장음표시 사용
221쪽
tere. Sec da enim disputationis parte naturam illam mediam, ut antea vid inius, ab lexandro ait ad Anaximandrum referri. Utrum ipse hane Alexandri sententiam probet ne ne hoc ipso l000 certis verbis indicare mittit; sed h0 ipso loe subtili argumentatione refellit 0rphyrii opini0nem ab illa dissentientem, et ipse iam ante hunc locum naturam inter duo elementa mediam tribuit Anaximandro eandemque sententiam reliqui omnibus l0cis tuetur, non 80lum in commentario in libros physicos verum etiam
in libros de C0elo, id quod antea singillatim perseeuti
sumus ), atque hinc concludendum est, Simplicium eum illa Alexandri sententia omnino c0nsentire et propterea 80lum misisse aperte indieare, quod et e Porphyrii resutatione et ex ipsius verbis antegressis Satis pateret. Quodsi autem hoc m0d 00nstat, hanc esse Simplicii sententiam, inde rursus eius de Aristotelis l0eo sententia cogn080 90-test, tamquam e quodam effectu id sine quo essectus esse non potest. Facile enim patet, Simplicium naturam illam, quae ab Aristotele mem0ratur, inter duo elementa mediam ita 80lum putare potuisse ad Anaximandrum pertinere, si verbis ab tot Gai τε et o υν et L significari putavit d0ctrinam omnibus phy8icis c0mmunem Statimque in duas
Denique du0bu quidem l0eis, e0, quo Porphyrius refellitur, et eo, quo eparatim de iis agitur, qui ad res generandas c0ndensati0ne et rarefactione utantur, Simplicii Verba vidimus ita accipi posse, ut illis Aristotelis verbis putare videretur disserentiam significari prioribus physicis
pr0priam sed stendimus, eadem verba pari vel meliore etiam iure ita quoque explicari posse ut existimandus esset credere, illis Aristotelis verbis doctrinam significari omnibu physicis c0mmunem. Cum autem pari certe iure hac po
222쪽
steri0re ratione accipi possint et Solum hae ratione accepta eunt Simplicii Sententia modo exposita consentiant, nece SSario hac rati0ne accipienda sunt nisi sine ulla caussa Simplicium credere volumus eodem l0e de eadem re Sententias pronuntiare omnino pugnante S. Itaque, ut totam disputationem brevibus coneludamus,
Simplieius Aristotelis locum ita intellegit, ut verbis ' εν
pri tribu phy8iei pr0 priam, sed doctrinam omnibus physicis communem significari, ut hanc doctrinam communem statim verbis , τεῶν τρι υν τι ἰῆ λυν' 0do disiunetivo per ipsius parte explicari, ut denique ad harum partium
posteriorem Solunt Anaximandrum, ad priorem omne reli
qu08 physic08 pertinere putet. Intellegit igitur ea rati0ne,
quam Solam veram 88 Supra demonstravimus λ).l Erunt fortasse, qui hanc do Simplicii loco disputationem iusto longiorem osse utent. Qui si propterea ita iudicant, quod loci sutilentia brevioribus potuerit explicari, iudicium mutabunt, si ipsam huius loci naturam consideraverint. Est enim in hoc loco singularis quaedari ambiguitas, qua quidem tota inde proficiscitur, quod Aristotelus eo loco, in quo Xplicando implicii locus versatur, oration utitur minus l0ganti uin enim, ut ostendimus, Aristoteles rationem omnibus physicis communem ad priorem eorum partent adponat et ad alteram mente suppleri velit, verba, quibus hae communis physicorum rati significatur, in ea propositione, in qua ad priorem partem adponuntur, per se sola ita etiam accipi possunt, quasi significent disserentiam huic parti propriam. Inde autem efficitur, ut in hisce verbis, si per se sola spectantur, duple inesse possit intellectus. Namque si ita accipiuntur quasi disserentiani significent, toto suo ambitu ad propositionis subiectum, id est, ad pri0rem physicorum partem οἱ εν pertinent, tumque etiam propositionis praedicatum generatio per condensationem et raresactionem, de toto eorum ambitu intellegundum est; sin autem ita accipiuntur, ut accipi debunt, non nisi altura ambitus sui parto ad illud propositionis subiectum pertinunt, tumque etiam illud propositionis prae-
