장음표시 사용
271쪽
AD LIBRI I. DECRET. TIT. VII. DE TRANSL. EPIs C. 8ce 18sgnem, proprio motu transiuit: Sc lanius monitus ab Innocentio III. non obtemperauit; sed in utroque Episcopatu, temporalibus, de spiritualibus se immiscuit. Perturbatissimus enim erat eo tempore status Ecclesiae in Germania , propter bella inter Imperatores duos . Philippum Sc Otho
Othonem, ut supra diximus tit. de Elemonibus , Innocentius III. Imperatorem constituerat , eiecto Philippo , cuius partes Conradus tuebatur e quamobrem mirum non est , si cum eo egerit seuerὸ In nocentius III sicut & cum Vormaeiensi Episcopo transtato in Moiaguntinum, autoritate Philippi , spreto Innocentio III. de quo inc P. 23. titulo superiora, lancha antHyua. Conradum itaque contumacem, & sepius admonitum, secundum canones , utraque Ecclesia priuauit : Vt secunda careret , quam aua-rE, oc per ambitionem cupiuerat, & prima etiam , quam per superbiam despexerat. Qui enim motu proprio ad aliam Ecclesiam transeunt , primo compelluntur redire ad prunam. Quod si contumaciter retinere vel secundam , Uel utramque contendant ψ utraque spo liantur: quod hoc nostro capιtulo, dc dicto eu 23. dr Electione , iuxtaeanones fera dicitur , qui extant C UAE VI i. I 'MAE'. ι. ean. si.
Tuebatur autem se Conradus , praetextu dispensationis , siue veniae cuiusdam . quam a Celestino Praedecetare Innocenti; obtinuerat ; per quam ei in antecessum data erat facultas , transeundi ad maiorem Ecclesiam i cui dispensationi addita fuerat haec clausula idum tamen, nsist ei de canonicas 'rutis abinaret.
Vetum dispensationis tenorem Conradus non seruauerat, qui seruandus est exactissimε; in his praesertim, quae contra canones concedantur. . Ad maiorem enim tantum permissu in transire, non ad pa rem , vel minorem. Transiuerat autem Conradus ad parem. Quamuis enim ampliores sint reditus & prouentus in temporalibus ; omnes tamen Episcopatus , titulo dc dignitate pares existimantur. Requirebantur praeterea , tam Confirmatio Postulationis , quam personae examinatio: quae si desideretur in Electione , multo magis ne eessaria est in Postulatione, quae in extraordinaria , dc contra regu las Iuris Communis. Dispentatio enim Celemni , ad id tantum proderat impetranti , . ut Postulationem admittere poliat & eius Confirmationem pro arbitrio obtinere . vel a proximo Superiore; verbi gratia . in nostro casu , a : Moguntino Archiepiscopo ; vel isummo Pontifice , ut rcche notauit Innocentius IV. Se post eum, Ioannes Andraeas ad hanc Decretalem: quae tantum haberet locum. seruatis verbis dispensationis , si ad maiorem Ecesesiam , non in
tem ad parem transiisset L : Si enim ad parem J ; solius Pontifiei, Gonfirmatio necessaria fuit; s dispensationis verbis strictὸ sumptis. 3e
prout concepta est, de facultate transeundi ad maiorem Ecclesiam, noti
Negotii exitus hic fuat. Contumacem 3e renuentem Conradum, di virtusque Episcopatus reditus occupantem, in iniuriam 3c dam-
272쪽
num Hildese mensis , qui iussu Innocentij III. electus fuerat , tam dum excommunicauit Innocentius. Cum postea resipuisset Conra: dus, per Episcopos , de Optimates Germaniae, Innocentium flectere tentauit : sed Bustra. Coactus est enim ipse Romam proficisci. deveniam peteret quam tandem obtinuit. Quamuis enim Herbipotensi Episcopatu ita priuatus fuisset Conradus, Ut etiam Canonici Her bipotenses priuarentur, pro hac vice . iure eligendi . quia Conradiunillicit ἡ postulauerant, dc administrare permiseram , tam in' spiritualibus , quam in temporalibus : Irudentissimε tamen Innocentius III. distulerat ordinationem Ecclesiae Herbipotensis; locnm veniar de poenitentiae relinquens. Itaque post annum , ex licentia Pontificis, iterato postulante Ecclesia Herbipotensi , transtulit Conradum , ct eundem
