Geschichtschreiber der husitischen Bewegung in Bohmen herausgegeben von K. Hofler

691쪽

bonefacit et seit. ad quid serviat eis. et quare eis benefacit. Alios

de terra longinqua venientes propter nomen suum manum r0bustam et brachium extentum audit, et facit cuneta, pro quibus in Voeant eum, ut sciant omnes populi nomen suum ut habetur 1. Paralipomenon 6. Alios audit. videns eorum suturam conversionem ut palot de Cornelio Acilium 10. Aliquando autem nec suos electos in arduis audit, ut patet de Apostolo. qui quamvis ter rogasset eum, ut auferat stimulum ab eo, non est exauditus. Ad illa omnia saneti sufficientes non sunt carentes tanta notitia. quantum Deus habet omnium praedictorum. Et ergo officium intercedendi pro peccatoribus apud Deum non bene stare potest in sanctis murtuis . ex quo non possunt tantam notitiam habere cordium, praedestinationis, et aliarum disserentiarum hominum . quantam habet Deus, quomodo possunt audire preces aliquorum. et pro eis intercedere, qui sorte ex eis dubio sunt de damnandis. vel sorte intercederent pro aliqnibus, sicut mater stiorum Zebedaei. quibus Deus responderet: nescitis quid petatis; et per consequens ex quo Deus solus noscit corda hominum, nos latet, et si voluerimus sanctos invocare. nescimus. si ipsi audiunt preces nostras, vel cognoscunt, cum Isaiae 63. propheta Deum invocans dicat: Tu Pater noster es, et Abraham nescivit nos: et Israsilignoravit nos. Ubi Glossa Augustini dicit: quod mortui etiam sanetine seiunt, quid agunt vivi. Et ad regem Josiam dicitur 4 Regum 22.:

ideirco. sei licet quia nevisti coram me, colligam te ad Patres tuos, ut non videant oculi tui omnia mala. qua indueturus sum super locum istum: quod non fieret, si ipse post mortem cogn0sceret, quae mala debuerunt evenire genti suae. Hinc est, quod beatus Augustinus in ira elatu de spiritu et anima sic scribit: ibi quidem sunt spiritus defunctorum, ubi non vident neque audiunt, quae aguntur aut eveniunt in vita hominibus: ita tamen, quod cura est eisdem de vivis, quamquam quod agant, omnino nesciunt, quemadmodum cura est nubis demortuis. quamvis quod agant omnino nesciamus; neseiunt quidem mortui, quid hic agatur. sed dum agitur. possunt audire ab eis, qui hic moriendo ad eos pergunt, non quidem omnia, sed quantum eis sinitur indieare, et eos oportet audire, sicut etiam possunt ab angelis, qui hic praesto sunt nobis et animas nostras ad illas etiam spiritu

Dei revelante cognoscere possunt, quae aguntur; ergo necessarium

est, eos cognoscere. Haec ille . ex quibus scripturis et dicto beati Augustini potest cognos ei stultitia el tem stritas illorum . qui ita ismere

692쪽

sine landamento seripturae audent ad tantum dictas fauetorum invocationes promoVere.

tione Annetorum Radueunt.

Ostenso quod nulla seriptura, super quibus magistri landaro nituntur invocationes sanctorum, eorum servit proposito, facilis potest esse responsio ad auctoritales sanetorum doctorum . quas in hae materia pro in voeandis sanctis adducere solent . pro quibus notandum, quod, ubi doctores tangunt, quod saneti corpore exuti juvant nos orationibus suis, hoc retorquendum videtur esse ad orationes, quibus in hae vita existentes orabant Deum, pro quibus nos hodie juvant si eut ei gestorum suorum confirmant atque hortantur exemplis, et illum sensum exprimit Origenes, homilia 26. super

