장음표시 사용
41쪽
4o Tractr. IV. Cap. III. De Gratia actuasi
turali ignorantia ρο concupiscentia, nobis, inquam , . . universe moraliter necessaria es Gratia vei interniae. vel externae saltem revelationis divinoe etiam de fundamentalibus dogmatis religionis naturalis; quor flerior in veteri testamento primis quidem Putriarchis
facta es a DEO, seu immediate, seu per Angescis loquente; deinde populo judaico per Mosen re Prophetas ; novi lime autem nobis in novo te samento per
sis illa demonstrata a me est secundum omnem suum complexum quidem in decursu totius oporis Demonstratio evangelica a me inscripti; prior vero ejus pars singulatim in cap. v. operis praefati.
Pari ergo morali necessitate in easu revelationis solum exterius facta necesarias nobis sunt plurinam Gratiae internor actuales mediate supematurales, quin ex revelatione supernaturali externa necessitate xhq ca consequi debebant ad hoe, ut quaecunque ΓΚΙ -- Delatio externa inferne menti per ideas impressas m diate supernaturales applicaretur 252. 253.): quiP-pe sine quibus revelatio DEt externa, cujus ignari penitus essemus, nobis nihil ad finem illum Prodesset, cujus tamen unius caussa, ceu ad eum necessaria moraliter, concederetur a DEO.
Quaesio porro est, utrum, eum DEUS revelaticinia illius externae Gratiam abundantissimam in veteri tE- stamento, & multo liberalius in novo per IESUM Christum, in nos effuderit; utrum, inquam, praeter istam Malias id genua Gratias externas, cum illa connexas, Puta, miracuIa, vaticinia, exemplum christi Sc., insupee omnibus & singulta nobia etiam ad obtinendam Iibertatem
42쪽
em moralem completam bene moraliter agendi ita, proaut necessa est ad vitam beatam supernaturalem per viam meriti moralis obtinendam, necessariae sint Gratiae actua Ies internae immediate supernaturales, . quae nimirum non
quidem revelationis seu Ioentionis divinae cognitae qua t Iis rationem habeant, sed sint merae illustrationea & m sones, quales Artiz. praes. a S. 5 a. descripsi ; & quidem primo an tales Gratia excitantes neeessariae nobis sint ad obtinendam facultatem moralem liberam completam bene moraliter agendi; & ad quos actus moraliter bonos sint ita necessariae: Secundo an eπ his Gratiis excitantibus subinde aliquae sint Gratis pure s cientes relative tales. Tertio an ad hoc, ni consequatur ex tali Gratia excitanis te ipR actus moraliter bonus, ad quem excitant, necessarium porro sit, ut eadem Gratia adjuvet ita. ut, etsi libertatis quoque humanae is effectus sit, DEO tanquam principali ejus auctori & operatori, instar verae Gratiae , actus ipse moraliter bonus inde consecutus, adstribi debeat. Et hae tres quaestiones ad dogmata religionis e tholicae pertinent. Tertiae quaestioni gnaris mere schois Iastica adnectetur, In quo ratio Gratiae adjuvantis, sen' emeaeis cas8. 259. I. , qua talis cons stat: in qua, sactis historicis solum paullulo studio enarratis, cetera conistra morem scholarum veterum, brevissime versabimur. Cirea primam & tertiam quaestionem celeberrima fuit S. Augusino contra Pelagium, ejusque discipulos G Isium re Pulianum, controversa. Pelagius, negato peceato originali, alienissimus simul erat ab omni eventu supernaturali admittendo , more Theistarum hodiernoriam. Ideireo initio quidem omnem speciem Gratiae supereaturalia internae actualis negabat, solam admittens Gratiam n
43쪽
a Trail. IV Cap. LII. De Gratia actuali