humiliatum erexit , auem exaltatum dere erat. Uno verbo obedientiam sibi prastari molebat Innocentius, ut in hoc ipso negotio clare ex primit in cap. s. infra de Maiaritate oe obedientia e vide Gesta eiusdem Innocentis pag. 3I. ubi corruptE , Conradus appellatur Casteli nus Imperiatis aula ; lege Cancellarius. Vitae veth Conradi finis in-lix, cuius caedes crudelissima refertur a Conrado Vrspergensi pag. 32s. plenius a Trithemio, loco citato ; qui Sc refert Innocentij III. Buialas , quibus continetur poenitentia iniuncta caedis patratoribus , datas
χNV ADVERTIMUS sup RA, aliquando concurrere Eleemtionem cum Translatione , & Postulatione; ut in specie Capitu. Λ o. de Elemone , & in Rescripto quodam Elegantissimo Eugenii III. relato ab Othone Frisingenu lib. a. cap. s. g. Io. de Gestis Friri rici I. ubi tractatur de Translatione Gulcmanni Cicensis Episcopi in Magdeburgensem Archiepiscopatum. Cicensis autem , siue Citicense
Episcopatus subest Magdeburgensi Metropoli, & postea Neoburge sis, vel Nauburgensis , siue Naumburgensis, J appellatus est . seae
translata Neoburgum. Translationem autem illam Otho loco eita. to , potissimum autoritate Friderici I. ait fictam fuisse, & praesa- tam tandem Electioni partis aduersae : Vbi ἡ re nata tractat de ama oritate Imperatorum in Electionibus . Translationibus , ct Inuestioris Episcoporum. . At ut redeamus ad dictum eap. o. de Elemone supra: sumptum est ex epistola is . Lib. is. Registri Innocentij III. Vacante Sede Patriarchal 1 Constantinopolitana, post mortem Thomae Mauroce ni Veneti, qui primus fuit Patriarcha ex Latinis , post occupatam Constantin polim : pars Elcctorum. Plebanum sancti Pauli Venetiis . clegerat: pars postulauerat Metropolitanum Heracleensem, qui primus est inter Suffraganeos Constantinopolitani Patriarchae, dc eum consecrat. Nam Sc olim ipse Patriarcha Constantinopolitanus suberat Heracleensi Metropolitano. In hac itaque controuersia dirimenda , quae per tres sere annos duorauit , hanc commisitonis formam praescribit Maximo Notario , Le-
273쪽
gato suo Innocentius III. epistola is 3. libri is. ut si duplo maior pars Electorum postulauerit, praeferatur Postulatio Electioni minoris partatis : dummodo nihil obstet Postulato de canonicis institutis. Prae terea de eius persona diligenter inquiri mandat. Ex quo notandum. licet dictus Metropolitanus antea probatus fuissct ; iterari tamen inquisitionem, quoties aliquis ad maiorem dignitatem promouetur. Quod si indignum postulauerint, vel si non fuerit duplo maior numerus postulantium ; praeferri debet Electio Postulationi , si persona Electi fuerit idonea. Obserua quod ait tam de electo, quam de postmiato , esse Inquisitionem faciendam Venetus, ubi nati fuerint, ct diutius
Ita quippὶ conuenerat, occupata Constantinopoli a Latinis: vi Imperator ex Francis , ex Venetis vero eligeretur Patriarcha. .Et quidem primus electus est Thomas Maurocenus. Sed eam conuentionem postea improbauit Innocentius III. ita ut coactus fuerit nouus Electus Romam proficisci , dc ab Innocentio potius nouam concessionem , quam Confirmationem obtinere, dispensati vh. Patriarcha vero Constantinopolim repetens , in transitu, per vim coactus est a Venetis iurare , se neminem facturum esse Canonicum in Ecclesia sinctae Sophiae , nisi venetum natione, vel qui per decennium Venetiis moratus fuisset; praeterea se omnibus modis facturum , ut semper in Ecclesia sanctae Sophiae esset Uenetus Patriarcha et quo pertinet cap. 1. de Institutionibus infra : quae est vera dicti cap. sententia, quam primus olim indicauerat Franciscus Roaldesius Antecessor celeberrimus ; ex quo deinde clarissimi viri, Ioannes a Costa , & ex eo Be terius in libris Pithanon , dc deinde reliqui certatim , eam tradiderunt. Vide epist. ιδ. lib. 13. Registri Innocenti, III. ch Notas. Innocentius ait in d. cap. 4o. Vice nostra , postulat onem admittas. Speciali enim iure Pontifices , Episcoporum Transsationes, Cessiones , siue Renunciationes , & Depositiones sibi reseruauerunt et adeo