Numerorum. ubi sic scribit: Quis enim dubitet, quod saneti quique

Patrum et orationibus nos juvent, et gestorum suorum confirmentatque hortentur exemplis. sed et voluminibus suis, quae nobis ad memoriam scripta reliquerunt, doeentes nos et instruentes. quomodo adversum inimi eas potestates dimicandum sit, et quomodo agonum toleranda certamina. Pugnant ergo pro nobis et ipsi incedunt primi ante nos armati; ipsos enim nos habentes in exemplum, et videntes

eorum per spiritum sortia saeta armamur ad proelium spirituale et adversum spiritualia nequitiae in eoelestibus dimi eamus. Haec ille, ex cujus verbis patet, quod ubi 0rigens dicit sanctos orationibus nos juvare, intelligit orationes, quas saneti nobis ad orandum Deum in exemplum reliquerunt, ut eos in talibus imitemur: quod ille ibi sensus sit origenis, potest confirmari ex alio ejus scripto, quod Homelia 3. supra Jo sua scribit per nos in causa superius seripta eapitulo ultimo materiae invocationis allegato, ubi exprimit, quo modo in auxilium nobis veniunt illi, qui ante adventum Domini Jesu Christi in legajustis eati sunt. Ubi autem doctores tangunt, quod sancti corpore exuti orant, et intercedunt pro nobis, hoe intelligendum videtur, quod ipsi assectum bonum habent ad nos, in quantum nobis unum existentibus cum illis nos sino illis et ipsi sine nobis consummatam non consequuntur beatitudinem, ut Origenes homilia T. super Leviti eo deducit ex verbis apostoli, Hebraeorum 11. dicentis: Isti omnes testimonium habentes per sdem nondum assecuti sunt repromissionem Deo pro nobis aliquid melius providente, ut ne sine nobis perseelionem consequantur; quod autem affectus sanctorum bonus, quρm

693쪽

habent ad nos. propter suae perseetionis assecutionem intelligatur

per orationem sanctorum, qua dicuntur orare pro nobis, est Beda in

Homilia super illo: Si quid petieris Patrem in nomine meo, qui ita scribit: Possunt aulem spiritus electorum in illa eo elesti civitate etiam pro ipsis in nomine Salvatoris petere intelligi, quia videlicet tempus universalis judicii et resurrectionis corporum, in quibus pro

domino certa verse, venire desiderant. unde Joannes ait: vidi sub ultari Dei animas interfectorum propter verbum Dei et testimonium quod habebant, et clamabant voce magna dicentes: usquequo D0mino sanctus et verus non judicas, neque vindicas sanguinem nostrum de his, qui habitant in terra, ubi eo nituito subinfert, et datae sunt illis singulae stolae albae, et die lum est illis. ut requiescerent tempus adhuc modicum, donec implerentur conservi eorum et fratres eorum. Singulas quippe stolas albas nunc habent animae. eum sola sua felicitate fruuntur, binas tunc aeeipient, eum impleto in sine numero fratrum eo orum quoque immortalium receptione laetantur. Haec ille: ex cujus verbis patet supradicla nostra sententia. Sed quod pro illo 3uffragio sanctorum quo suffragantur suis orationibus hominibus in ecclesia militante, et hono asseetu, quem sic. ut laetum est, habent ad nos, sancti a nobis debeant necessario invocari. hoe non videtur fundabile expresse in seriplura, cum aliud est sanetos orare pron0bis, et aliud. nos sanctos pro sic orandum pro nubis invocare. Hinc Origenes, homilia 16. super Iosue, quamvis exprimat, quod Sancti. qui dormierunt ante nos, juvent nos orationibus suis, non tamene1primit, quod ipsi pro illo juvamine a nobis debeant in voeari: sed

