장음표시 사용
81쪽
ab alio eius adsecta versibus expressat videntur cordatioribus. Quidquid est, praecepta haec, a quocumque yrosecta sint, vere aurea sunt, ideoque ea in hoc Co pus recipere non dubitaui. Praeter Schierianam vero oditionem consului editionem Aldinam sitie anno; quae adem esse videtur, quam Hambergerus Ioco supra laudato p. III. ex Maittario laudauit, ubi carmina haeo- cum interpretatione interlineari addita furit Constantini Lascaris Byzantini de octo partibus orationis libris rporro mehelianam cum Cebetis Thebani tabula, paris. 1337. tum Stephani Poetas Graecos principes etc. I 566. ubi P. II. pag. 466. reperiuntur haec carmina. Iechelius semper Oxpressit lectionem Aldinaeses tephanus paucissimis in locis discedit. - Nec hon' Hieroelis commentar. in aurea haec CarmiBa, ed. Cum erit Londini 165 . denique, praeter Winterlonii poetas minores et alias vulgares, Salmasii Hotas ih Iibrum rq abula Cebetis graece arabice, Iatine, item aurea' cammina Pythagorae cum Paraphrasi arabica, auctore Elichmanno, cum praes. Salmasti. Lugd. stat. I6 o. aurea, h. e. yraeclara, illustria. palae .phat. sab. I9. 'Eπὶ τουτώ δἐ ονομαζονται χθσαι es καλλιςον γριρ o γ ζυσος' - δε ε κρῖναι κάλλιςαι. Pari modo Plin. II. ep. zo accipe auream fabulam adde meroesis comment. pag. 6. et Bergier infra ad Aristophanis Plutum a68. - επη carmina. Sic apud Theophrast. ch. 26. i.
v. i. Ha ἀει,ται. eonitu ἰsunt, dispositi. Sic legunt Hierocles et habent editt. Aldina, Neches. Marcii. Curteta et Steph qui in margine-BHεινταις tamet,
82쪽
cerone, cde leg. libr. II. cap. 16. in lege est, nempe lege ciuitatis, et Arabs interpretatus est, ut illis honorem exhibeas eum, quem approbat Religio. Atque Marcilius ex iis, qui viristoteles, Soerates apud Xenophontem, Cicero, porphyrius de cultu deorum scripserunt, ad litam communem et usum reipublicae conuenientius intelligi posse 'arbitra tui νόμον πολειώ, legem crustatis. Ad mentem vero pythagorae magis adcommodata est interpretatio Hieroclis, pag. cui lex est mens πω rex, ο δημιουργικος νους, mens itaque siue anima muna Aegyptiorum ipsa voluntas diuina, quao omnia petapetuo producit semperque conseruat. λακει ται vero uterocles eo resere, quod alii deorum aliis sunt diutiniores, et ordine collocats atque distincti, in rerum naturam prodierunt. xeque enim sortuito ordinem euncta sortita sunt, neque electionis mutatione, sed a conditoris lege discrimen storum prodiit, congruamque naturarum praestantiis ordinem adepta sunt. Quo fit, i
ue, Dod, yti lege dispositi sunt, honorari praecipit.
