장음표시 사용
81쪽
sora generisque humani fatis I), ad polytheismi atque
idololatriae vanitatem 2), ad hominis excelsam naturam 3), ad peccatum, tamquam tristem a Deo discessum, conditione historica gentilium, antequam hi CHRISTI patefactione beati sunt, contestante 4 , identidem oculos convertit Apostolus; et etiam saepissime ea, quae ipso eveτ αδ rat, Vitam suam, et antequam CHRISTUM cognoVorat, et postquam ad hujus pereene
rat notitiam, in lucem protrahit b). Quod autem in
orationibus dictisque a LUCA memoriae proditis, propter causam supra expressam 6), minus indicatur, id continuo in scriptis Apostoli invenitur; quales nempe homines, quotidiana observatione docente, per CHRI TUM evadant 7) Prouti vero in omnibus omnino orationibus, ita etiam in scriptis a Deo cuncta repetit, ad Illum cuncta refert PAULUS; ab Illius commemoratione incipit omnes suas epistolas, ad Dium continuo redit de variis
argumentis disserens, in Illo desinit 8). Ab Illo ro-
petit om nem hominis praestantiam, Vim omnem, Omnem salutem; sino Llo hunc nihil emcere atque prae-
82쪽
stare posse, diserte saepe pronuntiat 1 . Illum omnes homines summa cum cura semper instituisse oX-
ponit ; ita in epistola ad Galatas eandem rationem inter Deum hominesque adesse dicit, quae inter Patrem et liberos, qui primum ἐν νηπιοτητι versati et νηπα- ad instar tractati, dein, ubi ad adultam pervenerunt aetatem, sui fiunt juris, et plenam bonorum pate norum acquirunt possessionem; cujus rei signum est
ipsius Dei Filii excolsi in mundum missio ἔν πληρω- ματι του χρονου 2 . Alibi idem Deus, qui aliquando in mundo physico lucem e tenebris splendere jurast, effecisse perhibetur, ut lux splenderet in hominum eordibuo προς φωτισμὸν τῆς γνωσεως τῆς δοξης του μου ἐν προςάπω 'Iησου Xριστου 3). Christianis
tamquam supremam actionum normam proponit noster, ut omnia, minima etiam, in Dei faciant honorem 4). Deus ille, qui Filium suum , tamquam supremum donum hominibus dedit, hisce otiam spiritum
suum largitus esse a PAULO dicitur, per quem Omnes, in quibus adest, certissimum habent intus testimonium, se τέκνα esse Θεου. Εἰ δἐ τέκνα, καὶ κληρο--μοι' κληρονομοι μει Θεου, συγκλ ρονομοι δε μιστου κτL b . In epistola ad Romanos, postquam accuratissimo exposuit scriptor Dei actionem, quae genus humanum
I Rom. IV: I sqq. , IX: 6 sqq. , VS. I 4 sqq. , Vs. 19 sqq. , XI: I sqq. , I Cor. Ir 4 est. vs. 8 sq. , II: 7 sqq. , Eph. IV: 6, Phil. I: 6, Π: 13. 2 L IU: I sqq. Ea, quae h. l. eXponuntur, Omnes SPee taro homines infra videbimus.
83쪽
peccato deditum spectat, Illiusque consilium, quo primum pauciores, Sensim plures, tandem omnes Supremae
salutis participes redduntur, cum alia admirabundus pronuntiat, tum haec απτου καὶ δἰ αὐτοῖν καὶ εἰς αὐτὴ τα παντα 1). Consilium denique ultimum, quod Deus in homine atque genere humano sibi as- Sequendum proponit, hoc esse dicit, ut Ipse sit ταπαντα εν πασιν 23. Ex iis, quae hactenus disputavimus , luculentissimoessici potest, quaenam totius nostrae disquisitionis esse
debeat ratio singularumque ejusdem partium Successio. Quia enim a Deo cuncta repetit, ad Illum cuneta refert, aretissimumque Vinculum, inter Lium et hominem stabilitum, ubivis ob oculos habet PAULUS, nostrum est hoe continuo observare, etenim tum de mum singula rite intelligi poterunt, iisque clarissima lux affundetur, sive, ut aliis Verbis idem enuntiemus, anthropologia PAULI prorsus est religiosa, igiturque huicce indoli consentanea ejus expositio sit ne esSe QSt. Procedomus idcirco in nostra disquisitione hac rati ne, in: Ia. parte de hominis rura agemu8; ut ita pateat, quaenam qualisque hominem inter atque Deum sit cognaitio, et quomodo haee comnino veri nominis conjunctis evadere pos
II . - nobis perscrutandum est de causa, cur haec conjunctio non felicius progressa sit,
84쪽
et ita nobis orit opportunitas disquirendido homine peecanter in IV . parte videbimus, quid Deo modHratore obtinuerit ad peccatum removendum, si ita intimam Blum inter atque hominem rationem
et ex hac orientem summam ejus perse
sonom ossiciendam; in hac igitur parte
