장음표시 사용
261쪽
AD LIB. I. DE CR. TIT. VII. DE TRANSL. EPISC. VEL ELEC.) i 3
mine Christiano. Quod 3c in dicito can. a. ne Larcam quIdem Communνο-nem habere.
Quare frustra Auxilius, Autor MS. qΗem ex Bibliotheea Papyrij Massent na tus V. C. Andreas Du Chrsne, benigne nobis communicaust, in T c- tam , quem scripsit eo tempore Leoni Nolano Episcopo, tam ad defendendam causam Formosi Romani Pontificis , quam ordinatorum a Formoso , qui transtatus fuerat e Portuensi Ecclesiis in Romanam ;in illo , inquam, Tractatu frustra Osium increpat, Sc tanquam Nouatianturi traducit , & reliquos Episcopos , quorum communi coi sensu canones illi fuerant editi. Nam in Conciliis Romae, dc Rauennae habitis . eodem tempore , sub Ioanne IX. in ipsius Formosi causa, nominatim probantur illi canoncs , dc verba referuntur ; illa maxime , quae notauit Auxilius , non solus , sed & alij multi , Sc pars
maxima Interpretum ad ae capitulum a. de electιone r cuius cap. P.
interpretationem in fine huius Tractatus subiiciemus. Verba Patrum in causa Formosi haec sunt. Ipuia necestatis causa , de Pommens Ecclesia Formosus , pro vita merito , ad Apostolicam sedem prouectμs est; statuimus , er omnino decernimus, ut ιd in exemplum nutatus assumat: praesertim cum fac i canones hoc penitus interdicant , ct ρμμmentes tanta feriant ultione , ut etiam in fine Laιcam eis prohι-
Antiochenae vero Synodi canones , non abscissἡ & generaliter,
Transsatioues omnes de mutationes reiiciunt, sed cum temperamen-
to aliquo. Reseruntur 6c Nicaeni, Sc Antiocheni canones in Synodo Romana anni 313. sub Leone IV. in depositione Anastasii, Presbyteri Cardinalis Tituli sancti Marcelli; cuius mentio in cap. 2. infra de cierie. non re . qui & Leo IV. Antiochenos canones probauit, cama. Dist. x x. ut alio loco ostendimus. Notandum tamen Synodum Antiochenam , in qua illi canones edi- Non omnesti, habitam fuisse ab orientalibus tantum Episcopis Semiarianis: Ariani: imh eχ nullos ex Occidente interfuisse. In qua Synodo depositus Athanasius, y . triginta sex& multi canones oblique compositi , tam in Athanasium , quam in tantum Aria- alios Orthodoxos et quibus postea Patres Sardi censes canones con- nismo infectitrarios ediderunt ; ut ex hoc articulo , dc ex comparatione canonum adsuerunt, Iu utriusque Synodi colligere facile est ; potissimum vero ex Nice- lius in epist. ad phoro lib. 9. Histor. Eccles cap. V. pag. 7oi. Nec alia solutio quaeren- orientales, Aiada videtur: pugnant enim manifestissimε canones Antiocheni i cum thanasus vo Sardicensibus .. logia a. Et Hilarius de SInodis, Synodum Sanctorum vocat Antiochenam , dc Basilium, qui interfuit, sinctissi mum virum. Postea tamen sententiam mutauit Hilarius. Vide infra , ubi de origine cr ausa dissi, inter Orientalem Ecclesiam ω Occidentalem. Et quidem merito improbatas fuisse Transtationes omnes illo tem- Translation uni porc , iudicabit, quicumque perpendet tumultus, & turbas ex depo- abusus sicut insitionibus, Transsationibus , &mutationibus Episcoporum exortas; occidentali, ita
maxime in dicto Concilio Antiocheno. aua de re vide Socratem lib. de in orient
262쪽
Allami, δε εα Sicut autςm Occidentis Eliscopi Antiochenos canones in pleruque elem oecid-, ὰ spupiant, ita Orientis Episcopi Sardicenses canones non admittebant tis er Orientalis coissi nilane ν Quinetiam non multo post Sardacense Concilium , Gregorij Sasim j, - ὸ- rum Primum Episcopi, ut ipse Gregorius docet epist. i. in Sedem Con- stantinopolitanam Translatio. licet ex iusta causa ,&communi decreto plurium Episcoporum , improbata tamen fuit a plerisque Episcopis, Concilio Constantinopolitano I. ut ex Socrate, & Soaomen o diicimus. Et ex Catalogo Cons tinopolitanorum Episcoporum, apud Leunclauium iurure Orientali, nominatim AEgyptios Episcopos eam improbasse constus imo & Occidentales in Italiae Synodo habita post Synodum Constantinopolitanum, cui praeerat Ambrosius. Ita enim loquuntur Patres in synodica. Revera aduertcbamus Gregonum nequaquam, secundum tradiis.
