장음표시 사용
331쪽
Ssd ut ad Eskillum redeamus , obtinuit missionem , & Monachi habitum assumpsit in Cisterciensi Monasterio, ubi & tandem mortuus est ; vide epistolas Petri Cullenss lib. I. epist. v. lib. I. epist. in.
Neque tamen inde colligere debemus , Monachismum iustam esse causam renunciandi Episcopatui. Praestat enim optimos Episcopos, etiam invitos retineri in Episcopalibus, in quibus plurimis proliunt, quam indulgere missionem , ut sibi solis prosint : quamvis aliquando , victi nimia postulantium instantia, eos propriae conscientiae r linquant Pontifices , ut in cap. io . hoc tis. Petrus Damiani epist. δεν pra
In reliquis vero Clericis & Canonicis Monasterii causa renuntiantibus non tanta est difficultas. Facultatem tamen renunciandi 8c ingrediendi Monasterium a proprio Episcopo impetrare debent: quam nec denegare debet ; alioquin ad proximum Superiorem reta retur cap. 3. er Io. hoc tit. c. p. Io. oe cap. licet iri. de Regularib. At selmus Cantuariensis lib. 8. ι pist. ih. ct i 3. quibus addc Antonium A gustinum in Epitome Iuris Canonici lio. o. iit 3 o. ς
UAERuN r Interpretes , an qui sponte & liSere renunciavit Beneficio in manum Laidi, ipso facto privandus sit Beneficio 3
Breviter respondemus, non privari: quod satis significant haec verba capituli, Resignasionem eiusmodi, nullam obtinere Ammitatem. Est enim Renunciatio actus legitimus, qui apud Superiorem, in iure & causa cognita fieri debet: aliter factus irritus est; nec prodest , nec nocet. Idemque dicendum, si in manibus Patroni, vel Advocati Ecclesiae Renunciatio fiat can. Gonsaldus Causa xv II. IV . a. Ivo parte Lcap. 428. ubi integrior habetur. Sicut enim in collatione Beneficii, praeter Patroni consensum & nominationem, requiritur Episcopi vel Praelati autoritas & Institutio totis tit..de Institutionibus O de Iure Patronatus, Gr cap. s. hoo tit. ibi. Beneficium , quod de tiberati te Regia ae eoncessone tua est collatum. Multo magis idem dicendum est in Cessione & Renunciatione. In ducto vero eap. 8. ideo Renunciam rivatur Beneficio, quia post Renunciationem Laico factam , iterum a Laico illud susceperat. Canones autem eos maxime detestantur, qui spreta seu contempta Episcoporum & aliorum Praelatorum a roritate, ad quos proprie pertinent collationes Beneficiorum, a Laicis
Beneficia saecularia, sive regularia nituntur obtinere can. II. l3. I . II.
ct sequentibus xv r. Ipus. I. Antonius Augustinus in Epitome lib. e. tin Ir. Bb. io. tit. lo. 2 ob. Is. tit. I. Quod non omisit Petrus Blesti
AD CAPUT XI. QUAE Metu R in hoc capitulo , an Episcopus idem& de Clerico quolibet dici potest ), qui renunciavit Episcopatui vel M-
332쪽
AD LlBRI I. DECRET. TIT. IX. DE RE NUNCIATIONE. assnescio, ut Monasterium poenitentiae causa ingrederetur, Iterum pos-st astum i & eligi in Episcopum, & Clericus ad aliud Beneficium. Et quidem ita distinguit. Si propter crimen aliquod grave descenderint ad vitam monasticam , iterum ad Episcopatum vel Beneficium non posse ascendere. Plures autem casus adfert. quibus Monasterium ingressis Episcopis, post Renunciationem iterum patet eis aditus ad Dignitates Ecclesiasticas. Quod ut intelligatur , observandum plurimos Episcopos inculpatae vitae renuncias Ie Episcopatui. dc secessive in Monasteria, Petrus Da- amant xxxi. Episcopos commemorat in epistolis supra citatis. Paulus Constantinopolitanus Patriarcha Episcopatui renunciasse , Sc vitam monasticam ultib & sponte elegisse traditur in vi quia Constantini& Irenes ad S nodum generalem VII. dictae Synodi Amone r. Episcopi etiam & Clerici ex gravibus criminibus convicti vel confessi in Synodis, post abdicationem vel depositionem . detrudebantur inviti in Monasteria poenitentiae agendae causa : & haec erat ordinariadi solemnis poena; quia Episcopis & Clericis publica poenitentia non
