장음표시 사용
181쪽
er can. Clericos , ct seqq. Causa r. IPYst. LAdditur in dicto cap. 17. Expaternis bonis , oec. Interpretes vulgω vocant Titulum Patrimonij. Vnde colligitur , alterutrum sufficere , vel beneficium , vel patrimonium , ex quo se possit Clericus exhibere. Quibus casibus Episcopus, qui ordinauit, non compellitur prouidere per eiusmodi Rescripta Iustitia, siue In forma commum , hoc cap. st cap. s. extra de Praebendis. Aliud obtinet, in Literas Gratiae In his enim non nocet patrimonii omisso, Vt recte Interpretes colligunt ex contrario sensu nostri cap. Vide Rebutam in Praxi tit. de Rescripto informa communi. Quodlibet tamen beneficium , etiam modicum , e primi debet. siue in Literis Gratiae, siue Iustitiae; nisi Papa motu proprio conserat , & in forma , de qna in cap. Si motu, de Praebendu
Postremo explicandum quod dicitur de Patcrnis bonis, id est, Tutulo Patrimonij , quem vocant. Fluxit hic Titesus ex corrupto canonro. Concilii Chalcedonensis, relato in Canone ἔ. Dist. Lxxo in quo duo errores veterum Interpretum notandi, ibi: sua Ciuitatis : nempe ins vunt Interprete; ex verbo sua, quod propter Glossam Romani Cor rectores tollere non debucrant, quamuis in Graeco non habeatur, em traneos a beneficiis arcendos. Nec enim is est sensus Canonis. Quo tamen Iure in Gallia utimur , tam ex veteribus , quam nouis Regum
nostrorum Constitutionjbus : quod etiam Ius non multiim recedit ab antiquis canonibus , & Imperatorum legibus. Secundus error, ibi rPosses ionis. Ex hoc verbo Interpretes Decreti primo Titusum Parrim 'V cxcogitauerunt , cum tamen Possesso, illo loco, ut & apud bonos Autores, aliquando uniuersitatem agrorum, εc aedificiorum contineat sVicum, scilicet, vel Pagum, & opponitur Ciuitati. In d. ean. s. Concili, Chalcedon. su ιν, & ΚὼMur cuius canonis sensus est. Eo momen O , quo quis ordinatur , non absolutὶ , sed relatiuὸ debet ordinari,
Clericus; id est, debet adscribi, & deputari in Ecclesia aliqua certa, siue Ciuitatis , siue Pagi, siue Monasterii ; & ut loquitur eleganter
vetus Interpres canonis , mereatur oriunationis publicatae vocabulum. Post
ordinationem enim factam ab Episcopo , Archidiaconus statim , in E clesia , clara voce , pronunciabat , Eligimin talom Lectorem, verbi gratia, vel Sub con- , ad Titi faueta Maria, vel alterius alicuius Ecclcsiae : quod nomen & Titulum ordinati retinebant; & in qua semel intitulati fuerant Ecclesia, perpetuo perseuerabant, & denominabantura suo Titulo; cuius rei vestigia remanent in Cardinalibus , & Epist pis, ut manifeste apparet, ex ordine Romano, ubi tractatur, de forma Oia, vationum, & ex subscriptionibus antiquorum Conciliorum, quae a Pontificibus Romanis sunt habita. Antiquae Ecclesiae unus erat hic olim, Ec solus titulust ignotus omnino fuit Titulus patrimonii. Nam canon. a. Dist. x. qui est Urbani II. innovat canonem O. Con-eiiij Chalcedonensis. Inductus vero videtur primum, aur saltem confirmatus , ab Alexandro III. in Concilio Lateranensi, can. s. qui e rat in cap. 4. de Praebendis extra, dc deinde retentust a sequentibus Pontificibus. Imo & in Concilio Tridentino , fessione 2I. cv. a. in quo, non tantum Patrimonium, sed etiam Pensio sufficit. Itemque confit-
182쪽
AD LIBRI I. DECRETAL. ΤΙΤ. III. DE RESCRIPTIS . M
ariatur in Aurelia vensibus Comitus, art. I 2. In Commonitoriis tamen
Regum nostrorum ad suos Legatos Tridentini Concili, , postulanda mandatur reuocatio huiusmodi Tituli Patrimonii contra canones , per abusum sensim inducti. Quod autem passim tribuitur Concilio Chaliaeedonensi Tituli Ecclesiastici necessitas ; Ius tamen illud longὸ antia
