Cursus philosophicus thomisticus ad mentem divi Thomae doctoris angelici directus in quo philosophia vniversa ex ipsis planè fundamentis ... restauratur ... Auctore P.F. Alexandro Piny, ordinis FF. Praedicatorum ... Tomus 1. 3.

211쪽

quid non si aliqua actio propcia determinata ad aliquem silc

tum effectuum,exeosviriliter patet, quod ad huiusmodi supernaturales effectus non magis unum quam alterum est a Deo assumptibile instrumentum, sed potius eorum quodlibet potest aequaliter assumi: ergo talia instrumenta non habent virtute propita aliquid praevium determinatum magis ad unum. quam ad alium supernaturalem effectum , se a hi auditae nhabeant virtute propria liud est ita commune scio aequaliter medio illo ad quaslibet affuirit possint lis effectus; unde ad evacuandam omni ex parte ReLyondeo quarto S. tim quod praevium ei ad , God instrumenta ad supernaturales effectus assumpta habcte clabent virtute propria, est solum proportio illorum entu adens cum subsecto talium supeltiaturalium effectuum cujus quidem tatio afferri potest triplex Ptimo, quia tale quid praevium debet esse communes indifferens ad omnes effectus lupernaturales, non autem ad aliquem illorum aliqua litet determinatum, ut

supra diximus;cum ad quemlibet superuaturalem effectum possest aliqualiter assium quodlibet ins tument uni:jam sic est, quod nihil saepta ter praefatam proportionementis ad ens , quod sic

ita commune indifferens ad quoslibet supetnaturales este-etu S it consideranti patebit ergo tale quid praevium non aliud eliquam praefata proportio.Secunda vero hujus ratio est, quia licet aliquod instrumentum aliquam aliam majorem habeat proportionem cum aliquo superdaturalia ficctu virtute propraa, quam illa quae est entis adens cum tamen major illa proportio non sussiciat, ut possit tesse naturale illius iustrumentum , ut desecto Deus ad talem esiectum illud assumat; inde sit quod omnino materialiter ser accidens se habeat talis major propor tio cum effectu,&solum pertineat ad aliquam ipsius asiumptibilitatis congruentiam: sicut congruentius assumitur aqua baptismalis ad regenerationem talavacrum animae, quatenus p test virtute propria sit tingete lotionem corporis: ergo per se solum ad supernaturalem effectum conducit proportio entis adens, quam cx se habet assumptum instrumentum , cum subjecto effectus supernaturalis principalis agentis. Tertia denique hujus ratio est, quia pet hoc solum salvatur intentum Di Nata vi Thomae , quod scilicet creatura assumi non possit ut instrumentum creationis; quia cum actio cujuscumque agentis creati etiam virtute divina operantis,ac proinde actio si rumentaris instrumenti, si si ploductio alicujus effectus extrasrsum agens, debeat esse acta formaliter transiens , de

212쪽

suas utram in rum habeat, Sic estia serens in aliquo passo mutationem, hanc non inserat creatio,ciuia scilicet non supponit aliquod subj:ctu mi optime Divus homas ex desectu proportionis entis ad ens cum subjecto creationis, ut a nullum tale est,intulit, nullam creaturam polle assumi ut instiumentum creationis; quia scilicet ei delicit illud communissimum praevium ad talem effectum proportio videlicet entis aderis,quam cum subjecto cujuslibet supernaturalis debet bapere virtute pmpria quodlibet initiumentum, Miroductionem instrumentati attingendam alliu-

Ct ares quia sit idea, seu exemplar, Lad quod genus cauta

pertineat.

Ressondeo deam ex Divo Thoma uia d. de veritate, artiar. Esseformam,quam aliquis imitatur examentione agentis uetera minantis sibi et cinae definitio coincidit cum alia , qua communiter definitur idea laeserem p. at id ad quod rejiciens