agemus de homine eum CHRISTO et pe hunc cum Deo perfecte conjungendo. Judicamus, Ex iis, quae attulimus, Satis perspici, PAULUΜ non adeo de singulis hominibus, sed do homin cum genere humano conjuncto agere solere ;hocce vero rite observara in gravissimis argumentis explicandis maximi erit momenti. Deniquo vidimus, fontes, ex quibus placita sua hauriro solet Apostolus, esse: 1'. Vetus Redua, peculi rem Dei patefactionem continens: - 2'. Ob8στα seriem naturae humanae, manife8tatione Dei, in rerum n tura data, illustrandas: - 3'. obaerictionem historicam eonditionis generis humani tam Judaeorum, docente v. F., quam gentilium, docentibus cum Atis praeterlapsi temporis in universum, tum quotidiana Experientia: - 4'. poetefactionem in CHRISTO tam: - 5
eaeperientiam ipsius ApostoIL Num etiam alii fuerint sontes Apostoli, petiti illi
ex institutione sua, antequam Christianus laetus erat, suo loco quam brevissimo in ipsa eommentatione indicabimus. Nunc unice monemus, illum, nostro j
dicio, ex ea institutione magis petivisse ratiocinandi atque disserendi methodum, quam ipsam disputandi materiam. Inter sontes illos denique, quos laudavimus haec intercedit ratio mutua, ut V. F. absolutum Diuitigod by Coos
85쪽
atque impletum sit in patefactione, quam Deus in CHRIATo dodit; ut manis tauio in rerum natura concessu, qua hominis natura arietia origilat, sit initium, patefactio, quae per CURISTUM adducta ost, culmen pnt historica observatio doceat, neque patefactionem peculiarem, qua Israelitae gaudebant, neque mare fratiation m in natura, qua gentiles beati erant, sus-ficere potuisse propter peccati ortum atque progreS- sum, sed etiam propterea quod neque illa, neque haec tot tantaque ad hominem perficiendum afferre potuissent , quot quantaque attulit IESUS , persectissima Dei
imago; ut ex sua denique ereperientia progressus, ubi- quo Deum sese manifestantem cernere, et aecuratissimo ad hominem genusque humanum attendere edo tus sit PAULUS. Diuitig ooste
86쪽
Indieatur, qua ratione PAULUS suas de hominis natura gententias e municet. Philosophi omnes, hoc nominΘ digni, accuratissime atquo omni aliena auctoritate spreta do humana disquirentes natura perscrutari solent, qualis haec sit per se spectata, quibusnam sese exserat viribus saeuitatibusve, quaenam singularum harum virium Recitatumvo indoles sit peculiaris, quaenam tandem earundem mutua ratio atque conjunctio; ut ita vel prorsus novas proserant sententias, Vel si, accurato instituto Examine , eas Veras esse perspiciant, quae
87쪽
antea jam prolatae sint, has, novis ullatis argumentis , muniant atque probent 1). Ea ratione Vereantur, quia probe sciunt, sibi cum ejusmodi hominibus rem esso, qui satis exculti sunt ad tam abstrusas disquisitiones, sermone, a communi usu remoto, haud raro prolatius, intelligendas atque dijudicandas. Qui vero in vulgarium hominum commodum scribunt , ut hos instituant, et philosophorum nomen non profitentur, alio pro edunt modo. Quodsi enim ipsis vel de natura humana agendum est, vel de aliis quibuscunque rebus, ad philosophiam pertinentibus , opportunitate ultro data, ex iis Semper progrediuntur opinionibus iisdemque innituntur, quae aliunde jam notae sunt, et quando inValuerunt, tamquam Verae atque indubitatae agnosci solent. Attamen , si philosophico non prorsus destituti sunt acumina atque ingenii vigore, easdem hasce sua ratione accipiunt atque ita aliis proponunti Ad ultimos hosco etiam referendus est PAULUS. Etenim numquam illo in opistolis suis, data opera, de humana disputat natura, ut do hae nova multa atque abstrusa cum aliis communicet, sed, ubi res ita fert, talibus utitur dictionibus sententiasque profert tales, quales lectorum neminem latere possent, sed unicuique satis jam vel ex quotidiano usu, Vel in V. F. scriptis innotuissent; idem vero illas pro ingenio, quo pollebat, acri, pro multa, qua eXercitatus erat, expe-
I Cons. id, quod p. 2 sq. in univereum de philosophorum
88쪽
rientia, pro tota denique cogitandi sentiendique ratione, CHRISTI spiritu illustrata, profert atque eX- ponit. Haee, quae diximus, Vera esse, ex ipsis iis, quae tam in hoc capite, quam in tota hac commentatione deinceps onucleabimus, satis superque apparebiti
De naturae humanae trichotomia, in PAULI scriptis inveniunda.
