장음표시 사용
681쪽
quam propterea Scriptura nomine Samuelis ave at : quia flent impianes rerum earum nominibus appellari quarum imagines sunt. Capite
XLVIII. scriptor hic plane favet errori Judaeorum, qui olim Eliam
in propria persona in mundum Venturum pronuntiarunt contra
Jesu Servatoris nostri doctrinam, Marci Cap. IX. vers XI. qui illud quod de Elia praedixerunt Prophetae, in Johanne Baptista impletum fuisse testatur. Haec autem Judaeorum opinio si sit admittenda, sequetur Messiam hactenus non venisse , prout Judaei hoc blasphemestituunt: Elias enim a tempore elevationis suae in coelum. usque ad adventum Servatoris & hunc nostrum diem in sua persona nondum inter homines in hoc mundo conversatus est: certum tamen
est, Malachiam Cap. III. vers I. adventu Messiae populum Dei sui temporis consolari intendentem , praedixisse , priusquam Christus
veniat, suturum ut mittatur Elias Propheta , qui secundum interpretationem ipsus Salvatoris praeparet ejus viam , convertatque cor Patrum ad filios & cor filiorum ad Patres ipsorum , ne Angelus foederis , id est : Christus veniens percutiat terram anathemate. Perpendas sedulo, Crassete Pater, num tales libri possint dici Divinitus inspirati, non speramus adeo te perfricuisse frontem, ut talia dogmata, qualia jam enarravimus, tanquam a Deo suisse dictata, allerere audeas. Adjectiones ad Hestherae librum quod attinet, notandum in plurimis illas esse contrarias authentic Estherae libro , si cum textu Hebraeo conserantur. In genuino Hestherae libro Cap. II. vers XVI. legitur Estheram adductam suisse ad Assuerum in domum regiam mense decimo , anno septimo regni eius: in Graeco exemplari adjectionum Cap. XI. veri II. hanc historiam contigisse anno secundo regnante Artaxerxe. In textu Hebraeo, libri Estheri Cap. III. vers V. narratur Hamanem Mardochaio succensuisse coquod non secteret aut incurvaret se ipsi r at in Graeco scripto Cap. XII. vers VI. plane alia causa allegatur: hoc enim modo scripsit adjectionum harum auctor. Haman, inquit, sitius Hammedantis Agagaeus quum gloriosiu ecti apud regem, quaerebat male facere M Ndocato, is populo ejus, propter duos illos Eunuchos regis et qui ad ejus delationem poenas debitas luerant, eo quod in Assuerum, ut refert
textus Hebraeus, Graecus autem Cap. XII. vers II. in Artaxerxem
manus injicere attentassent illi Eunuchi. In Hebraeo Estherae Iibro
682쪽
Cap. V. vers II. legimus : Fuit vero quum videret rex Estheran ree nam confistentem in atrio obtinebat gratiam in oculis) ut extenderet rex ad Estheram si trum aureum quod erat in manibus ejus , c, accedens thera tangeret siummitatem sceptri. In Graeco autem hoc modo legitur Cap. XU. vers VII. Tollens enim rex vustum suum coruscantem glo=ia, vel remente ira iliam intuitus es quamobrem procidens regina mu-iavit colarem suum defectione di reclinavit in eaput ancilia honorariae suae quae antegrediebarur. In Hebraeo textu Cap. VI. vers III. dicitur regem rogasse, quid honoris aut magnificentiae coliatum esset in Mamricatum propter detectam contra regem conspirationem, eique responsum
fuisse, nil quicquam ei fuisse coliatum. At in Graeco Cap. XU. vers V. haec leguntur: deinde praecepit rex Mardocatum ministrare in aula, e que dedit donaria huyus rei causa. Quae plane sibi invicem sunt contraria. In Hebraeo Cap. III. vers I. dicitur Hamanem fui se Aeetaeum, hoc est, Amale itam, uti & genere talem fuisse testatur Josephus, Antiq. lib. XI. Cap. VI. at vero in Graeco Cap. XVI. vers X. nam ratur illum fuisse Macedonium: quod Crasseto conciliandum damus. Uti & illud quod resertur ibidem vers XIV. illum Persarum Dominationem transferre intendisse ad Macedonas: quod profecto nullam veri speciem habuit, aut illo tempore habere potuit, quoniam tum temporis regnum Macedonicum nulla pollebat autoritate, ut subiugare posset Persas : non alia quam si regulus aliquis suscipere vellet regnum Turcicum sibi subjicere. Videat nunc Crassetus, utrum hae ad librum Estherae adjectiones pro canonicis sint haben-