nutanter docet. Deum in adjutorium invocandum, quando eandem eo ueludens authoritatem immediate subdit: Ita ergo et nos fidem firmam plenam opera perseela indesinentes orationes meditationem divini verbi intelligentiam spiritualem tollentes et illis omnibus velut armis Dei muniti stemus adversus astutias diaboli, invocantes Deum adjutorem noStrum in Christo Jesu Domino nostro, cui est gloria et imperium in saecula Amen. Haec ille: ex cujus verbis patet, quod non sanctos pro adjutorio illo, quo nos adjuvant. sed Deum docet notabilit0r invocandum. Et quamvis aliqui doctores. quos magistri pro invocationi hus sanctorum adducere solent . in aliquibus locis ex propriis sorte vel aliorum sequentes opinionem videantur loqui pro parte invocationis sanetarum, alibi tamen meli us prospicientes et suadamentis seripturae innitentes aliter seribunt, ut exemplariter

694쪽

patere posset de pluribus. si longum non esset eorum interserere scripta, quae alias inseruntur. Si qui autem sunt doetores, qui de invoeationibus sanctorum magistrorum sapiant sententiam . quia ut sie carent fundamento scripturae, ideo in hoc suscipiendi non sunt. eum haee sit communis sanetorum doctorum sententia. quod dietasanetorum doelorum post apostolos non sunt aeceptanda ad authoritatem ecclesiasti eorum dogmatum, quamvis sententiae eorum sint

suscipiendae et admittendae, de quanto in ipsis christus loquitur et de quanto vere et directe sun dari poterint in lege expressa Domini nostri Jesu Christi, ut nostra quarta nostrae in principio eausae sup rius descriptae canit suppositio.

Jam ad culpam quartam aeeedimus nobis sub tali forma propositam: Sacerdotes Thaborienses sunt concausa hominibus gulae, voracitatis, et eastri margiae. jejunia fidelium ab antiquis tenta deponentes. Circa quam culpam nobis asseriptam caventes, ne ex multiplieitate jejuniorum in populo Christiano ex institutione diversorum

hucusque observatorum populus gravetur, aut ultra libertatem legis oneretur aut idolatriam incurras. ad ipsam respondentes ipsa jejunia circumstantionanda sere judicamus, intentionem talem nostram tires ea enodantes: quod jejunia a lege Domini eommendata tam ex lege veteri quam nova meritorie observanda ipsi earlis temporibus obse vamus, et nobis subditos ad observandum tenemus, optantes, ut totus populus Christianus nedum ea, sed et alia ab eeelesia rationabilitei et divinitus indueta domino complaeenter ac sanetis Dei primitivis conformiter non observantiae superstilione sed virtute continentiae jejunarent, libertate tamen lege utentibus semper salva, eum sciamus praesupposito semper spirituali jejunio, quod est omnino eessare a peccatis, corporale jejunium, quod est virtuosa et rationabilis a ei boet potu eorporalibus abstinentia, ex eausa rationabili proveniens et ad snεm debitum ordinata esse multiplieiter commendatum, multam

vere jejunantibus asserens utilitatem, dicimus quoque, quod libertas est Christiano per omne tempus jejunandi eum omni die jejunii sibi

tempus aptum est non observantiae superstitione sed virtute eontinentias. ut scribit origenes, homilia 10. super Levitico: Jejunia autem seribarum et Pharisaeorum et ab antichristo ordinata, jejunia Diuitirco by Cooste

695쪽

haereticorum. et superstitiosa. quas observant sortilegi, ineaulatores et nigromantiei, jejunia sapientia idolatriam, ut sunt j Hunia limitata sanetis in lege Domini non landata. et jejunia alias deordinata, eum ei bis speetalibus, rarioribus, pretiosioribus ac lautioribus, oceasione quorum pauperes plus spoliantur, divites autem ingurgitantur et elemosyna pauperibus substrahitur, ubi si in levioribus ei bis si communibus jejunarent, ei lius et facilius possent familiae ei aliis egentibus impertiri, illa omnia et similia deordinata jejunia

detestamur, et non promovemus, de quo non deberemus reprehendi. sicut nec sancti ex hoc sunt reprehendendi. quod contemnebant