Nem Patrum Co=istantinopolitanae Ecclesia sibi Saerdotium vindieare. De Hilla Cone ita spontanea abdicatione Gregorij Naaianaeni, ex ipsius scriptis, vide quaelii Italiae viri pi nissime collegit illustrissimus BarOuius ad annum 3813. 4. 1s.s ma , is ane, seq- AdVersarii Gregorij allegabant canones Nicaenae & Sardic. Synodi. δὶ, Codiei, quibus indistincte omnes Translationcs prohibebantur : quos canon sobodomisi. ες Clusia Gallicana oli in agnovit,& retulit in Concilio Arelatensi IV. can.
ἔ3. Nullus cuiusque ordinis Curicus, non Diaeontis, non Presbter, non scopuε , quacumque occasione faciente , propriam relinquat Ecclesiam ; IM
omn modis excommunicetur, aut redire cogatur.
FVERLT HAEc VERA, & sinplex Conciliorum dictorum se tentia. Temporum necessitati, & imminentibus periculis, accommodata Ex iusta causa ςst pcstea indulgentia quaedam; ut tam secundum Antiocheni Concili j Transtationes ς nones, quam Vsum veterem, ante Nicaenam Synodum aliquando usu factis compro pδtun , ex iusta causa, Transsationes admitterentur; causa diligenter c bat Nari ange gnit , quoties necessitas, vel utilitas Ecclesiarum flagitaret. Alioquin renus in tersibus Uciebaxur , & ad priorem Sedem , tanquam fugitiuus retrahebatur, Li- Scholis is pag. bς arus in Breviario cap. a . Petentibus Principibus, ut Annimum Papa j 43. tomo a. in AgΨςtus in in salutatione ct communicatione fusiperet e ille fera inquit Gi j. pssse , sis obello probaret orthodoxum, er ad Cathedram suam retemere retur. Impossibile esse aiebat, T ransiartium hominem an illa Sede permane re. Vide Nov. a. de Depositione Anthimi. Causae autem cognitio habebatur, in Concilio perfecto, siue pleno , m- λεια Σκώoδω, id est totius Prouinciae, praesente Metropolitano, secundum canones Antiochenos supra citatos : quos notandum fuisse confirmatos, canone s. Concit. Calchedonensis, si comparetur cum Amone xi. ct xii, eiusdem Concilii, in qua recitati sunt dicti canones Antiochcni, in causa Stephani & Bassi, & secundum illos pronunciatum. Eadem oeconomiae, seu dispensationis ratione, recte Ilio Carnotensis , in Praefatione docti s sin i Decreti ait, Romanos Pontifices, Translationes,qua distri De ApostoBos, ct Canonicis sinctionii us prohibita ante fuerant, maιori Ecessae inlitati considentes, feripe in se. Rectius, & sincerius, ut conis stat cx his, quae diximus, quam Ballamo, & Graeci recentiores, qui com-
263쪽
menti sunt distinistionem, inter o caMν Inuasionem , --cαπιν afutatio-πem, dc --θεαν Tras tionem. Nec cnim ex canonum verbis distincti
potest elici. Acsommodata tamen est posterioribus canonibus e nec tant limab Interpretibus Graecis, de Latinis i scd etiam multis Epistolis Pontificum, ZeConciliis comprobata fuit. Q mimuis tandem haec ita constituta sint, & usu recepta ; non tamen sine grauissimis controuersis huiusmodi Translationes, contra Cationes admissae fuerunt. Exemplum Insigne supra retulimus de Gregorio Naziania Zeno, cuius Transsationem improbatam fuisse, tam ab Occidentalibus, quam ab Episcopis AEgyptiis diximus: ideo ab AEgyptiis, quia sicut M letius Patriarcha Antiochenus e Sasimorum Episcopatu Gregorium , Na- aenum dictum transtulerat Constantinopolim; ita& Petrus, J 'Maxi -mum quendam Episcopum Constantinopolitanum ordinauerat. Viden ''R. yy 'R R:ς'dus Socrates tib D cap. s. infinein cap I. ubi Interpres non intellexit hie qVδηψς Verba, ως ἐιη foeos. Ita verte, quod fines Diaec eos sua tra,sitiisνι G ἡ 'μ'μς'l kIVR 'I II quam Sasimis
nec salutavir. gorius, transsatus Sasianis Constantinopolim. Idem Socrates cap. R. esus e. ε - -
dem libri 1. vim dictionis fatis exprimit aper te; dc canon et . Concilii Coti ' '.