dae, quoniam tam lucide vere canonico libro contradicunt. Librum aut sabulam potius libri Susannae, non posse inter canonicos num rari , cuivis oculos tantum aperienti , patere existimamus. Quis
enim credat certe veri speciem nullam habet) exiguum Israelitarum numerum in captivitatem abductum in urbe Babylone habuisse judices qui de rebus capitalibus tanquam supremi judices, & a quibus ad alios non daretur provocatio , iudicarent i etiams autem Judaei imperio Romanorum subjecti tempore illorum subjectionis, habuerint aliquam judicandi potestatem , uti ex S. Scriptura constat, non tamen de quibusvis rebus dijudicare ipsis erat licitum , quemadmodum hoc patet ex historia Euangelica, quae refert Iudaeos publice clamasse, ipsis illicitum fuisse quemquam interimere. Videatur
683쪽
tur Joh. Euang. Cap. XVIII. vers XXXI. Post Hierosolymae deis
structionem multi ludaei Romam captivi fuere abducti, non tamen habuerunt iudices quibus potestas erat concessa damnandi quemquam ad mortem. Quis etiam credat, Danielem illo tempore tantum adolescentem ausum fuisse sententiam mortis pronuntiare contra Judices Babylonis' eodem plane jure quo adolescens aliquis peregrinus sibi arrogaret jus judicandi ipsos judices , quod Crasseto
credendum relinquimus , nos saltem ne probabile quidem hoc esse assirmamus. Uti nec hoc quod Daniel in urbe Babylone Graecesuerit locutus, cum illius Civitatis linguam suis te Chaldaicam constet: ideoque potius S. Hieronymo astipulamur qui in prooemio ad Danielem, Susannae librum fabulam esse pronuntiavit , & ex Origene & Doctoribus Graecis docuit , librum hunc nullam Scripturae Sanctae aut horitatem pratere. Ut &.Papae Gelasio Canon: Sancta Romana distinct. XV. Liber Sustinae est Apoc phus. Par de coeteris ad Danielem adjectionibus esto judicium. Omnia enim nunc porcurrere nec vacat nec nobis est animus. Ad Baruci librum squoniam brevitati studemus) haec pauca tantum notabimus t in princia
pio hujus scripti dicit hic author Cap. I. vers III. Rc. Hujus libri verba legit Barue audiente Jerema suo Bhoiatim rege Pudae , ct audiente populo toto convenientibus ad lectionem libri, ct audientibus potentioribas , ct filiis principum se Senioribus , denique audiente toto po- p is reque parvo ac mae no , iis omnibus qui habitabant in Babylonia ad fluvium Sudi. Hoc falsum esse ex eo constat, quod Jeremias scriptor Canonicus Cap. XLIII. vers VI. narret Barucum cum sancto illo
Propheta in gyptum fuisse prosectum , & Jeconiam filium Je-hoiahimi in Bahyloniam fuisse abductum, uti & hoc testatur idem Propheta Cap. XXIV. vers I. Quo pacto Barucus in AEgypto degens coram teconia legere potuisset, siquidem Jeconias in Babylonia
commorabatur ἰ eodem capite primo vers X. Regem ct populum rogasse Sacerdotes ut holocausta, se oblationes pro peccatu, ac sim, errent ad altare Domini Dei nostri. Vellemus nos doceri, quo pactra hoc praestari potuisset , templum enim illo tempore plane erat destructum, nunquid Rex & populus ignorarunt Altare Domini t iam suillla dirutum & eversum p Plura ad alia quae extant scripta AP crγpha annotare possemus, verum consulto illa praeterimus, ut
684쪽