Artifex operati. r. circa quas delinitione notandum eit , quod

cum forma possit accipit pio forma qua aliquid constituitur ,hprout media illa agitis naturale opera turri ac denique pro forma prout imitabili ad aliquid faciendum . ideolr forina in praefatis definitionibus,tenet locum generis,&s quentu particulae locii tenent dit serentiae pet id ni o quod dicitur,ideam esse formam quam alienis imitatur in mei cat idea a forma intrinseca,quae producitu ad imitati odem formae ideatis , quam nullus imitatur; et id autem quod additur ex intenti ne agentis determinanti bifinem , distinguitu idea a forma , qua quis naturaliter vel fortuito petatur. Ex qitibus colligitur,quod idea nec est ipsum ob elum ut ad extra existens, quia ut sic agens illud non imitatur nec etiam est ipse cooc . ptu atti scis praecismut est illi ratio eoenoscendi,sed est de iose conceptus artificis formaliter ut continet objectum, d quod respiciens attifex,illudque imitando opetatur. Certum autem est , quod idea vet siproprie habet ratio rem causae phylacae: cum enim arti se phys e agat per intellectum voluntatem , quae non sunt ad unum determinata Dportet,quod ad scoperandum intellectu liter determinetur sed non determinatur per attem,cum illa sit indifferens ad plu-xes, imo ad oppositas imas ergo ad formam determinatam artificialem determinatur artifex per ideam in illius mente existentim Jam sic est,quod id quod determinat agens ad ali iv m Physicam operationem,ueret ab et rationem causae phy- a dicet inest idea causa physea Gude ad resolutionem

213쪽

ros . Liber V de cacesse S D.

alterius partis quaesiti, ad quod scilicet prius cauta reduci deisi, at,dico deam seu exempla praecipue pertinere ad genus caulatior iis Quod quidem colligitur primo ex Aristotele . Metaph stextu 1.definiente causam formalem et sit cres seu exeniplar quod explicans Divus Thomas ibidem l . 1 ait et Alio modo tacitur causa jecies S exempla , Iacea usae si ira malis qua quidem dupliciter comparatur ad rem uno modo Hutforma intrinsecaret hae dieitur species , alio modosicut extrinseca a re,ad cuius tamen ilitudinem resfieri uicitur, secundum hoc exemplar rei dicitur forma Ratio autem hujus Ct,quia quod dat speciem alicui,ingenere causae formalis concurrit &ideo forma intrinlece aliquid constituens , quia illi, tribuit speciem , ad illud etiam in genere causae formalis intrinsecae concurrit: sed sic est quod idea extrinsece tribuit speciem ideat, cum ad instar illius,& ad ejus similitudinem producatur taleo ergo praecipue&magis proprie concurrit idea ad opus artis in genei causa ius malis,quam in alteriuS genere causae.

QIU AESTIO VI.

Virum bonitas realis is an potius ejus apprehensi et ratio formaussa qua e sines mil.

PRamittendum primo Ex Aristotele in lib. Ph sicorum ea

;.te et si quCdfini sese id cujus gratia aliquia tu finis enim in ovcl. allicit voluntatem ad electionem executionem meis diorum,ut patet in lanatate , clitae quia proponitur tanquam fi- sis , ideo de infimum movet ad potionem amaram isti m dia ad ipsius sanitatis consecutionem adhibenda Velle aut mheem vere dc proprie causam realem praeter quam quod id probat authoritas Aristotelis &Interpretum illum inter causas realis enumerantium ex eo praeterea paret,quod quilibet realis

effectus domaxime in his , quae proprie agunt propter finem , ab ipso sine realiter dependet, cum ideo de facto aliquid realiter, operetur , ut finem com quatur intentum sed si est quod realis causa est ea, mediante qua realis babrtut effectus ergo debet finis latet eales causis euumerari. Neque obstat, quod

214쪽

i muniret finis diuatur causa metaphoricari ac proinde non ratur est e proprie causa,cum id cui solum metaphorice alii convenit: non videatur illud ei propriet convenire. Nonaam id obstat,quia finis dicitur causa metaphorica, non quia pric non lit cauta,imo realis causa, sed quia non causat ut en realite sicut e ciens , sed existens tantum in appresione,ex eo scilicet , quod quantumvis realem etiam monmin apprehensione ossit aliquando finis habere existennium finali rat,ea tamen non requiritur ad finaligandum, Jussicit quod pro tunc existat in apprehensione, unde non tu finis absolute metaphoraca causa , sed ad contrapolitio dumtaxat causae efiicientis,quae quidem majorem , ut cau-:xigit existentiam,&perfectiorem,magisque physicum ha- influxum ex his autem otium habet difficultas in titulo' posta,an scilicet in fine ratio formalis sub qua habet lina li-: sit ejus appeti hendio in qua soluyn, ut dictum sui suam ha- finis existentiam , dum finali Eat adeo ut se habeat appreio ad bonitatem siexistentiam finis tanquam ratio ubqua,