lnealem ipsius liberi arbitrii naturalis; quam nomine Graia εια DEI simplieiter eompellans, Patres Diespolitana Synodi an . 41s. egregie sesellit. Inde alterum inserebat errorem, videlieet, sieut liberi arbitrii collatio solius DΕΙ Gratia Massectua est; ita vicissim voluntatem ipsam, & actionem moraliter bonam , solius hominis libero arbitrio bene utensis effectum esse, huic soli tribuendum, non DΕΟadjntori; quippe qui, essi Iiberum arbitrium hujusque
laenitatem moralem bene agendi expeditam homini det, hunc tamsn ad ipsam bonam voluntatem concipiendam,& exequendam, nullo pacto adjuvet. Argumentis tamen Catholicorum denique convictus admisit subinde variam speciem Gratiae supernaturalia; sed novo addito errore,
hane semper dari ob & post merita, voluntatis & liberi arbitrii naturalis praevio bono usu jam aequisita. Distinguebat nimirum Pelagius ut ex propriis ejus verbis a S. Augustino relatis L. I. De Gratia christi, e. 4. patet . tria haee in actu libero moraliter bono, posse, velle, agere. Primum illud, id est, posse, ad DEUM proprie pertinera docebat, qui illud creatura suae conferat: duo vero ruri qua, hoe est, ven3 9 agere, ad hominem referenda esse di-eebat; quia de arbitrii fonte descendunt. In his verbia jam quidem universus error Pelagii latet, sed involutus adhue, & mille effugiis loco relicto, quae S. Augustinuatum in citato libro, tum in aliis porro evolvit. Sequuntur enim in cit. Ioe. continue haec Pelagii verba: Ergo in voluntate θ' opere bono laus hominis es, imo re hominis U DEI; qui ipsius voluntatis re operis possibilitatem dedit; quique ipsiam possibilitatem gratia suae adjuvat semper auxilio. His verbis involvere, imo penitus rursus abstergere utrumque primum illum errorem suum Pel. glus videtur. Admittere enim praeter possibilitatem, seu potestatem liberi arbitrit, videtur Gratiam, & quidem at
44쪽
umtem. At enim aeum ine suo consueto saliaetas homi- nis mox in lucem protrahit Augusinus. PRIMUM enim observat in eodem libro cap. 5 : Quandocunque Iegimus, oti audimus, divina eum gratia adjutorium e fieri, ut a malo declinemus, bonumque faciamus, sis in lege, atquadoctrina, sIVE UBILIBET CONSTITUAT, Hamus, quod loquitur; nec erremus, aliter eum intelligendo, quam sentit. Scire quippe debemus , quod nec voluntatem uoia 'stram, nee actionem, divino adjuvari credit auxilio, sed δε- Iam ptiphilitatem vesuntatis atqvι overis; quam solam in his tritas nos habere a Frmat ex DEO; tanquam Me 'ἐκ mum, quod isse DEUS posuit m natura; cetera νε-- duo, qua nos a voluit, ira set sma, 9 fortis. ει sibi sufficientia, ut nullo indigeant ejus auxilio. Mideo non adjuvat, ut velimus δ non adjuvat, ut agamus, sed tantummodo adjuvat, vi velis , re agere valeamus. Evidens ergo est, teste Augustino, Pelagium, quamcuniaque demum quovis tempore gratiae speciem deinceps adiamiserit de quo mox dicemus), tamen illam semper ad aliud invare negavisse, quam ut per eam, velut Gratiam mere excitantem ac praevenientem, possibilitas, id est, ita heri arbitrii potentia augeatur; nunquam autem admisisse. quod ea per modum Gratia adjuvantis in ipsam voluntatem, seu actum voluntatis moraliter bonum, & in actio
nem, seu illius executionem, influat. Quo ipso nomine negavit, voluntatem ipsam & actionem DEO ut aucto xi tribuendam esse, sed soli utramque vindicavit libero arbitrio. Hoe studiose nos advertere in dictis Pelagii rursus monet ipsa Augustinusi Ad verba enim supra ex Pelagio eitata, ergo in voluntate re opere bono laus homi-κis es, imo re hominis ει DEI Fc. , ipso S. Pater L.
