장음표시 사용
671쪽
Venio nunc ad res ipsas in Sibyllinis expositas, quarum pleraeque
adeo plene, copiose, & aperte describuntur, ut ves inde tantum conjicere liceat, illas non praedictas , sed prius visas, auditas, aut lectas, ita perspicue recitatas suisse. Vaticinia alioqui non solent omnibus suis circumstantiis limitari, multo minus nomina propria personarum iaillis designari, ut constare potest ex scriptis Prophetarum.
Esayas indefinitὸ praedixit, Ecce virgo pariet puerum. At Sibylla nominatim, Ecce virgo Maria pariet puerum Jc sum in Bethlehem. Quasi vero Prophetae minus instinctu Divino agitati futura praedixerint quam Sibyllae : aut quasi nomen Jesu ante Angeli in Evangelio annunciationem, & Sibyllis publicatum fuerit. Christi baptismum in Jo dane nullus Prophetarum praedixit: at Sibylla lib. 6. & baptismum illum . & Spiritus sancti apparitionem in columbae specie, multo ante,s credere fas est , praesignificavit. Si ita est, cur non plus Siby llis quim Prophetis tribuimus ' sed quicumque istorum Sibyllinorum auctor est. suo se indicio sicuti sorere prodit cum in historia de Christo, tum in descriptione XV. Imperatorum Romanorum statim ab initio lib. s. ubi singulorum nomina de secta ita perspicud & graphice tanquam in
breviario quodam reseruntur, ut ab historico aliter narrari non potuerint. Ne tamen fraus animadvertatur, non integra nomina exprimuntur,
sed numeri tantum quos primae seu capitales singulorum nominum litiaris Graecis designant; ut, si Diis placet, mera aenigmata videantur. Sed cur non eadem serie subsequentium Imperatorum nomina similibus
aenigmatibus & gryphis involvit' An quia imperio jam defunctorum& regnantium nomina nota erant, posterorum imperatorum primaeliterae & numeri ignotit Sibylla autem haec de praeteritis & notis vaticinatur. Quod si interdum de suturis loqui velit, ex numeris qui ex nominum propriorum litteris exsurgunt, hariolatur : ut pag. 37s. praedicit Romam perituram postquam numerum nominis sui compleverit. Plura his addere possem , si minuta omnia quae in notis attigi, hic persequi vellem. Verum prudenti haec suificere arbitror, ut intelligat judicium meum de Sibyllinis libris satis probabilibus rationibus esse suffultum. Quod, ne veteribus Ecclesiae scriptoribus qui Sibyllas frequenter laudant, aliquid detraxisse videar, & ne Camarinam, ut Sibylla nostra monet, agitem quam praestat non agitari; hac interpretatione tem perabo. In libris istis hactenus vulgatis aliquot vera Sibyllarum oracula.