alionem quae sive tanquam his ad colorem, an veto ut comaior fert sententia ipsa apprehen fio finis sit solum conditio endi finalia an di,&quid ei indispensabilites requisitata

ne quae non solum est conditio per modum applicationis . rtiam per modum existenti ad finali Eandum equisitu ipsa, bonitas sinis sit ratio fornialis,lia qua movet renalitat 'ramittendum 1. Pro declaratione prino piorum , ad qua elusionis veritas reduci debet,quod haec tria sunt apud om- receptissim , subindeque sevim habitura principii , putad ea est ratiosor malissub qua, qua determinat ratio m tigal potentiam,vel habitum , quod nihil ectvolitum , quiurognitum quod variam in aliquo rationeformalibu quata potest non variari essentia iter actus,quiust ad illud Rationi est,quia ipsa ratio quae ab una atting tu potentia, sive ab habitu,tst isse potest ratio quae . ali actiam attingiturentia ab alio habit uicolor enim ut qui est ratio gira perci- t a visuq*cipitur etiam ab in tessectu, si muli voluntate,ut se patet facta autem additione ratio nassub arma, taliter de- niuatur ratio a ad unam potentiam vel habitum , ut suberatione non possit ab alia attinenti similiter patet in eodemplo de colore,qui quide quavis ut color est,attingi possit dentellectu, a visu, sub ratione tamen visibilis sub qua attinua vise,ita determinatur ad visum,ut non pollit sub tali rati-

mao: ab intellectu de sust ratione veci sive .iatelligibilis,

215쪽

Ab qua percipitur ab intellecta, ita ad intellectum determina tur,ut non possit sub tali ratione attingi visu vel ab alter po tentia ergo ea est ratio formalis, qu quae determinat rationem qua ad talem potentiam vel habitum.

Quantum vero ad secvadum , puta quod nihil est volitum

quio praecognitum, ex eo patet quod voluntas est essentialiter potentia caeca, sequens ex sui natura ductum rationis ergo ad id solum fertur voluntas , quod est a ratione seu intellectu ipsi

propositum jam sic est quod hoc ipso quod est ab intellectu

propositum,est cognituS; cum hoc ipso illud ait toga intelle-etus,sinon attidigat nisi cognoscendo uti teli gindo: ergo nilail potest esse volitum, qui sit hoc ipso praecognitum denique quod variata in aliquo ratione formali sub qua vari tur i. sia sentialiter a Stus,qui est ad illud , quod est teitium praemissum principium ex eo colligitur , quod respectu unius potenti se vel habitus una tantum esse potest ratio formalis sub qua , sicut

unum tantum formale objectum,&unum specificativum Vero variatio in ratione sormali sis quaismationem arguit in abitusve inpotentia sed ad atrationem potentiae vel babitus uniatur essentialiter actus ut per se paleis ergo variata ratione formali sub qua in aliquo,non potest non variari essem ialitera ictus,qui est ad illud. His ergo tribus praemissis tanquam certis Lapud omnes indubitatis principiis.jam pro qu uitarem solutione siconclusonis ad eadem principia reductione sit: CONCLusio Formalis ratio jub qua sinis finali th ipsa realis ejus bonitas reduplicative ut talis, non autem p uapprehensio bonitatis. Prooatur 1 Ex primo praemista principio: Ea est ratios auisu quam qua determina rationem qua ad talem potentiam vel haomini: ergo sormalis ratio sub qua finis finalietat est ipsa

realis ejus bonitas,ut talis,non autem ipsa apprehensio bonita, eis. Probatur consequentia , quod determinat rationem qua ipsius finis ad ipsam voluntatem non aliud est quam ratio rem

duplicata boni mergo hoc ipso quod ea est ratio se alis subqua,quae ita determinat rationem quae,non est alia formalis ratio sub qua ipsius finis,quam ejus bomitas sumpta formaliter, reduplicative. Consequentia est evidens. Probatur antecedem, ratioque ipsius finis non est alia quam ejus bonitas specificative sumpta sed quod bonitatem determinat specificative sumptam ad voluntatem non est alia quam teduplicatio ejusdem bonitatis,sive eadem bonitas accepta reduplicati ve ergo quodeeterminat rationem tra ipsius tali ad ipsam voluntatem, non