quius est, ut constat ex canone I 3. Concilii Naeocesariensis , ad quem vide omnino Zonaram, S Balsamonem: sed de his alias. obseruandum tamen capitula 2. Tituti de Praebendis, sententiam esse huiusmodi ivt reprimerentur effusae Clericorum Ordinationes, quae tempore dicti eapituli, ad certas tantum Ecclesias fiebant , nec erat adhuc cognitus Titulus Patrimonii) Episcopi tenentur eos, quos supra statutum numerum in Ecclesiis ordinauerint, propriis suis sumptibus sustentare, ut constat ex Nouella s. ct 6. cap. vlt. ct Nou. I s. ex quibus, vel saltem ex Epireme Iuliani , ditium caput E. de praebendis scriptum est. Confit- mandum etiam est, quod diximus, Rescripta ad Lites valde odiosa essS ordinariis Iudicibus , siue Ecclesiasticis , siue secularibus. Quare . quae de his hoc titulo statuuntur, non debent trahi facile ad consequen-rias in aliis articulis Iuris , cap. 33. 33. 38. & maxune cap. Nonnulli, g. I. iuncto cap. 3. hoc tit. cap. 23. ex parte, ct sequentι, iuncta Antiqua Decretati , extra de verbor. Iun. quae omnia capita ad Galliam perti
Ex tribus autem postremis , & ex cap. s. tit. seq. colligimus multi-zudinem Excommunicationum, & Interdictorum, quae ab Ecclesiasticis fiebant, propter manifestas injurias, & offensas, etiam circa remporalia sibi illatas , maiores nostros aegre tulisse I temperatas autem valde
fuisse Coneilio Basiliensi, fessione as. viae sumptus est titulus P a P
matιca Sancitionis , de Interdictis indisserenter non ponendis. Recurrendum enim erat ad Iudices secularcs, ad quos huiusmodi iniuriarum cognitio, & Iurisdictio pertinet: nec sibi Ius dicere potuerunt Ecclesiastici in re temporali. Quo Iure hodie utimur. Appellaretur enim his
casibus ad Summas Curias Partamentorum , tanquam ab abusu. Praeterea ex dicto cap. 33. notandum, Rescripta ad Lites, sine speciali mandato impetrata, ipso tute nulla esse; nec opus esse exceptione , utpote contra statuta Concilii Generalis obtenta, cap. 28. g. I. hoc lat. Idcmque est si mandatum revocatum fuerit et quam reuocationem , in hoc casu, id est in his, quae extra iudicium geruntur, Procuratori tantum sufficit intimare. Reuocatio autem in iudicio fasti , debet etiam Iudici & parti innotescere , cap. Mandato extra de Procuratoribus. OL. 6s. F. de Procuratoribus Itemque notandum ex eodem cap. 33. Rati- habitione non confirmari Rescriptam post reuocationem Procuratoris impetratum. Praeterea in Rcscriptis ad beneficia , mandatum non desidurarit poenalis est enim Concili j definitio. Itaque restringenda, ut
recte Glossa notat ad g. r. cap. 18. in verbo, sine Deciali, & in eap. 8. Quinimo & ad dictum cap 28. 2 33. adnotatur, ex usu Curiae Romanae etiam in litibus, speciale mandatum non desiderari, nec admitti appellationes ex hac causa. Quod tamen ad Glossam additum viro Que loco, m prauo via, contra Legem, notauit Molinaeus , & meri-
183쪽
s FR. FLORENTIS TRACTAT usto improbat. Rechὸ notat etiam speciem , siue casum, qui in multis Codicibus applicatur ad rictum p. 33. dc ineptissimus est , mala tribui Panormitano. Nam alius casus in eodem cap longὸ diuersus ab ipso Panormitano refertur , ex Bernardo veteri Interprete Decretalium ι quem etiam restituit , abbreviatum tamen , Ams
184쪽
AD LIBRI I DECRETA L. Ti T. IV. DE CONSUETUDINE. 91