ut ea otestas Legatis eorum, etiam a Latere, dc cum summa autoritate, non competat 3 nisi nominatim in mandatis comprehensa fuerint huiusmodi negotia , vel speciali concessione , & singulari mandato delegata; ut in specie proposita , Maximo Notario. Sed cum peruenire Constantinopolim non potuisset, iterum Pelagio Cardinali Legato a Latere specialiter hoc negotium commissum fuit ab Innocentio III. epist. m. lib. 16. Registri. Per tres enim annos lis pro-rracha fuit, super qua plures epistolas rescripsit , quae adnotantur ad epistolaι is . lib. I s. ct ad I tr. lib. I 6. Confirmat apertissime, opus esse mandato caput 3. de Osfiliis Legati, qui postea de re tota resurre ad Pontificem debet, ut Postulationum& Transsationem ratam habeat cap. a. ct vlt. de Postulat. Ur cap. 3. de u ct automate Pallii. Nec hoc Ius immutatum fuisse existimandum est capitulo 36. de Electionibus in v i. nullum enim in eo verbum de Translationibus Episcoporum ; sed de Electione tantum ordinaria. AD TRANSLAr Io Nis materiam pertinent Incardinationes, Do Incard n
274쪽
do dferat a riam pertineant. Da his tractatur in canone Fraternitatem Dist. Lxx Translatione: Q. Past ratas a. Causa v II. r. cm. s. st vis. Causa x x 1 h
oe di origine i. qui loci omnes ex Gregorij Magni epistolis sumpti sunt
Commenda- sin icta epist. 43. lib. I. eiur regilbi: J quibus adde ean. qui prurra. . n. eadem Causa Sc Nondi; cuius autor inscribitur Leo IV. quem prauε. Incardinari corruptelae Cam nendarum autorem veteres Zc noui Interpretes mGregorio di- ciunt, quos retulit Ruzaeus initio Tractatus de Commendis. Eodem citur quisquis spectini Adriani II. & Ioannis VIII. epistola, quas suo loco expla quocumque cabi mus , ubi de vis Ecclesia Gallicanae. Graeci vero, Zonaras , &modo licito praecipue Ballamo , hanc materiam tractant ad eanones Autiochenos . Sedi alicui aD 16. 2 18 mixtine in versione Harueti in Supplemento ultima editionis figitur , siue Parisiensis pag. 1X27. electas , siue apostulatus , siue transsatas, siue pristino loco exactus. Hinc Cardinalis siue Episcopus, siue Presbyter , qui incardinatur, id est radicatur ε, prout mentem suam aperit Gre gorius ; qaisquis creditae Ecclesiae proprius Pastor censetur. Cum igitur vocabulum Iucardi ratioui r m. is, sic; de sola commendatione ad tempus intelligi non debuit, prout hic fieri videtur. 4.
Canonum illorum sententia est. Vacanti Episcopo vel Clerico cuiuscumque gradus , ad tempus, Episcopatus , vel locus vacans con mendabatur, id est , ad tempus concedebatur . autoritate pleni Co cilii Prouinciae. Sicut supra diximus, Transsationes eadem autoritatefactas fuisse: nec enim proprio motu , Episcopi vel Clerici , Eces sam vel locum, mutare possunt. Vacans autem , hoc est Ecclesia , vel Titulus dicitur. quoa' ties viduata est Ecclesia , vel Titulus. Episcopus vero , vel Clericus micans dicitur, qui ab Hostibus , Paganis , vel Haereticis Sede vel Titulo expulsus est, vel quem contumaces Populi non admittunt', nec morari patiuntur in suiς Eceletiis , & Titulis. Si enim Hostes, gani, vel Haeretici, in Prouinciis, & Ciuitatibus, & Titulis sivis p tiuntur morari Episcopos & Cluricos . & ministrare, sicut hodie in Oriente Turci, de ante Turcos Romani tunc Episcopi vel Clericim 'antes dici non possunt : nec per consequens, cadit in eos iusta causa dispensationis , nempὶ ut vel transferantur omnino, vel quod miniis canonibus obstat , commendentur eis administrandae ad tempus Ecclesiae , vel Tituli ; quae commendatio ad tempus , propriε Incardinatio vocatur , id est, depositum Ecclesiae vacantis, ad tempus, vel ex causa. Eleganter Niceph. Callistus lib. ra. cap. 11. Histor. Eoues.