216쪽

Quast VI de rationiformali finis acci

Iest,quam ratio reduplicata boni Maior conceditur, ipsi a bonitas finis ita spccificati vesimpta, hest id quod attin- voluntate respectu cujus finaligat, siquod etiam attin-t abalis potentiis, puta ab intellectu; in quo quidem conis id quod dicimus rationemem, ut colligitur ex praemissis. atur Minor sumpta bonitas finis specificative a variis atoitur potentiis, uta&ab intellectu&a voluntate , non auis

sumpta sub reduplicatione boni ergo per hoc&hoc ipsb, i reduplicati, sumitur praefata bonitas, ad unam limitatur:terminatui potentiam: sed non ad aliam pertinere potestias reduplicati e ut talis,quam ad voluntatem, ut concedi e per se patet ergo quod bonitatem determina specifica. sumptam ad voluntatem non est aliud quam bonitatis te, icatio , sive eadem bonitas ut reduplicative sumpta ergo determinat rationem qua ipsius finis ad ipsiam voluntatem si aliud quam ratio redupi cata boni ergo hoc ipta quod ratio formalis sub qua,quae determinat rationem quae ad n potentiam vel habitum D quod est primum praemissum ci tum et hoc ipso bonitas unis sumpta scilicet reduplica forrnalis ratio sub qua habet finalietare. robatur a. Ex secundo praemisso principio: Nihil os obli.quinpraecognitum . Ergo formalis rario sub qua habet si natietare,non est ipsa apprehensio bonitatis, sed ipsa potius ehensi bonitas sumpta sub ratione bonitatis. Probatur quentia,formalis ratio sub qua habet sinis sinatietate , non staliis a fine convenire' sed hoc ipse quod nihil est voli- quin praecognitum , habet ipsa tatio seu forma tas apprei aliis convenire a fineri ergo hoc ipso quod nihil est voltis quin praecognitum, non potest ratio apprehensi esse fors ratio sub qua habet bonitas finis finalitate Mater estssima, ex ipsis patet terminis Probatur Minor,non potest cogniti seu apprehensi non convenire omni volito , hoe quod nihil est volitum quin praecognitum; sed dantur aliae quae sunt volita cum esse volitum conveniat etiam Gergo hoe ipso quod nihil est volitum, quin praecognitum t ipsa tatio cogniti sex apprehens aliis convenire a fine et tm formalis ratio sub qua habet sinis finalietare non positon venire a fine nec potest rario apprehensi seu cogniti esse Sotiralistatio, hoc ipso quod nihil est volitum quin pta, tum, quod est secundum praemissum principium

ibatur a. Ex tertio praemisso principio: Variata in aliquora,

formalisub clua,non patrunm variari essent lup actui, qui

217쪽

Ab qua percipitur ab intellecta, ita ad intellectum determina

tur,ut non possit sub tali ratione attingi visu vel ab alter po tentia: ergo ea est ratiosormalis, qua quae determinat rationein qua ad talem potentiam vel habitum. Quantum vero ad secvadum , ut quod nihil est volitum quiopiae cognitum , ex eo patet quod voluntas est essentialiter potentia caeca, sequens ex sui natura ductum rationis: ergo ad id solum fertur voluntas , quod est a ratione seu intellectu ipsipto postum jam sic est quod hoc ipso quod est ab intellectu

propositum,est cognitu'; cum hoc ipso illud attingat intelle-etus,sinon attidigat nisi cognoscendo uti teli gendo: ergo nihil potest esse volitum,qui sit hoc ipso praecognitum denique quod variata in aliquo ratione formali sub qua vari tur&qsia sentialiter actus,qui est ad illud Aquod est teitium praemissum principium ex eo colligitur , quod respectu unius potenti vel habitus una tantum esse potest ratio formalis sub qua scutricunum tantum formale objectum,&unum specificativum Verno variatio in ratione sotmali sub qua variationem arguit sanabitu sive inpotentia : sed ad vatiationem potentiae, sabitus uniatur essentialiter actus ut per se paleis ergo variata rarione format sub qua in aliquo, non potest non variari essentialiter actus,qui est ad illud. His ergo tribu rari russis tanquam certis apud omnes indubitatis principiis.jam pro quisituem

solutione siconclusiotiis ad eadem principia teductione sit: CONCLusio Formalis ratio jub qua sinis finalietati est ipsa realis ejus bonitas reduplicative ut talis, non autem Anapprehenso bonitatis. Probatur 1 Ex primo praemista principio Ea est ratiosorma- uisu quam qua determina rationem qua ad talem potentiam et ergo formalis ratio sub qua finis finali rat est ipsa

reali Sc jus bonitas,ut talis,non autem ipsa apprehensio bonita eis. Probatur consequentia , quod determinat rationem qua ipsius finis ad ipsam voluntatem non aliud est quam ratio rem