v ΡERIORIBVS Titulis, De Constitutionibus, de Rescriptis, partes omnes Iuris Canonici scripti explicauimus. Sequitur Secunda pars Iuris non scripti. Τα - Petrus vocavits A t. cop. i. J Proprie appellatur Consuetudo, siue Traditio, quae ut in Praefatione diximus, vulest uniuersalis, id est, omnium Ecclesiarum ; vel particularis, id est , alicuius Ecclesiae. Imo & in noctii. generalius, non tantum Ecclasiasti carum, sed etiam secularium quarumdam Consuetudinum, Regnorum, vel Ciuit . um , fit mentio ; Daniae cap. 1. & Rupellae cap. Io. hoc tit. Definiri vero generaliter ita potest Consuetudo , usus inueteratus , deficiente Iure scripto, vel ad eius interpretationem receptus , suadente ratio ne a C . 4. seqq. Dist. x i. ct cano. 7. g. ct p. Dist. XII. quae conueniunt cum his , quae iure Ciuili de Consuetuὸine trado tur, in f quidem, sub Titulo De Legibias . Senatusiue consultis, ct Ionga Con-μς μή ne, i. 32. G sqq. Cod. vero tit. sit longa Consuetud'. Non minus utem, quam ea . quae scripta sunt, Iura, seruatur Consuetudo inuet ata,.d. l. 32. g. r. I s. 9 sqq. f. eodem. Etiam in rebus Fidei, Traditio uniuersalis Ecclesiae obtinet f Basilius lib. de Θι ritu Sancto cap. pr.& ibi Fronto , de in appendice 2 notis pag. 24. dc 26. Qui locus refer- ur in can. s. Dist. xi. & quem Burchardus Ilio rectE ex Basilio ci- ant, Gratianus vero in d. can. s. male hoc modo : unde Augustinus ex dictis Basith vel . ex AuguOno in libro ex dictu Ba j. Secunda Particula vera: quamvis de circa hunc articulam optime cum S. Basilio conueniat S. Augustinus , ut constat ex eius epist. 8s. ct ii . unde sumpti
sunt can. 7. ct 8. eadem Dist. xi. Innocentius I. can. ιδ. eadem Dist. Idem S Augustinus lib. a. de Baptismo cap. 7. 8. Irenaeus Lb. 3. cap.
3. Isidorus tib . t. de diuinis osse. cap. vlt. dc Autor libra de s ρ- rem Orinibus Ecclesia in fine, inter opera S. Hieronymi , his verbis.
Hoc tantum iussi ab cmnibus conssi mandum , quc d aut Cossuetudo EGI
Dram, aut diuinorum Librorum scripta non retinent. J Qira de re alibi pluribus diximus. Γ Scilicet in Dissertat. De Origine ira Aut ri Luras Gn. pirae I. ubi de Iure non scripto. J Adde elegantes 'stolas duas V Valeranni Numenburgensis Episcopi ad Anselmum Cantuariensem , Sc Anselmi ad Herannum Lib. 3. Epistolarem Anselmi, i 36. ct is . & Radulphum de Rivo. Libro De Canonum Obseruat. Proposirione 1. 3. 4. . inter Αu-
185쪽
tores , de Diuinis Catholica Ecclesia insciti. Itemque Epistolam Cca, stantini de paschare in fine Concilii Nicaeni , dc Sozomenum tib. I
cap. 19. J Quinimo eleganter in l. s. ω, cyus sit longa Consi et Consu tudo dicitur legem rei mere, id est confirmate legem, dc impcdire, ne abrogetur per non usum , i. 32. F eodem. Plurimae enim Leges, quae etiam in Libris nostris habentur, quia usu non fuerunt receptae, inutiles remanserunt. Interpretatur etiam Consuetudo Legem , l. set, ct seqq. iuncto cap. 8. hoc tit. Non tamen rantum rempure, sed potituratione niti debet ; alioquin vel omnind reiicienda , nis scandalum metuatur ; vel non extendenda in similibus casibus, i 39. d. tit. l. i. cra. Cod fit longa Consuet. Quod Exemplis pluribus declaratur in
hoc tit. cap. 3. 4. I. I . ct est.
Inueteratus usus , siue Consuetudo longa, quo definiatur tempore, non reperitur in Iure. Licet enim in materia usucapionis & praescripti num, longum tempus, aliquando decem, Vel viginti . aliquando triginta , vel quadraginta annorum spatio definiatur ; nihil tamen simitale dicitur de Consuetudine longa. Quare arbitrio iudiciniis relinquitur , ut docet Culacius Paraxit. Cod. fit longa Consuemd . Iure vetd Canonico sufficere videtur quadra3Inta annorum numerus, cap. Abbati 11. extra de verb. Agn. & Glossa ad c p. vlt. hoc tit. iuncta Glossa Pragmatica San bonis in tit. de Causis 3 Statuit r. in verbo Gn-D iudine praefripta. J Ex his eliciuntur quaedam Regulae, dc earum Exempla proponuntur. Conruetudines , quae vel contra Ius Canonicum , etiam positiuκm, introductae sunt ; vel quae vergunt in gravamen Ecclesiae , aut eius libertatem imminuunt, reiiciendas esse, cap. I. 3. 4. or vis. hoc tit. item.
