De Alcmaeone Crotoniata. Scripsit Joannes Wachtler

41쪽

scripsisse videtur Alcmaeo 'Aλκμαιων Κροτωνιήτη ταδε ελεξε, Περιθου υιοσ, ροντίνω καὶ Λεοντι καὶ Σαθυλλα) περὶ τῶναθ 1iητων σαφηνείην με θεοὶ ἔχουσι ' ω δε ἀνθρωποι τε κα α ρεσθαι κτλ. - GomperZiUS SUPPlet dε πω εχει, tamquam si traditum sit cog δὲ ανθρωπον τεκμαίρεσθαι. Neque tamen scio an plura sint omissa et in eis ξεστι vel tale quid, unde pondeat dativus ἀνθρωποισ; e. r. ω δὲ ἀνθρωποι τεκμαίρεσθαι ξεστιν ἐκ των αισθανονται, α)δε ἐγω ρεω. Praeterea breviora videntur Gompergit verba quam quae omnia afferre Callimachus longum putaverit. Ac ne sententiae exeuntis omissionem a Callimachi more abhorrere dicas legas velim

prooemii morem perantiquum Cepi eorum carminum ConSuetudine conspicuum, quo de et Dieis Uerm XXII dg of Wilamowit Aristot M. Athen IMBO, I 2. Omnium quae illi con

gesserunt prooemiorum simillimum est ecataei: EκαταῖοσMιλi σέο ωδε μυθειται τάδε γραφα ω ἐμοὶ ἀλ=ηθέα δοκε ειεινα etet, nisi quod dedicationem quoque prooemio Alcmaeo inseruit, quae ex epistolarum inscriptionibus repetenda videtur(Wilamowit t. l. . Comparanda St, ut Anaxagorae parum certum exemplum' itemque posteriorum mathematicorum imprimis morem omittam, aequalis Empedoclis consuetudoiv I Sti .

Praeterea eodem modo Atticorum B εατο utramque complectitur significationem desych. s. v. ερατοσ, θεωρη τόσ, ἐκλεκτοσ), cum forma negativa cθεατο mirandi notionem spernat. Denique ne in ipsa quidem

Iado illius significationis vestigia plane deesse docetiesychius diiητη θεωρήσ).1 IIo iantum interest quod illic media interrumpitur sententia adiecit καὶ τα ξησ, hic virgula terminata esse videtur. 2 Nomen in Pseudo-Aristotelis de plantis Iri, ii ara sine dubio

corrupium ac Per tot interpretum manus traditus ne sensus quidem loci certus est. - Alcmaeonem omisit Graefenhain De more libros dedicandi apud scriptores Graecos et Romanos obvio Marburg 18b Diss phil. .

42쪽

morem in quinti saeculi Scriptoribus solemnem Summo studio

imitrentes Lobeel Aglaoph. 22 digitum intendere licebit,

priusquam in ceteris quoque Alcmaeonis fragmentis certis indiciis manus eorum ille monstraverit, quod vereor ne fieri

Theophrastus de sensu β 25 Dox IOB, is) τῶν δὲ

extrema sunt Theophrasti, non Alcmaeonis, qui contra Empedoclem contendisse non potest'. Idem vehementer errat his: ἐπειτα non ad πρῶτον resertur, Sed πειτα Operi S πρωτον aetatis ordinem indicat alioqui ponendum erat 1ε post πρωτον ' Neque tamen difficile est intellectu, cur voce sita non usus sit Theophrastus, ita ut haec omissio levius sane sit peccatum quam Unnae, qui ef πρωτο et cyωρισε legendum sibi suisse non animadvertis. Primum Alcmaeonem rationem et Sensus inter se distinxisse Philippsonus C Tλχ ανθρωπινγ p. I 86 haud scio an nimia confidentia contenderit. Nam etiamsi ea, quae de Pythagora et Xenophane et Zellerum Isin, Id 8; ars senium phil.gr. vet. Ira, Is2 sensu diffidentibus tradit iobaeus Dox. 'H G2 , dubitatione non carent, tamen Ueraclitum Alcmaeonissere aequalem sensu a ratione Secernendo esse non ignorasse