ta etiam historia fallitur in illa dictione, Qρώα. . Q iς Supra tu
stantinopolitani: quibus adde Sozomenum lib. Iarch. Constant. in Iure
PQr factionem tamen non tantum AEgyptiorum , sed etiam quorumdim iv Occidentalium, quorum non semel supercilium perstringit, queritur saepius haec omnia peracta Gregorius Nazianzenus , dc Canonum Nicaeno rum, Ac Sardiccnsium autoritatem non obicure eleuat, mentem, Sc sen tentiam potius, quam verba inspiciens; sicut dc Meletius, qui Gregorium transtulerat, Socrates lib. s. cap. 7. O8. apertius Theodoret. lib. F. cap. 8. Sozom. tib . 7. cap. I. ct Nicephorus lib. 11. cap. Io. ct Ii. Sasimorum
Episcopum ordinatum fuisse Gregorium diximus ex eius ustola 41. plenius, versibus dr vita sua ; Naaianai nunquam ι sed tantum in Epi scopatu Nazianzeno, patris sui Gregorii Adiutorein fuisse, recte aduer sus vetustum errorem illustrissimus Baronius probauit Tomst 4. Annas. ad annum 37Ir min. tos. ct O7. Iterum eadem controuersia renouata est in Transsatione Procli, qui P Q si propri*prilis Cyzicenus fuerat Episcopus. Bis enim petita fuerat, & tandem ob io' ludo Trans renta. In qua obtinenda notandum Celestini autoritatem plurimum va Rrio nulla fuit. luisse, ut docet Socrates lib. I. cap. 34. 3s. Sc o. ct ex eo Nicephorus, Dςstinatuscnim cui tamen loco ut veritas constet; ponendum est, Celestini litteras seri Cyzico a Sisin-ptas fuisse statim post depositionem Nestorij, ante Maximiani ordina nio Episcoporionem, qui praelatus est Proclo ab illis Episcopis, qui objiciebant Pro Constantino clo canones lupra expositos, quibus Translationes prohibebantur : mor pQ sit ΠΟ, a Cy- tiro vero Maximiano, Theodosj Iunioris autoritate & gratia i qui pru Riςςrisadmissus dentior fustus, ob primam repulsam, repentinam Electionem, .la Transsa non , nzc sc-tioncm Procli fieri curavit, ut superiori titulo diximus; nondum huma ditUnquam, Soto Maximiano. Qua in re Celestini, licet demortui, literas & autorita ς Rrcs lib. I. pitem obtendit Theodosius. Haec vera videtur mens Socratis, quam etiam expressit Nicephorus lib. I . cap. 37. 9 3'. Ncc tamen inficiandum , ante Gregorium dc Proclum, multos Epi-
264쪽
scopos, per universum orbem, iustis ex causis, tu ille transtatos. Resertaliquos Socrates lib. I. cap. ss. 5 cx eo Historia Tripartita, ex qua Auxilius in Traelatu speciati, de Formosi Translatione, Burchardus Id. t. cap. vlt. Iuo in praefatione Decreti, ge Anteri, s supposita J epistola caη. 3 . Causa uri. uast. i. quae& resertur in epistola Adriam II. ad Θηο-
dum Dua tacensem tomo s. Conettiorum Galliae.
Multo plura exempla addiderunt Anonymus Autor in Iure Onenis
tali Leunclauii, & Nicephorus Eccleshastica historiae Bb. 34 cap. 3y. qui & in fine meminit Epistola Anteri, de Calixti Romani Episcopi ιη
Iuis Decretis cap. 1. ita enim legendum; male apud Nicephorum, C testinus in suis Decretis: locus integer extat apud Gratianum can. 3'. dicta Caus. VII. Δμαμδ.
