장음표시 사용
201쪽
Vertim , ut invalida prorsus sunt argumenta , quibus tuam sententiam probare conatus es ; ita validissima sunt ea, quae asseram, ut suadeam sententiam meam , videlicet, nunquam universam, aut Romanam Ecclesiam id iugum Dublice confitendi occulta de- imposuisse Fidelibus, aut approbasse,
16 Et prim b id probo ex institutione huius
Sacramenti. Sic enim Christus Dominus illud instituit, ut noluerit ea onera imponi Poeni tentibus, quae non essent ejus administrationi necessaria, & essent nimis gravia,quae proinde facile Poenitentes removissent ab ejus etiam necessaria receptione . Et haec est ratio, cur non possit Ecclesia obligare Fideles volentes confiteri & percipere Sacramentum , ut permittant Confessario revelare cui voluerit peccata sua et Onus autem publich confitendi occulta peccata est absque dubio onus gravissimum , adeoque plerosque removenS a perceptione hujus Sacramenti. Ergo Ecclesia Universalis aut Romana , quae errare nequit, id nunquam fecit, nec ut fieret, approbavit. i Secundo id probo, & simul confirmo allatum argumentum eo decreto Sancti Leonis pri-
202쪽
Primi , cujus antea meministi : hujus autem decreti , quae fuerit occasio, eX ponendum priris est. In Campania , Samnio, & Piceno
quidam Confessarii rigidiores, & sui sibi videbantur , & suis Episcopis) zelo Religionis,
aut disciplinae flagrantes id onus imponebant Poenitentibus, ut sua omnia peccata deseripta in libello deferrent Consessario, eaque pu-hlich recitari permitterent, sic enim fore putabant , ut Fideles ad amorem poenitentiae lio. rum e Xemplo accenderentur, & ut ipsi Poenitentes, reliquique omnes, ne tantum ouus subire cogerentur, a peccando magis abstinerent. Sed aliter visum Sancto Leoni, qui vero ardebat amore disciplinae, nempe eo, qui est secundum scientiam, & cupit eXonerare, non onera imponere , Sacramenta reddere facilla, non odiosa, spem salutis facere, non augere desperationem . Igitur in hunc modum earum provinciarum Episcopis scripsit. Illam i8 etiam contra Apostolicam regulam praesumptionem, quam nuper agnovimus a quibusdam illiciatis usurpatione committi, modis omnibus consilao
submoveri de Paenitentia iidelicet, quae ita is Fidelibus postulatur ) ne de sis utorum peccatorum genero , libellis scripta professio publice reci-Jc 3 tetur,
203쪽
tetur, cum reatus confrientiarum. Jussciat solis Sacerdotibus indicari confessione secretis. aeuamvis enim plenitudo fidei videatur se laudabilis,
quae propter Dei timorem, at ud homines erubescere non Seretur tamen quia non omnium sunt peccata, ut ea, quae paenitentiam poscunt, non tia meant publicare , removeatur tam improbabilis consuetudo, ne multi is paenitentiae remediis arceantur dum aut erubescunt, aut metuunt inimicis sua facta referare, quibus posiunt legum constitutione percelli: fuscis enim illa confessio,
quae primum Deo sertur, tunc etiam Sacerdoti qui pro delictis Poenitentium precator accedit: tunc enim demum plurer ad poenitentiam pote runt provocari, si Populi auribus non publicetur conjicientia confitentis. 39 Multa sunt in hoc decreto quae faciunt ad rem praesentem . Et prinali dicit a se nuper
cognitam eam praesia mptionem, quam vis illa: Provinciae parum a Roma distarent, erat igitur mos de novo inductus , non autem a Ma.joribus acceptus, ut ipse dicebas. Secundb dicit, quosdam, nempe paucos, non autem omnes earum Regionum Episcopos, ut pariter ipse dicebas, ausos fuisse novum illud onus imponere Poenitentibus. Tertib hanc novam admi-
204쪽
administrandae Poenitentiae praxim contrariam regulae Apostolicae appellat, nempe contrariam regulis Fidei, & institutioni Sacramenti , nobis ab Apostolis traditae id enim ibi sonat si egula Apostolica . Igitur haec praxis obligandi Fideles ad publicam occultorum
criminum manifestationem , est illicita , ergo nunquam fuit ab Universa Eeclesia aut ab Ecclesia Romana usurpata , aut approbata . Quarib damnat absolutδ eam praxim imponendae poenitentiae, & confessionis publicae occultorum delictorum , non autem damnat solum usum exigendi manifestationem earum culparum , quae legibus humanis plectebantur, ut male arbitratur Morinus lib. 2. cap. IO. Quamvis enim Leo dicat, ex hoo etiam capite debere rejici eam novam consuetudinem, eo qubd multi committunt pec- .cata , propter quae posunt legum constitutione percelli, quaeque proinde publicari noluhi, tamen absolute docet, esse contra Apostoli eam regulam , exigGe culparum manifestationem publicam, ct susscere coinssionem δε-
cretam , nempe confessionem factam soli Sa- 'cerdoti, quod esset falsum , si posset exigi publica aliqua consessio scelerum occultorum .