Quaesitum verb suit . an post aliquod tempus a peracta poeniteneia ex Monasteriis educi . & Episcopatui vel loco & gradui resticinpossent. aut etiam de novo promoveri Pro temporum, rerum, atque personarum & locorum diverstate
vari E constitutum est. Cum enim huiusmodi poena successisse videretur in locum publicae poenitentiae r sicut Expση r ntes, id est qui publicam poenitentiam aliquando egerunt, ordinari non possunt; multo miniis ad Episcopatus & honores Ecclesiae promoveri: ita nec illi, qui propter grave crimen senaci in Monasteria detrusi fuerunt can. 2 . aD s . 14. 37. ct 6Ο. Dist. L. ση. 7. g. s. io. ct 1a. L . L x x x I. Quae quaestio plenissime excussa fuit in causa Contumeliosi Episcopi Rege in sis , ob admissum adulturium depositi, in Tractatu . quem Caes sario Arelatensi tribuit, Zc nuper edidit doctissimus Sirmondus Tomo I. Conciliorum Galliae pig. 233. 13 . ct saymnobus. Ex quo TractatΜcanones 29. 2 sa. Dist. L. sunt corrigendi tam in inscriptione , quam in textu , Bonifacius Mo&unt. eps. 73. Concluditur verb in dicto Tractam , convictis in gravi crimine Episcopis & Clericis redeundi ad honorem aditum perpetud intercludi. Quibus confirmatur distinctio Innoccniij III. in tot capitulo fusE cxplicata, quam valdὸ illustrat Ivo Carnotensis epist . 88. Valde tamen urgebat Innocentium can. hoc nequaquam Cassa vide Balsa OV D. Vuot r. qui & apud Ivonem reperitur parte γ. cap. I 9. Gene- nem in tu raliter enim statuit , quicumque de Pontificali Dignitate ad Mona Oritntat, P g chorum vitam descenderit . non posse ad Pontificatum rcsurgere; sine ulla distinctione causae propter quam Monasterium ingressus
Mirum aulcm est, Innocentium III. credidit Ie hunc canonem Vide Ambro desumptum fuisse ex Constantinopolitana generali Synodo , quae inter sum te Gau Gquatuor primas ordine secunda. Deceptus fortὶ fuit ex inscriptione ste in Μηρ i
333쪽
imperfecta , quae indilhineth notat canonem sumptum ex synodo Constantinopolitana , non adscripto numero. Sed nihil simile reperi-zur in canonibus Concilii Const.in uno 'olitani I. Emi in falsa Synodo VII I. in qua corruptis Legatis Ioannis VIII. Papae, Pho- eius porcstare Imperatorum fretus , per vim & varias vexationeS Ign, τι uia Patriarchatu se abdicare compulerat, & invitum in Monaste rium quasi poenitentiae agcndae causa relegaverat , ut Ca ratione in posterum omnis spes restitutionis ei praecideretur. Adversus Ign, um , inquam , hunc canonem Photius edi curavit , vel potius ipse se posuit, sicut& cam. 16 alterius Synodi Constantinop. de quo se pra. Graeei tamen post schisma Photi, utrumque retinucrunt cum aliis duobus : quorum primus contra Romanum Pontificcm obliquE ; & hie secundus contra Ignatium : qui deinde ex aliqciorum veris Fonibin Larinis irrepsit in Gilentiones Ivonis Ac Gratiam. Quae s cum fecerunt Inno titio non semel nec soli; sed etiam aliis Pontia ficibus, qui post Gratianum Decretales condiderunt. Quippe Grati no Magistro coniciati, ad sontes δc origines canonum non recurrunt siepius Vide Nicetam in vita Ignati j Patriarchae Constantinop. &doreis mum Antonium Augustinum ιb. a. Dialogori de Emendanaae Gratiam cap. e. num. 3 σ 4. quo loci accuratius , quam Romani Correctores d. can. hoe nequaquam , & quod ex in can. refertur is sep ii. hoc tit. ex ipsis sontibus & vera origine rectissime explicavit.