223쪽
20. De Philopono brevibus esse licet is enim ri-st ite lis locum non solum, quod ad eius Seutentiam attinet,
dicatum non nisi de altura huius ambitus parte intellegendum est. Atque inde patet, unientiam effici omnino divorsam, prout aut illa aut hac ratione accipiuntur. Iam vero Simplicius, quamvis, ut e tota eius disputatione apparet, veram illorum verborum rationem Cr-SpeXerit, tamen Omittit, eam curtis verbis indicare ut dum in risto tulis loco explicando singulas eius sequitur partes, duobus XΡlicationis locis iisdem illis orbis, ut ab Aristotelo posita sunt, utitur; atquc indu efficitur, ut in hiscu duobus locis eadem cernatur ambiguitas, quam in Aristotelis loco significavimus. Duo autem in Simplicii disputatione sunt, quae omni ambiguitate carent, primum duae illa genurales physicorum divisiones, deinde eius generationis, quae in contrariorum socretione consistit, ad unum Anaximandrum relatio. Itaque ab hisco duabus rebus tamquam a certo initio in X-plicanda Simplicii disputatione proficiscendum erat. Ut autem aΡ- pareret, ab hisce alteros illos duos locos non dissentire, de illis ipsis singillatim ita erat tractandum, ut duplex illa qua intellegi 908sent, ratio in ipso conspectu Oneretur. Si qui autem forte propterea disputationem iusto longiorem Butent, quod res tantum diliguntiam non mereat, his facile potest responderi. Dicere quidem possim, in rubus vel minimis uritatum veritatisque cortitudinum propter se ipsam amandam esse; sed id hoc loco praetereo, cum ipse hic Simplicii locus per se in quaestione de Anaximandri philosophia gravissimus sit. Namque multae illae de hac philosophia dubitationus, dissensiones, falsae opinione nunquam nata essent, si huius loci sententia fuisset perspecta. Ut pauci rem ostendam, Schleichermacherus maxime falsa huius loci interpretatione impeditus est, quominus veram illius Aristotelis loci rationem perspicerot cf. erke ΙΙΙ, 2, p. 80); hac falsa interpretatione commotus Alexandri se Anaximandro testimonium contemnit,
quippe quod a Simplicio refelli censeat ibid. p. 180 ut 18 l), cum
is eandem atque Alexander sententiam sequatur eamque contra Porphyrium defendat hac commotus orphyrium laudat ibid. p. 75), quamvis is revera a Simplicio ex ipso Aristotelo prorsus refutetur; hac commotus Simplicium a semet ipsum dissentire ideoque fiduindignum esse iudicat ib. 8 sq.); hac deniquo quasi securus factus
224쪽
e0dem m0do atque n0s ipsi intellegit ), verum etiam unus omnium interpretum ipsam odi rationem grammaticam certis verbis iudicat qua illa sententia continetur. Quare satis erit, haec ipsa eius verba attulisse Philoponus igitur in c0mmentari in h. Arist. , postquam m0nuit, ristotelem divisionis membra minus apte ullocavi88e'), Sic
Denique vi p0terit dubitari, quin Alexander qu0que
locum eodem modo intellexerit. Namque hau solum c0udici0ue putare potuit, eum, qui ab Aristotele naturam inter aerem et ignem mediam ponere diceretur, esse naXimandrum qu iniam, si l0eum illo alter modo intellexisset, noup0tuisset 0n animadvertere, hanc Suam opinionem cum ipso l000 Ugnare. 2 l. Priusquam Aristotelis locum linquamus, recentioruiu etiam de eadem quaestione sententiae indicandae sunt. Hi igitur in explicanda Arist0 telis pr0p0siti0ne 'o
suam de Anaximandro opinionem proponit ob hunc locum Zellerus Gusuli der Philos. I, p. 89 Simplicium existimat de ipsa Anaximandri doctrina esse incertum; et haec, opinor, caussa est, cur in 0Xponenda naximandri doctrina Simplicii testimonia non respiciat. In universum autem sine huius Simplicii loci certa intellegentiaeae, quae de Anaximandri principio sunt, lites non possunt componi. I Vid supra p. 27 not. 1.