supra dicta deordinata jejunia ut Isaiae 58. Zachariae T. et apostoli jejunium in Sabbatho et in domini ea sub anathemale prohibentes. et Christus excusando discipulos de hoe. quod jejunium Pharisaeorum

et diseipulorum Ioannis eum eis non observabant, ei rea quae

jejunia nobis videtur inserendum primo, quod soli Deo videtur esse jejunandum juxta illud Christi verbum Malli. 6.: tu autem eum jejunas. unge caput tuum. et faciem tuam lava; no videaris hominibus jejunans, sed patri tuo, qui est in abscondito, et pater tuus qui videtin abscondito, reddet tibi: ubi ex verbo Christi jejunium videtur soli Deo sere limitandum. in erius signum etiam notantur Joelis 2. praecepit Dominus. ut in toto corde ad eum convertantur in jejunio et sietuet planctu. Et Zachariae T.: videntur argui . qui non Deo sed sibimetipsis jejunabant. uine est quod Beda in homilia super illo verbo Math. 6.: eum jejunatis. ita scribit: Non propter humanam gloriam sicut hypocritae faciunt, sed propter futuram spem soli Deo jejunemus. a quo expectamus humilitatis hujus devotam mercedem. Haec ille. Ambrosius in libro de Naboth seribit: compara tune asseetum pauperis, ille nihil habet, et jejunare voluntarius nisi Deo neseit jejunare. nisi ex necessitate non novit dives. Haec ille. Secundoeirea jejunia videtur inserendum, quod Christus non videtur deler- minare, quibus cibariis uti debeant vel non uti jejunantes, sed sub indisserentia pro libito et voluntate hominum hoc relinquere videtur, cum Mathaei 15. determinet. non quod intrat in os. eoinquinat hominem. Et Lucae 2 l .: quamvis diligenter praecipiat, ne gra Ventur eorda hominum nimia crapula et ebrietate, non tamen deter

minat aut limitat aliquem cibum: hine est, quod Apostolus i. Timoth. 4.: errare dicit sic cibos discerne utes; ubi secundum doctorem Evangelium error de diseretione et borum triplieiter destruitur; Diuitigod by Cooste

696쪽

primo quia Deus creavit ei bos, ut fideles ipsos percipiant eum gratiarum actione: seeundo, quia omnis res creata est bona ut patet Genesis 3. : et per eonsequens cibus a Deo ordinatus est etiam bonus: nihil enim, quod intrat in os, eo inquinat, sed omne quod in macello venditur. licite mandueatur; tertio, quia etsi diabolus quandoque immisceat eoloribus odoribus saporibus exest fiam ad voluptatem, tamen verbqm Dei aeternum et orationes sanetiscant. Haec ille. Ad hunc etiam errorem detestandum Augustinus, quem adducit Lineoniensis dieto suo de jejunio, quaerens sic coneludit: A quibus autem cibis eorporalibus est jejunandum a nullis quasi a malis vel immundis, quia omnia munda mundis, et nihil est rejiciendum, quod cum gratiarum actione percipitur. sed a mullis. ut puta, lautioribus et actu rarioribus quasi non neeessariis, quia moderari carnis usum pro tempore christianorum est. Haec ille. Quamobrem Eleutherius in epistola dicit: qua de ro neeessarium judieamus vos instituere, ut escas, quas vitare vos audivimus. irrationabilitor non respuatis. Scitis fratres legislatorem doeuisse: Omnia, quae ereavit Deus, erant valde bona. Et ipsa per se veritas ait: Non quod intrat in os, coinquinat hominem, sed quod exit de ore. Unde constat. non debere refutare es eas communes. quas Deus ad ei hos tribuit fidelibus suis. Haee ille.