apparet ), ita ut iter prior docuerit quaerendum sit. Utut

43쪽

diiudicatur haec res, io Alcmaeoni laudi dandum esse videtur, quod primus lianc ad normam homines a ceteris animalibus segregavit ' Qua doctrina quantum inter aequales Alcmaeo praestiterit, Aristotelis docent verba quamvis improba in nonnullos philosophos: ο αρχαῖοι τώ φρονεῖν καὶ τ αἰσθάνεσθαι ταυτών ειναι φασιν de an III 3 pag. 2 a I); et recto Philippsonus ne ipsunt quidem Stagiri tam Alcmaeone meliora

excogitaSSe annotat: τι μεν - ου ταυτον εστ τ αἰσθάνε σθαι καὶ τώ φρονεῖν, φανερον του μὲν γαρ πασι μετεστι, τουδε λέγοι τῶν ζωων ib. Empedocles autem, quem Alcmaeonis librum in suo περ φυσεω opere conscribendo saepiu8 adhibuisse infra patescet, huic ni allor Alcmaeonis opinioni contrarius exsistit, cum Sensus a ratione distinguendos esse

et ipse arbitratus Bolide Psyche pag. 6s tamen docet:

πάντα γαρ σοι φρον)ησιν χειν καὶ νωματοδ αισαν, sententiae vim verborum positione mani Sio augenS.Itaque solus homo ratione S praeditus, qua quamquam bestiis praestat, a deis longe superatur. Qua de causa cavet Alcmaeo ne nimium rationi tribuat, ita ut in occultis rerum causis explorandis ad coniecturas refugere non dedignetur illo quidem, Sed quam illae sint inceriae nunquam nesciat et vanis utilibusque opinionibus commenticiis, quae SenSuum confirmatione plane careant, in rebus abditis progredi nolit(et fragm. XVII), abieracliti Parmenidisque insolentia remotissimus. aec est qua medico ingrediendum est via, nec sine magno medicinae detrimento factum est, ut posteriores medici philosophiae magis quam medicinae ratione de humani corporis natura locuti vanis coniecturis indulgerent quae opinionum commenta suo iure vituperat libri de prisca medicina auctor(Ηippoer I 2, 1 ilhlewein quem Alcmaeonis placita respicere

recte solam vivendi facultatem Lebensprincis ab Alcmaeone plantis concessam 8se dicit Magnopere enim distat aut sola vivendi facultate Praeditum esse aut praeter eam sensibus, quare bestias a plantis Aristoteles saepius distinguis de gens ad 6 A lo, al.).2 Gomperet Griech Dentur 2 5 sq.

44쪽

sibus manare Alcmaeo docuisse videtur. Quod quamquam ex eis quae e libro eius exstant vel quae nominatim ei tribuuntur non elucet, tamen concludi potes e Phaedonis Platonici p. 6s B, quem locum ab Alcmaeone originem petiisseruirZelius demonstravit Uerm XI 2ao) δ εγκεφαλό ἐστιν δ τὰ αἰσθ=ησει παρέχων του ἀκουειν καὶ ραν καὶ σφραινεσθαι ἐκ τουτων δε γίγνοιτο μνήμ) καὶ δύζα, ἐκ μνημ=η καὶ δύ ii λαβουσηστὶ, iρεμεῖν κατὰ ταυτα γιγνεσθαι ἐπιστ)ημην. E sensuum igitur perceptionibus memoria in anima retentis oritur δόξα haec optime eum ei quae modo exposui consentiunt. Sed quae Sequuntur offensione non carent. Itaque Ioelius Fichles eis

se trist fur Philos hie si, 226), cum saepius Plato talia ut a seipso excogitata proferat Meno TE Zelle I I d b, 23, μνήμ, ν

ρ δόξαν a Platone addita esse ratus e senSibu ἐπιστηαην oriri Alcmaeonem docuisse censet Equidem cum Zellero de voceriρεμεῖ dubito, quam si constantiam opinionis iterum ac saepius idem expertae itaque confirmatae intelligere non possumus recteque interpretatus est Aristoteles ), Alcmaeonianam non Sse constat. Accedit quod ne prior quidem enuntiati pars, quae S de Sensibus, Platonis manus non prodit es.