672쪽
cob pauca integra, sed multa depravata & interpolata contineri; at reliqua omnia nova, supposititia, ex variis auctoribus comportata, eX eventu composita , in eum quo leguntur hodie ordinem redacta, & lubinde versibus aliquot adaucta esse : quemadmodum saeptu in notis monui,& iam uno & altero exemplo ostendam. Lib. II. mentio fit agonis I se lastici. Ut vero ex Plinii epistolis constat, Traiani tempore certamina Iselastica instituta & celebrata suere, ut suspicio sit eum locum post Traianum conscriptum fuisse. Nero cum Romam excitato incendio inflammasset, ejus criminis invidiam in Judaeos & Christianos derivavit. Quod ut videretur a Sibyllis praedictum, a bono quodam viro
Clemens, Lactantius, Theophilus, Pausanias, & alii, multa citant ex Sibyllinis, quae aut non extant in his nostris, aut multum evariant,& vel verbis, vel versibus integris interpolita sunt, ut diligenter suis locis infra notavi. Quae omnia eo spectant, ut doceant Sibyllina nostra maximam partem este spuria, pauca legitima. Utinam vero , ut nota Ciceronis voce utar, tam facile vera invenire possem quam talia redar auere. Sed quia id praestare non licet, salsa cum veris, & mala cum bonis erunt toleranda; ut saltem aliquot Sibyllinorum oraculorum vestiis ala conservemus. iudicet nunc pater Crassetus, num possit asserere, opsopaeum majorem Sibyllis dare autoritatem quam Crassetus qui ipsas Divinitus suisse inspiratas contendit. Veram autem maligni humoris D. Marchii causam esse existimat Loyolita, quoniam Crat leti dil- sertationi praefixum deprehendit nomen Iesultae quasi 'ero tanta it loria Jesultae serre nomen , ut quispiam hoc illi hoc invidere debeat , . hoc enim, inquit, socius Jesultarum nostrum est satum, nos non ab haereticis amari. Optandium certe esset Crasseto, quod tantum exosum esset illud nomen haereticis, certe Jesultae etiam apud caeteros Pontificiorum ordines aeque & quidem merito, quoniam illos ubique opprimere & conculcare satagunt) odio habentur ac ab ipsis haereticis, uti hoc , vel ipse Crassetus, quotidiana experientia addiscit. Scribit, porro Crassitus D. Marchii bilem valde suiste concitatam, eo quod nomen se acquisivisse existimans describendo D. Tondelium , invenerit J esuitae dissertationem , sibi adversam qua totum ejus j stema evertitur ,& rationibus quoniam respondere non potuit, . con Vlciis Vindi Etam sumendam' esse censuit. Certe quam bene haec tibi conveniunt, Catiete'
673쪽
qui perpetuis maledictis Protestantes impetis, illos Haereticorum nomine indesinentcr designans, rescire poteris, si conscientiam modo illam non plane exueris & dissertationem tuam consulas: in qua nullum caput scripti Bloodelliani enucleare ac solidis rationibus refutare ausus
suisti aut potuisti. Addit porro Jesu ita Marchii bilem magis efferbuisse
eo quod accusaverit Protestantes, illos propria autoritate nonnullisreiecisse libras S. Scriptura canonicos, quos tamen Ecclesia universalis omnibus seculis pro canonicis habuit. Miramur, Crasse te, summam tuam impudentiam &inscitiam, aeque bonum Theologum ac Philologum te ostendis pater
ignorantiae, ne dicam mendaciorum: quot enim verba tot mendacia in chartam conjicis: Reformati scilicet propria autoritate nonnullos S. Scripturae libros ex canone expunxerunt: in eo nempe culpandi sunt
haeretici, quod libros sabulis & mendaciis resertos non admittant, quid , tu, Crassete, nunquid existimas aut assirmare audes fabellas, mendacia &contradictiones libris illis contentas a Deo fuisse inspiratas' certe valde in Spiritum Dei, qui est Spiritus veritatis impingeres: & omnibus ridendum propinares: tam insulse loquendo: scis satis, bone pater, ut liber aliquis pro canonico admittatur, debere illum Divinitus esse inspiratum. Tota Scriptura Divinitus est inspirata, inquit Apost. Paulus II Tim. III. Uers. XVI. Hinc etiam libri canonici veteris testamenti vocantur ab Apostolo Scripturae Propheticae, Ep. ad Romanos Cap. XV. Vers. XXVI. & II. Ep. Petri Cap. I. vers. XIX. Sermo propheticus, eo quod a Prophetis, a Deo inspiratis, suerint exarati: at vero libri illo quos Protestantes ex canone fidei eliminarunt, a nullo prophetarum suerunt conscripti, & ne quidem Hebraice, uti omnes libri canonici Veteris Testamenti tali idiomate etiamnum hodie exarati exstant sed tantum Graece: Scriptores illorum librorum omnes Malachia propheta tempore posteriores, & nemo est qui non sciat post Malachiam usque ad Messiam, nullum exstitisse prophetam: imo librorum illorum auth res ipsi fatentur, nullos prophetas illis quibus vivebant temporibus suisse repertos: atque evidentissime satis demonstrant se non scripsisse
ex inspiratione Divina, videantur lib. Macc. I. cap. I. q. 9. V. 27. ut & 2. lib. Maccabaeorum cap. II. vers. XXIV. &c. & cap. XV.
