Antifebronius vindicatus seu Suprema Romani pontificis potestas adversus Justinum Febronium ejusque vindicem Theodorum a Palude iterum adserta, & confirmata. Pars 1. 4.

201쪽

182 DrssERTATIO X. is equidem, quod ob quietem monasteriorum ,, & Episcoporum tyrannidem has exemptio iso nes plerumque Romani Pontifices indulse.

,, runt. Verumtamen in contrarium res verisse se est. Monasteria enim , quae hoc beneis, , ficium damnatissimae libertatis , sive apois, , stolica auctoritate, sive, quod frequentius is est , butiis ADULTERI Nis adepta sunt , ,, plus inquietudinis, plus inobedientae, plusis inopiae incurrerunt . . . Si ergo Malmes o burienses Abbas , qui apud nos reputatur, , arbor sterilis, ficus salua , & truncus i se utilis. ad vos venerit , vel miserit , vitam & opinionem illius in libra justitiae, , adpendatis , nec illius admittatis privile. ,, gia , donec manifeste liqueM ex collati , , ne scripturae, & bullarum, quo tempore, se & a quibus Patribus sint indulta . Falsa. riorum enim praestigiosa malitia ita in se Episcoporum contumeliam se armavit ut se salsitas in omnium sere monasteriorum exis, , emptione praevaleat , nisi in dec; sionibus se faciendis iudex veritatis exactor districti Lis simus intercedat . Iobannes quoque S Hiberiensis s3 a) Apostolicae Sedis immunit tes carpebat' sed qua de caussa λ quod caritatis obtentu , revera libertatis studio peterentur. Ecclesiam, inquit, Romanam coninfugiunν , quae mateν pietatir religioni tonsuevit

proinriberatisi Iib. VII. eap. 22.

202쪽

rovidere quietem. Implorant opem eius , pr rectionis implorant clueeum , ne cuIQquam possent malignitate vexari , se possint plenius

Audistin ' A persolvendis decimis Beνnardus, ut suum Monasterium, ceteraque Coenobia eximerentur . postulavit e Sarisberienses tamen hanc ipsam immunitatem reis prehendit ; utique ex fine , qui innocuus , atque adeo laudabilis Berna do fuit, sed aliis quos Sarisberiensis sugillat, corruptus, depravatusque. VI. Alterius, multoque praestantioris generis sunt Mendicantium ordinum immuniraistes; eae enim quum ad divini verbi piaediis candi, excipiendarum Consessionum , a rein servatis casibus absolvendi facultatem potissisimum reserantur , ipsam Christiani fregis pascendi potestatem Episcoporum maxime propriam atque adeo praecipuam . propius adistingunt . Sed illud Febrenius animadvertere debuit , haec privilegia a Tridenimis Patriis bus, sequutisque Pontificibus ita fuisse te misperata, .ut Episcopis nihil sere suae auctoriis talis decedat. Ad posite ad hanc rem Frauinciseus rimanus in ea. quam superius appellavi, responisne Episcopos adloquitur ν:is quid magnitudini Regularium inest, quod

203쪽

i 84 Dis SARTATI Ox. , , vel animum, vel oculos vestros possit os. , , sendere, qui etsi centies essent majores , ,, quam de facto sunt , tamen eos quotiesse vobis Iubitum est ad pedes vestros abje- , , ctos videbitis Τ concionandum est Z ad pe- ,, des vestros prostratos habetis ; sacri ordi- ,, nes suscipiendi λ en ad vestros pedes sup- plices cernitis; petenda est potestas conis, , fessiones audiendi intra vestram dioecesimiis iterum jacent ad vestros pedes; necessaria ,, est aliqua extraordinaria, & peculiaris sa- , , cultas ad absolvendum a casibus. vobis reis se servatis p iterum ad vestros se proijciuntis pedes' iis ad vestras Reverendissimas do- minationes ad cedendum , vel ab iisdem se recedendum est y continuo ad vestros se,, pedes prosternunt. Quae quum ita se ha- beant, timerine potest , ne ii , qui sereis continuo cum omni humilitate ante ocu-- los, & pedes vobis adsunt, vobiscum deis magnitudine velint competere, & conce tare , vel certe animo designatum habe- ant Vestram eminentiam deprimere , qu- um inclinato ad vestros pedes capite , in is singula momenta vestrum nutum exspe-- ctent Praeterea si Romanis Pontificibus Evangelicae Fidei praecones , quocumque Ecclesiae. amplificatio , atque animarum bonum posceret mittere integrum semper

fuit ; si Ardinarii sunt universae Ecclesiae

204쪽

CAp. IV. 18spastores, ut alibi ostendimus : si pro suprema in Ecclesiam potestate potuerunt adsentiente, immo plaudente Tridentina Synodo graviora aliqua crimina sibi reser vare:

quid Episcopalium jurium violarunt , dum

in Regulares ordines, quo facilius utiliusque curandae populorum saluti vacarent, eiusmodi privilegia contulerunt λ At S. Franciscus Uas filiis suis hoc praeceptum testamento reliquit: Praecipio Fratribus universis per obedientiam ' quod ubicumque sint non audeant potere aliquam litteram in Curia Romana s3 ). Non nego ; verum Franciscum sui interpretem videre Febronius apud I divum iacile

poterat s 3sJ . Haec scilicet Fratribus suis

humillimus Franciscus.' Me itaque si nobis sngulare privilegium , nullum privilegium bainbere, per quod elevemur in superbiam , vel in quo confise velimus ulli praeiudicium aut lites excitare a sed ea tantum postulemus a Sancta Sede Apostolica, per quae eius fidem dilatare , Deo obsequium praesare, o animas luerari valeamus, cum Praelatorum bona venia , sancta pace populorum . An qui Fratres ut ea postularent a Sancta Sede Apostolica , per quae ejus Fιdem dilatare, Dro obsequium praesare ,

oe animas lucrari υalerent, hortatur , praecipere potuit , ut nullum omnino a Roma iis

205쪽

18s DissERTATIO X. Pontificibus priuilegium impetrarent λ At id

eum Praelatorum bona venia fieri Franciscus jubet . Ita est ' verum hoc ad coercendum

spectat prudentiae legibus privilegiorum uosum , non ad cohibendam Apostolicae Sedis in iis conserendis potestatem. Ea propter in Regula f36J. Fratrer, inquit, non praedicent in qcopatu alimius D copi , quum ab eo tuis fuerit CONTRADICTUM . Non ait ,

quum facultatem ab illo non impetrarint , sed quum ab eo illis fuerit contraiactum . Nempe Francisco sumpta Episcoporum venia satis

erat, quemadmodum s. Bonaventura animari

dvertit at' vero ubi palam obstitissent Episcopi, prudentia poscebat , ut Fratres a sacris concionibus abstinerent, ne scandalo id esset populis, urbibusque perturbationi. VII. Hactenus de Privilegiorum Apostolicorum lure . Nunc altera illa Febronis

thesis ad examen vocanda, qua exemptionem Monachorum Regulari observantiae noxiam esse

pronunciat s 37 ν . Ac tria potissimum sunt , quae summam Febranu oscitantiam, ineptiamque testantur. Primum igitur habeat, nihil ad enervandam olim Monachorum disciplinam magis contulisse, quam quod Monast ria Episcopis immediate subessent . Haud mquidem miror eum , qui Iureconsultum se

206쪽

C A P. I v. I 8 fingat, isthaec ignorasse : miror magis , μα misi Ium Oberba erum ἰ qui Monachus fueririt, eo imprudentiae devenisse, ut tantae a surditatis auctor & testis esse potuerit , ubi ait 38): certo tertius recentiora insituta , σmonaseria se se a tanta neestate σπ copia ireformationum dispensare potuissent , se sempestin antiqua subjemone Episcoporum perseveras

TA EST RES REGULA Riu Μ. sed huiusmodi Scriptoribus haud sibi fidendum tandem nishronitis discat. Exemptione maxime perdita es res Regularis λ At exempta Monasteria non erant, de quibus TrosleFanum Concilium a. ςορ. ibi tamen Abbates Iaici cum suis uxoribus, Iliis filiabus , cum militibus er e

nibus morabantur , atque adeo in Mnaseriis Regulaνibus latet in medio Sacerdotum celeis rorum Religiosorum , ut Dιmni ac Magiseri ν sedentes , velut .abbates de illorum vita , σcoηversatione ae regula si peηitus is ora, peris veris ordiae diiudicabant s39 . Exempla M nasteria non erant, de quibus Toletana Conis

batur: cognovimus Episcopor per Parochias suas non sacerdotaliter , sed cfudeister deserire, id

que praesertim in Monasteria, hoc vero D IJ '

aiebat : nunciatum es praesenti Concilio, quod

207쪽

pentur, er iura Monasteriorum contra consiluista Canonum illicita praesumptione usurpentur et Era ut pene ex car bia possessio fiat , atque it-ι iris portio Chrisa ad gnominiam, Iermit-νemque permniat . Exempla Monasteria ante Gregorιum M. non erant . sanctus tamen Pontifex in Romana Synodo a. oo I. profitebatur . in pluribus Monasseriis multa a Praesuliis bus praejudicia atque gravamina Monaebos ρem tulisse. Quamobrem quum ea de caussa Gregorius Monachos in libertatem adserendos esse iudicasset, Concilii Patres exclamarunt: Iibertati Monachorum congaudemus .' er quae nune de bis salsis B atιtudo vestra firmamus.