que, quibus neruus dc Vigor Ecclesiasticae disciplinae disrumpitur, cap. s. Et a contrario sensu, quae Consuetudines , Vel Constitutiones, sue ab Ecclesiasticis. siue a Laicis factae , canonibus non obuiant , nec Ecclesiae libertati. comprobandae sunt , vel etiam si indifferentes sint, ut loquitur, ferendae sunt. Exemplum habemus in cap. a. quod indiget explicatione. Sumptum est ex cap. i. hoc tit. in I I I. Compilatione, &extat in Registra Innocenti; III Lib. i. Epist 418. ex quibus Inscriptio ita restituenda sArchiepiscopo ct Capitulo Lundens , siue Lundunensir male tu quibusdam, Lugdunensi. Quod in errorem induxit Robertum, qui an Gallia Christiana, hoc cap. a. ad Renaldum Lugdunensem Archiepis.copum, ait scriptum fuisse. Lunda igitur, suae Lunduna, est Metropolis Prouinciae Scaniae in Dania, quae olim Scandia, siue Scandi nauia, Urbs vero Lunduna celebratura Scriptoribus Historiae Danicae, Krantalus in Praefat. Historia Dania. Metropolitanus vcr. Lundensis, scut& omnis Dania , & Suecia primit m suberant Archiepiscopo Ham- burgensi i deinde unitis Bremensi Episcopatu Sc Hambiugensi Archiepiscopatu, Vicartiatum etiam Sedis Apostolicae , in Danos, Suecos, & Slauos obtinuit. Qui summus honos, una cum Episcopatus Bremensis unione cum Hamburgens Archiepiscopatu collatus est Nicolai I. Rescripto , dc Praecepto Ludovici Regis Germaniae s AEquivoci, εc filii Ludovici Pij, An ario, qucin ante Ludovicus Pius Scnior c rauerat Archiepiscopum Hamburgensem constitui autoritate Gregorij
186쪽
AD LIBRI I. DECRETAL. TIT. IV. DE CONSUETUDINE. ,
IV. Hamburgo vero capta & Vastata Normanorum incursionibus , va cantem Episcopatum Bremensem, in solatium uniri iussit Hamburoensi Archiepiscopatui Ludovicus filius, & Nicolaus I. Verba Rescripti notanda. Autor tate Omnipotentis Dei, ct b arorum Apostolorum eius Petra O Pauli, ct hoc nostro Decreto , Decremmss, fecundrem Reuerendomi Regis Ludovici votum, ipsas praediti .rs Dioecesis , I .i 'maburgensem scilicet 2 Premensem , non deinceps duas, sed unam esse , ct vocari, subdique Sedi , qua Praed cessoris nostri D creto sintelligit Gregorium IV. in Archiepiscopali est munera sublata , oe c. Nullus verb Arahiepiscopus Coloniensis, ullam Ginceps , in eadem Diores , Hs vindicet autontatem.