Ad hoc de ei horum indisserentia elarius eonfirmandum adhuc Beda in homilia super illud Evangelii: Nolito judicare, ita seribit: Da genere autem ciborum quia possunt bono animo et simplici corde sine vilio concupiscentiae quid cunque humani cibi indisserenter sumi, prohibet apostolus judicare eos. qui carnibus vescebantur et vinum bibebant ab his, qui se hujusmodi alimpniis temperabant. Qui manducat. inquit,

non manducantem non spernat. et qui non mandueat, manducantem

non judicet. Haee ille. cibi stiam speciales, rariores, pretiosiores aelautiores, oceasione quorum pauperes plus spoliantur, et divites ingurgitantur, in jejunantibus reprehenduntur: hine Augustinus in sermone do adventu Domini sie seribit: qui sic so a earnibus temperat. ut alias eseas et difficilioris praeparationis. et majores pretii inquirat, multum errat; non enim hoc est suseipere abstinentiam, sed imitari luxuriam. Haec ill p. Imo qui abstinentes a carnibus et jejunantes vacare solent delieiis ciborum lautioribus, illis conceditur in eano noesus omnium aliorum: hinc est, quod distinctione 4.: sub autoritate Gregorii seribitur: Parum autem est, ut qui in his diebus a carnibus abstinemus animalium. ab omnibus quoque. quae sementinam trahunt Diuitiroci by Cooste

697쪽

originem carnis, jejunemus, a lacle videlicet, eas eo et ovis, et post pauca, caeterum piscium ejus ita eliristiano relinquitur, ut ei hoc infirmitatis solatium non luxuriae pariat ineendium. Denique qui a

carne abstinent, nequaquam sumptuosiora marinarum belluarum convivia praeparent, vinum quoque ita bibere permittimur, ut ebrietatem

omnino sugiamus, alioqii in restat. ut omnia, quae corporibus libent. finaliter iaciamus. llae e Gregorius.

Ex liis jam scriptis potest quilibet leviter judicare, quam leves sunt

probationes magistrorum et infundabiles magnificationes jejuniorum ab antiquo constitutorum et hue usque communiter tent0rum, quibus sun- dare nituntur ejunia sanctis limitata , jejunia eum cibis speetalibus. rarioribus. pretiosioribus ae lauioribus, cum, ut ex praemissis evidet, soli

Deo videtur jejunium limitandum et appropriandum et lex christi

determinare non videtur, quibus es eis uti debeant, vel non debeant jejunantes, sed praesupposita modestia rationabili haste sub indisserentia et voluntate hominum relinquit. nec tantum videntur praeserenda esse jejunia cum talibus cibis specialibus, rarioribus, pretiosioribus ac lautioribus . jejuniis cum cibis levioribus et communibus, eum Vineentius historiarum libro 17. capitulo 64. allegans Hieronymum dicentem ita seribit: nonnulli vitam impudicam appetentes in medio itinere eorruunt, dum solum carnium abstinentiam pulant et leguminibus stomachum onerant et ut, quod sentio. loquar. nihil sic iustaminat corpora et titillat membra genitalia sicut cibus indigestus, victus convulsus quidquid seminarium Voluptatum est, venenum puta. Pareus cibus et venier semper esuriens triduanis praesertur jejuniis. et multo melius est quotidie parum, quam raro satis sumere. Haec ille. Protestamur tamen hie, quod non ista de jejuniis ideo dicimus, ut abstinentiae Christianae frena laxemus. eum certe sit libertas christiano per omne tempus jejunandi non observantias superstitione sed virtute continentiae; nam quomodo apud eos ea stilus incorrupta servatur, nisi arctioribus continentiae sulta subsidiis, quomodo scripturis operam dant, quomodo sapientiae et scientiae student nonne per continentiam ventris et gutturis Τ Quomodo quis se ipsum eastrat propter regnum coelorum nisi ei borum asstuentiam resecet. nisi abstinentia utatur ministra' Haec ergo Christianis est ratio jejunandi; sed ideo ista de jejuniis interserimus, ut considentia cauteriata Disitirco by Corale