Cit. e. 6. ita monet.' Ne hinc i incautos fallat: non enim
45쪽
4 Trail. IV. Cap. III. De Gratia actuali
telligi voluit, quod re velle. ει operari DEVS operetuwin nobis: sed eur hoc dixit, satis evidenter Osendit eone nuo subjungendo: qui ipsius voluntatis ει operis possibili
tatem dedit . . . . Non ait, ipsam voluntatem, vel ipsa verationem; ... sed ait, Usam possibilitatem ; illud via dclicet ex tribus , quod in natura id est, in naturali saeuitate liberi arbitrii locavit, gratiae suae adjuvat semper auxilio, ut scilicet in voluntate re actione non ideo Iaussi DEI F hominis; quia sic vult homo, ut tamen ejus WοIustati DEUS ardoram dile5rionis inspiret, re se oper tur homo, ut tamen DEUS c peretur. Sed ideo ashane laudem adjunxit 9 DEUM; quia, nis natura esset, in qua nos condidit, qua velle F vere possemus, nee
vellemus, nec ageremus. Nihil apertius, quam Augustinum id erroris hic culpare in Pelagio, quod is, admi tens qualemcunque Gratior eXcitantis speciem, tamen omnem Gratia ipsum actum voluntatis moraliter bonum. ejuscue executionem adjuvantis talem rationem nunquam non absolute negaverit; ob cujus . actualem influxum
DEUS ipse evaderet ejus principium & auctor principalis. Et vero hunc eundem ipsum errorem nunquam
Pelagium ejusqne discipulos correxisse, multis quidem Ioeis. & quidem in ultimis ipsis operibus suis asseverania ter assirmat Angustinus. Hoc iacit in eitato L. de Graialia Christi cap. To. dicens e Nos volumus eam gratiam se aliquando fateatur, qua futurae gloriar magnitudo non solum promittitur id est, nos excitamur ad eam credendam & sperandam , verum etiam creditur, ει speratur pnes solum revelatur sapientia, verum re amatur; non Dinrum suadetur, quod bonum es, verum re persuadetur. Et 'eap 34. ibid. .' nec alicubi id est, non in ullis Pelagii scriptis potui reperire, hanc eum gratiam confieri, qua is etiam voluntas, re actio subministratione spiritus adjuvatur. Similia de reliquis Pelagianis adhue in ultimo illo
46쪽
opere suo de harestas haeres 88. assirmat: Hi DEL V iis, qtim dissunditur in eordibus nosris, ut fides per diu monem operetur, in tantum inimici sunt, ut Me hae ho misem posse credant facere omnia divina mandata Illam vero gratiam, He qua nihil boni possumus facere, non esse dicunt his in libero arbitrio; quod nullis suis pracedentiabus meritis ab illo accepit nosm natura; AD HOC TAu-TUΜ Isso ADJUVANTE per Dum legem atque doctrinam, ut discamus, qua facere, F qu sperare debeamus; non autem ad hoe per donum spiritus sui, ut, qua didicerimus esse facienda, faciamus. Ac per hoc divinitus dari nobis scientiam constentur, qua ignorantia pellitur: CAsirATκΜ AUTEΜ DART NEGANT, qua pie vivitur: ut βλIstet, eum se donum DEI scientis, qua με earitata insat, non si DEI donum i a carit OG ροα, ut scientia non infel, aediscat. Vides evidenter, ad finem usque asseia verare Augustinum, Pelagianos nunquam non negasse. ipsum bonum actum voluntatis, ejusque executionem Gratia adjuvante a DEO promoveri, & hoe nomine aDΕΟ, ceu auctore principali supernaturali oriri, vel ei adscribi posse. Unde cum idem ipsum negarent de su stantia salutis electorum . de initio fidei & ipsa fide in Christum, scilicet utriusque DEUM speciali gratia aucto rem esse, & haee omnia soli libero arbitrio adscriberenti ideireo S. Augustinus synopsin haeresa Pelagianae eir Dra Gratiam in eadem haeresi 88va sub initium mox his verbis complectitur: Hi Pelagiani DEI Gratia, osa PRAEDESTINATI sUΜUs in adoptionem siriorum per δ' SUM Chrsum, est qua eruimur de potesate tenebrarum,
Ni IN EUM CREDAM Us, ET QUA DIFFUNDITUR CA
NIT Aa in cordibus nostris, in tantum Dimisi sunt M. ANque haec quidem de errore Pelagii ei a Gratiam adjuvantem ab Augustino graphice observato. Scio, quos dam putaue, his omnibus Augustini dictis illud praecisa