334쪽
DE PRAESCRIPTIONIBUS,ST STRICTIM AD CAP. AUDITIS De Restitutionibus, in ad Cap. XV II.
Privilegiis , a uno r6ῖ a. ab o utore edita
Postea ab lyse quibuslam passim insertis,
N CAP. . AVD ITIS de Praescriptionibus, quod ex professo interpretandum suscipimus, actoris putes sustinet Episcopus Vulgorniensis ; rei vero Abbas& Monasterium Eveshamiae. Uterque oc actor rereus subsunt Archiepiscopo Cantuariensi Metropoli,co At Patriarchico iure , sive de veteri sive de novo rure quaeratur. Nec enim Licheseidiensis Ecclesia ab Ossa Rege subtracta Cantuarienfi , sui ut novae Metropoli assignatus fuerat Vvigorniensis Episcopus , did novo Metropoleos honore potita est. Restituta est enim a Succe cibus Offae prastina dignitas Cantuariens Ecclesiae. Subsunt itaque Episcopus 3c Monasteriam , de quibus agitur, Archiepiscopo Cantuariensi, Sc illi nominatim.Abbatiar Evestia
mensis tutcla reservatur in cap. 17. de Privilegiis. Quare secundum morem ordinemque iudiciorum solemnem , apud Cantuariensem Archiepiscopum veluti competentem iudicem lis erat instituenda : cur tamen coeperit apud Pontificem infra exponeζur
Sed ut aliquid de Abbate Eveshamiae addamus, celebris fuit Sc magnae autoritatis in Anglia. Primum enim locum in Synodo Episcopali post Uvigorniensem Praesulem ex privilegio Constantini Papae obtinebat , dicto cap. r . de privilegiis, & in Partamentario consessu Regni Anglici quintum vel sextum inter Abbates, qui simul cum Proceribus publi- eis regni negotiis tractandis adhibebantur, ut constar ex Registro anni I . a Francisco Godeuvino edito in commentario de Prasutibus Amoια , & ex Glossaris Henrici Spelmanni in dictione Abbates Mi irati. Exemplum praeterea fuit hoc Monasterium Ac libertate don tum in ipsa fundatione ab antiquis Regibus Angliae. Privilegia Regum plures Pontifices confirmaverunt : primo quidem Constantinus, rui offae regis tempore sedebat, & deinde Innocentius, Alexan-er , Clemens & Celestinus praedecetar Innocentii I I I. autoris huius nostri cap. - Nec tamen tot & tanta privilegia dc immunitates effi- re potuerunt, ut nomen Monasteri j integrum & incorruptum ad nos perveniret. Corruptum est enim in nostro Capitulo , & omissi mini cap. s. extra de iudiciis, ct cap. . de iure Patron. , in trima Coia
335쪽
lectione. Sed haec menda subblata sunt partim a Corrcchoribus Romanis, partim a doctissimo Culacio. Superest etiamnu in hodie ununi in cap. II. extra de privilegiis, cuius inscriptio sic haber. Innoc. III.