nonnulla ex Maccabaeorum libris excer'mus, quibus pateat, haud immerito Protestantcs noluisse ad libros canonicos hos admittere sed pro scriptis hominum erroribus obnoxiorum , ere habendos, eensuisse. Cap. I. Macab. vers VII. narrat hic scriptor Alexandrum inlectum quum desedissetis cognovisseis moriturum , vocatis pueris suas nobilibus , qui cum ipse nutriti erant a iuventute su a , diet ipse regnum suum i is, cum adhue viveret. Hoc saltum este testantur Historici omni exceptione majores: quales sunt Diodorus Siculta lib. XVII.& XVIII. Iustinus lib. XII. Curtius lib. X. Plutarchus in vita Alexandri, Strabo, A milius Probus, Pausanias aliique plurcs. Contradictio notabilis dcprehendetur, si conseramus lib. I. cap. VI. cum Capite IX. lib. II. cap. VI. vers IV. & sequentibus narrat hic scri ptor, Antiochum quaesivi se occupare in Elymaide quae est in Perside civitatem nobilem divitiis, argcnto & auro, sed a civibus praelio fugatum , magna cum tristitia movisse castra, ac lecto decumiabentem in urbe Babylone mortem obiisse anno centesimo quadragesimo nono regni Seleucidarum ; sed idem scriptor sui oblitus lib. II. cap. I. vers XVI. dicit, Antiochum lapidibus Sacerdotibus templi Dianae Nannaeae obrutum, corpus ejus in membra divisum suisse projectum, & cap. IX. vers V. Occupavit illam immedicabilis miserum dolor , ct acerba interaneorum tormenta. Et vers VII. illum de curru qui agebatur impetu, decidisse adeo in decidenti gravi easi omniaeorporis membra ex eo torquerentur ct in montanis miserrima morte viis
tum commuta se, vers XXVIII. Haec tam contradisoria si concili
re possit Cralsetus, certe magnus mihi erit Apollo; nihil enim magis discors quam haec hujus historiae narratio. Uterque hic liber sibi invicem contradicit , unus refert Antiochum Elymaida voluisse oscupare , alter loquitur de Persipoli & in illam etiam suisse ingressum. Hic narrat illum aufugisse ad Babyloniam urbem, ille vult illum intrasse Ecbatana, & qui scribit, prope illam urbem , in Persia Antiochum mortem obiisse, ille ostendit se nescivisse Ecbatana esse in Media & non in Persa. Lib. I. refert Antiochum moerore suisse captum , eo quod Ly si ae exercitus in fugam esset versus, liber secumdus vult cladem illam factam fuisse, non Lysiae sed Nicanori & Tiamotheo, &c. Lib. I. cap. VIII. vers XVI. dicitur Romanos creasse quotannis hominem qui dominaretur ipsis in annum, & omnes ita
685쪽
auscultare uni ut non sit 'nvidia inter ipsos neque aemulatio: cum tamen certum si,tillos quotannis duos consules constituisse qui rempublicam curarent. Certe nemo reperitur qui hoc ignoret. Lib. II. cap. I. vers XI. &c. Judaei Deo agunt gratias quod in fugam verterit illos qui dimicaverant instructa acie contra civitatem sanctam in Persis. At vero omnes civitates in Persia erant Paganae, & nulla unquam ibi fuit reperta quae sancta vocaretur: Etiamsi in plurimisJudaeorum urbibus Deus puro cultu coleretur, nulla tamen civitas per totam Iudaeam extitit quae sancta diceretur praeter solam Hierosolymam. Ibidem etiam indicatur, Judaeos in Persam captivos suisse abductos, cum certum sit Babyloniam illos suisse transatos. Lib. I. cap. VIII. vcrs VII. narratur, Antiochum magnum vivum a Romanis fuisse captum, atque Eumeni regi fuisse datam regionem Iliaeam , Mysam , Lydiamque is alias ex optimis regionibus. Omnia haec sunt falsissima, nunquam Antiochus 1 Romanis fuit captus, nedum vivus. Romani quidem tribus proeliis Antiochum plane attriverunt & superarunt, sed nunquam captivum habuerunt, testantibus hoc Historicorum optimis & maxime fide dignis: quod vero scriptor hic refert regiones Optimas, Vel secundum alia exemplaria Indias Eumeni regi fuisse datas a Romanis, hoc itidem salsum est, nunquam Romani Indiarum suerunt Domini, uti hoc constat ex Appiano lib. de bellis Syriacis, Livio aliisque. Media non erat sub illorum potestate, maximum illorum imperium non excessit Euphratis fluminis limites: tempore hujus Antiochi Romanorum Imperii terminus erat Taurus, mons Asiae maximus. .mque falsa sunt illa quae in eodem Cap. V. II. R III.
