro, ubi Titius jura collegit exempla: adde Sapph.

II. 13. et quae ubi adnotavi. v. Io. Radix est, quae erythrodanum etiam vocatur, qua mulieres faciem pingunt: usu Patur h. V. pro verecundia, rubore. Sappho VIIII.

κεν. Protinus cutem ignis dimanavit: aut uti Catullus imitatus expressit, tenuis sub artus flamma dimanat ad quem. locum V. Statium pag. 35. ed. Wolsi cataminum Sapphus o autem apud Sapphum ignem esse, qui colorem rubeum iis, qui re aliqua adficiuntur, esciat, docet Peuce ad loe. Sapphus pag. 29. vi

49쪽

ερυθημα πυρωΘες, rubor vultus igneus. Anacreon vero, qui inde explicari potest, suauiter addit αiδους, εἰς α. δ. βαλειν, h. e. quantum addere potes, scit'. per artem, adiicias genae pudoris ruborem. .' v. a .. Vid. ad Od. praeced. v. 2 . V. 25. V. Virg. Aen. VI. 8 3. Hinc pictura a nonnulΙis poesis tacens; et poess pictura loquens nomiis natur, quarum tamen fines circumscribere studuit cl. Lelsug. in libro aureo, Laocoon etc. Contra quem quaedam monuit Mosa in Ach. litter. vol. III. P. III. P. 283. τὸ δε παν vertit Pawr omne, quos mente complecti et verbis e rimere queam. V. 27. Mετα cum Barnesio secundum cod. Vatican. reposui. alii legunt μεγα; et. Baxter defendit. At ienim nexus versuum requirit μετα, et tenuem breuem frontem amabant veteres. v. 28. 29. Versus hos paullo dissiciliores interpretes vario modo explicuerunt et tentarunt. V. Barnenet Pam ad h. l. Schwebec ad Bion. I. 27. pag. IT,

nihil quidem mutat, omnem vero sensum ex ellipsi ἄν et pendere sibi persuadet, et hanc verborum vim esse ait: Paene oblitus essem eburnei Adonidis colli. Ego vero metuo, ne oratio languescat, et poe-

50쪽

c ARMEN XXVIIII.

mati multum vis et gratiae detrahatur, lubenterque adcedo Salmasii coniecturae, qui ad Tatii Erotica legit. τον Aδωνιδος aut cum Pam potius τοι δ Aδώνιδος παρελΘων superans Adonidis collum ἰλες αντινος

τραχηλος. Ita quoque, τον δ' 'Aδων. πῶρελ' legendum iudicat Warton ad Theocrit. tom. I l. p. I. ad Toupii addenda, et docet παρελΘειν saepe denotare, superare, metaphora sumta a cursoribus, qui antegrensos praetereunt. D. Heinsius ad Sil. Ital. VI. 297. legit

tur: I acieque latus esto superansque Adonideam, probante Colomesio ad Quinctil. Institi. Orat. X . Ia. p. III3ed Burm. ubi transire idem est ac vincere. Drahen b. tamen ad Silii locum amplectitur Barnesii lectionem.

v. 3 . Mercurii nianus ob gracilitatem et flexibilitatem in prouerbium abierunt. v. Rames. ad h. l. i Inpingenda autem pulcritudine Bathylli iubet Anacreon imitari et referre imagines deorum, quibus veteres artifices summam, quam mens et ingenium hominiaeoncipere et eXprimere potuerant, pulcritudinem attribuerunt. v. Winhelmann Geschichte der Κunst P. Lp. 156. R. Binas Mercurii manus expressas conspicimus in monimento apud Caylum in Sammiung von Alterthumern p. 2Io. edit. Noriberg. 1766. Devenustate Mercurii lege Winhelmann Anmerkung. liber die Geschichte etc. P. I. p. 45. adde Mariette Traiis des pierres grave es tom. II. nr. 28-3O. v. 3a Castor et Pol Iux inter formosissimos veterum adolescentes numerabantur. . Τheocrit. Idyll. XXXII. cons. Mouisaac. antiq. eXpl. tom.' I. pari. II. p. 3O