Abbati ct fratribus E sensis coenobi'. Alii , Evasinensi legunti
Nec ut in eap. de Iudiciis facile fuit ex antiqua emendationem reis petere: est enim aeque corrupta. Nec melius fuit acceptus Vulgo niensis Episcopus in illo cap. Ubiquc enim V vigorensis appcllatur. Sic autem inscriptio & contextus emendari debent , ut ubique Abbas Eveshamensis, vel Eυeshamia , & episcopus Vulgo ensis legatur. Et haec menda licet non videantur esse magni momenti , omnes ramen Interpretes in plurimos errores induxerunt, ut infra notabitur. Continet enim dictum eap. II. de privilegiis decretum sive sententiam ab I nocentiio III. in cognitionibus prolatam super ea lite, de qua hoc nostra cap. Non inutile ergo, imo & utile maxim , ex praecepto divi Augustini Codicibus emendandis primitus invigilare Interpretis solertiam, ut elliendatis non emendati cedant , dc veros & germanos Autorum sensus introspicere possimus. Pluribus exemplis huiusmodi emendationum necessitatem ostendimus. Mirum enim quot crroribus & mendis pars ista Iuris Canonici, quam tractandam suscipio , foedata sit & deformata; sive illud casu contigerit, sive arte effectum sit. His ita constitutis, quae vico protheoriae necessarib fuerunt praemii tenda , ad speciem nostri cap. feror, quae conficicnda est aliis duobus App. in unum collectis , scilicet ex cap. Auditio de restitui. ct c.F. ι .de privileg. Hare est. Inter Vulgorniensem Episcopum & Abbatem Afratres coenobij Eveshamensis super Monasterij Evcshamiae subiectionς ac libertate tam in capite quam in membris , ut exprimitur in dicto c. 'II. controversia vertebatur. Episcopus Vulgorniensis asi rebat Mon sterium & Ecclesias ad Monasterium spectantes sibi subiectas esse iure communi & lege dioecesina : Abbas autem & Monasterium & Ecclesias ab Episcopi iurisdictione liberas de cxcmptas, privilegiis a Rcgibus primo , & deinde a Pontificibus concessis. Exemptionis & priviis gij sola mentio manifestum facit summum Pontificem esse iudicem
competentem. Itaque lis inchoatur ex ordine, non appellatione r in prima , ut aiunt, instantia apud summum Pontificem iudicium accipitur , & iudices delegantur. Et haec prima delegatio colligitur ex serie & contextu trium capitulorum. Rescriptum tamen sive mandatum, quo delegati fuerunt, non extat: nec qui fuerint illi iudices delegati, noscitur, an sint iidem, qui hoc Gip. fuerunt secundo delegati, an alii, Delegationis autem primae, sicut sorte secundae haec fuit formula, ut iudices de lite cognoscerent usque ad calculum sententiae definitivae, ut loquitur Innocentius III. in simili rescripto , eamque litem QExienter instructam ad summum Pontificem remitterent, certum partibus rerminum praefigentes , quo cum instrumentis & attestationibus conspectili Pontificis se praesentarent, sententiam definitivam accepti ri. Haec est delegationis formula, de qua in his capitulis. Variae namque fuerunt delegandi formulae, ut constat ex tit. de vicio iud. delet Addicti formulae iudices delegati cognoscunt de negotio; ex utraque parte legitimis probationibus lis instruitur, testes exhibentur, edui
336쪽
rbs CAP. AUDITIS DE PRAESCRIPT. LIB. II. DECRETA L. 1ue
tur instrumenta, allegationibus cic rationibus ius suum astruere conatur uterque. Episcopus ius commune dc legem dioecesanam profert rAbbas exemptionis privilegia, dc l ub alternatione praescriptionem allegat. Excipit Episcopus in plerisque articulis praescriptionis usurpa tionem de interruptionem. Lite instructa; ossicio functi iudices delegati litem terminandam ad Pontificem remittunt. Auditis causae meritis , vel ut spertius in antur .a . auditis de intellectis attestationi bus . instrumentis & allegationibus in causa , constitit utramque partem necessariam probationem omisisse. oritur ptimb haec dissicultas, quomodo utrique parti subueti iretur. quae in probatione necessaria defecerat . Renunciatum enim erat ab utraque parte de in causa conclusum , quod idem est de uno nomine designarur in Nov. de testibus) id est utraque pars probationibus & allegationibus ultro renunciaverat, Zc mutuo consensu partium eb res deducta, ut protinus iudicium serendum esset. Quia tamen. inter ditas Ecclesias lis erat , quae iure minorum funguntur, sunmus Pontifex iitramque ex indulgentia restituit , & ad omissas probationes necessarias proponendas admittit. Prunae nempe delegationis instructio Pontifici imperfecta visa est ; ideoque litem non discingit de terminat , sed utramque partem in integrum restituit,& ad omissam probationem admittit. Et haec est species cap. Audiis.