reseruntur, nempe Romanos vi superasse Galatas atque ilias Usecisi sbi tributarios, atque lalia gessisse in is pania ad obtinendum fodinas metaialicas auri se geneti, quae in ea sunt. Sed quosnam Galatas intellexit hic nugator ἰ an Gallos, qui a Sibylla lib. V. p. 3i s. vocantur
Γαλοι, Γααικανοl, eorum terra Κελιγυη lib. oracul. VIII. uti supra
p. qiq. observavimus. Si Gallos intelligit, certum est Iudam Macchabaeum hoc non potuisse aut scribere aut testari. Romani enim Gallos superarunt centum quidem annis post Judae Machabaei mortem. Si Galatas Asiae minoris populum intelligit, multo minus talia bella in illis regionibus a Romanis suisse gesta, conscribere potia it Judas enim Machabaeus non ignorabat, Romanos arma sua uino ci
686쪽
ad illas regiones nunquam detulisse. Quod postea addit de sodinis
auri & argenti in Hispania , existimamus nos, esse putidas sabellas, quae nullis bonae notae scriptoris testimoniis possunt probari. His de causis nunquam Romani in Hispania bella gesserunt: poetas olim scripsisse novimus, Tagum fluvium arenas aureas undis suis immixtas volvere, sed has meras esse fabulas hodierna experientia edocti, rescivimus. Lib. I. Maccab. cap. XII. vers. XXI. narratur putidum mendacium, nempe Spartiatas ct Judaeos esse fratres cse esse ex genere Abrahami. Tempore etiam Oniae Sacerdotis nullus extitit rcx Arius apud Spartiatas, Arius autem de quo mutarchus & Pausanias meminerunt octuaginta annis post in vivis suit. Notet etiam Crassetus, num velit huic scriptori subscribere, Romanorum neminem induisse pum
puram ut magnificὲ se gereret: quod salsum esse testantur & poetae &historici. Ovidius Fastor: lib. IV.
I te purpurea canus cum veste Sacerdos. Videatur Suetonius in de vitis Imperatorum, passim exempla reperientur, Senatores apud Romanos olim , armictos fuisse tunica quae purpuratos flores intertextos haberet quae & latus clavus &tunica lati clavi dicta est. Certum est & passim apud Historicos lcgitur, Equites etiam Romanos gestasse tunicam quae purpurcos sores sed minores aliis, intertextos haberet, atque illinc dictos esse angustos clavos. Trabea itidem utebantur Romani quae etiam fuit purpurea, testibus passim melioris notae scriptoribus, Suetonio &c. Tria
trabearum genera recensentur, unum e sola purpura Diis dicatum. Alterum e purpura non sine albo immixto, quo reges utebantur.