aliorumque Ο- Ad tempus, oc ex eausa, diximus Nam finito tempore, vel morientalium Gre- fante causa, verbi gratia, hostili metu, 8c periculo euidenti , redire gorium Con- compellebantur ad priorem Ecclesiam , vel Titulum , quem iure stantinopolita- quodam postlimini, recipiebant : nec enim secundae Ecclesiae , quηnae Ecclesiae Commendata erat , Titulum usurpabam,. nec appellabantur Episcopi, praeficientium bel Diaconi illius Ecclesiae , cui incardinabantur , sed tantum Diarn mentem spec- les Prest teri, vel Cardinales Diaconi r quia incardinabantur tan iam, ter,perpetuum id est constituebantur in secunda Commendata Ecclesia, ut ibi ad
275쪽
AD LIBRI I. DECRET. TIT. VII. DE TRANSLAT EPISC. δ e. 18
tempus inseruirent , in eodem gradu, iisdemque ordinibus , & Mi- fuit depositum ni steriis , quibus in prima, ex qua expulsi erant, & cuius Titulum & si euentum; ad
nomen retinebant ; nec ab eius vinculo atque matrimonio spirituali, tempus coni- soluti intelligebantur. menda tum, sed IN QVo maximὸ a canonica Translatione differebat Commendatio ex accidenti. Ecclesiarum , sue In cardinatio. Nam in Translatione absoluuntur cin- Vera disserennino a vinculo, quo adstricti erant priori Ecclesiae, di cum secunda, tia intei Incat
in quam transferebantur , notium matrimonium dispensatiue contra- attoncm, sohebant i in Incaudinatione verb pri inae Ecclesiae vinculum & matrimo- Tra attinem. nium durabat ; secundae autem administratio & ministerium concedebatur tantum ad tempus, ut diximus. Quare non dcbuit a Correctoribus Romanis incardinatio confundi cum canonica Transsatione , in Heto can. fraternitatem Dist. Lx xl. ad quem tamen diligenter adnotauerunt Correctores visistiti Gregorii, ex quibus dicti canones desumpti sent. Quoniam autem facila in peius ruere , Sc labi solcnt omnia: partim Canonici Ab-
ex imperitia 3 verius ex ambitione 3c auaritia, sanctissimos canones, bates se fieri quos humanitas extorserat , Interpreres inflectere coeperunt ad Gm- contendisse emenda ; quarum altiorem aiunt , optimum Pontificem Leonem IV. tiam tempori
Cuius reuera non alia fuit mens , quam Gregorij I. Nempe propter bus Gregorij irruptionem de inuasionem Saracenorum , & depraedationem Siciliae. Magni colligi& maximae partis Italiae, in gratiam Episco rum , de Clericorum, tur ex 37. qui suis Ecclesiis expulsi erant , Commendationis , siue Incardinar ο- ct 39. omnis remedium excogitauerunt: retinentissimi quippe fuerunt antiquo-IA XV a. I. rum canonum , quibus Transsationes atque mutationes prohi- si cum integrisbentur. ustilis iungaὐ- tur. Et sub C rolo Magno Clerici Palatii venabantur eiusmodi 'Abbatias. Locus insgnis in Uta Benedicti Anianae pag. ast. σ 3o. de in notis pag. 43. ct η ν. Quomodo vero, quae laicis concedebantur M asteria, per Abbates sui ordinis interim Ordinarentur , Episcoporum Diorcetanorum. consensu , vide Concilium ad Theodonis villam tomo 3. ConcaL
Et quidem Scriptores vita Leonis IV. de huiusmodi irruptionibus Saracenorum meminerunt , & Leonis pietatis in restaurandis Ecclesiis. Tantum vero abest , ut Episcopo, ves Clerico Ecclesiam habenti commendaret aliam: ut in celebri Concilio Romano Anastasium Presbyterum ordinalem deposuerit, quia in alienis Parcetiis morabatur , propria relicta ; ut constat ex dicto Concilio Romano. tomo R. Conciliorum sectione 2. pag. 393. unde petenda vera explicatio capituli a. de Geracis non resintiἶus. Duobus aut modis hodie abutimur eanonibus antiquisν Incardinatus Episcopus, vel Clericus, in Ecclesia commendata, e8 gradu, δίordine tantum inseruiebat, in quo in prima, ex qua pulsus fuerat: Imb aliquando atqile id quidem non nisi ad tempus. Hodie vero non solum maiora, in perpetitum,& saecularia , quae vocant beneficia , commendantur : vertim etiam ut Aetardus quae Sacerdotes vocantur i, nec Sacerdotibus , sed clericis tantum. NannetensisImo quod peius: Regularia, etiam non professis & Monachis: contra Turonibus,
276쪽
Trothari Bur- taeulam Monachis commendari solent e, dc quidem in perpetuum,digalensis Bi- non ad rempus. eurigibus Prae- Secundus abusus longe perniciosior est. Qui enim contra Canones, sui ab Adriano duo beneficia invadit, quae vulgo vocantur incompatibilia; in staudatus. dem canonum alterum in Commendam mutari curat , alterum in Tatulum retinet et quamuis utroque pacifice uteretur frueretur , nec
ullum ex his ab Hostibus, vel Paganis occupetur. Quod primum o casione Transtationum irrepere coepit. Qui enim transserebantur sinpias minori ia maiorem Ecclesiam , non contenti una dispensari ne Transsationis, aliam superadiiciebant. Nam Commendationis commento adhibito . retinebant priorem. Exemplum huius nouitatis primum in Germania Κranetius tib. 3. cap L . in Metropoli , sue Histona Ecclesiassea Saxonia , resert ad Giselerum Mer urgensem Episcopum , qui Othonis III. Rum Imperatoris gratia de fauore translatus est in Maedeburgensem Metroeolim , de simul retinuit in Commendam Episcopatum Mer urgentem. Subiicit Κrantetius. v veri. σων nostra sam desit pro frequentia mirari, quiapassim eernimus , alteram alteri Ecclesia, in una persona aecedere; ut habeat alteram xn Π-tulum , al eram in commendam. Sed non potuere tum pro rei novitate placari homrnes.