Ad excipiendam secundam illam probationem, quae licet necessaria fuerat tamen omissa; Hellcnsem de Roffensem Episcopos iterum deIegat: de haec est secunda delegatio. Necessariae probationes omisse sunt huiusmodi, de locis 3c Ecclesiis exemptis , ubi sitae essent, non constabat inter litigantes; nec utrum sedes Episcopalis intra quadraginta illos annos vaeavisset. Praeterea negabat Abbas Episcopum Uvigorniensem in singulis articulis de iuribus Episcopalibus usurpasse dc nterrupisse praescriptionem. Observandum tamen in interruptioni-bus variis, quas allegabat Episcopus , Innocentium IlI. interdicti decensurae Ecclesiasticae maxime habendam esse rationem censuisse, quod1 infra fusius explicabitur. Secunda ista delegatio 3c instructio causae hoe nos o cap. discutienda committitur Hellensi Sc Roffensi Episcopis. Impletam & peractam remittunt ad summum Pontificem ; qui ea diligenter perpensa , 3c intel lactis causae meritis, simul Sc partibus per idoneos procuratores auditis, litem quae diu protracta nerat, tandem dirimit, & sententiam
pronunciat, quae haεωnus fuit incognita ; continetur tamen cap. II.
Extra de priυiter. Et quia scilicet ab utraque parte, id est ab Episcopo dc Monasterio praescriptio per restes probata est ad praescripti
nem enim & ad interruptionem' probandam simul utraque pars ad missa fuerat; quod de fieri solitum ossendit cap. g. de prasest. ): decernit Pontifex exemptionis privilegiis standum , & Monasterium liberum esse in capite,& ab omni iurisdictione Episcopali prorsus exemptum, soli Romano Pontifici & Ecclesiae Romanae subiectiim; tutela tantiim Archiepiscopo Cantuariensi reservata : tutela reservara , id est de sun. sione, protectilne te munde burde,an Concilio Suession. II I. in pri
337쪽
si legio concessentinasterio Solemniacensi. Sub tuat. one asque, quem trito se . mone vocant, mundeburde Dagobeni Regis. Et in eodem privilegio, tu resam
ac defensionum,& tutesam defensionis & tuitionis appellam Patres Concilij. In membris vero, quae scilicet Abbas non probavit exempta, omnia integra Episcopo mauere , secundum tamen formam privilegiorum &concessionum. Nec enim una & eiacm ratione conceduntur Ecclesiae Monasteriis, ean visis xvi. cap. Constitutus β. cum Autem. .ct cap. Cum υenarabitis. de religios. domib. extra.
Haec cst vera & brevis summa trium illorum Capitum , ex qua licet colligere lapsos in pluribus Interpretes; vaesos saltem, incertos & i constantes fuisse in interpretatione istorum capitum , ut hic breviter& vis δε τύπω demonstrabimus. Primb ordinem & constitutionem iudicij non animadverterunt, nempe quare apud summum Pontificem; non autem apud Metropolitanum iudicium institutum sit quia scilicet . ut attigimus , de interpretatione privilegiorum summorum Pontificum quaeritur. Principes autem sua beneficia interpretantur cap. I1. de iudxiis : sicut & soli sunt competentes iudices in causis eorum, qui nullo medio pendent λ summo Pontifice e . Conquerente. de o . Omdin. Exempli enim sunt speciales Romanae Eccleoae Hij, qui nullum
habent Episcopum , praeter Romanum Pontificem , ut loquitur Alexander III. cap. Lic:t de Parachiis, in antiqua Collectione prima. Secundo aliqui ex Interpretibus4 causam restitutionis , tanquam indecisam aiunt committi delegatis iudicibus examinandam: atqui constat aperte a summo Pontifice terminatam in cap. Auditis de restitui onibus:
sicut &Praetor non dat iudices in edicto de minoribus, quibus in dicto cap. Auditis Ecclesiae comparantur 3 sed ipse animadvertit, & litem dirimit. Facilius etiam Pontifex in ista causa restitutionem indulgct; quia in huiusmodi exemptionum causs non tam ius Μonasteriorum, quam ius summi Pontificis vertitur , ad quem illa Monasteria nullo
medio pertinent cap. a. de Restitutio . or c p. L . de priuilegris extra.