Notandum tamen , fallam esse , & suppositam Anteri Epistolam. Quod enim ait, Eusebium de quadam parua ciuitate , Apostolica autoritate, muratum fuisse Alexandriani, falsum est. Nullus enim inter Alexandrinos Patriarchas eo nomine appellatur in Catalogo , qui in fine Theodoreti historia subiicitur , in As S. Nec reperitur in De Chronologia Nicephori. Praeterea Eusebius, culus meminit, fuit Signia fer Arianae factionis. Ita enim nominatur ab Hieron umo, in supplemento Chronio Eusebii ; quem in Concilio AntiocLeno in locum depositi Athanasii . Episcopum Alexandrinum Ariani constituerant. Sed cum intelligeret, se non acceptum fore Alexandrinis , recusauit Episcopatum Alexandrinum, Ac in Emisenum Transatus est. In diuti vero epistola praepostere fingitur ab Emisa Transtatus Alexandriam. Praeterea ista Transsatio post knterum mortuum facta est; nempὸ sub Iulio Pontifice : nec Apostolica autoritate , sed Eusebi, tunc Constantinopolitani Episcopi. Felicis autem Transsatio Ephesum , cuius
dicta Eρistola meminit , incognita est. Clausula vero illa , autontate huius sancta Sedis; de in fine . non tamen sine Sacrosancta Sedιs R Ommnc autoritate. institia est, de desideratur , tam an dicta epistola H driani apud Burchardum tib. r. cap. 77. quam apud Iuonem Parte F. Decreti cap. 333. dc Nicephorum: quod Sc Romani Correctores notarunt. Logitur simpliciter, Sacerdotum , o Populorum cinertio Transurus est Episcuus. Falsae similiter videntur merito Calixti II. & Pel git II. epistola , quae reseruntur in eadem Causa, O Puesti ne. Vide socratem lis. 1. Historia Ecclesiasticae cap. σ. dc ex eo Nicephorum tib . p. cap. s. Erroris causam dedit Pseudanthero Tripararia. quae Bb. 4 .eap. s. generalitcr , Eusebrum cognomento Emisenum , eonst tuerunt Epscopum in Alexandraa ; quasi fuisset Episcopus Emisenus , priuiquam
Ex ueis itaque supra citatis, δc ex canonibus 3 o. 3s. & 37. Causa vII. Is dis. i. Colligimus progressum huius Iuris , qui est hiuus modi Ante Nicaenum Concilium, circa mutationes, & Transsationes Episcopo rum . dc Clericorum , iure incerto utebatur Ecclesia : quoniam ad constituendam , firmandam, & propagandam fidem , plurimiim con- dueebant hiesiismodi Transsationes: quo referenda exempla Petri, qui
ex Antiochia, se transtulit Romam; Narcissi Episcopi Hierosolumitavi, qui non tantum transtulit alterius Ecclesiae Episcopum, sed etiam
265쪽
AD LIBRI I. DECRET. TIT. VII. DE TRANSLAT. EPISC.&e rn
sbi in Episcopatu socium coniunxit, teste Eusebio bb. o. cap. s. Eoiscissa Bee Historia. Quae duo postea canonibus Nicaenis prohibita fuerunt, 8. in fine , is .ct 16. Multa enim primis saeculis, diuina gratia,& dispensatione fiebant , quae deinde in exemplum trahi non oportere, docuerunt pericula de nouo emergentia, ut supra ostendimus. Postea modus certus impositus est Translationibus. Admissae fuerunt iustis ex causis , propter utilitatem, vel necessitate Ecclesiarum. causa prius cognita in pleno Concilio Prouinciae, Metropolitano praesente, dc totius Prouinciae Episcopis, ad petitionem eorum, quibus ius eligendi competebat. Procedente tempore, Patriarchae primum confirmandi, deinde fa ciendi Transsationes potestatem , consuetudine , & longo usu sibi vindicauerunt. Huiusmodi Transsationum, a singulis Patriarchis, intra fines sui Patriarchatus exempla passim occurrunt, locis citatis, longe ante schisma inter Ecclesiam Occidentis, dc Orientis. 'Potiori ratione Romanus Pontifex , qui reliquis Patriarchis praesidet. similem in suo Patriarchatu autoritatem exercuit ab antiquo. In suo inquam Patriarchain, qui latissime patet; aded ut non tantum Occidentem, sed etiam utrumque Illyricum, occidentale & Orientale
contineat. In utriusque Illyrici prouinciis Sedis Apostolicae vices Thessalonicensis Episcopus gerebat. Est autem Thessalonica, Macedoniae primae, siue Consularis, Metropolis e, quae postea cum multis aliis Prouinciis , a Sede Apostolica, s licet ei subiecta ab anno Domini 3 8. J anulia flait, potentia dcauto- Adde Leonemritate Imperatorum Constantinopolitanorum, qui Patriarchae Constan- Allatium lib.
tinopolitano attribuerunt: sicut antiquae Notitiae Graecorum notauerunt, de Consensiοησdc Miraeus in No ilia Episcopatuum Orbis Christiani; caure tamen Ocridentalis stlegendus, quia saepE labitur r iunge Leunclauium in Iure Orientali Orientalis E
addenda pag. ct seqq. ex MS. Concilio Romano sub Bonifacio II. anno Christi BO.
Ex his constat, Transsationem Perigenis a Patrensi Ecclesia in Anno circiter Metropolim Corinthum, cuius Socrates , dc alij supra citati memi- 41o. Acta it nerunt ; a Romano Pontifice factam fuisse r intellige, Iure Patriarcho. lius Transi Patras quippE, dc Corinthum Patriarchatui Romano subiectas fuisse, tionis, dc Con- Graeci vel post Schisma fatentur. ' tradictionis vi- inod vero Socrates , dc post eum reliqui, narrant de autoritate Ce- de apud euntestini in Transsatione Procli Constantinopolitani Patriarchae, confir- dem Allatiummat , autoritatem summam. qua potiores fuerunt reliquis omnibus pag. 137i
Patriarchis , Romani Pontifices. Ne tamen dicas confirmatam fuisse a se . Celestino ' Transsationem Procli. Nam . ut supra docuimus , ante ' Celestinus
factam Transsationem decesserat Celestinus. - de transferen do Proclo nihil scripsit, sed Transsationes Episcoporum aliquando utiliter fieri posse censuit; quod
autoritate fuisse potiorem non arguit. PAR s PRIMA.