Bon de diis tantum immortalibus, sed de illustribus Hemibus humanisque animis communiter intelligatur. Deum vero, aiunt Pythagorei, honore adficies quam' optime, si eidem 'fias similis. Quoniam vero legeriordinis uniuersitatis eonstans tuetur obseruatio, huius. - que obseruati is custodem apud veteres mos erat ar cano iureiurando nominare, merito deinceps ad ea,
quae dicta sunt, veluti consequens dogma, de iurea iurando praeceptum adiicit. plura vide apud Hieroclem
v. a. sunt hi Pythagoris, qui medii genetis
sunt inter deos immortales atque tamines. v. indicem,
83쪽
v. 3. γαίρονας, hi sunt pythagorae viri praestanti
virtute, et secundum Εtymologiam quasi δαήμ ονες scientes. Hierocles pag. 4o. inter alia de his, eos etiam daemonas probos vocare usitatum esse scribit, tamquam diuinarum legum callentes atque peritos, ως οντας δαίμονοις sorte ut expresse pag. 5. Iegitur, καὶ των νομων. v. indicem. καταχΘονίους. vide indic. Arabs exponit de geniis terrae: melius autem Salmasus de animis defunctorum, et explicat Hieroclis verba, ab aliis male intellecta. v. Irhou. de palingenes c. XII. Libamina autem
et sacrificia manibus et desunctis fuisse oblata, ex antiquitate constat. Hom. Od. λ. a6. Euripid. Iphig. in Taur. 163. et alii aliis locis, quae vel compendia suppeditare possunt: nisi hoc ab instituto .Pythagorae alienum est, quod quidem cI Schier opinatur ad h. t.' Defunctis vero apud Athenienses cognati statis diebus
dabant inserias ex lege Solonis et oraculo. Demosth. contra Macartatum p. 1o38. ubi multus est hac de re. Ossicia autem, quae plura erant et magna cum cura praestabantur defunctis,adpellantur δικαια, οσια, νομιζομενα. verbum in Pythagorae schola usitatissimum. Hinc diseipulorum Pythagorae unum genus 'dicti, quod in rebus veneratione dignis sue diuinis versarentur: quibus oppositi fuerunt πολιτοιοὶ, occupati in administratione reipublicae: et 3 is ηριατικοὶ,profitentes scieotiam mensurarum et siderum; vel ut iverbis Efehensaehit in Epigines p. 4. utar, fuerunt, quia Pythagora secretiore doctrina rationem etiam eo. rum, quae docebantur, percipiebant; diuersi ab 'Aκουο ματικοῖς, qui, quod didicerant, fide tantum tenebant, et nullas accipiebant rationes. addera non poenitebit lon-
gain obserinitionem Schosiast. ad Theocr Idyll. XLIII. s.
84쪽
φίλον σου μαζταδος εινεκακοφρα v. s. conser Liuius XL. c. U. cic. de amiciti c. . De voc. est locus classicus' apud Plutarchum de audiendis. poetis cap. V. pag. 42. edities. Erebsii. Plutarchus enim obseruat, virtutem non solum dici de praestantissimo et maXime omnium nostrorum diuino habitu, quem rationis rectitudinem et naturae ratione praeditae persectionem, animique com sentientem secum adfectionem intelligimus, sed vim tutis etiam voce pro gloriae, potentiae, secundarum rerum aut similis alicuius rei nota poetam usum suisse. vide ad illum locum Krebsi animaduers. pag. 153. adde indicem. v. 6. εικε. Hierocles p. 6r. iam bene interpretatus
cedere leniter bene monentibus amicis. et cl. tandem burg in Animaduers. ad Xenophontis Mem . Socta. Lipsae .X769. ad Xenoph. libr. II. c. 3 g. 16. nostra, Pythagorae verba vertit, lenibus obtemperes verbis, isque obseruat λο- υπεικειν, l. e. priorem aliquem loqui sinere; et λογοις ὐπεικειν d. e. dims, monitis
ostemperare, cedere diuersa. . Marcilius autem vertendum putat: cede amico, non orationis tantum
lenitate, verum etiam obsequiis adhibitis; et ἔργα ἐπωφελιμα, putat, dixisse poetam, intelligentem iγεσεις, i. e. benefacta, siue Θεροι ειαν i. e. cultum et obseruistiam. Arabs interpretatur: ut praebeas te ei facilem, praestando humaniter, quod promoueat eum ad emolumentum.
85쪽
V. 8. ναιει. Facultas vicina est necessitati; qu niam, ubi facultatis extremum est, ibi necessitatis principium: qui enim posse definit, non posse incupit. - Ignoscendum amicis, quantum potes. Nam facultas vicina est necessitati, h. e. neque enim' Ω- per potes: mam saepe facultas impeditur necessitate. Maressius. adde Hieroclem.
v. 9. δ' ειδιζεο, ed. Ald. chel. Salmas. et stephanus in margine; in textu vero hic, uti etiam Narcilius, δε prius magis poeticum est, et rectius. Librarii autem vel in scribenda vel in nec ' ' gligenda Apostrophi figura inconstantes fuerunt, ut vix certi quidquam ea de re constitui posse videatur, ut cl. Fischer ad Aeschin. pag. 6 . ait: inde h. l. duplex illa lectio facile oriri potuit. v. I . conL Xenoph. taem. I. c. s. et eap. 6. g. 8.. et Kyphe Obseruati. sacras tom. II. pag. 317. ad eP. Paulli ad Philipp. III. I9. - λαν. v. indicem.
v. II. Θυμοῦ. Hor. I. Ep. a. 62. animum regere. V. .