205쪽
Adde qubd in illis ultimis verbis dum aut
erubescunt, aut metuunt Ge. distinguit duo hominum genera , nempe eorum , qui erubescunt confiteri,& eorum,qui metuunt confiteri, propter poenas legibus humanis statutas , Scex utroque capite docet, rejici debere eam consuetudinem,quod multos aut erubescentes , aut metuentes arceret a Sacramento . Quibus
ostendit, quod dicebam, nempe ita instituisse Christum Dominum hoc Sacramentum , ut noluerit ipsum reddi sic odiosum S ita onerosum,ut Fideles ab eo arceantur, ut certὴ obligatione publicae consessionis ab eo Fideles ariscerentur . Demum notandum est, quam significanter improbet eam novam consuetudinem obligandi Fideles ad eam consessionem; eam enim vocat contrariam regulae Apostolicae, praesumptionem, illicitam usurpationem, modis omnibus submovendam, tam improbabilem cou. suetudinem . Quis autem credat, id unquam factum ab Ecclesia veteri fuisse , quod a San-Eto Leone Veteris Ecchesiae Doctore, adeo vituperatur Peto Tertib Concilium Tridentinum sess. 24. cap. s. docet quod non satis consulte humana aliqua lege praeciperetur, ut desidis praefertim
206쪽
secreta , publica essent confessone aperienda. Atqui Ecclesia nunquam secit, qudd inconsulte, & imprudenter fit , ergo eam legem nunquam fecit. Quarib tandem id probo ex eo, qu bd arcommunis Theologorum opinio ea est , non posse Ecclesiam hanc legem condere,nec pomeid praecipi a Consessario . Ex multis Doctoriis Bus id asserentibus satis sit audire Suarium,qm 'tona. 4. in 3. para, disp. 2I. de Poenit. sedi. a.
num .6. sic habet. Ex quo i ero prim),vos pse confisionem publicam per humanam legem ge- neratim praecipi. . . . Et ratio estprim) , quia reres discillima, est alioquin non necesaris, Nec per se valde utilis: Lex autem Bumana non potes res adeo dissciles postulare, nisi forte ex communi aliqua, est urgenti uecessitate citc. Infero fecunia. non posse Confessorem cogere Poeniten-eem ad manisblanda illi peccata alio modo magis publico, qaam per auricularem confestonem .... probatur is fortiori ex dictis, quia praeceptum Confessoris humanum est: item quia Confessor tenetur ex iure Divino ad sigillum confessonis; illud autem aperte esset contra sigillum , sicut etiam costra illud ageret Confessor , si Poenite; rem cogeret, ut ei daret facultatem revelandi co
207쪽
fessioneni, Atqui Eccletia nunquam fecit, aut probavit fieri ab aliis , quod non potest licite fieri, ergo nec ipsa, sua lege imposuit unquam id onus , nec unquam probavit, ipsum imponi a Confessariis D. R. Valida prosectb videntur haec
argumenta e necesse tamen est , fallaciam alio quam subesse. Si enim quid probant, non solum evincunt, non consuevisse unquam Ecclesiam praecipere publicam occultorum scelerum consessionem , sed neque publicam consuevisse unquam imponere pro delictis latentibus poenitentiam, qua videretur DC- cultum revelari peccatum . Id autem est evidenter falsum , cum innumeris veterum Τestimoniis probetur , injunctam promiscue fuisse pro majoribus delictis , vel nota essent , vel ignota re occulta , publicam
poenitentiam , vel inde sequeretur , revelari crimen occultum , vel non sequeretur. Hujus enim damni nullam rationem ha-huit AntiquitaS. N. D. Et haec est altera calumnia , qua Veteris Ecclesiae diseiplinam infamatis. Sit igitur. CAin
208쪽
Publica pro delictis etiam occultis Paen tentia 'beunda fuit ex veteris
Ecclesiae Syciplino. DISPUTATIO UII.