duplicata boni mergo hoc ipso quod ea est ratio tarmalis subqua, quae ita de terminat rationem viae,non est alia formalis ratio sub qua ipsius finis,quam ejus bonitas sumpta formaliter&re duplicative. Consequentia est evidens. Probatuin antecedens,

ratioque ipsius fias non est alia quam ejus bonitas specificative sumptari sed quod bonitatem determinat specificative sumptam ad voluntatem non est aIta quam reduplicatio ejusdem bonsitatis,sive eadem bonitas accepta reduplicative, ergo quodeeterminat rationem qua ipsius sali acrisam voluntatem, non

218쪽

Quast. Q. aerasianeformali finis aes aliud est,quam ratio reduplicata boni altior conceditum, ipsi enim bonitas finis ita spccificati ve sumpta sies id quod attingitur a voluntate respectu cujus finaligat, & quod etiam attingitur ab alis potentiis,puta ab intellectu; in quo quidem consistit id quod dicimus rationem qu ut colligitur ex praemissis. Pr tur Minor sumpta bonitas finis specificative, i variis attingitur potentiis, uta&ab intellectu a voluntate, non auistem sumpta sub reduplicatione boni ergo per hoci hoc ipso,

quod reduplicative sumitur praesita bonitas, ad unam limitatur de determinatui potentiarn et sed non ad aliam pertinere potest bonitas reduplicative ut talis,quam ad voluntatem, ut concedi

tur, per se patet ergo quod bonitatem determina specifie. me sumptam ad voluntatem non est aliud quam bonitatis te, duplicatio , sive eadem bonitas ut reduplicative sumpta ergo quod di terminat rationem qua ipsius sinis ad ipsam voluntate nnon est aliud quam ratio redupi cata boni ergo hoc ipse quod

ea est ratio formalis sub qua,quae determinat rationem ei ad

talem potentiam vel habitum L quod est primum praemissum principium et hoc ipso bonitas linis sumpta scilicet reduplic

tive formalis ratio sub qua habet finalietare, Probatur . Ex secundo praemisso principio: Mi v. obvium.quinpraecognitum . Ergo formalis ratio sub qua habet si vis finalitate,non est ipsa apprehensio bonitatis, sed ipsa potius apprehensi bonitas sumpta sub ratione bonitatis. Profatu

con equentia, formalis ratio sub qua habet sinis sinatietate , non

potest aliis a fine convenireta sed hoc ipso quod nihil es soli tum quin praecognitum , habet ipsa ritio seu forma tas apprehensi aliis convenire a sineri ergo hoc ipso quod nihil est volitum quin praecognitum, non potest ratio apprehensi essem malis ratio sub qua habet bonitas finis finalietate. Mai. est certissima, ex ipsis patet terminis Probatur, nor,aon potest ratio cogniti seu apprehensi non convenire omni volito , hoe pso quod nihil est volitum quin praecognitum; sed dantur alia

a fine quae sunt volita cum csse volitum conveniat etiam me

diis ergo hoe ipso quod nihil est volitum, quin praecognitum

habet ipsa ratio cogniti se Opprehens aliis convenire a fine et locum formalis ratio sub qua habet sinis final et re non possit aliis convenire a fine,nec potest ratio apprehensi se cogniti esse talis formalistatio, hoc ipso quod nihil est volitum ouinpta, cognitum, quod est secundum praemissum principium

Probatur Ex tertio praemisso principio: Variata in aliquo ratione Armalisub qua,nen Olciet non variari essentialiter actus,