Pag. 3 n. d). Sed iam quae de singulis sensibus Alcmaeo docuerit vide

Fragm. III.

45쪽

Stob. κενα tui. 1iχεῖ. In Theophrasti verbis τουτο γαρ iχεῖν φθεγγεσθαι δετι κοιλα) δν αερα δ' αντ=ηχεῖν ' Dielesius nil iam mutandum esse ratus' verti iubet sonum autem edere scit. τώ κενόν)eRVO h. e. propter cavernam auris inferioris'. Erit igitur roκενον . . obriρ' , τώ κοιλον . q. η κοιλια et Bonii iud Aristo t. Is si h κοῖλον η καρδια Sim. . Et verba illa φθεγγεσθαι δε τω κοιλω parenthesis loco interposita esse inde saeile intelligitur, quod Aetius non solum ceterorum e conexu ea exemit, sed etiam ita loquitur ut Alcmaeoni haec tribuenda esse non sit conspicuum 1iχεῖ proxiχεῖν, qua de causa sellus de omnis doctr. I, ox dos testim Plias. plane ea omisit. Denique ne Voco posita pro γαρ te ostendat, ad uelineri sti lilii l. rctrum f. d. riech.

Itaque ea re sonum es fici Alcmaeo putas, quod aer motus in aures irrumpens aerem internum moveat ita ut undique saeptus vibratione resonet. Vides minime opus esse Philipp-

soni l. l. pag. Ioi coniectura κόχλo pro κοιλω immo simillimum hoc placitum Aristotelis hac de re opinioni, id quod ne ipse quidem neglexisse videtur. Pro certo enim habeo locum . n. II S, dis quem post Corfinium ad Plui. Unna, Philippsonus, danderus luc spectares dixerunt, Alci Sic membra orationis distinguo. 2 CL Dox proli pag. 223 τουτο γαρ ιχεῖν φθεγγεσθαί δια δκοιλον et notam ii pag. 566, 23 τουτο γαρ ηχουν φθεγγεσθαι δια δκοιλον). Sanderus illa emendatione spreta in hac se acquiescere dicis. Sed etiamsi quae radita sunt dici nequirent, tamen non assentirer, cum non solum riχουν verbo φθεγγεσθαι additum Supervacaneum esset, sed etiam homo toteleuton illud, quod casu actum esse vix crediderim, immo ad augendam oppositionis vim ab ipso scriptore adhibitum esse contendo τουτο γαρ ὴχεῖν τών αερα δ' ἀντη χεῖν, plane deleretur.

46쪽

nosa fortasse ab Empedocle alia dicta esse. Sed ipse confitetur: Fragmenta certum indicium non praebent'. Immo contra dicunt quae pag. dy a s addit Aristoteles: ου πάντriτ ζῶον ἀκουε ουδε πάντ= διερχεται - Li', cum contrarium

docuerit Empedocles Zelle I 8oo, i).

Primus Alcmaeo exponere conatu eSt, quomodo aer motus in Sonum mutaretur. Qua in re ut in multis eiusmodi Empedocles eum Secutus corrigere sibi visus est; sed quam Is melius de anatomica auris fructura edoctus puerili ratione ita sonum

oriri vult, ut o χονδρωδε quod dicit Dox do an 6, et sol, Id

quasi infinitabulum κωδων ab aere concuSSum sonos reddat. Ubi si rectius Zellerus κωδωνα interpretatur iubam, multo etiam magis placita eorum congruunt, cum uterque e Sola auris forma sonandi causam repetat. Ceteri philosophi ac

ad sonum efficiendum nil valere, immo cerebri pulsu vel aeris circa cerebrum positi sonitu gigni eum arbitrantur, ita ut auris nil nisi transitus aeris sit ' Nec secus auctor de loe . in hom. e. Ilippoer VI 2 8'. vacuum circa aures positum (τα περ τὰ τ πέριξ κενεά Sonare docet. In quos