vers XXXIX. ex illis quae ibi leguntur clarissime apparet, Dei Spiritu
non fuisse motos illos scriptores. Hi libri, quos ex canone, propria autoritate Protestantes, expunxerunt ut loquitur Crassetus, ab ecclesia
674쪽
universali omnibus seculis pro canonicis sunt habiti, sed sagacissime
Crassete, ubinam locorum congregata suit ecclesia uni versalis quae tale dogma protulit φ Hoc pacto ostendis te nescire, quid sit ecclesia unive salis. Nooquam ecclesia universalis docuit, libros, quos vocamus apocryphos fuisse canonicos, &, ut pateat quanta cum inscitia loquatur Crassetus, ecclesiam universalem illos libros omnibus seculis habuisse pro canonicis, perpendat quid hac de re olim scripserit Cardinalis Ca-jetanus comment: in Esther X. libri si non sunt Canonici, hoc est, non sunt Regulares adfirmandum ea quae sunt frit. Hos tamen libros in canonem recipi propria autoritate jussit concilium Tridentinum anno I ς 6.8 Aprilis Sessione IV. imo anathema pronunciavit contra illos qui libros istos non susceperit pari, ac eadem certitudine & auctoritate sicut reliquos libros, de quibus nunquam fuit dubitatum : Verum rogamus te quam enix E, ut observare digneris quibus potius exprobrare debeamus
propria egisse autoritate, Papistis in admissione istorum librorum in canonem, an Protestantibus in illorum rejectione ' Scis procul dubio, Crassete pater, quam Magistra litcr egerit concilium Tridentinum, &si nescis lege illa quae Paulus Venetus de illo conscripsit in sua historia
concit. Trident. lib. II. p. m. I s. Decreta concilii Tridentini super libris canonicis Roma ubi in Germaniam pervenerunt, magnam sermonibus materiam suppeditarunt. i Nonnullis audax incaeptum videbatur, V. Cardinales se XLVIlI. Episcopos, praecipua religionis capisa hactenus indecisa, levi brachio definire , authoritate canonica libris antea incertis Θ κIphis data ; transeatione, quae a textu relinamio defectis, authentica facta, modo etiam praeseripto ad quem sensu verbi Divini si extendendus, aut restringemdus. In his tamen praesutibus non remere reperisti aliquem praecellentis doctrinae laude insegnem. Leguleios esse anquot, injuris professione doctos, sed religionis non admodum intelligentes. Perpaucos Theologos, eos que eruditione intra vulgus Theologorum: plerosique omnes nobiles,aut Aulicos. Ex iis qui aliqua snt dignitate, aliquos esse titulares tantum, sed Episcopos magnam partem esse civitatum adeo minutarum, ut si qui ue populum cui praeest referat, vix omnes millefimam orbis Christiani partem repraesentent. Sed e Germania praesertim ne unum quidem adese Epsopum, unicumis Theologum. In tanto numero ne unum quidem reperiri potuisse ' cur ex iis qui colliquio interfuerunt, ct capita controiersarum melius aliis intes ligunt,nemo unus adesse ab Imperatore jucus Z Inter pra bules Gemmaniae unum
675쪽