266쪽
Hoc amplius. Confirmat Pontificis autoritatem Transtatio Germani,
Cyzici primum Hellesponti Metropolitani ad Sedem Constantinopo. litanam, auxilio Atreinii , siue Anastasii Imperatoris : quod exemplum refert Auxilius Tractatu de Translationibus cap 12. Addit Auxilius Decretum ipsum Translationis a Michaele Presbytero Apocri sario , siue Responsali Romanae Ecclesiae pronunciatum faisse. D . sumpsit ex Historia Mifesta tib. ro. cap. 13. in quo Decrerum ipsum Transsationis, notaru dignislimum interitur. Elemone , ct avrab tione Misis morum Presbyterorum , ct D conorum totius ven rabili Cur . sacraque Senatus cst amantissima Christι Poprii ,. diuina gratia ubi, se. Ita ut, per quos fieret Electici , per eosdem etiam &Transatio. Additur tamen in fine. Facta est prasens Transhrao in Facta Transta- prasent a Miebaelis, ct retiquomum Sacerdotum, ct Prasurum, δεώ --tio auno Chri tem o Imperatore anno Chro 7so. κsti iue. Pulsus Quo vero iure Graeci recentrores in Translationibus usi fuerint,
di Leone Ger- Vide quae ZOnaras, S praecipue Balsamo notant ad ean. I s. mcanu . manus anno ister omisse . in Appenice editionis Parasiensis pag. i Io. ad ean. I . oerso . mense Ia-- solor m, maximὸ ad cana nem x S. Antiochenum; ubi Balsamo, nuario. notat, Imperatorum autoritae, ct manda o opus suus. Pluribus exemplis confirmat Nicephorus tib 14. cap. 39. in iure Orientab Leunclauit cap. de Transutioasibus sub finem pag. tys. Quibus adde , si lubet. . Constantinum Harmenopulum in Brentatione canonum ni . ia Iure Orientali pag. y ubi de refert Synodi iam Mici aelis oxiis Patriarchae Constantinopolitani sub Emanuele Comeno. Maneat itaque , iure veteri & nouo Transsationes in otiente factas fuisse , vel Metropolitanorum autoritate , Vel Patriarcharum: . adhibitam praeterea fuisse Imperatorum autoritatem , praesertim in Maiorum Eeclesiarum, Metropolitanarum scilicet , de Patriarchalium
Transsationibus: quod & supra, Theodosii Iunioris , in Procli , de Artemii, siue Anastasii exemplis , in Germani Translationibus , do
vidis subii TRRdem post Varias Sc longas mutationes, omnes omnino Trans- με, lationes per uniuersum orbem Pontifices Romani vindicauerunti; . eo iure , quo maeiores omnium Ecclesiarum Causis ad sedem Apo- Non haec vo- stolicam referendas esse contendunt : imb & Canones , & Concilia ;luit Iulius , eu- generaliter , ad statum Ecclesiae pertinentia quaelibet nescitia, absque ius epistola Romani Pontificis consensu , tractari non pol Ie Iulius Pontifex etiamnum ex- acerrime propugnauit , contra orientales Episcopos Antiochiae con rat, sed auxit uocatos , sub Constanclo . in causa Athanasii. Socrates tib. 3. IMO IPsVM Athanasium , de reliquos Episcopos deposi s in cap. 33. Bloi1- Synodo Antiochena, sitis Ecclesiis ; causa cognita , inconsultis Orien-dellus. talibus, ct contra fieeuribus restituit, autoritate propria. Socrates lib. 3. Ongo re eam cap. N. st 13 . Sozomenus tib. 1. cap. 7. ct 9. Nicephorus lib. 9, cap. g. D prami iussi- σ 9. 3uo nullus extat insignior, & illustrior locus ' , ad probandam dii, inter Οαι summi Pontificis , in uniuersa Ecclesia potestatein , & autoritatem, dentalem . ct quae postea Sardicensi ' Concilio plenissime confirmata fuit ean. 3. 4. Onentalem εὐ- ct r. contradicentibus tamen Orientalibus. Haec prima & antiquissi-
267쪽