Alterum exemplum. Absaloni transsato in Lundensem Archiepist patum, simul administritio Roskildensis Ecclesiae, cuius erat Episcopus ante Transsationem, fuit permissa, id expetentibus Populis, &utilitate publica& accedente Summi Pontificis , causa cognita , dis pensatione solemni, Saxo Grammaticus lib. 14. Historia Dama. . Invalescere paulatim, & crescere priuilegia personalia coeperunt: utilis de popuIstis res vita est. Unde ex ture novo, contra Ius vetus, noua Regula facta est. Ex qua tamen regula ius sumi periculosissimum p. sicut ingenue praestantissimus Baronius adnotauit, in Absalonis facto. Regula illa noua refertur in cap. ue . supra de EI LPone: ubi de duabus Ecclesiis Parcecialibus , quas constat esse incompatibiles , unam
intitulatam, alteram commendatam habere licet. Vetus Gallica versio,vne aurituHe, O l'aut re basilia 'e mme en gaias.
m. ori,ψὸ in H β ς QNSTAT, quam parcὸ , & rub Transsationes admit-m the. ι, WrςΠxWx a p0tissimul Π in Gallia, ubi ab initio plane incognitas fulta uis Ihea Ξ-Post longi remporis laPsum grauibus ex causis , causa isti,hisis o plenissimh cognita , aliquando admissae sunt; sicut & I cardinationes,
. , siue Commendationes Ecescsarum. Qua de re in Capitularibus tib . r. iacae . cap. r37. Ne de uno loco ad alium trans at Episcopus, fine decreto Oisc porum ν. vel Cler cussi e iussione Disivi sui Exempla duo insignia excutiamus Transationum , & lacardinati
num, quae sub Carolo Caluo factae fuerunt. φPrimS, Actardi Nannetensis Episcopi , qui autoritate Episcoporum
Galliae , de Caroli Calui, in Synodo Duκiacensi , interueniente decreto Adriani II. transsarus est in Turonensem Archiepiscopatum. Extat decretum tomo R. Conciliorum milia pag. 398. SN ut Duodur e Nota Candina- postulauit, est Turonicus Germ eum eleeit concorditer; per nosti posis
.is, id est pro- Iica aedis AEn raraum , conflurimus cardinalem Metropolitanum , ct
277쪽
AD LIBRI I. DECRET. TIT. VII. DE TRANSL.EPIs C. &c. i δ'
Archiepscopum Turonica Ecclesia , atque Proviucia. Nota quod ait prium , non coniunctim Cardinalem Metropolitanum: respicit ad Incandinationes, Commenda- de quibus supra. Addit statim Metropolitanum , st Archiepiseopum: , sed titu- quibus verbis significat , non tantum commendare Ecclesiam , sed latum , prout etiam transferre omnino, ita ut Actardo superstite, nemo posset ordi- nunc loquimur. nari Archiepiscopus Turonicae Ecclesiae , 1ed tantum post eius decesi incardinatus sum. Coniunxit Incardinitionem cum Transulsone : nec propterea dici potest, Nannetensis Ecclesiae iura potestatemque subtraxit : imo uniuit Nania quisquis intro-
netensum Episcopatum, seu potius reliquias lacerae & a Barbaris de- nizatur 3 quo- solatae Ecclesiae, J cum Archiepiscopatu Turonensi , exemplo Grego- cumque id fiat
1ij l. can. s. & 6. xx I. IP. I. quam tamen unionem necessitatis vocat. modo. Com-Paganorum nempe Normannorum de statio exigebat ; adde de Bri mendatio igitonum, qui nomine tenus, eo tempore , Christiani vocantur a Ponti tur introniza-fice Leone I U. Nam sub Carolo Caluo Normanni, & Britonnes rebel- rionis species lauerant aduersus Carolum Caluum , uniuersam Britanniam occu- est alia , alia
Sicut autem debitum obsequium Carolo denegabant; ita & obedienta Adriano Incar-tiam Archiepiscopo Turonensi, cui Britannia in spiritualibus subest. dinatio &Con-In Turonensis vero iniuriam , autoritate propria Nomenotus Dolenta stitutio aequisem Archiepiscopatum instituerat, Zc expulerat Antiquos Episcopos . p IU M. . nouis in eorum locum substitutis. Et quidem in locum Actardi. G1LIardum quendam suffecerat , quem ideo Leo IV. in can. Io. Causa
V II. l. furem atque latronem vocat: in cuius inscriptione reces viri docti restituerunt Nomenoio , pro Vernoni ; qui locus in adit one Romana mendosus est.