225쪽
205 veteribus Aristotelis interpretibus omnino discrepant; namque ad unum omnes Sumunt, non aperta quidem Sententiae enuntiatione, at certe re, Verbis p ποι Gai τε το νσω a ZO ICOR. η των τρέων τι ν Ἀλλο signifieari dis
serentiam, qua pri0 phy8icor uni pars ab altera differat. Omnes enim haec verba, tamquam si id per se omnino certum sit, referunt 80lum ad 'oὶ ιεν sive priorem physic0rum partem; et huc referentes locum si interpretantur, ut Aristotelem dieant physicos ab ea ratione, qua id quod est vel summum principium deliniant, bifariam dividere in e08, qui id quod e8 unum ponant corpus rebuS subiectum, atque id quidem aut unum ex elementi aut naturam quandam inter aerem et ignem mediam, et in eos, qui simpliciter p0nant aliquid unum, huiu enim naturam ab e n0n definiri atque prioribus quidem omnibus, et iis, ut 0rpus rebus ubieetum unum e elementis, et iis, qui id naturam illam mediam ponant, eam multitudinis generandae rationem tribuere, quae in condensatione et raresaetione, alteris autem omnibu eam, quae in Secretione c0ntrari0rum consistat. Atque ita locum interpretati, cum Aristoteles in alteris physicis, qu0s impliciter
id qu0d est aliquid unum ponere e hoeque re non condensatione et rarefactione, sed e0ntrari0rum egretione
gignere dieit Anaximandrum, atque hunc quidem solum nominet, concludunt, ab Arist0tele naximandrum non in tellegi eum, qui id qu0d est naturam inter aerem et ignem mediam ponati).
I Recentiores intellego Schleiermachorum et eos, qui post hunc de Anaximandro scripserunt; nam senilemannus Histor Philos. I, p. 8 not. 18 et p. 9 not. 9 hoc Aristotulis loco ita utitur, ut eum videatur leviter tantum inspuxisso. Nec vero in animo St, Omne adferre, sed eos solum, qui quasi chorum ducunt. Itaque Schleiermachorus, qui primus hunc locum adhibuit ad domonstrandum, naturam modiam ab Aristotulo non tribui Anaximandro eum
226쪽
Quae quidem conclusio, hae loci interpretatione posita, necessaria est; nam prosecto ab Sur tum est putare,
his orbis interpretatur Werk III, 2, p. 29): Einigo de Physther
Voralisset gun Eines bestimulieri Urstosses ausgehend lasson dio Dingo duret Verdunnun und Verdichiun daraus unistolion, dieandoria, te Anaximander, Anaxagoras und Empedokles, bellaupten, das dio Gog0nsulgo in dem inor Ursto solio senthalion solun undduroh usschoidun aus ih hervorgolisen. In qua interpretationestatim animadvertendum esse puto, duo ea qua ponantur divisionis membra sibi parum respondero. Cum enim prius membrum sic proponatur ' alteri, materiam ponentes qualitate definitam, condensatione et rarosactione res generant'. cum igitur hi alteri definiantur natura principii ab ipsis positi, ut divisio iusta osset, in altoro quoque membro, quod si proponitur ' alteri autem, quemadmodum
Anaximander Anaxagoras, Empedocles, contrariorum secretion rosgonorant' talis quaedam d0finitio addi debebat, aut ad om atque prioribus aut aliqua illi opposita, dicendum igitur orat aut
hoc modo 'altor autum materiam pononios qualitato do- finitam cet. id quod Zolloriis non volt, aut hoc modo ' altori autem materiam omentos qualitate non se sinitam opt.