ut constat ex locis citatis, maxime ex Nicephoro Bb. s cap. ro. qui- ' Imo inquit bus iunse , quae notauit Antonius Augustinus tib . i. Epstomes Iuris Blondellus ni-Canomcε , tit. 9. Io. II. Ο Ιχ. ubi latissimὶ tractat de Maioribus nego- hil alienius aberis ad Pontificem Maximum referendis , ct de Epscoporum muta- ea , quam sibinone. hodie arrogat, potestate.' Nihil tale in Sardieensium Patrum mentem venit, inquit Blondellus ι sed mala.' Athanasium restituit , ut iudex a partibus delectus , non ut orbis Papa , inquit Blondellus; sed malὸ . nisi occasionem ex eo deducere velit, quod orientales ad I Iium prius scripserant, eius iudicio quodammodo omnia committentes. Sed id non fiatis expressiim in epistola. Obseruandum tamen, quae in hac materia, tam apud veteres Collectores Canonum Latinos , quam apud ipsum Augustinum, tribuuntur Iulio epistolae , falsas esse & supposititias. Illae enim verae tantum M germanae Iulii epistolae , quas At nanasius suis scriptis interuit; vel quas Graecae Historiae Scriptores , in locis supra citatis retule
Summam verb illam Pontificis Romani autoritatem ingenuὸ agnouit Iustinianus in celebra ustola , quae inseritur in L 3. Cod. de summa Trinitate, cuius fidem & autoritatem Alciatus primo, deinde Culacius confirmauit tib. ra. Obser at cet. 26. Graeci Patriarchae nihilominus retinuerunt semper Transferendi potestatem, sicut & plenam Ecclesiarum suarum administrationem , ius deponendi Episcopos, & admittendarum renunciationum , inconsulto Pontificet quam potestatem δc autoritatem defendunt autoritate Co ciliorum Nicaeni can. 4. s. ct 7. praecipuε autem Constantinopolitani I. ean. 2. Ephesini can. I. & Chalcedonensis ean. 29. quibus iura Patriarchalium Sedium constituuntur, & describuntur; contradicentibus licEt PQntificibus Romanis . ut videre est, in duabus vltimis Aetionibus Concilij Chalcedonensis. Ad Antiochenum autem Patriarcham pertinet cap. i. hutns tinsumptum ex 4 I. . cogemone. quae Prima, autoritate publica, id est, Innocentii 4 II. promulgata est , qui & omnium Decretalium huiustis. est Autor. Reperitur verb integra in ob. s. Regisbi epist. 48. pv. 3I. eition. Colaniensis , quibus iungi debent eiusdem libri vinia p. dc 498- pag. sis. σ Gesta eiusdem Innocentis lII. pag. 3o. quae ad idem negotium pertinent. Ur v ERO species disti cap. i. intelligatur , statas Ecclesiae A tiochenae breuiter Perstringendus , qui eo tempore ita constitutus status Eccle erat. orientis pars magna erepta fuerat Saracenis, & Turcis, a L si stimi ct Pε-tinis Principibus , duce Godefetido. omnes Prouineias , quas aequi- lutcus Patri siuerunt, in quatuor Principatus diuiserunt: in Principatum Anti chatus Antiochiae, ita nominatum , a Boamundo primo Principe , qui in exerei cheni, sub L tu Princeps ab omnibus vocitabatur ; in Comitatus duos. Edessa- δεπεν. num. & Tripolitanum, quae tres Dynastiae . in spiritualibus , Antio- Tripolitanus cheno Patriarchae subiiciebantur , & postreinb in Regnum Hieroso- Comitatus exlymitanam , Iacobus de Vitriaco usona Hierosolymitana cap. 3o. vetetis discis
268쪽
Plinae praescrip- ct sequentibus. Specialiter autem caput 31. continet statum Patriarto Antiocheno chatus Antiocheni , sub ea tempora: at distinctius & apertius expli- Patriarchae sub- catur a Guillelmo Tyrio lib. i4. cap. I x. I3. ct i . qui dc ipse Tyrius, dendus fuerat , primus numeratur inter Metropolitanos x Di. vcl x I v. qui olim sed Hierosoly- suberant Patriarchae Antiocheno. Uterque tamen fallitur, in reddemmitano de facto da ratione , cur Antiochia, Theopolis postea fuerit appellata: nempε subditus est post ingentem terrae motum diuina gratia sedatum , Antiochiam re- maxima ex par- stitutam Iustinianus Τheopolin cognominauit, Procopius de indis Mee. Nec aliud Iustin. eap. 48. ct Miscella historia ob. Mς. cap. v. msse. .