Tertium, Augurale e purpura & cocco. Quidquid sit, purpureas vestes apud Romanos in usu fuisse testantur omnes fide digni scriptores etiam antiquissimi, quamvis hic Maccabaeorum scriptor contrarium .afferat. Minucius Felix : Sacerdotum honores se purpuras despiciunt. Et inserius: Nec de ultima satim plebe consistimus, s honores vestras ct purpuras recusamus. Lactantius lib. IV. de vera Sapientia cap. VII. Romanis indumentum purpurae, in gna est regiae dignitatis adumptae. Ex his satis dilucide patere existimamus, errasse scriptorem Naccabaeorum librorum. Lib. I. Cap. IX. vers. III. R XVlII. dicit hic scriptor Judam Maccabaeum in alio cecidise, mense primo
687쪽
anni eentesimi quinquagesimi sicundi. At lib. II. cap. I. vers. I. &X. Illum dedisse litteras ad Judaeos in AEgypto habitantes anno centesmo octogemmo octam. Scilicet Judas scripsit, triginta annos postquam mortem obliti Credat hoe qui velit, nos certe nunquam talia posse conscribi ab homine Divinitus inspirato sidem dabimus. Nunquid illa
quae recitantur tib II. cap. I. vers XIX. &c. fidem merentur ' hum in Persidem agerentur Maioresnogri, Sacerdotes pii, qui tunc erant, accipienses de igne altaris elam, absonderunt, in cavo putei fundum habentis, aridum, in quo collocaverunt eum tuto , adeo ut omnibus gnotus esset locus, praeteriressis autem annis multis, quando visium est Deo , missus Nechemia a rege Persidis ,
ad posteros Sacerdotum qui absconderant, misit ad ignem illum, quumque exposuissent nobis. se non invenise ignem, aquam densam, Iussi eos haurientes inde aspree, ubi oblata sunt quae ad sacriscia pertinebant , jussi Sacerdotes Nechemia, inspergere aquam se lena ipsa, incumbebant illis: quod postquam factum est is tempus advenit quo
Sol resplenduit, qui prius erat nubilus, accensa est pira magna, adeo ut admirarentur omnes. Quis haec non reiiciat tanquam mera figmenta lTestantur Rabbini in secundo templo non exstitisse ignem illum qui sacrificia accendebat. .Habemus ipsius Nechemiae librum, in quo exacte narrat quaecumque pro populi Judaici commodo Hierosolymae gessit, verum de igne illo aut aqua densa quae ligna & holocausta accendit, nihil plane ab illo memoratur, quod profecto non reticuisset , vera si haec suisset historia. Notandum etiam antequam Nechemias ab Artaxerxe mitteretur , sacrificia in urbe Hierosolyma fuisse oblata atque altare crectum, uti constat ex Hezrae lib. cap. III. Vers. II. atque unoquoque mane is vespere fuisse oblata holocausta. Adquid aqua illa densa profuisset' certe non ad accendenda holocaussa, quoniam ignis tum satis ardebat, offerebant enim illa quotidie, teste ipso Hezra, neque etiam mistus erat Nechemias ut holocausta restitueret, verum Hierosolymam, ejusque muros reaedificaret. Ejusdem pretii sunt iida quae leguntur lib. II. cap. II. vers. IV - α U. &c. Erat quoque in eadem friptura, ut tabernaculum is arca
iusserit idem propiata Ieremias Divino response facto una secum iter iacere: quumque processisset ad montem, quem Mositi consiendens spectaverat haereditatem Dei, venientem Peremiam invenisse domicilium in Oe-sunca factum, ct tentorium se meam , atque astare suotus intulisse ,
688쪽
lue; ct ianuam obgruxisse. Advenientes autem eorum qui una comitabantur , ut annotarent viam, non potuisse invenire eam: quod ubi cognovit Hismeia, increpans eos, dixit incoxnitum fore locum itam, donec congreget Deus venturam congregationem populi, facta misericordia. Tune autem Dominum demonstraturum ilia, ct apparituram gloriam Domini, ac nubem, quemadmodum etiam tempore floschis manifesta fuerat, ct