227쪽
0undem Aristotelem, qui omnes eo physicos, qui id quod
est aut unum ex elementis aut naturam mediam potiant, ad res generandas condensatione et rarefactione uti dieat, Anaximandrum autem hae generationis forma uti neget, Ana Ximandrum eum esse velle, qui naturam illam mediam ponat. Quare imprudenti8sime ii agunt, qui eum hane loe interpretationem sequantur, nihilo secius fieri posse putent, ut Aristoteles naXimandro naturam mediam tribuat atque aut one edendum est, Aristotelem hoc loeo ab Anaximandro naturam illam mediam abiudicare, et, eum alii sint odi, quibus videatur ei tribuore, hos aut demonstrandum est ad Anaximandrum non pertinere id quod sacere student Selileiermacherus et Zellerus , aut umen-
Quare vix credi potost, hanc ulteri divisionem cum Aristololis sen- sontia convenire. De ea re, quod Anaxagoram et Empedoclem cum Anaximandro in eodem divisionis mombro ponit, paullo post in ipsa dissortatione dicetur. Illa igitur in torpretation posita , ita concludit: , Hior is docti an doullioli, das sicli Aristotolus dio Vordiinnula uti Verdichiun mi durannalim pinus qualitati bo- stiminio Ursfossus ob senso usuntlicli vertini ipsi unkt, i dio Ausschoidian mit de Voralissetqung inor urspriinglichon Mischungallor ing od0r inses Urstotas olin qualitativo est inim thoitq;
con ludit igitur, Aristotelis suntentia Omnes, qui materiam qualitat dufinitam ponant condensatione et rarefactione re generaro, nullumque eorum esse, qui alia onerationis forma utatur id enim est, Aristotelis sententia cum ipsa materia definitae opinione coniunctam esse opinionem condensationis et rarefactionis), omnes autem, qui aut materiam ex omnibus rebus mixtam aut matoriam omni qualitate definita carentem ponant, ad res generandas contrariorum secretione, nullum autem illa priore generationis forma uti. Qua quidem conclusi eatenus vera est quatenus
vora os illa ristotelis loci interpr0tatio. Quod autem ulteriis in posteriore conclusionis parte pro Anaximandro dicit ' os, qui maloriam ponant qualitato definita carentom', id facit ox sua ipsius do Anaximandro sunt sentia nam ipso Aristotolos equo hoc noquo alio loco quidquam dicit, o quo apo sontonii collisti possit.
228쪽
dum id qu0d in hae re maxime neredibile est, Aristotelem ipsum a sese mirabili quodam modo dissentire, laut concedendum, illam l0ei interpretati0nem salsam esse. Sed ipsi antea satis vidimus, illam interpretationem, si prior
ταλλα γεννέυσι κτλ. . per e sola speetaretur, facillimam quidem videri, simulatque autem altera qu0que divisionis pars ' o δε ἐκ του νος - εὐοίνεσθαί φασινr pectaretur, apparere talem, quae omnino n011 08set cum Arist0telis Sententia convenire. Nolumus repetere, quae antea de haere disputavimus; id 80lum placet iterum monere, qu0niam hoc l0e clarius etiam quam antea apparet, hac interpretatione p0sita evenire, ut Aristoteles in illa physicorum divisione pri0ris partis principium aesturate definiverit, alterius autem partis omnino infinitum reliqueriti); quo nihil potest esse inelegantius, nihil et a disserendi arte et a naturali 0gitationis ratione alienius. Praeterea plerique in p0steriore illius divisi0nis parte,
in iis, qui sic significantur ' o δε ε του νος νοDGaς τας ναντιοτ/ητας εκκρινεσθαί φασινJ praeter naximandrum numerant etiam naxagoram et Emped0elem, qu08 Aristoteles loco statim sequenti pariter contrari0rum Secretione res generare dieit idque n0n solum ii faciunt, qui Anaximandri principium mixtionem '), verum etiam ii, qui naturam quandam simpli stem esse volunt '). Sed meo iudicio fieri non potest, ut Aristoteles hoc voluerit. Nam illamquam Anaxagoram et Empedoclem dicit pariter atque