Salmasium, de vocabulo hoc disputantem ad Simplicium pag. 1a . sqq. et pag. 115. Proprie et ab orbgine Θυμος idem, quod πιεύμα vide quoque indio.' v. Ta. ιδιη. Stobaeus μνπ αυτὸς et Meph. in mam' gine γρ. αυτος. Suidas tori. II. p. 95. priuatim. quare interpretamentum esse videtur. Alias ἰδία opponitur δημοσIs aut, κοινῆ vid. cl. Rusinheu ad Timaeum p. To7. Oudodom. ad Thom. Mag. P. 67.
86쪽
Γηδ' ἀλογψως σαυτον ἔπιν πεζὶ - ι δἐν es quae ad Demo enis orati de corona c. a . p. IIo scripsi. adde indicem. σαυτον. Pari modo Thales Milesius apud Aulbnium
p. asa. ed. Tollii: Turpe quid ausurus, te Me te le
v. 13. ἀσκεῖν. stobaeus Sem. I. Iegit ασκει : atque ' Ita quoque expressum est apud Minterion. et in con- 'textu Stephani. hic tamen in marg. γρ. ἀσκω. Ego vero malo priorem sequi lectionem propter suauiorem 'sonum cum sequenti vocabulo quod a vocali iniscipit. Atque Attici potissimum infinitiuum pro imperativo ponere solent. Hemd. ι 336. ubi est: ερδειν et in antecedenti versu linγε. quas varietas modorum nostrae seruit interpretationi: ib. a a. 3 3. et T. cons. Hemersius. ad Aristophan. Plutum p. 196. Sehrader ad Musaeum p. 3os. Domiti In Vanno erit.. p. 3 r. qui in his ellipsest neque Θελω neque neque δει semper conuenire docet: atque, me quidem iudice, recte sentit. Usus enim infinitivi loco imperativi reliquiae originis sermonis et . primae dicendi infantiae esse videntur. Insantes enim etiamnum, dum loqui incipiunt, ops infinitiui potius quam imp xatiui voluntatem ac desiderium rei declarare solent. Sic e. g. geben dicere solent, pro gleb mis, quia sim- plicia verba, et simplices ideas prius formare atque
enuntiare possunt, quam compositas et relativas. V. T . αλογλως σαυτον ε pro ἀλογιςον τιναι,
imprudentem esse. Huie ησει haud dissimilis est illa Aesopi fab. 8 . του τόπου συνιλίας, dicens, se di Niter auelli posse a lamconsereto. adde fab, 93. I. Herodian. IUL c. 7. n. M
87쪽
, Ichis. dial. ΙΙΙ. g. a. o πατῆρ αδυνατως ἔπει. pater defectus Hi uiribus. sic infra v. a . Verbum
apud Graecos varios et elogantes admittere significatus, vel ex Vigerio de idiotism. Graec. diction. cap. 5. pag. 252. notum est; vid. etiam indicem FVeheri . ad Aeschin. sub' h. v. et indic. nostrum. v. 16. φιλεῖ. Sic quoque Stephan. et Curteri et tunc sensus. Pemnia interdum aequiri solet, interidum amitti. φιλεῖn amare, apud Atticos frequentendenotat solerar quod etiam Latini, praecipue poetae imitantur. vide Uechner. Hellenol. II. a. pag. 4oa sqq. et Schier V. cl. ad h. l. at aliae editt. n. Aldina, Ueehel. Salm. Marcii. melius habent φίλει, tune, κτασθαι in significatione media, tibi aequirere, comώparare, uno verbo mydere v. Kester de verbis mediis pag. 48. ibique Wolle) et sensus erit. ama, h. e. soclitus sis, quaerere, siue libenter quaeras. Arabs vertit: quoad opes autem, ex aequo modum iis adhibeto, DLIigendo eas suo tempore, et absumendo eas suo tempore. v. 18. ων NS. regis Galliarum ως. pro apud Stobaeum legitur ελης, quod non plane sperno, sic infra Pind. Olymp. v. 89. accepit; quamquam ἐχω etiam proprie notat teneo. Atque λ et χ in ειλον et εἶχον aliisque vocabulis facile inter se permutari, ostendit Dorvilla ad Chariton. pag. 2I . 55I. edi . Valhen. ad Theocrit. pag. apo. Plutarchus in Cons. ad Apollon. habet εχοις, et frequens est modorum indicativi et optatiui in Iibris antiquis confusio. v. cl. HUcher ad Aesch. p. 77. pag. 94. et saepius, ac UM, Lenari ad Theocriti Adoniaz. Pag a9Q. .