Schelomone postulante ut locus sanctificaretur , magnisce Derat patefacta. Haec omnia quam maxime sunt absurda, quo pacto Jeremias lubere potuisset ut tabernaculum & arca secum iter facerent, quoniam illo tempore non amplius exstabant, de cui hoc mandasset i Judaeis a Chaldaeis occisis ἰ at hoc absurdum, vel an potius Judaeis post interne .cionem superstitibus ' at illi captivi abducebantur. Quando autem Hierosolyma ab inimicis occupabatur &destruebatur, templum cum Sanctis vasis igne consumebatur, & per consequens etiam ipsa arca , quis credat Jeremiam, qui illo tempore captivus & catenis vinctus abducebatur, ausum suisse, aut potuisse jubere ut arca secum iter faceret ' Scimus omnes qua polleant autoritate captivi. Audiamus potius quid Divinus propheta in canonico suo scripto narret Cap. XXXVIII. vers. VI. & XXVIII. Accipientes itaque Peremiam qui erat in atrio custodiae, conjecerunt eum in eam foveam quae erat Mase filii regis, in f ea autem ilia non erat aqua, sed lutum, adeo ut immergeretur Ieremia luto. Manstrue Peremia in atrio custodiae usique in diem quo capta sunt Perusibalaima, ubi erat quum ea rentur Perusibalaim. Verum quidem est Jeremiam a Chaldaeorum rege cx carcere suisse liberatum , vcrum vers. I. cap. XL. testatur illum mansisse vinctum catenis in medio multitudinis, tali in statu, nempe vinctus mi illas fuit Rama , &c. toto illo tempore quo degit in carcere ac captivus inter inimicos vixit, quando aut cui mandare potuit ut arcam asportarenti ubinam latitavit cum civitas capiebatur ac cum templo igne tota quanta comburebatur φ aut quomodo ab incendio arcam liberavit, aut ex Chaldaeorum manibus
illam eripuit, ut alibi in domo subterranea eam absconderet, in domo inquam,quinquaginta leucis ab Hierosolyma dissitat Credat hoc Crasse-tus si velit. Nunquid pontifex ac Judaei quibus Ieremias valde erat ex sus, illi concessissent potestatem alio, ad locum incognitum transferendi arcam i nunquid Sacerdotes contra quos prophetaverat, illi crimen illud non exprobrassent i Proculdubio,quoniam falso illum proditionis accu-
689쪽
sare au si fuerunt. Novimus etiam assirmari post liberationem a captivitate Babylonica , repertam suisse arcam, ac in templo per Zerobabelem instaurato fuisse collocatam, sed secundi hujus Maccabaeorum libri scriptor nihil meminit per quem aut quo tempore suerit reperta &ad templum Hierosolymitanum translata. nihilque alibi apud historicos illa de re rescrtur. Quando etiam impleta fuit illa promissio quae spem dedit, Deum ostensurum gloriam suam, ac nubem quemadmodum tempore Mosis. Hoc certe referre, Flavius Josephus sedulus historicus oblitus non fuisset, si res adeo miranda unquam contigisset. Ιmo Rabbini nonnulli testantur, arcam in templo secundo Hierosolymitano non fuisse, & si tabernaculum , arca & altare lassitus in illo templo cxstitissent, qua fronte scribere ausus suisset Cornelius Tacitus his lor. lib. V. p. m. 614. Pompeium iure victoriae templum fuisse ingressum, intus reperisse vacuam sedem se inania arcana, si enim erectum fuisset ibi tabernaculum, altare sessitus, & ibidem conspecta suisset arca cherubinis tecta cur illarum rerum non meminisset scriptor, sedulus' si ornamenta illa quibus olim repletum suit templum Hierosolymitanum tempore Salomonis extitissent in secundo, non dubiatamus quin Titus Vespasianus illa Romam asportari curasset: tanquam putidas fabulas itaque ad lubitum confictas .explodimus haec hujus scriptoris figmenta. Si Crassetus utrumque