698쪽

multorum in hypocrisi ei rea ea loquentium mendacium recti fieetur. De hoc autem, quod nobis speei aliter imponitur, quod simus oceasio sive eon ausa hominibus gulae, voracitatis et eastrina argiae, si propter

nostram communem intentionem aut decretum per nos uniformiter

prolatum contingit tunc dissolutio tempore istius moderni disturbii, non debemus judicari enneausa latium esse. sicut nec salvator cum sanctis suis suit damnabilis coneausa, si aliqui reprobi et mali homines oceasione mala accepta ex illo Christi verbo: quod intrat in os, non coinquinat hominem: vel ex illo: nunquid possunt filii sponsi quamdiu cum illis est sponsus, jejunare; vel ex illo: omne quod apponitur vobis, manducate: vel ex illo: omnia munda mundis, et nihil est rejieiendum, quod cum gratiarum actione percipitur, vivebant dissolute ei sibi contrarie et damnabiliter.

ID. Responsio naeerdotum Thahoriensium at quintam eulpam eis ori e iam, et aequitur.

stuantum ad eulpam quintam nobis in hae sorma propositam, quod Thaborienses saeerdotes aut aliqui ex illis bella moderna hominibus

non deturpant, et ea lege Dei neque scripturis sanetorum eum his circumstantiis et conditionibus, prout ducunt, deducere nesciunt neque possunt, in qua reprehendunt nos vel aliquos ex nobis de duobus, primo quod bella nune currentia populo non detestamur; seeundo quod illa nec lege Dei nee seri pluris sanctorum cum illis circumstantiis et conditionibus quemadmodum aguntur, neseimus neque possumus emetiri. Priusquam huic culpae responderimus nobis objectae, primum et ante omnia omnibus et singulis ad memoriam reducimus, qualiter eum inimi eis veritatis ac humanae salutis diabolus nolens ut hoc tanum augeatur in regno Bohemiae et Marchio natu Mora viae, quod ex gratia Dei et fideli praedicatione magistri Joannis IIus sanetae memoriae et aliorum magistrorum ae simplicium fidelium saeerdotum ortum fuit in hominilius pro tunc propositum bollandi non habontibus, suscitavit membra sua, quatenus hoc bonum per polentiam, violpntiam caeterasque crudelitates tam per spirituales quam saeculares impediatur, propter quod nolentes per talem potentiam. violentiam latque erudelitatem a bono cessare proposito, et as de resilire catholi ea, tolus videlicet ille populus in causa quatuor articulorum regni uni ius. una voluntate et unamini assensu et cum consilio magistrorum Pragensium et aliorum sacerdotum pro tunc