Quin ad huiusmodi angustias Turonensis Archiepiscopatus redactus
erat, ut duos tantum Suffraganeos vix retineret, Andegauensem , &Cenomanensem, qui multum vexabantur a Britonibus .' a quibus iniuriis, nec ipsa Turonensis Ecclesia fuit immunis. Eadem ratio hostilitatis , & vastationis suasit , ut olim Bremensis aliud: Episcopatus uniretur Hamburgensi Archiepiscopatui : de qua unione ς ςmplum in str i psimus ad tit. de Consuetud. Codice prarum
Confirmantur vero ea quae diximus, de statu Britannieae Eeelesi 4-βtion m Mi in romo 3. Conciliorum Galliae pag. 69. 74. I o. 276. & 398. quibus xxi 8- ο illustrantur & explicantur canon s. sausa i. g. ean. 1 o. Causa pet' sq, D i. riuot. o. cr dictus can. IO.. De Aetardi vero Translatione, seu Incardinatione, ita Flodoardus
Lb. ε. cap. 6. commemorans, . qΜod gestum reminiscatur ,.super Actardo
Nannetiea Urbis Episcopo quod eum Nicolaus Morinensi Ecelesia Vides idem expotea censuerit praesicrendum; ac demum in a grchiepiscopatu Sedu - Flodoardi mentaxon ea Adrianus I si decreuerit In cardinandum. Vide quae nuper de te esse , praefi- statu publico & Eccl8siastico Britanniae nostrae scripsit doctissimus Sir- cere, & incar mondus ad Capitularia Carati Cata. pag. ra. 34. seq. Io6. stias in dinare. N λtis ; & quae antea in eruditissimo SIntvmqte Vignerius , De I'Estaid' la petite Bretagne.. Quibus adde , quae in fine Tractatus, de σι ct Autoritate Pasiij Ex his praeterea locis comprobatur, Metropolitani fimul , & Conis lis. Provinciae autoritate , ad Regis , atque Electorum petitionem, .
278쪽
Troiliari Bur- saeeularia Monachis commendari solent ; & quidem in perpetuum,digalensis Bi- non ad tempus. rurigibus Prae- Secundus abusus longὸ perniciosior est. Qui enim contra Canones, sui ab Adriano duo beneficia invadit, quae vulgb vocantur incompatibilia; in fraudatu , dem canonum alterum in Commendam mutari curat , alicrum in Titulum retinet et quamuis utroque pacifice uteretur frueretur , nee
ullum ex his ab Hostibus, vel Paganis occupetur. Quod primum o casione Transtationum irrepere coepit. Qui enim transferebantur sinpilis a minori ad maiorem Ecclesiam , non contenti una dispensati ne Transsationis, aliam superadiiciebant. Nun Commendationis commento adhibito , retinebant priorem. Exemplum huius nouitatis primum in Germania Κranaeius lib. 3. cap. 3 . in Metropoli, siue Historia Ecclesiastea Saxonia , refert ad Giselerum Mer urgcnsem Episcopum , qui Othonis III. Rum Imperatoris gratia & fauore transla- tus est in Magdeburgensem Metropolim , & limul retinuit in Commendam Episcopatum Me Murgentem. Subiicit Κrantetius. Id verigias nostra sam desit pro frequentia mirari, quodpassim cernimus , ast
ram alteri Ecclesiae, in una persona accedere; ut habeat alteram in T tutum , at eram in commendam. Sed non potuere tum pro rei novitate placari homines,
Alterum exemplum. Absaloni transsato in Lundensem Archiepist patum, simul administritio Roskildensis Ecclesiae, cuius erat Epitcopus ante Transsationem, fuit permissa, id cxpetentibus Populis, &utilitate publica;. & accedcnte Summi Pontificis, causa cognita, disipensatione solemni, Saxo Grammaticus lib. I . Historia Dama. . Invalescere paularim, & crescere priuilegia personalia coeperunt: Vtilis & populais res visa est. Unde ex iure novo, Contra Ius vetus, noua Regula facta est. Ex qua tamen regula ius sumi periculos stimum; . sicut ingenuε praestantivimus Baronius adnotauit, in Absalonis facto. Regula illa noua refertur in cap. 1 . supra de EI sidone: ubi de duabus Ecclesiis Parcecialibus , quas constat esse incompatibiles, Vnam
intitulatam, alteram commendatam habere licer. Vetus Gallica versio,vne antitulee, Ur tautre baιMe comme en garis.
