Theophili Christophori Harles Anthologia graeca poetica

91쪽

τα PYTHAGORAE

De cuius generis versibus breuiter, at pulcre egit cI. Rufin en. in epist. critica I. Lugd. B. 17 9. p. 7. V. r. Ita hunc versum legunt Nee am et Stater, quem vide, pro vulgata lectione: et ιν - ημερινων

V. 4a. qua via, siue ratione al. ποτ tibi, quo. Salmastus, malim, ait, πν pro πως accipere, quam, quomodo facit Arabs pro ποῦ, qui vertit: Expende Ioca, in quibus aliquid praetergressus es. v. etiam nom. Magistr. p. 6sa. Howeu. de Partieul. II. pag. Xo5 . indicem nostrum. Ceterum vide longam Narcilii et cI. Schierii notam qui de hac Pythagoraeorum consuetudine multum disputant, praeter ea cici de Senect. II. et Senec. de ira III. c. 36. testes, elicitant. v. 43. Hierocles v. indie. ita interpretatur: Hortatur, ut operum nostrorum examen a principio, nullis eorum, quae media sunt, praeterminsis, ordine faciamus, quod percurrendi verbo significauit. In editt. Ald. et Wechel. alia est interpunctio. v. 4 . δεινα ed. Wechel. Curter. Marcit. al. δειλα. νος primitus notat terribilem, ut Tyrti II. 26. d inde. quidquid in suo genere modum quasi excedit. Hinc grauis, malas. vide Perizon. ad Ael. H. V. L .eap. I. n. a. Δεινα habet quoque Hierocles, et equid mpraeserrem. De voc. δειλος v. indicem, atque Λ et N . facile permutantur. coeser Dorvilis ad charit. p. a35.

92쪽

Τερπευ, laetare, praesero lectioni minus poeticae, quae etiam est in textu Hierocliρ, Inter hunc et sequentem vers. occurrit medius in cod. Oxon. ' ςάυταις ἀρεταῖς ποιευ φίλον, δε κ' qui Vero ex versu quinto ortus glossema esse videtur. vid. ad vers. 39. et 47. V. 45. πονει refert ad memoriam, quae qaborat in praeceptis retinendis: εκμελετα vero ad acumen suo docilitatem, qua percipimus et meditamur: vero ad cupiditatem discendi. Legendus Hierocles. Mamrisius.

6. Θείης ἀρετῆς diuinae virtutis; diuina seu he-' mica virtus opponitur humanae. Aristot. ad Nicomach. VII. C. IaΘ ει J τΘεο γαι εις Θείας ἀρετῆς in virtutis diuinae vestigiis collocare nihil aliud est, quam deo similem scere. Simillimus autem deo sapiens, siue virtute praeditus. Marcit. v. 7. Nαὶ ρ ῶ al. ἡ ριοι vide Beroerum ad Alci-phron. libr. II ep. . pag. a a. et Marcii. Pro ψυχα

Iamblich. de vita Pythag. pag. . 16 . γενεῶ . Sextus Empiricus adu. Mathem. pag. 15 . et sequentem versum ita legit. πηγη, ἀενάου Φύσεως ρgωρια τ'αχουσαν. v. autem Marcii. et adnotat. ad vers. 39. et

ei. Rusin m libr. mem. obseruat pag. 27. saepenumero adcidisse, ut ex alterius versus Glossis variisque lectionibus nouus si versus conflatus. De hoc versu, quem laudat, et explicare sustinet merob. I. in Somn. . Scip. VI. pag. 37. ed. Zeune, alii aliam habuerunt sententiam. v. Marcii. ot cl. Stater ad h. l. adde Eschen.

93쪽

haesi in Epigin. pag. 193, et D. Georg Michaelis exercitation. de Ταρακτυ Pythagorica in obss. sacris, Arctem. Ira . qui. Tetractys, ait, est ipse ille deos, quem per uniuersum mundum ita sparsum ac dissu- sum esse arbitrantur, adeo, ut per ipsum omnia subsitant: cum natura vero confusus et permixtus, non tam πολι Θεος, quam πάνΘεος. cons. longam Iablans νdisput. in Prolegom. ad Pantheon Aegyptiorum pag. XI9. sqq. Qui animae nostrae, h. l. nobis, tradidi h. e. docuit, nempe Pythagoras, per quem iurarunt eius discipuli, quaternarium, h. e. deum. Alii aliter. vide Mossiem. ad Cud orthi Systema intellectuale IIII. Pag. 451. Quaternarium quidam putant, esse ignem,

terram, aerem, aquam, prima elementa, e quibus omnia profluunt: denarium esse naturae totius Vnbuersitatem etc. V. 49. τελέσαι. deos precatus, ut persciant: nota graecismum: infinitiuus Ioco coniunctivi eum coniunctione. v. Viger. pag. ao6. seq. et Homeri n.