Tertio geminam & repetitam delegationem, de qua supra, non O,
servaverunt omnino vel obscure tantum. Quartus error est maximi momenti, libertatum & excinptionum causas & origines non intellexerunt ; praesertim Glossa , quae Regum cxemptiones ait in temporalibus tantum , non in spiritualibus consistere, quod enucleatius &fusius postea exponemus. Hoc enim fundamento nititur cap. nostrum,& pleraque alia, quae perverse dc imperite passim exponuntur. Quinto in privilegiis cnumerandis , loco Celsini praedecessoris nostii, non est reponendum ex antiqua , Constantinus , sed retinendum , Cetist nus. Origo erroris ex eo nascitur. quod Offae Regis tempore, qui libe ravit Monasterium Eveshamiae, Constantinus Papa sedebat , non Celestinus : nihil tamen immutandum, sed ita res expedienda est. Observandum . confirmationcm privilegiorum Coenobium Eveshamiae a pluribus Pontificibus, ut assolet fieri, impetrasse: primδ Constantino; deinde ab Innocentio II. Alexandro III. Clemente III. C testino III. quem praedecessorem suum vocat , sicut & in cap. s. de
reintur,o. Rationem addamaes ex utroque iure, privilegiorum confimmationes saepius postulari; quoniam in utraque politi. Principes viri, quae
338쪽
IN CAP. AUDITIS DE PRAESCRIPT. LIB. I l. DECRETA IA 1sν
quae a praederessoribus suis i oncessa fuerunt privilegia , plerumque aliter non habent rata ., quam is eadem iisdem &ipsi dediment, ut instauratis privilegiis , sibi potius quam decessoribus habetatur gratia. Praetulit itaque Raymundus de Pon nasorti Celestinum reliquis, lice eultimum tempore , quia antiquiora privilegia trecentioribns cedere dςbent. Potuorunt enim antiquiora faci: e inuis abrogari. Retinenaeus itaque Corastinus ; & hic error ex ignoratione dιeti cap. i7. de prisilegus ortus est, in quo cap. sigillatim enumerantur Pontifices, qui privi egia confirmarunt. Ex eodem eo a T. constat errat se Interis pretes, qui praescriptionem impletam suille alleverant ἱ xlim tamen 1 neutra parte in ditio cap. impletam fuisse dicat Innocentius III. Superest antiquum dc vetus commentum Interpretum de lege Diqece sana, quam diversam esse aiunt a lege tu risdictionis, ita ut Monasteria omnino a lege dioecesana lolvantur , lege verb iurisdictionis xeneantur. Quod commentum, quia diutius invaluit, & autoritatem iuris obtinuille videtur, accuratius crit prQfligandum . i: Hactenus remota caligine de offuciis Interpretum , claro luminixeddidimus hanc Decretalem, maxime in his quae ad ordinem & formam iudicii , vel ad facti quaestionem pertinent. Restat ut agam ualde iure suculorum tam actoris quam rei. Sed ne quis conqueratur,noseonfusaneam de miscellam quandam exponendi rationem iecutOS, . .
singulis allegationibus partium sing ta ea ita d cabimustita enim .fiet ut facilius dc exacuus omittit discutiantur. . Q A P. I. DP dboee esana , stae de ιuri ιctione Episcopi in Moκachos.
R D i N E naturali incipiemus ab Actoris iure. Episcopus Uvi- Adde quae ha
gorniensis, qui partes actoris in hoe e sust et , contende- bentur infra in bat Monasterium M Ecclesias spectantes ad Monasterium , ei nempe traefatu de ori .concellas ab Episcopis , Uel l piscoporum consensu . esse sibi lege dice. goe ct antiquice sana subiectaε. Itaque dispiciendum occurrit, quia per egem dioe- tate Iurιs P .ce sanam Innocentius III. hic intelligat. Non alio Haterprete ute- tronatus ad can. mur quam eodem Innocentio. Legem dioecennam ius Epilcopale r. x. vocat, dc absolute iurisdictionem hoc cap. ct d u. cap. I de I rivi-IV. Apertius in cV s de majorit. 9 ohe uentia , Abbates Sc Sacerdotes lege dioeceiana Episco o subditi dicuntur. Subiectionem dc obedientiam idem Innocentius I II. appellat cap. 2. deon 3nturi restitui, cap. 2 . e sententra Er re md. Id eis dioece sana, quia in universa l a ice- cesi Episcopi locum habet , nec ultra extenditur. Unde absolutὸ ius Dioecesanii & explicatius potestas, quam habet Epitcopus, tauquam Dioece sanus cap Zo. dc 1 I. extra de Iemant a ct re iud G Videndus
idem Innocentius in us 464 lib. . Registri, ct Itb. a. epist. r3o. J A pertissime in cap. Constitutus. de Lebgι . doniab. exiis ius Episcopale peti dicitur, quoniam Eccleua sita erat in Dioecesi, dc ideo iure communi aenebatur in Episcopalibus EpiscGpo respondere. Ex quibus liquido constat , legem dioecesanam , ius Dia ceu ai,
339쪽
ius Episeopale & Iurisdictionem pro eodem sumi ι' sicut Ze Iustin.