Cardinalem Augustanum procuratorem mi se, eumque non Germanum sidAEobrogem. Procuratores enim Cardinatis dr Electoris Moguntini, audita principis sui morte, duos mensis disesserant. Vide nunc, Crassete pater, quinam propria egisse autoritate sint dicendi, Protestantesne an vero Pontificii r qui libros fabellis & mendaciis resertos in fidei canonem admiserunt. Nos certe non adeo in Deum contumeliosi esse volumus, ut audeamus asserere, illum voluisse ecclesiam docere fabulis & menda- ciis. Hoc autem ut paucis verbis ostendamus, haec notare digneris, Crassete pater, rogamus. Librum Tobili quod attinet, nescio utrum linquam observaveris exemplaria Graeca a Latinis differre, atque in cmultis . sibi invicem esse contraria , hoc saltem observare potuisti Angelum illum qui se a Deo missum iactitat atque esse Raphaelem,unum ex scptem Angelis illis sanctis qui reserunt preces Sanctorum, & egrediuntur coram gloria sancti. Lege haec Tobiti cap. XII. vers. XV. & conscrcum cap. V. vers. XV. & reperies illum putidissime mentiri. Dicit enim ibi, ego sum metaria nomine, genere vero filius Chananiae illius magni. Hoc quo pacto possit conciliari, nobis expediat & explicet sagacissimus Crassetus, & simul etiam indicet, quomodo haec possint consistere quae leguntur lib. Judithae cap. X. XI. XII. ubi plurima mendacia profert Iudi ilia cum praecepto Dei pugnantia..Nota quoque, Crassete , illa quae leguntur cap. t X. vers XIII. hoc modo Deum precatur Iuditha, percute D vum labiis fraudulentis meas cum Domino, se Dominum cum servo ipsius. Et in eodem capite vers. XVIII. Praesta ut sermo meus fit fraudi, ct vulneri , ct eleutrici istis &c. Quomodo haec quadrant cum Vero S. Scripturae canone illa quae leguntur cap. X. quando Iudith legitur se ornasse totosuo mundo, ac se venuste composuisse valde, ad decipiendum oculos virorum, quicumque visuri essent ipsam: hae cine possunt vere dici de muliere casta ac Deum timenter hoc credat, Crasletus, si velit, nos numquam credemus: potius assensum praebebimus Thomae Aquinati, qui hac de re olim sic scripsit: Ilia mulieres quae viros non habent, nee volunt habere, nec sunt in statu habendi, non posi- sunt absilue peccato appetere placere virorum aspectibus, ad concupiscendum , quia hoc est dare iis incentivum placendi, quidem hac intentione se omnent , ut alios provocent ad concupiscentiam, mortaliter peccant, Judith autem virum nec habuit nec habere voluit, & tamen ornavit se uti ipsa
satetur ad decipiendum. Iudith etiam quae horrendo se polluit homi-
676쪽
minatur, Gen. XLIX. vers. VI. & VII. In arcanum eorum ne tuis Dreditor anima mea , in cartum corum ne adunator gloria mea , --
is icta ima est m. Simeon. & Levi quia vehemens, ct furor eorum, quia sevus fuit. Judith itaque laudando factum illud se illius criminis ream facit , juxta illud Sancti Pauli ad Romanos Cap. I. vers. ultimo. non flum i i qui faciunt, verum etiam qui facientibus consentiunt, eiusdem peccati se reos constituunt. Tu tali canone gaudeas, Crassete, & sedulo observes quid olim dixerit Hieronymus , liseum Ddilb , Tobiae, cte. legit quidem eccum , sed inter canonicarfripturas non recipit. Librum Sapientiae quod attinet praeterquam quod falso attribuitur Salomoni , uti hujus libri scriptor illum sibi vendicat, Cap. IX. vers. VII. & VIII. & se fuisse Regem Salomonem mentitur , sic enim loquitur loco citato , tu me ante elegisti Regem populi tui. o Pudicem filiorum siliarumque tuarum : Dixisti ut ad eem tibi domum , in monte sancto tuo, ct in civitate habitationis tuae astare, imaginem tabernaculi sncti quod ab initio praeparavisi: at vero falsam esse i Ilam assertionem , patet ex eo quod nunquam Hebraice suerit conscriptus, uti hoc sicili negotio discernere poterit ille qui tantum exacte illius libri stylum assectat enim Graecorum eloquentiam , inquit S. Hieronymus observaverit, & evidentissime illum alludere deprehendet ad Graecorum certamina & praemia, quae Salomonis regno ducentis annis sunt posteriora. Existimant autem Scriptorcs antiqui librum illum conscriptum suisse a Philone Iudaeo, qui post Christum vixit, atque in illum non credidit. Hic Sapientiae liber pro canonico haberi non debet, quandoquidem
nonnulla continet quae sacro canoni repugnant, Cap. VIII. veri. XIX.& XX. videtur author illius libri, velle. innuere, se a peccato originali suisse immunem : eram , inquit , puer bona indole , animamque bonam sortitus eram, ac palus ut bonus eram, in corpus impoliarum et Oneram : at , plane repugnat Davidis sententiae Ps. LI. vers. VII. &c. Quae porro refert de origine Idololatriae cap. XIV. vers. X R& de spectris ae visis tristibus, sebilibus formis apparentibus, non videntur credibilia aut fide digna. Falsum etiam est quod scripsit hujus libri auctor Cap. X. vers. VII. terram Sodomae aliarumque
677쪽
urbium illius planitiei , suo cum scriberet tempore sumasse, ut& αν οῦκαφον esse existimamus hanc sententiam quam profert ibidem vers. VI. ignem de coelo descendisse, in quinque civitates , Moses
enim Deut. cap. XXIX. vers. XXIII. tantum meminit quatuor civitatum quas ira sua Jehova subvertit , nempe Sodomae , Gomorrae , Admae & T sebolim , quinta ditem civitas T ar , precibus Lothi suit a Deo conservata, hoc nos docente Mose Genes Cap. XIX. vers. XXI. Mentitur etiam hujus libri scriptor, quando narrat antiquos terra: sanctae habitatores comedisse viscera humanarum carnium , Cap. XII. vers. V. Moses scriptor plane diavinus saepe mentionem abominationum & scelerum quibus se nati nes illae commacularunt facit, sed nulli bi illos suisse antropophagos innuit. Multas etiam refert sabcllas de populo Israelitico Cap. XVI.& quis non miretur hominis audaciam tam putide mentientis' vers. XXII. hoc modo loquitur, nix autem ct glacies sustinens ignem, non tamen liquefiebat, ut agnosterent ignem ardentem in nive ct in pluviis corusiantem Iructus hostium consumpsisse , quis non rideat tales
sabellas, certe aeque veras esse pronuntiamus, ac ridicula illa quae de . Manna narrat ibidem vers. XX. &c. Atimento Angelorum cibasti populum tuum , ct comparatum panem sne labore ὸ cais mi i ipsi, qui
ad omnem voluptatem se omnem Gnvenientem gustum poterat temperari. Subitantia enim tua patefaciebat tuam erga liberos suavitatem, quum