47쪽
6 Triar. IV. cap. III. De Gratia actuali
probari, quod Pelagiam, admittendo qualemcunque ' matiam excitantem intellectam, per illustrationes, seu ad perinceptiones, mediate, vel etiam immediate supernaturales; tamen nunquam admiserint Gratiam excitantem volunt tem per inspirationes similiter mediate, vel immediate silia pernaturales. Verum evidens mihi est, ab Augustino semper inprimis a PeIagianis eNigi Gratiam ad vantem ipsum actum bonum Voluntatis deliberatum; quem nunestim, qua credimus in JESUM, nunc dilectionem, & emeitatem appellat; & Qb cujus Gratiae adjuvantis negatum a Pelagianis influxum sequeretur, ipsos actus illos deliberatos bonae voluntatis, eorumque eXecutionem, non DEO ut eorum vero immediato auctori, sed soli libero arbitrio adscribi posse ; id quod semper objicit his sectariis
Augustinus. Et Vero ipsum argumentum, quo Pelagiani hane voluntatis Gratiam sinuantem pertinaciter reisuebant, rem evincit. 4 boni nempe, si talis Gratia ultra excitantem requireretur. qua DEUS ipse concausa esset actus boni deliberati, & quidem neeessario requisita, truberum non fore homini, ut bene agat; sed DEO a quia vante necessario bene acturum; non adjuvante fore, venee posset bene velle & agere. ceterum ubi ad perceptiones sat clarae adsunt; ibi motiones indeliberatae, ex intuitu claro veri boni, aut mali, necessitate naturali otiti solitae, per se abesse non possunt. Unde ab illa- spationibus Gratia inspirationis, quas dicimus, nunquam abes posunt as . not. I. uro 3. . Alter error . quem S. Augustinus In illis veris his aliisque scriptis Pelagii observat, circa naturam Gratiae excitantis versatur, quam solam admittit, & ultra quam nullam aliam necessariam esse tenebat. Et initio quidem solum liberum arbitrium naturata admittebat, quam
48쪽
possibiluatem ilIam appellabat, quam solus DEUS enm n tura nobis etiam sine nobis, id est, sine ullo eoneursu aut merito nostro Iargiretur. Imo hanc unam absoluta fusi-tere ad omnia peecata vitanda, & ad servanda omnia Dramandata, & Ipse Pelagius, & discipuli ejus ad finem v quo asseveranter asseruere; illam ad errorem regendum saepe nomine Gratia DEI, sed mere naturalis scilieet, appellantes. Hanc possibiluatem in natura eum ponere, ait S. Augustinus de Pelagio L. de Gratia chrissi. eap. 6., de verbis eius superioribus Harum es quae nempe adnota praee. prima ex hujus libri cap. 4. ex Augustino citavimus . . . . Hanc autem naturalem possbsistatem quod asiuuari DEI Gratia constetur, non es hie apertum sita pergit S. Pater , quam dicat gratiam; sed sicut in aliis Iotis intelligi potes, non vult aliud accipi, quam le*em atque doctrinam, qua naturalis possibilitas adjuvetur. Nam quodam loco ait: DEUS illis, quibus aliquid imperauit, etiam gratia suae 'auxilium submini at, ni, quod per Io νum homines facere jubentur avnilium, facilius polent implere per gratiam: quam nos non, ut tu putas, in legatantummodo, sed re in DEI esse adjutorio constemur. Sed quodnam hoc adjutorium y Adjuvat nos, inquit, DEUS per doctrinam ει revelationem suam, dum cordis nostri ocu-Ios aperit; dum nobis, ne prassentibus occupemur. futura demonstrat; dum diaboli pandit in las; dum nos multi formi N inessabili dono gratia coelesis illuminat. Εκ quuhus patet, Pelagium, etsi eonstanter teneret, sufficere a solute ad omnia mandata DEI servanda liberum arbitrium naturale, tamen argumentis catholicorum eo adactum ad facilius observanda admisisse, istud iuvari Gratia illustra te supernaturali externa & internar externa quidem Iagis & praedicationis Evangelii, atque exempli Christi. quod aliquando expressis verbis commemorat ivide S. August. L. de Gratia cap. 35. 37. & 41. seu Gratiam no-