Anaximandrum res contrariorum secretione generare, tamen
008 ab Anaximandro ipso genere egregat. Etenim vi-
229쪽
dimus, eum in generali illa divisione ), quam disputationide diversis philosophorum principiis praemittit quamque in hac ipsa disputatione equitur, omnes physieos in duo dividere genera, alterum eorum, qui rerum principium sive id quod est unum solum, alterum eorum, qui plura 88estatuerent. Quae nostro loco verbis of ιεν - d proponitur divisio, prioris generis est , hoe enim solo hoc loco agi supra ostendimus 'i, atque in huius altera parte Anaximander ponitur Anaxagoras et Empedocles autem pars posteriori generi sunt, ea scilicet pars, quae id quod si simul unum et plura ponebat, et ab Aristotele ipso in hoc genere ponitur δ). Ergo, cum diversa genera nullas habere possint partes easdem nam etiam, si aliqua unius generis pars et aliqua alterius generis pars eadem utuntur disserentia, tamen hae partes ipsae pr0pter generis diversitatem omnino diversae sunt), Anaxagoras et Empedoelos non recte simul eum Anaximandro ne in aliqua prioris illius ne in aliqua posterioris generis parte poni possunt quamvis enim illi eum Anaximandro in ratione generanda multitudinis, in se eretione contrariorum, consentiant, tamen hae ipsa eontrariorum secretio in utrisque nece8sario diversa est, propterea, quod alterius sententias e principio uno et simpliciq), alterorum autem Sententia ex uno ex ipsis contrarii mi Xto, quae qui-
4 Vid supra p. 53 et p. 158.14
230쪽
dem disserentia ab ipso Arist0tele aperte signiseatur ). Nec
in universum ea qua Aristoteles utitur physicorum divisione illi duo physici cum Anaximandro possunt unius specio notione comprehendi δ). Quae eum ita se habeant, statuendum est, Aristotelem eo, qu0d statim post Anaxi mandrum AnaXagoram quoque et Empedoclem secretione contrariorum uti dicit, non hosce cum illo unius speciei notione comprehendere voluisse Antea autem iam diximus'), Aristotelem propterea solum hosce statim cuimili coniunxisse, quod notio secretionis contrariorum ei fastillimum praeberet ab uno genere ad alterum transitum. Nunc autem totam rem Xposuimus accuratius, ut plane pateret, ab Aristotele ipsum Anaximandri principium omnino non componi cum principio Ana Xagorae. 22. Demonstratum igitur videtur esse, ab Aristotele eo loco, de quo hucusque egimus, naximandrum nominatim eum dici, qui naturam inter aerem et ignem mediam Summum rerum prinoipium ponat. Antea autem ostendimus, ab Aristotele vocabula et uae τὰ στοιχεια 'τε ιιεχaξυ εοος at πυρος, et ιιεταξυ Γερος καὶ daτος'
sin ullo delectu ad signifieandum unum idemque principium adhiberiq); quare illa demonstratione proprie simul demon8tratum est, ab Aristotele eos etiam, qui το μετυ ξυ
cipium ponant, non alios intellegi nisi unum Anaximandrum. Sed tamen tutius esse diximus, id ipsum de hisce etiam
I Phys. I, 4. 187R23: ἔκ του μίγbucer ως γα και ουτοι ἔκ- κρίνουσι ταλλα. f. de hoc loco supra p. 57 o 58, ubi stondimus etiam coniunctionem , ante ' Droi non osse Aristotelis. 2 Alitor ros su haboros, si ristololes primum divisionis principium non a numero principiorum sed a multitudinis oneratione repotiisset; sed hoc principio non utitur nisi in primorum generum subdivisione.