Iraris, id etiam a nobis inter calumnias recenseri λMiror certe , haberi
loco calumniae Ueritatem adeo exploratam , ut nulluS unquam ausus fuerit eam vocare in contro Uersiam s.
Lichtenim aliquot hujusmodi antiquitatum Scriptores publicam occultorum scelerum sconsessionem a veteri Ecclesia praeceptam fuisse , non ausi fuerint asserere , saltem Cla
209쪽
rh, & rotunde , hinc tibi aliter sentienti notia, admodum repugnavi ; omnes tamen clarissime, ac disertissime asserunt, tanquam certum,& indubitatum , ab ea impositam fuisse publicam occultorum criminum Poenitentiam. Loquor autem de Ecclesia priorum sex, aut septem seculorum . Praeter illos , quos initio Praeteritae concertationis produxi , scilice e Tapperum, Lindanum , aliosque non ita Tecentes, adeo certum id esse putat Gabriel Alba spinaeus, Aurelian. Episc. in fine Observationis s. lib. 2. ut oppositum putet omnino improbabile . Nec probare quis postet sinquit) propter unius fornicationis crimen, sive publicum , sive privatum , aliam fuisse , qzompublicam indictam paenitentiam. Fush idem probat Gaspar Iven in in Comment. hi stor.
dogmat. de Sacram .io m. a. dissert. 6. quaest.6. Cap. 7. art. I. Fusissim h autem Morinus de Poenit. lib. cap. 8. usque ad cap. Ι s.
Sed horum au Storitas fortassὴ non satis te movet: illi certe permovere te debent , quOS tanquam prima Cςli Ecclesiastici duminaria Veneraris, nempe Petavius, Card. Bel- Iarminus , Suarius, idem prorsus , quod Auctores antea laudati asilatentes. Primu S enim,
210쪽
nempe Petavius in Animadversionibus ad S. Epiphanium ad hqresim s9. pag. 2 8.sic hahet . kuod autem arcanis sceleribus publica infidis Poenitentia sit, fidem faciunt antiqui Jmi
Canones . Card. autem Bellarminus lib. 3. de Poenit. Cap. I 4. disputans de facto Nectarii negat quidem iussos fuisse Poenitentes publicam facere confessionem , publicam autem poenitentiam , & privatam eis promistud impositam pro culpis secretb eX politis assirmat per haec verba . Consueverunt quidem aliqui juxta consilium Sacerdotis . cui peccata omnia confessi fuerant, aliqua graviora, G publica pu blice confiteri, tamen ad id non tenebantur, sed Iatis erat peccata omnia privatim confieri , cst poenitentiam privatam, vel publicam iuxta Sacerdotis imperium agere . Suarius de munia tona. q. in 3. pari. disp. 49. sere 2. num. q. loquens de poenitentiis canonici. sic docet.' paenitentia non solum imponebantur pro do lictis publicis, ct scandalosis, pro quibus imponi solent exteriores, G publicae poenae , sed etiam
pro occultis criminibus: imo non solum pro extemsis , sed etiam pro mere internis, quae solli cogitatione , ct Uectione committuntur, quae omnia consata ex antiquis Canonibus, qxae inunturopas