n, Oribri in ξ H ς VAT, quam parcὸ , & rarb Transsationes admit-Via TY ihil. ἡ, xςxςRIux ν potissimum in Gallia, ubi ab initio planὰ incognitas fuisse T is ostendimus. Post longi temporis lapsum grauibus ex causis, causa
af .hisis plenissimh cognita, aliquando admissae sunt; sicut & Incardinationes, siue Commendationes Ecclesiarum. Qua de re in Capitularibus tib . r. , miris p. 37. Ne de 'I' loco aἀ alium transeat Episcopus, s ne decreto Episc porum vel Cur os sine iussione Episcopi sei. Exempla duo insignia cxcutiamus Tractationum , & Incardinati num, q- sub Carolo Caluo factae fuerunt. Primb, Actardi Nannetensis Epistopi , qui autoritate Episeoporum Galliae, & Caroli Calui, in Synodo Dugiacensi, interueniente decreto Adriani II. transsatus est in Turonensem Archiepiseopatum. Extati dccretum tomo R. Conciliorum Galgia pag. 398. Sicut S nodus e Nota Cardina- postulauit, or Turonicus Gerut eum eleeit concorditer ; per nostrae Arim
4m, id est pro- liea Sedis AEutorix um , constitiamus cardinalem Metropolitanum. ,.st'
279쪽
Archiepiscopum T uronica Ecelsa , atque Proviucia. Nota quod ait prium , non coniunctim Cardinalem Metropolitanum: respicit ad Incanaenationes, Commend
de quibus supra. Addit statim Metropolitanum , st Archiepiscopum t tum , sed tituis quibus verbis significat , non tantum commendare Ecclesiam , sed latum , prout etiam transferre omnino ; ita ut Achardo superstite, nemo posset ordi- nunc loquimur. nari Archiepiscopus Turonicae Ecclesiae , sed tantum post eius decesi incardinatas sum. Coniuisu Incanaen tiιonem cum Trasursone e nec propterea dici potest, Nannetensis Ecclesiae iura potestatemque subtraxit : imo uniuit Nan- quisquis intro- netensem Episcopatum, seu potius reliquias lacerae dc a Barbaris de- nizatur , quo-
solatae Ecclesiae . J cum Alchiepiscopatu Turonensi , exemplo Grego- cumque id fiat
ii l. can. s. & 6. AxI. α r. quam tamen unionem necessitatis vocat. modo. Com-Paganorum nempe Normannorum de statio exigebat; adde & Brita mendatio igitonum . qui nomine tenus, eo tempore , Christiani vocantur a Ponti tur introniza-fice Leone I V. Nam sub Carolo Caluo Normanni. Ac Britonnes rebela tionis species lauerant aduersus Carolum Caluum , uniuersam Britanniam occ alia , alia Pantes. transsatio. Hinc
Sicut autem debitum obsequium Cuolo denegabant; ita de obediem Adriano Incar-tiam Archiepiscopo Turonenu, cui Britannia in spiritualibus subest. dinatio &Coi In Turonensis vero iniuriam , autocitate propria Nomenotus Dolenta ritutio aequisem Archiepiscopatum instituerat, & expulerat Antiquos Episcopos, parans . nouis in eorum locum substitutis. Et quidem in locum Actardi. Glia larduin quendam suffecerat s quem ideo Leo IV. in can. to . Causa
VII. I. furem atque iatronem vocat: in cuius inscriptione rectὸ viri docti restituerunt Nomenoro , pro Uemous ; qui locus iniast one Romana mendosus est.
Quin ad huiusmodi angustias Turonensis Archiepiscopatus redactus
erat, ut duos tantum Suffraganeos vix retineret, Andegauensem , cte Cenomanensem, qui multum vexabantur a Britonibus a quibus iniuriis, nec ipsa Turonensis Ecclesia fuit immunis. Eadem ratio hostilitatis , de vastationis suasi , ut olim Bremensi, Adde dc aliud Episcopatus uniretur Hambursensi Archiepiseopatui : de qua unione ς ςmplum inscripsimus ad tin de Consuetud. Codice prarum Confirmantur vero ea quae diximus k de statu Britanniei Ecclesiae . Utionum Mi- in ramo 3. Conciliorum Galliae pag. 69. 74. 3 o. 276. dc 3 98. quibus π illustrantur de explicantur eanon s. causa i. ris. I. Mu. io. Causap ς' t
H i. αus. o. Gr dictVI can. Io.. De Actardi vero Transtatione, seu Incardinatione, ita Flodoardus Lb. -. cap. 6. commemorans, quod gestum reminiscatur super Actando Nannetiea urbis Di τε , quod eum Nicotaus Mormensi Erelesia Vides idem eae postea censuerit praeficiendum ac demum in et rchiepsiNam S du - Flodoardi me ron ea Adrianvis I I- decreuerat Incardinandum. Vide quae nuper de te esse , praefi-
statu publico de Ecet Esiastico Britanniae nostrae scripsit doctissimus Sir- cere, & incar mondas ad Cipitularia Caroli Calui P g. ra. 14. ct seq. io6. σIII iudinare. N tu; dc. quae antea ineruditissimo S tvm4te Vignerius , De PE statd la petite Bretaene.. Quibus adde , quae in fine Tractatus, de σι O' Autoritate Pali Ex his praeterea locis comprobatur, Metropolitani fimul , & Conis lis. Pioiunciae autoritate , ad Regis , atque Electorum petitionem, Aa NI.