699쪽

dictum populum gubernantium bellum ex neeessitate non voluntate erexerunt ad snem in principio hujus operis captiuio secundo descriptum. Illud prius ut ibi exprimitur bene circumstantionantes illis ad memoriam reductis. ad primam partem eulpae nobis objectae taliter respondemus, quod nos bella illa moderna, quae ex necessitate sicut praemittitur ad finem ibidem tunc expressum erecta sunt, si et dum continuarentur in caritate contra fidei destruetores. innocentium oppressores, vel alios perlinaces et sceleratos legis Dei transgressores, qui aliis modis lenioribus nullatenus a sua pertinacia et invasione fidelium reduei possent. et coerceri, semper parati existentes illa bella contra tales sub certis dimittere conditionibus, dum inimi ei veritatis vellent viam veritatis et justitiae s deliter suscipere, illa nos bella omnino deturpare non audemus. quamvis Viam fore securiorem dicebamus, pugnare spiritualiter non eum gladio aerem verberando, sed Deum orando, ac in tractatu hostes ad concordiam obseerando, et sin) illa reputata vecordia mortem si oporteat patiendo, scientes, quoniam in principio illorum bellorum, ut prae- laetum est, mutua simul cum magistris in Praga habentes consilia, bella cum debitis circumstantiis requisitis ad eadem liabitis. simul asserimus esse licita, quas circumstantias inter nos restitantes et sutura pericula praecavere volentes, populo simul cum ipsis magistris diximus, quod nobis justum et reclum videbatur, et sicut dictum est hellum ereetum psi eae magistrorum et nostro simul aneo consilio ad hune specialiter finem, ut veritates totae ecclesiae salutares in Dei ecclesia debitum sortiantur essectum, prout constat communitalibus eorum et nostris absque aliqua ambiguitate. Ubi autem secundo nobis objiciunt, quod nos ea bella neseimus lege Dei neque seripturis sanctorum eum illis conditionibus et cireum stantiis, sicut aguntur, emetiri. ad hoc taliter respondemus, quod non est intentionis nostrae promovere aut quomodolibet excusare vel defendore, quod malum est deordinatum cir a bella: hine ad voeamus in testimonium communitates nostras. qualiter nos dudum videntes hoc hellum die tum permultos. qui se ipsis fraudulenter eum aliis applicuerunt intentionibus, in magnas verti deordinationes semper contra propositum es tu lentionem nostram et aliorum . qui pro illo praedicto bono se fideliter opposuerunt: ob hoc plures inter nos habuimus convocationes, ut in principio hujus operis capitulo 3. laetum est. In quibus convocationibus, ut ibidem tangitur. contra omnes de ordinationes. lieet contra

700쪽

nostram omnium communem intentionem in dicto populo undecunque exortas cogitavimus et pro reformatione horum e ertos adlieulos ibidem eapitulo tertio hujus scripti expressos conlaeimus. illos in omnibus nostris communitatibus pronuntiari proourantes; quod autem praeter nostram e0mmunem omnium intentionem aut decretum per nos uniformiter prolatum in populo, cui praedieamus, contingunt tales deordinationes. de hoc dolemus. sieut et multi sexcessus similes aestimamus praeter magistrorum intenti0nes eontingunt conformiter inter subditos eorum informationi.

Quod sextam culpam nobis sub tali sorma propositam: Sacerdotes Thabori larum vel ex his aliqui contra unum articulum ex quatuor astute et hypocritiee sub speeio legis Dei opera quadamsaeeularis domini dii euiit, et ad illos eorum eursus nee legem Dei nec sanctorum seripturas habent. Ad illam taliter respondemus: quod quamvis in eonvo aiionibus nostris, de quibus in responsione ad eulpam praecedentem secimus me utionem, hoc inter nos deere vimus, quod nullus sacerdos aut alius ordinibus majoribus insignitus de communi lege debet saeeularibus negotiis implicari in offensam et seandalum aliorum limites sui status excedens, occasione hujus excessus poenam irregularitalis incurreret: tamen si saeeularibus existentibus ex permissione divina improvidis aut in curabilibus aliquis saeerdos spiritu Dei agit uius debite et meritoris pacem inter homines saeculares procuraverit et ad cuneordium ipsos induxerit, ne oecasione eorum discordiae pauperes spolientur. in hoo non quae sua sunt quaerens pro temp0re . quis n0n negligeret magis utilia, nostrum non interest condemnare aut judicare. eum per element om in itinerario in epistola, quam scripsit ad Jacobum Datrem Domini, hoc non videtur esse interdictum etiam sacerdotibus, quos ibidem hortatur. ut orphanis exhibeant semetipsis parentes, viduis virorum curam impendant, et his, qui ignorant artificia. exquirant honestas aliquas occasiones, quibus victum necessarium

quaerant. et si qui ex fratribus inter se negotia habuerint, apudeognitores saeculi non judicontur, sed apud presbyteros ecclesiae, quidquid illud fuerit. dirimatur. Et aestimamus inter nos nullum esse saeerdotem, qui non libenter privaretur occupatione hujus modi sui ossicii impeditiva, et utinam inter magistros et eis adhaerentes

Fontes. Abth. I. Bd. VI.