88쪽
V. I 8. Seneca ep. 7 . placeat homini, quicquid deoplaevit. Iamblich. V. Pythag. 28. conser Meti tela ad Matth. VI. Io. ubi plura similia loca collegit. ἀ
v. aI. δειλοὶ vid. Indicem. v. 22. ων. Theodor Marcilius legit Mν Ionice pro ουν.
Sod Salmasius in praefatione hane lectionem ineptam esse dicit, et ita pergit: nisi legamus contra libros omnes, qui ων retinent, ipsa construestio sic procedit, ut istud αν reserendum sit ad sequens membrum, quasi hoc ordine scripsisset auctor, ων, μήτε ἐάσει
σαυτὸν, μητε εκπλήσσio, a quibus neque te sinas abstineri; neque rursus eos cum admiratione
recipias. Huiusmodi transpositiones saepius in pede.stri oratione obseruauimus. adde Xenoph. mem. I. 4.M. ibique Ernesti notam. V. 23. 'ερ. indicem vide. V. a . εἴχ. Sic quoque Curter. at Ald. Wechel. Salmas. Marcii. Steph. in textu qui vero in margine εἶ et Winterion legunt ια' in utraque lectio. ne sanus idemque est sensus, praeter quod nom. --gser pag. 477. inquit καλλιον, η 2χειν. ειχὼ m senis, perfer leniter. vide ad v. a . dinnique via particulae τοι notanda est, h. I. hae re. Originem enim ducit ab antiquo ablativo, qui olim terminabatur in οι, postea in ω. Ita dixerunt veru
89쪽
stissimi τοὶ λογοι, pro quo nunc scribimus τῶ λογω:euius flexionis nonnulla residua sunt vestigia in d tiuis et ablativis, μοι, σοὶ etc. τοι igitur pro τῆ sutum idem ferme notabit, quod εν) -τω Vel τῆ ον ,
Iinc, hac re, re ipsa, ob hanc rem, ideo, quare. Cum coniunctum, τοι saepe interpretari possumus, onmino, sane. cons. Η geu. de particus. tom. II. P. XIM.tom. 1. PV. a75. v. as. fallaciter, et captiose persuadeat, resertur et ad το ἐργου et ad το λόγου, quamuis posteriori proprie conueniat: de qua forma Graecis non minus quam Latinis usitata, valde copiosus est Dominiis ad Chariton: pag. 39 . adde insta Pindar. O
v. a7. conser Sallust. B. cati cap. I. ibique coit. V. 28. Versus forte spurius est y δουλει τι μchel. et N/rcit. τοι, re ina, omnino. Vide ad V. a . vide indicem. V. 3o. el. Suier laudat ad Moc locum Pindar. Ο-h p. 8. pag. 53. ἄγνωμον m) τὸ sustum est, non praediuisisse. , Plin. I. ep. 18. Aut si tutius putas illud. - - quod dubitas, ne feceris, id ipsum re,
90쪽
V. 3 . μέτρον modum : Staier collegit quasdam sententiolas huc pertinentes. V. 36. ταλα. quidem codd. MSti habent τοιαύται, quae quidem pronomina facile inter se permutantur. Nihi vero placet ταλα, quoniam γε, quod tunc excideret, miram adfert suavitatem. Inculcatur prae,ceptum, quod hominea quam frequentissime migrant et chinc καὶ - γε, immo, immo vero dicit. v. Vig8ri de idiotism. p. 356. 8. adde cl. Heusimgem ad Plutarch. Paedag. p. 7 . --Vid. indicem. V. 37. Salman secundum versionem Arabis: Ness prodigus instar eius, qui non cognoscit res, quaε in manu eius sunt, et secundum Hieroclis vestigia mauult legere, uti apud Stobaeum reperitur scriptum:
μὰ δαπαναν καιρον απειροκαλως ενι ηρον. quae
quidem lectio mihi duriuscula videtur. - κοιλων, h. e. honesi, decori. v. quae scripsi ad cornei. Nepol. Praefat. g. q. et Cicer. de ossiciis I. ψ. . V. 39. Inter 39. et 4o. In MS. codice Augustano , leguntur hi duo versus, qui etiam apud Porphyrium de vita Pythagorae p. a . edit. Roman. eXtant.. πρωτα μιεν εξ υπιοιο μεώφρονος ἐξυπανιςἀς .
Nihi vero verius hi esse videntur e Porphyrius e codice sorsan deseripsit male adfecto.'