280쪽
AD LIBRI I. DECRET . TIT. VII. DE TRANSL. EPISC. &c. ror
veteri Incardinationum ritu , inducto sub Gregorio I. & Leone IV. Cum sub Grea quas ad tempus factas fuisse probauimus: hac conditione nominatim stolio Incardi addita, ut cessante metu hostili , ad primam redire compellerςntur. natio multi-Imb nec Ecclesie , cui Incardinati erant, Vocabantur Episcopi, dilex fuerit, vel Archiepiscopi sed tantum Presbyteri Cardinales. Adrianus ramen multiplex etiaII. & Ioannes VIII. utrumque permiserant: Incardinationis nudum ritus fuit
nomen, & umbram retinuerant, rem & effectum neglexerant.
Sed dicto Concilio Trecensi iterum in usum reuocati antiqui Canones e quos etiam paulo antὸ eadem tempora , & propter eandem causam, irruptionis scilicet Normannorum, Nicolaus I. exactε seruauerat cau. 47. Causa v 11. α est. I.
Inter canones autem, quos lectos suisse in dicto Concilio Trecen . si , ex Αimoino lib. s. cap. 37. & Concilis Galliae d. 'ag. 486. tom. 3.
docuimus, numerantur Africani, quorum seΠtentiam retulerunt. Extant vero integri in Concilio Carthaginensi III. can. 38. in vulgari Collectione, sub tit. ConeiIV Africa 3 can. a F. in postremis & optimis editionibus Canonum Africanorum doctissimi Iustelli can. L apud
Zonaram & Balsamonem tit. 12. ct y3. Multum enim iuuat compar tio variarum huiusmodi Collectionum. Inseruit Gratianus d. can. Africanum in caπ- 1O6. de oonsecrarione,Dst. I v. ct can. I 8. Causa H. I. ex quo praeterea colligitur , si Episcopus qui contra canones translatus fuerit, & saepius monitus ab Episcopis , ex forma disciplinae , redire tamen per contumaciam ad primam Ecclesiam contempserit, permρπι Dis p I , a orsus conmmis
rem adire Rectorem Prouincia, ut autoritate iudic ana protinus exelud
tur. Nec opus est depositione precedente , antequam ad Praesidem Prouinciae eatur; sicut ad hunc canonem, ex textu corrupto , Graeci comminiscuntur. Frequentissimus enim erat , praesertim in Ecclesia Africana, ad uersus contumaces EpIscopos, vel Clericos, ad Impera- rorem , vel ad Rectores Prouinciarum aditus & refugium.
Colligimus etiam, non facile admissas in Gallia Transsationes, nisi magna ex causa Quod diu seruatum fuisse confirmat Transtatio G Iouis Bello tacensis Episcopi in Episcopatum Parisiensem : cuius Trania . lationis causa summε notanda. Qui a Philippo Rege inconsulto , electus , & confirmatus suerat in Bellovacensem ; iurauit Philippus , eum nunquam obtenturum Episto parum o Intercessione tamen Episcoporum placatus postea Philippus , in
Parisiensem Episcoparum vacantem , communi autoritate Episcoporum,& Paschalis II. transferri Gaionem Grauiς.Iuo epist. I44. I s. I 46. ad quam vide Iure tu in.
In dicta verb epistila i ς. ita loquitur Iuo. Trausiationes Episcoporum.
necessitate vr nte . Metror=licanorum auxuritate , cr summι Pon cis dispen latione, si ri oportet.
Regium ctiam consensum interuenisse, ex iisdem epist lis constat, de supra probauimus tit. de El, tione , ct tit. de Postuc tione , in specie cap tuli t. st x. Eodem enim fere iure in Postulationibus , Electionibus, & Translationibus utimur, quod ad Personas eligentium perti- .net can. 27 Concit. Carthag. IV. vulgb dicti. Ut Episcopus is loco