in Nou. ino. io,iαν , pro uni Uersa potestate Episcopi accipit. Nee tantum ab Innocenitio lex dioeceiana usurpatur eo sensu; sed
'e etiam ab antiquioribus , maxime inean 3. Conc ilis Ilerdentis, ex quo
Rgψ t desumpti sunt ean. i. x μ l. σcan. eum pro MN 6ιare XVI. Com trarium lxmen sensum vetus Interpres decreti l rines, α recen a' tiores certatim omnes ex illis duobus Canonibus eliciunt ; quibus abutuntur, ut efiiciant diversam esse legem di ce sanam a legetari dctionis. Verba quibus nituntur sunt haec. Ea qua in iure Mo-wasterii de facultatibus seruntu. . in mulo dimesana lege ab Et se pia comissantur, quali ea mens foret Pagrum , ut per omnia dc in. omnibus Monachi lege dioecesana solvantur e scum iis duntaxat prohibeantur Episcopi Monasteria gravare, ut constat ex d. ean cum pro utristate ct eam. 64. Tva. I. & mox ostendemus. JQuia .erh inficiari non possunt. Se hoe Concilio & reliquis, Episeopis Monachos esse subdit s , ita distingunt, ut lege tu il dictionis quadam commentitia teneantur Monachi, quae contineat ea quae sint
ordinis & tu isdictionis propri Edictae; reliquis verb iuribus F pise salibus iberintur, quae speetaliter legis dHaeceianae nomine eompre-Vide infra hi ii dantur. Longε tamen alius est Amra canonis sensus ; hie scilicet, P. f. sub fi- ne oreasione potestatis & legis dioece lanae quicquam in oblatio Mus . . qua; Uonachis ultrb fideles conferunt , aliquid praesumant Episse
pi ; ne scilicet ει o. - - Ἀώὸν existimen , & Religionis praetextu praedam aucupentur: quod in summa paupertate veterum Monach
rum . iure lingulari potuit tolerari circa oblationes in provincia Tarraconens , in qua Conci tum iter ense habit m est. Si tamen integrum eanonem excUtiamus, tantum abest , ut lege dice. efana Monachi in omnibus soluti intelligantur ; quin potilis astringantur ma- Adde cap i. .sexim δ. Hoc tantum scilicet stati litur . ne oblationibus, quae fiunestam Mona a Monachis, Episcopus participet . in reliquis omnibu' lex dioeces anaeiacium. &autoritas Fliscopalis integra & illibata permansi , ut ex primis Cauonu verbis constat, quae summε obser anda sunt ; De Mon
chis vero id obfrdiari placuit, quod Synodus Agathensis vel Aurelianensis vcstiur dec emite : hoc tantum Mueten iam us pro e Glesia mibtate. . Prin o haec verba 'oc tantum adimendum notanda sunt. ut i
relligamus quae sequuntur de oblationi nus , iure singulari eo travide infra eapo generales definitiones esse recepta ἡ in reliquis omnibu Agathensis&a. f. seq-lim . urelianensis Synodi cari nes esse servandos. Intelligit autem Agathensis Synodi canones 27. 18. ct 3S ex quibus constat Monachos Episcopis omnino esse subditos ἔ in res & in Monachos plenam habuisse pol statem. Idem & Aurelianensi sub Clodov cho primo statuitur can. I9 2Ο 2I. 11. ex quo Cot et Iio de iure Episcopo- tum in oblationibus statuitur, dc certa pars eis assignarur ean. I . oeis. Fx his omnibus sicile coli gitur sensus horum verborum carionis Ilerdensis hoe tantωm adiiciendum. 9 Ex eo erim , quod adiicie dam , non obtin bat antea Ius tantum est sera: , & singulare t non tu hitur ad ecinsequentias : habet tantiim locum in oblationibus : in reliquis ius commune continetur, Agathensi & Aurelianensi Concilio definitum. tertiam σ evis. sub finem. Disi lirco by Coral