1 Diogenem contra Alcmaeonem dicere veri non dissimile mihi videtur, quoniam optimam quamque aurem, cum aere in ipsa aure sonante auditus impediatur, tenuissimi meatus esse dicii; εαν δὲ ε υρντερα

2 Videntur igitur quae Aristoteles fabulatur de part an io,

47쪽

ρου τ δε δερμα τ πρώσθη ἀκο/ πρ , τω στεω τω σκDiρφλεπτόν ἐστι σπερ αραχνιον, =ηροτατον του αλλου δερματοσ. τεκμηρια δε πολλὰ τι ξηρότατον =iχεῖ μαλιστα σταν δὲ μεγιστον χi irati , τοτε μάλιστα ἀκουο αεν. Simillimus igitur hic Alcmaeoni, nisi dister eo quod cerebro minimam tribuit cognoscendi acultatem ); similior auctor de morbis II cap. VIII sq. L. qui h κατὰ τ ου κενε , sonum efficere eumque cerebro ἐνσ=ημαινε ιν Vult. Liceat subiungere aliud fragmentum et ipsum ad aures

pertinenS. Fragm. IV.

Aristo t. liis h. an. VII pag. db an uλκμαιων ουκἀληθ λ λεγει, φάμενο ἀναπνεῖν τὰ αἰγα κατὰ τ ῶτα. Sehulgius proximi saeculi medicus hanc ad opinionem eo inductum esse Alcmaeonem putavit, quod meatum illum e palato ad auris tympanum ducentem, quem nos tubam Eu Siachianam dicere solemus, animadvertisset.' Miror multos et doctissimos viros ab eius sententia non recessisse' graviterque increpuisse Aristotelem, qui meatum illum a se inventum

esse perfide gloriaretur lii St. n. I II p. db ans: Ofto sci

48쪽

τ ου; ει με τhν ἐγκέφαλον ου εχει πορον, εἰ δε δν του στοματο ουρανον . quidem abinnae atque prongelii Ver- Stich e Iaer in Gesch. c. Ar Neire iSS. p. 2bs partibus sto prorsus negantium tubam Eustachianam ab Alcmaeone videri potuisse. Sed minus recte eidem Palladis opinionem Sequuntur, qui,

rit: Plano desunt ibici singulares illi sinus cuiaeei rugoSi,

caeci, quo rupicaprae pone cornua utrinque singulos exhibent quibusque ab animalibus omnibus sese distinguunt', iam annosa hos sinus antiquos quoque Scriptores notos habuisse et

spiracula illos putasse. Sed quid caprae vulgari cum rupicapris, quas ipse Pallas solas talia exhibere dicit Nam parum

veri similiter venatorum hanc unquam fuisse tabulam ad vulgare S OStea capras translatam existimat. Sunt qui similia tradanti): omnes de capris quibus desunt sinus cuiaeel, omnes de ipsis auribus loquuntur complure PaSiorum, em Vena- forum festimonio nititur. Oppianus autem, qui Solus de iγά-

1 Varro d. r. r. II 3 De quibus scit capris admirandum illud quod

etiam Archelaus scribit, non ut reliqua animalia naribus, sed auribus spiritum ducere solere pastores(l aliquot curiosiores dicunt. - Plin. nat. hist VIII o, 6 Auribus eas spirare, non naribus, neque unquam febricarere Archelaus auctor est. - Philes d. anim propriet. Poetae buc et didach. gr. edi d. Lehrs et Dubner I 55 τὴν αιγα φασιν π τῶν Πτων πνεε ιν υλγουσα ουδεν τῆ ρινύ πεφραγμενησ. - Origenes Philosophumen IV I pag. 6 Mulier) αἰγων δε cc ἐπιπάσθ τι κ/ηρωτὴ τα ἀκοασ

catione errare et quae ad confirmandam suam opinionem addatricci tri ta . . . . ab Aegyptiis aliena esse docent me qui harum rerum sunt periti. Ceterum saetnssime illum ad Aegyptiaca signa inierpretanda Graecorum libellis usum esse nemini non patet. - Aliquantum ab his recedit Oppianus de venat. II 33 3l2 Λ άγροι δέ τι ἐστι δι' αPτωναυὶδ ἰδόντων Λεπταλέγ. πνοιὴσ, κεράων μέσον ενθεν ἔπειτα υτὴν ἐσκραδι/ην καὶ πνευμον ἰθυ ικα νει. ἰ δέ τι αἰφάγρου κηρον κέρασιν περιχευῖ, Zωὴ ἐξέκλεισεν δου πνοιὴ τε διαυλουσ.