Guntharius enim Coloniensis Archiepiscopus grauem Controuersiam de Bremensi Episcopatu, qui ante suberat Coloniensi Metropoli , in inuidiam Anigarii conflauerat: quam tamen Ludovicus filius , & Nicolaus primus composuerunt. Nec tamen planὸ conquieuit lis ; sed multis pbst annis , lub Alberto I. Hamburgensi Archiepiscopo summae autoritatis dc potentiae , pacata tandem fuit. Per unionem vero illam, ut verba Rescripti Pontifici j demonstrant , ita Eremensis Eeclesia in I amburgensem Metropoliticam est transffa, ut titulus permaneret Ham- burgensis, O Bremensis interiret. Praeter Literas Pontificias, Praeceptum
Regis Ludovici processit. Plenissime retulit haec omnia Adamus Canonicus Bremensis in Historia Ecclesiastica Hamiurgensis Ecclesia, scripta ad Liemarum Archiepiscopum Hamburgensem , Alberti primi Successὸ-
rem, cap. n. 17. 2I. 27. in quo ita de unionis supradictae tempore loquitur. Igitur Bremensis atque Hammaburgensis Parochia coaianatio
facta est voimo sancti Ansgarij tempore. Vitae eius annum non ponit. Praeceptum autem Regis ponit an . Regni et t. Priuilegium Papae
notat anno Domini 8 3 3. qui est ab ordinatione Archiepiscopi Ansgarij scilicet ) a 8. Quae Privilegia diligenter adhuc in Bremensi Ecclesia conseruari ait. Confirmat etiam autoritate vita Ansigari, , a Scriptore coaetaneo scriptae , ut verisimile est ; in qua etiam Nicolai Privilegium contineri monuerunt me Viri quidam docti, qui Sc ex ea excerpta quaedam auferunt ex Cod. I S. Plenius vero inmita MS. querela Guntharij Coloniensis Aprchiepiscopi explicatur: Haec prima ratio. Cum haec unio inchoaretur ; colonia ciuitaι , ad quam Bremensis suffraganea erat, eo tempore ab ue Benedi lione Disi pali degebat. Guntharius itaque postea constitutus Archiepiscopus Coloniensis , Ecclesiae suae viduatae, dc vacanti, hanc iniuriam fieri aegerrimε tulit. Qua de causa postmodum, in Vmrmacia ciuitate , positis duobus Regibus, Ludovico sciliceν ct Lothario, Suntharius causam egit suae Ecclesiae : Iustum non esse multipliciter ostendens , ut Sedes sulf oanea in Archiepis palem Sedem verteretur e nec se debere, honorem Se dis sua in aliquo minuere. Vimis tamen precibus Regum & Episcoporum , dc rationibus, & necessitatibus, quae impulerant Ludovicum ad unionem facicndam , angustia Metropolis Hamburgensis, quae, Uxait Auror vita Ansgarij, non nisi quatuor Baptismales Ecclesias habebat , vastatione, & Barbarorum incursu recenti ; cessit tandem Guntharius , si Apostobca automate firmaretur. Consensu itaque Guntharii interuemente , de solemni legatione ad Nicolaum primum missa , rite PAR s PQ MA. N
187쪽
confirmatum est, quod a Rege Ludovico fuerat inchoatum . Aut rem vitae Antarii ex eodem Adamo cap. 3 i. coniicere potamus fuisse Rimbertum Diaconum eius , de Succestarem. Κrantetius ex eodem Autore , praecipue ex Adamo Bremensi, & aliis , diligenter compilauit c p. 19. 2O. 36.37. 38. ct 39. lib. r. Metropolis, siue Η'. Ecelesiastica
Saxonia. Postren a aeuo capita continent Literas Pontificias unionis, scriptas a Nicolao primo: iunge ob. . cap. 3 lib. F. e . I 8. 1. O lib. o. cap. 13. Ex his tribus obserua rerum vices. Aboletur titulus Hambu
gensis: & Bremensis Archiepiscopus erepit vocari, qui antE Hambur. gensis : quod post Liemarum, sub Humberto eius Successbre coepit-
Ita enim MantEius lib. s. cap. n. initio. Humbertus per ea tempora, ps Liemarum agebat in inchiepiscopatu , tam Ar mensi. NAm H-burgensis titulus, ex die Constitutorum in Prouincrias Aquilonaribus Amch γυι oporum , coepit aboleri, quando retraxerunt obedientiam Sedi Ham
burgens : desisiitque Legationis superioritas , qua sub titulo Hamburgensis debebatur. Quin & Hamburgensi Brema tandem subtracta, de Colo- mensi restituta, autoritate Formos Papae, & Arnulphi Regis, & Triburiensis Synodi, sub Arnulpho, Praelidente Hatione Moguntino Praeis sule. Propagata etiam multitudine fidelium, non tantum Hambu gensi Archiepiscopo subtractus est Metropolitanus Lundensis, sub Henrico Egota Rege Daniae anno Christi Hos . qui & ob eam rem Romam profectus est: sed etiam Primatum impetrauit Lundensis in uniuersam Damam & Sueciam , ab Adriano IV. H.mc dignitatem confirmauit Innocentius III. Absaloni Archiepiscopo Lundensi, ut co stat ex Epistua i s. Lib. r. Registri , εc ex simili Privilegis eiusdem Pontificis, conoeta Andreae Absalonis Succetari, quod retulit Iacius: Pontanus lib. r. Danica rastoria, RrantEius locis citatis. Quae pluribus ideo sumus executi, quoniam plerisque aliis locis nobis erunt usui. In