340쪽
IN CAP. AUDITIS DE PRAESCRIPT. LIB. II. DECREΤAL. 16x
Haeret tantum hic scrupulus , cur Agathensis & Aurelianensis Concilii , Patres Ilerdenses meminerunt . cur Hispani Gallicanos citant Canones. Hoc ex historia lucem capiet , si memoria repetamus Agathense Concilium fuisse convocatum in Gallia Gothica, in qua Episcopi Galliae tantum interfuerunt , qui suberant Alarico, qui cum parte Galliarum, Hispaniarum etiam regnum obtinebat , Sc Laepissime ad Concilia Hispaniae Episcopos Gallicanos vocabat, qui ejus ditioni parebant. Potuerunt ergo noti este Synodi Agathensis . id est Galliae Gothicae Canones Hispanis Episcopis, utpote sub ejusdem Regis potestate & Imperio constituis. Imo & ante Ierdense Concilium , in Tarraconensi co nemorantur ejusdem Concilii Agathensis canones. De Aurelianensi eadem fere ratio : nam habitum est anno tantum quinto post Alaricum devictuin , & magnam Galliae Gothicae parteui a Clodovectio primo acquisitam , convocatis Episcopis ex omnibus Galliarum Ρrovinciis, quae suberant Clodo ve-cno primo, inter quos Galliae Gothicae nuper subactae Episcopi aderant , per quos Hispanis Episcopis vicinis potuit innotescere Aure-relianense Concilium. Accedit praeterea quod in Narbonensi pro vi cia post victoriam Clodovechi Gothi diu sederunt : nec enim a Cloaovectio superati Narbonenses Gothi , aut expulsi. Per Narbonenses itaque, qui Conciliis Hispanis adesse solebant , etiam diu postvvustum Alaricum Canones Aurelianenses potuerunt esse noti Hispanas finitimis, sicut & Agathenses , de quibus supra. Quia vero ab Hispanis Conciliis ad Gallicana transivi miis ; Agathenii 3e Aurelianensi Epaunensis Synodi Canones , qui de Monachis idem statuunt . sunt adnectandi s ex quibus emcimus , quod observandum . in soliditate Galliarum idem rus receptum , ut sciliacet Episcopi plenam in Monachos & Monasteria potestatem haberent. Agathense nempe Concilium id primum in Gallia Gothica statuit: Aurelianense sub idem se te tempus in universo Clodovechi primi regno plenissimum enim fuitὶ idem statuit. Consentit Epaunense eOdem tempore in regno Burgundionum sub Sigi sinundo convocatum. Quod ergo in universa Gallia ius obtinuit , non debet unico Conciislio uerdensi cedere , quod & tantum provinciale a Sergio Tarraconensi Metropolitano convocatum: quamvis, ut antea notatum, illo
Concilio non soluatur in omnibus lex dioecesina, sed in oblationibus tantum ι in reliquis illibata & integra mansit Episcoporum autoritas de lex dic e fana, ut ipsa Concilia Hispaniae post Ilerdense habita liquido probant et B.ircinonense nempe , quo generaliter statuitur de Monacnis id observari, quod Chalcedonensis Synodus statuit: Toletanum IV. can. I. C. x v ID. ILI. de Hispalense secundum. Dentiaque si lege dioecesina illo canone Ilerdensi Monasteria generaliter statuta sunt per orbem universum; cur toties Gregorius I. Monachorum res & bona eximit post Ilergense Concilium Cur in ean .pen. AD. xv m. citii pro rebus Monasterio oblatis xenia, eulogiae de servitia praestantui 3 Cur postremo in l. Marculphi formAla reliqua Monasteria , praeter exempta, muneris loco aliquid Episcopo eraestare pro oblationibus tenentur , sicut de parochiae , ut ibi exprimitur 3