XVIIII. uo. '

v. 5T. Arabs interpres, et Salmasius in praelatione adcuratius, explicat de rebus, quae partim transeunt et fluidae sunt, partim permanent, ut illae, quae sunt , aeternae. Natura enim deorum stabilis est, fixa et aeterna; hominum vero instabilis et suxa; et ex sententia Pythagoraeorum animi hominum de aliis corporibus in alia; de humanis in belluina, de belles-nis etc. transire fingebantur. Marcilius interpretatur:

94쪽

quatenus quicque progreditur ab impersems naturis ad stirpes : a stirpibus ad peoudes et deinceps ad homines heroes et superos: quatenus quisqui coe cetur, h. e. retro contraque superatur a coelestibus heroum genus et sic deorsum usque ad stirpes imper- . sectaque delabunturi cons. Ouid. Metamorph. libr.

V. Na. η--ι, quatenus fas es.' v. 53. 'χυς τέ - μή τε Ald. Steph. Salmas. - neque te aliquid lateat, fugiat, h. e. neque in- ,scientia et ignoratione obcoecatus falsa pro veris, vitia Pro virtutibus amplectaris. v. 5 . Quaedam Gellii exemplaria, in cuius N. A. libr. VI. c. a. p. a 6. a Chrysippo hic versus prosertur, habent ελμας, quam quidem Iectionem Theodorus Marcilius ineptam dicit. et λ autem facile confundi poterant. V. supra ad vers. 16. Imitatus Homerum Odyss. XVIII. 7a. εχοντας. habent Aldin. Wechel. Salmas. V. 55. πελ- οντων bona quum in propinquo 't.

v. Marcii. idemque monet, μορῆν h. e. videre ad inuentionem reserri: κλυειν vero, siue audire ad perceptionem rerum earum, quas dixerint alii. v. 56. λυσιν Intelligit commentationem mortis

siue mortem philosophicam, quam ' philosophi tantum sue sapientes norunt. Imperiti vero mortem vocant eum, qua corpus interit, quam philosophi contra voca. runt viam ad vitam. v. Marci

95쪽

τοίη μοῖρα βροτων φρενοκ' ως δε κυλινδροι', οτ' ω αψα φερονται απείρονα πηρωτ εχοντες. Δυγρη γαρ συνοπαδὸς, ερις, βλά- σα λεληΘεέoΣύμφυτος' ὐ δει προσαγειν, εἴκοντα δὲ φευγειν. Ziυ η πολλων γε κα-ν λωει- Eἰ V. 57. τοἰη ριοῖρα, tale, fatum, nempe ultro arcessitum. v. 5 . - ως δὲ κυλιν9ροι. instar cylindrorum in aliud atque aliud eorpus feruntur. Sic restituit editam ex codd. olim legebatur, οἱ δε κυλύνθ ροις, quod frigidum esse videtur. vid. indic. De hac antimorum migratione multi multa scripserunt: at able- 'gamus ad cl. Schier. Obs ad h. l. qui ex Herodoto ILaa. sententiae huius originem ab Aegy iis repetendam ostendit; ad Irhouium libr. IV. c. I. p. 4I . R. qui Palingenesam, Metempsychosn, et Meten malo. sin vere Pythagoricam ad animam rationalem pertinere autumat, eamque ad praesentem et suturam vitam refert, huncqtie mentis statum ita respicere opi. natur, ut continuam ad praeteritum quempiam, in quo fuerit, antequam in corpus humanum deuenerit, relationem inuoluat. Plura apud eumdem legi possunt, et reliquos historiae philosophicae scriptores.

A V. 59. λεληθε clam, latenter nocet: Graecismus: verbum. λανΘάνω sequente participio pro adverbio.

v. Vigerium pag. 26a. de idiotismis, ibique Hogeu. Sermo est de contentione rationis et adpetitus. V. 6I. γε. Ald. Wechel. Curi. alii τε. atque T et Γ propter similitudinem librarios frequentissime deceperunt et v. Pierson ad Moer. Attic. pag. 3 3. et pag. 376. Dorvilla ad Charit. pag. 167. mihi vero hoc loco, placet γε, nec tamen abundat, sed verti debet: omnino, adeo. v. Ernessi ad Xenoph. mem. Socr. I. a. pag. 8.ex ionico ab obsoleto εω sum, quod veritatem