49쪽

γροισ, quo ii omine praeter ibices et capras esse ratas etiam rupicapras antiqui comprehendunt ), verba tacit, non solum diligentissime,lγαγρου elui γα inter se distinguit v. 32 sit , sed etiam aurium mentionem non OVet. Idem contra Schulai quoque sectatores valet Vides omnes de capris tantum dicere ergone in capris fantum tubam Eusta-ehianam antiqui viderunt Longe aliter Galenus medicos ea, quae vel uno in animali per sectionem invenerint, in omnibus inveniri improvide concludere queritur de foet formi II 6s i. . Praeterea generalioribus verbis usus Aristoteles recte omnibus animalibus tubam Eustachii inesse non nescire videtur. Iam quoil opprobrio ei dant locum quem supra attuli hist.anim .ds a is, non intellexerunt in Alemaeonem ibi Aristotelem impugnare', quo de quinque versibus ante huius fragmenti verbis locutus erat. Neminem autem exstiturum esse confido, cui tanta Aristoteles non solum impudentia, sed etiam imprudentia suisse videatur, ut contra Alcmaeonem ipsius Alcmaeonis dicta adhiberet. Concedendum igitur huius narratiunculae ut multarum

eiusmodi causam exploratam adhuc non esse. o tamen mihi constat, ex solius caprae natura repetendam eam SSe. Qua de re videant doctioreS. Fragm. v. Theophr. l. l. Dox so6, 2b): σφραινεσθαι δε ρισὶν αματιο αναπνεῖν νάγοντα τ πνευμα προ τών ἐγκεφαλον. Adtius IV si V Dox doli' l) 'Aλκμαιων ε τω εγκε φαλω εἰναι 'o ηγεμονικον τουτ- ουν ἐσφραίνεσθαι ελκοντιδια τῶν ναπνοων τα όσμάσ.

Zellerus quae ad Aristotelis de sensu II 2, ad aras(ο δε λεγουσί τινε των IΠυθαγορείων, ου ἔστιν ευλογον τρεφεσθαι γαρ φασιν νια ζωα ταῖσ σμαῖσ ab Alexandro Aphrodisiensi annotantur pag. 223 ed Thuros , ut Pythagoreos ita etiam medicos quosdam nonnulla animalia odoribus

i Κello d. iere des hi s. Alterium in ulturpesch. Der hun P. 38. 2 Philippsonus contra Platonem haec dicta esse opinatur.

50쪽

iunium nutriri credidisse, ad Alcmaeonem reserenda eSSe quamvis dubitanter significat. Sed res plane incerta odoribus autem quantum antiqui tribuerint alimenti docent Athenaseus

Mononia eoJ XXXVII 32 eum nota Dielesti . Aliquantum distat Ps.-Aristotelis mirab ausculi. , pag. 3ltans narratioliaee: α ἐν Κεφαλληνία αἰγε ου πινουσιν . , ω εοικεν, ωσπερτα αλλα τετράποδα, καθ' μερα δε προ τὴ πέλαγο ἀντία τὰ προσωπα ποι)iσασα χάσκουσιν εισδεχομεναι τὰ πνευματα; quae

eadem ex Alexandri Myndii ineuntis primi ante Christum saeculi medici a philosophi libris sese hausisse Aelianus hist.anim. V i et III 32 profitetur.

Primum linguae caliditate ciborum suci diluuntur iam crebris linguae pori τὴ μαλακότητι vel μανότητι vel ἀπαλο- τητι quasi spongia' excipiuntur et ad cerebrum usque Perducuntur. Fragm. VII.