49쪽
48 Triar. IV Cap. III. De Gratia ad ali
vae legis propriam; interna vero illustrationis divinae Immediatae. In his omnibus cita pergit adnotare ad ea P lagii verba Angustinns eli. Lib. e. 7. non recessita e-mentatione legis atque doctrina hanc esse altivantem Gr-tium , diligenter inculcans; qua scilicet DLUS ipsam possibilitatem liberi arbitrii naturalis ad facilius posse adiuvaret,
non ipsam voluntatem & actionem. Porro istas Gratias legis externae & doctrinae Pelagium se praecise concedia D ΕΟ assirmasse, ut faciliorem quidem potentiam liberIarbitrii constitnerent; ita tamen, ut etiam sine illis liberum arbitrium naturale sussiceret, S. Augustinus eii. Lib. cap. a6. 27. & ag. identidem inculcat. P. Berthi quidem defendit, Pelagianos denique admisisse necessitatem Gratiae internae illustrationis, non item inspirationis; sea id tam tenuibus probat, imo iuverisimilibus argumentis,
. . . Tertius denIque error In eo erat, quod tias libero arbitrio naturali superadditas, quibus possibilitatem ejus naturalem adjuvari denique satebatur, ob me-νitum praecedens Ipsius solius liberi arbitrii naturalis dari assereret. Hunc errorem ipsis coneeptis Pelagii verbis refert in cli. Lib. de Gratia cap. gr. hoc modo et Quam Iiberi arbitrii potesatem dicimus sverba Pelagii haec fiant in omnibus esse generaliter, in Grylianis, Pudoris, atque GentiIibus. In omnibus es liberum arbitrium σqualiter per naturam; sed in solis Chrisianis iuvatur Gratia . . . . Amillis Gentilibus & Iudaeis nudum 9 inerme es conditio-Mis bonum: in his vero, qui ad Chrisu n pertinent, Chri- si munitur auxilio. Ut ideo judicandi sunt atque damnandi; quia, eum habeant Iiberum arbitrium, per quod atasdem venire possent, F DEI Gratiam promereri, male utuntur libretata concessa. Hi vero remunerandi sunt, qui ben.
50쪽
uteales libero aνbitrio merentur Domini gratiam. Nejus mandata e Iodiunt. Post quae Pelagii a se relata verisba mox subdit de suo Augustinus: Nempe manifestum est. eum dicere. gratiam secundum merita dari, quamIstet eam. vet qualemlibet rini ei; quam tamen aperte non exprimit. Nam cum eos remunerandos dicit, qui bene utuntur libero arbitrio, b ideo mereri Domini gratiam; debitum eis re di fatetων. Denique in Lib. de Gratia & libero arbit. . In quo hunc ipsum errorem ex proposito resutat Augustianus, eap. 6. paucis verbis Errorem Pelagianorum sic reis
fert: Dicunt Pelagiam, hanc esse solam non secundum meri ta nosra gratiam, qua homini peccata dimittuntur: illam vero, qua datur in fnem, id es, vitam aternam, meritis seris Frmedentibus reddi. cum Pelagius & coelestius errores istos da Gratia DEI una eum errore de peccato originali in Africa , AEgypto, & Palaestina sparsisset, in iisdem Conciliis.& ab iisdem Romanis pontifieibus, damnati fuere, a quibus errorem de peccato originali damnatum fuisse in Tract. Praec. g. aa . not. X. enarravi. Confirmariint istas damnationis sententias, qui deinde post Zosimum secuti sunt, Romani Pontifiees, Bonisaeius I., Coelestinus I., Sixtus III., Leo I. ; uti testatur Gelasius I. in Epist. ad Hon trium Dalmatiae Episcopum seribens: An forte vesitis, hane haeron dudum ab Aposolica Sede per beata memoria I nocentium, ac deinde Zosmum, Bonifacium, Caelestinum. Sixtum, Leonem, continuis ρο incessabilibus sententiis fuissa proseratam. Unde S. Prosper in carmine de ingratis cais nite Pellam fuheuntem prima recidit Sedes Roma Petri, quae pasoralis honoris facta caput mundo, quidquid non posscet armis, relligione tenet. Praeterea in Ephesina Syn do Oecumenica, ubi Nestorius damnatus est, damnati sunt etiam generalibus terminia coelestiani, seu Pelagiant om STATTLER TR. IV. D nes.