96쪽

quoque inuoluit proprie vere, certe. vide Howeu. de particul. tom. I. pag. 48a. 83. ς - γε rem et sententiam amplius firmat et auleuerat, certe omnino. ἔAld curter. Marcit. male. De Zευ vide Hierocl. pag. 873 -- . . ' .. λυσει-: in codicibus Oxoniensibus, uti in edd. Ald.. Wechel. Salmas. legitur παυσειας, at iam diu Salma sus cum Arabe interprete hanc adoptauit lectionem, et Sata. ita exponit Iupiter pateri reuera multis malis hominum mentes liberares, si omnibus monstra-

res, quali quisque genio, i. e. animo iutitur. ov. 62. 'H Narcit. -- οἴω τω qualisqrtana. vel potius, vii Hierocles recte iniqrpretatur, mente sue animo, q/υχη. Omnes fore beatos, si mentem suam, siue animum, h.. e. se ipsos nouerint. Mentem vero daemona sue genium a philosophis veteribus adpellari, docet Marcilius auetoritate Aristotelista Topic. c. 3. 'aliorumque. V. 63. -Θεῖον γενος. Horat. Sem. U. a. 29. diuinae particulam aurae. confer Hierocl. pag. 28a. R. v. 6 . ἰερα φυσις h. e. το θεῖον sive deus, εκαςα, h. e. τα δεοντα, omnia, quae necessaria sunt ad animi sui notitiam , v. 65. ων - μετερο quor0m, h. e. rerum earum, quas

deus mentibus humanis inserit, si vit' modo particeps fueris, h. e. si bona ante pedes posita, cernere atque audire velis, compos fies voti, contagiis animi, ut impero, sanatis. - Salmas.

97쪽

v. 66. πο . vid. Haieem. v. 67. βμων. de hac abstinentia Pythagoraeorum v. Marcii. ad h. l. et Irhouium libri mem. pag. TaT. et Tas. xis. adde etiam lusum in Lueiani Gallo pag. 3o. tom. II. ed. Reitzii. ειπωμεν, n. in Apopliteg

κοβ αρμοῖς purgationibus. v. 'Diogen. Laertium in Pythagora; A. Gellium IIII. c. II. et Marcii. qui mom' tis intelligit commentationem: nec non Salmas. in praefat. memori cui λυσις abstinentia quo.

v. 68. Ald. Salmas. v. 7o. Plutaria. libri IIlI. c. 7. de philos. decretis

commemorat Pythagoraeum: animum, postquam edomicilio corporis migrauit, in naturae uniuersitatis animam remeare, in aerem sibi cognatum et amnem. ἐλευΘερος igitur h. l. est puruS, et opponitur aeri, ter- rae proximo et ob nubes, imbres, ventosque crassis atque impuro. composuisse haud poenitebit Ciceron. de Senect. c. aT. et aa. et Xenoph. cyropaed. libri

VIII. c. 7. pag. 548. ed. Welis. v. TI. v. Diog. Laert. in Empedocle siue libr. QU. Deorum vitam deges in aethere siue Elysio. Trest vero propositiunculae idem denotant. Ad vim igitur augendari et sententiam firmius declarandam, exaggerauit poeta, quisquis fuerit. '--WecheI et Ald.

98쪽

EX THEOCRITO I

. . ) Theocritio, princeps poetarum bucolico iam ιquem simplicitate et naturali pulcritudine multi tam

veterum Graecorum et Romanorum, quam recentioruni imitati sunt, nemo vero superauit, natuS erat Syracua

sis, primaria Siciliae urbe : filius Praxagorae et Philin nae; sub exitu Alexandri N. qui mortuus est anno 'primo Olympiadis CXIIII. teste Flauio Iosep .co tra Apionem. Floruit vero temporibus PtoIemaeorum Lagidae, et eiusdem filii Philadelahi, quorum illo quadraginta, hic triginta annos regnabat : fuitquε συγχρονος Canirnacho Cyrenaeo, Lycophroni Chalciώdens, Arato Solensi, Νicandro Colophonio, Apollonio Rhodio, Philico, Mineroque iuniore, Myrus Byzantianae filio: qui septem dicti sunt πλειας, quod iisdem fere temporibus ita in poesi reluxerint, ut stellae septem in πλείαδος sdere. Hanc Theocriti aetatem firmat Baraesus in vitae Theocriti tom. Ι. ed. Wartonii pag. XIIII.) auctoritate MS. Toletani ab Andrea Scholio Obss. poet. ΙΙ. c.' so.. pag. 99. laudati, quod fragme tum vero, indice Wartono in nota ad vitam illam, typis iam expressum est in Aldina editione Theocriti. Praeceptores hibuit Philetam. elegorum, et Asclepiaden, epigrammatum poetas. Iucundus fuit tum doctissimis sui temporis hominibus, tum in primis Ptolemaeo Philadelpho, regi Aegypti, et Hieroni iuniori, regi