oecurrentis ei usque subserviens desiderio temperabatur secundum i ud quod volebat qui que. Haec certe magis redolent spiritum Rabbinorum. quam Divinixus inspirati scriptoris. Non vacat nunc plura ex hoc itabro excerpere, forte alias plura sumus dicturi. Transeamus nunc ad librum cui nomen est vel titulus Ecclesiasticus sive Sapientia Jesu filii Siracta. Notandum primo hunc librum non reperiri in Bibliis Hebraicisncque Hebraice suisse conscriptum, ideoque male sustineri a Crasse-to Ecclesiam universalem , libros illos quos vocamus Apocryphos , pro Canonicis habuisset patet saltem ecciesiam Judaicam hunc librum non reputasse pro Canonico, quoniam in bibliis Hebraicis, quibus Judaeorum fidei canon olim uti & nunc) continebatur, non in- vcnitur. Auctor hujus libri Salomon esse nequit, etiamsi hoc nori-
nulli existiment : quandoquidem scriptor ille, quisquis fuerit , Mentionem sacit regni Roboami & Jeroboami, ut & Prophetarum Eliae D
678쪽
Ellae, Elysaei, Ieremiae, Ezechielis aliorumque multorum qui post
Salomonis obitum vixerunt e videantur Cap. XLVII. & XLVIII. adeo ut vel hinc constet, Salomonem hujus libri non fui se scriptorem: imo hic Sirach qui se illum , librum transtulisse fatetur, dicit in prologo, se vixisse tempore Regis Euergetae , atque se anno trigesimo octavo ejus regni venisse in AEgyptum , quod salsissimum esse patet vel hinc , si quidem nullus unquam extitit Euergetes qui tot annis regnarit e & quod probe notandum , ut constet Salomonem hujus libri non fuisse scriptorem, Rex Euergetes mortuus est plus quam septingentis annis post Salomonem: saltem non esse scriptum Theopneustum constat, quandoquidem veniam petis, s facultate vocum
quarundam destituti videbimur quibusdam in locis , in quibus interpretandis sudiose laboravimus. Hoc modo nec loquuntur nec scribunt viri Divinitus inspirati, numquam etiam se facultate vocum suisse destitutos fatentur. Purum putum Arrianismum etiam profitetur, quando scribit Cap. I. vers. IV. Prior omnibus creata es sapientia:& Cap. XXIV. vers. X. Ante seculum is principio creavit me. Arrius olim docuit Iesum Christum esse Deum creatum ante omnes creaturas , quod plane repugnat doctrinae Salomonis Proverb. Cap. VIII. vers. XXII. A c. ubi dilucide aeternitatem si ii Dei asserit. Stolida est illorum opinio , qui locum hunc hoc modo excusare annituntur, Christum nempe fuisse creatum secundum naturam humanam, quis enim cui mens sana est in corpore sano, docere audebit Christum secundum naturam humanam esse Sapientiam Patris i Notandum etiam , quod Servator noster illo tempore quo haec scriberet Jesus Sirachi filius , nondum assumserat naturam humanam, adeo ut non possit dici, illum fuisse creatum ante omnes creaturas.
Quid porro tibi videtur, Crassete Pater, de hisce propositionibus'
quae leguntur Cap. III. Vers. IV. qui honorat Iatrem , expiatur a peccato. Item Cap. XXIX. vers. XV. Concludito misericordem beneficentiam in penuariis tuis, eaque te ex omni a fictione eximet. Forte tibi illae arridebunt utpote qui credis opera fidelium esse meritoria, non solum ex congruo, Verum etiam ex condignor at vero talis sententia
plane adversatur canonicis scripturis , in Epistola ad Eph. Cap. II. vers. VIII. & IX. Gratia enim estis servati per sdem : ct hoc nones ex vobis: sed Dei est donum non ex operibus, ut nequis glorietur. Et
679쪽
Euang. Lucae Cap. XVII. vers. X. Ita se vos quum feeritis omnia quae edicta sunt vobis, dicite, servi inutiles sumus: nam quod debuimussarere steimus. Et Epist. Sancti Pauli ad Romanos cap. VIII.