Maccabaeorum librum pro canonico habere velit, gaudeat suo judicio, attamen hoc ciperpendendum damus, nempe scriptorem ipsum se non venditare pro homine Divinitus inspirato, & per consequens scriptum illius non esse canonicum. Audiamus illum lib. Il. cap. ultimo vers. XXXIX. Ac siquidem bene ct pro ut compositionem perstringi convenit praestitero, hoe etiam ipse volui, sn autem exiliter atque tenuiter, hoc tamen est quod, rus Gerui. Haec non posse proficisci ab homine Divinitus in irato luce meridiana clarius est. Spiritus Dei non dubitat utrum bene sit locutus, non excusat styli inelegantiam, nunquamque impotentiam suam allegavit. Nunquid Deus petet veniam ab hominibus' Certe nos non credimus, sed illa Deo plane esse indigna pronuntiamus. Dei Spiritus non affectat styli ornatum, satis novit quis stylus sit con-Veniens, non intendit hominum aures. verborum lenociniis, aut sosculis demulcere, sed hominum conscientias commovere & docere,
quae potius gravitate & simplicitate, qualis est verbi Divini stilus,
690쪽
persciuntur, quam exquistis vocabulorum elegantiis. Quis etiam his quae libro II. cap. VIII. vers. XX. narrantur, fidem commodet ' Sic scribit, ct praelium in Bablonia adversus Galatas commissem, quemadmodum ipsi universe ad operam praestandam venissent octies misie , cum quatuor mil2bus Macedonum, ct Macedonibus haestantibus, ipsi octies milli numero, centum viginti mi operdidiissentpropter auxilium ipsis a cetis eo atum,ct urilitatem magnam accepissent. Etiamsi de Dei omnipotentia non dubitemus, illum ita potuisseJudaeis esse auxilio, ut octies mille milites potuerint trucidare centum & viginti millia adversariorum, nos tamen valde de hujus historiae veritate dubitamus, quis enim credat, Galatas exiguam terrae regionem incolentes, potuisse suppeditare & subministrare tantam miliatum copiam' an unquam Galatae Babyloniam occuparunt, ibique regnarunt ' Si enim tantus exercitus Galatarum in illa civitate degit, quis dubitet quin rerum fuerint Domini' at hoc ita factum suisse, nullus bonae fidei scipior reperitur qui hoc testetur: risum teneatis amici, centum & triginta hominum millia in urbe praelium inierunt, an in una civitate tantum datur spatium ubi tam vastus militum numerus possit consistere, nedum confligere ' Oportet certe illum qui talia credit, plane ignorare, & quid sit urbs & quo pacto praelia ineantur. Quando quaeso tantus Galatarum exercitus Babyloniam ab ipsorum regione plus quam quingentis milliaribus dissitam, pervenit Z Si res ita se haberet, non dubitamus quin Flavius Josephus ipse etiam Judaeus , gentis suae gloriam abunde promulgasset, vel saltem ab alio
quopiam scriptore fuisset memorata & conscripta. Quis ergo talem authorem inter scriptores canonicos admittat ' Certe ne ipse qujdem hujus libri consarcinator & compilator hoc voluit: fatetur cnim, se uno volumine contraxisse ea quae a rasone Cyrenaeo declarata suerunt i his quinque. II. lib. cap. II. vers. XXIV. R vers. XXVII. nobis qui-δm inquit) qui molestiam si cepimus conficiendae epitomes, non Iactae sed plenum fuit sudorum opus, ac vigilia m. Hic Jason nec propheta neque a Deo suit inspiratus, neque Iudaeus si ad literam verbum illud Cyrenaeum sumamus. Nam alias Jason hic potuisset esse Cyrsnaeus & tamen Judaeus, qualis fuit Simon ille qui Servatoris nostri
crucem attollere suit coactus: Marc. cap. XV. vers XXI. Quis igitur pro canonico scripto recipiat librum ex quinque profanis in epitomen redactumst Nunquid epitome ex libris prosanis excerpta, reddatur