cap. Vero x. hoc tri. aIt Pontifex , Regn- Dania regi Consuetu inibus suis , O Regum suorum Institutionibus, quas a Ualdemaro I. conscriptas, Scriptores Dani memorant, nec valdh differre a iure scripto. Iure autem Daniae Testamenta non cognoscuntur. Donationes vero dicuntur
vulgariter in hac Decretali , fieri per Morationem ; hac forma. Glebam,
vel modcum terra Donator in manu acgipiebat , vel in extremitate pal-
si, quod manu Episcopi , via cuiust bet alterius Praelati Ecclesia sustinetur . aut super usum Altare, oec. Ita legendum ex antiqua Decretali integra, cap. I. hoc tin m Collect. Hi . Aperte versio Gallica vetus De cretalium , quam benescio viri docti Nicolai Fabri in Senatu Aduoia Franciscus Pi- cati habemus, Ciu qui donne, prendun pol de terre en D main , ou elrhoetis ad oram pan deson manteI, ct met en la mam au Pretit ou sus l'Autei. Vuls sui Codicis ad riter ait appellari Scolationem : Danorum forte lingua, coniiciebat . e p. a. de praeceptor meus doctissimus Costa in Recitationibus ad tit..de Pactis, ita Consuetudine. vocari a Scotica, quae in Lexιo Arabico Latino Vulcanii, significat in-Haec habet Fu- strumentum, quod circa codicem terram ap'rit. Ita loquitur: quo cespes ritu. Saxoni- e itAr , Er effoditur. Huiusmodi Donationes cauillabantur quidam, eum. Scor dici- quasi non factas solemniter. Corporalem forte & solemnem traditur, quod ex ἀ- tionem desiderabant; fictilias traditiones reiiciebant: sicut &olim iure fissu re M 3n Civili donatio per traditionem corporalem , in frequentia testium,
188쪽
etiam super traditione interuenientibus celebrandR erat, i o. 7. otium aeὸν , ct 8. Cod Theodos de Douatio. Deiecta etiam Usus fructus retentione, licet postea hoc ius in desuetudinem abierit. In hac vero Decis isti Seonfirmatur Consuetudo Daniae, de fictilia huiusmodi traditio, quam Ius Ciuile tandem agnouit', l. vis. Cod. Theodos eodem est. I. 38. σ3s. 3 e Cod. Iustinnianaeo de Domatio. vide iacium libro I9. Obser, ritum. Recte autem Innocentius , Gleba oblin/onem , esse ait , argumentum traiuta possissionM; sicut in iure Arrarum datio appellatur argu
mentum contractae venditionis , 3n Do tri. de empl. ct vendit. Ingr. ,
Huiusmodi vero symbola , arque fictitiae traditiones , non tantum in Donationibus, sed etiam in venditionibus. & reliquis contractibus. quibus non tantum dominium, sed etiam aliquod ius in re transferiarur , frequentissime usurpari coeperunt postremis temporibus. Quod vocant, vestire , votituram, siue inre sturam facere , quae fiebat vel Uς . Ruqiutu per fustem, siue baculum, stilucam, vexillum , ensem , hastain, ania ris intra iacius
nutum ; vel aliquid aliud simile, in traditione testibus adhibitis , sub I t t. ni
testimonio videnrsum ct audient um . ut loquitur in hae Deeretati in otio θω , m nou. III. Extat similis forma donandi , Per viridem cestitem , em υι- m radia ramus infixus erat, super Altare tum , myon veta, inter Di- ω plomata Leodiensia, num. s. anno Christ i 4. Vide Glossarium Legiam
Antiquarum in Dictionibus, vestitura , festuca, fustes, ct Lasus, Spei mannum in Gusarao , dictione , festuca , & musitura. Huiusmodi verb inaestitura. differt a traditione corporali , & ad id est eficax,
vi compellatur ille, qui inuestiuit, possessionem vacuam tradere Lib. a. F. G - . tit. 3. Vide Calacium ad 5b. a. Feudori tit. I. I. Sa veri Confirmatur etiam Consuetudo eligendi Praelatum , de gremio alistius Ecclesiae , in glatiam Patronorum P & Matricis Ecclesiae s quam uis 1 e communi de ipsa Ecclesia sumi debeat, cap. 8 hoe tit. iuncta Antiqua . ex qua & ex Epistolis I 8. O is. Iibri l . Registri Innocen rii III. historiam , progressum, & finem litis, plenissime discimus. Ipsam Fundationem Andrenhs, siue Andernensis Monasterii habes in Tomo a Donationum Be 9 Misaei, quae necessaria est ad hinus Decretalis in
Caput 3. huius tit. sunm est ex lib. r. Registra Innocenti j III.