219쪽

qui ad illud Ergo non potest ratio apprehens esse in bonitu te finis formalis ratio sub qua habet finalietare. Prohatur consequentia,vallata in sine etiam specifice si sentialiter ratione apprehensimo propterea variatur essentialiter actus qui est ad finem: ergo hoc ipso quod variataxatione formali sub qua vatiari debet essentialiter astus , non potest ipsa ratio apprehensi est inbmitate finis forinalis ratio sinat Zandi Co quenti est: evidios. Probatur autecedens idem est egentialiter actus, ubad Deum tanquam in finem terminatur&in via. in patria sed non est eadem essentialiter ratio apprehens et ergo variata in fine essentialiter icitione apprehens , non propterea variatur essentialiter actus,qui est ad finem. Maior est ex Apostolosi ad Corinth. ir. licent quod charitas,quae quidem est ad Deutri ut finem ultimum,nunquam excidit,neque evacuabitui: quod utique non esset si eadem essentialiter quae est in via non maneret in patria,sed alius specilice distinctus succederet amor. Prebatur Minor , apprehenso,essentialiter obscura non potest esse eadem cum ea quae est essentialiter clata sed apprehensio, scilicet ii pernaturalis,de qua est sermo, qua apprehenditur Deus in via, est essentialiter obscura , cum iter fide quae est habitus e tantialiter obscurus , propterea exciden s&evacuandus in patria; apprehenso vero qua idem apprehenditur Deus in pa-ttia est essentialiter clara,cum sit ex lumine gloriae,quo eum videbimus sicuti est,&sacie ad faciem,ut dicit Scripturari Ereto non est eadem essentialiter ratio apprehensi respectu finis ultimi in via rei patria ergo variatur essentialiter in fine ratio apprehens absque eo quod varietur essentialiter actus qui est ad finem: ergo hoc ipso quod variata essentialiter ratione se alisubqua, non potest non vatiati es inti aliter ac tus quod est tettium praemisium principium non potest ratio apprehensi esse in bonitate finis formalis ratio finalitandi i

Obiicies i.Illud est in fine ratio formalis sub qua ad cujus variationem formaliter variaturi esse finis sed adsolam variationem apprehensionis, rni aliter variatur in ratione finisci ergo ratio apprehensi est mine formalis ratio, sub qua habetin ili-xate. Probatur Minor hoc ipso quod variantur formaliter actus qui sunt ad finem, variatur&finis formali terri sed adsviam va-Pationem apprehensionis variantia formaliter actus, ui sunt ad

si mri ergo ad solam variationem apprehensionis forma iter

220쪽

Quas. N. de rationeforma sinis. o vat at ut in ratione finis. Probatur ratior,idem mei sinis apprehensus ut oraesens gaudium causit , apprehensus ut absens causa deliderium,qui quidem actus sunt distincti formaliter sed ibi non variatur nisi apprehcnso,cum idem me supponatur bonum Vergo ad solam variationem apprehensionis variantur sormaliter actus qui sunt ad tinem.

Re pondeo Negando Minorem primi secundi argumentiri

qua: um falsitas patet e tertia probatione conclusionis Ad et tium autem nego similiter minorem' quamvis enim in apprehen fione boni absentis vel praesentis ad quem sequitur desiderii actus vel gaudii,idim mei supponatur bonum tanscendentalenes tamen ibi aliud&aliud bonum tarmale Pro quo motandum est bonum esse duplex alteriim transcendentale, formale alaetum transcend cntate bonum illud est , cui nihil deest ad complementum suae naturae qua ratione dii itur Genesis i. V disse Deum cuncta vafeceratio est valde bona si de hac etiam bonitate dicimus cibum esse bonum, sive dulcis fit, sive insispidusta quia nihil ei deest ad rationem cibi. Bonum autem so male est id quod est conveniens alicui natu aeri qua raticne a tot dicitur bonus igni.figiditas aquae,de locus deorsum tavi et Jam sic est , quod quando idem apprehenditur bonum modo praesens,modo absens s ibi intervenit alia alia convenientia res pedia naturae appetentis, cum certum sit aliter esse convenientem finis milestionem,quam eundcm ut ab lentem , ut ipsa testatur expea eotia ergo licet ex apprehensione absentis boni vel praesentis eausentur actus gaudii ela desiderit , de consequenter vatientur formaliter eius qui sunt ad finem, non propterea hoc evenirex sola variatione in ratione apprehensi , sed ratio potius immediata hujus variationis in actibus est variatio boni formalis,quae ibi intcrveniet,quamvis diversa apprehensioqilatenus diversum applicat objectum sit quas prima radix di versitatis talium actuum. Instabis: Bonum transcendentale,hoc ipsoqiuod tale liabet esse conveniens et sed ex diversa apprehensione praesentis boni

vel absentis,non propterea variatur bonum transcendentale, ut conceditur,cum idem supponaturi esse eetis, ergo nec propterea variatur ibebonum conventcns, ad coque sola ibi variat ut apprehensio seu propositio obiecti Probatur Major,honum uod est objectum voluntatis non potest non esse conveniens: d bonum transcendentale , est hoc ipso quod tale objicium voluntatis et ergo bonum transcendentale hoc ipso quod tale habet e Ie convenicus.' Maror tres Falci. Pro Atur: inor