factum testantur Tyrius & Iacobus de Vitriaco.' Rectὸ, olim :. id est quandiu stetit imperium ; nec Latini nouas in Oriente sedes
Non tamen Patriarcha Antiochenus omnes Ecclesias statim recuperauit , sed eas tantum , quae numerantur in veteri Notitia, a Miraeo,& aliis edita pag. 8. ct seq. Reliquae Ecclesiae, Vcla Graecis, vel a s racenis detinebantur. Quae a Graecis retentae, Patriarcham Graecum, . Antiochenum agnoscebant; qui tamm, Antiochia a Latinis occupata, alibi coactus erat morari. Latinus verb, Antiochiae sedebat, & Pomtifici Romano obtemperabat ; qui Innocentij III. tempore Radul-phus II. nominabatur. Itaque omnia Rescripta Pontificum , quae in Decretalibus habentur, de ad Ecclesias orientis pertinent, referenda
sunt ad id tempus, quo Latini rerum potiti sunt in Oriente , s &. ad. Latinos ipsos. JExplieatio IN s P Eoi E ITA QS E dicti capituli primi, Patriarcha Antioche
p. I. nus, Apameensem Archiepiscopum a se confirmatum , necdum t men consecratum, transtulerat in Τripolitanum Episcopatum aut ritate propria, dc inconsulto Innocentio III. quod factum irritat I nocentius III. ea ratione , quam supra pag. 87. 6c 17 8 J explicauimus ruta cum ex numero maiorum Caularum censeantur Translationes seu his referri debuit ad summum Pontificem ,. qui solus diuina P iij, quam humana automate , tanquam Dei Vicarius , vinculum seia ritualis matrimonii dissutiere potest. Praeterea , immunitam Maiestatem Sedis Apostolicae seuerissimε vindicauit. Nec enim tantum infirmauit Translationem ι sed etiam Patriarcham Antiochenum ab Epist Iorum Confirmatione suspendit, dc tripolitanum Episcopum Transatum, ab executione Pontificialis officii. AEgerrime tulit Patriarchar. multis enim rationibus , quas ex supra citatis Innocentij III. epist iis licet colligere, rectὸ factam Translationem contendebat: primum iure communi, quo omnibus Patriarchis in suis Dioecesibus Translationes permissas Esse ostendimus: deinde exemplo Praedecesseris sui, qui motu propriae voluntatis , Mamistanensem ira legendum Archiepiscopum in Tarsensem Archiepiscopatum transtulerat Uterque autem Archiepiscopatus in Prouincia Cilicia situs est e de quibus . . vide Guillelmum Tyrium M. 3. cap. a I. ct a . ct Notitiam fura citatam. Mouerat praecipuὸ Patriarcham quod ante Consecrationem
Translatio facta fuisset: nusquam vero expressum aiebat , de Electo
269쪽
Confirmato , quod de Episcopo. Agnouit ipse Innocentius III. in cap. 2. hoc tu. Gue ad nostra tempora de Electo non est expressum , quod de Episcopis fuerat inintutum. Gesta Innocentii id nominatim significant imo & in Canonibus , Ecclesia Hotur usduata ante Cons crationem Episcos. Ergo nullum erat vinculum matrimonii spiritualis Quare dieitur impediens Transsationem. His argumcntis sigillarim , M per Paries, coniugii spiri- Innocentius tespondet In hac Decretal , ct in seqΜenti. talis fortui x
quam carnalis In cap r. hoc titὶ An quia non moritur Ecclesia; morte verδ mulieris luitur matrimonium Episcopatus unus dc mdiuidum: Ecclesia una, & indiuidua i nee excisa Ecclesia soluitur a vinculo S I QV in EM caput x. hoc tin quod pertinet ad Galliam, in eadem sese quaestione versatur. Agebatur de Transsatione Electi de Confit mari , nondum tamen Consecrati. Ingenuὶ fatetur S. Pontifex, quod cautum fuerat de Episcopis, non fuisse expressum de Electis. Celestinus tamen apud Socratem ob. . ev. 4. Utrumque casum complexus erat. posse transferri , vel existentem, vel nominatum tantum Episco
α αν ι NMνα. Secutus Verb videtur Innocentius Tripartitam Historiam, quae multis nominibus meritb luspecta est , dc mendosa. Et quidem in tib. I 2. cap. Io. alterum tantum 'casum existentis Episcopi expres.serat: melius Nicephorus Callistus, qui utrumque ex socrate retinuit.