vers. XVIII. Reor enim minime pares esse praesentis temporis pcipe pones, gloriae in nobis revelatae. Haec etiam Ecclesiastici doctrina, quae reperitur Cap. XV. vers XIV. &c. plane est ανlἰκαῖα. Putat enim homines, si modo voluerint, posse observare omnia Dei mandata, hoc directe repugnat I Regum Cap. VIII. vers XLVI. Nemo eg qui non peceat, inquit Salomon. Psalmo XIX. vers XIII. Errores quis intelligat pab occultis me absolve. Proverb. Cap. XX. Vers IX. stuis Auere possi purificavi animum meum, mundus sum a peccato meost Videantur etiam
loca teremiae Cap. XIII. vers XXIII. & Jacobi Epist. Cap. III. vers II. Consilium quod maritis dat cap. XXV. vers XXXI. &X XII. Si non ambulat ad manum tuam, d carne tua resera ligam, da
libellam ct dimitte illam, contrarium docet Servator noster Matth. Cap. V. vers XXXI. & XXXII. Dictum est autem, quisquis dimiserit uxorem suam, det ei libellum abscessionis : ego vera dico vobis, qui se quis dimiserit uxorem suam, extra rationem scortationis, facit in ea marinctetur: ct quisiquis dimissam duxerit, moechatur. Et Matth. Cap. XIX. vers VII. VII l. & IX. Dicunt et , cur ergo Mosis mandavit dare libellum discessionis , etiam dimittere dicit eis , Mostes pro duritia cordis vestri permisit vobis dimittere uxores vestras , coeterum 2 principio non fuit ita. Dico autem raobis, quicumque dimiserit uxorem siuam nis obsortationem , ct aliam duxerit, mobatur, ct qui dimissam duxerit, moechatur. Quis non execretur improbam sententiam hujus scriptoris. quae legitur Cap. XLII. vers XV. Melior est improbitas viri, quam mulier benefica . mulier pudore afficiens ad probrum. Tales canones sibi proponat Crassetus , sed nos hominibus indignos esse iudicamus, absit ut tales propositiones a Divino spiritu prosectas esse credamus. Ejusdem pretii esse contendimus illa quae scriptor hic profert caP. XLVI. vers XXIII. Postquam vero obdormivisset, prophetavit , δε- monstrans regi martem ipsi is, ct extulit ὸ terra.vorem siuam Prophetia indicans deletum iri iniquitatem populi. Perpendat Crassetus quam iri sulsa his verbis , scriptor hic tueatur : primo existimat Samuelem Prophetasse post mortem, secundo auctor hic attribuit Samueli verba quae non ab illo , sed a diabolo fuerunt prolata : & quod stolia
680쪽
dius est fidelium animas potestati diabolicae subjicit, quasi vero
Pythonissa ad petitionem regis a Deo rejecti potuerit ex statu aetemnae sci licitatis evocare animam Sancti Prophetae ut ad nutum inimici Dci, qualis suit non solum Saulus, verum & ipse Pythonissa,
se sistere statim teneretur: certe existimamus, nos nec Deum nee ipsum beatum Samuelem voluisse cum Daemone colludere, ut ad impiae mulieris nutum beatitudinem deseruerit pro tempore, numquid tanti fiunt scelesti apud Deum, ut sancti fideles statim comparere debeant ad jussum Dei inimicorum, rotunde fatemur nos hoc non credere. Audiamus potius Gregorium Nyssenum qui hac
lem, in tantis seruis deliciis constitutum, impereium ilium hiatum ad impios trausisse , neque volentem neque nolentem. Pari modo Cyrillus Alexandrinus lib. VI. de adorat. in Spir. Tἀς θ π αμων ψυχάς σωμαJ ἀπηH- τας περεἰρίφΘαι νομιουμ, , 6 λόγου - ἀξιουδ μηδε-
que eo miseriae pervenire , ut etiam malignis ct impuris Spiritibus sub- Iectae , ct invitae eos circumferentes sequantur. Hinc itaque conci dimus , non fuisse verum Samuelem qui cum Saulo loquutus est, sed potius Daemonem sub Samuelis figura se manifestantem, Deus enim Saulo non respondebat, nee per semnia , nec po' Urim, nec per Prophetas, I Sum. XXVII l. vcrs VI. itaque nemo nisi diabolus cum ipso potuit esse locutus. Non enim est credibile Saulum Dei hostem fuisse receptum apud Samuelem Dei amicum dilectissimum. Adstipulamur potius S. Augustino lib. II. quaesti. ad Simplicianum quaest. III. Et forte hoe quod cum illa imago Samuelis Saulum praediceret moriturum; dixit etiam secum futurum, quod utique falsum est.riSin autem quaeratur, cur S. Scriptura imagincm illam nomine Samuelis, cum Verus Samuel non fuerit designet, respondemus cum S. Augustino loco iam laudato, imaginariam illusonem diaboli maehinationibus factam,