Syracusarum, quem utrumque celebrat, uti haec omnia fusius probat Bamesius, cuius verba fere retinuimus.

in vita Geocriti. Hie vero ingenii sui suauissimi monimenta reliquit Idyssia atque Epigrammia... De poeta nostro vide plura in Biographia elassica a

99쪽

mrsinna in Germanteum conuersa, Halae 1767. 8.rem. I. pag. 153. et de editt. Fabricii bibliothecam Graecam vol. II. p. 29. sqq. et Rambergeri Nach-ricliten von den vornehmsten Schrisistellern etc. tom I. pag. 337. R. Nos eas adhuc commemorabimus, quas in describendis atque illustrandis hisce particuliseonsuluimus. In primis sequuti sumus exemplar D. Iae. Mishe, Viennae et Lipsiae a. 1766. in A. Contu- Iimus, unde ea quoque, quae ex virorum doctissimorum interpretationibus iuuenibus scitu necessaria nostroque instituto apta viderentur, nostris insertis obseruatiunculis, excerpsimus, Stephani poetas Graecos principes carm. heroici sol. 1566. pag. 383. sqq. de quo opere Reliae in praefatione sua ad Theocritum pag. 21. dinserit:) eiusdem editionem minorem, Cuius haec in scriptio est: Theocriti aliorumque poetarum Idyllia -ismnia eum interpretatione latina. In Virgilianas est Nabon. imitationes Theocriti obseruati. Henri Stephan. a. MDLXXIX. in 1a: quod exemplar Auligius meus, Principi Saxo. Coburgensi a consiliis aulicis, homo infinitae eruditionis mentisque integrae, ex Principis bibliotheca, cui praeest, olim mecum communicauerat. Stephanus in obseruationibus suis in Virgilianas et Nasonianas Theocriti imitationes multa horum poetarum loca diligenter componit atque examinat. In primis carpit interpretationem Eobaui Hessi Theocri. team metricam. Quae abi initio post praelationem pag. 19. de imitatione Theocriti vi giliana pulcre docuit; pauca ex his excerpemus. o De Virgilianai Theocriti imitatione, seu de Virgilianis Theocriti imi- tationibus, duo praelabor: unum, Virgilium ita Theocritum imitari, ut quosdam eius locos plane effingat

seu exprimat, et quidem verbum verbo alicubi reddentem; quosdam autem tantummodo adumbret. Alis

rerum est, Uirgilium in 'no interdum eodemque loco

100쪽

diuersos Theocriti imitari; interdum etiam, quae Neocritus in uno Idyllio simul dixerit, ea Virgilium pes duas tresve eclogas, nonnumquam et per diuersos earum locos dispersisse. Exempli gratia pleraque Cyclopis Theocritet partim in Alexide Vi gilli, partim in Pharmaceutria eius extant. Porro contulimus, idque cum magno fructu, splendidam, quamquam confuse nec satis apte instructam, editionem Oxoniensem MDCCLXX. in . II. volt. eonstantem et inscriptam: Theocriti Syracusii, quas supersunt. cum scholiis graecis auctioribus, emendationibus et animaduersionibus in scholia editoris et mannis nupti; glossis selectis ineditis, indicibus amplissimis, praemittuntur editoris dissertatio de Bucolicis Graecorum, vita Theocriti a Posua

Barnesio scripta, cum nonnullis aliis auctariis. Accedunt editoris et variorum notae perpetuae, epistola Joannis nupti de Syracussis, eiusdem addenda in Theocritum nec non collationem quindecim codicum, edidit Thomas Warton S. T. B. Coll. SS.Τrin. Socius. Dinique multum nobis adtulit commodi nouissima editio, Theocriti aecem Eidyllis eum notis edidit, eiusdemque Adoniaetuos uberioribus adnotationibus instruxit L. C. Vasthenaer. L-duni Batav. CIo iocCLxxIII. in 8. Selecta tantum

dedit atque doctissimes illustrauit Idyllia. D Hoc M. Idyllion, siue Polyphemi amorem Ouidius Metamorph. XIII. sab. 8. Metali ius et

Gesner ita imitati sunt, ut suos quisque lepores h beret , suas veneres, quas eleganter et erudite inter se comparauit, cl. D. Ge. Henr. Ader. Professor philosophiae in academia Gottingensi, familiaritatis amicitiaeque vinculo mecum iam a multis annis coniunctissimus, in commentatione, Amor Polyphemi