Alia in hanc rem addi possent. Unum sufficiat. Cl. Mabillonius squocum an doctrina comparandus Monachus oberba erus λ coua-psam Octavo, atque ineunte nono saeculo in Galliarum & Germanie Coeno hiis disciplinam deplorat, dumque in tanti mali caussas inquirit , tres praecipue agnoscit et) , Abb tum nimiam severitatem in aliquibus M nasteriis . nimiam in aliis indulgentiam , communem Abbatibus . 3c Monachis divitiarum cupiditatem , & quae inde s upremo sic in ejus vitii poenam dispontinte Numine consequi solet, Monasteriorum inopiam . Suaberant tune enimvero Episcopis Monasteria

nec . Oi Vide eius Praefationem in saec. IV. s. n. 237.

208쪽

C A P. I v. 18st nee tamen tantam ab his illi perniciem a.

Verterunt. Et patienter feram . mihi a Mabronio oberbauferum obiici, qui Exemρtrone maxime perdιtam ese rem R gularem nihil tot saeculorum experientia edoc ius . nihil amis

piissimis in suos Benedictinos ab Apostolica

Sede collatis beneficiis commotus, nihil eringa Tridentinam Synodum reverentia tactus confidentissime effutit 'VIII. At quod huic malo remedium

Dicam equidem , & hinc alterum promam adversus Feb=onianam in Regulares ordines malevolentiam argumentum sane ineluctabile . Ut primum Benedictus Ananiensis de inostauranda Monastica diseiplina cogitavit, neo cesse visum fuit, ut Μ inasteria. quae antea discreta ab invicem , & sejuncta erant , in unum veluti corpus eoalescerent , & ab uno generali Presecto regerentur . Verum id Tunc putius adumbratum suit , quam persectum. Benedicto enim terris erepto , qui uinnus tanto oneri par videbatur, paullatim ad antiquam Monasteriorum disiunctionem Monachi deflexere. Ee oni eum primis , ceterisque qui post eum Cluniaci floruerunt, sanctissimis viris Odoni, Ma Olo , OdιIoni , Hugoni Magno, & Petro Vene bus , id deburi Ecclesia , ut quum eo loco monasticam diiss iplinam restituerint , ea late per Gallias , Germaniam, is paniam, Italiam ipsam propagaretur , erectis Monachorum Congregati ι nibus i

209쪽

Igo D Isag RTA Tlo X. nibus, quae multis uni veluti capiti obnoxiis Monasteriis constarent, atque unius qui bbas Abbatum nuncupari posset , consiliis atque auctoritate gubernarentur. Ac Cluniacens quidem , quae castigatioris disciplinaesens fuit , duo de viginti a Gelasso II. subiecta monasteria suerunt f 43J; ea autem

lege subiiciebantur omnia, ut Vrones 3c N vitii omnes, quemadmodum Thomassenus adnotavit s44 in , intra primum admisonis suae

triennium Cluniaeum convolarent , nec amo

possent vel ordinari , vel celebrare miseria, veι obedientia, seu cleis claustrali , aut pri ratu donari. Quo factum , ut instauratae di. sciplinae vigor per cetera Monasteria facilius diffunderetur, atque solidaretur . At frustra haec omnia suissent, nisi Μonasteria Clunia-eens Abbati subiecta ab Episcoporum juris. dictione Romani Pontifices vindicassent οῦ tot enim fuissent moderatores, quot Monasteria, neque summa Abbatis Generalis praefectura ruidquam ad disciplinam seu instaurandam , eu conservandam contulisse, , ubi haee Episcoporum arbitrio relinqueretur 4s) . Id ergo primum sanctissimis Cluniacensibus Ab

210쪽

C A P. IV. Ist Ibatibus eordi fuit , ut quae suo essent Moonasterio subiecta eoenobia , ea sub una esissent Romani Pontificis potestate. Sic nempe disciplinae aequabilitas a capite in cetera

membra dimanare. servarique certo poterat.

Quod si praeclarissimi illi Monasti eas vitae

instauratores, quum unus sere Ernedιctinorum Μonachorum ordo floreret , ne turbarentur

omnia, necessarium duxerunt , quio eos in tanta Religiosorum ordinum, qui postea inducti sunt , diversia te facturos suisse putabimus ' Quotus quisque enim est , qui non intelligat , paucissimos tot inter Episcopos exstare, qui tot sanctorum institutorum vim, officia, discrimina animo complectantur ,

suamque ita in omnia curam intendere ad. . commodent λ Nihil tale a Romanis Pontificibus metuendum. Praesto illis plurimi sunt ex omni coetu consiliarii , quos audiant , praesto adiutores plurimi , quorum opera in

abditioribus cuiuscumque ordinis regulis perinscrutandis utantur.

IX. Atque hac sal tim de caussa , quod omnium, quos post XII. saeculum introductos scimus, Regularium ordinum institutores suos Romani Sedi alumnos devoverint . ab Episcoporum jurisdictione subductos . Si Febronium andimus. de S. Francisco aliqua oriri dubitatio posset; verum si ejus Regu. lam consulamus , nihil dubitabimus . Haec nimiri