Primum autem capitulum differt a x. Nam in eo agitur de Translatione Archiepiscopi valde noua et nempe Archiepilaopi Apameensis in Episcopum Tripolitanum , qui est suffraganeus Archiepiscopi Tyrii : de Transsatione maioris Dignitatis ad minorem ; cum sileant fieri de minori ad maiorem, cap. 1. dr cirrie s non re entibus. Itemque Archiepiscopatus . & Episcopatus suberant Patriarchae Antiochaeno. In capia verb h. sicut & in duobus sequentibus , de Transtatione 4 pari ad parem. Nam in capitis a. se ne agitur de Transsatione Abrincensis Episcopi in Episcopatum Andegauensem. Episcopatus autem Abrincensis subest Metropolitano Rotnomagen s. Uttique verb peccauerant et Rothomagentis ; quia Electum . ac Confirmatum a vinculo , 9uo tenebatur alligatus Ecclesae Abriniseensi , absoluerat; Turonensis , quia in Andegauensem Ecclesiam transtulerat , dc consecrauerat et uterque praeter Ec citra mandatum Pontificis Romani. Quare uterque pariter suspenditur a Confirmatione & Consecratione Episcoporum : Transsatus veri, ab executione Pontificalis officii. Desumptum est d. caput 1. ex epist. 1 Q. libri 1.
Registra pag. 33 . cum qua iungi debent epistola 438. 39 σ 4 3. eiusdem libri. Ex quibus , dc ex cap. a. huius tit. in antiqua Deeretati , apertIsi1-mὸ deciditur, quod dc in eap. i. huius tit. Electum & Confirmatum, tam in temporalibus, quam in spiritualibus ministrare poste, confirmare Episcopos, ut inspiciis ium cap. r. hoc tu. in quo legendum, ex
Explicatio cap. II. Obserua electum vocariN minatum. Vinde s Costa adiit. de Posial
Non siit subditus Tyrio, quandiu Latini
270쪽
ραλανιών. Nositis supra citatis, Valaneonsem Episcopum , unum ex Suffii Apameensis Metropolitani. Notandum tamen, Postulatum &Transsatum Metropolitanumis imconsulto Pontifice. non posse confirmare Episcopos : Gesta IamptentqIII. pag. 3I. Confirmatus itaque plenissimam habet administrationem exceptis tantum his , quae sunt ordinis. Solent autem Transsationes fieri, vel de minori ad maiorem, atque adeo ad Sedem Romanam ; vel de pari ad parem. Huiusmodi Tran lationum diuersarum exempla plura refert Innocentius I 1 I. in ele ganta Flosa 498. ib. s. p g. 317. ct 318. Clementer vero agit in viro que capitulo Innocentius III. quia licet. grauibus , & pluribus rationibus videretur idem iuris esse in Eleetis confirmatis, quod in Episcopis consecratis ἡ nondum tamen fuerat e pressem : tum etiam , quia erroris & imperitiae veniam a Pontifice Episcopi humiliter petiuerant , & obtinuerant et ideoque automate Pontificis Transsationes benignE confirmatae fuerunt, priore consensa hactenus perdurante , sicut per litteras intimatum est Pontifici ; id est, Electoribus, qui primum postulauerant, iterato adhuc in eadem se,
Ex his apparet . Postulationem cum Transsatione sepissime con currere e quod omnibus rapitulis huius tit. confirmarur, .& supra indicauimus ad Titi de Postulatione. Explicatio Supa RsuNT Cap. 3. ct 4. quod est ut . bHμs tiri in quibus trin cap. m. σ vis. tur de Episcopo Hildesemensi , qui proprio motu , relicta tua Eccle-sa, transierat ad Herbipotensem ; inconsultis, tam Moguntinensi Ariachiepiscopo, cui uterque Episcopatus suberat, quam Romano Pontia fice. Hoc negotium per aliquot annos exercuit aulam Romanam a M argumentum dedit non tantum duabus Decretalibus postremis ; sed etiam capitulo s. de Maio=itate O Obedientia . & αν. ulia is cu-rico extam nicato ministrante : quae ab Innocentio III. prodie
caput autem 3. huius tit. sumptum est ex lib. r. Registi, epistola 33i.
Caput ultimum ex tib. a. epistola 262. ex quibus aliqua plenius referum tur in antiqua Couectione ε δ ι, eodem tin quibus iungi dotant lib. r.
epistola σεδ. ct lib. a. vi ia 31. 262. ct 172. Conradus Abbas Vrspe gensis de bellis Philippa ct Othonis , ct ad annum Chrsti Daue. Usnius Gesta Innocenti, III. pag. 3o. ct seq. ΚrantEius in Metropol. M. I. cap. s. ω II. & Trithemius in chronico Nisaetis,si ad cnnum iroi.
Ex his locis , veram speciem huius capituli repetimus. Conradus, vir potens & industrius , Cancellarius aulae Imperialis, sub Frideriaco I. & eius filio , rebus gestis claritanus , Lub ensis primum Episcopus electus fuit, & confirmatus, nec consecratus ; quia mai rem Dignitatem ambiebat. Quare Episcopatu, Lubecensi sponte renunciauit, & postea Hildesemensem obtinuit : quo non contentus, Capitulo inducto ad Postulationem , ad Episcopatum Herbipotensem, qui & vvit taburgensis appellatur , titulo Ducatus Franconiae inis σ