vero 4. ex sib. 2. pas. 322. in quo non potest introduci perconsuetudiuem , ut Presbyteri Sacramentum Confirmationis conserant rqui error in Ecclesiam Graecam irrepserat , Hieron. v stola ad Maisialam Consuetudo etiam reiicitur , qua tempore generalis Interdicti. Ex empti quidam celebrabant diuina ossicia, pultatis campanis, & s-ra voce, apertis ianuis. Exemptis enim tantum permittitur , ut Intem dacto δε nte, submssa voce celebrent clausis ι-uιs , non pulsatis eampanas ; ct praterea, excommunιcans ct 3ntendistis exclusis . Innocentius IH . libro Is. Registri, epistola I2. De Interdictorum autem mat tia vide Notas doctissimi Iureti ad Donis Camotensis Epistolas r ex quo multi multa hauserunt , sicut ex aliis Notis eiusdem viri scie tissimi rerum nostrarum, & recentioris Historiae Ecclesiasticae, vix, aut
189쪽
pudenter, nominato autore. Iunge lib. I . Registri Innocentij III. Di uiam s.ct libri ta. Epistolam 1 s. Suo loco plura de Interdidiae, dicemus. Non valet etiam Consuetudo, qua Prelatus propria volui . late dignitatem suam deserit, inconsulto Superiore , & ad aliam transit, cΗ. 7. hoc tit. quod caput ex mentione facta Legati Pontificis in partibus Germaniae, pertinere colligimus ad Cor iam Saxonicam, in Dioecesi Paderbornensi : quae & Nova Corbeia dicitur , ad differe tiam Corbeiae Gallicae veteris , in Ambianensi Dioeces: utraque Ordinis sancti Benedichi. Notandum ex cap. d. posse Episcopum , nouas . Dignitates instituere in Ecclesiis , ex propriis tamen reditibus , Mabsque praeiudicio & damno veterum Dignitatum. Item circa Unam re eandem Dignitatem saepe diuersas esse Ecclesiarum Consuetudines. etiam in cadem Prouincia. In his seruanda haec regula , ut rationabiles seruentur , reliquae reiiciantur I cap. 6. hoc tit. J cap. . 7. O s. δεο c. Archidiac. can. xi. Dist xi. Isidorus lib. 1. De Ecclesiast. Ossis.
v. p 'n. Regulariter vero quoties variae Ecclesiarum Consuetudines occurrunt , ad Cathedralis vel Metropolitanae Ecclesiae Consuetudianem Sc normam recurrimus ἱ ita ramen, ut insuper habita dignitate Ciuitatum, locorum, vel Ecclesiarum, etiam Romanae, praeserendumst & eligendum sollicitE , quod plus Deo placere pollit . Gregorius
Magnus can. Io. Dist. xo. Secundum quam regulam restringendi iuri
Quod vero dicitur in cap. s. non posse Capitulum nouas facere Consuetudines & Constitutiones . vel vetcres mutare, sine Episcopi
consensu ; ita intellige : in ipsius Episcopi praeiudicium , ut rectissime ex integra Decretali Honorij Contius addidit. Nam scut Constituriones Capitulum facere posse , sine Episcopo probauimus , tit. ἀσConstitutioni us; ita etiam & Consuetudincs: cum hoc tamen temperamento, quod semper supplendum , dummodo Consuetudines non pugnent cum ratione , vel canone scripto , qui nondum in desuetudinem abierit : in quo Canones & Leges conuenilint. Vide Cularius Parat. Cod. Drae sit longa Consuet. Quare merito in cap. I. is Consuet. νn vi. damnatur vetus Consuetudo cuiusdam Ecclesiae, quamuis iuramento firmata , qua Canonici duos Personatus, Dignitates,
Praeposituras, duas admiuistrationes , avo o Osficia perpetua, simul
Cum praebenda licitὸ obtinere , absque Mensatione Sedis Apostolicae
poterant; Cum , ut ait, saeris sit inimica Canonibus , or de ambitionas radice procus in Non sufficit longum tempus , longa Consuetudo , quoties contraria Legi. vel Canoni Consuetudo, manifeste est iniusta. Quod si longa & diutina Consuetudo inualuerit , & vires accepe, rit , quae ratione, & aequitate nitatur , procul dubio praefertur Legi& Canoni, Iuri scripto & stricto, humanitatis intuita ,