In epistola ad Thessaloniceriεes priore 1 , Apostolus
lectoribus suis imprecatur, ut Deus paris salutisque omnis auctor eo3 integros reddat sanctos, et in subsequentibus addit: καὶ Oλοκλ ρOν υμων τό πνευμα καὶη et χη καὶ το σωμα απιαπτιος εν τῆ παρουσία του κυριου ημῶν ' σου μιστου τηρηθείη. Rusdem naturae humanae divisionis in spiritum, animam atque e Pu3, quae trichotomiae nomine nuncupari solet, Vestigia etiam saepissime in epistolis variis deprehenduntur, quatenus nempe vel una ab altera hominis parte in uno quodam dicto distinguitur 2 , vel de una sola ita Sermo fit, ut, si ea,
quao de alia in aliis dictis reseruntur, Conferas, Re- curatus atquo distinctus Observari possit usus. Obitor nune monemus, quod insta suSius eXponemus, Vocem πνευμα a Voce non, ut nonnullis placuit viris i V: 23.
2 Conss. e. g. vid. in T. . I Cor. II: lI, 14, II; Rom. VIII: Iu est.
89쪽
ω doetis, vel parum vel nihil differre 1 , sed ita dis
cedero, ut illi sublimior, quam hule notio ab Apostolo tribuatur. Trichotomia ea, quas apud PAULUM invenitur, si prima ejus vestigia eruero velis, jam occurrero videtur in V. F., quatenus in eo praeter eoγω, quo homo instructus est, ', tamquam ru8Emim principium,
quo gaudet idem, et , tamquam inferior vis, commemorantur 2 . In versione Aleaeandrina di tum , in Iobi libro inveniundum 3 , secundum eam
1 Cons. ΟLsu. , opuscula theologica, I 834, in quibus p. I 45
-cius Me σπο πνευματος μου την φυχον μου. Statuit OLABACAE--s in eo . L: Da trita. , p. 15o) eo eratira vel DOEDERL INIIgnoπνευμαrux υ, vel BAHRDTII ἄπο πνέγματος legentis, viae opus asse, ut hoc dictum eum eo, quod in textu Hebraico legitur, in eoneordiam revoeetur, sed LXX interpretes, ut saepitia, seminatim potius, quam singula verba transtulisse, et ipsis απαλλάττειν χην Πνευματος fuisse: oeetrire; quod nobis, ad sequentia verba attendentibus, non improbabile videtur. Minus tamen recte vir illa doetus, ut interpretationem suam fuleiat, provoeat ad
90쪽
aeceptum est trichotomiam; luculenter haec in toto N. F. adest Ι); quin adeo cum ad alios provocant viri docti 2 , tum ad JOSEPHUM , - diserte testan
tem, Deum, hominem confecisse terram de terra rumendo, eique immisisse spiritum es animam M, - ad PHILONEM, - PLATONIS vestigiis insistentem, et vel
vecta Παν. IV, 12 obvia r Anus ς ψυχῆς τε) και πνευματος, horum enim alia est vis vid. infr. . I) Telehotomiam in N. F. luenienter inveniri, negat DLLMAN Nus in op. per. r St. und M., 1828, II, p. 435, - in m.um, quam Mit, p. 425 sqq. , eommentatiunculae olfn us et: Antiquiasίmorum Mel. Gaee. Fatrum de immortalitate animae aententiae reeensentur); putat nimirum vir cloetus, unum modo in illo adesse dictum, divisionem talem exhibens I Thras. V: 23, Hebr. IV1 II haud in sensum venire arbitratur vid. Inis.), ex uno autem dicto prorsus praetim duei non posse, distineram ejusmodi atque taeoret tim divisionem in toto N. F. adesse. Quod de PADLo p. 66 sq. diximus, idem etiam Iubentissime do reliquis, qui in illo libro Meentes seribentesve oeeurrunt agnoscimus, eos non theorelieas de industria instituisse disquisitiones, sive de homine, sive de aliis argumentis agentes; sed tamen probare eonabimur, tam illum Apostolum, quam hos praeter corpus cum animam, tum spiritum agnovisse, ut pro ratione, qua hominem spectarent, de hoe illave mentionem sacerent. 2) Conss. Oxsu. , in eorum. l. : Da tr h. , p. I 49 sqq. ἔ TIRI ., in eo . I., p. 26 sqq. 3 antiquitares Mae, I, 2, opp. ed. HAVERCAMPI, I, p. 3ἰ alibi tamen, ut recto monet sTIRMIUs in comm. I., p. 2ε), haud tenax est hujus distinetionis aosΕPuus, sed indesinite voeo φυχοdo nobiliore hominis utitur parte, opposita eorpori, tamquam ignobiliori parti. Conss.: Da hiati Iudaiso II, 8, II, II, p. 164 sq. est. ib. I 4, p. 166, Ii I, 8, 5, p. 247 sq. Contra Apionem II, 24, II, p. 487.