Exemplum insigne nobis suppeditat Basilius , in can. I. 2. 3. cr 4. Di stola ad Amphiuchium , in quibus agitur de poenis canonicis, 'mex υ- Adde s. Chry νονικῶν ἔon ων, aitque Consuetudinem, quae imminuit, & temperat pce sostomum i b, nas Canonicas, praeferendam aliquando ipsis Canonibus : utrumque ra- de Sacerdotio men ius diligenter esse tenendum , Ius scopium, & Consuetudγnem con-- . 2 rariam , α με orioi m ν εἰ μαι ἡρ - δει , s - γλ άxeuciuις-- ra
190쪽
ωπων. Sic legendum. Nam hic locus , in omnibus Codicibus, nis Ecclesiasti vel cori uptus est , vel male versus , tam in eis. 3. Basilii , quam Cis i modo, in ovi. vlt. V I. Synodi in Trullo , in quo refertur , & elegantissimis prudentia , dc verbis plenil simὸ cxplicatur. opponit Basilias in d can. 3. -a' in, xςmperatione, bis in fine, & in medio, -- ,- όοῦν - - Σ -ων. In prata Epii copi in il-mo e in. Opponit similiter , mr τῆι- άι , , ,dii. Locus lis adhibendis obteruatione dignus est : G ιθει--ῖς .iora mis .iae prudentissime
σίγα - , Ius scriptum , summum & strictum in Canonibus compreliensum , AEquitati , Ului , siue consilietudini , iuri , quod ex nouscripto venit. Vtriusque tamen peritissimos esse dciare , νοῦς ύουσι
lis gubernatio dc regimen traditum est , can. vlt. d. Synodi V I. in Trullo; Episcopis primum, dc deinde reliquis , quibus vices suas mar daueruit. Nam illis tanῖum permittitur recedere a Iure scripto; ἔ-
que loci est. Utrumque scire nos oportet, de quae stricti iuris sunt,& quae Consuetudinis : sequi vero ca , quae Consuetudine dc communi usu recepta sunt; quoties occurrunt Poenitentes difficiliores, Ecdutiores ad recipiendam δc serendam Canonibus & Iure scripto prae eripiam poenam. In d. can. vla. ZOnaras, dc Ballan o notant, αει --ν pro G a , in quibusdam Codicibus reperiri : Glossema optimum Ec antiquum irrepsit in contextum. Ratio dc causa inducendae Consuetudinis , pro ipsa Consuetudine , λου , αγω 'mcαM. . si σώα , Scos πάθεια. AEquitas , humanitas , benignitas , dispensatio , quae praecepto opponitur. Paucis Sc recte ZOnaras in sine Interpretationu d Ex hoe loco can. vlt. .s o Miγας AB M Mι- ὀπι ταν G υ--θε ων π άκρον - -ν Zonarae reli--orierim ν τύπων , m a τη συγγi δεώθ. Quibus verbis manifeste ex- qui Catione, plicat , dc confirmat, veterem dc veram lectionem, dc sensum d. ean. emendandi, vis. quem sirpra retulimus. Recte obseruat idem Zonaras posse con- qui omnes cor tingere, vel Consuetudo postea in scripta fuerit redacta : quia tamen rupti sunt. origo eius, ex)non scripto venit, retinet nomen Consuetuὸinis antiquum s le Canonibus, siue iuri , quod primum ex scripto venit , omponitur , sicut in P sinone monuimus , dc pluribus probauimus initio Tractatus, de Origine, O Antiqmtate LMris fanonio. Fiunt enim de Consuetudinibus scripturae, ut quod obtinuit, per eas facilius probati possit. Sine Scripturis autem valent Consuetudines , si habeant aliunde probationem, argumento l. 4. f. de fide in ment. Pari ratione humanitatis. Sc necessitatis , poenae legitimae , id est, legibus comprehensae, paulatim abierunt in desuetudinem fere omnes, cic arbitrio iudicantium relictae , propter varias meis tir , quae consideranda sunt in criminibus puniendis , de facta , siue crimina comitari solent . suadentque sententiam ferri, vel leuiorem , vel grauiorem; ita tamen Ita etiam Iuo